Μεταμεσονύχτιες σκέψεις...

[8anos8888]

             Γενικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου αυτοκτονικό αλλά το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Επειδή μέσα από τα βιώματα μου έγινα πιο περίεργος για τη δικαιοσύνη του Θεού, κατέληξα από παπαδοπαίδι καρα-άθεος, κύρια επιρροή ήταν ο Dawkins, o Hitchen, George Carlin μέσα από βιντεάκια που έψαχνα στο youtube, επίσης και βιβλία του Nitsche.
            Πιστεύω ότι μετά από το θάνατο δεν υπάρχει τίποτα, παρόμοιο του να πέσεις τεχνιτά αναίσθητος με τη μόνη διαφορά ότι δεν ξυπνάς ποτέ. Επίσης το ότι δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μηχανές επιβίωσης των αντιγραφικών μορίων DNA. Ξέρω ότι θα πείτε κάτι του στυλ, αφού δεν πιστεύεις ότι υπάρχει μεταθάνατο ζωή γιατί δεν ζεις αυτή που έχεις αυτή τη στιγμή. Μα αφού μετά το θάνατο θα αποσυντεθώ και δεν θα είμαι τίποτε άλλο απο διεσπαρμένα μόρια στη φύση, γιατί να μην δώσω τέλος στη ζωή μου γνωρίζοντας ότι στη πραγματικότητα δεν θα πεθάνω αλλά θα αποκτήσω άλλη μορφή ενέργειας και από τη στιγμή που θα πεθάνω δεν θα νιώθω απολύτος τίποτα. Ξέρω ότι όταν πεθάνω δεν θα ξαναγευτώ τίποτα, ούτε θα νιώσω ευχάριστα να κατεβαίνει το φαγητό στο οισοφαγικό μου σωλήνα, ούτε θα ξαναερωτευτώ, δεν θα ξαναφιλήσω, ούτε θα ξανανιώσω να με παίρνει γλυκά ο ύπνος μετά από μια κουραστική ημέρα. Όλα είναι μέσα στο μυαλό και τίποτα δεν είναι πραγματικότητα, το ότι βλέπουμε χρώματα είναι μια διαδικασία του εγκεφάλου να μεταφράζει τα διάφορα φάσματα φωτός και τίποτα παραπάνω. Έτσι ακριβώς συμβαίνει με τα πάντα. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, απλά ζω για να νιώθω ωραία ή έστω σαν μια υποχρέωση για τους υπόλοιπους. Πολύ απλά υπάρχει θέληση από το ίδιο το σώμα να ζήσει διότι είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε στο έπακρο και να κάνουμε απογόνους. Τώρα επειδή σαν άνθρωποι έχουμε αποκτήσει συνείδηση και είμαστε το μόνο ζώο που ξέρει ότι θα πεθάνει έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε μοναδικοί, γενικά ο κάθε άνθρωπος νομίζει ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος από τη δικιά του οπτική γωνία, ενώ στη πραγματικότητα το να ζήσει και να πεθάνει δεν θα αλλάξει απολύτος τίποτα στο κόσμο, ανάθεμα με αν υπήρχε νόημα αν το άλλαζε κιόλας. Οπότε το θέμα είναι πιο πολύ εγωιστικό το να ζεις. Ζούμε μέσα από το πόνο μας, τη χαρά μας, τη λύπη μας γενικά όλα τα συναισθήματα μας, ενώ βαθιά μέσα μας υπάρχει και το ένστικτο της επιβίωσης που σφυριλατείται μύρια έτη από το DNA. Τείνουμε να δίνουμε διαφορετική αξία στα διάφορα ζωντανά όντα, ενώ δεν διαφέρουμε σε τίποτα από ένα άτμητο σωματίδιο.

          Στο γαλαξιακό ημερολόγιο ο χρόνος είναι μηδαμινός για το χρόνο που ζουν οι άνθρωποι. Τη μέρα που γεννιόμαστε έχουμε πεθάνει. Φανταστείτε τον εαυτό σας νεκρό, ή ακόμα καλύτερα φανταστείτε τον εαυτό σας να μη γεννιότανε ποτέ. Φανταστείτε όλους τους ανθρώπους που έχουν πεθάνει και όλους αυτούς που δεν είχαν την ευκαιρία να γεννηθούν. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα το να πεθάνεις από το να μην έχεις γεννηθεί καν.  Βλέποντας το παππού μου στα τελευταία του, τον θυμάμαι εγκεφαλικά νεκρό να βαριανασαίνει. Δηλαδή ακόμα και τη τελευταία στιγμή του ο οργανισμός του προσπαθούσε να ζήσει ακόμα, δεν είχε σημασία που δεν επικοινωνούσε με το περιβάλλον, απλά έπρεπε να επιβιώσει γιατί δεν καταλαβαίνει τίποτα άλλο το σώμα.

          Γενικά ο καθένας μπορεί να πει τι ισχύει για το νόημα της ζωής με βάση τη δική του διαφορετική πραγματικότητα. Αλλά το κυριότερο πιστεύω είναι ότι στη τελική όλοι (τουλάχιστον οι συνειδοτοποιημένη φιλοσοφικά σαν εμένα περί ζωής), πολύ απλά δεν έχουν τα @@ να βάλουν τέλος στη ζωή τους, συμπεριλαμβάνοντας και εμένα.

 

         Συγνώμη αν σας αναστάτωσα με τις σκέψεις μου, και όχι δεν παίζει να αυτοκτονίσω, θα ήθελα να ακούσω και διαφορετικές απόψεις, ευχαριστώ.

[livefreeordie]

Μεγαλο θεμα ανοιξες Ολα αυτα ισχυουν ως ενα σημειο,στο μονο στο οποιο διαφωνω καπως ειναι οτι δεν μπορεις να ξερεις τι ακριβως γινεται μετα το θανατο,οταν δεν μπορεις να ξερεις καλα-καλα τι ειναι η ιδια η ζωη. Και τι ειναι στα αληθεια η ζωη;

 

Τις ιδιες σκεψεις κανω κι εγω συχνα και πολλες φορες εχω αναρωτηθει αν τελικα η ζωη ειναι απλως ενα κακογουστο αστειο,ενα τυχαιο συμβαν εξελιξης,στο οποιο αμα γεννηθεις τυχερος απλως θα διασκεδασεις ενα διαστημα (οχι πως θα εχει και σημασια οπως λες κι εσυ) κι αμα γεννηθεις ατυχος απλα θα υποφερεις μεχρι να τελειωσει ή εστω θα τα βγαζεις περα εχοντας μια απλη καθημερινη ζωη οπου την περισσοτερη θα την περασεις δουλευοντας,μεχρι να καταληξεις στο τελος στα ιδια με κεινους που τα βρηκαν ευκολοτερα και περασαν καλυτερα ,δηλαδη στο απολυτο τιποτα. Αρα ειτε οι καλες ειτε οι κακες στιγμες δεν εχουν καμια σημασια στο τελος,αρα ποιος ο σκοπος.

 

Δε βγαζεις ακρη με αυτα τα πραγματα,αυτο που θελω να σκεφτομαι πραγματικα ειναι πως δεν ειναι ολα τοσο τυχαια και πως υπαρχει καποιος σκοπος σε ολα αυτα τον οποιο απλως δε μπορουμε να αντιληφθουμε ακομα. Στη τελικη καθε ανθρωπος αφηνει κατι πισω του,μικρο ή μεγαλο,για τον επομενο που θα ερθει κι ολη αυτην η εξελιξη δε μπορουμε να γνωριζουμε που θα οδηγησει στο τελος.

[R.Rojer]

πολύ μηδενιστής είσαι. ε, αφού δεν είμαστε τίποτα, δεν διοργανώνουμε καμιά παρτούζα στο Σύνταγμα, και μετά ας πεθάνουμε;

[Hellaslover]

Και γω το χω σκεφτει ολο αυτο περι ζωης θανατου κτλ, οπως και οι περισσοτεροι ενηλικες πιστευω, και συμφωνω σε ολα με τον op. Η διαφορα ειναι οτι μερικοι τα βλεπουν τα πραγματα οπως ειναι και αλλοι απο φοβο η τι πιστευουν σε αλλη ζωη μετα θανατου.

 

Δεν υπαρχει λογος να φοβομαστε το θανατο, απο τη στιγμη που αυτος απλα ειναι το τελος ενος φυσιολογικου κυκλου. Ο μονος λογος που τον φοβομαστε ειναι επειδη εχουμε συνηθησει τη ζωη, εν ζωη (!), και εχουμε δημιουργησει αισθηματα και συναισθηματα με αλλους ανθρωπους και αντικειμενα που δε θελουμε να χασουμε επαφη. Θα μπορουσε κανεις να πει οτι δεν ειναι καν "κυκλος" η ζωη, απλα ενα διαλειμμα απο την μη υπαρξη, δηλαδη δεν υπαρχουμε για εκατομμυρια χρονια, υπαρχουμε για λιγο (πες 80 χρονια μεσο ορο) και μετα συνεχιζουμε να μην υπαρχουμε.

 

Το κακο ειναι οτι οταν ερχετε η ωρα μας, δε θα θελουμε να αφησουμε πισω ολα αυτα που αγαπαμε και εχουμε συνηθησει. Μας ενοχλει που θα αφησουμε πισω οσους γνωριζουμε. Επισης αισθανομαστε οτι "εγω πεθαινω αλλα ποσοι αλλοι ζουν, πολυ αδικο". Δε παει ομως ετσι, γιατι ολοι θα πεθανουν και οσοι υπηρξαν πεθαναν και οσοι θα υπαρξουν θα πεθανουν (και μεις θα "γελαμε" γιατι τα χουμε περασει).

 

Το μονο που μπορουμε να κανουμε, και δεν υπαρχει αλλη επιλογη κιολας, ειναι μα ζησουμε οσο πιο πολυ περισσοτερο μπορουμε ετσι ωστε να φτασουμε σε μια ηλικια που θα ειναι πια αναμενομενο οτι θα πεθανουμε, και να χαρουμε τη ζωη μεχρι αυτη τη στιγμη. Δηλαδη, μη κανουμε βλακεις που θετουν τον εαυτο μας σε κινδυνο και μας φερνουν κοντα στο θανατο γιατι πρεπει να κρατησουμε την κατασταση του εαυτου μας και της ζωης μας ακαιραιο, οσο μπορουμε.

 

Just live με λιγα λογια.

[vrwmiaris]

Αντί να σκέφτεσαι σε ποια να στείλεις μήνυμα, να πας να τον μουσκέψεις σκέφτεσαι χαζομάρες