Η δική μου προσωπική εμπειρία απ' το στρατό (υπηρέτησα 18μηνο, 4 μήνες Θήβα, 10 μήνες Κομοτηνή και 4 μήνες Σέρρες), λέει ότι το να πας νέος έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του.
Αν δεν έχεις ένα ήδη διαμορφωμένο χαρακτήρα, ο στρατός αποτελεί πολύ κακό σχολείο διότι σε μαθαίνει τη λούφα και τη ρουφιανιά, στοιχεία που διέπουν την ελληνική κοινωνία σε πολύ μεγάλο βαθμό. Εδώ εμείς, που η σειρά μου ήμασταν όλοι σχετικά μεγάλοι σε ηλικία όταν μπήκαμε (εγώ 26), και πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει πως θα αποφύγει και πως θα γλύψει για να πάρει μερικές μέρες παραπάνω οδοιπορικά. Το καλό είναι ότι όντας νέος, έχεις μεγαλύτερες αντοχές και μικρότερη συνείδηση του χαμένου χρόνου. Πιό πολύ σαν παιχνίδι και τρόπο επίδειξης ανδρισμού το βλέπεις παρά σαν χρόνο που θα έπρεπε να δουλεύεις μια και πλησιάζεις τα πρώτα -άντα (αν δεν τα έχεις πατήσει ήδη).
Δυστυχώς, ήμασταν "απαλλαγή" σειράς που αποτελείτο από 18χρονα και τραβήξαμε τα πάνδεινα. Μικρό παράδειγμα, λίγο πριν την πρωινη αναφορά, να έχουμε "γυαλίσει" το θάλαμο και να πετάει ο τσόγλανος ο πιτσιρικάς τη γόπα μές στη μέση στο θάλαμο και μετά να φωνάζουν όλοι μαζί "τιμώρησε τους όργανο" ή να παίζει συνέχεια σκουπιδιάρα. Θυμάμαι, το ωραίο περίπολο που έκανα επειδή δεν έβγαιναν οι υπηρεσίες (και καλά), 13 ώρες σε 2 μέρες μέσα, ενώ παράλληλα έχω ξεχάσει πόσες φορές μέναμε παραπάνω στη σκοπιά. Α, και το καλύτερο. Σκοπός ο κουμπάρος μου, και το καθηκάκι που άλλαζε έκανε "οπλίστε πυροδοτήστε" πάνω του.
Τί άλλο να θυμηθεί κανείς? Που είχε -17 και δεν μας άφηναν να ανάψουμε την ξυλόσομπα γιατί κοιμήθηκε κάποτε ένας θαλαμοφύλακας και πήρε φωτιά ο θάλαμος? Το ότι βγαίναμε έξοδο και σε αρκετές καφετέριες είχε μπουκάλες πάνω στα τραπέζια (πολύ συχνό φαινόμενο στη Θήβα) για να μην πηγαίνουν φαντάροι? Τα ραντάρ απ' τη δίπλα μονάδα που όταν άναβαν αρχίζαμε να πηγαίνουμε σαν κοτόπουλα και κολλούσε ο εκτυπωτής? Το ότι κάποιες σειρούλες με παρακαλούσαν να αλλάξουμε υπηρεσία ώστε να πάνε στο φυλάκιο και να κάνουν τα χαπάκια τους και το χασίσι ελέυθερα? (Τρομερή φάση : Βράδυ, γύρω στις 12, και οι τουαλέτες στο θάλαμο έχουν γίνει τεκές με όλα τα "ωραία". Μπαίνει μέσα ο ΑΥΔΜ, ένας ανθυπασπιστής, και όπως μπήκε βγήκε ! "Άντε, καληνύχτα παιδιά", μεταβολή και έξω).
Αυτό όμως που δεν πρόκειται με τίποτα να ξεχάσω, είναι όταν επέστρεψα από μια άδεια, αργά το βράδυ και μου είπαν να τρέξω να βρω τον αποθηκάριο να μου δώσει τα πράγματα μου γιατί έφευγα το πρωί με άλλον ένα να προετοιμάσουμε τις σκηνές κλπ για τον Παρμενίωνα που θα γινόταν σε κάτι δάση δυτικά της Ορεστιάδας. Πήγαμε και άρχισε να χιονίζει, η λάσπη έφτανε μέχρι τη μέση της γάμπας, ακόμα και τα 4Χ4 που είχαν οι διαβιβαστές που μας πήραν μαζί κόλλησαν (μόνο το ηρωϊκό Στάγερ, φορτωμένο τίγκα τα κατάφερε!). Εκεί, προσπαθούσαμε να στήσουμε μια τεράστια σκηνή 2 άτομα, μέσα στο χιόνι, όσο πιό γρήγορα μπορούσαμε και να βάλουμε και τη σόμπα για να ζεσταθούμε λίγο. Σκεπτόμενος ότι λίγες ώρες πριν έπινα καφέ στο Μικρολίμανο, πραγματικά με ταρακούνησε. Λάθος τρόπος σκέψης βέβαια αλλά εκείνη τη στιγμή παραλίγο να σαλτάρω και να αρχίσω να τρέχω στα απέραντα χωράφια του Έβρου πετώντας τα ρούχα και αφρίζοντας!
Στις Σέρρες θυμάμαι, ήμουν ο μόνος Αθηναίος μέσα σε 160 άτομα. Άλλος ένας ήταν απ' την Ελλασώνα και όλοι οι άλλοι από Θεσσαλονίκη-Σέρρες. Είχα πάψει πλέον να ασχολούμαι με το αν έχω έξοδο ή όχι, έβγαινα μόνο για κανα τηλέφωνο. Παραδόξως δε, ήμουν και ο μόνος γάβρος εκεί μέσα Αυτό που επίσης μου έχει μείνει από εκεί, είναι ότι η πλειοψηφία της μονάδας ήταν μουσουλμάνοι και το άγημα της Μ. Παρασκευής που ήμουν αποτελείτο κατά το ήμισυ από αυτούς. Έχω επίσης κάτι ωραίες φωτό με σκοπούς κοιμώμενους ή ξάπλα να κρατάνε ψηλά τη σημαία της αντίστασης σε κάθε οχτρό!
Τα μόνα καλά που είχε ο στρατός για μένα, ήταν ορισμένα άτομα που γνώρισα και έγιναν φίλοι μου (και κουμπάρος μου ο ένας) καθώς και το ότι έζησα σε ένα διαφορετικό κόσμο (εννοώ με τη μουσουλμανική μειονότητα) και είδα τί παίζει εκεί. Κατά τ' άλλα, ένα πελώριο τίποτα ο στρατός. Αυτό που θα έπρεπε να γίνεται είναι απλό : Μείωση γιωτάδων, μείωση βυσμάτων, και όλοι στρατό στα σύνορα ώστε να υπάρχει ισονομία. Έλα όμως που έτσι δεν θα εξυπηρετείται ο Ρέμος, ο Σάκης, ο γιος του υπουργού και του βιομήχανου.
Δε μπορούμε όμως μέσα σε μια πλήρως αναξιοκρατική κοινωνία να απαιτούμε ένα κομμάτι της να είναι αγνό παρθένο μαλλί.
ΥΓ
Δε μου χάρισε κανείς ούτε μία μέρα που να μην την άξιζα με τη δουλειά που έριξα. Μια ζωή θύμα, το μόνο που μου έμεινε στο τέλος ήταν η 8ήμερη αιμοδοτική (που και αυτή χαριστικώς λέει μου την έδωσαν σαν άδεια απολύσεως μια και δεν "προβλέπεται"), και θυμάμαι να τελειώνω το περίπολο 3-6 που είχα, να ντύνομαι και να φεύγω. Πάλι καλά που δεν μου ζήτησαν να αδειάσω και το καλαθάκι...
