Οι Κριτικές των Insomniacs

[Sellers]

Υπήρχε και παλιά σαν thread, αλλά (κακώς) ενσωματώθηκε με το Ποια ταινία μόλις είδατε. Anyway..

 

Επειδή στο Ποια ταινίας μόλις είδατε ''χάνονται'' πολλά καλά posts που δεν αρκούνται σε ενα ξερο link αλλά λένε πολλά για την ταινία και για την άποψη αυτων που την είδαν, δημιουργήθηκε αυτό το topic.

 

Γενικά, αν έχετε όρεξη να γράψετε και μια κουβέντα παραπάνω, ή αν έχετε όρεξη να εκθειάσετε ή και να σχολιάσετε τα τεχνικά (σκηνοθεσία, φωτογραφία, ηθοποιοί, μουσική) μια γνωστής ταινία που σας αρέσει πολύ, κάντε το. Θελετε να γράψετε ενα λογίδριο για την αγαπημένη σας ταινία; Ξέρετε και δυο πράματα παραπάνω για την ταινία ή τον τρόπο που ο σκηνοθέτης την γύρισε και θελετε να το μοιραστείτε μαζί μας; Μην κωλώσετε. Θέλετε να εκθειάσετε έναν συγκεκριμένο σκηνοθέτη και την φιλμογραφία του; Γινετε ο φιλοξενούμενος μου.. (Be my guest δηλαδή) Θέλετε να αναφέρετε απλά τι είδατε; Μη(ν). Δε μας νοιάζει.

 

Κάνω την αρχή με ένα ποστ που έγραψα και παλιότερα στο Ποια ταινία μόλις είδατε.. Φυσικά, δεν ειναι ανάγκη να ακολουθήσετε ντε και καλά την μορφή που χρησιμοποιώ.

 

Ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε αυτο το τοπικ καθαρό. Φυσικά και κουβέντες πάνω στις κριτικές και στις ταινίες ειναι ευπρόσδεκτες, αλλά μην καταλήξουμε να ψάχνουμε καποια ποστ με κριτκή.

 

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

 

Τίτλος: Victoria (2015 - Germany)

Σκηνοθεσία: Sebastian Schipper

Υπόθεση: ''A young Spanish woman who has newly moved to Berlin finds her flirtation with a local guy turn potentially deadly as their night out with his friends reveals a dangerous secret.'' (imdb)

 

Κριτική: Η ταινία είναι γυρισμένη με μια κάμερα με τον καμεραμαν να μην κανει και ιδιαιτερες προσπάθειες να μην γινει αντιληπτός. (Βήματα, ανάσες κ.λ.π) Ωστόσο, δεν υποτίθεται ότι είναι κάποιου είδους mocumentary. Συνεπώς η ταινία έχει εναν δικό της τρόπο να σπάει το fourth wall.

 

Εκτός απο μια κάμερα, η ταινία γυρίστηκε και σε real time με μια μόνο λήψη, (όπως άλλωστε δηλώνει και στην αφισα της: ''One city, one night, one take'') πράγμα που φαίνεται αρκετά δύσκολο και αξιοσημείωτο μιας και κρατάει κοντά στις δυομιση ώρες.

 

Θα πρότεινα να την δείτε χωρίς καθόλου υπότιτλους. Κανένας απο τους πρωταγωνιστές δεν ειναι native speaker, και τα αγγλικά που χρησιμοποιούν είναι σπαστά, και τα χρησιμοποιούν απλά και μονο για να συννενοηθούν. Επίσης, υπάρχουν πολλά γερμανικά στην ταινία, και αν δεν ξερετε Γερμανικά (οπως εγω π.χ), θα μπορέσετε να μπείτε ακόμα πιο πολύ στο πνεύμα της ταινίας (καθώς και στον τίτλο της).

 

Long story short, σιγουρα δεν ειναι κατι αριστουργηματικό, αλλα σίγουρα είναι πολυ καλή.

 

Βαθμολογία: 7.8/10 (ισως και λιγο παραπάνω αν ήταν πιο μικρή σε διάρκεια)

[Pleivadaros]

Πρόσφατα κατάφερα να ολοκληρώσω την έκτη season της σειράς "The Walking Dead", η οποία όπως κάθε season με άφησε με διάφορα συναισθήματα. Ενώ η έκτη season δείχνει κάποια σημάδια βελτίωσης από τις προηγούμενες, για άλλη μια φορά έχει τα κλασικά κακά του Walking Dead.

 

Εκεί που δείχνει κάποια καλά επεισόδια που γίνεται κάτι ουσιώδης, ξαφνικά πετάει διάφορα filler επεισόδια και σε πιάνει για άλλη μια φορά βαρεμάρα..

 

Τουλάχιστον φάνηκε να θέλουν να κολουθήσουν πιο πιστά την ιστορία του comic (όσο μπορούν πια έτσι όπως τα έχουν κάνει) και αυτό είναι θετικό. Επίσης μου άρεσε πολύ ο Negan στο τέλος και το όλο σκηνικό που δεν ξέρουμε ποιον έχει σκοτώσει. Μπορεί να το κράζουν πολλοί, αλλά θεωρώ πως με αυτόν τον τρόπο η σειρά εξασφάλισε τους ίδιους και ακόμα περισσότερους τηλεθεατές για την επόμενη season. Το φινάλε πάντως μου άρεσε, γιατί είχα πραγματικά να νιώσω τόση αγωνία από τη δεύτερη season με την χαμένη κόρη της Carol. (Νομίζω Sophia την έλεγαν).

 

Μπορείται να δείτε ολόκληρο το review που έχω κάνει για την έκτη season εδώ και να μου πείτε αν συμφωνείτε 

[Fotis13]

Δεν συμφωνω με  αυτη την προσθηκη  διοτι αυτοματως θα ριξει κατακορυφα το επιπεδο  στο "ποια ταινια ειδατε" .

Απλα θελω να καταγραφει η διαφωνια μου στα πρακτικα

[gavros10]

High-Rise 2015

 

 

 

Ειναι μυθιστορημα του J. G. Ballard του 1975. Ενας απο τους παραγωγους προσπαθουσε να το μεταφερει στην μεγαλη οθονη για πολλα χρονια, περασε τα 1000 κυματα, ειχε χαρακτηριστει ως "Un-filmable" αλλα... οριστε.

 

Ακολουθει το στυλ των πιο αφηρημενων σεναριακα ταινιων οπως το "The great beauty" του Paolo Sorrentino. Σε ενα δυστοπικο παρελθον;;; βλεπουμε την ζωη μεσα σε ενα κτιριακο συγκροτημα το οποιο ειναι διαβαθμισμενο με τις κοινωνικες ταξεις, μπλα μπλα μπλα, λιγο ελευθερια, πολυ σοσιαλισμος, με πολλα κοινωνικο-πολιτικα νοηματα. Να προσθεσω την βια, το σεξ, τα ποτα.... ολα τα ωραια.

 

Το soundtrack του Clint Mansel και ενα τραγουδι του Portishead "SOS" (διασκευη του "SOS" των ΑΒΒΑ) απογειωνουν την ταινια και της προσδιδουν ενα μελλοντικο cult status μιας και δενουν περιεργως ομορφα με το μονταζ και τα κενα στην πλοκη. 

 

Θα την χαρακτηριζα ως μια υπεροπτικη μαλακια που θελει να τα πει ολα χαραμιζοντας την μοναδικη ευκαιρια που εχει ενω παραδοξως το πετυχαινει. 

 

Ειναι κοντα στο να γινει η αγαπημενη μου "καλλιτεχνικη" ταινια των τελευταιων μηνων. 

 

Αν εβαζα βαθμο θα ηταν γυρω στο 7.1 - 7.3

 

 

ΥΓ. Συμφωνω με την δημιουργια του θεματος μιας και οι λιγες κριτικες μου, τωρα πια, δεν αξιζουν να βρισκονται μαζι με ολη την πλεμπα του αλλου θεματος

(χε χε χε)

[Scullbag]

Lost In Translation

 

 

Η ταινία αυτή μου συνέβη το πρώτο βράδυ του καλοκαιριού. Μέσα στα άγρια χαράματα, μετά από 10 ώρες δουλειάς (στο pc, no less) αποφάσισα πως ήθελα λίγη ακτινοβολία από την οθόνη ακόμα για να στρώσει αρκετά ο πονοκέφαλος και να πέσω για ύπνο. Οπότε λέω, θα δω μια ταινία. Το Lost In Translation ήταν μια από αυτές τις ταινίες που πλέουν κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου σαν εικόνες και μόνο. Γιατί τις είχα δει πριν χρόνια οπότε τις μισο-θυμάμαι, γιατί είχαν αποτυπωθεί στον εγκέφαλό μου όπως αποτυπώνονται επιλεκτικά κάποιες μνήμες, χωρίς κάποιο εμφανή λόγο ή αιτία, ή γιατί το marketing που έπεσε ήταν τόσο βαρύ που έχει γίνει σε όλους μας μια μικρή πλύση εγκεφάλου και μας μένουν εικόνες που πραγματικά, δεν έχουν αξία να υπάρχουν. Βέβαια τώρα, έχει αποτυπωθεί στη μνήμη μου συνειδητά και -λογικά- δεν θα φύγει ποτέ.

 

Καταρχάς, ήταν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις που η προβολή μιας ταινίας (λόγω συγκυρίας, συναισθηματικής προδιάθεσης και λόγω του μεγαλείου της ταινίας πιθανώς) γίνεται εμπειρία. Kάτι που το ζεις και περιλαμβάνει και άλλα πράγματα πέρα από το τι βλέπεις στην οθόνη. Πλέον, καμιά φορά όταν θα είμαι ξύπνια στις 4 το πρωί μετά από κούραση και νεύρα, θα χαμογελώ και θα θυμάμαι εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ που είδα τον Bill Murray και την Scarlett Johansson να ξενυχτούν και εκείνοι για αρκετά παρόμοιους λόγους με εμένα, σε μια από τις πιο αληθινές σκηνές που έχουν περάσει από το πανί.

 

Οι συζητήσεις για τίποτα και για τα πάντα με αγνώστους ευνοούνται από την ατμόσφαιρα του μπαρ, είναι το φυσικό τους περιβάλλον εκεί και προσωπικά τις λατρεύω, μπορούν όμως να γίνουν και στη στάση του λεωφορείου ένα πρωί ή σε μια καφετέρια την ώρα που περιμένεις στην ουρά. Είναι μια τυχαία σύνδεση με ανθρώπους που πιθανώς δεν θα ξαναδείς ποτέ, αλλά με τους οποίους είχες μια στιγμή επικοινωνίας ή αλληλοκατανόησης. Είχε πολλές εξαιρετικές σκηνές η ταινία. Βασικά όχι, όλες οι σκηνές αυτής της ταινίας ήταν εξαιρετικές, αλλά η σκηνή της συνάντησης στο μπαρ με έκανε να νιώσω ότι αυτό που έβλεπα εκείνη τη στιγμή ήταν η ζωή κάποιου, ήταν τόσο αληθινό που θα μπορούσα κάλλιστα να κάθομαι στο σκαμπό δίπλα τους και να τους ακούω.

Δεν σοκαρίστηκα καθόλου όταν διάβασα ότι σε κάποιες περιπτώσεις ο διάλογος ήταν αποτέλεσμα αυτοσχεδιασμού ή όταν διάβασα ότι η ταινία γυρίστηκε μέσα σε 27 ημέρες. Αυτή η ταινία δεν ήταν η αφήγηση μιας ιστορίας, ήταν στιγμιότυπα της ζωής των ανθρώπων μέσα από δύο χαρακτήρες που δεν έμοιαζαν καθόλου και όμως μοιάζανε πολύ. Δεν είχε να πει κάτι συγκεκριμένο, ήθελε απλά να ζήσεις μαζί της μια σειρά από στιγμές και να αναθεωρήσεις το τι είναι τελικά η επικοινωνία. Πως επιτυγχάνεται και πως αποτυγχάνει, πως πολλές φορές δεν είναι οι λέξεις αλλά οι άνθρωποι και το πως καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο απλά με το να υπάρχουν στο ίδιο μέρος (υλικό και μη) την ίδια στιγμή.

 

Εκεί λοιπόν που το Lost in Translation ήταν μια ταινία που είχα δει σε μικρή ηλικία και δεν μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη, τώρα είναι στις αγαπημένες μου ταινίες και δεν φεύγει από εκεί. Θα την αγαπώ και θα την συνιστώ πάντα. Και μπορεί και να πάρω και την αφίσα της. Θα το σκεφτώ, θα πρέπει να αναδιοργανώσω κάποια πράγματα, αλλά αξίζει.

 

Note to self: το γεγονός ότι είχες δει μια ταινία παλιά, δεν σημαίνει ότι την έχεις δει. Δεν έχεις δει τίποτα. Το έχω ξαναζήσει το σκηνικό και πιθανώς θα το ξαναζήσω, γιατί πραγματικά, τι είναι το Lost In Translation για ένα δεκάχρονο?

 

Ευτυχώς που πιστεύω ακράδαντα στον κανόνα που λέει ότι κάποιες ταινίες, αξίζει να τις ξαναδείς. Και μετά να της ξαναδείς. Και γιατί όχι, να τις δεις και μια 4η φορά, έτσι, γιατί μπορείς να δεις την ίδια ταινία 3 βραδιές στη σειρά.

Αν δεν το έχετε δει (ή το έχετε δει αλλά δεν το έχετε δει) να δείτε το Lost In Translation. Καληνύχτα σε όλους!

[pontez2]

Έτος 1999. Την ίδια εποχή, που όλοι έχουμε πάθει τη πλάκα μας με το Matrix, έχει προηγηθεί μια ταινία λίγους μήνες νωρίτερα, που έχει αλλάξει τα δεδομένα στην επιστημονική φαντασία.

 

Το 13ο πάτωμα (The Thirteenth Floor (1999)) είναι μια σχετικά μικρή σε κόστος παραγωγής, μέτρια γραφικά, άγνωστοι ηθοποιοί. Εξαιρετικό όμως το σενάριο, βασισμένο και αυτό στον Πλατωνικό μύθο του σπηλαίου, όπου άλλωστε βασίστηκε και το Ματριξ. Κάποιοι πιστεύουν ότι βασίστηκε στο ομώνυμο κόμιξ, αλλά θεωρώ ότι δεν έχει ιδιαίτερη σχέση.

 

Υπόθεση: Ο δημιουργός ενός εικονικού, μέσω υπολογιστή, κόσμου της δεκαετίας του 1930, πεθαίνει ξαφνικά και μυστηριώδη. Ο συνεργάτης τους, ο οποίος έχει αρκετά κενά μνήμης, προσπαθεί να λύσει το μυστήριο, όταν ξαφνικά εμφανίζεται μια κοπέλα που ισχυρίζεται ότι είναι η κόρη του συνεργάτη του. Τα κενά μνήμης του αλλά και η ξαφνικές παρουσίες από το πουθενά, τον βάζουν σε υποψίες, μέχρι που αποφασίζει να «μπει» στον εικονικό κόσμο του υπολογιστή.

 

Όπως και στο Ματριξ, έτσι και εδώ, ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να βρει τι είναι αλήθεια, ποιος είναι ο πραγματικός κόσμος.

 

Το θεωρώ μια αδικημένη ταινία, ακριβώς επειδή έτυχε να βγει την ίδια περίοδο με το τεράστιο Μάτριξ. Αν δε νοιαζόμαστε ιδιαίτερα για τα γραφικά και τους ηθοποιούς, νομίζω ότι αξίζει το κόπο να της δώσουμε μια ευκαιρία. Μπορει στην εποχή μας να θεωρείται «ξαναζεσταμένο φαγητό», για το 1999 όμως ήταν μια απόλυτα ανατρεπτική ταινία, που λάτρεψαν οι φαν του είδους. Προσωπικά μου έχει αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις και πιστεύω ότι μπορει κανεις να τη δει ευχάριστα.

 

Βαθμολογία: 8/10 δίνω εγώ, 7/10 δίνει το imbd.

 

[Sellers]

 

The Missing (2014)

 

The first series focuses on Tony Hughes, who in the summer of 2006, during the FIFA World Cup, travels from England to northern France for a holiday with his wife Emily and 5 year old son Oliver. Not long after entering France, their car breaks down, forcing them to spend the night in the small town of Chalons du Bois. One evening, Tony and Oliver visit a crowded outdoor bar, where the quarterfinals football match is being watched. Tony loses sight of his son, never to find him again.

 

Eight years later, in 2014, Oliver has not yet been found, police have closed the investigation, and the couple are divorced. Although Tony never stopped looking for his son, after seeing a recent picture of the French village where a little boy is wearing a scarf identical to the one Oliver was wearing the day he disappeared, and that was specially made for him with a unique insignia, Tony gets back on track, and with the help of retired detective Julien Baptiste, who led the original investigation, he starts to put the pieces together while the police decide to officially reopen the case. (Wikipedia)

 

Το ''The Missing'' μπαίνει άνετα στο τοπ-5 σειρών που έχω δει, και εχω δει γυρω στις 100. Ακολουθεί το μοτίβο των anthology series, δηλαδή κάθε σεζόν είναι αυτοτελής με άλλους ηθοποιούς. Μέχρι στιγμής έχει παιχτεί μόνο η πρώτη η οποία περιέχει 8 επεισόδια και η οποία τα έσπασε. Ερμηνείες, φωτογραφία, τοποθεσίες (Αγγλία, Γαλλία, Βέλγιο), και κυρίως σενάριο με τρομερη υπόθεση, twsits το ένα μετα το άλλο χωρίς να το παρακάνει και τρομερή εξέλιξη της ιστορίας. Η σειρά εξελίσσεται σε 3 διαφορετικές χρονικές περιόδους και παρόλο που σαν θεατής βλέπεις τα αποτελέσματα κάποιων γεγονότων σε μια μετέπειτα χρονική στιγμή, σοκάρεσαι όταν βλέπεις τι έγινε σε κάποια άλλη χρονική στιγμή.

 

Δεν θελω να γινω ο γραφικός που εκθειάζει ευρωπαικές παραγωγές έναντι αμερικάνικων, αλλά θα μπορούσαν πχ οι σεναριογράφοι του True Detective να πάρουν μια ιδέα από δομημένο σενάριο και να σταματήσουν να γράφουν πορδές τύπου πυξ-λαξ. Το imdb του δίνει 8.1, είναι για 9αράκι τουλάχιστον. Δείτε την.

[Fotis13]

χμμμ φαινεται πολυ ενδιαφερον και επειδη εχω εμπιστοσυνη στο γουστο σου  θα το  δω και θα ενημερωσω εδω .

 

 

Edit : Ειδα τα 2 πρωτα επεισοδια οντως ειναι πολυ δυνατο ,ατμοσφαιρικο  και με καλη σκηνοθεσια .Εχει Ευρωπαικο αερα δεν ειναι τυχαιο

Επεξ/σία 14 Ιουλίου 2016 από Fotis13

[Scullbag]

Γιατί unpinned το καημένο το θέμα? Εντάξει σίγουρα δεν θα έχει συχνά δημοσιεύσεις, αλλά άξιζαν. Damn

 

Stranger Things

 

Δεν ξέρω γιατί κάποιος θα διάβαζε κριτική/ανάλυση για κάτι που δεν έχει δει αλλά εν πάση περιπτώσει προειδοποιώ: HERE BE SPOILERS

 

Καταρχάς ενημερώνω ότι ποτέ, μα ποτέ (πλέον) δεν βλέπω σειρές. Πέρα από τους διάφορους λόγους για τους οποίους θεωρώ εκ προοιμίου καταδικασμένο οποιοδήποτε καλό σενάριο καταλήγει στα χέρια των "τηλεοπτικών Θεών", έχω θέμα διότι είμαι ανίκανη να περιμένω να μάθω τι θα γίνει παρακάτω. Θεωρώ την τακτική αυτή απαράδεκτη διαταραχή της καθημερινότητάς μου και αρνούμαι πεισματικά να το προκαλέσω στον εαυτό μου. Οπότε, εάν η σειρά δεν αποτελείται από αυτοτελή επεισόδια, ή εάν δεν είναι ήδη τελειωμένη (και όχι με πολλές σεζόν γιατί καίω εγκέφαλο) δεν την πλησιάζω. Ευτυχώς το Stranger Things πέφτει σε αυτή τη μικρή κατηγορία σειρών που μπορώ και εγώ να αποπειραθώ να παρακολουθήσω και εννοείται πως την είδα ολόκληρη in one sitting.

 

Τι να πρωτοπαινέσω. Εξαιρετική φωτογραφία, εξαιρετική αισθητική, μουσική, τόπος και χρόνος ό,τι πρέπει για το σενάριο, πρώτης τάξεως casting, καλογραμμένοι, πολυδιάστατοι χαρακτήρες, με οντότητα, παρελθόν, ανάπτυξη, όλοι σε θέση να κάνουν τον θεατή να δεθεί μαζί τους; το σενάριο Α κατηγορίας, με τις κατάλληλες δόσεις δράσης, τρόμου, χιούμορ, νοσταλγίας, απαντώντας αρκετά για να σε τραβήξει και αφήνοντας αρκετά αναπάντητα για να μην ξεκολλήσεις ποτέ.

 

Απόλαυσα αυτή τη σειρά σε απίστευτο βαθμό, όχι μόνο γιατί ήταν φουλ το στιλ ταινιών (γιατί ειλικρινά, δεν ήταν σειρά για μένα, ήταν μια πολύ μεγάλου μήκους ταινία) που μου αρέσει, αλλά και γιατί ένιωσα πως μέσα από την ανασκόπηση ενός υποτιθέμενου παρελθόντος (μιας και τοποθετείται στο αρκετά κοντινό 1984, παρότι γυρίστηκε στο σήμερα) η σειρά αυτή άσκησε σκληρή κριτική στην Αμερική του χθες, και μας έδωσε μια ματιά στην Αμερική του σήμερα.

 

Δηλαδή, για όνομα, δείτε αυτή την εικόνα:

 

Η Αμερικανική σημαία ένας ολόκληρος τοίχος, κρύβεται όμως από το κεφάλι μιας τίγρης. Η οποία τίγρης καλύπτει το μεγαλύτερο κομμάτι της οθόνης, μεγαλύτερο από την σημαία, παρότι η σημαία (σύμβολο ολόκληρου του έθνους) θεωρητικά καλύπτει ολόκληρο τον τοίχο. Οι άνθρωποι (οι Αμερικανοί) και μάλιστα, οι νέοι, είναι μαζεμένοι και τρομαγμένοι κάτω από το βλέμμα του ζώου. Να σημειώσω πως οι τίγρεις είναι ζώα-θηρευτές. Τη νύχτα στήνουν καρτέρι και σκοτώνουν ανυποψίαστα θύματα. Είναι ζώα μοναχικά, και φυλάνε καλά τα σύνορά τους.

 

Το σενάριο πολύ αναφορικά και συνοπτικά έχει ως εξής: η αμερικανική κυβέρνηση κάνει μυστικά επιστημονικά πειράματα στον ανυποψίαστο αμερικανικό πληθυσμό. Ένα από τα πειράματα αυτά πάει στραβά, και βλάπτεται μικρό κομμάτι του πληθυσμού. Οι πρωταγωνιστές προσπαθούν να γλυτώσουν από την κακή κυβέρνηση η οποία ταυτόχρονα τρέχει να συμμαζέψει την κατάσταση. Same old, same old ε?

Ε λοιπόν όχι. Παρότι το Stranger Things θυμίζει πολύ τα σενάρια συνωμοσίας περασμένων εποχών (and I would know, έχω δει τα X-Files και γω δεν ξέρω πόσες φορές xD) έχει μια πολύ σημαντική διαφορά:

 

Συνήθως, όταν τίθεται θέμα σατανικής/διεφθαρμένης κυβέρνησης, ο σεναριογράφος κάποια στιγμή μας εξηγεί, γιατί αυτοί οι κυβερνητικοί έκαναν ότι έκαναν. Γιατί θεωρούσαν πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, γιατί το κάναν για ό,τι εκείνοι θεωρούσαν το "γενικό καλό", γιατί στην πραγματικότητα θέλαν να κάνουν την χώρα/κόσμο δικτατορία, να σπείρουν το χάος. Τέλοσπάντων ό,τι σενάριο σατανικής κυβέρνησης μπορείτε να σκεφτείτε, λογικά ο αμερικανικός κινηματογράφος το έχει ήδη κάνει ταινία. Στο Stranger Things, ούτε για μια στιγμή δεν τέθηκε ερώτηση, ή δόθηκε απάντηση, στο "Γιατί ρε φίλε φτιάξατε μια σούπερ μυστική βάση στη μέση του πουθενά, βασανίσατε και σφάξατε τόσο κόσμο με το καλημέρα σας?!" Έχω διαβάσει πόσα reviews, όλοι κάνουν τις βασικές ερωτήσεις για το τι θα απογίνουν οι χαρακτήτες, κτλ, αλλά κανείς δεν ρωτάει γιατί αυτά τα κυβερνητικά καθάρματα έκαναν ότι έκαναν.

 

Πέφτει μια κλασσική απάντηση (κλασσική για την εποχή της) σε διάφορα σημεία της ταινίας: Πόλεμος κατά των κομμουνιστών. Το θέμα όμως είναι πως η ίδια η σειρά αναιρεί την υπόθεση αυτή, με τον τρόπο που την προτείνει. Θα πέσει σαν ηλίθια κλισέ ατάκα από τα χείλη του πιο ανεγκέφαλου χαρακτήρα. Θα δοθεί σαν δικαιολογία, ποτέ σαν απάντηση. 

 

Κοινώς, οι ίδιοι οι σεναριογράφοι "κατηγορούν" κατά έναν τρόπο τις αμερικανικές δυνάμεις της εποχής ότι έκαναν τρομερά αίσχη κατά των πολιτών (άσχετα με τις θεωρίες συνωμοσίας για πειράματα, και μόνο τους πολέμους και την τρομοκρατία να υπολογίσει κανείς αρκούν), χωρίς ουσιαστική τελικά αιτιολογία.

 

Χθες κομμουνιστές, σήμερα μουσουλμάνοι. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολίτες εναποθέτουν τις ζωές τους, τις ζωές των παιδιών τους, τις ελπίδες και το μέλλον πληθυσμών σε ανθρώπους που πάντα υπόσχονται ότι όλα τα κάνουν για το καλό τους και την ασφάλειά τους. Το έχουμε ξαναδεί το παραμύθι, και το Stranger Things έρχεται να πει πως δεν άξιζαν τόσες θυσίες. Κανένα λόγο δεν έπρεπε να έχει η μητέρα του Mike και της Nancy, να ανοίξει το σπίτι της στα "κουστούμια". Κανένα λόγο δεν είχε τότε, και κανένα λόγο δεν έχει τώρα να υποκύψει στην κρατική τρομοκρατία που ασκείται πέρα από τον τυφλό φόβο. Η οποία κρατική τρομοκρατία, μέσα από τα μάτια του σκηνοθέτη, είναι άγρια, αμείλικτη, δεν υπολογίζει κανένα κόστος και δεν είναι διατεθειμένη να δώσει καμία ολοκληρωμένη, λογική απάντηση στο γιατί φέρεται όπως φέρεται. Γιατί είμαι τίγρης και κάνω ό,τι γουστάρω.

 

By the way, το τέρας με το οποίο θέλει να έρθει σε επικοινωνία ο "Πατέρας" είναι ένα άγριο και βάρβαρο ζώο του οποίου η ύπαρξη δεν έχει καμία ουσία πέρα από το να αποτελεί τον μπαμπούλα που παραμονεύει και απειλεί τον αθώο καθημερινό άνθρωπο, και το οποίο καθρεφτίζει ουσιαστικά τους διώκτες (δημιουργούς?) του. Ο θηρευτής του "ανάποδου", "του αντίποδα", αυτού που κρύβεται στην άλλη πλευρά του ωκεανού, που έχει άλλη θρησκεία, που έχει άλλο σύστημα διακυβέρνησης ζει και στον "κανονικό" κόσμο και είναι πιο άμεσος και επικίνδυνος. Στο σήμερα μάλιστα (σε σχέση με το χθες) είναι και λιγότερο διατεθειμένος να κρυφτεί και να παίξει.

 

Για να κλείσω, ή εγώ το τράβηξα πολύ με την ανάλυση και τον συμβολισμό, ή οι σεναριογράφοι έχωσαν κάποια ωραία δώρα στο συνολικά εξαιρετικό έργο τους. Προσωπικά θα προτιμούσα να μην βγει 2η σεζόν και η τελική-τελική σκηνή του τελευταίου επεισοδίου της 1ης είναι ο λόγος που θεωρώ πως ακόμα και τα καλύτερα σενάρια είναι καταδικασμένα όταν γίνονται σειρές και όχι ταινίες. Από την άλλη ίσως είναι απλά μια απαισιόδοξη τελική ματιά στην ανθρώπινη φύση. Καλό ξημέρωμα

[pontez2]

Μιά που η επιστημονική φαντασία με εξιτάρει, σήμερα μου ήρθε στο μυαλό μια ακόμα ταινία. Πολυπαιγμένη βέβαια στα Ελληνικά κανάλια, αλλά αρκετά αδικημένη στο ευρύ κοινό κατά την άποψή μου.

 

Τίτλος: Gattaca

 

Υπόθεση: Σε ένα απροσδιόριστο και φουτουριστικό μέλλον ο κόσμος μπορεί να επιλέξει το πώς θα γεννηθούν τα παιδιά του, το φύλλο τους, τις αρετές τους, τα χαρακτηριστικά τους, με επέμβαση στο DNA τους. Εκ των πραγμάτων λοιπόν οι άνθρωποι διαχωρίζονται σε 2 είδη. Τους ευνοημένους με πολλές αρετές και τους φυσιολογικούς. Ενώ οι μεν λοιπόν γίνονται γιατροί, αστροναύτες και γενικά έχουν πολλές ευκαιρίες για να ξεχωρίσουν, οι δε βρίσκονται στην άκρη και επιλέγονται καθαρά για χειρονακτικές εργασίες ή για οτιδήποτε δεν διαλέγουν οι «χαρισματικοί».  

 

Η ταινία παρακολουθεί τη ζωή ενός φυσιολογικού νέου που έχει ως όνειρο να γίνει αστροναύτης και τη συνάντησή του με ένα πρώην μέλος των χαρισματικών, ο οποίος του δίνει ουσιαστικά τη θέση του για να μπορέσει να ανέλθει. Ένας φόνος όμως απειλέι τον πρωταγωνιστη να αποκαλύψει τη ταυτότητά του και να χάσει την ευκαιρία για το όνειρό του.

 

Κριτική: Θα μπορουσα να χαρακτηρίσω την ταινία ως ρομαντικοαστυνομική. Έχει μέσα το ρομάντζο, έχει και το μυστήριο και όλα αυτό μέσα στο πλαίσιο ενός σκοτεινού ίσως μέλλοντος με εικόνες όμως παρελθόντος. Παρατηρώ μια έντονη αντιθεση όπου από τη μια βλέπουμε το πόσο έχει προχωρήσει η τεχνολογία και από την άλλη η ενδυμασία και η κόμμωση των ανθρώπων θυμίζει δεκαετία του 30. ]

Το βασικότερο είναι πως η ταινία προσπαθεί να εστιάσει στον κοινωνικό ρατσισμό και νομίζω ότι το πετυχαίνει. Μπορεί η πλοκή της να μην είναι κάτι το εξαιρετικό για την σημερινή εποχή, αξίζει όμως να τις δώσετε μια ευκαιρία λαμβάνοντας υπόψη τα ονόματα που πρωταγωνίστησαν. Ιθαν Χοκ, Τζουντ Λο, Ουμα Θέρμαν και φυσικά ο σκηνοθέτης Andrew Niccol γνωστός από το The Terminal, Truman show κτλ.

 

Βαθμολογία: 7,8 δίνει το imbd, το ίδιο περίπου (8) δίνω εγώ.

Επεξ/σία 24 Αυγούστου 2016 από pontez2