Νοσταλγία στο gaming: πότε θα περάσει η μόδα;

[Ocelote]

Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στις σχετικά πρόσφατες κυκλοφορίες, δεν γίνεται να μην παρατηρήσει την επιστροφή brand names και IP του παρελθόντος. Δεν είναι και λίγα τα όσα, στο gaming τουλάχιστον, παραπέμπουν σε παλαιότερες δεκαετίες “για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι”.

Franchises όπως τα Crash Bandicoot, Micro Machines, Shenmue, Beyond Good and Evil, Shadow of the Colossus, Metroid και WipEout, έχουν κατορθώσει να επανέλθουν στο προσκήνιο, για να μη μιλήσουμε για συλλογές και σειρές τύπου Sonic, Mario Kart ή Tekken που “όλο αλλάζουνε αλλά όλο τα ίδια μένουν”. Η Nintendo αποφάσισε να λανσάρει τις μίνι εκδοχές δύο εκ των ιστορικότερων συστημάτων της, τα NES & SNES Classic με την Atari να ακολουθεί με το Atari Box, τη Microsoft να “ανοίγει” το backward compatibility του Xbox One και στους τίτλους του αρχικού Xbox, τη Sony να γιορτάζει τα 20 χρόνια PlayStation με μία επετειακή έκδοση του PS4 και τη SEGA να αναβιώνει θρυλικά franchises της μέσω του προγράμματος SEGA Forever.

 

Όχι, δεν πρόκειται για κάτι καινούριο: η νοσταλγία για το παρελθόν ανέκαθεν πουλούσε. Η δε βιομηχανία του gaming φροντίζει εδώ και χρόνια να ανακυκλώνει σειρές και franchises έπειτα από μεγάλες παύσεις, ποντάροντας σε μεγάλο βαθμό στις αναμνήσεις μίας μερίδας του κοινού από παλαιότερες κυκλοφορίες τους –συχνά δε, οι καταναλωτές αυτοί είναι σε θέση να επηρεάσουν και να “παρασύρουν” κι άλλους που στερούνται των δικών τους παραστάσεων. Απλά τα τελευταία χρόνια, κάτι το crowd funding Kickstarter και κάτι η ενασχόληση των “μεγάλων” του χώρου μέσω βαρύγδουπων πρότζεκτ (βλ. κονσόλες κατά βάση), έχουν οδηγήσει στη γιγάντωση του φαινομένου.

 

 

Ας μιλήσουμε περί “nostalgia marketing”

 

Με αφορμή την επιστροφή του Nokia 3310, ο Τόμας Ρίκερ του Verge διετύπωσε μία εξαιρετική άποψη που συνοψίζεται στην εξής πρόταση: “Nostalgia’s the card companies play after innovation dies”. Η επίκληση στο συναίσθημα αποτελεί βασική αρχή του λεγόμενου “nostalgia marketing”, καθώς οι εταιρείες εκμεταλλεύονται αναμνήσεις περασμένων δεκαετιών –μην ξεχνάτε ότι ο άνθρωπος τείνει με τον καιρό να διαγράφει τα αρνητικά, κρατώντας στη μνήμη του κατά βάση τα θετικά, τα όμορφα. Κακά τα ψέματα, καθετί με το οποίο αλληλεπιδρούμε μας κάνει να νιώθουμε κάτι, ξυπνά μέσα μας συναισθήματα: αυτά είναι που οι εταιρείες πασχίζουν να επαναφέρουν μέσω του nostalgia marketing στην επιφάνεια, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν στον καταναλωτή μία οικειότητα με ένα προϊόν ή υπηρεσία.

 

Στο σύγχρονο marketing, η νοσταλγία πουλάει. Οι εταιρείες πρέπει με κάθε μέσο να καταφέρουν να ξυπνήσουν στον καταναλωτή αναμνήσεις που θα τον κάνουν να χαμογελάσει. Γνωρίζουν ότι τότε, έχοντας κάμψει τις αντιστάσεις του, θα είναι η κατάλληλη στιγμή για να του περάσουν τα μηνύματα τους. Στην ουσία πρόκειται για μία στρατηγική που αποσκοπεί στο “impulse buying”, εκείνες δηλαδή τις “αγορές της στιγμής” που γίνονται χωρίς πολλή σκέψη, με τον καταναλωτή να έχει κυριευτεί από το συναίσθημα, τη λαχτάρα γι’ αυτό που έχει μπροστά του. Συνδυαστικά δε με τη νοσταλγία και σε αρκετές περιπτώσεις με την περιορισμένη διαθεσιμότητα, μπορεί να ξοδέψει με ιδιαίτερη ευκολία εντυπωσιακά ποσά –εδώ, εκτός gaming, επέστρεψαν οι Ghostbusters και το Baywatch…

 

 

Αχ αυτοί οι “πνευματικοί διάδοχοι”…

 

Πόσες φορές έχετε διαβάσει για έναν επερχόμενο τίτλο πως πρόκειται για τον “πνευματικό διάδοχο” ενός άλλου; Το Pillars of Eternity βάδισε στα χνάρια των τίτλων της Interplay, το Yooka-Laylee σε αυτά του Banjo-Kazooie και το Mighty No. 9 σε ‘κείνα του Mega Man. Ακόμα κι αν δεν υπάρχει το αρχικό brand name, η “δουλειά” μπορεί να γίνει εξίσου αποτελεσματικά –το ζητούμενο, είπαμε, είναι να ξυπνήσουν συγκεκριμένες μνήμες στους καταναλωτές. Αφήστε που το gaming εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς, οπότε –απολύτως φυσιολογικά- πολλοί από τους τίτλους που μεσουρανούσαν σε προηγούμενες δεκαετίες, δεν έχουν θέση στην αγορά με τη σημερινή μορφή της. Μία επανακυκλοφορία τους θα μπορούσε να αποτελέσει τη χρυσή τομή: η εκάστοτε εταιρεία θα έχει με τη μικρότερη δυνατή επένδυση ένα προϊόν στα χέρια της και το κοινό θα ζήσει ξανά την εμπειρία που τόσο λαχταρούσε –αν η ανταπόκριση δε, είναι ικανοποιητική, μπορεί να οδηγήσει σε ένα νέο comeback, αυτή τη φορά αρκετά πιο “φρέσκο”.

 

Η… αγορά της νοσταλγίας βέβαια, όσο ενδιαφέρον κι αν παρουσιάζει, δεν μπορεί να αποτελέσει το λεγόμενο “core business” μίας εταιρείας. Δύναται να ανταποκριθεί περίφημα σε υποστηρικτικό ρόλο, ενισχύοντας τις πωλήσεις και φέρνοντας έξτρα χρήματα στα ταμεία, όμως δύσκολα μπορεί να διατηρήσει έναν πιο μόνιμο χαρακτήρα. Η περίπτωση του πρόσφατου WipEout Omega Collection, ας πούμε, αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα: η Sony τα οργάνωσε όλα άψογα, φροντίζοντας ακόμα και για την κυκλοφορία του τίτλου σε συσκευασία που παρέπεμπε σε PS1. Ό,τι είχε να προσφέρει όμως το WipEout, το έδωσε. Εφ’ όσον δεν αναπτυχθεί κάποιο νέο επεισόδιο εξ αρχής, η σειρά θα “σβήσει” με τον καιρό μέχρι κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον να επανέλθει, ενδεχομένως με μία παρεμφερή (επανα)κυκλοφορία. “Αρπαχτή”, ναι, αλλά προσεγμένη αρπαχτή.

 

 

Τα “χρυσά” 90s

 

Τα τελευταία χρόνια, η δεκαετία του 90 –συμπαρασύροντας και εκείνη του 80- έχει την τιμητική της και όχι άδικα. Η πιτσιρικαρία εκείνων των ετών, σήμερα διανύει την τέταρτη δεκαετία της ζωής της, αποτελώντας εκείνους τους “30something” που έχουν πλέον ανεξαρτητοποιηθεί, δουλεύουν και άρα έχουν ένα σχετικά σταθερό εισόδημα, όμως σε κάθε ευκαιρία θυμούνται με νοσταλγία το παρελθόν –είμαστε εκείνοι που στα πάρτι λέμε ο ένας στον άλλο μεταξύ σοβαρού κι αστείου “μεγαλώσαμε φίλε”… Το κοινό αυτό είναι χρυσορυχείο για τις εταιρείες αφού σε αυτό ακριβώς στοχεύουν, φέρνοντας πίσω γνώριμες σειρές, αναβιώνοντας brand names και επαναφέροντας λογότυπα, χρώματα και σχέδια άρρηκτα συνδεδεμένα με αναμνήσεις.

 

Η μόδα της νοσταλγίας δεν πρόκειται να περάσει. Όπως σήμερα οι 30άρηδες αναπολούν τις εποχές των NES και SNES χρυσοπληρώνοντας τις “Classic” εκδόσεις τους, έτσι σε μερικά χρόνια οι μεταγενέστερες γενιές θα θυμούνται να μεγαλώνουν με το 3DS και το Wii. Όσο υπάρχουν νέες κυκλοφορίες και το gaming εξελίσσεται, τόσο η βιομηχανία θα ανακυκλώνει επιλεκτικά προϊόντα του παρελθόντος.

 

Σχεδόν νομοτελειακά κοινό να ακούσει τα μηνύματά της πάντα θα υπάρχει, οπότε το μόνο που έχει να κάνει εκείνη, είναι να βρει ένα όσο το δυνατόν πιο χαριτωμένο και “αυθεντικό” περιτύλιγμα. Η μόνη διαφορά έγκειται στην αντιμετώπιση, καθώς αυτό που κάποτε ξεκίνησε δειλά-δειλά μέσω του Kickstarter και συγκεκριμένων κοινοτήτων indies, πλέον έχει περάσει για τα καλά στα χέρια των μεγάλων εταιρειών και του mainstream κοινού. Δε βαριέστε, ας νοσταλγήσουμε παρέα!

[firepc]

Τοτε υπηρχε gaming για ολα τα γουστα. Τωρα υπαρχει gaming για ολες τις τσεπες

[xaerialtwistx]

Κάποτε είχαμε κορυφαία γραφικά και gameplay.

Τώρα έχουμε κορυφαία γραφικά με μάπα gameplay.

 

Σε εποχες Gameboy έως και PS2 / Sega Dreamcast δεν ηξερες τι να πρωτοπαιξεις. Τώρα οι κονσόλες βγάζουν 2 καλά παιχνίδια τον χρόνο συν καμια δεκαρια ετησια sequels τα οποια ουσιαστικά τρεφουν τις πωλησεις των κονσολων. Θυμαμαι τοτε με SNES πηγαινα σε καταστηματα τυπου Console Club και εβλεπα 200 διαφορετικους τιτλους μεταχειρισμενους για καθε κονσολα, τωρα πας σε Public ή κάποιο αλλο καταστημα και στα μεταχειρισμενα ειναι οι ιδιοι 10 τίτλοι.

 

Αυτες οι επιστροφες στο παρελθόν για εμένα είναι απολυτως δικαιολογημενες (και επιθυμητές) αλλιώς... indie και πάλι indie.

[anthkout]

Δεν θα περάσει η μοδα!! Όσο περνάει ο καιρός η νοσταλγία μας μεγαλωνει

[filip123go]

Πέρα από την νοσταλγία, σε κάθε γενιά gaming υπάρχουν κάποιοι τίτλοι-διαμάντια που αξίζει να πραγματικά να περάσουν στις επόμενες γενιές.!

[Anaisthitos]

Τα παλια παιχνιδια δεν ηταν καλυτερα, οριστε το ειπα. Απλα μας εδιναν αυτο που θελαμε διασκεδαστικο gameplay, ολοκληρομενα παιχνιδια και το τονιζω αυτο, split screen multiplayer και φυσικα δεν ειχαμε αυτη την επιδημια με τα microtransactions, ψευτο dlc και 100 διαφορετικες editions, βεβαια και το καταναλωτικο κοινο ηταν διαφορετικο, δεν ηθελε 100 skins, δεν τους ενδιεφεραν τα fps και αλλα τετοια

[dimitris pappas]

αφου τα νεα παιχνιδια ειναι ολα σκουπιδια

[Misokatsu64]

Η νοσταλγια δεν προκειται να περασει ποτε και οπως ειπανε οι παραπανω φιλοι τα παλια παιχνιδια ητανε καλυτερα και μου αρεζε παντα να βλεπω να ξεζουμιζουν την εκαστοτε κονσολα για να βγαλουν ενα ωραιο αποτελεσμα. Επιςης υπηρχε η κοντρα μεταξυ μασκοτ της καθε εταιρειας και κρατουσε το ενδιαφερον του κοσμου με κοντρες κ.α. Μαλιστα τα τελευταια χρονια παρατηρειται μια αυξηση νεων τιτλων για παλιες κονσολες (Dreamcast, NES, SNES, Mega Drive κ.α.) και ανταποκριση μπορω να πω οτι ειναι μεγαλη.

[Dr_Slump]

Η νοσταλγία δεν είναι μόδα, είναι αρχέγονο συναίσθημα που έχει βιολογικό υπόβαθρο, όχι κοινωνικό. Οπότε, πολύ απλά, δεν θα φύγει ποτέ.

Το αξιοπερίεργο είναι ότι και μικρότερες ηλικίες εξερευνούν τα προϊόντα του παρελθόντος, ακόμα κι αν δεν τα πρόλαβαν στην εποχή τους.

Εμένα προσωπικά, μεταξύ άλλων, μου αρέσει πάρα πολύ η rockabilly αισθητική, πράγμα που ούτε καν ο πατέρας μου δεν πρόλαβε!

Και επισημαίνω πως είναι άσχετο με μόδα. Για παράδειγμα, ένα μεγάλο ποσοστό νέων ακούει μουσική δημιουργημένη προτού γεννηθούν (π.χ. heavy metal) και αυτό γίνεται ανέκαθεν.

Ακόμα πιο παράξενο είναι πως το όλο συναίσθημα είναι διπολικό. Δηλαδή είτε το έχεις γερά, είτε το παρελθόν φαίνεται τελείως αδιάφορο ή απωθητικό.

[Le Perv]

Eιναι μοδα τα 80ς και 90ς.

Αν καλεσεις γκομενακι σπιτι και βγαλεις PS4 να παιξετε... την εφαγες τη χιλοπιτα.

Ενω με το master System, NES, Μega Drive με το look των late 80s... η επιτυχια ειναι σιγουρη.

 ...  

 

Παιρνεις Mega Drive και δωρο κουτα προφυλακτικα.

[Damachi]

το NES μινι το επαιρναν καθαρα για επιδειξη παναθεμα και αν αντεχουν να δουν 1 τιτλο ;-P

[risingsun]

Εγω παντως οποτε εχω χρονο παιζω gameboy!

Δεν θα περασει ποτε(η μοδα)γιατι αυτα τα παιχνιδια μπορει να μην εχουν τα γραφικα του σημερα αλλα παντα θα παιζονται γιατι ειναι οι πατερες του gaming!

[KnightRider]

Καταραμένο εμπόριο !!

 

Η νοσταλγία είναι συναίσθημα του ανθρώπου - όχι στο ηλίθιο marketing με το να προσπαθούν να ρουφάνε λεφτά !!!

 

Πολύ απλά ας πουλάνε αλλά όχι να μας τα κάνουν τσουρέκια και να μας πρήζουν με το "νοσταλγία"

[executioner]

Θα συμφωνησω απολυτα με τον φιλο xaerialtwistx κ θα προσθεσω επισης οτι τα old school games ειχαν απιστευτο replay value.ισως ενας ακομη λογος που εμεις οι retrogamers ειμαστε "κολλημενοι" με τις παιχνιδαρες του παρελθοντος.σε αντιθεση με τα συγχρονα που οποτε τα πιανω στα χερια μου λεω "αντε να τελειωνουμε βαρεθηκα"!

[LongTom]

Κάποτε είχαμε κορυφαία γραφικά και gameplay.

Τώρα έχουμε κορυφαία γραφικά με μάπα gameplay.

 

Σε εποχες Gameboy έως και PS2 / Sega Dreamcast δεν ηξερες τι να πρωτοπαιξεις. Τώρα οι κονσόλες βγάζουν 2 καλά παιχνίδια τον χρόνο συν καμια δεκαρια ετησια sequels τα οποια ουσιαστικά τρεφουν τις πωλησεις των κονσολων. Θυμαμαι τοτε με SNES πηγαινα σε καταστηματα τυπου Console Club και εβλεπα 200 διαφορετικους τιτλους μεταχειρισμενους για καθε κονσολα, τωρα πας σε Public ή κάποιο αλλο καταστημα και στα μεταχειρισμενα ειναι οι ιδιοι 10 τίτλοι.

 

Αυτες οι επιστροφες στο παρελθόν για εμένα είναι απολυτως δικαιολογημενες (και επιθυμητές) αλλιώς... indie και πάλι indie.

Μια χαρά gameplay έχουν πολλά εκ των παιχνιδιών για PC.Από witcher 3 μέχρι Cold Waters και IL-2BOS, συνεχίζουν και βγαίνουν εξαιρετικά παιχνίδια.

Για κονσόλες δεν ξέρω.