Uncharted 4: Το τέλος ενός κλέφτη Review (PS4)

Η σειρά Uncharted ήταν ανέκαθεν το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα “κινηματογραφικών” παραγωγών στο gaming. Εντυπωσιακά γραφικά, gameplay γεμάτο δράση και μία ενδιαφέρουσα ιστορία, απ’ αυτές που κάθε λάτρης των Indiana Jones θα πήγαινε ευχαρίστως για να παρακολουθήσει ένα βραδάκι Παρασκευής στο σινεμά. Με αυτά κατά νου –και τον ορυμαγδό τρέιλερ με τον οποίο, αχρείαστα, μας είχε βομβαρδίσει τους τελευταίους μήνες η Sony- θα περίμενε κανείς πως το “wow factor” του Uncharted 4: Το τέλος ενός κλέφτη, θα ήταν μικρό. Κι όμως, η Naughty Dog βρήκε τον τρόπο να κάνει την κάτω γνάθο να αιωρείται, τα μάτια να γουρλώνουν και εκείνο το τόσο χαρακτηριστικό βλακώδες χαμόγελο της ικανοποίησης να σχηματίζεται στα πρόσωπα όλων όσοι παίξουν το παιχνίδι της.

Το Uncharted 4 είναι μία ακόμα περιπέτεια με πρωταγωνιστή τον Nathan Drake ο οποίος, έχοντας ξαναβρεθεί με τον αδελφό του που για χρόνια θεωρούσε νεκρό, επιστρέφει απ’ τη… σύνταξη προκειμένου να κυνηγήσει τον “θησαυρό των θησαυρών” αξίας 400 εκατομμυρίων δολαρίων που λέγεται πως έκρυψε ο θρυλικός πειρατής Χένρι Έιβρι. Όπως και στα προηγούμενα Uncharted, έτσι και σε αυτό, η ιστορία είναι πολύ συγκεκριμένη, οπότε θα προτιμήσω να μην κάνω καμία άλλη αναφορά στα όσα συμβαίνουν στο παιχνίδι. Θα αρκεστώ να πω ότι αυτή τη φορά υπάρχει περισσότερο σασπένς, αναπάντεχες εξελίξεις και φυσικά συναισθηματικές φορτισμένες σκηνές σε σχέση με τους προκατόχους του Uncharted 4, κάτι λογικό και αναμενόμενο δεδομένου του ότι πρόκειται για τον επίλογο της πολύ όμορφης ιστορίας του Nathan Drake.

Να σημειωθεί πως δεν χρειάζεται να έχετε παίξει τα προηγούμενα τρία Uncharted για να απολαύσετε το τέταρτο παιχνίδι της σειράς –αν και καλό θα ήταν να αφιερώσετε πρώτα χρόνο στη Nathan Drake Collection, μιας που οι αναφορές σε αυτά δεν είναι και λίγες. Χωρίς να με “χάλασαν” οι περιπέτειες του “Nate” στη Σαμπάλα, την Ατλαντίδα της Ερήμου και το Ελ Ντοράντο, τη μυθική “πόλη του χρυσού”, οι πειρατές πάντα με συνέπαιρναν, όπως και τους περισσότερους άλλωστε. Ίσως γι’ αυτό να απόλαυσα περισσότερο από όλα τα άλλα το τέταρτο ταξίδι του Nathan Drake. Ας είναι…

Τι είναι το Uncharted;

Από καταβολής τους, τα Uncharted βασίζονταν σε τρεις πυλώνες: platforming, γρίφους και μάχες. Φυσικά συνταγή που αρέσει δεν αλλάζει, οπότε το προαναφερθέν τρίπτυχο κάνει την εμφάνισή του και στο Uncharted 4 με τις αναλογίες όμως να έχουν μεταβληθεί σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς. Το πιστολίδι έχει σαφώς πιο περιορισμένο ρόλο, κάτι που μπορώ να πω πως δεν με στεναχώρησε κιόλας αφού, κακά τα ψέματα, ποτέ δεν συγκαταλεγόταν στα “ατού” των Uncharted.

Στο νέο τίτλο της Naughty Dog βέβαια τα πράγματα έχουν βελτιωθεί αισθητά, όμως οι μάχες εξακολουθούν να στερούνται φαντασίας. Έγινε πολύς λόγος για τη “stealth” προσέγγιση που πλέον ευνοεί το παιχνίδι αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε: μιλάμε για το κλασσικό “καθαρίζω τον πρώτο σαν άλλος Hitman, μετά με παίρνουν χαμπάρι και το γυρνάμε στο Battlefield μέχρι να μη μείνει κολυμπηθρόξυλο”. Λίγο το σύστημα κάλυψης με δυσκόλεψε (στις αλλαγές), αν και οφείλω να υπογραμμίσω την καλύτερη αίσθηση που έχουν τα όπλα με τα οποία θα “παίξετε” και την ακριβέστερη στόχευση.

Εκτός από τους αντίχειρες, το Uncharted 4 θα γυμνάσει και το μυαλό σας, κάτι που θα γίνει χάρη στους γρίφους που κληθείτε να λύσετε. Μην αγχώνεστε: αν και πανέξυπνοι, δεν μιλάμε για κάτι το ιδιαίτερο. Εξ άλλου το ίδιο το παιχνίδι, άπαξ και “διαπιστώσει” ότι δυσκολεύεστε, θα σας βοηθήσει με έξυπνους τρόπους, έστω κι αν σε ορισμένες περιπτώσεις σας στερήσει την ηθική ικανοποίηση της επίλυσης. Τα Uncharted άλλωστε ποτέ δεν αποτέλεσαν εμπειρία που “δοκίμαζε” ή –ακόμα χειρότερα- “τιμωρούσε” τον παίκτη: πάντα φρόντισαν να τον πάρουν από το χέρι και να του διηγηθούν έτσι ένα όμορφο παραμύθι, κάτι που συμβαίνει και με Το τέλος ενός κλέφτη.

Τόσο το shooting όσο και οι γρίφοι όμως αποτελούν πραγματικούς κομπάρσους στο Uncharted 4 αφού ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκει εξ ολοκλήρου στο platforming, την εξερεύνηση! Μολονότι μιλάμε για ένα τελείως γραμμικό παιχνίδι δράσης, οι ώρες που θα περάσετε σκαρφαλώνοντας σε τοίχους, πεζούλια, περβάζια, πλαγιές, βουνά, ρέματα, απόκρημνες πλαγιές και χαοτικούς γκρεμούς, είναι εντυπωσιακά –και ενδεχομένως αχρείαστα- πολλές. Αν και η περιπλάνηση στον κόσμο του Uncharted 4 είναι απόλαυση, έχω την αίσθηση ότι εδώ η Naughty Dog ίσως και να το παράκανε: για να καταλάβετε τι εννοώ, ορισμένα κεφάλαια περιλαμβάνουν μονάχα πήγαινε-έλα και σκαρφάλωμα!

Ευτυχώς υπάρχει η προσθήκη του grapling hook που διαφοροποιεί κάπως την εμπειρία σε σχέση με τα προηγούμενα Uncharted. Κάπως έτσι βέβαια προκύπτουν οι περίπου 20 ώρες που διαρκεί η single player campaign του τίτλου (υπάρχει και multiplayer που θα καλύψει όσους θέλουν να δοκιμάσουν την τύχη τους online μέσα από έναν τίτλο που αποτελεί τον ορισμό του single player mode), αριθμός εντυπωσιακός μεν, που όμως αν ήταν μικρότερος με λιγότερο platforming, κανέναν δεν θα ενοχλούσε δε. Εν τέλει δεν πρόκειται για κάτι αρνητικό, απλά για έναν τομέα στον οποίο οι άνθρωποι της Naughty Dog ίσως και να έδειξαν “υπερβάλλοντα ζήλο”, επηρεασμένοι ενδεχομένως και από τη “μόδα” των Assassin’s Creed…

Πολλή γκρίνια ρε μεγάλε…

Μη σας ξεγελούν τα όσα –λίγα- αρνητικά έχω αναφέρει ως τώρα για το παιχνίδι: αυτά είναι όλα κι όλα! Δεν είναι σε θέση ούτε κατά διάνοια να μετριάσουν τη συνολική εμπειρία που προσφέρει το αυτό. Κι αν γκρίνιαξα λίγο παραπάνω, δεν αναιρεί το γεγονός πως το Uncharted 4 αποτελεί ένα από τα κορυφαία παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ, μία από τις εντυπωσιακότερες και πληρέστερες εμπειρίες στα χρονικά του gaming.

Αν και δεν μ’ αρέσει να εστιάζω πολύ στα γραφικά, στην περίπτωση του “κοσμήματος” της Naughty Dog, θα πρέπει να το κάνω θέλοντας και μη και ο λόγος είναι πως το Uncharted 4 συνιστά τον εντυπωσιακότερο τίτλο που έχει υπάρξει ποτέ. Τα γραφικά του παιχνιδιού μοιάζουν να προέρχονται από το… PlayStation 5, με τα περιβάλλοντα να είναι μοναδικά, τη θέα σε κάθε περίπτωση απίστευτη και τον βαθμό λεπτομέρειας εξωπραγματικό. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου αντί να παίζει, να χαζεύει ότι υπήρχε στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο: είτε μιλάμε για ένα ολόκληρο πειρατικό λημέρι, είτε για ένα ανήλιαγο κελάρι, το Uncharted 4 θα βρει τον τρόπο να σας εκπλήξει, αναγκάζοντάς σας να κοιτάτε εντυπωσιασμένοι την τηλεόραση.

Ο ίδιος, αδιανόητος βαθμός λεπτομέρειας διακρίνει και το animation, είτε μιλάμε για gameplay, είτε για cutscenes. Οι κινήσεις του Nathan Drake μοιάζουν βγαλμένες από χορογραφία: η φυσικότητά τους είναι που δεν κάνει το ατελείωτο platforming να μοιάζει βαρετό ούτε για μια στιγμή –εντάξει, παίζουν τον ρόλο τους και τα τοπία στα οποία θα κάνετε τη… μαϊμού, δεν λέω.

Τα δε cutscenes έχουν ξεφύγει εντελώς: δεν θα ήταν υπερβολή αν σε συγκεκριμένες περιπτώσεις υποστήριζε κάποιος πως αδυνατεί να διακρίνει αν πρόκειται για πραγματικούς ή ψηφιακούς χαρακτήρες. Η κίνησή τους, οι αντιδράσεις τους, ο συγχρονισμός των χειλιών τους, τα βλέμματά τους, ακόμα και οι συσπάσεις των μυών των προσώπων τους είναι τόσο ρεαλιστικά που με χαρά θα αφήσετε το DualShock απ’ τα χέρια για να παρακολουθήσετε το βίντεο που μόλις ξεκίνησε να παίζει.

Η σκηνοθεσία από πλευράς Naughty Dog δεν είναι απλά “κινηματογραφική” αλλά και υποψηφια για Όσκαρ: τα έντονα συναισθήματα εναλλάσσονται με την ακατάπαυστη δράση, κάθε σκηνή μοιάζει με την τέλεια συνέχεια της προηγούμενης, τη στιγμή που η όλη προσέγγιση θυμίζει σε πολλά σημεία ένα άλλο “διαμάντι” του στούντιο από τη Σάντα Μόνικα, το The Last of Us. Όπως και αυτό, έτσι και το Uncharted 4 φροντίζει αρχικά να χτίσει τις σχέσεις ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του και εν συνεχεία να “πατήσει” επάνω τους, μόνο που εδώ οι βασικοί ήρωες είναι τέσσερις –τους αδελφούς Drake πλαισιώνουν η γυναίκα του Nathan, Elena, και ο συνοδοιπόρος του στις προηγούμενες περιπέτειές του, Victor Sullivan.

To Uncharted 4, μάλιστα, κυκλοφορεί πλήρως εξελληνισμένο. Αυτό σημαίνει πως εφ’ όσον το θέλετε, μπορείτε να ορίσετε τα Ελληνικά σαν γλώσσα στα μενού και τους υπότιτλους. Η δουλειά που έχει γίνει αγγίζει το άριστο, μεταφέροντας αυτούσια την εμπειρία του παιχνιδιού στη μητρική μας γλώσσα.

Σαν πολύ δεν το ψειρίσαμε;

1.263 λέξεις μετά και αντιλαμβάνομαι πως δεν έχει νόημα να συνεχίζω να μιλώ για το Uncharted 4. Γιατί; Διότι δεν μιλάμε απλά για έναν τίτλο που επιβάλλεται να έχει στη συλλογή του κάθε κάτοχος PS4, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που αποτελεί μόνο λόγο αγοράς κονσόλας. Βρισκόμαστε μπροστά σε μία κυκλοφορία-σταθμό, το πραγματικό “σημείο 0” της τρέχουσας γενιάς κονσολών. Και όταν μετά από καιρό το Uncharted 4: Το τέλος ενός κλέφτη φτάσει τα χρόνια του Crash Bandicoot, είμαι πολύ περίεργος να δω το παιχνίδι στο οποίο θα αποτελεί μια ευχάριστη ρετρό προσθήκη…

Μας άρεσαν