Causabon

Δυστυχώς αγνοοώ. Φρόντισε όμως να τη βρεις τη σειρά, είναι ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή.

Eπίσης έχει βγει και βιβλίο από τη γυναίκα του Lynch, το οποίο είναι το ημερολόγιο της Laura Palmer (The Secret Diary of Laura Palmer). Eκεί *δε* διαφαίνεται καθαρά η ταυτότητα του Bob, κάτι που ξεκαθαρίζεται στο prequel. ʼλλες 3 συνταρακτικές λεπτομέρειες: - Τον ηθοποιό Kyle MacLachlan μετά από τη σειρά, άρχισε να τον χρησιμοποιεί και σε μεταγενέστερες ταινίες του μιας και φαίνεται ότι αυτός και ο Lynch δεθήκανε με δεσμούς φιλίας. - Στη σειρά, στα τελευταία επεισόδια όπου ο "νάνος" με τον ντετέκτιβ μιλάνε παράξενα, χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά μια τεχνική παγκοσμίως: Οι ηθοποιοί παίξανε *ανάποδα* τις σκηνές (τέλος --> αρχή) και είπαν αντίστοιχα τους διαλόγους, και μετά παρουσιάστηκε το φιλμ πάλι ανάποδα, δίνοντας μια απόκοσμη χροιά στις φωνές τους. - Για όσους δεν έχουν δει τη σειρά μετά από τις χιλιάδες επαναλήψεις της ΕΤ1, θα βρείτε αρκετά πράγματα που την αφορούν εδώ: http://www.twinpeaks.org Για μένα, πρόκειται για την καλύτερη σειρά που έχει δείξει ποτέ η τηλεόραση.

Υπάρχει ένα εξαντλημένο βιβλίο το οποίο εκδόθηκε τη δεκαετία του '80 με τίτλο "Ροκ Μυθιστόρημα". Είναι σχεδόν cult και το υπογράφει ο Φ.Γ. ως ʼρης Σάρτας. Ανάμεσα στα τόσα παραληρήματά του, ο ήρωας γράφει για την ανάγκη της επικοινωνίας με την πρόθεση να εκπέμψει τραγούδια σε δέκτες πλησίων περιπτώσεων με τη δικιά του. Αυτό το post είχε παραπλήσιο νόημα έκθεσης και ως εκ τούτου θάψτε το και μην του ξαναδώσετε σημασία. Ακολουθεί το "διά ταύτα" για κάποιες από τις απαντήσεις του παρόντος post. "Τη ζωή! Αυτήν την μικρή ευκαιρία για έναν άγνωστο άνεργο ηθοποιό. Που μέσα σε δέκα λέξεις - μέσα στις δέκα λέξεις που είναι όλος κι όλος ο ρόλος του, και για μια μόνο παράσταση. Μέσα σε δέκα ανοησίες στριμώχνει, στοιβάζει όλη του την ψυχή. Κι αυτό ήταν - τελείωσε. Και ο ρόλος και η ψυχή. Και μένει η ζωή. Και τη ζωή τη ζει ένας γεννημένος ηλίθιος. Που χτυπιέται και ουρλιάζει από θυμό - χωρίς να ξέρει με τι - γιατί θύμωσε." Μάκβεθ (Πράξη V, Σκηνή V)

Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι. Δε θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει δε θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου γονιός δεν θα 'ναι να μου πει "σήκω και ντύσου καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει" ! Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου. Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσεται το φως μου

Να πας Αρχηγός Πληρώματος Ιπτάμενου Δίσκου. (Ψηλά, ψηλά, τα μαύρα τα μπερέ ....) (Παραφράζεται και ως ψιλά, ψιλά, ψιλά για τον καφέ). Συγγνώμη για την οικειότητα σειρούλα, αλλά Καλό κουράγιο φίλε μου.