Editorial: Γιατί δεν έχουμε δει μία ταινία της προκοπής βασισμένη σε videogame;

Η αλήθεια είναι ότι ιδιαίτερο θόρυβο δεν έχει προκαλέσει και εδώ που τα λέμε, καλύτερα. Διότι με κριτικές σαν κι αυτές που έχει πάρει, μόνο καλό δεν του κάνει η οποιαδήποτε κουβέντα γίνεται γύρω από αυτό: 7% στο Rotten Tomatoes, 5,8/10 από τον κόσμο στο IMDB και 29% στο Metacritic. Με τέτοιες βαθμολογίες, το νέο Hitman μένει μάλλον… μετεξεταστέο.

 

Και να πει κανείς ότι δεν προσπάθησε; Ο Τίμοθι Όλιφαντ έδωσε τη θέση του στον Ρούπερτ Φρεντ αλλά όσο αταίριαστος ήταν ο ένας για τον ρόλο του Hitman, άλλο τόσο είναι κι ο άλλος. Να φανταστείτε, το πρώτο Hitman που κατά γενική ομολογία ήταν μια σκέτη απογοήτευση, συγκεντρώνει στα προαναφερθέντα sites καλύτερες βαθμολογίες από το φετινό! Βέβαια σε εκείνο έπαιζε και μία Όλγα Κιριλένκο αλλά η παρουσία της δεν μπορεί να αποτελέσει σοβαρή δικαιολογία. Άπαντες περίμεναν ένα καλύτερο και ποιοτικότερο Hitman και για όσους έχουν “γράψει” ώρες παίζοντας τη σειρά, τα πράγματα μόνο έτσι δεν είναι. Πού είναι ο πράκτορας-παγοκολόνα, το “φάντασμα” που ξεγλιστρά απ’ τα χέρια των εχθρών του χωρίς καν αυτοί να αντιληφθούν την παρουσία του; Πού είναι ο αδίστακτος, αμίλητος, αμείλικτος τύπος που συνιστά την πιο διακριτική φονική μηχανή στον κόσμο; Στην ταινία πάντως όχι.

 

 

Με αφορμή το Hitman λοιπόν, αν αρχίσετε να ψάχνετε τα sites με βαθμολογίες για ταινίες βασισμένες σε videogames, θα σας πιάσει η καρδιά σας: το μονοψήφιο πάει σύννεφο! To Alone in the Dark του 2005 ξεκινά με 1% (!), το Mortal Kombat: Annihilation του ’97 ανεβαίνει στο 3% ενώ το 4% μοιάζει να ‘ναι το όριο για τα φιλμ του Ούβε Μπολ μιας που εκεί έχουν σταματήσει τα House of the Dead, In the Name of the King: A Dungeon Siege Tale και BloodRayne. Το Silent Hill: Revelation 3D σταμάτησε στο 5%, το Street Fighter: The Legend of Chun-Li στο 6% ενώ το Postal με το Double Dragon “χτύπησαν” 8%. Πάμε τώρα στις διψήφιες βαθμολογίες: Wing Commander 10%, το “κλασσικό” Street Fighter 12%, το πρώτο Hitman 14%, τα Max Payne και Super Mario Bros. (γελάει ο κόσμος) 16%, το Doom 19% και το “θέλω να γίνω το νέο Fast & Furious” Need for Speed του 2014, 22%. Τα δύο Tomb Raider είναι στο 19% και 24%, τα τέσσερα Resident Evil στα 33%, 22%, 23% και 31% (από το παλιότερο στο νεότερο) ενώ αρκετά ψηλά παίζουν το Silent Hill με 29%, το παλιό, καλό Mortal Kombat με 33%, το Dead or Alive με 34% και το Prince of Persia: The Sands of Time με τον Τζέικ Τζίλενχαλ με 36%. Όσο για την καλύτερη βασισμένη σε videogame ταινία; Είναι το Final Fantasy: The Spirits Within του 2001 με βαθμολογία 44%.

 

Δέχομαι ότι στο Rotten Tomatoes την έχουν δει… Μπακογιαννόπουλοι και οτιδήποτε το παρακάνει στη δράση το “πετσοκόβουν”. Αντιλαμβάνομαι το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις, οι ταινίες αποτέλεσαν και ένα τρόπον τινά “fan service”, μιας που το περιεχόμενό τους μπορεί να μην είχε να πει και πολλά σε κάποιον που δεν ασχολιόταν με το gaming, ωστόσο ήταν σε θέση να μιλήσει κατ’ ευθείαν στην καρδιά όσων λάτρευαν το “σπορ” και το εκάστοτε franchise. Όταν όμως οι βαθμολογίες είναι τόσο χαμηλές, τότε σίγουρα θα υπάρχει και κάτι άλλο που πάει στραβά.

 

 

Την τελευταία πενταετία, δεν έχουμε δει και λίγες ταινίες που αντλούν το σενάριό τους από το gaming: Prince of Persia: The Sands of Time και Resident Evil: Afterlife το 2010, Silent Hill: Revelation 3D και Resident Evil: Retribution το 2012, Need for Speed πέρυσι και Hitman: Agent 47 φέτος. Με εξαίρεση το τελευταίο και το Silent Hill, όλες οι υπόλοιπες παίρνουν στο Rotten Tomatoes πάνω από 20% (37-50% στο Metacritic) οπότε μια κάποια πρόοδος έχει σημειωθεί. Δεν αντικατοπτρίζει όμως αυτή που έχει γίνει στα ίδια τα παιχνίδια. Αν σκεφτείτε την ανάπτυξη που έχει γνωρίσει το gaming την τελευταία δεκαετία, θα εκπλαγείτε. Τα videogames δεν έχουν εξελιχθεί μόνο ως προς τα γραφικά αλλά και ως προς το voice acting και τις ερμηνείες γενικότερα, τη μουσική επένδυση, τα ειδικά εφέ, την ατμόσφαιρα, το σενάριο, την πλοκή, τη φωτογραφία. Έχουμε δει αριστουργήματα που εύκολα θα φανταζόμασταν στο σινεμά: Uncharted, The Last of Us, Heavy Rain, Dishonored, BioShock και τόσα ακόμα που δεν έχει νόημα να αναφέρουμε. Πώς στο καλό και αυτή η πρόοδος δεν αντικατοπτρίζεται στη μεταφορά gaming franchises στο σινεμά;

 

Η απάντηση σε αυτό το τελευταίο δεν είναι δύσκολο να δοθεί. Κατ’ αρχάς δεν εμπλέκονται οι ίδιοι συντελεστές στην παραγωγή των παιχνιδιών και των ταινιών. Επίσης, δεν είναι δεδομένο ότι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες θα “πιάσουν” τον παλμό ενός videogame ή μιας σειράς (ακόμα πιο δύσκολο) ώστε να τον μεταφέρουν αυτούσιο στη “μεγάλη οθόνη”, κάτι που δεν γίνεται να μην παρατηρήσει κανείς στα Hitman. Τέλος, σε ένα videogame, η όποια πρόοδος σημειώνεται έχει έναν και μοναδικό σκοπό: να προσφέρει μια ανώτερη ποιοτικά εμπειρία gameplay στον παίκτη. Στον κινηματογράφο όμως τα πράγματα δεν έχουν έτσι: ο “παίκτης” δεν είναι παρά ένας παθητικός δέκτης, οπότε όλα αυτά για τα οποία το gaming μπορεί να υπερηφανεύεται τα τελευταία χρόνια, μπορεί πολύ απλά να μην έχουν αντίκρισμα σε μια ταινία.

 

Το ερώτημα είναι τι ακριβώς θέλουν να κάνουν οι εταιρείες παραγωγής με τέτοιου είδους ταινίες. Είναι δεδομένο ότι θα ήθελαν ένα πιο διευρυμένο κοινό που θα τους αποφέρει και περισσότερα έσοδα. Μόλις ένα φιλμ, το Prince of Persia, κατάφερε να ξεπεράσει το φράγμα των $300 εκατ. σε εισπράξεις, ενώ πέντε (Resident Evil: Afterlife & Retribution, Tomb Raider, Need for Speed) βρέθηκαν πάνω από τα $200 εκατ.. Η δεκάδα που έχει ξεπεράσει τα $100 εκατ. πάντως απέφερε κέρδη στις εταιρείες παραγωγής, τουλάχιστον βάσει των επίσημων προϋπολογισμών και εσόδων, ωστόσο πάντα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Το σινεμά διαθέτει ένα διαφορετικό κοινό σε σχέση με το gaming και αν οι εταιρείες θέλουν να το “πείσουν”, τότε αργά ή γρήγορα θα πρέπει να πάνε με τα νερά του, με ό,τι αυτό συνεπάγεται φυσικά για τις μεταφορές των αγαπημένων μας σειρών.

 

 

Με τέσσερις εκτός απροόπτου ταινίες να έρχονται το 2016 (Ratchet & Clank, The Angry Birds Movie, Warcraft, Assassin’s Creed) και άλλες δύο το 2017 (Resident Evil: The Final Chapter, Uncharted) θα έχουμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε από πρώτο χέρι αν οι παραγωγοί πήραν το μάθημά τους τα τελευταία χρόνια. Το gaming ρισκάρει ρίχνοντας στη μάχη του σινεμά τα μεγάλα του όπλα: franchises που ξέρουν και όσοι δεν ασχολούνται με το gaming, brands γνωστά που τυγχάνουν ευρείας αποδοχής εντός της gaming κοινότητας. Θα τα καταφέρει να πείσει και τους “αμύητους”; Το box office για άλλη μια φορά θα είναι αμείλικτο…