Αποσπάσματα κειμένων - ποιημάτων

[Sellers]

Απο το ''Ο Στάλιν Σκέφτεται Για Σένα Στο Κρεμλίνο'' του Πανούση.

 

 

[...] Μόνο ψυχασθενείς, ανώμαλοι, χρυσαυγίτες και ηλίθιοι θα κατατάσσονται πλέον στην αστυνομία, διότι δεν υπάρχει κανένας λογικός άνθρωπος να δέρνει και να ψεκάζει τους συμπατριώτες του με τρεις κι εξήντα και εφάπαξ μπόνους τον χλευασμό, την κοινωνική περιθωριοποίηση, τα σάπια φρούτα στα μούτρα, τις μολότοφ στα πόδια, επειδή ο Κωστάκης και ο Γιωργάκης είναι ανίκανοι και παντελώς ακατάλληλοι για να διαχειρίζονται τα κοινά. Η άσκηση πολιτικής δεν μπορεί πλέον να είναι οικογενειακή επιχείρηση!

 

 

[...] Να ζητήσω και πάλι συγνώμη, αράπη μου και να βάλω στο παραλήρημά μου τον παράγοντα της βλακείας, που όλο μου διαφεύγει! Όποιος πάρει ένα κουμπούρι στο χέρι, δεν μεταμορφώνεται αυτόματα σε Τσε Γκεβάρα! Δεν έβαλε τυχαία ο ποιητής την αρετή δίπλα στην τόλμη, γιατί απο μόνη της δεν είναι τόλμη, είναι θράσος επικίνδυνο.

 

 

[...] Η εξέγερση δεν είναι χάπενινγκ ούτε διαδραστικό δρώμενο! Έλεος! Αμφίδρομα και διαδραστικά πρότζεκτ, απο αρχαιοτάτων χρόνων, είναι η παρτούζα, το αχαλίνωτο σεξ και η προσευχή. Θέλω να πω, δηλαδή, παλαιοκομμουνιστάκι μου αραχνιασμένο ότι δεν είναι σώνει και καλά πράκτορες των Αμερικάνων και του παρακράτους της ψωροκώσταινας οι σεχταριστές οπλαρχηγοί αλλά αντικειμενικά προβοκάτορες λόγω βλακείας! Περίμενα να σε χαρακτηρίσουν επαναστάτη ή μαλάκα οι άλλοι, ανάλογα με τα αποτελέσματα που θα έχει η κοινωνική σου παρέμβαση.

[Sellers]

 

‘‘Τα πράγματα είναι απλά’’, έλεγε.

 

‘‘Ο πολιτισμός μας μαστίζεται από τους προασπιστές της ποιότητας. Όλους αυτούς που βγάζουν το ψωμί τους σατιρίζοντας, κοροϊδεύοντας και χλευάζοντας αγράμματες τραγουδίστριες και γελοίες μεσημεριανούδες, αυτούς που κάνουν σόου με τα σαρδάμ και τις τούμπες διαφόρων on camera, πετάνε κάνα κρυόκωλο αστειάκι που τους γράψαν άλλοι και φέρνουν και μερικά βυζιά στο στούντιο για να δέσει το γλυκό, αλλά αυτό δεν είναι σεξισμός, γιατί ο παρουσιαστής είναι πνευματώδης, οπότε και εσύ λιγούρη τηλεθεατή που το βλέπεις έχεις άλλοθι. Και αν πάλι δεν γουστάρεις, πήγαινε στον απέναντι, που έχει τόσο ταλέντο στο να ανάγει το αυτονόητο σε ξεκαρδιστικό ή εξοργιστικό, ανάλογα με το τι πουλάει αυτήν την περίοδο, και στο τέλος, όταν και ο τελευταίος χασομέρης του ζωντανού κοινού έχει λυθεί στα γέλια, γιατί στον ίδιο κουβά με τα σκατά κολυμπάει και αυτός, και ουσιαστικά γελάει με τα χάλια του, τότε φέρνει στην σκηνή τον Γιάννη Πάριο και τραγουδάνε όλοι μαζί παλιές αγαπημένες ποιοτικές επιτυχίες. Σύμφωνοι ως εδώ;’’

 

Ακούστηκαν μερικά ‘‘σύμφωνοι’’ και ένα ‘‘έλα, να γυρίζει ο μπάφος’’.

 

‘‘Ωραία λοιπόν’’, συμφώνησε ο Ηρακλής, και πήρε φόρα για να πηδήξει το κενό λογικής που σίγουρα θα χώριζε τα μέχρι τώρα ειπωθέντα από όσα επρόκειτο να πει στην συνέχεια:

 

‘‘Δύο είναι οι θεωρίες που βρίσκουν εφαρμογή στον σύγχρονο ελληνικό πολιτισμό, με ελάχιστες εξαιρέσεις:

 

- Πρώτη η θεωρία του ‘‘Καθεψηνάκη’’:

 

- Εν συντομία, βγαίνει ο Καθεψηνάκης στην τηλεόραση και λέει ‘‘κωλοτρυπίδα’’, και την επόμενη μέρα συζητάμε όλοι για το γεγονός, το οποίο παίρνει εμετικά δυσανάλογη έκταση σε σχέση με την πραγματική του αξία, η οποία είναι μηδενική, όση και η σημασία που αξίζει να δώσει κανείς στα λεγόμενα του Καθεψηνάκη.

 

- Κι’ όμως, από το κομμωτήριο μέχρι το υπουργικό συμβούλιο, όλοι συζητάνε γι’ αυτό, επειδή ακόμα και αν είσαι μια ‘‘κωλοτρυπίδα’’, αν βγεις από το στόμα του Καθεψηνάκη έχεις αξία!

 

- Δεύτερη, συμπληρωματική της πρώτης, η ‘‘θεωρία του ξενιστή’’:

 

- Αν λοιπόν όλο αυτό το κουραδολόι που μας αρέσει να κοροϊδεύουμε είναι το παράσιτο, όλοι εμείς, οι ‘‘φύλακες της ποιότητας’’, είμαστε ο ξενιστής, που του επιτρέπουμε να υπάρχει και το θρέφουμε συνεχώς με την σχολαστική δήθεν χλεύη μας. Οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για ‘‘ποιότητα’’, όταν ο μόνος τρόπος αν την προσδιορίσουμε είναι ο χλευασμός του ‘‘μη ποιοτικού’’’’

 

‘‘Άρα τι έχεις να προτείνεις;’’ Ρώτησα εγώ, όχι επειδή ενδιαφερόμουν για την απάντηση, αλλά επειδή κάποιος έπρεπε να κάνει αυτήν την ερώτηση για να κυλήσει η συζήτηση ομαλά.

 

‘‘Δεν έχω να προτείνω, έχω να κάνω’’, είπε ο Ηρακλής, τόσο σοβαρά που βάλαμε όλοι τα γέλια στην άκρη και εστιάσαμε στο τι θα έλεγε μετά.

 

Σηκώθηκε και είπε: ‘‘Πηγαίνετε για ύπνο. Αύριο μας περιμένει μεγάλη μέρα.’’, λες και ήμασταν μουσουλμάνοι μάρτυρες και αύριο θα κάναμε επιθέσεις αυτοκτονίας, και όχι ένα μάτσο χασομέρηδες που την πίναμε σε ένα φεριμπότ ακούγοντας ιστορίες για αγρίους.

Κάποιοι που τον ήξερα πιο λίγο ψαρώσανε, εγώ απλά κατάλαβα ότι είχε βαρεθεί και ήθελε να την πέσει για ύπνο.

 

Έτσι το διαλύσαμε και βρήκε ο καθένας από μια γωνιά για να βάλει τη νύχτα. Εγώ κατέβηκα στο σαλόνι, είχε ζέστη αλλά και ησυχία. Την έπεσα την άκρη ενός καναπέ και πέρασα μια από τις χειρότερες νύχτες της ζωής μου.

 

Απο το Ουράνιο Talkshow του Ανάν. Ο αγαπημένος μου Έλληνας συγγραφέας μαζί με τον Χρηστίδη.

[Holyday]

“I Am Not I”

 

I am not I.

I am this one walking beside me whom I do not see,

whom at times I manage to visit,

and whom at other times I forget;

who remains calm and silent while I talk,

and forgives, gently, when I hate,

who walks where I am not,

who will remain standing when I die.

 

 

 

 

Juan Ramón Jiménez

 

[Dbzakias2]

οριστε ενα δημοτικο...

 

Ο --ταδε-- το καλο παιδι

κι τ'αξιο παλικαρι

γαϊδαρου κωλο εφιλησε

και πηρ' ενα δεκαρι...

 

και το δεκαρι το 'δωσε

και πηρε ενα φεσι,

και το 'βαλε στο κωλο του

και δεν μπορει να χεσει...

 

καο τωρα ενα σοβαρο...

 

Pablo Neruda - Αργοπεθαινει...

 

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,

επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,

όποιος δεν αλλάζει περπατησιά,

όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του,

όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

 

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια ,

που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο,

που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι,

όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο,

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει,

όποιος δεν ακούει μουσική,

όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

 

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν,

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

 

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει.

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,

όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.

Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.

[μαφαλντα]

Ο υποψήφιος βουλευτής από το Ιδού ο άνθρωπος

του Ανδρέα Λασκαράτου (1811-1901)

 

 

Ο υποψήφιος τούτος πολύν καιρόν πριν της ψηφοφορίας αρχίζει να χαιρετά, τους μεν εγκαρδίως, τους δε βαθυσεβάστως, όλους όσους έχουνε ψήφο.

 

Κάποτε βάνει απάνου κ΄ εφημερίδα, με την οποία κατακρένει αυστηρώς τες πράξες της κυβερνήσεως, ως ασύμφερες δια τον λαόν. Αν ημπορέση και ατομικώς να χτυπήση υπαλλήλους της κυβερνήσεως, θα ήναι μία τύχη δι΄ αυτόν. Αφού εξεσπάθωσε υπέρ του λαού, όσους περισσότερους υπέρ του λαού θανατώση, τόση περισσότερη η αξιοπιστία του.

 

Πηαίνει στα χωριά και γλυκομιλεί των χωριάτωνε.

 

— Αδερφάκια μου και αϊταράκια μου...!

 

Τες ύστερες ημέρες βγάνει και πρόγραμμα.

 

Στο πρόγραμμά του υπόσχεται όσα και ο πρωθυπουργός υπόσχεται στον βασιλικόν λόγον· και, εννοείται, με την ίδιαν ιδέαν εχτελέσεως.

 

Αν ήναι πλούσιος, ή αν έχη πλούσιους υποστηριχτάς, οι φτωχοί ψηφοφόροι εκείνες τες ημέρες οικονομούνται με 5-10-15 φράνκα ο καθένας δια την ψήφον του. Επειδή ο υποψήφιος αγοράζει, πότε φθηνά, και πότε ακριβά, κατά τους ανθρώπους, και κατά την ώρα.

 

Τελειωμένο έτσι και πιτυχημένο το έργον του εις τον τόπον του, φεύγει τότε δια τας Αθήνας. (Ω, Αθήνα μου, βουλευτάδες οπού σου στέλνουμε!...) Στας Αθήνας, ο εις τον τόπο του μεγαλέμπορος εκλογικών ψήφων παρουσιάζεται μεταπράτης, αλλά θησαυρού μεταπράτης, επειδή φέρνει χιλάδες ψήφους συμπυκνωμένες εις μίαν μόνην αλλά πολύτιμην ψήφον, δυναμένην να συντελέση εις την στερέωσην, ή την φτώσην του Υπουργείου.

 

Μία τέτοια ψήφος, ένας τέτοιος πολύτιμος αδάμας, δεν αγοράζεται με 5-10-15 φράνκα· αλλά με δημόσιες θέσες του υιού, του αδελφού, του ξαδέλφου· με μετάθεσες μη ευνοουμένων υπαλλήλων, με παύσες, με διορισμούς, με ρουσφέτια άλλα. Και έτσι, τελειωμένη και τούτη η δεύτερη πράξη, τελειώνει μαζύ της και όλο το βουλευτικό στάδιο του βουλευτή μας.

 

Οποίο κατόρθωμα δια τον τόπο, και δια το έθνος!-

 

 

 

 

 

Ο εκλογεύς

του Ανδρέα Λασκαράτου (1811-1901)

 

 

Ο ψηφοφόρος τούτος εκλογεύς, εχτός σπανίων εξαιρέσεων, είναι ον ολοκλήρως ανίδεον των ηθικο-πολιτικο-κοινωνικών συμφερόντων της ανθρωπότητος, του έθνους του, ή του τόπου του. Αλλά και αν τον έκανες ναν τα καταλάβη, έμενε παντελώς αδιάφορος δι΄ αυτά. Αντί τούτων, εχτιμά και γυρεύει το ιδιαίτερον ατομικόν του συμφέρον.

 

Εις την ψήφον οπού του έδωσεν ο μεγαλόδωρος νομοθέτης, αυτός έχει ένα πίστωμα. Πίστωμα χωρίς προσδιορισμένον ποσόν· αλλ΄ οπού, στην περίσταση, δια συμβιβασμού, ορίζεται το ποσόν και πληρώνεται, πέντε φράνκα, δέκα φράνκα, περισσότερο ή λιγώτερο.

 

— Πώς θα πάη κ΄ εκείνος αύριο στας Αθήνας να λάβη τόσα;...

 

Πληρώνεται ακόμη το πίστωμά του και με υπόσχεση θέσεωςּ υπάλληλος εις τα δικαστήρια, δασοφύλακας, τελώνης, αρχαιοφύλακας... κλ.

 

Πληρώνεται και με υπόσχεση μεσιτείας δια την υπόθεσή του... Είναι τόσος καιρός οπού γυρεύει ναν του παραχωρηθή το δείνα, ή το δείνα άλλοּ και ο υποστηριζόμενός του θα μιλήση με το φίλο του τον υπουργόν, και θαν του κατορθώση ό,τι θέλειּ κλ. κλ. κλ.

 

Τέτοια είναι τα δάχτυλα που ρίχνουνε ψήφους μέσα στες κάλπες! Ανοίγουντ΄ έπειτα η κάλπες τούτες, κηρύττονται οι μείναντες βουλευταί, και σημαίνουνε η καμπάνες χαρά μεγάλη!...

 

Έτσι ο ψηφοφόρος τούτος εκλογεύς δεν είναι πολίτης γνωμοδοτών δια της ψήφου του εις τα συμφέροντα της κοινωνίαςּ αλλ΄ απλώς μόνον είναι κάτοχος πιστώματος ποσού, και είδους αορίστου συναλλαττομένου κατ΄ αρέσκειαν, με χρήματα, ή με υπόσχεσες.

 

Αλλά εμείς οι ανατολίτες αντιγράφουμε τους πολιτικούς θεσμούς από τους Κώδικας των Ευρωπαίων, καθώς αντιγράφουμε και τες μόδες από τα φιγουρίνια τους.-