Πήδημα υπέρ παρθενίας.

[freedubus]

...γιατί για κάποιους η εικόνα του ανθρώπου που κοιμάται κάτω απ τα ακριβά κρύσταλα και τα περίτεχνα ακροκέραμα είναι πιο απεχθής από την εικόνα ενός καμένου κτηρίου. Τώρα έγινε πραγματικό μνημείο το κτήριο του Τσίλλερ. Θυμίζει ότι η σαπίλα δεν κρύβεται για πολύ, σκάει σαν σπυρί και φανερώνει την ασχήμια της σε όλους. Δεν πρέπει να το αγγίξουν. Στη νέα του μορφή είναι σημαντικότερο κι απ τον Παρθενώνα.

 

Άντε ρε γαμώτο επιτέλους, ωμή αλήθεια σε 3,5 γραμμές. Συνέχεια η σαπίλα της κοινωνίας κρύβεται πίσω από μια μάσκα "πολιτισμού". Σινεμάδες, βιβλιοπωλεία, κουλτούρα, μέγαρα, πολιτιστικές κληρονομιές, φαίνεσθαι, όλοι δηλώνουμε επιφανειακά διανοούμενοι και ψαγμένοι και κουλτουριάρηδες και Ευρωπαίοι και "πολιτισμένοι", ενώ στα βασικά και αυτονόητα είμαστε οι χειρότεροι κάφροι, απαθείς, αντικοινωνικοί και απολίτιστοι. Ακόμα και τώρα, ενώ έχουν χαθεί και καταρρεύσει τα πάντα γύρω μας, αντί να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της κοινωνικής καταστροφής, καθόμαστε και κλαίμε έξω από τα καμένα ερείπια του σινεμά, τη σπασμένη βιτρίνα του Ιανού και τις λεηλατημένες προθήκες του μουσείου της Ολυμπίας. Μας κάψανε "τον πολιτισμό μας", "την κουλτούρα μας", δεν έχουμε πια μάσκα να κρύψουμε τα ξεφτιλισμένα μούτρα μας.

[kostas_dr]

Να κάψουμε όλα τα βιβλιοπωλεία και τους κινηματογράφους και να χαιρόμαστε για τις κλοπές στα μουσεία γιατί είμαστε μια κοινωνία σε βαθιά κρίση, έτσι;

Όταν γίνουν όλα αυτά, να φανταστούμε ότι η κοινωνία θα γίνει πιο δίκαιη;;;

Δηλαδή η όποια ιστορία έχουμε, τα βιβλία και οι ταινίες φταίνε για τα χάλια μας;

[capten-]

Άντε ρε γαμώτο επιτέλους, ωμή αλήθεια σε 3,5 γραμμές. Συνέχεια η σαπίλα της κοινωνίας κρύβεται πίσω από μια μάσκα "πολιτισμού". Σινεμάδες, βιβλιοπωλεία, κουλτούρα, μέγαρα, πολιτιστικές κληρονομιές, φαίνεσθαι, όλοι δηλώνουμε επιφανειακά διανοούμενοι και ψαγμένοι και κουλτουριάρηδες και Ευρωπαίοι και "πολιτισμένοι", ενώ στα βασικά και αυτονόητα είμαστε οι χειρότεροι κάφροι, απαθείς, αντικοινωνικοί και απολίτιστοι. Ακόμα και τώρα, ενώ έχουν χαθεί και καταρρεύσει τα πάντα γύρω μας, αντί να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της κοινωνικής καταστροφής, καθόμαστε και κλαίμε έξω από τα καμένα ερείπια του σινεμά, τη σπασμένη βιτρίνα του Ιανού και τις λεηλατημένες προθήκες του μουσείου της Ολυμπίας. Μας κάψανε "τον πολιτισμό μας", "την κουλτούρα μας", δεν έχουμε πια μάσκα να κρύψουμε τα ξεφτιλισμένα μούτρα μας.

Μέσα στο φόβο και στες υποψίες,

 

με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,

 

λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάνουμε

 

για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο

 

τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

 

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είναι αυτός στον δρόμο

 

ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα

 

(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νιώσαμε καλά).

 

Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,

 

εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,

 

κι ανέτοιμους – που πια καιρός – μας συνεπαίρνει

 

Κ.Π. Καβάφη: Τελειωμένα

[thanocaster]

Μα ήταν ταινία τώρα η Σιδηρά Κυρία; Αντί να δείχνει τα κλωτσομπουνίδια που πέσανε μας έδειχνε τη ζωή της μπάμπως, λες και μας ενδιαφέρει.

[μαφαλντα]

Αν καταργήσουμε τον πολιτισμό και την γνώση η συνειδητοποίηση της κοινωνικής καταστροφής θα γίνει με επιφοίτηση υποθέτω.Ακόμα κι έτσι, πάνω σε τι θα πατήσουμε για να χτίσουμε το καινούριο;

Πριν 10 χρόνια οι ταλιμπάν κατέστρεψαν αγάλματα του Βούδα-μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς-γιατί το είπε ο μουλάς Ομαρ.Οι επόμενες γενιές μπορούν να είναι υπερήφανες για το βαλσαμωμένο μουλά τους.

[thanocaster]

Παράπλευρες απώλειες Μαφάλντα. Παράπλευρες απώλειες.

[Lucifer]

Άντε ρε γαμώτο επιτέλους, ωμή αλήθεια σε 3,5 γραμμές. Συνέχεια η σαπίλα της κοινωνίας κρύβεται πίσω από μια μάσκα "πολιτισμού". Σινεμάδες, βιβλιοπωλεία, κουλτούρα, μέγαρα, πολιτιστικές κληρονομιές, φαίνεσθαι, όλοι δηλώνουμε επιφανειακά διανοούμενοι και ψαγμένοι και κουλτουριάρηδες και Ευρωπαίοι και "πολιτισμένοι", ενώ στα βασικά και αυτονόητα είμαστε οι χειρότεροι κάφροι, απαθείς, αντικοινωνικοί και απολίτιστοι. Ακόμα και τώρα, ενώ έχουν χαθεί και καταρρεύσει τα πάντα γύρω μας, αντί να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της κοινωνικής καταστροφής, καθόμαστε και κλαίμε έξω από τα καμένα ερείπια του σινεμά, τη σπασμένη βιτρίνα του Ιανού και τις λεηλατημένες προθήκες του μουσείου της Ολυμπίας. Μας κάψανε "τον πολιτισμό μας", "την κουλτούρα μας", δεν έχουμε πια μάσκα να κρύψουμε τα ξεφτιλισμένα μούτρα μας.

 

Το καλσόν.

[apd453]

....τη σπασμένη βιτρίνα του Ιανού ....

Τόλμησαν και σπάσανε κατάστημα της "αλυσίδας πολιτισμού"

Που θα πηγαίνει ο Μικρούτσικος να καπνίζει τη πίπα του?

Πριν 10 χρόνια οι ταλιμπάν κατέστρεψαν αγάλματα του Βούδα-μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς-γιατί το είπε ο μουλάς Ομαρ.Οι επόμενες γενιές μπορούν να είναι υπερήφανες για το βαλσαμωμένο μουλά τους.

Και η πτώση του κομουνισμού είχε αρνητικές συνέπειες στα μπαλέτα, την ενόργανη και τη κλασική μουσική.

[freedubus]

Φλεγόμενη Ακρόπολη

 

Ο Αργύρης είναι ένας νέος τριάντα χρονών. Στην κουρελιασμένη του όψη μοιάζει για ογδόντα, αποτέλεσμα της ένδειας όπου έχει περιέλθει κάπου δυο μήνες τώρα. Εργαζόταν σε μια τράπεζα στην οδό Σταδίου, στην Αθήνα, τότε-15 Δεκέμβρη- ήταν που του ανακοίνωσαν ότι «Αργύρη, απολύουμε κόσμο, είναι η κρίση στη μέση και όπως καταλαβαίνεις η εταιρία μας δεν ανταποκρίνεται στα βραχυπρόθεσμα έξοδά της. Σήμερα είναι η τελευταία σου μέρα ως υπάλληλος της εταιρίας μας.».

 

Απλά, κατανοητά, του επεξηγούσε επί μια ώρα πως του ζητά συγνώμη και πως κατανοεί το θέμα του με το ενοίκιο και ότι δεν έχει άλλους πόρους, αλλά του είπε πως έτσι είναι οι δουλειές, σήμερα είσαι αύριο δεν είσαι, κάτι τι «βραχυπρόθεσμο», Τίποτα δεν είναι δεδομένο, ανέγγιχτο σε αυτή τη ριμάδα τη ζωή, γιατί να είναι η δουλειά;

 

Ο Αργύρης τώρα δεν έχει στον ήλιο μοίρα, είχε πάρει και κάτι δανειάκια πριν τρία χρόνια, ήθελε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα, να αγοράσει ένα σπίτι, να έχει ένα τουβλάκι κάτω από την κεφαλή του, ούτε αυτό κατάφερε, από μικρό τον κατασπαράξανε με τα λόγια και τις υποσχέσεις. «Αργύρη μου, χρυσέ μου, καλέ μου, έναν σκοπό να βάλεις στη ζωή σου, να χτίσεις σπίτι, δικό σου, χωρίς αυτό είσαι χαμένος.». Το ποσό του δανείου το ξόδεψε όλο μεμιάς, του είχαν πει να παίξει στο χρηματιστήριο κάτι σίγουρες μετοχές αλλά ήταν «άτυχο» αυτό το παίξιμο, έχασαν όλη την αξία τους εκείνες οι αστείες μετοχές. Το 2004 ένιωσε περήφανος που ήταν Έλληνας, του είπαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα κάνουν καλό στο τόπο, θα έρθουν δουλειές, θα ξανοιχτούμε κι εμείς σαν έθνος, σαν πολιτισμός, θα γίνουμε γνωστοί της πάση τέλος πάντων.

 

Δε φτάνει η ιστορία, οι φιλόσοφοί μας, τα μνημεία μας, οι ποιητές μας για να εδραιωθούμε σαν κράτος, να αποκτήσουμε κάποια εθνική συνείδηση, έπρεπε να γίνουν και οι καταραμένοι εκείνοι αγώνες του 4. Νισάφι πια! Αρκετά μας έπρηξαν με αυτή τη φαρσοκωμωδία. Τότε θυμάμαι όπως και ο Αργύρης άλλωστε, τους Ελληναράδες να μπαίνουν στο υπέροχο στάδιο των Ελλήνων, με τα τύμπανα, τα τσιφτετέλια, τα καρπούζια και κάθε λογής γύφτο, αγράμματο, αστοιχείωτο και να διατυμπανίζουν ότι αυτό είναι η Ελλάδα, το απέραντο στάδιο της ατέρμονης διασκέδασης, της καλοπέρασης, της ανυπαρξίας σκέψης και αντίληψης, του τσιφτετελιού, του καρπουζιού, του βολεψίματος, της τεμπελιάς, και πράγματι, αυτοί είμαστε, το έθνος του ΤΙΠΟΤΑ, του μηδέν εις το άπειρο, απειρίζεται η απώλεια συλλογικής συνείδησης. Έλληνα, παίρνεις αυτό που με τόσο κόπο αξίζεις!

 

Πραγματικά τίποτα δεν είναι τυχαίο! Κανείς Γερμανός, Ελβετός, Πακιστανός, Αλβανός δε σου φταίει, είναι καιρός πια να κοιταχτείς για τα καλά στο καθρέφτη, να κοιτάξεις και να ρωτήσεις ποιος τελικά είσαι, μήπως είσαι ο ανατολίτης άρχοντας που θαρρείς επειδή έχεις μια Άλφα ιστορία, φιλοσοφία, πολιτισμό, οι άλλοι υποχρεούνται να σε υπηρετούν και να σε ταίζουν σταφυλάκι; Να σου κάνουν τον αέρα σου με τα φύλλα ελιάς σου σαν σκλάβοι; Ποιος σου το είπε αυτό βρε μπαγλαμά; Συγκαμένε, δυσκοίλιε Έλληνα;

Ο Αργύρης τώρα κοιμάται έξω από την τράπεζα όπου και εργαζόταν, κάθε πρωί τον ξυπνούν τα σκουπιδιάρικα, του λένε να κάνει στην άκρη καθώς τον βλέπουν πότε-πότε όλο κάτι να σκαλίζει από κει μέσα, απ’ τα σκουπίδια, μπας και βρει κι αυτός κάτι για να φάει, του λεν πως εμποδίζει. Αργότερα κατά τις 9 βλέπει τους πρώην συναδέλφους του, με τις ροζ γραβάτες τους να κρύβονται, να μην τον χαιρετούν, ντρέπονται ίσως κι αυτοί- δε τους δικαιολογώ- ,όλοι είναι υπεύθυνοι. Ο υπάλληλος ασφαλείας της τραπέζης τον απομακρύνει «ευγενικά» ρίχνοντάς του κάτι πρωινά ξεγυρισμένα μπινελίκια( με τον συγκεκριμένο είχε και κάτι προηγούμενα ο Αργύρης αλλά κανέναν δεν αφορά στην ιστορία μας).

 

Όταν πια ο ήλιος έχει ανέβει για τα καλά και οι Αθηναίοι περιδιαβαίνουν τα στενάκια είτε πηγαίνοντας για ψώνια(που τέτοια τύχη τώρα πια..), είτε για καφέ(αλίμονο, Έλληνας και καφές, τι αγαπημένη συνήθεια..), εκείνος, ο άστεγος ο Αργύρης, ο πρώην υπάλληλος τραπέζης που τον έδιωξαν κακήν κακώς ελέω κρίσης κάθεται σε ένα παγκάκι στα προπύλαια πλάι στους Πακιστανούς μετανάστες που πουλούν μετά μανίας τη πραμάτεια τους, τα εξ ανατολής εισαγόμενα φτηνά προιόντα τους όπου μαιμουδίζουν τις γνωστές επώνυμες εταιρίες (απλησίαστες οικονομικά, πια.. αλλά και πάντοτε προσωπικά..), εκεί πλάι στους μελαμψούς στέκεται και ο Έλληνας κουρελιάρης, ξένος στον τόπο του- ξένος μαζί με ξένους-, με απλωμένο το δεξί του χέρι να ζητά ελεημοσύνη από τους συμπολίτες του, Έλληνες κι αυτοί. Από την άλλη μεριά εκείνοι περπατούν με ανασηκωμένο το κεφάλι και τη μύτη, δε φοβούνται μήπως και πατήσουνε σκατά και φάνε καμιά γλίστρα έτσι στα ξαφνικά, και λερώσουν τα ακριβά τους ρούχα, δε νοιάζονται γιατί τα ρούχα που φορούν είναι είτε από «δεύτερο χέρι» είτε πάλι από κανένα «κακόμοιρο» Πακιστανό που αυτές τις μέρες-σε περιόδους κρίσης- φαντάζομαι θα κάνουν χρυσές δουλειές , ουρές θα κάνει ο κοσμάκης για μια τσάντα της τάδε ή της δείνα επώνυμης ράτσας, απ! συγνώμη μάρκας ήθελα να πω..

 

Οι διαβάτες της πόλης, οι κυράτσες με τα ψηλοτάκουνα και οι υποτιθέμενοι ζεν πρεμιέ (παναθεμά τους!) κοιτάνε μόνο πάνω, τα σύννεφα της πόλης και τον αιώνιο εκτυφλωτικό της ήλιο, κατόπιν το βλέμμα τους πάει και λίγο παρακάτω, εκεί ξεπροβάλλει το σήμα κατατεθέν της Αθήνας, του πολιτισμού ολόκληρου, η Ακρόπολη, ευχή και κατάρα να υπάρχει το μνημείο εκείνο. Η ιστορία αυτή που κουβαλά αυτό το έθνος, οι αρχαίοι Έλληνες, αυτοί οι άνθρωποι- οι νεοέλληνες- πιστεύουν πως είναι απόγονοί τους και ίσως να είναι, ποιος ξέρει;, -είναι οι ίδιοι με τα τσιφτετέλια και τα ταμπούρλα της ηλιθιότητας- βλέπουν με υπερηφάνεια το αιώνιο μνημείο που επιβίωσε τόσων και τόσων κατακτητών και ξένων φυλών, μα πέφτει, κατακερματίζεται σαν τραπουλόχαρτο τα τελευταία 200 περίπου χρόνια, από τότε που πιστεύουμε, αυτοπροσδιοριζόμαστε σαν κάποιο ανεξάρτητο κράτος(εδώ είναι το κομμάτι που γελάω..!! Καλά, όποιος θέλει γελάει, δε θα βαρέσω κανέναν αν δε γελάσει, δημοκρατία δεν έχουμε εξάλλου; ΡΑΟΥΣ!!). Ο τόπος όμως είναι γεμάτος από κόπρανα, μεγάλα περήφανα ΣΚΑΤΑ που χορεύουν παντού, γυαλίζουν κάτω από το μεθυστικό μας ήλιο και οι μύγες ζαλισμένες γεύονται με χάρη το αγαθό που τους προσφέρουμε, και όχι.. δεν είναι κόπρανα κάποιου αδέσποτου σκυλιού- σαν αυτά που ο μπόγιας μάζευε λίγες μέρες πριν ξεκινήσουν οι Αγώνες στην πόλη- αλλά ανθρώπων που κατοικούν στο δρόμο, δε μένουν σε σπίτια πια, είναι όλοι σαν τον Αργύρη, είναι μια νέα γενιά, η γενιά του δρόμου, των σκατών, της μύγας και μιας κάποιας ξεχασμένης Ακρόπολης.

 

Θεέ μου! Τι καρκίνος ετούτη η ιστορία; Τι καθυστερημένα κτήνη που την καπηλεύονται, παρανάλωμα του πυρός, αυτός θα είναι ο επόμενος στόχος των «κουκουλοφόρων». Μια φλεγόμενη ακρόπολη, και οι κυράτσες από κάτω να δακρύζουν και να κλαίνε όχι για την Ακρόπολη ούτε για τα κρεμμύδια που κόβουν(εξάλλου απεχθάνονται τη μαγειρική) αλλά επειδή θα κατρακυλήσει η αξία από το σπιτάκι που έχουν στη κατοχή τους στην Πλάκα και στα πέριξ και τι θα κάνουν οι δύστυχες κυράτσες; Μόνο που το αναλογίζομαι κλαίω κι εγώ ο κακομοίρης. (κλαψ!κλούψ!). Εγώ στέκομαι πλάι και παρατηρώ τον Αργύρη, μου παρατείνει το χέρι του, μου ζητά ελεημοσύνη, τον αποφεύγω, ντρέπομαι, δεν τον κοιτώ στα μάτια, έχω κάτι άλλο κι εγώ στο νου μου, χαμένος στις εμμονές μου και το μικρόκοσμο που με περιβάλλει και που μου επιβάλλει κάποιες συμπεριφορές και ηθικούς κανόνες. «Συγνώμη Αργύρη, συγνώμη άστεγε, είμαι Έλληνας κι εγώ, Χριστιανός ορθόδοξος, αυτά μου είπανε, εντολές ακολουθώ, με τηλεόραση μεγάλωσα και με φτηνό υπολογιστή, φλιπεράκια έπαιζα, αμερικάνικα μεγάλωσα, τις μουσικές της όλο και ακούω και τις ταινίες της καταβροχθίζω μαζί με το ποπ-κορν, στη χάρλει την ντέιβινσον να ανεβώ ποθώ και αμάξι πρώτο να οδηγώ, οι ξανθιές οι γκόμενες με τα φουσκωτά τα στήθη να μ’ ακολουθούν.

 

Έλληνας γεννήθηκα δε φταίω εγώ, για δημοκρατία μου είπαν μα ακόμα απορώ, τι πολίτευμα είναι αυτό προσπαθώ να βρω. Είναι καλό; Είναι κακό; Καληνύχτα ακρόπολη, νομίζω έφτασε το τέλος σου.» Πρέπει να αναρωτηθούμε, να ψαχτούμε, το παραμύθι τέλειωσε, από εδώ και πέρα τις τύχες της ζωής μας να ορίσουμε. Καιρός δεν είναι;

 

http://ksipnistere.blogspot.com/2012/02/blog-post_758.html

[kostas_dr]

Ο Αργύρης (ή όποιος άλλος στην θέση του) έκανε τους εμπρησμούς στο κέντρο (σε άσχετα κτίρια);

[pamelouketo]

Να κάψουμε όλα τα βιβλιοπωλεία ...

Ήμουν,που λες,από μέσα με μόνα τα φώτα της βιτρίνας αναμένα,είχα απλώσει το πτυσσόμενο λάστιχο του ποτίσματος stndby και με ανοιχτή τη βρύση περίμενα με το κοπίδι στη κωλότσεπη και το λοστάρι παραμάσχαλα...παραδίπλα καιγόντουσαν κάτι μαγαζιά...

 

Η φάση είναι ότι το βιβλίο θέλει 451F°.... για να καεί!

[^Deadly_Sin^]

Καλα να παθει ο μλκας ο Αργυρης. Οταν δουλευε στη τραπεζα ηταν κομπλε, επαιξε και στο χρηματιστηριο, δεν σκεφτοταν καν τι παιζει γυρω του και δεν νομιζω να ειχε καμια συμπαθεια για τους απορους πριν ερθει στη θεση τους. Τεσπα, αν και γραφει και μερικα σωστα η ιστοριουλα τη βρισκω καπως απλοϊκη και προσπαθει να το κρυψει αυτο με πομπωδη λογο.

[KilliK]

μονο σε μια σαπια κωλοκοινωνια οπως την ελληνικη,θα ειχαν το θρασος δειλα ανθρωπακια να ανακηρύξουν την δολοφονια μιας εγκυους γυναικας η το καψιμο πολιτισμικων κεντρων η την καταστροφη ξενης περιουσιας ως επανασταση.

[viper2005]

μονο σε μια σαπια κωλοκοινωνια οπως την ελληνικη,θα ειχαν το θρασος δειλα ανθρωπακια να ανακηρύξουν την δολοφονια μιας εγκυους γυναικας η το καψιμο πολιτισμικων κεντρων η την καταστροφη ξενης περιουσιας ως επανασταση.

 

[freedubus]

Δεν έχετε ιδέα τι είναι επανάσταση ε.