gsarig

Εγώ θα συμφωνήσω σε γενικές γραμμές με τον @paredwse - Η ταινία μου άρεσε πολύ. Τη βρήκα ξεκάθαρα καλύτερη από το μέτριο Οπενχάιμερ και την κακή Μπάρμπι (ως σωστός σινεφίλ τα είδα μαζί αυτά τα δύο, μέρα παρά μέρα, για να έχω σφαιρική άποψη). Μου άρεσε η αισθητική του ηθελημένα μη-ρεαλιστικού κόσμου της ταινίας, και το ειρωνικό της χιούμορ. Μπορώ να πω ότι μαζί με το, εντελώς διαφορετικής αισθητικής, Dune, ως προς το οπτικό της κομμάτι και την φωτογραφία της, ήταν η πιο όμορφη φετινή ταινία που είδα μέχρι στιγμής (όχι όμως και η καλύτερη που είδα φέτος γιατί έτυχε να ξαναδώ το Stalker που διαπίστωσα πως παραμένει ακόμα και σήμερα εκτός συναγωνισμού στην κατηγορία "ταινία σαν κινούμενος πίνακας ζωγραφικής"). Κατά μία έννοια το κεντρικό μήνυμα του Poor Things θυμίζει λιγάκι αυτό της Μπάρμπι, μόνο που εδώ είναι δοσμένο με πολύ καλύτερο τρόπο. Για την ακρίβεια, πιστεύω πως το Poor Things είναι αυτό που θα ήθελε να ήταν η Μπάρμπι, αλλά δεν το πλησίασε καν.

Στη δική μου περίπτωση ένας σημαντικός λόγος (όχι ο μοναδικός, προφανώς) που προτιμώ τα Surface Pro από τα παραδοσιακά λάπτοπ είναι γιατί με βολεύουν περισσότερο για desktop χρήση από άποψη εργονομίας. Πιάνουν τον ελάχιστο δυνατό χώρο στο γραφείο λόγω απουσίας πληκτρολογίου, και προσφέρουν μια επιπλέον οθόνη (έχω μόνιμα κουμπωμένες 3 οθόνες συν αυτή του Pro 8 = 4 συνολικά). Έτσι κι αλλιώς, και κλασικό λάπτοπ να είχα, στο γραφείο θα χρησιμοποιούσα εξωτερικό πληκτρολόγιο/ποντίκι. Από άποψη επιδόσεων δεν έχω συναντήσει κανένα πρόβλημα, αλλά φυσικά πηγαίνω πάντα για το πιο ισχυρό τους μοντέλο - π.χ. τώρα είμαι στα 32GB μνήμης (τα 8GB είχαν αρχίσει να μου φαίνονται για πρώτη φορά ανεπαρκή πριν από κάτι λιγότερο από μια δεκαετία - απορώ πώς τα διαθέτουν ακόμα). Όσο για τη φορητότητα, εξαρτάται από την χρήση που κάνεις. Αν θες απόλυτη ευελιξία σε περίεργες συνθήκες, το Surface Pro είναι ίσως το καλύτερο. Είναι πολύ άνετο στο αεροπλάνο, σε πολύ στενάχωρα τραπεζάκια (όπου μπορείς να το έχεις χωμένο σε μια γωνιά και να παίζεις με ασύρματο πληκτρολόγιο), το έχω χρησιμοποιήσει στηρίζοντάς το ακόμα και σε κάσα παραθύρου. Αν όμως ταξιδεύεις συχνά και θες να χρησιμοποιείς την συσκευή στο κρεβάτι ή ακουμπώντας τη στα πόδια, ένα παραδοσιακό λάπτοπ είναι καλύτερο, λόγω του πιο στιβαρού πληκτρολογίου και της καλύτερης κατανομής του βάρους. Επίσης, ένα μειονέκτημα των Surface Pro (και όλων των Surface, υποθέτω) σε σχέση με τα Macbook, είναι η μπαταρία, που στην καλύτερη θα βγάλει γύρω στις 6-7 ώρες με το ζόρι και θα πρέπει πάντα να έχεις κάπου εύκαιρο τον φορτιστή. Επιπλέον, οι επιδόσεις πέφτουν αισθητά όταν μένει εκτός πρίζας. Εάν, δηλαδή, ήμουν συνέχεια στο δρόμο και χρησιμοποιούσα την συσκευή τον περισσότερο χρόνο μου ως "laptop" και όχι ως desktop, δεν αποκλείεται να προτιμούσα να πάω σε Macbook λόγω της μεγαλύτερης οθόνης και της αυτονομίας όπου, μέχρι να δούμε τους νέους Snapdragon, δεν φαίνεται να έχει αντίπαλο. Αυτό που στη θεωρία φαίνεται να είναι κάτι ενδιάμεσο, με στιβαρό πληκτρολόγιο, μεγάλη οθόνη αλλά και αρκετή ευελιξία σε ειδικές συνθήκες, είναι το Surface Laptop Studio. Εκεί όμως το μειονέκτημα που βρίσκω, και ο λόγος που δεν το έχω αγοράσει, είναι το σχετικά μεγάλο (αν και όχι απαγορευτικό) βάρος, και, κυρίως, η κακή αυτονομία. Αν βελτίωνε αισθητά την αυτονομία και μείωνε έστω και λίγο το βάρος, θα το έπαιρνα με κλειστά μάτια.

Πιστεύω πως δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί κανείς με τα συγκεκριμένα όταν σε 2 μήνες θα ανακοινώσει τα μοντέλα με Qualcomm, που θα είναι σίγουρα πιο ενδιαφέροντα.

Λαβκραφτ δεν έχω διαβάσει (ή έστω ελάχιστα), αλλά έχω δει κάμποσες ταινίες που (αυτο)προβάλλονται ως "Λαβκραφτιανές" και ενώ η γενική θεματική μου αρέσει, ελάχιστες είναι αυτές που βρήκα να ξεχωρίζουν από τη μετριότητα. Αυτή που μου άρεσε περισσότερο ήταν το In the Mouth of Madness, και από τις πιο πρόσφατες, το The Whisperer in Darkness που θεωρείται από τους φίλους του είδους ως η ταινία που είναι με διαφορά η πιο πιστή στο πνεύμα των πρωτότυπων ιστοριών (ειδικά στο πρώτο μισό της, ήταν πάρα πολύ καλή). Επίσης, πάει καιρό που το είδα, αλλά θυμάμαι πως είχα βρει συμπαθητικό και το Spring.

The Covenant (2023) Μέχρι σήμερα, η ένδειξη "Γκάι Ρίτσι" σε ταινία ήταν σημάδι πως έπρεπε να την αποφύγω, μιας και όσες ταινίες του είχα δει ήταν υπερβολικά χαβαλετζίδικες και είχαν μια τάση να σαχλαμαρίζουν περισσότερο από όσο είμαι διατεθειμένος να αντέξω. Αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ήμουν πολύ επιφυλακτικός και με τη συγκεκριμένη, στην οποία τελικά αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία γιατί το τρέιλερ της υποσχόταν πιο σοβαρό ύφος. Πράγματι, μπορώ να πω πως το The Covenant ήταν τελικά καλύτερο από ό,τι περίμενα (ίσως κι από ό,τι ήλπιζα), με ωραίες ερμηνείες τόσο από τον Τζίλενχαλ, που όμως ήταν γνωστός και πάνω-κάτω ξέρεις τί να περιμένεις, όσο κυρίως από τον συμπρωταγωνιστή του, που κατά τη γνώμη μου κλέβει την παράσταση στο ρόλο του Αφγανού μεταφραστή. Στα πολύ θετικά στοιχεία της ταινίας βρήκα την πιο "σοβαρή" και αληθοφανή δράση, που δινόταν σε σωστές δόσεις ώστε να μην κουράζει. Π.χ., ενώ σε ταινίες όπως το Extraction ή το John Wick από ένα σημείο και μετά έπαιζα με το κινητό λόγω βαρεμάρας από την μονοτονία της δράσης (το Extraction κάπου στα μισά το παράτησα, για την ακρίβεια), εδώ δεν βαρέθηκα λεπτό, κυρίως γιατί με έκανε να ενδιαφερθώ για την τύχη των ηρώων. Δεν υπήρχαν χαζά αστεία ή κουλ ατάκες στις στιγμές που κορυφώνεται η δράση, ούτε εξωφρενικά ακροβατικά που αψηφούν τη λογική. Επίσης, οι ήρωες δεν ήταν άτρωτοι σχεδόν-υπεράνθρωποι που ξέρεις εκ των προτέρων πως οι σφαίρες δεν τους πιάνουν γιατί πρέπει σε 1-2 χρόνια να κυκλοφορήσει το σίκουελ. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι είχα πολύ καιρό να δω μια σοβαρή ταινία δράσης που να δίνει περισσότερη σημασία στην ουσία από ό,τι στο στυλ, αλλά το The Covenant ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη, και μάλιστα από σκηνοθέτη που δεν το περίμενα.

Παρεμπιπτόντως, ο τίτλος της ταινίας ("Έλα να δεις") παραπέμπει στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, και συγκεκριμένα, αν θυμάμαι καλά, στο σημείο όπου ανοίγουν οι 7 σφραγίδες.

Η αγαπημένη μου ταινία με θέμα τον πόλεμο, μαζί με το "Ο Τζόνι πήρε το όπλο του". Είναι σαν να συναντά ο Ντέιβιντ Λιντς τον Βέρνερ Χέρτζοκ σε μια πιο σκληρή εκδοχή του "Αποκάλυψη, Τώρα".

Δεν είχα σκοπό να δω ταινία χθες το βράδυ, αλλά έπεσα τυχαία πάνω στην παραπάνω φωτογραφία, έψαξα να βρω από πού προέρχεται και κατέληξα στο November. Σε ένα χωριό της Εσθονίας (λογικά κάπου τον 18ο ή 19ο αιώνα), τα πιο απόκοσμα πράγματα αποτελούν απλή καθημερινότητα για τους κατοίκους: Οι νεκροί περιφέρονται τα βράδια και συνομιλούν με τους ζωντανούς που τους προσφέρουν φαγητό, η πανούκλα κυκλοφορεί με τη μορφή ζώου, οι χωρικοί κάνουν συμφωνίες με τον Διάβολο σε σταυροδρόμια και κατασκευάζουν Kratt, πλάσματα φτιαγμένα από άψυχα αντικείμενα που τους βοηθούν στις δουλειές (ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της ταινίας). Βασισμένη σε ένα Εσθονικό μπεστ σέλερ, η ταινία είναι δύσκολο να περιγραφεί. Αισθητικά, με την όμορφη ασπρόμαυρη φωτογραφία και τα μισοερειπωμένα σπίτια φέρνει λίγο σε Μπέλα Ταρ, ενώ οι ασυνήθιστοι τοπικοί μύθοι μου θύμισαν με κάποιο τρόπο το The VVitch ως προς το πώς παρουσιάζονται. Μπορείς να την πεις πειραματική και δύσκολα μαντεύεις τί μπορεί να δεις στην επόμενη σκηνή. Από αυτή την άποψη μου θύμισε και το τσέχικο (και εξίσου ασυνήθιστο) Valerie and Her Week of Wonders. Δεν είναι ταινία τρόμου, αν και έχει στοιχεία που παραπέμπουν εκεί. Είναι υποβλητική, έχει ωραίες εικόνες και κάμποσες αξιομνημόνευτες σκηνές και θα την πρότεινα σε όποιον ψάχνει για κάτι ατμοσφαιρικό και ασυνήθιστο.

Την ξεκίνησα προχθές. Η καλή μέρα φάνηκε από το πρωί, αφού στην πρώτη σκηνή ο Άκουαμαν Κάπου στο μισάωρο με πήρε ο ύπνος. Την επομένη είδα το pitch meeting για να μην χρειαστεί να τη δω ολόκληρη.

Είδα πρόσφατα το Defendor και μπορώ να πω πως ήταν ευχάριστη έκπληξη. Αρχικά περίμενα κάτι πιο χαβαλετζίδικο, στο στυλ του (επίσης καλού) Super, αλλά παρόλο που οι δυο ταινίες θα μπορούσαν εύκολα να μπουν στις ίδιες λίστες, το Defendor έχει κάποια στοιχεία που το διαφοροποιούν αρκετά. Ενώ υπάρχουν αρκετά κωμικά στοιχεία (που υπερτονίζονται στο τρέιλερ), η ταινία είναι στον πυρήνα της δραματική. Ο Γούντι Χάρελσον είναι εξαιρετικός στον ρόλο ενός αγαθού και μειωμένης ευφυΐας ανθρώπου που υιοθετεί μια υπερηρωική περσόνα για να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του, ενώ και οι δεύτεροι ρόλοι τον υποστηρίζουν πολύ καλά. Πρόκειται για μια ταινία με χιούμορ, δράμα και ενδιαφέροντες προβληματισμούς, όπου το μόνο που με ενόχλησε είναι (όχι ακριβώς spoiler, αλλά το βάζω καλού-κακού) Παρόλα αυτά, είναι μια ταινία που μου άρεσε και την προτείνω ως έναν πολύ καλύτερο τρόπο για να περάσει κανείς 1,5 ώρα, σε σχέση με τις "αυθεντικές" υπερηρωικές ταινίες-σκουπίδια που κυκλοφορούν συνεχώς τα τελευταία χρόνια.

Όχι το 1883 ήταν, μια χαρά το θυμάμαι. Αυτό που με χάλασε στη σειρά ήταν η πομπώδης αφήγηση που γινόταν με αδέξιο τρόπο, σαν να ακούς παππούδες στο χωριό να μιλούν για τις δυσκολίες της εποχής τους αλλά και ταυτόχρονα να αποθεώνουν την αγνότητα και την άγρια ομορφιά της, παραλείποντας κάθε "βρώμικη" λεπτομέρεια από την αφήγηση, προκειμένου να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους πιο άξιους από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα. Δεν θα με χάλαγε τόσο αν γινόταν με πιο καλοφτιαγμένο τρόπο, αλλά στην περίπτωση του 1883 το βρήκα κάπως αδέξιο και κακογραμμένο (ειδικά οι μονόλογοι της πρωταγωνίστριας μου φαινόταν άβολα αστείοι). Παρόμοιο μειονέκτημα εντοπίζω και στο Yellowstone, που δεν προσπαθεί να δώσει ουσιαστικό βάθος στην σύγκρουση του παλιού με το νέο, που αποτελεί ένα από τα βασικά θέματα της σειράς. Κι εκεί υπάρχουν οι σκληροί αλλά με κώδικα τιμής φύλακες του παραδοσιακού, "καλού" τρόπου ζωής απέναντι στην κακή "πρόοδο" που εκπροσωπείται από ανθρώπους που είτε θα είναι μαλθακοί και αδύναμοι είτε διεφθαρμένοι. Η διαφορά είναι ότι το Yellowstone είναι πιο καλοφτιαγμένο από το 1883, και γι' αυτό παραβλέπω πιο εύκολα τα ελαττώματά του. Δεν θα γίνει ποτέ η αγαπημένη μου σειρά, αλλά τουλάχιστον την βλέπω ευχάριστα. Το 1883, αντίθετα, το τελείωσα με το ζόρι και δεν μπήκα καν στον κόπο να ασχοληθώ με την συνέχειά του (αυτή με τον Χάρισον Φορντ).

Αν έχεις λάπτοπ, η δεύτερη οθόνη είναι τρομερά βολική. Τα τελευταία 2 χρόνια χρησιμοποιώ μια Lenovo M14, και έχει γίνει απαραίτητο αξεσουάρ. Την χρησιμοποιώ τόσο όταν είμαι στο γραφείο, ως τέταρτη οθόνη, αλλά κυρίως όταν πρέπει να δουλέψω εκτός. Κι αν στην πρώτη περίπτωση είναι απλά μια πολυτέλεια, που δεν τρέχει τίποτα κι αν απουσιάζει, στη δεύτερη (εκτός γραφείου), αυξάνει την παραγωγικότητα κατακόρυφα. Η ιδέα μιας οθόνης 17 ιντσών που θα χώραγε στην τσάντα είναι πολύ καλή. Το πρόβλημα με την συγκεκριμένη είναι η τιμή, προφανώς, αλλά ίσως και το βάρος. Το βάρος δεν είναι απαγορευτικό, αλλά με δεδομένο το ότι είναι κάτι που θες να κουβαλάς μαζί με το λάπτοπ, θα ήθελα ιδανικά κάτι ελαφρύτερο. Η τιμή, πάλι, αυτή τη στιγμή είναι απαγορευτική, τουλάχιστον για μένα. Επίσης, κρίνοντας από την μέχρι τώρα εμπειρία μου, θα ήθελα η επόμενη φορητή οθόνη μου να έχει οθόνη αφής. Όταν πήρα την συγκεκριμένη θεώρησα πως δεν θα με ένοιαζε και δεν πήγα σε πιο ακριβό μοντέλο που το υποστήριζε, αλλά βλέπω πως τελικά μου λείπει.

Μετά από σχεδόν ένα μήνα χρήσης ρυθμιζόμενου γραφείου, ας γράψω κι εγώ τις εντυπώσεις μου... Στην περίπτωσή μου, αντί να αγοράσω ολόκληρο το γραφείο, αγόρασα μόνο τον μηχανισμό (link) και έβαλα επάνω του την επιφάνεια από το παλιό γραφείο που ήταν σε καλή κατάσταση και λυπόμουν να το πετάξω (άσε που θα ήταν δύσκολο έτσι κι αλλιώς να το ξεφορτωθώ λόγω όγκου). Παρακάτω κάποιες βασικές διαπιστώσεις / εντυπώσεις, τόσο για το γραφείο αυτό καθαυτό όσο και για κάποια περιφερειακά θέματα εργονομίας: Το ρυθμιζόμενο γραφείο αξίζει όχι μόνο γιατί σου επιτρέπει να δουλεύεις όρθιος, αλλά και γιατί σου δίνει απόλυτη ευελιξία στο να ρυθμίσεις το ύψος όταν κάθεσαι. Με το σταθερό γραφείο έπρεπε αναγκαστικά να περιοριστώ στο να ρυθμίσω το ύψος της καρέκλας, κάτι που δεν βόλευε απόλυτα. Αν έφερνα την καρέκλα στο ύψος που βόλευε καλύτερα τα πόδια μου, το πληκτρολόγιο ερχόταν πιο χαμηλά από όσο θα ήθελα, οπότε αναγκαστικά έπρεπε να τα συμβιβάσω κάπου στη μέση. Με το ρυθμιζόμενο γραφείο, αντίθετα, μπορείς να πετύχεις το καλύτερο δυνατό "καθιστό" ύψος. Και μόνο γι' αυτό άξιζε η αγορά. Προφανώς δεν μοιράζω τον χρόνο ανάμεσα σε καθιστή/όρθια στάση. Εξακολουθώ να δουλεύω καθιστός τις περισσότερες ώρες, αλλά υπάρχουν φορές που απλά πιάνομαι και θέλω να σηκωθώ. Το να έχω την επιλογή να το κάνω και να συνεχίσω να δουλεύω είναι μεγάλη υπόθεση. Θα έλεγα πως καθημερινά περνάω γύρω στη 1 με 1.5 ώρα δουλεύοντας όρθιος. Ο μηχανισμός που αγόρασα είναι καλή και στιβαρή κατασκευή, ενώ και η συναρμολόγηση ήταν βατή και δεν μου δημιούργησε θέματα. Μοναδικό μειονέκτημα είναι πως στο μεγάλο ύψος (αυτό όπου χρειάζομαι για να δουλεύω όρθιος), χάνει λίγο σε σταθερότητα και μπορεί να το νιώσεις κάποιες φορές να κουνιέται. Όχι ανησυχητικά, προφανώς, αλλά παρόλα αυτά μπορεί να είναι λίγο ενοχλητικό μέχρι να το συνηθίσεις. Σε χαμηλά ύψη είναι απόλυτα σταθερό, θα έλεγα όσο και ένα απλό γραφείο. Μαζί με το γραφείο αγόρασα και βραχίονες οθόνης. Σε συνδυασμό με το ρυθμιζόμενο γραφείο, σου δίνουν απόλυτη ευελιξία να ρυθμίσεις το ύψος της οθόνης όπου ακριβώς θέλεις. Επιπλέον, ανοίγεις πολύ χώρο στο γραφείο. Μπορώ να πω ότι είναι από τις πιο σοφές αγορές που έχω κάνει. Για χρόνια χρησιμοποιούσα "σπαστό" (natural) πληκτρολόγιο - το Surface Ergonomic Keyboard. Οι εντυπώσεις μου είναι πολύ καλές, αλλά κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, άρχισαν να φθείρονται κάποια πλήκτρα και αποφάσισα να το αλλάξω. Αυτή τη φορά είπα να πάω σε ένα καλό μη-εργονομικό. Οι λόγοι για αυτή την απόφαση ήταν δύο: ο πρώτος ότι η αγορά των εργονομικών δείχνει να κινείται με πολύ αργούς ρυθμούς, και τα νέα μοντέλα βγαίνουν πολύ σπάνια. Ο δεύτερος, και σημαντικότερος, ότι χρησιμοποιώντας συνεχώς το εργονομικό, είχα θέμα προσαρμογής όταν χρειαζόταν να χρησιμοποιήσω το κλασικό πληκτρολόγιο του λάπτοπ. Μετά από αρκετό ψάξιμο, κατέληξα στο Corsair K100 Air, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ η αίσθηση πληκτρολόγησης των low profile και, δεν θα το κρύψω, μου φάνηκε πολύ πιο όμορφο από όλα τα υπόλοιπα (βέβαια, το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις το σύνδεσα ήταν να σβήσω εντελώς τον ενοχλητικό φωτισμό). Η διαπίστωσή μου, μετά από αρκετούς μήνες χρήσης, είναι πως δεν νιώθω κάποια μεγαλύτερη καταπόνηση σε σχέση με το εργονομικό. Αυτό όμως με την προϋπόθεση πως το πληκτρολόγιο βρίσκεται ακριβώς στο κατάλληλο ύψος ώστε να πληκτρολογείς ξεκούραστα. Νομίζω, δηλαδή, πως το πλεονέκτημα του εργονομικού είναι ότι συγχωρεί πιο εύκολα τις αποκλίσεις στο ύψος, ενώ το κλασικό, για να μην σε καταπονεί, πρέπει να έρθει ακριβώς στο σωστό ύψος. Εκεί είναι που βοηθάει τρομερά ο συνδυασμός ρυθμιζόμενου γραφείου και βραχίονα οθόνης: μπορείς να φέρεις τα πάντα ακριβώς στο σημείο που σε βολεύουν. Το αν δουλεύω όρθιος ή καθιστός δεν επηρεάζει σε καμία περίπτωση την παραγωγικότητά μου. Απεναντίας, η εναλλαγή στην στάση πολλές φορές μπορεί να την τονώσει, γιατί όταν το σώμα αρχίσει να πιάνεται, ακολουθεί σιγά σιγά και το μυαλό.

Κι εμένα το 1883 δεν μου άρεσε, κυρίως γιατί η εξιδανίκευση της άγριας δύσης και των ανθρώπων της έφτανε στα όρια της γραφικότητας, αντίστοιχου βεληνεκούς με post μεσήλικα του Facebook που αναπολεί τις εποχές που πίναμε νερό από το λάστιχο και πιάναμε την πέτρα και τη στύβαμε κι ο κόσμος ήταν πιο ντόμπρος και αγνός κι η ζωή σκληρή αλλά όμορφη κλπ κλπ. Το έχει και το Yellowstone αυτό το κακό, απλά όχι σε τόσο ακραίο βαθμό, γι' αυτό και βλέπεται πολύ πιο ευχάριστα. Στο Yellowstone βλέπω κι ένα έξτρα ενδιαφέρον στο ότι σου δίνει μια πιο αυθεντική ματιά στην κουλτούρα αυτών των ανθρώπων, που μου ήταν τελείως άγνωστη. Ή τουλάχιστον έχει καταφέρει να με πείσει ότι έχει μια κάποια αυθεντικότητα, μιας και εμφανίζει συχνά ως γκεστ σταρ πραγματικές τοπικές διασημότητες, από μουσικούς της Κάντρι έως καβαλάρηδες ροντέο ή ακόμα και διάσημα άλογα. Για να επανέλθω στο 1883, αντίστοιχη μίνι-σειρα με θέμα την άγρια δύση, που μου άρεσε περισσότερο, ήταν το The English. Αν πάμε πιο παλιά, ωραίο ήταν και το Hell of Wheels και προφανώς το κλασικό πια Deadwood.

Είχα δει πριν από κάποιο καιρό την Κινέζικη σειρά και παρόλο που δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ως σύνολο, η ιστορία γενικά έχει ενδιαφέρον, κυρίως Κρίνοντας από την πρωτότυπη σειρά, μου φάνηκε μια ιστορία με καλές προοπτικές που θα σήκωνε αρκετές βελτιώσεις που ελπίζω (χωρίς απαραίτητα να το πιστεύω κιόλας) να γίνουν σε αυτή τη διασκευή.