Ποια Ταινία Μόλις Είδατε; (2)

[Cro-Magnon]

16 ώρες πριν, jokerakias είπε

Εσυ το γατονι που καταλαβαίνει την κακή ταινία στο 20 λεπτό αυτή πως σου ξέφυγε; 

Την ειδα λόγω Κιούμπρικ, ο οποίος είναι ειδικό μέγεθος για τον κινηματογράφο. Ήθελα να δω πως την κινηματογραφησε στο τεχνικο κομμάτι βασικά και την ροή της υπόθεσης. Δυστυχώς, οπως προείπα,  απογοήτευση μεγάλη. 

17 ώρες πριν, armin είπε

Φιλε Cro πολλες αποψεις σου ειναι λιγο ακραιες με αποτελεσμα να διχαζουν πολυ κοσμο, αλλα η συγκεκριμενη για το Barry Lyndon πιστευω πως ειναι απλα βιαστικη και καταντι ανωριμη. Δεν ξερω αν την εχεις ξαναδει την ταινια αυτη αλλα πιστεψε με, οπως ολες οι ταινιες του Κουμπρικ, οσο πιο πολλες φορες τις βλεπεις τοσο πιο καλη εντυπωση θα σου αφηνουν. Και ξερω οτι ειναι λιγο δυσκολο να ξαναδεις ενα 3ωρο period piece για τους αριστοκρατες του 18ου (?) αιωνα αλλα ειναι απο τις ταινιες που η ψυχη τους δεν φαινεται ευκολα με την πρωτη φορα. Οσον αφορα την ερμηνεια του πρωταγωνιστη, πολλα εχουν ειπωθει για το αμα ηταν ηθελημενα τοσο ''κενο'' το προσωπειο του Μπαρρυ, (ισως επειδη ηθελε να κρυψει την  αληθινη του φυση απο τους υπολοιπους αριστοκρατες), η αν εφταιγε πραγματικα η ελλειψη ταλεντου απο τον O'Neal. Παντως ειναι σιγουρα ενδιαφερον το γεγονος οτι ο Κουμπρικ ειχε την ελευθερια  να επιλεξει αναμεσα στους << O’Neal, Robert Redford, Steve McQueen, Burt Reynolds, Charles Bronson, Paul Newman, John Wayne και Marlon Brando >> και παρ'ολα αυτα επελεξε τον λιγοτερο ταλαντουχο απο ολους.

Το πρόβλημα φίλε μου δεν είναι η δική μου άποψη, αλλά οτι μερικοί δεν ανεχονται την αντίθετη άποψη και κυρίως δεν ξέρουν να επιχειρηματολογουν εναντίον της. 

[panos_0079]

3 ώρες πριν, Cro-Magnon είπε

Την ειδα λόγω Κιούμπρικ, ο οποίος είναι ειδικό μέγεθος για τον κινηματογράφο. Ήθελα να δω πως την κινηματογραφησε στο τεχνικο κομμάτι βασικά και την ροή της υπόθεσης. Δυστυχώς, οπως προείπα,  απογοήτευση μεγάλη. 

Το πρόβλημα φίλε μου δεν είναι η δική μου άποψη, αλλά οτι μερικοί δεν ανεχονται την αντίθετη άποψη και κυρίως δεν ξέρουν να επιχειρηματολογουν εναντίον της. 

Η αναλυση που κανεις δε λεγεται αντιθετη αποψη αλλα ισοπεδωση.

[Voodooman]

9 ώρες πριν, Fotis13 είπε

Red Sparrow

Η Jennifer  εχει δοθει ολοκληρωτικα στον ρολο, ειναι ο ορισμος της αναφτρας για μια ακομα φορα και η εμηνευτικη της παρουσια  ειναι καταλυτικη και   κυριαρχη .Αν σταματησει  να παιζει σε αηδιες τυπου Hunger games  και συνεργαστει με καλους σκηνοθετες ειναι ικανη  να αφησει το στιγμα της στην βιομηχανια . 

Η ειρωνία είναι ότι ο σκηνοθέτης της ταινίας είναι και ο σκηνοθέτης των τριών από τα τέσσερα Hunger games!

Δεν την βρίσκω άσχημη ως γυναίκα, αλλά ιδίως στη συγκεκριμένη ταινία η απελπισία και τα αδιέξοδά της δεν με άφηναν να δω κάτι άλλο. Και νομίζω το πέρασε πολύ καλά αυτό, οπότε δεν είναι και κακή ηθοποιός.

[Επισκέπτης]

7 ώρες πριν, Cro-Magnon είπε

Το πρόβλημα φίλε μου δεν είναι η δική μου άποψη, αλλά οτι μερικοί δεν ανεχονται την αντίθετη άποψη και κυρίως δεν ξέρουν να επιχειρηματολογουν εναντίον της. 

Έγραψες "άνοστο, ανιαρό, άνευρο, κρυόκωλη ταινία". Και τίποτα άλλο. Αυτά είναι απόψεις απέναντι στις οποίες πρέπει κάποιος να "ξέρει να επιχειρηματολογήσει" εναντίον τους;

Αν θέλεις να πιάσεις σοβαρές συζητήσεις, πρέπει να γράφεις και σοβαρά.

[Cro-Magnon]

1 ώρα πριν, Manuel είπε

Έγραψες "άνοστο, ανιαρό, άνευρο, κρυόκωλη ταινία". Και τίποτα άλλο. Αυτά είναι απόψεις απέναντι στις οποίες πρέπει κάποιος να "ξέρει να επιχειρηματολογήσει" εναντίον τους;

Αν θέλεις να πιάσεις σοβαρές συζητήσεις, πρέπει να γράφεις και σοβαρά.

Άντε να σου κάνω τη χάρη να δω τι θα απαντήσεις: 

 

Μπαρυ Λύντον:

 

Άνοστος ο Ραιαν Ο’Νηλ vs Μαλκοβιτς-επικινδυνες σχεσεις, Ρειφ Φαινς-αγγλος ασθενης, Γουωλτερ Ματάου στους Πειρατές

Ανιαρή ταινία 3 ώρες φλατ,  χωρίς συναίσθημα vs Το Πιάνο, χωρις χιουμορ ( vs Ερωτευμενος Σαιξπηρ)

Ανευρο - μάχες, σχεδόν τυπου μολυβενια στρατιωτάκια vs Harakiri 1962, 7 Samurai, Braveheart. Οι διαλογοι στο Μπαρυ Λυντον ειναι σχεδόν παρομοιοι με αυτούς συνταξιούχων σε ΚΑΠΗ

 

Κρυοκωλες όλες οι πρωταγωνιστριες του, αν συγκρινεις με Κειτ Γουινσλετ (Τζουντ, Λογικη κι ευαισθησια), Ζανγκ Ζιγι (Τιγρης και Δρακος), Τζουντι Ντετς - Πάλτροου (ερωτευμενος Σαιξπηρ), Χολυ Χαντερ (Το Πιανο), Μισελ Πφαιφερ (επικινδυνες σχεσεις) κοκ

 

Αν εξαιρέσεις το φωτισμό με τα κεριά και τους γρηγορους φακους κτλ συμπραγκαλα που υποτιθεται οτι εκανε ο Κιουμπρικ εδώ στο τεχνικο κομματι, παιχτικά και σεναριακά το Μπαρυ Λύντον τις τρωει στα αυτιά, από οποιαδήποτε άλλη ταινια απο αυτες που ανεφερα κι από αρκετες αλλες που ξεχναω ακομη. 

 

Αν σου έκρυβαν το ονομα του σκηνοθέτη, πάω στοίχημα ότι η Κορη μου η Σοσιαλίστρια θα σου φαινόταν ετη φωτός καλύτερη σε σκηνοθεσία...

[armin]

Οι συγκρισεις σου με πεθαινουν. Πχ, με την ιδια λογικη ρε Cro και η ερμηνεια του HAL 9000 απο την Οδυσσεια πολυ κρυα και ανιαρη σε σχεση με την Joi απο το νεο Blade Runner, ή με την Ava απο το Ex Machina. Ξεχνας οτι η καθε ταινια δημιουργειται απο διαφορετικους ανθρωπους, με τελειως διαφορετικους σκοπους οσον αφορα το τί μηνυματα θελουν να περασουν στο κοινο και τι συναισθηματα θελουν να προκαλεσουν στους θεατες.

[talibanakos]

12 ώρες πριν, Fotis13 είπε

Ο Θιασος ειναι ισως η κορυφαια Ελληνικη ταινια ολων των εποχων .Οι συμβολισμοι και οι παραβολες της  ανατεμνουν ολη την συγχρονη και οχι μονο  ιστορια της χωρας .

Παιζει ο πατερας μου σε αυτη..

[fasttam]

Το θίασο τον είχα δει στην τρυφερή ηλικία των 20 χρόνων και σχεδόν με πήρε ο ύπνος. Τόσα ήξερα τόσα έβλεπα.

Μέχρι σήμερα τον έχω ξαναδεί πάνω από 15 φορές.

Ο Αγγελόπουλος δικαιωματικά ανήκει σε μια πολύ κλειστή ελίτ σκηνοθετών (να πούμε 10αδα;) που εκτός των άλλων είχε και το μειονέκτημα να ζει σε μια χολεριασμενη Ελλάδα, τρομοκρατημένη με οτιδήποτε καινούργιο και διαφορετικό.

[panos_0079]

3 ώρες πριν, Cro-Magnon είπε

Άντε να σου κάνω τη χάρη να δω τι θα απαντήσεις: 

 

Μπαρυ Λύντον:

 

Άνοστος ο Ραιαν Ο’Νηλ vs Μαλκοβιτς-επικινδυνες σχεσεις, Ρειφ Φαινς-αγγλος ασθενης, Γουωλτερ Ματάου στους Πειρατές

Ανιαρή ταινία 3 ώρες φλατ,  χωρίς συναίσθημα vs Το Πιάνο, χωρις χιουμορ ( vs Ερωτευμενος Σαιξπηρ)

Ανευρο - μάχες, σχεδόν τυπου μολυβενια στρατιωτάκια vs Harakiri 1962, 7 Samurai, Braveheart. Οι διαλογοι στο Μπαρυ Λυντον ειναι σχεδόν παρομοιοι με αυτούς συνταξιούχων σε ΚΑΠΗ

 

Κρυοκωλες όλες οι πρωταγωνιστριες του, αν συγκρινεις με Κειτ Γουινσλετ (Τζουντ, Λογικη κι ευαισθησια), Ζανγκ Ζιγι (Τιγρης και Δρακος), Τζουντι Ντετς - Πάλτροου (ερωτευμενος Σαιξπηρ), Χολυ Χαντερ (Το Πιανο), Μισελ Πφαιφερ (επικινδυνες σχεσεις) κοκ

 

Αν εξαιρέσεις το φωτισμό με τα κεριά και τους γρηγορους φακους κτλ συμπραγκαλα που υποτιθεται οτι εκανε ο Κιουμπρικ εδώ στο τεχνικο κομματι, παιχτικά και σεναριακά το Μπαρυ Λύντον τις τρωει στα αυτιά, από οποιαδήποτε άλλη ταινια απο αυτες που ανεφερα κι από αρκετες αλλες που ξεχναω ακομη. 

 

Αν σου έκρυβαν το ονομα του σκηνοθέτη, πάω στοίχημα ότι η Κορη μου η Σοσιαλίστρια θα σου φαινόταν ετη φωτός καλύτερη σε σκηνοθεσία...

Μειοψηφια εισαι φιλε μου....120.000 ατομα ψηφισαν στο IDMB και ο μεσος ορος ειναι 8.1 !!!!

ΛΕς να χουν ολοι αυτοι αδικο και να χεις δικιο εσυ???

[billdanos]

[Cro-Magnon]

9 ώρες πριν, armin είπε

Οι συγκρισεις σου με πεθαινουν. Πχ, με την ιδια λογικη ρε Cro και η ερμηνεια του HAL 9000 απο την Οδυσσεια πολυ κρυα και ανιαρη σε σχεση με την Joi απο το νεο Blade Runner, ή με την Ava απο το Ex Machina. Ξεχνας οτι η καθε ταινια δημιουργειται απο διαφορετικους ανθρωπους, με τελειως διαφορετικους σκοπους οσον αφορα το τί μηνυματα θελουν να περασουν στο κοινο και τι συναισθηματα θελουν να προκαλεσουν στους θεατες.

...ερχεται κι η ωρα της Οδύσσειας...για την ωρα ασχολουμαι με το Full Metal Jacket....

Παντως, οταν βαζεις σε μια ταινια 8/10, θεωρεις οτι αυτη λογικα θα σπαει τα φραγματα του χρόνου και των στενων ομαδων θεατων. Αλλά αδερφάκι μου, δεν απαντησες στις συγκρίσεις που εκανα για το Μπαρυ Λυντον. Αν μπεις στον κόπο να ξανατσεκαρεις τις συγκεκριμενες ταινιες θα δεις ποσο "φτωχος" ειναι ο Μπαρυ σε ολα και κυριως σε συναισθημα.

[armin]

Σαν να μη διαβασες καν αυτο που εγραψα σχετικα με το γεγονος οτι οι συγκρισεις σε τοσο γενικο επιπεδο απλα δεν εχουν καμια ουσιωδη εφαρμογη.

[Επισκέπτης]

13 ώρες πριν, Cro-Magnon είπε

Άντε να σου κάνω τη χάρη να δω τι θα απαντήσεις: 

 

Μπαρυ Λύντον:

 

Άνοστος ο Ραιαν Ο’Νηλ vs Μαλκοβιτς-επικινδυνες σχεσεις, Ρειφ Φαινς-αγγλος ασθενης, Γουωλτερ Ματάου στους Πειρατές

Ανιαρή ταινία 3 ώρες φλατ,  χωρίς συναίσθημα vs Το Πιάνο, χωρις χιουμορ ( vs Ερωτευμενος Σαιξπηρ)

Ανευρο - μάχες, σχεδόν τυπου μολυβενια στρατιωτάκια vs Harakiri 1962, 7 Samurai, Braveheart. Οι διαλογοι στο Μπαρυ Λυντον ειναι σχεδόν παρομοιοι με αυτούς συνταξιούχων σε ΚΑΠΗ

 

Κρυοκωλες όλες οι πρωταγωνιστριες του, αν συγκρινεις με Κειτ Γουινσλετ (Τζουντ, Λογικη κι ευαισθησια), Ζανγκ Ζιγι (Τιγρης και Δρακος), Τζουντι Ντετς - Πάλτροου (ερωτευμενος Σαιξπηρ), Χολυ Χαντερ (Το Πιανο), Μισελ Πφαιφερ (επικινδυνες σχεσεις) κοκ

 

Αν εξαιρέσεις το φωτισμό με τα κεριά και τους γρηγορους φακους κτλ συμπραγκαλα που υποτιθεται οτι εκανε ο Κιουμπρικ εδώ στο τεχνικο κομματι, παιχτικά και σεναριακά το Μπαρυ Λύντον τις τρωει στα αυτιά, από οποιαδήποτε άλλη ταινια απο αυτες που ανεφερα κι από αρκετες αλλες που ξεχναω ακομη. 

 

Αν σου έκρυβαν το ονομα του σκηνοθέτη, πάω στοίχημα ότι η Κορη μου η Σοσιαλίστρια θα σου φαινόταν ετη φωτός καλύτερη σε σκηνοθεσία...

Όταν κάποιος σχολιάζει κάτι για την ποιότητα κάποιας κριτικής, δεν το κάνει απαραίτητα επειδή διαφωνεί μαζί της. Δεν έχω δει καν το Barry Lyndon. Κατά τα άλλα, δεν βρίσκω κάτι ούτε στην καινούργια κριτική που να επιδέχεται απάντησης. Τα προσωπικά γούστα είναι σεβαστά, δεν σου την έχω πει ποτέ γι' αυτό το θέμα. Η επιχειρηματολογία, όμως, που απαιτείς από τους άλλους, χρειάζεται βαθύτερη αρχική θέση από αυτή.

[speedy23]

Ειδα το Hostiles. Το βρηκα μετριο στην καλυτερη των περιπτωσεων. Λιγο οι χαρακτηρες που τους βρηκα καπως αδυναμους και αδιαφορους παρ'ολη την επιτηδευμενη προσπαθεια απο τον/τους σεναριογραφους να νοιαστουμε γι'αυτους, λιγο η πλοκη και η 'εξελιξη' χαρακτηρων που φαινονται απο χιλιομετρα μακρια συνετελεσαν στην αποψη που διαμορφωσα.

Γενικοτερα, τετοιες ταινιες ισως να μου εκαναν περισσοτερο εντυπωση οταν ημουν μικροτερος. Εχοντας ηδη δει τοσες ταινιες και σειρες, που εχουν κανει καλυτερη δουλεια στο συγκεκριμενο κομματι, δηλαδη σ'αυτο του αντιηρωα και οτι δεν υπαρχει ασπρο και μαυρο, ε, αυτη εδω μου φανηκε καπως επιφανειακη. Το οτι δεν σταθηκε στις παλιες, αναλογου περιεχομενου, κλισεδιαρικες καταστασεις καλων και κακων σε γουεστερν δεν ηταν αρκετο.

Το σωζει καπως η ερμηνεια της Pike και τα πλανα παντως. Καθως και η μουσικη επενδυση.

[Zugzwang]

Αυτές τις μέρες είδα δύο εντελώς διαφορετικές ταινίες: 

1) Jumanji: welcome to the jungle (2017)

Το πρώτο jumanji είναι από τις ταινίες που όταν ήμουν παιδί δεν έχανα ποτέ τα μεσημέρια Κυριακής στο μέγκα και λόγω συναισθηματικού δεσίματος παραμένει μια από τις all time αγαπημένες μου αυτού του είδους. Από τη μία είχα αρκετές προσδοκίες λόγω αυτού και απ' την άλλη ήμουν αρνητικά προκατειλημμένη λόγω του καστ (η καμπάνα χτυπάει για τον Dwayne Johnson, γιατί νόμιζα ότι θα παίξει τον κλασικό cringe ρόλο ηγέτη-σκληρού καρυδιού, αλλά ίσα-ίσα που σε κάποιες φάσεις το διακωμώδησαν αυτό).
Ξεκίνησε τουλάχιστον μέτρια θυμίζοντας κλισέ teen movie, στην πορεία όμως βελτιώθηκε και εξελίχτηκε σε μια ευχάριστη έκπληξη με μπόλικες αστείες ατάκες (βασικά το ύφος του Kevin Hart κάνει κάθε ατάκα του κωμική). Ήταν ό,τι πρέπει για ένα χαλαρό απόγευμα.

Το 7/10 στο imdb είναι μάλλον δίκαιο, πρώτον επειδή έπαιξαν την κάρτα της νοσταλγίας αρκετά καλά με σκόρπιες αναφορές στην πρώτη ταινία και δεύτερον με δεδομένο ότι ανήκει στο είδος "family comedy".

2) Nelyubov/ Loveless (2017)
Ένα ζευγάρι είναι σε διαδικασία διαζυγίου και αυτά που τους ενώνουν πια είναι απέχθεια, υποτίμηση και ένα παιδί για το οποίο κανένας δεν νοιάζεται, μιας και οι δύο θέλουν να κάνουν νέα αρχή στη ζωή τους. Η ταινία είναι αργή, ωμή, με λίγο μοντάζ και κατά διαστήματα με τεράστιες παύσεις (αν δεν κάνω λάθος, σε κάποια φάση πέρασε σχεδόν 10λεπτο χωρίς διάλογο). Τα παραπάνω σημαίνουν ότι πιθανόν οι περισσότεροι θα τη βρουν βαρετή και θα την κλείσουν στο τέταρτο πάνω, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι οι σκηνοθετικές επιλογές και η παρουσίαση της πεζής καθημερινότητας των πρωταγωνιστών σε βάζουν γρήγορα στο κλίμα της καταθλιπτικής, χωρίς αγάπη ζωής τους. Δεν είναι το σενάριο που με κράτησε αλλά η φωτογραφία, η απόδοση της κρύας ατμόσφαιρας της Μόσχας και η σταδιακή αποκάλυψη των λόγων για τους οποίους κάποιοι άνθρωποι είναι πικρόχολοι και γεμάτοι μίσος.
Δεν ξέρω αν θα την πρότεινα εύκολα σε κάποιον, αλλά σίγουρα δε μετάνιωσα που την είδα, φανατική των δραματικών ταινιών που εστιάζουν στις ανθρώπινες σχέσεις γαρ. @Cro-Magnon @armin ευχαριστώ που την αναφέρατε.

7/10