Keeper Review - Ο Φάρος Βγήκε Παγανιά

Η νέα της κυκλοφορία, το Keeper, οποίο ακολουθεί πιστά τη συνταγή (ή πιο σωστά, την απουσία συνταγής) που ανέδειξε τη Double Fine ως ιδιαίτερο developer, ήδη από τις αρχές των 2000s με ιδιαίτερο οπτικοακουστικό τομέα, υπέροχη μυθοπλασία και (ειδικά σε αύτη την περίπτωση) μοναδικές ιδέες που κινούνται πέρα από την πεπατημένη.

Συνοπτικά,  το Keeper και ο κόσμος του με γοήτευσε απίστευτα, ειδικά ως μια πιο χαλαρή (αλλά “ιδιότροπη”, chill but weird όπως περιγράφεται από την ίδια την εταιρία παραγωγής) εμπειρία. Σε κάθε περίπτωση, όπως σχεδόν όλες οι κυκλοφορίες της DF, είναι πάνω από όλα ένα art game, με κύριο σκοπό την εξερεύνηση – κάτι που μάλλον στοχεύει σε ιδιαίτερο κοινό πέρα από το mainstream.

Να σημειωθεί εδώ πως το Keeper εστιάζει κατ’ εξοχήν στην εξερεύνηση και τις αλληλεπιδράσεις του παίκτη με τον κόσμο του παιχνιδιού, οπότε στη συνέχεια της παρουσίασης καταβάλλεται προσπάθεια αποφυγής τυχόν spoilers. Συνεπώς, ορισμένα σημεία (ειδικά ό,τι έχει να κάνει με mid- και late-game περιεχόμενο) αναφέρονται μόνο επιφανειακά, ούτως ώστε να μην στερήσουμε από τους αναγνώστες τις μεγάλες «εκπλήξεις» και ανατροπές του παιχνιδιού.

Τι είναι, λοιπόν, το Keeper; Εν ολίγοις, είναι ένα παιχνίδι που εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στην εξερεύνηση και τη σουρεαλιστική (στα όρια της ψυχεδελικής) εικονογραφία, όπου πρωταγωνιστής είναι ένας νοήμων… φάρος, ο οποίος μετά από αιώνες αδράνειας και φθοράς καταρρέει - και κατόπιν ζωντανεύει και αποκτά (επειδή διαφορετικά θα ήταν εξαιρετικά βαρετό και μικρό παιχνίδι) πόδια. Μπουσουλώντας λοιπόν (κυριολεκτικά, καθώς στην αρχή πρέπει να “μάθουμε” να περπατάμε, σε ένα πολύ συμβολικό σεκάνς που θυμίζει τα πρώτα βήματα μωρού) ξεκινά και η περιπέτεια, καθώς καλούμαστε να εξερευνήσουμε τον κόσμο του Keeper, και συγκεκριμένα το νησί στο οποίο βρισκόταν μέχρι πρότινος ο Φάρος, με τελικό στόχο να φτάσουμε στο κέντρο του νησιού.

Από την πρώτη στιγμή, το ιδιαίτερο DNA της Double Fine είναι φανερό πως διέπει το Keeper, ειδικά στον οπτικό τομέα, καθώς το έμπειρο χέρι του art department «ζωγραφίζει» μεταφορικά και κυριολεκτικά τα τοπία που απαρτίζουν το ανώνυμο νησί (υπό την καθοδήγηση του Lee Petty, Art Director της DF εδώ και μια δεκαετία, και υπεύθυνο για την οπτική διεύθυνση των Broken Age και Brütal Legend, μεταξύ άλλων).

Διαβάστε ολόκληρο το review

• review