Γιατί κάποιοι μένουν σε μια σχέση που έχει τελειώσει;

[Pokemon640]

Έχω πάψει ποια να κάνω σχέσεις, μπορεί να τις βαρέθηκα η να μην λαμβάνω τη προσοχή που θέλω. Προτιμώ να διατηρώ επαφές με την α,β,γ κοπέλα και να βρίσκομαι περιστασιακά. Άμα λάχει κάνω και raid με 2-3

Το ποιο δύσκολο είναι να διατηρείς ισορροπία ανάμεσα στο κύκλο σου τους φίλους σου και τη σχέση σου.

[vchristod84]

Έχω πάψει ποια να κάνω σχέσεις, μπορεί να τις βαρέθηκα η να μην λαμβάνω τη προσοχή που θέλω.

Από τα λεγόμενα σου, καταλαβαίνω ότι είσαι αρκετά ισορροπημένος άρα μάλλον θα ήθελες σχέση στην οποία να εισπράττεις (όπως είναι και φυσιολογικό) τα "δεδομένα" που θα θέτεις, όπως είναι η προσοχή απ'τον σύντροφό σου, εμπιστοσύνη κ.ά. σημαντικά θέματα. Ουσιαστικά ψάχνεις το άλλο σου μισό .

[Pokemon640]

Από τα λεγόμενα σου, καταλαβαίνω ότι είσαι αρκετά ισορροπημένος άρα μάλλον θα ήθελες σχέση στην οποία να εισπράττεις (όπως είναι και φυσιολογικό) τα "δεδομένα" που θα θέτεις, όπως είναι η προσοχή απ'τον σύντροφό σου, εμπιστοσύνη κ.ά. σημαντικά θέματα. Ουσιαστικά ψάχνεις το άλλο σου μισό .

ακριβώς, υπήρξαν φορές που μόνο εγώ έδινα προσοχή και πρόσφερα αλλά αυτό είναι ανούσιο αν δεν υπάρχει ανάλογη ανταπόκριση.

[mentoras99]

Πάντως για να επανέλθω στο θέμα, το αν η σχέση έχει τελειώσει νομίζω απασχολεί ιδιαιτέρως τα πρώτα -άντα. Εκεί που έχεις ήδη περάσει τις μεγάλες κάβλες και τα τραγικά ερωτοχτυπήματα της ηλικίας, είχες ένα γεναίο μερίδιο σε όλα τα δράματα και τις κλάψες και τις υπερβολές που ακολούθησαν και έχεις κατασταλάξει στο οτι θέλεις έναν νορμαλ άνθρωπο για μια νορμάλ σχέση. Και εκεί που τον βρίσκεις και ζείτε μαζί 2-3 χρόνια, και πάνε όλα καλά, διαπιστώνεις οτι μοιραία δεν είσαι πια ερωτευμένος - ᾽αλλά είναι ο δικός σου άνθρωπος᾽ όπως συμπληρώνουν όλοι. Και υπάρχει το αιώνιο ερώτημα: Αυτή είναι η adult σχέση και έτσι θα μας πάει από δω και πέρα ή πρέπει στα καλά καθούμενα να χωρίσω;

 

Νομιζω οτι απο ενα σημειο και μετα, οπως λες απο -αντα και πανω,

ειναι σχεδον απιθανο να μπορει καποιος να νιώσει τις μεγαλες συγκινησεις που ενιωθε παλιοτερα.

Και υπαρχουν μια σειρα απο λογοι γιατι συμβαινει αυτο. Ας μην τους παραθεσουμε τωρα, αλλα ετσι εχουν τα πραγματα.

 

Εγω δεν θα το ελεγα κατ'αναγκη ως κατι 'κακο', πες οτι ειναι η φυσιολογικη εξελιξη των πραγματων.

Θα το ελεγα, αν ειναι μια νορμαλ-υγιης σχεση, και ως 'ωριμοτητα'.

[Cristina]

Δεν υπάρχει ωραίοτερο συναίσθημα από τον Έρωτα, αυτόν τον Έρωτα που σε κάνει να λιώνεις, να λιώνεις μαζί με τον άνθρωπο που νιώθεις ότι είσαι ο εαυτός σου μαζί του, ότι σαν το άγγιγμά του δεν υπάρχει άλλο και ούτε ποτέ θα υπάρξει. Αυτόν τον Έρωτα που το μυαλό λιώνει και μόνο στη σκέψη αυτού του ανθρώπου, που ακόμα και η ανάμνηση των φιλιών του μπορεί να σού προκαλέσει οργασμούς. Είναι αυτός ο Έρωτας που γίνεται κίνητρο για τις πιο μεγάλες αλλαγές της ζωής σου και έχει θεραπευτική δράση στον πόνο της ψυχής σου, αυτόν τον πόνο που μπορεί να μην τον έχεις ούτε κι εσύ συνειδητοποιημένο ή αυτόν που προκύπτει αναγκαστικά στη πορεία της ζωής από 1002 που αναπόφευκτα θα ζήσεις.

Αυτός ο Έρωτας κρατάει για χρόνια αν είσαι τυχερός, αντίθετα με τις προβλέψεις της επιστήμης που θέλουν να κρατά το πολύ 1-2 χρόνια. Τα βασικότερα συστατικά τέτοιων σχέσεων είναι η καλή επικοινωνία και η ενσυναίσθηση.

 

Το να μένεις σε μία σχέση που ο Έρωτας χάθηκε δεν είναι απαραίτητα λάθος. Εκτός από τον έρωτα, ως συναίσθημα, υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα που -ιδανικά- σε δένουν με αυτόν τον άνθρωπο. Όλα αυτά που σε δένουν μαζί του, δεν είναι απαραίτητα βόλεμα όπως επανειλημμένως έχει ειπωθεί εδώ.

Είναι πράγματα που οι έξω από τη σχέση μπορεί να μην είναι καν σε θέση να τα διακρίνουν λόγω της φτωχής αντίληψής τους, λόγω της μικρής τους εμπειρίας.

Τα πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο, οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες σχέσεις είναι περισσότερο πολύπλοκες από όσο συνηθίζουμε ή θέλουμε να πιστεύουμε, οι ανάγκες μας δεν περιορίζονται μόνο σε αυτά που μπορούμε να αντιληφθούμε αμέσως, αλλά και σε αυτά που υπάρχουν βαθιά μέσα μας, εκεί που φωλιάζουν φόβοι και ανασφάλειες και δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς αυτά. Ο βαθμός συνειδητοποίησης και επαφής με το συναίσθημά μας είναι που αλλάζει.

 

Όμως, η ζωή είναι σκληρή και μερικές φορές έρχονται έτσι τα πράγματα που φεύγουν από τον έλεγχό σου και μπορεί να χάσεις την ουσιαστική επικοινωνία που πάντα είχες με τον άνθρωπό σου -ίσως γιατί έχασες την επαφή με τον εαυτό σου;- ή γιατί είναι τέτοιες οι συνθήκες της ζωής, για μεγάλο χρονικό διάστημα, και μία μέρα να ξυπνήσεις και να συνειδητοποιήσεις τί συνέβη, τί είναι αυτό που έγινε και να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

Δεν είναι κακό τότε να θέλεις να παραμείνεις στη σχέση, να προσπαθήσεις γι αυτή. Αν πετούσαμε στα σκουπίδια τις σχέσεις δίχως προσπάθεια δεν θα υπήρχαν σχέσεις ζωής, δεν θα υπήρχαν ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις, δεν θα δημιουργούσαμε ασφαλείς σχέσεις που βοηθούν στην εξέλιξη και την ανάπτυξή μας προσωπικά και στη συνέχεια ως κοινωνία.

 

Ίσως και αυτός να είναι ο λόγος της μεγάλης μοναξιάς που οι άνθρωποι βιωνουν παντού, η έλλειψη επιθυμίας για προσπάθεια να σώσεις ό,τι έχει αξία.

Και αυτό που έχει αξία για τον καθένα, κανένας εξωτερικός παρατηρητής δεν είναι σε θέση να το γνωρίζει, πόσο μάλλον να το κατα-κρίνει και να «συμβουλεύει» αντιστοίχως.

 

 

Αγωνιστικούς χαιρετισμούς στους ερωτευμένους του forum. <3

[Glikos]

Κακό δεν είναι να προσπαθείς να σώσεις την σχέση σου αλλά όταν η σχέση είναι beyond salvation και μένεις από συμφέρον ή από συνήθεια ή από άλλο χαζό λόγο τότε καλό είναι να βρεις το θάρρος να το διακόψεις.

 

Μόνο στους ερωτευμένους χαιρετισμούς? Στους ερωτεύσιμους δεν?... 

[Cristina]

Και ποιός εξωτερικός παρατηρητής έχει την αρμοδιότητα, την ικανότητα, τη σοφία, την αντικειμενικότητα να κρίνει τις προσδοκίες και τα κουράγια των άλλων;

 

Χαιρετισμούς και σε εσάς τους ερωτεύσιμους, λοιπόν.

[Glikos]

Μόνο το ζευγάρι θα το κρίνει αυτό

Θενκς!

[Cristina]

Έτσι ακριβώς.

 

Που και πάλι, είναι φορές που ξεγιελιόμαστε με την πάροδο του χρόνου ή αναγνωρίζουμε ότι η αξία μίας σχέσης και του ανθρώπου που ήμασταν μαζί υπερτερούν από μία παροδική διάθεση επαναστατικότητας και ανανέωσης που σε μακροχρόνιες σχέσεις είναι φυσιολογικό να υπάρχουν.

Δεν γίνεται, πχ, να είσαι 10 χρόνια με κάποιον και να μην έχεις περάσει τη φάση του προβληματισμού αν η σχέση σου και ο άνθρωπος αυτός είναι κατάλληλα για εσένα. Ανάλογα το χαρακτήρα του καθενός και της φύσης της σχέσης -καθώς και πολλών εξωτερικών, πιεστικών, παραγόντων- γίνεται και η διαχείριση μίας τέτοιας φάσης.

 

Η ρουτίνα -όπως αυτή γίνεται αντιληπτή από τον εξωτερικό παρατηρητή- και η απώλεια του αρχικού πάθους δεν είναι σημάδι του τέλους της σχέσης, είναι απλώς το επόμενο στάδιο της σχέσης που ωριμάζει και σε κάποιες περιπτώσεις αυτό το στάδιο δεν είναι ανεκτό ή εύκολα διαχειρίσιμο από όλους γιατί προσδοκούν διαφορετικά πράγματα από τη ζωή τους και αυτό είναι ΟΚ, αλλά το γεγονός ότι υπάρχουν και αυτοί που είναι μία χαρά στη «ρουτίνα» τους δεν το κάνει ούτε κατακριτέο, ούτε λάθος.

 

 

Παρακαλώ.

[Glikos]

Ανάλογα επίσης και τι view έχει ο καθένας πάνω στο θέμα. Καλώς ή κακώς δεν βλέπουμε όλοι με την ίδια οπτική γωνιά. Εγώ είμαι της άποψης να περνάς καλά όπως προτιμάς εσύ, αρκεί να μην έχει αρνητικό αντίκτυπο στον άνθρωπο σου. Αλληλοσεβασμός πάνω απ'ολα.

[Vapir]

 

 

ωραίος ο έρωτας αλλα καμια φορά θέλω να το σαπίσω στο ξύλο το πιτσιρίκι με το τόξο 

όπου βρει βαράει κ τις ποιο ακατάλληλες στιγμές   

 

[Glikos]

^ This.

[vchristod84]

 

ωραίος ο έρωτας αλλα καμια φορά θέλω να το σαπίσω στο ξύλο το πιτσιρίκι με το τόξο

όπου βρει βαράει κ τις ποιο ακατάλληλες στιγμές

 

 

Άμα σε βρει το βέλος και είναι κάτι "πραγματικό" (=αμοιβαία, συνειδητοποιημενο, ώριμο κλπ.) τότε αυτό εγώ το λέω "ευλογία", όχι "ακατάλληλη στιγμή".

 

[Glikos]

Το θέμα είναι μην σε βρει με το λάθος άτομο. Κάτι τέτοιες πουστιές τις κάνει ο cupid.

[Irene.j]

Το να μένεις σε μία σχέση που ο Έρωτας χάθηκε δεν είναι απαραίτητα λάθος. Εκτός από τον έρωτα, ως συναίσθημα, υπάρχουν ένα σωρό άλλα πράγματα που -ιδανικά- σε δένουν με αυτόν τον άνθρωπο. Όλα αυτά που σε δένουν μαζί του, δεν είναι απαραίτητα βόλεμα όπως επανειλημμένως έχει ειπωθεί εδώ.

Είναι πράγματα που οι έξω από τη σχέση μπορεί να μην είναι καν σε θέση να τα διακρίνουν λόγω της φτωχής αντίληψής τους, λόγω της μικρής τους εμπειρίας.

 

 

 

Και ποιός εξωτερικός παρατηρητής έχει την αρμοδιότητα, την ικανότητα, τη σοφία, την αντικειμενικότητα να κρίνει τις προσδοκίες και τα κουράγια των άλλων;

 

Christina,συμφωνω  με οτι εγραψες παραπανω.Περιπου τα ιδια υπερασπιζομαστε.Ομως επειδη ειμαι απο τους πρωτους εδω,που   ανεφεραν το βολεμα,θελω να πω τη γνωμη μου ως εξωτερικος παρατηρητης. Το δικαιωμα λοιπον να εχω αυτη την αποψη το παιρνω απο ολους εκεινους,που μου το εχουν δωσει .Σχηματιζω γνωμη, οταν ενα κοντινο προσωπο(φιλικο ή συγγενικο) παραπονιεται επανειλημμενα και σε βαθος χρονου για τη σχεση του,κατηγορωντας μονο το ταιρι ή την αδικη ζωη και αδρανωντας ο ιδιος απο επιεικεια προς τον εαυτο. Ερμηνευω τη σχεση σαν βολεμα,οταν παιρνω απαντησεις "δε χωριζω,γιατι τον/την λυπαμαι", "μενω εδω γιατι δε θα βρεθει αλλος να με θελει τοσο", "περασαν τα χρονια", "θελω να κανω παιδι", "γιατι με αγαπαει", "γιατι μου μαγειρευει,πλενει κτλ", "γιατι εχει λεφτα" ,"γιατι τωρα εχω αλλα προβληματα να λυσω" και ταυτοχρονα ακουω "δεν αντεχω,"δεν αγαπαω","βαριεμαι". Μπορω να κρινω την ανωριμοτητα,οταν γινεται προσπαθεια αποφυγης του προβληματος στρεφωντας την προσοχη σε αλλες "διεξοδους" .Και τελος σχηματιζω γνωμη,οταν βλεπω αυτα τα ζευγαρια,να παντρευονται,να κανουν παιδια και να ζουν δυστυχισμενοι κατω απο το πρισμα της δηθεν ευτυχιας τους. 

(Δε βαζω στην ιδια μοιρα τις σχεσεις,που γουσταρουν και την παλευουν,παρα τα οσα προβληματα. Αναφερομαι σε οσους κοιτανε ταβανι επι μακρον.)