Editorial: Τα card games δεν θα πεθάνουν ποτέ!

Άλλοτε με ρόλο πρωταγωνιστικό κι άλλοτε στο παρασκήνιο, το δεδομένο ήταν ότι η τράπουλα πάντα είχε πέραση: μα στην κλασσική της μορφή, μα σαν Uno, μα σαν Υπερατού (μη δίνετε σημασία στα brands αλλά στα κόνσεπτ), έβρισκε φανατικό κοινό σε κάθε ηλικία.

 

 

Magic: Ο πρώτος διδάξας

 

Στο gaming μιλώντας κανείς για card games, δεν μπορεί παρά να αρχίσει την κουβέντα από το Magic: The Gathering. Προϊόν έμπνευσης της Wizards of the Coast, λανσαρίστηκε για πρώτη φορά το 1993 και έκτοτε παραμένει ο κυρίαρχος του είδους, αριθμώντας το 2015 περί τα 20 εκατ. παίκτες παγκοσμίως. Με νέα σετ καρτών κάθε τρίμηνο, το Magic κρατά σε εγρήγορση τους παίκτες του οι οποίοι ενισχύουν τη συλλογή και τα decks τους με νέα spells, artifacts, instants και creatures (τύποι καρτών), την ώρα που σε sites όπως το BidWicket και το eBay, οι δημοπρασίες καρτών δίνουν και παίρνουν (tip: ψάξτε για τη “Black Lotus”).

 

Το εντυπωσιακό με το Magic: The Gathering είναι πως έκανε “γκελ” στον κόσμο από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε. Με τον χαμό που προκλήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 90 να μην έχει προηγούμενο, κι άλλες εταιρείες έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τη φρενίτιδα που είχε καταλάβει τους νέους με πρώτη και καλύτερη την TSR, την εταιρεία που είχε συνιδρύσει ο “πατέρας” του D&D, Γκάρι Γκαϊγκάξ, με το Spellfire. Αυτό που επακολούθησε ήταν το κάτι άλλο: Star Trek, Middle-earth, Legend of the Five Rings, On the Edge, Super Deck!, Shadowfist, Rage, Galactic Empires, Illuminati: New World Order, Jyhad ήταν μόνο μερικά από τα διαφορετικά παιχνίδια που κατέκλυσαν την αγορά το 1994 και το 1995. Αφού για να καταλάβετε, μόνο το 1995 ντεμπούταραν 38 διαφορετικά franchises!

 

 

Collectible card games: v2.0

 

Εννοείται πως η ζήτηση δεν μπορούσε επ’ ουδενί να καλύψει την προσφορά, οπότε πλησιάζοντας προς το κατώφλι του 2000, η αγορά των συλλεκτικών παιχνιδιών με κάρτες (collectible card games ή εν συντομία CCG) είχε αρχίσει να χαλαρώνει καθώς η μία με την άλλη οι εταιρείες που με τόσα όνειρα –αλλά μηδέν σχεδιασμό- είχαν μπει στον χορό, αποχωρούσαν. Η Wizards of the Coast είχε ξεκινήσει ένα κρεσέντο εξαγορών ανταγωνιστικών εταιρειών και franchises με αυτές των TSR, Andon Unlimited και Legend of the Five Rings να ξεχωρίζουν. Μολονότι πολλές εταιρείες αποπειράθηκαν να απλουστεύσουν το κόνσεπτ, καμία δεν τα κατάφερε τόσο καλά όσο η Media Factory με το Pokemon Trading Card Game –το οποίο μάλιστα μέχρι το 2003 εξέδιδε στις ΗΠΑ η Wizards!

 

Με τα παλιά franchises να έχουν χαθεί από το προσκήνιο με μοναδική εξαίρεση το Magic: The Gathering, τα Pokemon σύντομα πλαισιώθηκαν και από άλλες δυνατές κυκλοφορίες με κυριότερη όλων το Yu-Gi-Oh!. Σχεδόν κάθε franchise της σύγχρονης ποπ κουλτούρας, είχε αποκτήσει μέχρι το 2005 το δικό του παιχνίδι με κάρτες: από το Harry Potter και τα Star Wars, μέχρι τον Μπομπ Σφουγγαράκη (!) και τους G.I. Joe. Η Hasbro συνέχιζε να “πυροβολεί” αδιακρίτως μέσω της Wizards of the Coast, λανσάροντας το ένα CCG μετά το άλλο, ωστόσο κανένα δεν μπόρεσε έστω να φτάσει το Magic: The Gathering. Το 2006 ήταν η χρονιά που η Blizzard ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το “άθλημα”, δημιουργώντας το The World of Warcraft Trading Card Game. Αν και το WoW προέλαυνε στον χώρο των MMO, δεν συνέβη το ίδιο και με το βασισμένο σε αυτό CCG. Κρατήστε το όμως γιατί η Blizzard επανήλθε δριμύτερη…

 

 

Όταν οι κάρτες βγήκαν online

 

H Wizards of the Coast ήταν η πρώτη που διέκρινε την ευκαιρία που υπήρχε όχι μόνο για το προϊόν της αλλά για ολόκληρο το είδος των CCG στο διαδίκτυο. Ναι, ΟΚ, ίσως το παιχνίδι εκεί να μην είναι για κάποιους τόσο “χορταστικό” και η εμπειρία του όχι τόσο “γεμάτη” όσο αυτή του gameplay με πραγματικές κάρτες (για τον ίδιο λόγο π.χ. που άλλη αίσθηση έχει να πετά κανείς το ζάρι με το χέρι κι άλλη με ένα “ξερό” αριστερό “κλικ”), όμως τα πλεονεκτήματα είναι άλλα. Έτσι, το 2009 είχαμε το Duels of the Planeswalkers το οποίο από το 2012 κι έπειτα κυκλοφορεί σταθερά σε ετήσια βάση. Κάποιοι το έχουν βολευτεί, κάποιοι άλλοι πάλι ψηφίζουν “δαγκωτό” το παιχνίδι με τις φυσικές κάρτες –γούστα είναι αυτά.

 

Το Magic μπορεί να ήταν εκείνο που έδειξε τον δρόμο από το φυσικό στο ψηφιακό, ωστόσο τα πρωτεία στον κόσμο του δεύτερου, ανήκουν σε ένα άλλο franchise. Ο λόγος φυσικά για το Hearthstone, τη δεύτερη, ουσιαστικά, απόπειρα της Blizzard μετά από ‘κείνο το World of Warcraft. Το Hearthstone, που λέτε, κυκλοφόρησε το 2014 και γρήγορα έγινε “viral”: οι 40 εκατ. λογαριασμοί σε λιγότερο από ενάμιση χρόνο τα λένε όλα. Οι βασικές αρχές του δεν διαφέρουν από αυτές ενός τυπικού CCG, ωστόσο το εξαιρετικά καλαίσθητο και βολικό περιβάλλον χρήστη, ήταν εκείνο που το εκτόξευσε. Επιπλέον, μπορεί κανείς να το χαρεί χωρίς να δώσει δεκάρα τσακιστή, παίζοντας είτε online, είτε μόνος του, με την όλη εμπειρία να είναι εξίσου κορυφαία σε tablets, smartphones και PC. Η Blizzard έχει πέσει “με τα μούτρα” επάνω του, τροφοδοτώντας το με νέα expansions και όπως όλα δείχνουν, το Magic της ψηφιακής εποχής ανήκει στη Blizzard.

 

 

Κάρτες στο gaming. Παντού.

 

Τα ψηφιακά παιχνίδια με συλλεκτικές κάρτες όμως, δεν κυκλοφορούν μόνο αυτούσια, ούτε έχουν να κάνουν απαραίτητα με τη φανταστική λογοτεχνία. Πάρτε για παράδειγμα το Ultimate Team, το κατά γενική ομολογία πιο επιτυχημένο mode των τελευταίων FIFA: είτε το πιστεύετε, είτε όχι, αυτό είναι που έχει φέρει πακτωλό χρημάτων στα ταμεία της EA με τις μικροσυναλλαγές του και τα boosters (πακέτα καρτών) του. Όχι πως δεν είναι δυνατόν να βρούμε CCG σαν πραγματικά… παιχνίδια μέσα στα παιχνίδια. Μετρήστε επί παραδείγματι πόσες ώρες ξοδέψατε στο The Witcher 3 παίζοντας Gwent. Οι παλιότεροι και λάτρεις των RPG, μπορείτε να αναμοχλεύσετε τις αναμνήσεις σας για το Might & Magic VII: For Blood & Honor και το εκπληκτικό Arcomage –το οποίο αργότερα κυκλοφόρησε και μόνο του.

 

Κι αν τα παραπάνω είχαν να κάνουν αποκλειστικά με παιχνίδια, φέρτε κατά νου όλες εκείνες τις αναρίθμητες περιπτώσεις που ένας τίτλος χρησιμοποιεί κάρτες σαν skill points, feats, αντικείμενα, traits κλπ: Tomb Raider, Halo, Forza και Battlefront είναι τα franchises που προκύπτουν με μια πρόχειρη σκέψη ολίγων δευτερολέπτων. Το κόνσεπτ της κάρτας βοηθάει από μόνο του: είναι εύκολη στη διαχείριση, ξεκάθαρη ως προς το νόημα, όμορφη αισθητικά και εν τέλει, συνιστά κάτι με το οποίο ο μέσος παίκτης είναι απόλυτα εξοικειωμένος. Οι κάρτες είναι εδώ, είναι μαζί μας και, όπως όλα δείχνουν, πρόκειται για μια σχέση που θα τραβήξει πολύ. Μας χαλάει; Καθόλου.