Το Ισλαμικό Κράτος είναι Διαφωτισμός

Porg · 5 Δεκεμβρίου 2015

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα άρθρο πραγματικό διαμάντι που βρήκα στο διαδίκτυο.Εξαιρετική τοποθέτηση μίας διαφορετικής απτο κατεστημένο των συστημηκών ΜΜΕ άποψης.

Κατα πολύ αντικειμενικότερη και πιο ψύχραιμη ματιά των γεγονότων θα έλεγα

Αν και μεγάλο είναι ευκολοδιάβαστο, ότι καλύτερο να το διαβαστεί με τη συντροφιά κάποιου ξεχωριστού κρασιού.Παραθέτω περίπου το 1/3 εδώ και το υπόλοιπο μπορεί να το βρει κάποιος στο link

Πρέπει λοιπόν να δώσουμε προσοχή στο γεγονός ότι το νέο στοιχείο εδώ δεν είναι φυσικά η καθολικότητα των δυτικών αξιών και η σύγκρουση μεταξύ Δύσης και αντι-Δύσης στην οποία η καθολικότητα αυτή εκφράζεται, αλλά ο μηχανισμός της υπεράσπισής τους και της εδραίωσής τους στον δημόσιο λόγο. Αν εξετάσει κανείς πώς αρθρώνεται η αναγκαιότητα της σύγκρουσης, θα διαπιστώσει ότι η βία την οποία στοχεύει υφίσταται ως διαρκές παρόν: τώρα αποκεφαλίζουν, τώρα βιάζουν, τώρα μας σκοτώνουν στο Παρίσι. Ακόμη περισσότερο, δεν είναι τώρα η στιγμή να πούμε για τα αίτια, δεν είναι τώρα η στιγμή για τίποτε άλλο παρά για θρήνο για τα θύματα και φρίκη για τους δράστες· τώρα είναι μόνο επείγουσα η ανάγκη δράσης. Τώρα έχουμε πόλεμο. Είναι στην πραγματικότητα αδύνατον να συλλάβει κανείς αυτή την προτροπή σε σύγκρουση, αυτή τη διάχυτη κήρυξη πολέμου στον δημόσιο λόγο, δίχως την ιδιότητά της να μη θεωρεί τη βία κάτι που ξεκινάει κάποτε, κορυφώνεται κάποτε και εκπνέει κάποτε, κάτι που πηγάζει κάπου κι εκβάλλει κάπου, κάτι που έχει ιστορικότητα και συνεπώς υλικές συνθήκες, αλλά ένα ανιστορικό, αέναο τώρα.

Ίσως το πιο πρόσφορο παράδειγμα για να καταλάβει κανείς αυτή την «παροντική» θεώρηση της βίας είναι η χρήση των εννοιών του «φασισμού» και του «μεσαίωνα» που επιστρατεύονται κατά κύριο λόγο για να περιγράψουν το Ισλαμικό Κράτος και τους τζιχαντιστές γενικότερα. Έχει ένα ενδιαφέρον το πώς κανένας δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται πόσο παράλογο είναι να θεωρείς κάποιον «φασίστα» και την ίδια στιγμή «μεσαίωνα». Πέραν του προφανούς ότι «φασισμός» δεν είναι ένα όνομα για οποιαδήποτε βαρβαρότητα ή απολυταρχία –δεν ήταν, βέβαια, φασίστες ούτε ο Τζένγκις Χαν ούτε ο Λουδοβίκος ΙΔ΄–, εδώ υπάρχει μια καταστατική άρνηση του ότι ο φασισμός είναι σάρκα από τη σάρκα της νεωτερικής δημοκρατίας, ότι είναι αδιανόητος δίχως την εγγραφή του σώματος του ανθρώπου στο έθνος-κράτος, ότι είναι μια συγκεκριμένη μορφή οργάνωσης αυτού του κράτους. Ταυτόχρονα, το να αποκαλείς κάποιον «μεσαίωνα», πέραν του ότι αποκλείει να είναι αυτός φασίστας, αποκλείει και το να είσαι εσύ «δημοκρατία», αφού απέναντι σ’ ένα μεσαιωνικό Ισλάμ αυτό που υψώνεται είναι φυσικά μια Χριστιανοσύνη και μια Αυτοκρατορία. Τίποτε λοιπόν δεν συνοψίζει με καλύτερο τρόπο την ανιστορική θεώρηση της βίας από την ίδια την κατασκευή της έννοιας του μεσαιωνικού ισλαμοφασίστα στη Μέση Ανατολή του 2015.

{...}

Η δεύτερη απόκρυψη είναι αυτή των αποκλεισμών της αναδυόμενης Ευρώπης, του γεγονότος ότι ο Διαφωτισμός είναι μια κατάφαση ακριβώς στο βαθμό που συνιστά μια άρνηση του Διαφωτισμού για τους «μη Διαφωτισμένους». Ο ίδιος ο Διαφωτισμός συνιστά, για να το πούμε καλύτερα, μια αποσύνδεση του Διαφωτισμού από τις υλικές του συνθήκες. Η άρνηση αυτή φαίνεται καθαρά στην αντίδραση απέναντι στο τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι. Ας αναλογιστούμε τη διπλή έγκληση που διατυπώθηκε στον δημόσιο λόγο: Από τη μία, προς όσους μαζί με τον αποτροπιασμό τους εξέφρασαν και μια στοχαστική ανησυχία που δεν αντιμετωπίζει το Ισλαμικό Κράτος απλώς ως το απόλυτο κακό, απευθύνθηκε η κατηγορία πως εμφορούνται από μια διάθεση συμψηφισμού, η οποία είναι υβριστική προς την καθολικά ανθρώπινη φύση των θυμάτων. Τα θύματα πρώτα και κύρια είναι άνθρωποι, αφηρημένες ανθρώπινες οντότητες πέραν επιμέρους προσδιορισμών, και ως τέτοιες δεν χωρούν, λέει αυτό το αφήγημα, σε κανέναν συμψηφισμό, σε κανένα επιχείρημα που θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να αμφισβητήσει αυτή την αφηρημένη τους ουσία. Θρηνούμε τον άνθρωπο και αυτός ο θρήνος είναι μονολεκτικός, ευθύς, αδιαμεσολάβητος. Από την άλλη, τα θύματα του Παρισιού είναι τα δικά μας θύματα και, ακόμη πιο εμφατικά διατυπωμένο, είμαστε εμείς. Οι λίστες που κυκλοφόρησαν τις επόμενες μέρες μετά το χτύπημα έδιναν έμφαση στις ειδικές λεπτομέρειες της βιογραφίας των θυμάτων. Η ένταση της θρηνητικής διαδικασίας προκύπτει εδώ από το γεγονός ότι μπορεί στη θέση τους να ήμασταν εμείς. Είναι η ανταλλαξιμότητα της θέσης μας με αυτή των θυμάτων που καθιστά εδώ διαφορετική τη θέση αυτού του γεγονότος από τα άλλα καθημερινά παρόμοια ανα την υφήλιο.

Μολονότι μοιάζουν αντιφατικές, οι δύο στάσεις –θρήνος της καθολικότητας και θρήνος της ατομικότητας– εδώ ταυτίζονται. Κι αυτό ακριβώς γιατί η καθολικότητα, στο βαθμό που δεν υπολογίζει τη διαμεσολάβηση του επιμέρους που συνιστά την ειδική ευρωπαϊκή, δυτική ταυτότητα ως το πρότυπο για την οικοδόμηση της μορφής του αφηρημένου ανθρώπου –τα δικαιώματα του ανθρώπου αποτελούν τη φαντασιωτική επέκταση των δικαιωμάτων του πολίτη, κι αυτά τα τελευταία είναι πάντα μερικά στο βαθμό που αποδίδονται από συγκεκριμένα κράτη– είναι τόσο ελλιπής όσο και η ατομικότητα αρκετά αφηρημένη, στο βαθμό που η εναλλαξιμότητα στην οποία βασίζεται η ταύτιση δεν σημαίνει μια λήψη θέσης ενσυναισθητική αλλά, μάλλον, μαρτυρεί τη λυπηρή αδυνατότητα να πραγματωθεί η προσωπικότητα ως ατομική σε κοινωνίες μαζικής παραγωγής ανθρωπότυπων.

{...}

Με άλλα λόγια, αυτό που κανένας δεν θέλει να δει εδώ είναι πως το Ισλαμικό Κράτος δεν αποκεφαλίζει απλώς, αλλά οργανώνει πληθυσμούς και θεσπίζει διοίκηση: πρέπει να φροντίσει ότι τρέχει το νερό, ότι όλοι έχουν παροχές υγείας και ότι υφίσταται ένα δικαστικό σύστημα – οικοδομεί, με άλλα λόγια, μια διακυβέρνηση. Και η διακυβέρνηση αυτή, όσο κι αν εμπνέεται από το Κοράνι και κάποιες από τις πιο πολεμικές ισλαμικές παραδόσεις, είναι μια διακυβέρνηση έθνους-κράτους, μια διακυβέρνηση που οικοδομείται με εκκαθαρίσεις, διευθετήσεις και ομογενοποιήσεις, εγγράφοντας εκ νέου έναν πληθυσμό στη συμβολική της τάξη και ενσωματώνοντάς τον στη γραφειοκρατία της.⁴

Ακόμη περισσότερο, αυτό που κανένας δεν θέλει να δει εδώ είναι πως μια τέτοια διαδικασία περιλαμβάνει ένα ριζικό στοιχείο χειραφέτησης. Το δυτικό βλέμμα αδυνατεί να αντιληφθεί οποιονδήποτε Άλλο ως οτιδήποτε διαφορετικό από θύτη (ο «ισλαμοφασίστας» που αποκεφαλίζει) ή θύμα (το κορίτσι που το παντρεύουν με το ζόρι). Ο «προοδευτισμός» του δυτικού φτάνει ως το σημείο να διατυπώσει την ανάγκη περίθαλψης των «θυμάτων» ή, ακόμη, να κρούσει τον κώδωνα ενάντια στην πιθανότητα τα μέτρα προστασίας από τους «θύτες» να σημάνουν μια ανεπιθύμητη περιστολή της δικής του ελευθερίας. Κανένας δυτικός «προοδευτισμός», ωστόσο, δεν διανοείται να φτάσει στο σημείο να δει τον Άλλον ως το πολιτικό υποκείμενο εκείνο που μέσα από τον πόλεμο που διεξάγει και τον Τρόμο που προκαλεί και διαχειρίζεται, μετέχει ο ίδιος σε μια διαδικασία παραγωγική του ίδιου του εαυτού. Είναι μια διαδικασία που αφενός τον χειραφετεί και τον ενδυναμώνει απέναντι στην ανελευθερία που βιώνει (κυριολεκτικά διανοίγει για τον ίδιο ένα χώρο ελευθερίας που προηγουμένως δεν υπήρχε), αφετέρου –και εδώ είναι ένα σημείο κρίσιμο– μόνο αυτή η πολύ συγκεκριμένα υποκειμενοποιημένη διαδικασία μπορεί να γεννήσει και τον ίδιο της τον περιορισμό, το σημείο εκείνο της ανάσχεσης που κάποια στιγμή σταθεροποιεί τη μορφή της οργάνωσης και αφήνει χώρο στην προβληματοποίησή της. Και, βεβαίως, το Ισλαμικό Κράτος δεν είναι το μόνο αντικείμενο μιας τέτοιας δυτικής τύφλωσης, αλλά μόνον το τελευταίο και μέχρι τούδε τρομακτικότερο, όπως εύκολα κατανοεί κανείς αν αναλογιστεί τις περιπτώσεις της PLO, της Χαμάς ή της Χεζμπολάχ. Το γεγονός ότι η Χεζμπολάχ, λόγου χάρη, πολεμάει εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, όπως και η διασύνδεση άλλων συριακών αντάρτικων ομάδων με το Ισλαμικό Κράτος, θα έπρεπε να μας υποψιάσει για το γεγονός ότι τις συγκρούσεις των διαφορετικών θρησκευτικών ρευμάτων του Ισλάμ, όπως και αυτές μεταξύ πιο «κοσμικών» και πιο «θεοκρατικών» παραδόσεων, τις διαπερνά οριζόντια ακριβώς η διεκδίκηση δυνατοτήτων θέσπισης κυριαρχίας με νεωτερικούς πολιτικούς όρους και όχι βέβαια μια κατακτητική «ισλαμική» επέκταση.

Με μια φράση, κάνενας δυτικός «προοδευτισμός», είτε φιλελευθεροδημοκρατικός είτε αριστερός, δεν είναι διατεθειμένος να δει το Ισλαμικό Κράτος ως έκφανση μιας διαδικασίας Διαφωτισμού και, συνεπώς, να αναγνωρίσει πολιτικά τη συνθήκη που το γεννά. Μπροστά σ’ αυτό, όλες οι προοδευτικές φωνές της Δύσης παραλύουν. Κι όμως, μόνο μια τέτοια παραδοχή θα μπορούσε να καταστήσει διανοητή μια «ανθεκτική, δίκαιη ειρήνη», την ανάγκη της οποίας επικαλέστηκε ο Ετιέν Μπαλιμπάρ μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι.⁵ Μόνον τότε, οι «Δυτικοί» και οι «Ανατολικοί» θα ήταν διανοητό «να οικοδομήσουν τη γλώσσα ενός νέου οικουμενισμού» και μόνον τότε, βεβαίως, θα είχε νόημα «να μιλήσουν οι μεν εκ μέρους των δε».

Η σύγχρονη μεταδημοκρατία, ωστόσο, την ίδια τη στιγμή της γενεαλόγησης της «Δύσης» από το Διαφωτισμό, απωθεί το Διαφωτισμό ως το τραύμα εκείνο που η αναγνώρισή του θα μπορούσε να σημάνει την αποκάλυψη τόσο των σημερινών υλικών συνθηκών στη Δύση και της εννοιολόγησης μιας αντίστασης που συνθλίβει τη μεταδημοκρατική συναίνεση όσο και της επιχείρησης διατήρησης της συνθήκης των «σφαιρών επιρροής», αλλά και της καθολικοποίησης του μεταδημοκρατικού παραδείγματος κατά το δυτικό πρότυπο. Χαρακτηριστικό αυτής της απώθησης είναι η βεβαιότητα πως μια διαφωτιστική διαδικασία δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνο ως μεταλαμπάδευση ενός αποκαθαρμένου Διαφωτισμού, που εξακτινώνεται από τη Δύση προς τους Άλλους. Η απώθηση αυτή βρίσκεται στη βάση τόσο της συντήρησης της εσωτερικής πειθαρχίας των δυτικών κοινωνιών όσο και της επικυριαρχίας τους στον υπόλοιπο κόσμο, όπως οικοδομήθηκε τους τελευταίους αιώνες. Και παίρνει τη διπλή μορφή τόσο της παραχάραξης του ιστορικού ευρωπαϊκού Διαφωτισμού όσο και της άρνησης της δυνατότητας ενός αυθεντικού Διαφωτισμού των Άλλων.

Εννοείται διαδώστε κτλ