Που ανήκουμε; Κατά πόσο επιλέγουμε συνειδητά τον τόπο μας;

[defacer]

Σόρι για το οφφτοπικ, μια τελευταία παρέμβαση.

 

Εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι πως, όσοι έχουν πετύχει, καλό είναι να αναγνωρίζουν ότι έπαιξαν ρόλο και παράγοντες που δεν τους ελέγχουν απόλυτα η και καθόλου. Οπότε συνταγές τύπου "πήγαινε έξω και στίψε την πέτρα επειδή πήγα εγώ και πέτυχα και άμα δε θέλεις είσαι χέστης και κλασικός Έλληνας" είναι hit and miss, εκ του ασφαλούς, γενικολογίες.

 

 

Πρώτα λες συμφωνούμε και μετά αυτό...

 

Λοιπόν, μπορώ (και ο καθένας πιθανότατα μπορεί το ίδιο) να τραβήξω γραμμή που ενώνει ένα τυχαίο γεγονός (ποιό internet cafe ήταν κοντά στο κανονικό καφέ που πήγαινα να κωλοβαρέσω στα 19 μου) με μια μακριά σειρά άλλων επίσης τυχαίων γεγονότων που κατέληξαν μετά από χρόνια σε οτιδήποτε κουφό μπορείς να φανταστείς (π.χ. στο να έχω στρωμένο χαλί να πάω USA για δουλειά). Βασικά μπορώ να συνδέσω αυτό με το internet cafe με το γεγονός ότι φίλος και συνεργάτης που γνώρισα εκεί έκανε ο ίδιος μεταπτυχιακό. Πιθανότατα αν δεν ήμουν εκεί τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά και αυτός ο τύπος δε θα είχε κάνει μεταπτυχιακό. Η θεωρία του χάους κλπ.

 

So fucking what? Αν δεν ήταν ο Χ παράγοντας που κάπως κατέληξε στο να γίνει κάτι, θα ήταν ο Υ παράγοντας. Ή ο Ζ. Γιατί αυτό το "κάτι" ήταν δικός μου/δικός σου/του γείτονα στόχος και θα δουλεύαμε μέχρι να τον πετύχουμε. Πώς ακριβώς θα τον πετύχουμε; Φυσικά κανείς δεν ξέρει. Αν θέλεις να γίνεις επαγγελματίας μουσικός ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να βρεθείς μετά από χρόνια να υπογράφεις συμβόλαια; Προφανώς όχι. Πιάνεις την κιθάρα, λιώνεις στο παίξιμο και έχεις τα μάτια σου ανοιχτά να αναγνωρίσεις την ευκαιρία όταν παρουσιαστεί. Ο τάδε γνώρισε το δείνα που είχε ένα φίλο του οποίου η γκόμενα είχε έναν αδερφό που ο κολλητός του ήταν DJ και τελικά παίξανε το demo στο ραδιόφωνο και έγιναν διάσημοι. Κλασικό είδος ιστορίας. Εσύ πιστεύεις πως αν δεν είχε γίνει αυτό, ένα συγκρότημα που είχε τα φόντα να γίνει διάσημο παγκοσμίως θα έμενε στην αφάνεια; Μαθηματικά μπορεί. Στατιστικά σίγουρα όχι. Το ταλέντο, η ικανότητα κλπ φαίνονται απο μακριά όταν ξέρεις τι να προσέξεις, και όποιος τα έχει γενικά δεν πάει χαμένος.

 

Αφήνοντας απέξω τα άμα δε θέλεις είσαι χέστης κλπ που δεν προσφέρουν στη συζήτηση και είναι μέχρι light trolling, τι ακριβώς εννοείς hit and miss εκ του ασφαλούς και γενικολογίες; Υπάρχει καμία άλλη συμβουλή, ακόμα και η γαματότερη όλων των συμβουλών που έχουν δοθεί ποτέ υπό τέτοιες συνθήκες που να μη μπορείς να την πεις γενικολογία; Σόρι κιόλας αλλά αν είχα τα βήματα για την επιτυχία σε τυφλοσούρτη 1-2-3 αυτή τη στιγμή θα έγραφα ποιήματα πάνω σε χιλιοδόλαρα κάπου στις Μπαχάμες αντί να απαντάω σε σένα στο insomnia. Αν πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιο παράδειγμα συνταγής που περνάει το τεστ σου πεστο και σε μας, αλλιώς αν ούτε εσύ δε μπορείς να βρεις τέτοιο παράδειγμα... να'χαμε να λέγαμε.

 

 

 

 

Αυτος μπορει να κοιταξει το χαρτη και να αποφασισει ποια κουλτουρα θα αποφασισει να γνωρισει.Να παρει την οικογενεια του και να νοικιασει στο βροχερο Λονδινο ενα χρονο, την επομενη χρονια στα Μπαρμπειντος κλπ.

 

Τα αλλα ειναι αυταπατες.Ηρθε η κριση στην Ελλαδα, μεταναστευσε καποιος στην Ευρωπη και εγινε κοσμοπολιτης..η εχει μια οικονομικη ανεση και εχει παει σαν τουριστας σε 5,6 χωρες ,ενα τριημερο στην καθεμια

 

 

Κάποιος να εξηγήσει στο παιδί ότι όπως θα έπρεπε να είναι προφανές σε όποιον ξέρει ελληνικά, το αν είσαι κοσμοπολίτης εξαρτάται από τα πιστεύω σου και όχι από το πορτοφόλι σου. Αλλά έχει μια ψύχωση με τα πορτοφόλια είναι η αλήθεια οπότε δε θα είναι εύκολη δουλειά.

 

Nαι ωραια .Πετυχε .Ειναι γαματος καποιος στο αντικειμενο του αλλα η πολυεθνικη στην οποια δουλευει αποφασισε, παρα τα κερδη της , να κανει απολυσεις.Περασαν μερικοι μηνες, τελειωσαν τα λεφτα γυρισε πισω.Παει περιπατο και ο κοσμοπολιτισμος και ολα τα παραπανω, ετσι δεν ειναι ? Και επιστρεφουμε στις συγκυριες.

 

Πολυεθνική, κέρδη, απολύσεις, λεφτά. Κόλλησε η βελόνα.

 

Σου απάντησαν ήδη πως αν είσαι γαμάτος στο αντικείμενό σου, μέχρι και στην Ελλάδα του 2016 θα βρεις καλή δουλειά. Για οποιαδήποτε νορμάλ κατάσταση είναι για γέλια και μόνο που πας να επιχειρηματολογήσεις.

 

BTW έχω απολυθεί και γω μια φορά, τέλη του 2011. Δε θα φανταστείς με τίποτα τι έγινε μετά. Spoiler: πήγα σε συνεντεύξεις και βρήκα άλλη δουλειά.

 

Κοσμοπολιτης πραγματικος παντως ειναι το κεφαλαιο.αυτο ειναι υπερανω συνορων και πατριδων 

 

Και δε λέει να ξεκολλήσει...

 

 

 

 

Άντε και του χρόνου ontopic.

[BritGreek]

Δεν ξέρω αν θεωρώ ότι ανήκω κάπου. Ίσως, επειδή οι επαγγελματικές επιλογές μου δεν είχαν ποτέ να κάνουν με τον τόπο ή τη χώρα που βρίσκονταν. Ιδανικά, κατ' εμέ, ανήκουμε εκεί όπου μπορούμε να έχουμε μια αξιοπρεπή, ασφαλή και δημιουργική ζωή, έχοντας κοντά μας εκείνους που αγαπάμε και μας αγαπούν, δηλαδή εκείνους που όταν πέφτουμε δεν μας δίνουν μια να πέσουμε πιο χαμηλά, αλλά μας βοηθούν να σταθούμε ξανά στα πόδια μας. Και όσο περνούν τα χρόνια, διαπιστώνω ότι αυτοί είναι πολύ λίγοι.

 

Κάνω μια δουλειά (που αγαπώ πολύ και με γεμίζει), για την οποία πρέπει να περνώ τη ζωή μου σε τρεις διαφορετικές χώρες, ταξιδεύοντας σε εβδομαδιαία βάση τουλάχιστον μια φορά (η χαρά των αεροπορικών εταιρειών), ακόμα και για λίγες ώρες. Στο τέλος της ημέρας όμως, αυτό που μετράει πιο πολύ για εμένα και το θεωρώ ως "τόπο μου", είναι το μέρος όπου μπορώ να είμαι κοντά στους ανθρώπους μου, δηλαδή η Ελλάδα. Γονείς, σύζυγος, παιδιά και δύο κολλητοί φίλοι, αποτελούν για μένα ό,τι πιο σημαντικό.

[bluesattack]

 

Και δε λέει να ξεκολλήσει...

 

 

 

 

Άντε και του χρόνου ontopic.

 

Εχεις δικιο φιλε.Ο κοσμοπολιτης φαινεται απο τα ''πιστευω'' του .Οπως :

 

- Δεν μου αρεσει το διπλοπαρκαρισμα στην Ελλαδα

 

- Θελω περισσοτερο κοινωνικο κρατος, οπως στην Σουηδια

 

-Δεν μου αρεσει το μπαχαλο

 

-Ειμαι ανοιχτομυαλος , αλλα θεωρω τεμπεληδες οσους εμειναν πισω

 

- Βρηκα δυο , τρεις, 5 δουλειες στην Αγγλια

 

- Γνωρισα και συναδελφους απο 4,5 αλλες χωρες στην πολυεθνικη που δουλευω και νιωθω πλεον πολιτης του κοσμου

 

κλπ

 

κλπ

Οχι δεν εχει σχεση με τα οικονομικα..ειναι πως νιωθεις

Δεν ηταν ας πουμε το εμποριο υπευθυνο για την αλληλεπιδραση των πολιτισμων , αλλα τα συναισθηματα και ο σεβασμος στα ανθρωπινα δικαιωματα

[defacer]

Αυτά που λες για λογαριασμό μου κυμαίνονται από σωστά αλλά δε βλέπω τι σχέση έχει το αν μου αρέσει το μπάχαλο μέχρι λάθος μέχρι το ακριβώς αντίθετο αλλά θέλεις να πεις τη μαλακία σου και τη λες anyway. Αν δοκιμάσεις να πεις κάτι για τον εαυτό σου πιστεύω μπορείς να τα καταφέρεις να πέσεις πιο κοντά στην πραγματικότητα.

 

Για τη βελόνα που έχει κολλήσει στον καπιταλισμό ανεξαρτήτως θέματος της συζήτησης δυστυχώς δεν έχω λύση να προτείνω.

[bluesattack]

 

Δεν ηταν ας πουμε το εμποριο υπευθυνο για την αλληλεπιδραση των πολιτισμων , αλλα τα συναισθηματα και ο σεβασμος στα ανθρωπινα δικαιωματα

Σου απαντησα ποιοι ηταν οι κοσμοπολιτες στο παρελθον

Αφου εχει σχεση  με το χρημα , τι να κανουμε τωρα

[defacer]

Αυτό που έγραψα νωρίτερα για το Διογένη το διάβασες ή αντιλαμβάνεσαι ακόμα τη λέξη "κοσμοπολίτης" στο παρόν thread ως αναφερόμενη στον αναγνώστη Cosmopolitan?

[bluesattack]

Ενταξει .Εσυ να αναφερεις τον Διογενη, εγω που θα απευθυνθω στον αναγνωστη cosmo θα αναφερω τον Ωναση πχ.Δεν χρειαζεται να συμφωνησουμε

[SlickNick]

Σόρι για το οφφτοπικ, μια τελευταία παρέμβαση.

 

 

 

 

Πρώτα λες συμφωνούμε και μετά αυτό...

 

Λοιπόν, μπορώ (και ο καθένας πιθανότατα μπορεί το ίδιο) να τραβήξω γραμμή που ενώνει ένα τυχαίο γεγονός (ποιό internet cafe ήταν κοντά στο κανονικό καφέ που πήγαινα να κωλοβαρέσω στα 19 μου) με μια μακριά σειρά άλλων επίσης τυχαίων γεγονότων που κατέληξαν μετά από χρόνια σε οτιδήποτε κουφό μπορείς να φανταστείς (π.χ. στο να έχω στρωμένο χαλί να πάω USA για δουλειά). Βασικά μπορώ να συνδέσω αυτό με το internet cafe με το γεγονός ότι φίλος και συνεργάτης που γνώρισα εκεί έκανε ο ίδιος μεταπτυχιακό. Πιθανότατα αν δεν ήμουν εκεί τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί διαφορετικά και αυτός ο τύπος δε θα είχε κάνει μεταπτυχιακό. Η θεωρία του χάους κλπ.

 

So fucking what? Αν δεν ήταν ο Χ παράγοντας που κάπως κατέληξε στο να γίνει κάτι, θα ήταν ο Υ παράγοντας. Ή ο Ζ. Γιατί αυτό το "κάτι" ήταν δικός μου/δικός σου/του γείτονα στόχος και θα δουλεύαμε μέχρι να τον πετύχουμε. Πώς ακριβώς θα τον πετύχουμε; Φυσικά κανείς δεν ξέρει. Αν θέλεις να γίνεις επαγγελματίας μουσικός ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό που πρέπει να κάνεις για να βρεθείς μετά από χρόνια να υπογράφεις συμβόλαια; Προφανώς όχι. Πιάνεις την κιθάρα, λιώνεις στο παίξιμο και έχεις τα μάτια σου ανοιχτά να αναγνωρίσεις την ευκαιρία όταν παρουσιαστεί. Ο τάδε γνώρισε το δείνα που είχε ένα φίλο του οποίου η γκόμενα είχε έναν αδερφό που ο κολλητός του ήταν DJ και τελικά παίξανε το demo στο ραδιόφωνο και έγιναν διάσημοι. Κλασικό είδος ιστορίας. Εσύ πιστεύεις πως αν δεν είχε γίνει αυτό, ένα συγκρότημα που είχε τα φόντα να γίνει διάσημο παγκοσμίως θα έμενε στην αφάνεια; Μαθηματικά μπορεί. Στατιστικά σίγουρα όχι. Το ταλέντο, η ικανότητα κλπ φαίνονται απο μακριά όταν ξέρεις τι να προσέξεις, και όποιος τα έχει γενικά δεν πάει χαμένος.

 

Αφήνοντας απέξω τα άμα δε θέλεις είσαι χέστης κλπ που δεν προσφέρουν στη συζήτηση και είναι μέχρι light trolling, τι ακριβώς εννοείς hit and miss εκ του ασφαλούς και γενικολογίες; Υπάρχει καμία άλλη συμβουλή, ακόμα και η γαματότερη όλων των συμβουλών που έχουν δοθεί ποτέ υπό τέτοιες συνθήκες που να μη μπορείς να την πεις γενικολογία; Σόρι κιόλας αλλά αν είχα τα βήματα για την επιτυχία σε τυφλοσούρτη 1-2-3 αυτή τη στιγμή θα έγραφα ποιήματα πάνω σε χιλιοδόλαρα κάπου στις Μπαχάμες αντί να απαντάω σε σένα στο insomnia. Αν πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιο παράδειγμα συνταγής που περνάει το τεστ σου πεστο και σε μας, αλλιώς αν ούτε εσύ δε μπορείς να βρεις τέτοιο παράδειγμα... να'χαμε να λέγαμε.

 

 

 

Το πως και που έκανες μία γνωριμία δεν με ενδιαφέρει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι άμα βγαίνεις πχ και λες "Φίλε, πήγαινε στο εξωτερικό και γίνε developer, το μόνο που χρειάζεται είναι σκληρή δουλειά και θετική σκέψη" ενώ εσύ και όσοι γνωρίζεις χωθήκατε στη δουλειά μέσω γνωριμίας και ξέρεις ότι ελάχιστοι πήραν θέση χωρίς γνωριμία. Η πιο τίμια "συνταγή", σε αυτή την περίπτωση, είναι να πεις "Κοίτα φιλαράκι, χωρίς γνωριμίες δύσκολα θα μπεις σε αυτό το επάγγελμα" ή "Μπορείς να μπεις αλλά άμα θέλεις να ανέβεις δεν παίζει να γίνει χωρίς γνωριμίες όσο καλός και να είσαι". 

 

Και ο λόγος που επιμένω σε αυτό είναι ακριβώς επειδή έχω μιλήσει με αρκετούς ανθρώπους, και ο παράγοντας "γνωριμία", μπορεί να παίξει ως και δυσανάλογα μεγάλο ρόλο και να επισκιάζει ικανότητες και προσπάθεια, ανάλογα το επάγγελμα και την κάθε εταιρεία. 

 

Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στο "Αποφοίτησα, έφαγα εννιά μήνες σε συνεντεύξεις και τώρα βρήκα μία δουλειά που φτύνω αίμα για να την κρατήσω, δουλεύω τρελά ωράρια και ελπίζω να κερδίσω την εμπιστοσύνη τους μήπως και ανέβω κάποια στιγμή" και το

"Βρήκα δουλειά πριν αποφοιτήσω, και δύο χρόνια αργότερα τα πήγαινα τόσο καλά που το γύρισα σε freelance και τέσσερις μήνες τον χρόνο ταξιδεύω τον πλανήτη και τραβάω φώτο με εξωτικά μέρη για να ανεβάσω στο facebook!" 

[BritGreek]

Δεν ξέρω τι λέτε για τις γνωριμίες και τις πόρτες που ανοίγουν, πάντως εγώ δεν συμμερίζομαι αυτή την άποψή, ειδικά στο εξωτερικό. Καμία γνωριμία δεν είχα για να με βοηθήσει να βρω δουλειά πάνω στο αντικείμενό μου, και ποτέ -το εννοώ- δεν επένδυσα σε τέτοιου είδους γνωριμίες, γιατί το θεωρώ ξεφτίλα κι επικίνδυνο, σε περίπτωση που η γνωριμία ξαφνικά "στραβώσει". Γι' αυτό πάντα φρόντιζα και φροντίζω να διαχωρίζω τον τομέα δουλειά από τις κοινωνικές επαφές, εννοώντας ότι στη δουλειά μου είμαι απολύτως τυπικός και δεν κάνω φιλίες. Ποτέ. Εγώ ξέρω ότι αυτός που έχει όρεξη και όραμα να γίνει και να παραμείνει καλός στο αντικείμενό του επενδύοντας σ' αυτό, ποτέ δεν χάνεται, ούτε έχει ανάγκη από οποιοδήποτε σπρώξιμο. Αυτά είναι ελληνικές νοοτροπίες, και πηγές πολλών κακών που βιώνουμε σήμερα. Εμένα αυτό που μου άνοιξε όλες τις πόρτες και δεν έχω μείνει ούτε μια ημέρα άνεργος ήταν το γεγονός ότι η αρχή της καριέρας μου έγινε έξω. Αλλά είχα προγραμματίσει κάθε βήμα, στο βαθμό του εφικτού. Από την επιλογή των πανεπιστημίων που θα σπούδαζα βάσει των ranking, μέχρι τα αντικείμενα των μεταπτυχιακών και των PhD (τελειώνω το 2ο τώρα), έτσι ώστε να έχουν αντίκρυσμα εκεί και μετέπειτα στην Ελλάδα. Για μένα δεν υπάρχει ο παράγοντας τύχη. Το έχω ξαναγράψει. Προγραμματισμός, στοχευμένη εκπαίδευση, πολλή δουλειά- αποδοτικότητα, και να ξέρει κανείς πώς να προωθεί τον εαυτό του μέσα από το έργο του και μόνο.

 

Υπάρχει λοιπόν μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ εκείνων που κάνουν τα αναγκαία βήματα για αυτό το κάτι παραπάνω κυνηγώντας το μέλλον τους όσο δεν πάει, και όσων πιστεύουν στη λογική της γνωριμίας, θεωρώντας δεδομένο ότι έτσι δουλεύει η αγορά. Και στην τελική, δεν νομίζω ότι θα ήθελε κανείς μακροπρόθεσμα να δουλεύει σε ένα περιβάλλον που βασίζεται στο ποιος ξέρει ποιον, γιατί ρόδα είναι και γυρίζει.

 

Τώρα πια που είμαι και εργοδότης, περήφανα δηλώνω ότι δεν έχω προσλάβει ποτέ κάποιον λόγω γνωριμίας. Πάντα επιλέγω αυτούς που θεωρώ ότι θα κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους, ακόμα κι αν μεταξύ τους είναι υποψήφια η αδελφή μου, κι ας μου "φωνάζουν" όσο θέλουν οι γύρω μου. Ίσες ευκαιρίες. Και το εννοώ αυτό που γράφω. Άλλωστε δεν έχω λόγο να γράψω ψέματα αφού δεν γνωριζόμαστε και δεν το συνηθίζω.

[Garnele]

Ωραίο θέμα - το σκίσατε πάλι όμως ε. Να ανοίξετε ένα τόπικ να βγάλετε το άχτι σας με τα κοννέ και τις δουλειές σας.

Λοιπόν το αρχικό ερώτημα το θέτω στον εαυτό μου αρκετά συχνά τελευταία. Από τη μία φυσικά παίζουν ρόλο οι ρεαλιστικές και οι εξιδανικευμένες επιλογές (δεν έχω πάει ποτέ στη Ρωσία πχ, αλλά αυτή η χώρα με εξιτάρει, νομίζω ότι θα ήθελα να μείνω για ένα καλό διάστημα να τη δω. Σικελία επίσης, πάω σε δυο βδομάδες όμως χουχου). Μετά από αρκετή σκέψη έχω καταλήξει όμως ότι δεν μπορώ να με φανταστώ να ζω κάπου και να λέω α, ωραία είναι εδώ θα μείνω ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, θα ανοίξω σπιτικό, θα αμολήσω μερικά παιδιά, ένα σκύλο και θα ενσωματωθώ όσο μπορώ στο κοινωνικό σύνολο. Βαριέμαι και μόνο στη σκέψη.

Αναφορικά με τα περί καταγωγής, πατρίδας, οικογένειας, σίγουρα σημαντικό ρόλο παίζει το συναισθηματικό δέσιμο με ένα μέρος και πως το αντιλαμβάνεται αυτό ο καθένας. Για μένα είναι οι άνθρωποι και οι μυρωδιές - έχει αρκετά χρόνια που δε ζω κοντά στους γονείς μου, όποτε βρισκόμαστε όμως έχουμε μία πολύ γαμάτη σχέση, χωρίς την τριβή, τους καβγάδες ή ό,τι φέρνει τελος πάντων η συχνή επαφή. Έχουμε μία καλή και ουσιαστική σχέση δηλαδή, όχι μια σχέση εξάρτησης, όπως νομίζω θα έπρεπε να είναι οι σχέσεις. Επιπλέον οι πιο κοντινοί μου φίλοι, με τους οποίους πέρασα χρόνια μαζί είναι μεν στην Ελλάδα, αλλά ζούμε σε μια εποχή που δεν μετακινούμαστε με γαϊδούρια και δεν είναι και κάτι να κλείσει κανείς ένα αεροπορικό να πάει να δει δυο ανθρώπους. Kαι θέλω καυσαέριο, βρώμα και πόλη, γαμάτα μπαρ... έχω συνδιάσει την εξοχή με ξενέρωτους ανθρώπους
 

Πάντως όλα αυτά είναι θέμα προτεραιοτήτων και οπτικής, έχω ανθρώπους εδώ που γκρινιάζουν όλη μέρα ότι θέλουν να γυρίσουν Ελλάδα, άλλους που θέλουν να πάνε κοντά στους γονείς τους, στην επαρχία ή σε προάστια και να κάνουν παιδιά, να έχουν κήπο, ζώα και να ζουν το βουκολικό τοπίο 24/7 - εκτιμάνε όλοι τους διαφορετικά πράγματα και βάζουν άλλες προτεραιότητες, σε αυτό δεν έχει σωστό και λάθος. Ακόμη και αν ριζώνεις λόγω παραγόντων όμως, κάποιο μέρος του χαρακτήρα σου κάνει το κομμάτι του εκείνη την ώρα, όχι;

Επεξ/σία 24 Απριλίου 2016 από Garnele

[Ψιτ]

^ποια ερωτηση θέτεις συχνα;

[Pokemon640]

Τώρα που μεγάλωσα, αφού απέκτησα ότι ήθελα (Σπίτι, HT, workstation, studio παραγωγής A/V κλπ). Διαπιστώνω ότι οκ, ωραία όλα αυτά, αλλά δεν έχω ανθρώπους, το post της "εκδίκησης μέσω καυτερής τυρόπιτας" στη πρώτη σελίδα με κάλυψε θα μάρεσε Καναδά, σε μικρή πόλη.

[Garnele]

 ^^Την αρχική. Είναι ακριβώς στην πρώτη σελίδα, πάνωπανω.

[caution]

Εγώ έχω ζήσει σε 3-4 πόλεις όλες και όλες και δεν μου προέκυπταν ποτέ τέτοιες αναζητήσεις: δεν αναρωτιόμουν ποτέ που ανήκω. Για κάποιον λόγο, δεν με φαντάζομαι ποτέ σε συνάρτηση με τον τόπο που τυχαίνει να μένω αλλά σε συνάρτηση με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι.

 

Από την άλλη, έβλεπα συχνά τριγύρω μου ανθρώπους που γκρίνιαζαν για την πόλη που ζούσαν και τι ωραία που θα ήταν αν ζούσαν σε [βάλε άλλη πόλη εδώ]. Κάποιοι ευτύχησαν να το πετύχουν και κάποιοι γκρίνιαζαν και εκεί. Εμπειρικά και μόνο, νομίζω ότι οι περισσότεροι που χαλιούνται γιατί δεν "ανήκουν" στον τόπο που έτυχε κατοικούν, μετακυλίουν απλά κάποια βαθύτερη απογοήτευσή τους σε κάτι φαινομενικά απλούστερο. Επειδή δεν το έχω νιώσει, κάλλιστα μπορεί να πέφτω έξω. Βασικά, μακάρι να πέφτω έξω.

[the other one]

Μόνο εμένα πολλά posts σε αυτό το thread μου βγάζουν μια γλίτσα "little special snowflake";

 

"εγώ δε κάνω για την Ελλάδα γιατί είμαι ευγενικός, νομοταγής και πάνω απ' όλα ηθικός και δε πετάω σκουπιδάκια στους δρόμους... said noone ever

 

άραγε θα βρει κανείς κανένα πακιστανό να πει "εμένα νιώθω πως μου ταιριάζει αυτή η χώρα" απορία το χω..

 

Προσωπικά πιστεύω πως απλά ο καθένας μαθαίνει να αντιμετωπίζει τα πράγματα αναλόγως με τα ερεθίσματα που δέχεται ( λέγε με μόρφωση, κοινωνικός περίγυρος, ευρύτερο περιβάλλον ) κι έτσι εξηγούνται πολλές τέτοιες διαφορές αναφορικά με το τι θα άρεσε / τι θα περίμενε ο καθένας από τη χώρα του.

 

Και με την ίδια ακριβώς λογική οι άνθρωποι προσαρμόζονται, ανεξάρτητα αν κάποιος είναι λαμόγιο και για ποιο λόγο μεγάλωσε και έγινε έτσι αν τον βάλεις σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον αργά η γρήγορα θα προσαρμοστεί. Όπως αντίστοιχα ας πούμε έρχονται τα καλοκαίρια εδώ οι δυτικοευρωπαίοι και κάνουν πράγματα που ξέρουν πως στη χώρα τους δε θα ήταν ανεκτά και δε θα έκαναν, κι όπως αντίστοιχα άλλοι "καθώς πρέπει" άνθρωποι πάνε στη νοτιοανατολική Ασία για σεξοτουρισμό.

 

Να μιλούσαμε για παράγοντες όπως το φαγητό, ο καιρός, η καθημερινότητα και η συμπεριφορά των ανθρώπων να το καταλάβω αλλά όταν αναφέρεται κάποιος για ανεργία, διαφθορά και εφαρμογή των νόμων αυτό δεν είναι ούτε θέμα κουλτούρας ούτε καν χώρας στη πραγματικότητα. Αντιθέτως είναι κάτι απόλυτα αντικειμενικό και λογικό.