Συγγραφή δύο ιστοριών - απορία

[sarantatessera]

Θέλω τη γνώμη σας.

 

Έχω γράψει ήδη ένα μυθιστόρημα και γράφω (είμαι στα τελειώματα) ένα άλλο. Το θέμα είναι το εξής: ο πρωταγωνιστής, καθώς και 2-3 άλλοι χαρακτήρες, είναι ίδιοι και στις δύο ιστορίες. Αλλά δεν έχει κάποια συνέχεια το ένα με το άλλο, πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικές ιστορίες που, όμως, συμβαίνουν το ίδιο χρονικό διάστημα. Απλά έχω κρατήσει τα ονόματα ίδια (για δικούς μου λόγους). Μόνο ο ήρωας έχει κάποιες κοινές ιδιότητες στην μια και στην άλλη ιστορία. Ουσιαστικά είναι "άνθρωποι" διαφορετικοί, με άλλο παρελθόν (ίσως ακόμα και όχι με ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά), αν συνδυάσεις τις δύο ιστορίες.

 

Είναι αυτό "ορθόδοξο"; Μήπως θα μπερδέψει τον αναγνώστη και των δύο ιστοριών (αν τελος πάντων διαβαστούν) ; Μήπως είναι τελείως λάθος να το κάνω έτσι; Εμένα με βολεύει, ειδικά με τον ήρωα, γιατί τον νιώθω σαν το λογοτεχνικό alter ego μου.

 

Προσωπικά δεν θα με ένοιαζε να διαβάσω κάτι τέτοιο αν, βέβαια, η ιστορία με ικανοποιούσε. Αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση γενικότερα. Εσείς τι λέτε;

[Sellers]

Προσωπική Άποψη: Στην τέχνη, εφόσον έχεις πάντα το στο νού σου ότι φτιάχνεις κάτι επειδή σε εκφράζει και όχι επειδή θα βγάλεις χρήμα, ή θα κερδίσεις δόξα, ή ευχαρίστηση επειδή κάποιος θα το διαβάσει, κάνεις ό,τι θες. Σε όποιον αρέσει το διαβάζει μετά, και σε όποιον δεν αρέσει όχι. Όποιος το βρίσκει ''ορθόδοξο'' σχηματίζει θετική άποψη, όποιος το βρίσκει ''ανορθόδοξο'' σχηματίζει αρνητική άποψη. Δεν υπάρχουν κανόνες και πρέπει στην τέχνη. Φαντάζεσαι να άνοιγε θέμα ο Μπετόβεν: ''Έβαλα τρείς πέμπτες παράλληλες σε μια συμφωνία που ετοιμάζω. Μαλακία ε?''

[sarantatessera]

Κι εγώ υπέρ αυτής της απόψης είμαι και η αλήθεια είναι ότι δεν θα αλλάξω και πολλά ακόμα και αρνητικά σχόλια να ακούσω τώρα. Άλλωστε, ειδικά στην αρχή όταν άρχισα να γράφω τη δεύτερη ιστορία, δεν το σκέφτηκα καν, ίσα-ίσα που με "ερέθιζε" κάπως το όλο θέμα.

Αλλά χθες το βράδυ, ξαφνικά (λίγο πριν ή λίγο αφού είχα κοιμηθεί), ήθελα να ακούσω και τη γνώμη κάποιων "τρίτων" πάνω σ' αυτό, ήταν σαν να το είχα ανάγκη. Κι έτσι άνοιξα το θέμα.

 

Καμιά φορά, ως δημιουργός (ο οποιοσδήποτε δημιουργός), βλέπει το έργο του μέσα από όλα όσα έχει περάσει για να το δει τελειωμένο. Μες στο κεφάλι του συμαβαίνουν όλα ταυτόχρονα (από τη σύλληψη της ιδέας, την επίμονη κι επίπονη προσπάθεια, την απογοήτευση, τη χαρά, τον οίστρο, το κόλλημα, τις διορθώσεις, τις διορθώσεις, πάλι τις διορθώσεις) και δεν βλέπει μόνο το τελικό "προϊόν". Κάτι τέτοια σκεφτόμουν χθες και ήθελα να ακούσω και τη γνώμη κάποιων άλλων που τυχαίνει να ασχολούνται με τη συγγραφή ή έχουν άποψη στο θέμα γενικότερα.

[KilliK]

Δεν υπάρχουν κανόνες και πρέπει στην τέχνη.

 

μεγαλυτερη αναληθεια απο αυτο δεν υπαρχει.

[slygeo87]

Εξήγησε.

[KilliK]

γιατι θα κατσεις να ακουσεις;

[slygeo87]

Δεν σε ακούνε συνήθως; Πες ρε, σοβαρά μιλάω.