Μετά το "Κάλεσμα του δράκου" συνέχισα με την extended version της βιογραφίας των Paradise Lost. Είχα διαβάσει την πρώτη έκδοση, την οποία ο συγγραφέας αναθεώρησε με νέο κεφάλαιο/πρόσφατες συνεντεύξεις, προσθέτοντας άλλες εκατόν τριάντα (130) σελίδες. Με "έτρωγε" το χέρι μου να αγοράσω την νέα έκδοση, ε, άντεξα, ένα (1) χρόνο, δεν άντεξα παραπάνω! Αγόρασα τη νέα έκδοση και χάρισα την παλιά σε έναν φίλο ίδιων μουσικών γούστων με μένα.
Το τελείωσα σχετικά σύντομα. ΟΚ, ενδιαφέρουσες οι προσθήκες, θεωρώ ότι άξιζαν τον κόπο της αναθεωρημένης έκδοσης. Δεν μου άρεσαν δύο γεγονότα:
1) Στο επιπρόσθετο κεφάλαιο, αναγράφεται λανθασμένα δύο φορές (!!!) ο τίτλος ενός album τους. Κάτι δεν πήγε καλά με την επιμέλεια του κειμένου.
2) Η σελιδοποίηση του πρόσθετου μέρους είναι "εκτός" κατά δύο σελίδες. Π.χ. στα περιεχόμενα γράφει ότι το τάδε κεφάλαιο ξεκινάει στη ΧΧΧ σελίδα, ενώ στην πραγματικότητα ξεκινάει στην "ΧΧΧ + 2" σελίδα.
Μικρά τα κακά; Για κάποιους, ίσως. Εμένα με ενόχλησαν, διότι έδειξαν ότι στην αναθεωρημένη έκδοση δεν δόθηκε η ελάχιστη προσοχή που απαιτείτο. Αφαίρεσαν λίγους βαθμούς ικανοποίησης από τη συνολική εμπειρία ανάγνωσης, όμως, δεν τα θεωρώ ικανά/αρκετά για να κακοχαρακτηρίσω το βιβλίο.
Συνέχισα με το "Η Έκρηξη" της Ίρσα Σιγκουρδαντότιρ.
Πρέπει να ήταν το τρίτο βιβλίο που μεταφράστηκε στα Ελληνικά και με πρωταγωνίστρια τη δικηγόρο Θόρα, απλώς άργησε να περιέλθει στην αντίληψή μου. Το βιβλίο κινείται στα γνωστά μονοπάτια αστυνομικής λογοτεχνίας της συγγραφέως. Μικρά κεφάλαια, που διατηρούν αμείωτο ενδιαφέρον του αναγνώστη, αδιόρατη έως καθόλου "κοιλιά", διάσπαρτα στοιχεία "εδώ κι εκεί" τα οποία προκαλούν τον αναγνώστη να καταλήξει σε συμπέρασμα πριν το τέλος του βιβλίου και - φυσικά - η ανατροπή - με όλη τη σημασία της λέξης - στο τέλος.
Το ευχαριστήθηκα και το συστήνω σε λάτρεις της αστυνομικής λογοτεχνίας.
Ακολούθως, "ξεπατώθηκα" διαβάζοντας comics/graphic novels. Διάβασα τα "Περσέπολις", "Σκιές στο φως - ιστορίες για τον Freddie Mercury", "Τρέξιμο: Το μαρτύριο και η ηδονή", "
No Remorse - Αληθινές ιστορίες για τον Lemmy Kilmister και τους Motorhead", "Miles Davis - Αναζητώντας τον ήχο", "ΘΒ - Η γαλέρα της ζωής μου" και το "The Κόπανοι". Όλα ενδιαφέροντα και διασκεδαστικά (ειδικά τα "Περσέπολις", "No remorse" και "ΘΒ" με συνεπήραν) εκτός από το "Σκιές στο φως", όπου περίμενα πιο ουσιαστικές ιστορίες για τον Freddie Mercury, οι οποίες θα κάλυπταν τη ζωή του μέχρι το τέλος της.
Συνεχίζω με το "Ανάμεσα σε ψεύτες"
Μέχρι στιγμής, το βρίσκω ενδιαφέρον.