Καλά, εγώ το έμαθα αργά...

[washcloud]

Διάφοροι έχουν φύγει τα τελευταία..."κρίση-μα" χρόνια. Διάφοροι "ξεχωριστοί". Λες κι έχει βαλθεί η εποχή γενικώς να ξεκληρίσει εκτός από κορμιά, ψυχές, μυαλά...Λες κι έχει βαλθεί μαζί με τους ανθρώπους να διαγράψει την ελπίδα, την ομορφιά, την διαφορετικότητα και τα απανταχού των σύμβολα. Έτσι συμβολικά λοιπόν, όσο ακόμα μόλις αρχίσαμε να βυθιζόμαστε σ' ένα καζάνι που βράζει σ' αυτόν τον τόπο, είπε να 'ρθει το τελευταίο ηλιοβασίλεμα και για τον Χρόνη Μίσσιο. Στις 20 Νοέμβρη.

 

Για δυο βδομάδες δεν το ήξερα. Τυχαία πριν λίγο το διαπίστωσα. Στεναχωρέθηκα. Έτσι απλά. Όπως έτσι απλός ήταν ο Μίσσιος σαν άνθρωπος. Κανένας φοβερός ηγέτης, κανένας δεινός ρήτορας, χωρίς κανένα κλειδί του κόσμου αυτού στα χέρια του - το μόνο του κλείδί ήτανε κάτω από το γεράνι. Κι αν είχε κάτι, ήταν η έκφρασή του που ξεχώριζε για την απλότητά της, για την αλήθεια της και για την αμεσότητα. Διαβάζοντας Μίσσιο κανείς δε θα κινήσει τον κόσμο για ν' αλλάξει. Δε θα πιστέψει ότι βρήκε το φως ν' ακολουθήσει. Αν κάτι αλλάξει μέσα του, ίσως να είναι να κάνει μια παύση να σκεφτεί. Να αναθεωρήσει ίσως. Να εκτιμήσει. Να πει ότι δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα, ότι αφού υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, δεν είναι τόσο μόνος όσο φαίνεται. Ότι μπορεί να κάνει πράγματα, για να αλλάξει πράγματα. Και μέσα του, και γύρω του. Κι ας είναι αργά.

 

Ο Χρόνης Μίσσιος δεν ήταν τυχαία απλός. Γόνος Καβαλιωτών καπνεργατών, γόνος κομμουνιστών κυνηγημένων. Τα γράμματά του σταμάτησαν στην 2η Δημοτικού. Ή μάλλον κάναν' παύση πολυετή, μέχρι να ξαναρχίσουν να του έρχονται μέσα σε φυλακές, μέσα από εξορίες, μέσα από εφημερίδες και ό,τι που έπεφτε στα χέρια του μπορούσε να διαβαστεί. Και η ζωή του το ίδιο απλή, καθώς μεγάλο μέρος της, των πιο δημιουργικών της χρόνων, το πέρασε κρατούμενος, απειλούμενος, ταλαίπωρος κι ενίοτε σε θάνατο να είναι καταδικασμένος. Φρόντισε όμως και τα γέμισε αυτά τ' απλά και τ' άχαρα τα χρόνια, με γνώση. Με ποίηση. Λογοτεχνία. Και με πολιτική. Φρόντισε να ζήσει μια ζωή που όσο κι αν τον περιόριζε, να την γεμίζει. Κι ακόμα πιο σημαντικά, φρόντισε το γέμισμα που έκανε και να το μεταδίδει. Δεν ήταν ξύλινος ο λόγος του. Δεν ήταν άχαρος. Δεν ήταν δικτατορικός, δεν σου κουνούσε δάχτυλο. Ήταν τραχύς, ωμός, και όμορφος. Σαν πληγωμένο χέρι από κομμένο τριαντάφυλλο.

 

...από σημείο ένα και μετά, ο λόγος του τυπώθηκε. Βιβλία έγινε, που γίνανε συνθήματα. Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς μας έγραφε, κι όσοι το θέλαμε, το παίρναμε προσωπικά... Χαμογέλα μας ρε, τί σου ζητάνε...; έλεγε, και 'μεις χαμογελάγαμε. Γιατί μας άρεζε να μας ζητάν κάτι απλό, κάτι ανθρώπινο. Έτσι ανθρώπινος λοιπόν ο Μίσσιος, χωρίς στανιό, χωρίς φανφάρα, χωρίς το ψέμα. Έλπιζε ίσως να θυμόμαστε να μην ξεχνάμε να είμαστε, να παραμείνουμε, να ξαναγίνουμ' άνθρωποι. Όσοι από 'μας ενδιαφερόμασταν. Το ίδιο ανθρώπινος μου φάνηκε και σ' ένα βίντεο, που κοίτα να δεις, τις μέρες του μνημόνιου γυρίστηκε. Τις μέρες που ανοίχτηκαν οι μπάρες των συνόρων μας. Τότε που λίγοι καταλάβαιναν τί έρχεται, τί γίνεται, πού πάει. Σε ένα βίντεο που διάλεξα να παραθέσω, όπου τα λέει λιγότερο πολιτικά και πιο πολύ απλά κι ανθρώπινα. Ο λόγος; Μήπως και τύχει να το δουν εδώ και να τ' ακούσουν μάτια κι αυτιά που δεν τον γνώριζαν. Που να 'ναι νεαρά κι αμόλυντα. Μήπως και τους αφήσει κάτι που να 'χει κάποιο νόημα. Μήπως και πουν πως ότι αφού υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι, δεν είναι τόσο μόνος όσο φαίνεται. Ότι μπορεί να κάνει πράγματα, για να αλλάξει πράγματα. Και μέσα του, και γύρω του.

 

 

 

 

http://www.youtube.com/watch?v=QfmC_zb4e3I

Επεξ/σία 3 Δεκεμβρίου 2012 από washcloud

[freedubus]

Σπουδαίος αγωνιστής και συγγραφέας. Με χαλούσαν μόνο αυτές οι ολιστικές οικολογικές φιλοσοφίες που ήταν διάσπαρτες μέσα σε όσα έγραφε (το γεράνι ήταν το μόνο του βιβλίο που δεν κατόρθωσα να διαβάσω).

[paredwse]

Κι εγώ δεν κατάφερα να διαβάσω το Γεράνι ενώ έχω διαβάσει σχεδόν απνευστί τα δύο "κύρια" βιβλία του.

 

Και δυστυχώς διάβασα και την "νεκρολογία" του από την πρωινή εφημερίδα της ορθόδοξης Αριστεράς και μου ήρθε αναγούλα...

[kfyros]

επειδή το θέμα θα γίνει πολιτικό, προτείνω να κλειδωθεί..

 

Οι σάλτσες του κειμένου πάντως με κάνουν να ξερνάω..

Εντάξει, δεν ήταν κι ο Σεφέρης, ένας λαϊκός καλλιτέχνης ήταν του οποίου το όνομα εκμεταλλεύεται η "αγωνιστική αριστερά" της Εκάλης και των offshore.

[washcloud]

^...δεν κάνεις λίγο στην άκρη, μην λερώσεις κανέναν βρε παλληκάρι άνθρωπε, καθώς ξερνάς...;