Πώς μπορεί να βοηθηθεί άτομο με μανιακή σκέψη;

[katsouras]

Η αποστολη σου ειναι δυσκολη καθως και η θεση σου αφου εμαθες κατι τετοιο.Δεν ειναι τρελις οποιος θελει να αυτοκτονισει απλα ειναι ψυχικα αδυναμος και πασχει απο βαρια καταθλιψη.Ποσο μαλλον μετα απο τα προβληματα που ειπες που γνωρισε προδοσια και απωλεια της κορης της..Ολος ο κοσμος της γκρεμιστηκε ετσι απλα..Εσυ λοιπον σαν φιλος πρεπει να την κανεις να ξεχαστει απο τα προβληματα ακομα και με το ζορι.Να την πας καπου ωραια,να γνωρισει κοσμο που ισως της δωσει μια αλλη προοπτικη απο αυτη που ηδη εχει.Το να της κρατας απλα το χερι και να σου κλαιει και να λεει θελω να φυγω δεν οφελει.Αλλαξε την οσο μπορεις και..προλαβαινεις..Μερικες φορες ενα ατομο ειναι ικανο να σε επαναφερει..Σε καμια περιπτωση μην συμφωνησεις οτι ειναι ολα μαυρα,μονο θετικα να της μιλας και να της φερεσαι και...καλη τυχη..

[Skylined]

Το γεγονός ότι εσύ πολύ πιθανόν να χειροτερεύσεις τα πράγματα, δεν το σκέφτηκες έτσι;

Εκτός κι αν έχεις PhD στην μανιοκατάθλιψη οπότε πάω πάσο.

 

Και αν τα μοναστήρια έκαναν δουλειά, θα ήταν γεμάτα δεν θα κυνηγούσαν τον κόσμο με το τουφέκι να πάνε να μονάσουν.

 

 

Προς το παρόν ούτε να χειροτερεύσω μπορώ τα πράγματα ούτε να τα καλυτερεύσω. Πρώτη ενέργεια που έκανα είναι να αναθέσω σε κοινό γνωστό να επικοινωνήσει με το πολύ στενό της περιβάλλον γιατί δεν έχουν ιδέα. Δεύτερη ενέργεια είναι να βρω τον ψυχολόγο που της γράφει ηρεμιστικά, τρίτη να την πείσω να αράξει σε μονή για 2-3 βδομάδες, 4η να την πάρω για ολιγοήμερες διακοπές μαζί μου εκτός Ελλάδας.

 

Όσο για τη μονή είναι μεγάλη κουβέντα για το αν βοηθάνε κόσμο ή όχι, και δεν έχω όρεξη να εξηγώ. Αφού πιστεύει στο χριστιανικό Θεό και είχε κάποτε μείνει για περιορισμένο διάστημα σε μονή δύσκολα να της κάνει κακό. Η φύση και η ηρεμία είναι ισχυρότατα γιατρικά.

 

καλη τυχη..

ευχαριστώ

 

Εκτός κι αν έχεις PhD στην μανιοκατάθλιψη οπότε πάω πάσο.

Στην πρώτη δημοσίευση ρωτάω κάτι γιατί δε γνωρίζω.

[Malthador]

Πριν λίγο καιρό πρώην κοντινό μου ατομο με προσέγγισε για ψυχολογική βοήθεια/συμπαράσταση. Η συγκεκριμένη έχασε την κόρη της πριν 7 μήνες και σκοπεύει να αυτοκτονήσει μετά το ετήσιο μνημόσυνο.

 

 

Μανιοκατάθλιψη με προμελετημένη ημερομηνία αυτοκτονίας; Κάτι δεν μου κάθεται καλά εδώ.

 

Καλά και γιατί σου ζήτησε βοήθεια, αφού έχει αποφασίσει να δώσει τέλος;

 

Επίσης, ο ψυχολόγος συνήθως καταλαβαίνει αν το άτομο χρήζει ψυχιατρικής βοήθειας και πιστεύω ότι άτομο που θέλει να αυτοκτονήσει πρέπει να πλακωθεί στα ψυχοφάρμακα. Άρα, καλό θα ήταν να αλλάξει ψυχολόγο.

[gokuthelegend]

Αυτό το έχω σκεφτεί ήδη σαν την τελευταία λύση για την αποφυγή του μοιραίου αλλά πριν απ' το ζουρλομανδύα θέλω να ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.

 

Ήδη βλέπει ψυχολόγο αλλά δεν ξέρω αν του το έχει πει, σε μένα και σ' ένα άλλο άτομο όμως το είπε ξεκάθαρα ότι έχει βάλει σκοπό να αναχωρήσει. Σκέφτηκα ότι διαμονή μερικών εβδομάδων σε μοναστήρι ίσως να βοηθήσει.

 

Εγώ προσωπικά θα μάθαινα το όνομα του ψυχολόγου και θα πήγαινα να του το πω για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο.

[Nevyn]

Το ατομο προφανως και βλεπει καποιο ψυχιατρο αφου λαμβανει καποια φαρμακα,το καλυτερο που εχεις να κανεις ειναι να μιλησεις με αυτηον και να τον ενημερωσεις για αυτα που σου ειπε για να κανει οτι θεωρει σωστο αυτος.

 

Φυσικα ενημερωνεις και το στενο συγγενικο περιβαλλον για να δουν τι θα κανουν και αυτοι

[washcloud]

Πώς μπορεί να βοηθηθεί ένας τέτοιος μανιακός; Πώς μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του;

 

To μόνο σίγουρο ότι σε τόσο τραβηγμένη (με βάση τα όσα λες έστω) περίπτωση, αν νοιάζεσαι για το μέλλον της, μην προσπαθήσεις να την "βοηθήσεις" μόνος. Η λογική μου (και η όποια μου εμπειρία με ανθρώπους) μου λέει ότι το μόνο που στάνταρ μπορείς να της προσφέρεις μόνος, είναι ένας ώμος να ακουμπάει, να τα λέει, να ξεσπάει, και τις "συμβουλές"/αναλύσεις να τις δίνεις με μέτρο. Με βάση όσα είπες, πρόκειται για άτομο με κατεστραμμένη ψυχολογία, που έχει πονέσει πολλαπλώς (αδιαφορία, προδοσία, απώλεια τέκνου - και ποιός ξέρει και τί άλλο) και όντας -λογικά- σε "αρκετά προχωρημένη ηλικία", δεν είναι για να δει τη ζωή αλλιώς έτσι εύκολα (πρέπει να αποφασίσει εάν ΘΕΛΕΙ να ζει, ή αν το κάνει..."από υποχρέωση", και εάν επιλέξει "ζωή", πρέπει να την αλλάξει κατά 180 μοίρες. Και σε προχώ ηλικία δεν γίνονται αυτά, ειδικά αν ο άλλος έχει μάθει σε μια ζωή "θύματος"....μια ζωή. Πόσο μάλλον όταν έχει σκηνικά όπως τον χαμό του παιδιού της, ανεξαρτήτως της σχέσεως που είχαν, να δυσκολεύει ακόμα περισσότερο μια από χέρι "καταδικασμένη" εξίσωση εάν θέλει να ζήσει. Μην ξεχνάμε ότι τουλάχιστον όταν κανείς είναι 15-30, έχει θέληση για ζωή, και απειρία που ενισχύει αυτήν ακριβώς τη θέληση. Όταν στα 40-50 "τα 'χει δει όλα", τα κίνητρα περιορίζονται σημαντικά, και ειδικά σε γυναίκα, που μάλιστα έχει τεκνοποιήσει ήδη...Να "ζήσει" δηλαδή "γιατί"; Για...τον έρωτα; Ή μήπως για να δουλεύει; Προφανώς με τέτοια ψυχολογία, δεν είναι και "δημιουργικό" άτομο, ώστε να θέλει να ζήσει για την "χαρά της δημιουργίας". Τεσπα καταλαβαίνεις τί θέλω να πω - κι αν υπάρχει κίνητρο, αυτό είναι "να ζήσει για άλλους". Αν δεν υπάρχουν αυτοί οι άλλοι, για να τους κάνει καλό με τη φροντίδα της, ζόρικα τα πράμματα.

 

 

...ξανάρχομαι όμως σε 'σένα, και τονίζω ότι εάν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για το μέλλον της στη ζωή, νομίζω ότι ιδέες όπως "μοναστήρια", είναι half-baked και σίγουρα δεν ταιριάζουν σε όλους. Οπότε, πάνε ο ΙΔΙΟΣ σε έναν ψυχολόγο για αρχή και συζήτα το μαζί του, να σου πει ως "μορφωμένος άνθρωπος" ποια ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ είναι καλό να ακολουθήσεις στην προσπάθειά σου να βρεις τρόπο να κρατηθεί στη ζωή, και μεταφορικά, και ουσιαστικά. Αν πχ έχει να προτείνει επαφή με ψυχίατρο, πράττεις αναλόγως. Για την ακρίβεια, θα "βοηθήσει και εσένα" μια κουβέντα με έναν τέτοιο, που δεν ξέρεις τί ακριβώς να κάνεις για την βοηθήσεις. Ίσως πχ σου ξεκαθαρίσει ότι η λύση του "μοναστηριού", είναι άκυρη (ίσως και όχι, ξέρω-γω; ).

 

Πάντως, ως φίλος (αν και κάπου δεν σε βλέπω να το βλέπεις ακριβώς έτσι, παρά μόνο ως "αγγαρεία" και "υποχρέωση"...) το σίγουρα καλό που μπορείς να κάνεις, εκτός από έναν ώμο και αυτιά συμπαράστασης, είναι να προσπαθείς να την βγάζεις προς τα έξω σε διάφορες δραστηριότητες ώστε να "ξεχνιέται", να έχει "άλλες παραστάσεις", και γενικά να καθαρίσει μια ιδέα το κεφάλι της και να γεμίσουν έστω και λίγο οι μπαταρίες της. Πχ το ταξίδι που είπες, είναι καλή ιδέα. Αλλά γενικά πρέπει να γίνεις λίγο "γελωτοποιός" για την πάρτη της, να προσφέρεις..."ακούραστα" ευχάριστες στιγμές (κι ας αυτή είναι αρνητική), ακόμα και όταν είστε μαζί για έναν καφέ. Με πιάνεις υποθέτω πώς πρέπει γενικά να της φέρεσαι. Και ταυτόχρονα με το "πετάει ο γάιδαρος" που πρέπει επίσης να υιοθετήσεις σε όσα λέει, να είσαι ΚΑΙ "πατρική φιγούρα", προσπαθώντας ΚΑΙ να την "συνεφέρεις" σε διάφορες στιγμές. Ούτε δηλαδή να τα δέχεσαι όλα, αλλά ούτε να την παίρνεις και παραμάζεμα. Κι αυτά όλα, είπαμε, ταυτόχρονα με το να την ψάχνεις με ειδικούς, πρώτα μόνος σου, κι όταν καταλήξετε με τους "ειδικούς" σε κάποια κατεύθυνση, να προσπαθήσεις να την κατευθύνεις προς αυτή (ίσως ψυχιατρική μετά φαρμάκων - ίσως κάτι άλλο).

[Timonkaipumpa]

Το taboo των ψυχο -ιατρών ή -λόγων είναι που ζημιώνει πιο πολύ όσους τραυματίζονται πνευματικά.

 

 

Φυσικά και η λύση είναι κάποιος που ξέρει το θέμα. Κάποιος που έχει σπουδάσει το τι είναι κατάθλιψη και μπορεί να το αντιμετωπίσει, ακόμα και με φαρμακευτική αγωγή.

 

Δεν φοράνε ζουρλομανδία όσοι μπαίνουν σε ψυχιατρικές κλινικές. Πού ζούμε; Στο 1900;

 

 

 

Πολλές φορές, ειδικά όταν αρνείται (για οποιοδήποτε λόγο) ο άρρωστος να ακολουθήσει την αγωγή του, ΕΝΔΕΙΚΝΥΤΑΙ η εισαγωγή του.

 

Μπορεί ο κοινός κόσμος που δεν έχει συνηθίσει να βλέπει πνευματικά τραύματα (ή έχει δει αλλά τα θάβει επειδή είναι taboo), να νομίζει ότι είναι κάτι "extraordinary". Όμως, για κάποιον ειδικό ιατρό είναι σαν να σπάει κάποιος το χέρι του, το πόδι του, την μέση του, το κεφάλι του κτλ.

 

 

Άμεσα παρακολούθηση από ψυχίατρο μέχρι να ηρεμήσει - γιατρευτεί σε ικανοποιητικό βαθμό (που θα τον αποφασίσει ο γιατρός) και εάν θελήσει αργότερα να επισκέπτεται ψυχολόγο.

[SpirtouLisS]

η θεση σου ειναι πολυ λεπτή δυστυχως. προσπαθησε να πεισεις το ατομο οτι η βοηθεια ειναι απαραιτητη εννοωντας την ιατρικη ψυχιατρικη στηριξη.

προσπαθησε να δειξεις στο ατομο οτι συμπασχεις και το συμπονεις αλλα δε το λυπασαι. δε το λυπασαι γιατι ξερεις οτι εχει τη δυναμη να σταθει στα ποδια του περνωντας την καταλληλη βοηθεια και απο σενα αλλα και απο τον ιατρο του αλλα και την αγωγη που θα ακολουθησει.

Αν κρινει ο ιατρος οτι το ατομο δεν λαμβανει την αγωγη του συνηθως μπορει να συννενοηθει για την εισαγωγη του σε καποια κλινικη οχι απαραιτητα νευρολογικη οπου θα λαμβανει σωστα τη θεραπεια του και θα κανει τις συνεδριες του.

ΣΕ καμια περιπτωση μην αφησεις τη φιλη σου να τα παρατησει στηριζομενη μονο στο ''ολα θα πανε καλα'' των φιλων και το ''μη στεναχωριεσαι μην αγχωνεσαι, ολα στη σκεψη ειναι''. Γιατι μια τραυματισμενη ψυχη δε θελει τετοιες συμπονειες...

Η απωλεια ενος αγαπημενου προσωπου συχνα δε ξεπερνιετε και κανεις δεν ειναι στη θεση του αλλου. Καλη δυναμη και σε σενα και στη φιλη προπαντως.

 

υ.γ επειδη τα θεματακια με την υγεια συχνα διαγραφοντε κλειδωνονται εδω θα σε συμβουλευα να δημιουργησεις ενα θεμα σε ενα φορουμ ψυχολογιας...δεν εχει πολλα.google it. αυτο για τη δικη σου στηριξη προπαντως.

[kirileman]

Όταν είσαι άρρωστος, πας στο γιατρό (αργά ή γρήγορα). Συνεπώς, ψυχίατρο, ψυχίατρο, ψυχίατρο!!! Και όχι, δεν είναι ντροπή, ούτε τα φάρμακα θα την κάνουν φυτό, ούτε ο κόσμος θα τη δείχνει με το δάχτυλο. Δε ξέρω, βέβαια, αν της το επιτρέπει η θρησκεία της...

[aris2025]

Όταν είσαι άρρωστος' date=' πας στο γιατρό (αργά ή γρήγορα). Συνεπώς, ψυχίατρο, ψυχίατρο, ψυχίατρο!!! Και όχι, δεν είναι ντροπή, ούτε τα φάρμακα θα την κάνουν φυτό, ούτε ο κόσμος θα τη δείχνει με το δάχτυλο. Δε ξέρω, βέβαια, αν της το επιτρέπει η θρησκεία της...[/quote']

 

Ακριβως οτι ειπε το παιδι. Ψυχιατρο και φαρμακα επιτοπου, αλλαγη παραστασεων και ενημερωση των δικων της να σταθουν ολοι στο πλευρο της. Δεν παιζεις με τετοια πραγματα ουτε πειραματα χωρανε, κατευθειαν σε ψυχιατρο η καποιο ειδικο γιατρο. Μπραβο και στα υπολοιπα παιδια εδω, πολυ καλες προτασεις για forum based συζητηση