Editorial: Σαν να έχουμε υπερεκτιμήσει τα γραφικά, δεν νομίζετε;

Συνυπολογίζοντας δε και το “στήσιμό” τους, τη σκηνοθεσία, εύκολα πείθεται κάποιος που δεν έχει επαφή με τον χώρο πως πρόκειται για τρέιλερ ταινιών και όχι videogames. Ναι, τα γραφικά στο gaming έχουν πραγματοποιήσει εντυπωσιακή πρόοδο την τελευταία δεκαπενταετία, φτάνοντας στο σημείο να μας προσφέρουν gameplay με την ποιότητα… cinematics! Το λεγόμενο “wow factor” έχει ανέβει κατακόρυφα και τουλάχιστον ως προς τις εντυπώσεις η μάχη έχει κερδηθεί με το “καλημέρα σας”. Μήπως όμως αυτό δεν είναι αρκετό;

Γιατί τέτοια κάψα με τα γραφικά; Ε;

Έστω λοιπόν ότι θέλουμε να μιλήσουμε για έναν τίτλο, να τον παρουσιάσουμε. Αν επιλέξουμε να το κάνουμε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ούτως ειπείν να αναφερθούμε στο κάθε γκρουπ χαρακτηριστικών του ξεχωριστά, ποια θα είναι αυτά τα τελευταία; Γραφικά, ήχος, σενάριο/πλοκή, χειρισμός και ένα ακόμα γενικού περιεχομένου, σωστά; Ακόμα κι αν ξεχνώ κάτι, ας εστιάσουμε σε αυτά που μόλις αναφέρθηκαν: ποιο πιστεύετε πως έχει εξελιχθεί περισσότερο τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια; Σύμφωνοι, όλα έχουν προοδεύσει και αναπτυχθεί. Τα voiceovers, τα πάσης φύσεως εφέ και φυσικά τα soundtracks στον ήχο αγγίζουν πλέον την τελειότητα, επαγγελματίες σεναριογράφοι και σκηνοθέτες εμπλέκονται στις ΑΑΑ παραγωγές, την ώρα που οι προγραμματιστές “δίνουν ρέστα” όσον αφορά στον χειρισμό.

Αυτά όμως που πραγματικά κλέβουν την παράσταση είναι τα γραφικά, και εδώ που τα λέμε, όχι κι άδικα. Πάμε πάλι στο παράδειγμα του τρέιλερ: έχετε δύο-δυόμισι λεπτά για να τραβήξετε την προσοχή κάποιου και να τον κάνετε να θυμάται το προϊόν σας. Πώς θα το πετύχετε; Με ένα δυνατό soundtrack, ένα ενδιαφέρον κόνσεπτ ή μήπως χειρισμό με εντυπωσιακή απόκριση; Τα γραφικά είναι αυτά που θα σας χαρίσουν απλόχερα τις εντυπώσεις…

Το κακό με τον τομέα των γραφικών όμως, είναι πως έφτασε να αποτελεί καθοριστικό παράγοντα για το αν ένα παιχνίδι θεωρείται καλό ή όχι. Όταν μιλάτε σε κάποιον για έναν τίτλο που δεν γνωρίζει π.χ., αναλογιστείτε τις πρώτες του αντιδράσεις; Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, σας ρωτά σε ποιο παιχνίδι μοιάζει, την ώρα που ψάχνει στο YouTube τρέιλερ για να χαζέψει. Ναι, ένα παιχνίδι με όμορφα περιβάλλοντα, λεπτομερείς χαρακτήρες, εντυπωσιακά εφέ και γενικώς αυτό που αποκαλούμε “next gen” γραφικά, “μετράει”, πώς να το κάνουμε, “γράφει” στο μάτι του παίκτη, τον προδιαθέτει για κάτι θετικό, κάτι εντυπωσιακό, κάτι αξιομνημόνευτο. Τι να τον κάνω όμως τον κόσμο που θα κάνει το σαγόνι μου να φύγει απ’ τη θέση του όταν αυτός θα είναι άδειος, χωρίς ζωή, παλμό και κίνηση; Τι έχουν στ’ αλήθεια να μου προσφέρουν τα λαμπερά πρόσωπα όταν δεν συνοδεύονται από προσωπικότητες και χαρακτήρες; Λυπάμαι αλλά έχω την αίσθηση ότι ιο εταιρείες μας “σερβίρουν” γραφικά, εφέ και λοιπά τζάντζαλα-μάντζαλα με την ίδια ευκολία που οι Ευρωπαίοι κατακτητές δώριζαν χρωματιστές πέτρες στους ιθαγενείς της Αμερικής προκειμένου να τους εντυπωσιάσουν, να κερδίσουν την ευμένειά τους και στο τέλος, να τους πάρουν ό,τι πολύτιμο είχαν.

The real MVP

Αν με ρωτούσατε τι θα ξεχώριζα πρώτα απ’ όλα σε έναν τίτλο, θα σας μιλούσα για την τεχνητή νοημοσύνη ή, για να το εκφράσω με ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια, τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται το παιχνίδι στις κινήσεις μου, το “input” που του δίνω. Είναι πολύ βασικό, είτε παίζω Star Wars, είτε Forza, είτε FIFA, το παιχνίδι να με κάνει να αισθανθώ ότι βρίσκομαι “μέσα” σε αυτό, ότι αποτελώ κομμάτι του κόσμου του.

Σκεφτείτε το λίγο: η εμπειρία που προσφέρει εν τέλει ένας τίτλος εξαρτάται από το πόσο καλά καταφέρνει να βάλει τον παίκτη στα παπούτσια του ήρωά του –είτε εκείνος πολεμά goblins και εξωγήινους, είτε κλωτσάει μια μπάλα. Το λεγόμενο “immersion”, η “εμβάπτιση” δηλαδή του παίκτη μέσα στον κόσμο ενός τίτλου, είναι πρωτεύουσας σημασίας, σε διαφορετική περίπτωση μιλάμε για ένα παιχνίδι αδιάφορο. Πώς επιτυγχάνεται όλο αυτό; Όταν ο παίκτης αρχίζει και αντιλαμβάνεται πως καθετί που κάνει έχει αντίκτυπο στον κόσμο γύρω του, κάθε πράξη του δεν περνά απαρατήρητη, κάθε δράση έχει και αντίδραση.

Η τεχνητή νοημοσύνη είναι παράγων μείζονος σημασίας στο σύγχρονο gaming. Οι NPC που συναντάμε στο διάβα μας παίζοντας, ο τρόπος που μας συμπαραστέκονται στις μάχες οι σύντροφοί μας, το πώς μας περικυκλώνουν οι αντίπαλοι, η συμπεριφορά των άλλων οδηγών απέναντί μας, οι ιαχές του πλήθους καθώς ο χρόνος τελειώνει και η ομάδα μας/τους πασχίζει για το νικητήριο γκολ ή καλάθι, όλα αυτά και πολλά περισσότερα είναι τα στοιχεία που δίνουν ζωή σε έναν ψηφιακό κόσμο και μετατρέπουν την εμπειρία μας από εκείνον σε κάτι που θα θυμόμαστε για καιρό.

Τα παραπάνω δεν τα λέω για να υποβαθμίσω τα γραφικά, τις ερμηνείες, το σενάριο, τον χειρισμό ή την απόκριση ενός παιχνιδιού –κάθε άλλο. Κάθε στοιχείο ή τομέας, αν θέλετε, που ανέφερα στην αρχή του κειμένου πιστεύω πως είναι σημαντικός σε έναν τίτλο. Αυτό που θέλω να υπογραμμίσω όμως, είναι πως κάποιοι εξ αυτών των τομέων κατέληξαν, λανθασμένα κατ’ εμέ, να είναι “πιο ίσοι” απ’ τους υπόλοιπους, διαμορφώνοντας έτσι όχι απλά μια άποψη που με τα χρόνια παγιώθηκε αλλά και ένα κοινό που εντυπωσιάζεται εύκολα, τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Καλά τα γραφικά λοιπόν, τα επικά ορχηστρικά soundtracks, οι εμφανίσεις των σελέμπριτις και τα χολιγουντιανά εφέ, αλλά το πραγματικό “ζουμί”, όλα τα λεφτά βρίσκονται στην A.I., αυτόν τον τόσο υποτιμημένο κι όμως υπέροχα νευραλγικό τομέα.

Είναι αυτό που λένε για τα μάτια και τη ματιά: τι να τα κάνεις τα ωραία μάτια όταν απ’ τη ματιά λείπει η σπίθα…