Μη εξυπηρέτηση από δημόσιο υπάλληλο

[ΦΡΑΝΤΣΕΣΚΑ ΣΑΝΤ]

αν βαριουνται,υπαρχουν και αλλες δουλειες,λιγοτερες βαρετες,που τους περιμενουν. χωραφια,οικοδομες,σκαψιμο,αρμεγμα,κτλ

δουλειες που δεν θα αργησουν να κανουν,τωρα που θα ψηφιστει το μεσοπροθεσμο και θα αρχισουν οι απολυσεις/ιδιωτικοποιησεις.

 

ετσι δεν παει;

 

εχμμμ ... και βέβαια, αρκεί να μη βαρεθούν οι ακόμα πιο πάνω να κλείσουν και να πετάξουν κάποιους έξω

[KilliK]

εχμμμ ... και βέβαια, αρκεί να μη βαρεθούν οι ακόμα πιο πάνω να κλείσουν και να πετάξουν κάποιους έξω

 

να βαρεθουν τι;

[Ntinaras]

οι χειροτεροι ειναι εκει που δεν εχουν τακτικα επαφη με κοσμο.πχ οχι εφορια,αλλα γραφεια που πας σπανια αν εχεις δουλεια.

γνωστος μου οταν ηταν φοιτητης ειχε πιασει μια της γραμματειας στο τει του απο το λαιμο και την κολλησε στο τοιχο επειδη βαριοτανε να του φερει μια βεβαιωση.

η εξυπηρετηση μετα ητανε καπου αναμεσα σε 4 με 5 δευτερολεπτα

[nikos21aek]

Παιδιά το ίδιο γίνεται και σε τράπεζες,ΚΤΕΛ(κλασικό πράγμα η αγένεια και η μη απάντηση με το τηλέφωνο) και γενικά όπου υπάρχουν ουρές κόσμου.Σε αυτές τις περιπτώσεις που δεν είναι δημόσιο τι κάνουμε;

 

Μου αρέσει ο Ελληνάρας πάντως που πάντα θα του φταίνε όλα,που πάντα στο δημόσιο ξύνουν τα @@ τους,που ενω η προθεσμία ήταν από τις 1 Ιανουαρίου μέχρι της 31 Μαρτίου θα πάει στην παράταση να κάνει τη δουλειά του 1-5 Απριλίου και κυρίως την τελευταία μέρα της παράτασης 3 ώρες πριν κλείσουν,θα πάει βέβαια στην πιο κεντρική υπηρεσία που θα έχει τη μεγαλύτερη ουρά και μετά θα του φταίνε οι υπάλληλοι που δεν δουλεύουν.Βέβαια όταν πάθει το ίδιο σε ιδιωτική υπηρεσία θα πεί εμ τι περιμένεις ήρθαμε τελευταία μέρα ή θα του φανεί φυσιολογικό να περιμένει να τελειώσει τον καφέ του ο υπάλληλος για να τον εξυπηρετήσει.

 

Και το κορυφαίο.Νομίζει ο Ελληνάρας πως στις υπηρεσίες γενικά αν υπάρχουν 20 άτομα να εξυπηρετηθούν πρέπει στους γκισέδες να σκάσει μύτη όλο το δυναμικό της υπηρεσίας.Να παρατήσει τα πάντα,το πόστο του για να έρθει να τον εξυπηρετήσει μισό λεπτό πιο νωρίς.Δεν καταλαβαίνει ότι τα άτομα που είναι στους γκισέδες είναι τόσα όστε να βγεί ο συγκεκριμένος φόρτος της μέρας και να γίνουν και όλες οι υπόλοιπες δουλειές ταυτόχρονα.

 

Και το ακόμη πιο κορυφαίο είναι πως πιστεύει πως επειδή είναι δημόσιοι υπάλληλοι και "τους πληρώνει" πρέπει να τρέξουν να του στρώσουν κόκκινο χαλί,να του γυαλίσουν τα παπούτσια να τον εξυπηρετήσουν μέσα σε 10 δευτερόλεπτα και στο τέλος η ομορφότερη του γραφείου να του πάρει και μια ..!Ο ίδιος βέβαια αν βρισκόταν αντιμέτωπος με 3000 ανοργασμικούς τη μέρα δεν θα έβγαζε ούτε ένα 3ωρο αλλά αυτός δεν έγινε δημόσιος υπάλληλος.

 

Ούτε δημόσιος είμαι ούτε έχω σχέση απλά τα ίδια τραβάω παντού και σε δημόσιες και σε ιδιωτικές υπηρεσίες και έχω καταλάβει περίπου τι παίζει.Όταν πηγαίνεις στην πιο κεντρική υπηρεσία με τον περισσότερο κόσμο ή τελευταίες μέρες της προθεσμίας ή όχι νωρίς γενικά είναι λογικό να φας το αγγούρι παντού.Και μην πει κανένας δεν έχει πάει σε τράπεζα να πάρει το νούμερο 589 και να βρίσκεται η ουρά στο 100 και να δουλεύουν μόνο 3 γκισέδες και οι υπόλοιποι να κάθονται "να κοιτιούνται" γιατί θα είναι μεγάλος ψεύτης.Ή μην πεί κανένας ότι δεν του έχει τύχει περιστατικό να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο σε ΚΤΕΛ.

[Physics_Rulez]

Θα το ξαναποστάρω, αλλά γαμάει:

 

http://www.youtube.com/watch?v=u3pXlZ9f1hw

[panagos]

Το πρόβλημα δεν είναι μονόπλευρο. Δεν είναι δηλαδή μόνο η σκατο νοοτροπία του Έλληνα και η έλλειψη αίσθησης του καθήκοντος που έχει αλλά και η σιγουριά της μονιμότητας σε συνδυασμό με την λειτουργία του συστήματος τα οποία στην ουσία δημιουργούν/παράγουν ακαμάτηδες ΔΥ. Όταν ο υπάλληλος θεωρεί δεδομένη τη θεσούλα του και το μισθό του και βλέπει ότι χωρίς βύσμα δεν πρόκειται να ανέβει στην ιεραρχία, γιατί να προσπαθήσει; Ο άνθρωπος θέλει προκλήσεις στη ζωή του. Να μπορεί να βγάλει περισσότερα όσο δουλεύει σωστότερα/ περισσότερο.

Η άμεση λύση θα ήταν κατάργηση της μονιμότητας ή/και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών και δυνατότητα ύπαρξης ανταγωνισμού ανάμεσα σε ιδιωτικές εταιρίες που παρέχουν ίδιες "κρατικές" υπηρεσίες (όπου είναι δυνατόν αυτό), βασικό μισθό και bonus ανάλογα με το πόσο παραγωγικός είναι ο υπάλληλος. Και επιτέλους stop στον νεποτισμό, χάρη στον οποίο έχει σαπίσει αυτή η χώρα.

Μια λύση που θα φέρει αποτελέσματα μακροπρόθεσμα θα ήταν ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα. Μαθήματα ηθικής από μικρή ηλικία με σωστό τρόπο.

 

 

Πριν 2 χρόνια χρειάστηκα ένα γνήσιο υπογραφής. Πάω στο ΚΕΠ της περιοχής μου στις 12 το μεσημέρι και το βρίσκω κλειστό (χα!!). Φεύγω, πάω στο ΑΤ, μπαίνω μέσα και βρίσκω τον αστυνομικό αραχτό στην πολυθρόνα να βλέπει tv. Ακολουθεί ο διάλογος:

panagos: Γεια σας ένα γνήσιο υπογραφής θα ήθελα.

μπάτσος: φφφφφφ.. δεν πας στο ΚΕΠ να στο βγάλουν;

panagos: Πήγα και είναι κλειστό.

μπάτσος: Κλειστό απο τώρα;; Γιατί έκλεισαν;!

panagos: ....

μπάτσος: (κοιτώντας το ταβάνι λίγη ώρα καντιλίαζοντας απο μέσα του) καλά.. δώσε μου τη δήλωση και την ταυτότητα.

Φυσικά ξέρετε ποια η διαδικασία για γνήσιο υπογραφής ε; 2 σφραγίδες και μια υπογραφή... ΟΥΤΕ 1 λεπτό δουλειά.

 

[nikos21aek]

Σωστή η τύπισσα.Όχι θα πάει τουρίστρια χωρίς να έχει μαζί της τίποτα και μετά θα της φταίει η γραφειοκρατία.Γαμάτο btw.

 

@panagos ε εντάξει κλασικός γεροσκούρας.Υπάρχουν και αυτοί.Όντως αστυνομία είναι από τις πιο εκνευριστικές υπηρεσίες που μπορούν να σου τύχουν.

[nickarmy]

απο τα αγαπημένα μου βίντεο

[Lucifer]

Απ' τις αγαπημένες μου Ισπανίδες.

[agpr]

Άψογο βιντεάκι. Υποθέτω πως περιγράφει την ελληνική πραγματικότητα με τους άθλιους δημοσίους υπαλλήλους που επειδή είναι μόνιμοι ταλαιπωρούν τους πολίτες και συμπεριφέρονται ως γαλαζοαίματοι στο μεσαίωνα.

[Physics_Rulez]

απο τα αγαπημένα μου βίντεο

 

ούτε ένα ορθογραφικό ρε συ, μπράβο.

 

 

το από θέλει τόνο, αλλά ok..

 

[chris2060]

Το πρόβλημα δεν είναι μονόπλευρο. Δεν είναι δηλαδή μόνο η σκατο νοοτροπία του Έλληνα και η έλλειψη αίσθησης του καθήκοντος που έχει αλλά και η σιγουριά της μονιμότητας σε συνδυασμό με την λειτουργία του συστήματος τα οποία στην ουσία δημιουργούν/παράγουν ακαμάτηδες ΔΥ. Όταν ο υπάλληλος θεωρεί δεδομένη τη θεσούλα του και το μισθό του και βλέπει ότι χωρίς βύσμα δεν πρόκειται να ανέβει στην ιεραρχία, γιατί να προσπαθήσει; Ο άνθρωπος θέλει προκλήσεις στη ζωή του. Να μπορεί να βγάλει περισσότερα όσο δουλεύει σωστότερα/ περισσότερο.

Η άμεση λύση θα ήταν κατάργηση της μονιμότητας ή/και ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών και δυνατότητα ύπαρξης ανταγωνισμού ανάμεσα σε ιδιωτικές εταιρίες που παρέχουν ίδιες "κρατικές" υπηρεσίες (όπου είναι δυνατόν αυτό), βασικό μισθό και bonus ανάλογα με το πόσο παραγωγικός είναι ο υπάλληλος. Και επιτέλους stop στον νεποτισμό, χάρη στον οποίο έχει σαπίσει αυτή η χώρα.

Μια λύση που θα φέρει αποτελέσματα μακροπρόθεσμα θα ήταν ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα. Μαθήματα ηθικής από μικρή ηλικία με σωστό τρόπο.

 

Συμφωνώ απόλυτα και στην λύση που προτείνεις. Η Ελλάδα καταστράφηκε λόγω του δημοσίου συστήματος. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Τα μαθήματα ηθικής είναι όντως αρκετά καλή ιδέα. Να σκεφτείτε ότι όνειρο πολλών παιδιών που έχω ρωτήσει τι θέλουν να κάνουν όταν μεγαλώσουν ήταν να μπουν στο δημόσιο. Με αυτήν τη νοοτροπία δύσκολα αλλάζουν τα πράγματα σε αυτήν τη χώρα.

 

Όσο ευγενικά και να μιλήσεις σε έναν ΔΥ αν δεν θέλει να σε εξυπηρετήσει, για άσχετους δικούς του λόγους, δεν θα σε εξυπηρετήσει.

Θυμάμαι σε μια άλλη υπηρεσία που είχα πάει ήταν γεμάτη από κόσμο, με 8 ταμεία εξυπηρέτησης, και δούλευαν μόνο 2. Οι υπόλοιπες κυρίες συζητούσαν για το πως φτιάχνονται τα ντολμαδάκια. Believe it or not. Γιατί αυτοί οι άνθωρποι να πληρώνονται και άλλοι να ξεσκίζονται και να παίρνουν 500 ευρώ το μήνα; Από κει πρέπει να ξεκινήσει ο Παπανδρέου, αλλιώς τίποτα δεν γίνεται. Και εντάξει και στον προυστάμενο να απευθυνθείς, αφού αυτοί όλοι εκεί είναι φιλαράκια, ο ένας υποστηρίζει τον άλλον. Νομίζεις ο προυστάμενος θα βοηθήσει εσένα; Και πάλι υποβάλλω την ερώτηση, τι μπορούμε να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις;

[TheDevilMayCare]

Να σκεφτείτε ότι όνειρο πολλών παιδιών που έχω ρωτήσει τι θέλουν να κάνουν όταν μεγαλώσουν ήταν να μπουν στο δημόσιο.

Για την ακριβεια να μπουν στο Δημοσιο...ωστε να μην κανουν τιποτα! ΑΡΓΟΜΙΣΘΙΑ λεμε

[μαφαλντα]

Εμείς και το δημόσιο.

 

@%$#*^#!!! (ή «Ένα πρωινό με το Δημόσιο»)…

Του/της Peslac στις Tuesday, April 12, 2011 · 28 Σχόλια

 

Spaz* & the City 30: @%$#*^#!!! (ή «Ένα πρωινό με το Δημόσιο»)…

Το πρώτο μου άρθρο στο Fridge ήταν για τις σχέσεις λατρείας που με δένουν με το Δημόσιο τομέα. 28 άρθρα και μία αθλητική παρωδία μετά, επιστρέφω στον τόπο του εγκλήματος — παραλίγο να γίνει και κυριολεκτικό αυτό, καθώς η ιστορία μου αφορά έναν κλειδαριθμό, δυο ουρές, έναν γέρο, την ηλίθια κόρη του και πολλούς υποψήφιους δολοφόνους…

Βρέθηκα, λοιπόν, ξανά στην Εφορία πρόσφατα για να μου δοθεί ο περίφημος κλειδάριθμος, ώστε να μπορώ να κάνω online τις δηλώσεις μου (τις οποίες ήδη κάνω online εδώ και πέντε χρόνια, αλλά το Δημόσιο έχει μία διαφορά φάσης με το υπόλοιπο σύμπαν…). Μπαίνω στο Μητρώο και με υποδέχονται δύο ουρές. Στον μαδημένο τοίχο απέναντι, το κλασικό κολλημένο χαρτί που γράφει με γραμματοσειρά PF (Pinw_frape): «ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ ΕΔΩ» με καθοδηγεί. Μπροστά μου καμιά δεκαριά άτομα, ενώ στη διπλανή ουρά κοντεύουν να κάνουν ανθρώπινη πυραμίδα για να χωρέσουν.

Πίσω μου έρχεται ένας ασθμαίνων τύπος γύρω στα 50. «Εδώ παίρνουμε Κλειδάριθμο;» με ρωτάει. «Εδώ» απαντώ. «Κι έχει τόσο κόσμο;» με ξαναρωτάει. «Όχι, οφθαλμαπάτη είναι!» μου έρχεται να του απαντήσω — μα γιατί μου κάνουν όλοι ηλίθιες ερωτήσεις; Κάποιος μπροστά μας τελειώνει και φεύγει κι ο τύπος αρχίζει αυτομάτως το ξεφύσημα: «πωωω… πω… τόση ώρα!» ενώ δεν έχει κλείσει ούτε λεπτό στην ουρά, σε αντίθεση με μία κυρία πιο μπροστά που, από την απόγνωση στο πρόσωπο, μαντεύω ότι πρέπει να περιμένει από προεδρείας Σαρτζετάκη…

 

Μπροστά μου ένας μπάρμπας και ένας γιάπης wannabe με σακάκι, ξεκούμπωτο πουκάμισο και χαρτοφύλακα αρχίζουν την κλασική κουβέντα που ακούς σε κάθε ουρά: χώσιμο για το Δημόσιο. Ο γιάπης αποδεικνύεται κοινωνιολόγος-οικονομολόγος-ανθρωπολόγος-εντομολόγος. Δηλαδή, ο κλασικός παρλαπίπας που τα ξέρει όλα και πρέπει να μας το αποδείξει.

Αρχίζει ένα τετριμμένο μπλαμπλά περί Δημοσίου, λογιστών, offshore και γραφειοκρατίας και πετάει και μερικές αυτοσχέδιες στατιστικές για το πόσοι έχουν φύγει από τη χώρα — λες και έκανε γκάλοπ πόρτα-πόρτα και σημείωσε πόσοι πήγαν μετανάστες στις φάμπρικες στο Αμέρικα. Παράλληλα, με κάθε ατάκα του, ρίχνει και μια αυτάρεσκη «πωωω-τι-είπα-ο-μέγιστος» ματιά και στους γύρω του ώστε να βεβαιωθεί ότι τον ακούνε όλοι. Ναι, μη χάσει κανείς το απόσταγμα σοφίας του Ραββουνί με τον Χαρτοφύλακα…

Τελειώνει άλλος ένας από την ουρά μας και ο από πίσω αρχίζει πάλι να ξεφυσάει και να πηγαίνει πέρα-δώθε. Μου ανάβουν τα λαμπάκια…

Στο γκισέ μας ένας γέρος έχει κολλήσει επί μισή ώρα και όλο συμπληρώνει αιτήσεις και χαρτομάνι και σχεδόν τον λυπάμαι γιατί, τόσο γράψιμο, ούτε ο Σαίξπηρ να ήταν! Ο από πίσω ρίχνει άλλο ένα ξεφύσημα στο σβέρκο μου -που κοντεύει να γίνει σαν τα Ανεμοδαρμένα Ύψη- και ένα τελετουργικό «πωω, πω, ρε παιδί μου» και παίρνω ανάποδες, καθώς δεν μου αρκεί ο εκνευρισμός της αναμονής, έχω και τον εκνευρισμό του εκνευριστικού, να με εκνευρίζει περισσότερο! Στο επόμενο ξεφύσημα είμαι έτοιμος να αρπάξω τον πυροσβεστήρα και να του τον αδειάσω όλο στα ρουθούνια ουρλιάζοντας «ΣΚΑΣΕΣΚΑΣΕΣΚΑΣΕΣΚΑΣΕ!!!»

Ευτυχώς δεν χρειάζεται, καθώς ο τύπος σηκώνεται και φεύγει — μάλλον για το πλησιέστερο βενζινάδικο, για να βάλει αέρα. Ηρεμώ για λίγο, αλλά αμέσως δαιμονίζονται όλοι στη διπλανή ουρά. Κάποιος μπάρμπας από εκείνους τους γλιμουτσοπαρτάληδες που «θέλουν μια ερώτηση να κάνουν απλώς», είχε χωθεί εκτός σειράς μέσα στο γραφείο και η «μία ερώτηση» κόντευε να γίνει κανονική συνέντευξη-γνωριμία-«μπες-μες-στο-καμπριολέ-πάμε-για-κάνα-καφέ».

Στη δική μας ουρά, ο γέρος στο γκισέ εξακολουθεί να συμπληρώνει αιτήσεις επί αιτήσεων – τι διάολο; Για κλειδάριθμο ήρθε ή για να αγοράσει την Αλάσκα; Η ουρά αρχίζει ευτυχώς να προχωρά κάπως, ο -ερωτευμένος με τη φωνή του- γιάπης ξεκινά δεύτερο κύκλο σεμιναρίων Μπουρδολογίας ενώ ο μπάρμπας απλώς κουνάει το κεφάλι συμφωνώντας, γιατί πού να καταφέρει να σταυρώσει κουβέντα;

Κάποιος ρωτάει τον γέρο γιατί τον έχουν κρατήσει τόση ώρα και μαθαίνουμε ότι έχει έρθει να πάρει κλειδάριθμο για την κόρη του που είναι δικηγορίνα και πολυάσχολη –τόσο πολυάσχολη που είχε ξεχάσει να αναφέρει στην Εφορία ότι είχε βγάλει νέα ταυτότητα, οπότε ο πατέρας της τώρα έπρεπε να συμπληρώσει τρεις τόμους χαρτούρα με τα νέα στοιχεία και παράλληλα να σιχτιρίσει την αποφράδα μέρα που αποφάσισε να μην τραβηχτεί…

Ο γιάπης συνεχίζει τη μπουρδολογία, ώσπου έρχεται η σειρά του και ο ουρανός ανοίγει και εμφανίζονται τα Χερουβείμ ψάλλοντας «αααα-λληλούια!» μια που θα έβγαζε το σκασμό επιτέλους! Κι εκεί, η Θεία Δίκη του κλείνει την πόρτα κατάμουτρα, καθώς αποδεικνύεται ότι και αυτός είχε αλλάξει ταυτότητα και δεν το είχε δηλώσει στην Εφορία, οπότε τώρα πρέπει να πλακωθεί στις αιτήσεις σαν τον γέρο. Ναι, είμαι κακός, αλλά χαμογέλασα τόσο πλατιά, που ένιωσα τα αυτιά μου να πεταρίζουν! Ήθελα να φωνάξω «in your face, μπλαμπλαούμπλα!» αλλά συγκρατήθηκα διότι ακόμη δεν είχε έρθει η δική μου η σειρά και δεν θέλεις να παίξεις με το κάρμα σου μέσα σε Εφορία…

Στη διπλανή ουρά έχουν αρχίσει να καίνε τα έπιπλα και να ψήνουν λουκάνικα. Και ξάφνου, η προϊσταμένη κάνει την έκπληξη! Σηκώνεται από το γραφείο της, ξεκολλάει τον πισινό της από την καρέκλα με την οποία κόντευε να οσμωθεί και βγαίνει με απαράμιλλο θάρρος έξω! Τα μάτια όλων γυαλίζουν ανησυχητικά! Εκεί που νομίζω ότι θα πέσουν πάνω της σαν αγέλη τσακαλιών σε ταψί με μπιφτέκια, η τύπισσα τους αφήνει όλους άναυδους, αφού αρχίζει με ταχύτητα αστραπής να περνά ανάμεσά τους, να κοιτάζει τα χαρτιά τους και να τους λέει ποιες αιτήσεις να πάρουν για να συμπληρώσουν ή τι άλλο χαρτί θέλουν ώστε να μην περιμένουν άδικα.

Η ουρά γίνεται μαλλιά κουβάρια αφού όλοι τρέχουν να βρούνε πράσινες και κόκκινες αιτήσεις, κουτουλώντας μεταξύ τους, πέφτοντας σε ντουβάρια και ποδοπατώντας γριές. Η δική μας, από την άλλη, έχει κολλήσει για τα καλά, αφού ο γέρος με τη δικηγορίνα κόρη, μας έχει ρουφήξει για πάντα στη Σκοτεινή Διάστασή του, όπου ο Χρόνος κυλά οχτώ φορές πιο αργά. Αυτή τη φορά παλεύει να βρει έναν κωδικό επαγγέλματος σε εκείνο το γκουμουτσοβιβλίο που για να βρεις άκρη πρέπει να έχεις σπουδάσει κρυπτολογία στη CIΑ.

Έρχεται η σειρά του μπροστινού μου μπάρμπα και αρχίζω επιτέλους να έχω ελπίδες ότι θα πάρω τον Κλειδάριθμο πριν τσουγκρίσουμε αυγά στην Εφορία. Μόνο που ο υπάλληλος έχει εξαφανιστεί μαζί με την προϊσταμένη μέσα σε ένα παραπλήσιο δωμάτιο. Η ώρα περνά κι οι δυο τους δεν λένε να εμφανιστούν σε σημείο να νομίζουμε ότι έχουν αρχίσει το φάσωμα! Πάνω που στο μυαλό μου άρχισαν να σχηματίζονται φριχτές εικόνες της φακλάνας προϊσταμένης γυμνής πάνω σε έναν σωρό από εκκαθαριστικά, επιτέλους εμφανίζονται.

Η καταραμένη έχει ξεθάψει από το αρχείο ένα κιτρινισμένο, παλιό χαρτί, το οποίο αποδείχθηκε ότι ήταν η πρώτη έναρξη επαγγέλματος που είχε κάνει πριν καμιά δεκαετία η κόρη του γέρου. Όπως αποδείχθηκε, η βλαμένη κόρη του είχε κάνει έναρξη ως… μουσικός, ενώ τώρα ξαφνικά δήλωνε δικηγόρος!

Ο γέρος γουρλώνει τα μάτια. Ψελλίζει ένα «μα… έκανε παλιά μαθήματα πιάνου, όταν ήταν φοιτήτρια» το οποίο πνίγεται κάτω από μία χιονοστιβάδα μπινελικιών γι’ αυτόν και την πανηλίθια την κόρη του, που ανάθεμα κι αν εξασκεί τη Νομική, εκτός κι αν είναι η δικηγορίνα του Deal, που η μόνη της δουλειά είναι να φοράει κοντή φούστα και να κάνει τη γλάστρα στο κοινό. Μέχρι και ο υπάλληλος φτάνει στο σημείο να τον κράξει – επειδή προφανώς γνωρίζει ότι μετά το λυντσάρισμα του γέρου, θα έρθει η σειρά του!

Ξανά από την αρχή νέες αιτήσεις, ώστε να γίνει η σωστή έναρξη, ξανά ψάξιμο μέσα στο βιβλίο με τους κωδικούς ώστε να βρει το σωστό για τη βλαμένη την κόρη του που αν μπει σε δικαστήριο θα είναι μόνο για να αδειάσει τα καλαθάκια, ξανά αναμονή για όλους εμάς. Η ουρά μας έχει ήδη τριπλασιαστεί και τον τελευταίο τον βλέπεις μόνο με ενόραση από το Ξίφος των Οιωνών… Εν τω μεταξύ, στη διπλανή ουρά έχουν πλέον όλοι γνωριστεί μεταξύ τους ονομαστικά, κάνουν αστειάκια, κερνάνε φοντανάκια και παίζουν σφαλιαρίτσες — πράγμα που αποδεικνύει ότι το Δημόσιο μας φέρνει πιο κοντά…

Ώσπου, έρχεται η μεγάλη στιγμή! Ο υπάλληλος βγάζει πέντε χαρτιά, τα δίνει στον γέρο, τον βάζει να υπογράψει σαράντα φορές -όσες οι κατάρες που τρώει το δευτερόλεπτο- και του ανακοινώνει: «τελειώσαμε!»

«Ανάσταση!» φωνάζει κάποιος από την ουρά περιχαρής κι όλοι σταυροκοπιόμαστε και φιλιόμαστε σταυρωτά, ενώ δυο-τρεις άλλοι πουλάνε αναμνηστικά μπλουζάκια «ήμουν κι εγώ στην ουρά του γέρου»!

Φτάνει η σειρά μου, δίνω ταυτότητα, λέω ΑΦΜ και δύο λεπτά αργότερα κρατώ στα χέρια μου το πολυπόθητο κωλόχαρτο!

Χρόνος αναμονής: 90 λεπτά!

Χρόνος εξυπηρέτησης: 2 λεπτά!!! ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ!!!

Ευτυχώς ο γέρος πρόλαβε κι εξαφανίστηκε πριν συνειδητοποιήσω ότι έφαγα μιάμιση ώρα από τη ζωή μου άδικα… Κάνω το σταυρό μου και παίρνω βαθιά ανάσα, διότι το κακό δεν πέρασε! Πρέπει να πάω και στον κάτω όροφο, ώστε να μου θεωρήσουν κι άλλες σελίδες στο μπλοκ παροχής. Παρακαλώ το Θεό να μη με υποδεχτεί κι εκεί ουρά μέχρι τα Φιλιατρά, αλλιώς θα κόψω το ΤΕΒΕ και τις φλέβες μου.

Κατεβαίνω κάτω και βρίσκω το γραφείο άδειο από κόσμο. Μέσα μια νεαρούλα, ομορφούλα υπάλληλος με κοιτάζει χαμογελαστή και με καλημερίζει κιόλας, σε σημείο να υποθέσω ότι μάλλον κάπου έστριψα λάθος και μπήκα στα Hondos Center.

Δεν έχω κάνει λάθος, όμως, είμαι στο σωστό γραφείο. Και είναι άδειο! «Δεν πιστεύω την τύχη μου!» σκέφτομαι. Και καλά έκανα και δεν την πίστεψα. Διότι ενημερώνομαι ότι για να μου θεωρήσουν και άλλες σελίδες στο μπλοκάκι, πρέπει να τους πάω πρώτα: φορολογική ενημερότητα από το Επιμελητήριο, ασφαλιστική ενημερότητα από ΟΑΕΕ, τη σφραγίδα μου, μία αίτηση δική τους με υποσημείωση ότι δεν έχω υπαλλήλους, ταυτότητα, τον κηδεμόνα μου, δίπλωμα Proficiency, υπογεγραμμένη φωτογραφία-αυτόγραφο της Patty και αίμα αλανιάρη κόκορα σφαγμένου σε νεκροταφείο μια νύχτα με πανσέληνο.

Φτωχέ Peslac! Τόσες ταινίες έχεις δει, ακόμα να μάθεις ότι όταν μπαίνεις κάπου πολύ εύκολα, είναι πάντα παγίδα; Δεν πειράζει… Μπορεί να κέρδισες αυτή τη μάχη, Δημόσιο, αλλά την επόμενη φορά δεν θα είσαι τόσο τυχερό (μπαίνει στο διαστημόπλοιό του και φεύγει γελώντας σατανικά α λα Doctor Claw)!

 

[chris2060]

Ωραία, μπορείς να κάνεις μύνηση σε ΔΥ?