abeness Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Πριν από δύο ώρες χτύπησε το κινητό μου. Ώρα περίεργη για να με πάρει τηλέφωνο… ωστόσο ξέροντας ότι είναι τεχνάκιας δεν πήγε το μυαλό μου στο κακό. Το σήκωσα χωρίς να περιμένω τίποτα το extreme. Άλλωστε ήμουν με την γυναίκα μου σε μια ψησταριά και είχαμε καλή διάθεση. «έλα βρε φίλε» του είπα «τι έγινε;» «που είσαι;» με ρώτησε, « σε μια ψησταριά με την γυναίκα και έχω κάτι σουβλάκια, ένα λουκάνικο, φέτα και κρασί…» του είπα με ιδιαίτερα χαρούμενο και μάλλον προκλητικό τόνο, αν και η απόσταση που μα χώριζε ήταν αρκετά χιλιόμετρα μιας και εγώ ήμουν Χαλκίδα και αυτός Αθήνα. «δεν σε πήρα για καλό» μου είπε «δεν σε πήρα για καλό» ξαναείπε, και μόλις τότε κατάλαβα ότι η φωνή του ήταν «σπασμένη»… «περίμενε» του είπα και παίρνοντας το κινητό βγήκα έξω καταλαβαίνοντας ότι τα πράγματα δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστα, «χάσαμε ένα φίλο» είπε, «τι εννοείς» «τι εννοείς βρε φίλε;» «χάσαμε ένα φίλο» είπε ξανά σαν να φοβόταν να μου πει την πραγματικότητα. Δεν κατάφερα να πω κουβέντα, απλά περίμενα όπως ένα πληγωμένο ζώο ανάμεσα σε θηρία που απλά περιμένει υπομονετικά το τέλος του, «ο Γιώργος ο…(δεν έχει σημασία το επίθετό του) ο μικρός πέθανε»…. Η σιωπή είναι αυτή που φωνάζει μέσα μας, πως μπορείς να αντιδράσεις άλλωστε; Τι μπορείς να πεις;; «μάλλον έπεσε με το μηχανάκι» συνέχισε, (η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα να είχε μηχανάκι αλλά τι σημασία είχε; «όχι ρε γαμώτο… τον Βαγγέλη τον πήρες;» ήταν τα μόνα λόγια που μπόρεσα να αρθρώσω. «δεν τολμάω να τον πάρω, πρέπει να το ξέρει μέσω τις κοπελιά του (του Γιώργου)» «ναι…» είπα «άλλωστε κουμπάροι ήταν, ξέρεις πότε θα γίνει η κηδεία;» «όχι δεν ξέρω τίποτα» «καλά αν είναι πάρε με να μου πεις» «εντάξει, τα λέμε» Έτσι έκλεισα το κινητό. Κατά την διάρκεια του τηλεφωνήματος άκουγα μέσα από το κινητό να μου έρχονται μηνύματα, καταλαβαίνοντας ότι ήταν αναφορές από το δίκτυο από κλείσεις που μου είχαν γίνει λόγο έλλειψης σήματος μέσα στο μαγαζί δεν είχα λάβει. Μόλις τελείωσε αυτό το μοιραίο τηλεφώνημα, και πριν προλάβω να σκεφτώ τίποτα άλλο, ξαναχτύπησε. Ήταν ο φίλος μου ο Σπύρος, απαντώντας στην κλείσει και μην περιμένοντας να μου πει τίποτα, στην προσπάθειά μου να τον βγάλω από την δύσκολη θέση του είπα αμέσως «μόλις το έμαθα, με πήρα ο Ηλίας, μόλις το έμαθα… ξέρεις τι ώρα θα γίνει η κηδεία;» «όχι δεν ξέρω» «καλά αν είναι πες πάρε με να μου πεις» «καλά θα τα πούμε». Έτσι απλά χωρίς να μπορώ να τίποτα άλλο… μόλις συνήρθα από το πρώτο σοκ σκέφτηκα να ειδοποιήσω όποιων έχω ποιο άμεση επαφή. Τον Γιώργο δεν μπορώ να πω ότι τον ήξερα πάρα πολύ καλά, ήταν συνάδελφος από τη δουλειά, αλλά ήταν από τα άτομα που με το γέλιο του και το σπινθηροβόλο βλέμμα του σε κέρδιζε αμέσως. Κοίταξα το ρολόι μου, η ώρα ήταν 12 (το βράδυ) δεν πειράζει σκέφτηκα, άλλωστε δεν θα κοιμάται. Έτσι αποφάσισα να πάρω τον Μάκη. Την πρώτη φορά που τον κάλεσα δεν απάντησε, ξαναδοκίμασα, μετά από δυο-τρία χτυπήματα το σήκωσε, «έλα ρε» είπε χωρίς φυσικά να υποψιάζεται τίποτα, «δεν σε πήρα για καλό» του είπα με την σειρά μου «ωχ… τι έγινε;» «ο Γιώργος ο…… μικρός….» «ε…τι;» «πέθανε…» «όχι ρε… ο Γιώργος από τα δορυφορικά;» «ναι ρε, μάλλον με την μηχανή» «καλά είχε μηχανή;» «και εγώ δεν το ήξερα» είπα «δεν ξέρω πότε θα γίνει η κηδεία… απλά στο λέω έτσι» συνέχισα ξέροντας ότι μιας και ο Γιώργος έμενε Λιβαδειά θα ήταν δύσκολο για εκείνον μένοντας Αθήνα να ερχόταν στην κηδεία, «τέλος πάντων…» συνέχισα «απλά στο είπα για να το ξέρεις» «τι να πω…» είπε παγωμένος… «καλά θα τα πούμε μόλις μάθω κάτι…» «έγινε… τα λέμε». Δεν κατάφερα να κάνω άλλο τηλεφώνημα, που να έπαιρνα άλλωστε; Δεν ήξερα, ή αν θέλετε δεν είχα την δύναμη. Άρχισα να σκέφτομαι… Iσως να είναι ντροπή μου που που το λέω αλλά δεν ξέρω αλλά για μια στιγμή ένοιωσα ένα ξαλάφρωμα, ένα ξαλάφρωμα σκεφτόμενος ότι δεν είχε συμβεί κάτι σε κάποιο ποιο αγαπημένο μου πρόσωπο, πέρασαν από το μυαλό μου άτομα που αν μάθαινα κάτι τέτοιο για εκείνους δεν ξέρω αν θα κατάφερνα να το αντέξω, άτομα που αν είχαν πάθει κάτι, έστω και το παραμικρό θα ευχόμουν να πέθανα εγώ παρά να είχε πειραχτεί έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά τους… έτσι σκέφτηκα, ίσως να είναι ντροπή μου αλλά είναι στιγμές που δεν μπορείς να ελέγξεις τα συναισθήματα σου ή της σκέψεις σου… Για τον Γιώργο… μου ερχόντουσαν διάφορες σκηνές στο μυαλό μου… και να σκεφτεί κανείς ότι χτες το πρωί πεινάμε στην δουλειά καφέ μαζί!!! Του είχα τάξη από πολλές μέρες να του στείλω ένα mail που είχε ένα αρχείο για μια αναβάθμιση ενός δορυφορικού δέκτη… «πάρε με τηλέφωνο κατά της 10μισή το βράδυ να μου το θυμίσεις» του είχα πει, δεν με είχε πάρει και έμελλε αυτή η συζήτηση να ήταν η τελευταία που θα κάναμε… εκεί… εκείνο το πρωινό στην δουλειά πίνοντας καφέ στα κλεφτά έξω από το κτήριο της δουλειάς, ποιος το περίμενε…. Ποιος περίμενε ότι ένα άτομο τόσο μα τόσο δραστήριο, γιατί ο Γιώργος ήταν από τα άτομα που χαρακτήριζες (αυτό που λέμε) μαμούνα, έμπαινε στα πάντα, έκανε τα πάντα, ήταν μέσα στην τεχνολογία, σε ότι ήταν συναρπαστικό και ωραίο, ήταν ικανός να βρει τις ποιο απίθανες άκρες, να σου ξετρυπώσει ότι γούσταρες. Τελευταία είχε αναλάβει και είχε φέρει εις πέρας με μεγάλη επιτυχία τα ηλεκτρικά ενός μεγάλου καινούργιου εστιατορίου, και μάλιστα σε έναν γάμο που είχε γίνει, μέχρι και πυροτεχνήματα είχε καταφέρει να βρει από έναν προμηθευτή στην Θεσσαλονίκη και να κάνει ένα φαντασμαγορικό θέαμα. Έτσι ήταν ο Γιώργος, μέσα σε όλα, ένα άτομο που μπορούσε να καταφέρει το ακατόρθωτο…κάποτε σε μια συζήτηση, είχε πει ότι ήθελε να ανοίξει ένα μαγαζί στην Λιβαδειά με ηλεκτρονικά εξαρτήματα, κάτι που έλειπε από εκεί. Έχει όνειρα, ελπίδες για το μέλλον, σχέδια, στόχους…. ανεκπλήρωτους…. ειλικρινά όπως είπα δεν είμαι από αυτούς που μπορούν να χαρακτηριστούν ότι ήμουν κολλητός του, αλλά με είχε κερδίσει ακριβός για αυτό, ήταν γεμάτο ζωντάνια…. Το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό να πω τώρα είναι κάτι που είχα διαβάσει… «ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ»
joef_gr Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 ποπο τι να πεις τωρα! πραγματικα θλιβερο! και αυτο που ανεφερες οτι αν το ειχαν παθει καποια αλλα ατομα ποιο κοντινα σου θα σε τρελενε αφανταστα μου εχει περασει πολλες φορες απο το μυαλο και μονο με την ιδεα εχω ταχυκαρδια! ποτε δεν ειναι καλο να μαθενεις τετοιο πραγμα για κανεναν! καλα να ειναι εκει που θα παει πλεον!
Physics_Rulez Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Λυπάμαι πολύ για το φιλαράκι σου abeness. Να ζήσεις να τον θυμάσαι.
accipio Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Έζησα μια παρόμοια κατάσταση το Φεβρουάριο που μας πέρασε. Έχασα έναν καλό φίλο, που πέθανε ξαφνικά από ανακοπή καρδιάς. Πολύ νέος, 34 ετών. Τη μια μέρα ήμασταν μαζί και συζητούσαμε για υπολογιστές και παιχνίδια, την άλλη, όλα πια ήταν διαφορετικά. abeness, συλλυπητήρια για το φίλο σου.
Σκύμνος Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Κουράγιο φίλε abeness... Πραγματικά θα πρέπει να μάθουμε να ΖΟΥΜΕ την κάθε μέρα...
tech25 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 28 Δεκεμβριου 2005 Θεσσαλονικη Ο Κωστας καβαλα στο CBR και του κοβουν τον δρομο. Παρολο που ειναι αρκετα εμπειρος (Ζητάς) η προσκρουση ειναι θανασιμη. Αδερφε σε "κουβαλαω" μαζι μου καθε στιγμη.. Θα τα πουμε...
alexb_10 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 εγω έχασα μια φίλη απο τρακάρισμα με αυτοκίνητο. Αυτή μόλις 17 χρονών, το αγόρι της δε, μόνο 21... Και δεν φταίγανε κιόλας. Στο γ@μημένο πέταλο του Μαλιακού. Πότε θα βάλουνε μυαλό κάποιοι ανθρωποι ρε γαμώτο............ Αντίο Λένα, αντίο και στο φιλαράκι σου.
manic Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 24 Σεπτεμβρίου 2006 δεν ξερω αν σε παριγορει αλλα ο φιλαρακος σου μαλλον βρησκετε καπου καλυτερα απο εδω, ολοι εχουμε τετοιες εμπειριες και καποιοι καλος οι κακος θα εχουνε για εμας ειναι κατι πανω απο τις δυναμεις μας γι αυτο απολαμβανε την καθε στιγμη ακομα και την χειροτερη........
gotchagr Δημοσ. 25 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 25 Σεπτεμβρίου 2006 Τα βαθιά μου συλληπητήρια φιλαράκο! Κουράγιο...
antreaslam Δημοσ. 26 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 26 Σεπτεμβρίου 2006 φιλε ,συλληπητηρια...εχω χασει πολυ κοντινο προσωπο,πριν αρκετα χρονια,την κοπελα μου,κ το σοκ ξερω οτι ειναι μεγαλο.η ζωη συνεχιζεται τελικα,κ ολοι καταφερνουμε να σταθουμε στα ποδια μας,εκτος απο αυτους που χανονται αδικα τοσο νεοι....
anna1976 Δημοσ. 26 Σεπτεμβρίου 2006 Δημοσ. 26 Σεπτεμβρίου 2006 Εχω χάσει άτομα που είχα σαν αδέρφια, και τελευταία, εναν αρραβωνιαστικό, σε τροχαίο. Μετά απο 3 χρόνια, θα σας πώ ενα πράγμα.... ΜΟΝΟ ΟΙ ΚΑΚΙΕΣ ΜΕΝΟΥΝ Σ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ... Να σεβεσαι και να κάνεις την ζωή τη δική σου και των γύρω σου καλύτερη.... ΜΟΝΟ ΟΙ ΚΑΚΙΕΣ ΜΕΝΟΥΝ... Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...Ολοι προχωράμε μετά απο ενα τέτοιο γεγονός, όλοι συνεχίζουμε την ζωή μας, κανουμε αλλους φίλους, αλλες σχέσεις.....ολα τα ξεθωριάζει ο χρόνος.... Μονο η μανα δεν ξεχνά...και δεν προχωρά...να το θυμάστε! Μονο οι κακιες μένουν....... Να είμαστε καλά και να θυμόμαστε πού και πού αυτούς που έφυγαν.... Φιλιά Αννα
Προτεινόμενες αναρτήσεις
Αρχειοθετημένο
Αυτό το θέμα έχει αρχειοθετηθεί και είναι κλειστό για περαιτέρω απαντήσεις.