Death Stranding Review (PS4)

Το Death Stranding αποτελεί μία από τις πλέον πολυσυζητημένες κυκλοφορίες των τελευταίων ετών. Κάτι το ομολογουμένως ασυνήθιστο κόνσεπτ του, κάτι η ιδιαίτερη εμπειρία gameplay που προσφέρει, κάτι το μάρκετινγκ της Sony –που ειρήσθω εν παρόδω παίρνει άριστα- και κάτι η υπογραφή του Hideo Kojima, ενός εκ των πιο αναγνωρίσιμων δημιουργών video games παγκοσμίως, έκαναν Τύπο και κοινό να μιλούν εδώ και βδομάδες σχεδόν αποκλειστικά για αυτό.

Η αλήθεια είναι πως το Death Stranding επιδιώκει να διαφέρει. Ο στόχος του από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του στιγμή είναι να προσφέρει στον παίκτη κάτι το ξεχωριστό, κάτι που δύσκολα θα βρει εκείνος επί του παρόντος σε άλλον τίτλο. Το διαφορετικό βέβαια δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι και καλύτερο. Ποιοτικότερο σίγουρα, διασκεδαστικότερο παίζεται…

Το μόνο βέβαιο είναι πως το πόνημα του Kojima είναι αρκετά απαιτητικό. Στην αρχή, ο παίκτης οφείλει να είναι συγκεντρωμένος προκειμένου να μπει στο κλίμα του όσο το δυνατόν ταχύτερα, να καταλάβει το σεναριακό υπόβαθρο, τον ρόλο του πρωταγωνιστή, τους κινδύνους που ελλοχεύουν και τον τρόπο με τον οποίο ο ίδιος μπορεί να επηρεάσει τα πράγματα. Στην πορεία, καλείται να επιδείξει ιώβεια υπομονή, αναλωνόμενος σε gameplay που υπό άλλες συνθήκες θα τον εξουθένωνε.

Στο Death Stranding λοιπόν, βρισκόμαστε στο κοντινό μέλλον με τον κόσμο να έχει πάει κατά διαόλου. Μια μεγάλη έκρηξη κατέστρεψε την Αμερική, διαλύοντας το κράτος (η τύχη του υπόλοιπου πλανήτη αγνοείται επιδεικτικά). Αυτό ήταν όμως μάλλον το λιγότερο, αφού παράλληλα κατέστρεψε το χώρισμα μεταξύ του κόσμου των ζωντανών και των νεκρών με αποτέλεσμα οι ψυχές των δεύτερων να τριγυρνούν ελεύθερες ψάχνοντας να επιστρέψουν. Όταν τα πλάσματα αυτά, τα λεγόμενα BT βρίσκουν εν τέλει νεκρά σώματα, προκαλούν τεράστιας ισχύος εκρήξεις μαζί με μία ιδιαίτερου τύπου βροχή που το παιχνίδι ονομάζει χρονόπτωση και γερνά ό,τι αγγίζει.

Με αυτά ως δεδομένα, η ανθρωπότητα –των ΗΠΑ- έχει καταφύγει σε υπόγειες αποικίες, στηριζόμενη κυρίως σε μεταφορείς που αναλαμβάνουν τη ζόρικη δουλειά να μεταφέρουν αγαθά από πόλη σε πόλη. Τα μόνα που έχουν απομείνει από τον παλιό κόσμο είναι μία λειτουργία 3D printing που βασίζεται στο χειράλιο –το οποίο με τη σειρά του είναι μια ουσία που προκύπτει από τα BT- και άπειρα κουτάκια Monster (εντελώς άστοχο product placement). Ο κεντρικός ήρωας, Sam Porter Bridges είναι ένας τέτοιος μεταφορέας. Μη σας παραξενεύει το όνομα: στο Death Stranding όλοι οι χαρακτήρες έχουν ονόματα που τους χαρακτηρίζουν.

Τα παραπάνω μπορεί να μοιάζουν υπερβολικά πολύπλοκα, ωστόσο το παιχνίδι κάνει εξαιρετική δουλειά στο “χτίσιμο” της ιστορίας του. Μετά τις πρώτες δύο ώρες παιχνιδιού –με ένα σημαντικό ποσοστό τους να είναι cutscenes- θα έχετε σχηματίσει μια καλή εικόνα για τον κόσμο του, τον ρόλο των βασικών χαρακτήρων και κάποιες πρώτες καταστάσεις που θα έχετε συναντήσει. Ο ρόλος σας είναι να μεταφέρετε αντικείμενα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Στο Death Stranding επιδίδεστε σε ένα μπαράζ “αποστολών FedEx” στις οποίες παραδίδετε πακέτα.

Το ζητούμενο βέβαια είναι τα πακέτα αυτά να φτάσουν στην ώρα τους και σε καλή κατάσταση. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να επιλέξετε προσεκτικά τον δρόμο σας, να αποφύγετε τις κακοτοπιές και να φροντίσετε ώστε ο Sam να διατηρήσει την ισορροπία του σε κάθε περίπτωση. Στο διάβα σας θα βρείτε ένα αρκετά αφιλόξενο περιβάλλον με βουνά, γκρεμούς και ποτάμια, τα BT που λέγαμε πιο πάνω και ομάδες ληστών που έχουν βάλει στο μάτι το εμπόρευμά σας. Επιπρόσθετα, θα πρέπει να δώσετε έμφαση στον τρόπο με τον οποίο θα φορτώσετε τον Sam: η λογική λέει ότι θα προσπαθήσετε να πάρετε μαζί σας όσο το δυνατόν περισσότερα αλλά πόσα θα είναι αυτά…;

Σημαντικό ρόλο στην αποστολή σας θα παίξει το ασύγχρονο multiplayer του Death Stranding –για εσάς που αγχώνεστε, είναι προαιρετικό κι αν δε σας αρέσει, απλά το απενεργοποιείτε. Στη λογική που καθιέρωσε η σειρά Souls, καθώς προχωράτε στο παιχνίδι θα βρίσκετε κατασκευές άλλων παικτών τις οποίες θα είστε σε θέση να εκμεταλλεύεστε έτσι ώστε να κάνετε τη ζωή σας ευκολότερη –αντίστοιχα, οι σκάλες, τα σκοινιά και τα λοιπά δικά σας δημιουργήματα μένουν παρακαταθήκη για τους επόμενους. Για να δείξετε μάλιστα την ευγνωμοσύνη σας, μπορείτε να τους χαρίσετε… likes τα οποία σε έναν βαθμό καθορίζουν την απόδοση του Sam αλλά και τις ικανότητές του.

Το gameplay του Death Stranding αποτελείται ως επί το πλείστον από παρεμφερείς αποστολές. Με την κάθε του παράδοση, ο Sam συμβάλει στην επέκταση του Χειρικού Δικτύου, μίας τεχνολογίας που έχει τη δύναμη να ενώσει τους διάσπαρτους κόμβους στην επικράτεια των ΗΠΑ και να κάνει τις τελευταίες και πάλι κράτος. Ανάμεσα σε όλες αυτές τις αποστολές λοιπόν, το Death Stranding διηγείται και μία ιστορία η οποία είναι ενδιαφέρουσα αλλά μέχρι εκεί. Οι γνωστοί ηθοποιοί που συνθέτουν το καστ του παιχνιδιού κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους, φροντίζοντας να είναι εκεί που θα τραβήξουν την προσοχή όταν πρέπει, ενώ μολονότι προς το τέλος τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά, ο τίτλος φροντίζει να προετοιμάσει το έδαφος για πιθανό sequel.

Μιας που αναφερθήκαμε στο καστ του Death Stranding, ας ανοίξουμε μια μικρή παρένθεση για μία εκτενέστερη αναφορά σε αυτό. Ο ρόλος του Norman Reedus είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του, ενώ εκείνος της Lea Seydoux έκπληξη –ευχάριστη όμως. Ο Mads Mikkelsen με το χαρακτηριστικό… βλέμμα του τρελού είναι εξαιρετικός ενώ το ίδιο ισχύει και με τον Troy Baker. Σε σπέσιαλ cameo συναντάμε τον Guillermo del Toro. Όπως συμβαίνει με τις first party κυκλοφορίες της Sony, έτσι και το Death Stranding έρχεται πλήρως εξελληνισμένο. Οι Έλληνες ηθοποιοί έχουν κάνει καταπληκτική δουλειά, ωστόσο όσοι επιθυμούν μια πιο αυθεντική εμπειρία μπορούν απλά να επιλέξουν ελληνικά μενού και υπότιτλους. Η τελευταία επιλογή κάνει φιλικότερη προς τον –Έλληνα- παίκτη την όλη εμπειρία του παιχνιδιού, αν και το μικρό μέγεθος γραμματοσειράς ίσως να δυσκολέψει ορισμένους. Κλείνουμε την παρένθεση και συνεχίζουμε.

Πέραν των παραδόσεων υπάρχουν όμως και μάχες. Το Death Stranding δίνει έμφαση στη stealth προσέγγιση όσον αφορά στο gameplay του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο παίκτης δεν μπορεί να υιοθετήσει διαφορετική αντιμετώπιση. Τα boss fights δε λείπουν, οι αντίπαλοι προσφέρουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο πρόκλησης (μην περιμένετε το βάθος των Metal Gear) ενώ το μωρό που είναι συνδεδεμένο στο σώμα σας, το BB, έχει σημαντικά μικρότερο ρόλο απ’ ό,τι άφηναν να εννοηθεί όλα αυτά τα χρόνια οι άνθρωποι της Sony και της Kojima Productions, αφού βοηθά τον Sam να δει τα BT έτσι ώστε να τους αποφύγει. Όσο περισσότερες ώρες επενδύετε στο παιχνίδι, τόσο πιο εξελιγμένος θα γίνεται ο εξοπλισμός σας, επιτρέποντάς σας να μεταφέρετε μεγαλύτερες ποσότητες με περισσότερη ευκολία.

Κι αν το gameplay του είναι συζητήσιμο, στον τεχνικό τομέα το Death Stranding παίρνει άριστα. Πρόκειται για ένα από τα πλέον καλοφτιαγμένα παιχνίδια της γενιάς του και δε θα ήταν υπερβολή αν κάποιος ισχυριζόταν ότι πιθανότατα να μιλάμε για ό,τι πιο εντυπωσιακό μας έχει προσφέρει ποτέ το gaming. Τα τοπία, οι φωτοσκιάσεις, τα δυναμικά καιρικά φαινόμενα, όλα είναι εκπληκτικά. Οι ψηφιακές εκδοχές των ηθοποιών δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τις πραγματικές με τις εκφράσεις των προσώπων και τις κινήσεις τους να είναι προσεγμένες μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Το μοντέλο της φυσικής είναι εξίσου εντυπωσιακό και μολονότι δεν είναι ακριβώς ρεαλιστικό (φτάνει να δείτε με τι καταλήγει να κυκλοφορεί ο Sam στην πλάτη…) προσφέρει μία απόλυτα απολαυστική εμπειρία.

Το ερώτημα που τίθεται εν τέλει, δεν είναι αν το Death Stranding είναι εντυπωσιακό ή ξεχωριστό αλλά αν είναι σε θέση να ψυχαγωγήσει τον παίκτη (τα περί οράματος του Kojima δεν απαντούν στην ερώτηση “αν κάποιος πέρασε καλά παίζοντας”). Εδώ τα πράγματα είναι ζόρικα αφού στην πράξη μιλάμε για έναν τίτλο με διάρκεια τουλάχιστον 40-45 ώρες, οι περισσότερες εκ των οποίων υποχρεώνουν τον παίκτη να κάνει το ίδιο πράγμα. Ο επιβλητικός του κόσμος είναι μεν εντυπωσιακός όμως εν τέλει καταλήγει να διηγείται μια ιστορία που θα μπορούσε να έχει ολοκληρώσει στον μισό χρόνο.

Πρόκειται για τίτλο που σίγουρα θα είναι κρίμα να μη δει κάποιος. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ωστόσο ότι θα διασκεδάσει κιόλας παίζοντάς τον.