Δικαίωμα στη ζωή/στο θάνατο/στην αξιοπρέπεια/στην ελευθερία

[Voziniotis-3]

Ε τί να κάνουμε ρε συ Αντώνη; Δεν βλέπουμε όλοι τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Εσύ πχ τα βλέπεις πιο αισιόδοξα ενώ εγώ το αντίθετο.

Όταν κάτι παραείναι σοβαρό τότε όχι, δεν θά'χω καμία ελπίδα ότι θα γίνω καλά.

Και ναι οκ, κάμποσοι είχαν καρκίνο και έζησαν...αλλά σκέψου και την περίπτωση που νόμιζαν (και οι ίδιοι και οι γιατροί) ότι έγιναν καλά και μετά από 5 ξερωγώ χρόνια τους ξανάτρωγε ο καρκίνος. Ε τέτοια ζωή που να μου έχει εμφανιστεί ο καρκίνος, μετά να είμαι για ένα διάστημα 'καλά' και να μην ξέρω πότε και αν θα μου ξαναεμφανιστεί ε να μου λείπει! Πες με απαισιόδοξη. Είμαι μ'αυτά που έχω δει και έχω ζήσει στο οικογενειακό μου περιβάλλον.

5 ολόκληρα χρόνια τα πετάς έτσι; Φακ δεν ξέρω τι να πω. Σοβαρά τώρα;

[*nenya*]

Δυστυχώς ναι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση που περιγράφω, δεν θα άντεχα να ζω μέσα στην ανησυχία κ στην αμφιβολία. Με λίγα λόγια, δεν θα απολάμβανα αυτά τα χρόνια αλλά θα είχα μια συνεχή αγωνία. Τέτοια ζωή δεν θα την ήθελα.

Έτσι το βλέπω εγώ, δεν σημαίνει προφανώς ότι είναι η σωστή στάση ζωής. (Είπαμε, είμαι απαισιόδοξο άτομο. Μπορεί όμως στο μέλλον να αλλάξει αυτό, you never know.)

[johnbond]

Το θέμα είναι αφού στα ζώα επιτρέπουμε την ευθανασία και μάλιστα το θεωρούμε και καλή πράξη,γιατί στον άνθρωπο δε συμβαίνει αυτό;

 

Στην τελική το ζώο δεν ξέρεις αν θέλει να ζήσει ή όχι και όμως το θανατώνεις..Ενώ ο άνθρωπος μπορεί και εκφράζεται...

[V for Vagelis]

Δυστυχώς ναι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση που περιγράφω, δεν θα άντεχα να ζω μέσα στην ανησυχία κ στην αμφιβολία. Με λίγα λόγια, δεν θα απολάμβανα αυτά τα χρόνια αλλά θα είχα μια συνεχή αγωνία. Τέτοια ζωή δεν θα την ήθελα.

Έτσι το βλέπω εγώ, δεν σημαίνει προφανώς ότι είναι η σωστή στάση ζωής. (Είπαμε, είμαι απαισιόδοξο άτομο. Μπορεί όμως στο μέλλον να αλλάξει αυτό, you never know.)

Δηλαδή μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο, θεραπεύσιμο, όμως αυτοκτονείς επειδή μπορεί μετά από χ χρόνια να επιστρέψει; Με τόσο απαισιόδοξη στάση ζωής θα έπρεπε να αυτοκτονούμε όλοι στα 25-30 μας, αφού πλέον η σωματική μας υγεία δε θα δει καλύτερες μέρες... καθώς και επειδή οι πιθανότητες κάποια στιγμή να πάθουμε κάποια σοβαρή ασθένεια αρχίζουν σταδιακά να αυξάνονται.

 

[Voziniotis-3]

Δυστυχώς ναι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση που περιγράφω, δεν θα άντεχα να ζω μέσα στην ανησυχία κ στην αμφιβολία. Με λίγα λόγια, δεν θα απολάμβανα αυτά τα χρόνια αλλά θα είχα μια συνεχή αγωνία. Τέτοια ζωή δεν θα την ήθελα.

Έτσι το βλέπω εγώ, δεν σημαίνει προφανώς ότι είναι η σωστή στάση ζωής. (Είπαμε, είμαι απαισιόδοξο άτομο. Μπορεί όμως στο μέλλον να αλλάξει αυτό, you never know.)

Μα ρε κορίτσι μου δεν μπορείς να καταλάβεις οτί αυτό είναι μέγα λάθος. Λες ότι έχεις ζήσει και παρόμοιες εμπειρίες. Να το άκουγα από άτομα που όλα τους έχουν πάει ρόδινα μέχρι τώρα να πω, άστην, άπειρη είναι. Αυτό που λέει ο από πάνω. Μετά τα 30 αρχίζεις να πεθαίνεις κάθε μέρα και περισσότερο και αρχίζουν τα συμπτώματα. Τι πάει να πει αυτό. Όλοι από κάτι θα πάμε στο τέλος. Δεν σημαίνει οτι πρέπει να ζεις μέσα στο άγχος. Και με το ένα πόδι στο τάφο να είσαι, θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν πράγματα να κάνεις.

[taazz]

Όλοι από κάτι θα πάμε στο τέλος. Δεν σημαίνει οτι πρέπει να ζεις μέσα στο άγχος. Και με το ένα πόδι στο τάφο να είσαι, θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν πράγματα να κάνεις.

το θέμα είναι θα τα θυμάσαι πια είναι ή χρειάζεσαι κάποιον να στα θυμίζει.

 

Για το θέμα τώρα, ο κάθε ένας έχει τα δικά του όρια και το δικαίωμα μόλις τα περάσει να επιλέξει ευθανασία όπως και ο κάθε γιατρός έχει το δικαίωμα να αρνηθεί να βοηθήσει χρησιμοποιώντας τα δικά του standard η διαδικασία πρέπει να είναι ξεκάθαρη και ασφαλής όμως για να μην μπορεί ο κάθε ανοιχτομάτης να περάσει το κάθε ξεκαθάρισμα σαν ευθανασία και όχι η έλλειψη επιλογής δεν είναι λύση.

[Voziniotis-3]

το θέμα είναι θα τα θυμάσαι πια είναι ή χρειάζεσαι κάποιον να στα θυμίζει.

εξκιουζμουα;

[revolver1990]

I think we are "fine" now....