Αγαπη Διαρκειας

[tr3quart1sta]

ΑΓΑΠΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ

 

Τελικά, το μόνο σίγουρο πράγμα σ’ αυτή τη ζωή, είναι το εισιτήριο διαρκείας.

 

Η γκόμενα, σίγουρα δεν είναι διαρκείας. Μια που νομίζεις ότι την έχεις και κάνεις σχέδια για τις διακοπές, το αν θα μετακομίσει σπίτι σου ή θα διώξεις τη συγκάτοικό της και θα της κατσικωθείς εκεί, το πότε θα την πας να γνωρίσει τους δικούς σου και μια που σου στέλνει ένα SMS και σου λέει «είμαι μπερδεμένη... μπλα μπλα μπλα... θέλω να μείνω λίγο μόνη μου... μπλα μπλα μπλα... πρέπει να δούμε λίγο τη σχέση μας ξανά... μπλα μπλα μπλα... δεν είμαι έτοιμη για δεσμεύσεις... μπλα μπλα μπλα», πράγματα τα οποία πρακτικά σημαίνουν «Game Over» και μάλιστα χωρίς «Insert coin to continue».

 

Ούτε βέβαια η δουλειά τη σήμερον ημέρα είναι διαρκείας, ούτε ο μισθός, το αυτοκίνητο, το σπίτι, οι διακοπές, οι φίλοι. Δουλειά σήμερα έχεις κι αύριο δεν έχεις, λεφτά σήμερα (δεν) έχεις κι αύριο δεν ξαναέχεις, το αυτοκίνητο σήμερα το οδηγείς κι αύριο στο κλέβουν, στο σπίτι κοιμάσαι απόψε κι αύριο η τράπεζα το βγάζει στον τάκο, διακοπές κανονίζεις σήμερα αλλά μόλις μετράς πόσο θα σου στοιχίσουν εισιτήρια και διαμονή, συνειδητοποιείς ότι θα πρέπει να τρως βότσαλα βραστά και τζιτζίκια σταυροπόδι για να βγουν τα λεφτά. Και φίλους; Τυχεροί όσοι τους έχουν. Οι καλοί, πραγματικοί φίλοι είναι δυσεύρετοι, σαν πρατήριο με φτηνή βενζίνη - με την ελπίδα και στα δυο να μην σου βγουν «μπόμπες».

 

Τι σου μένει στον κόσμο τούτο; Ένα εισιτήριο διαρκείας. Που σε δεσμεύει για έναν ολόκληρο (αγωνιστικό) χρόνο με την ομάδα που αγαπάς. Να πηγαίνεις στην ίδια θέση - πλην των ελάχιστων εξαιρέσεων που κάποιος βαρβατίλας έχει κάνει κατάληψη στο κάθισμά σου και δεν τον κουνάει ούτε διμοιρία των ΜΑΤ, να βρίσκεις τους ίδιους ανθρώπους να μοιράζεσαι τον καημό ή τον πόνο σου, να βλέπεις την ομάδα σου για να την χειροκροτήσεις ή να ξεφορτώσεις βρίζοντας και να ξεχαρμανιάσεις. Το διαρκείας δεν είναι ένα απλό εισιτήριο θέασης αγώνων. Είναι διαρκείας στην ψυχανάλυση, στην εκτόνωση, στον αποφόρτιση, στο ξεκατίνιασμα. Είναι η χαρά του παιδιού.

Και σε αντίθεση με τη γκόμενα, το αυτοκίνητο ή τους φίλους, που δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο, όταν αγοράζεις το διαρκείας σου, ξέρεις ακριβώς τι σε περιμένει. Ποιον προπονητή θα έχεις (τουλάχιστον μέχρι τις παρυφές της πρώτης παρέλασης), ποιους παίκτες, πόσα έδωσε ο Πρόεδρας, άρα αν καλώς σου ζήτησε όσα σου ζήτησε για το διαρκείας σου. Βέβαια υπάρχουν και αστάθμητοι παράγοντες, όπως π.χ. να αγοράσεις εσύ όμορφα κι αγαπημένα το διαρκείας σου κι η ομάδα να παίξει παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών. Shit happens που λέν’ και στο χωριό μου. Ή να έχεις πάρει εσύ το διαρκείας σου, αλλά η διοίκηση του σταδίου να αποφασίζει ότι για να αλλάξει χλοοτάπητα, θα πρέπει να πέσουν τα πρώτα χιόνια - παρόλο που ήξερε για το πρόβλημα από τα προηγούμενα χιόνια.

 

Δεν πειράζει σύντροφε διαρκειούχε. Πάρε εσύ το μαγικό πλαστικοποιημένο χαρτάκι στα χέρια σου και πήγαινε να χαρείς. Όχι απαραίτητα τη μπάλα, αλλά όλη τη διαδικασία: πάρε το κασκόλ, φόρα τη φανέλα, πήγαινε, άραξε, πάρε το αναψυκτικό σου, βρες τους διπλανούς σου, να πεις καμιά μαλακία, να φωνάξεις, να κράξεις, να πανηγυρίσεις, να χαρείς, να στενοχωρηθείς, να «αδειάσεις» τόσο που θα γυρίσεις σπίτι σου «γεμάτος». Αξίζει την οικονομική υπέρβαση όλο αυτό το κέρδος.

 

 

via FightClub.gr

[kazak-hool]

???????????????????????????????????????????