Επιστημονοσύνη

[leecherman]

Δεν σε έβαλα (ή αυτά που έγραψες) σε κάποια κατηγορία στο ποστ μου πάντως. Η διαπίστωσή μου ήταν γενικότερης φύσεως με αφορμή αυτό που είπες.

Αλλοίμονό μου αν υπολόγιζα ότι με τοποθετούσες σε κάποια κατηγορία.Θα έφερνες τα πάνω-κάτω στο βάθρο που σ' έχω βάλει.

[cthulhucarbide]

Ένας απλός απόφοιτος ΑΕΙ φυσικά και δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται επιστήμονας.

 

Η πλειονότητα των απόφοιτων έχει πάρει πτυχίο με αντιγραφή, βύσμα, ή το κυριότερο αποστήθιση και όταν βγαίνουν δεν έχουν ιδέα για το αντικείμενο που σπούδασαν ενώ αδυνατούν να κατανοήσουν βασικές αρχές ή να "μπουν στο νόημα" του αντικειμένου της σχολής τους.

 

Αλλά είναι εύκολο να μην συμπεριλάβουμε τους παραπάνω στην κατηγορία των επιστημόνων. Υπάρχει και μια μικρή μερίδα απόφοιτων οι οποίοι κατάλαβαν πλήρως το νόημα, πέρασαν τα μαθήματα με την αξία τους αλλά το σημαντικότερο είχαν πλήρη κατανόηση σε ό,τι έκαναν.

 

Ακόμα και αυτοί δεν μπορούν να λέγονται επιστήμονες, υποβαθμίζουν τον όρο. Δεν επαρκεί το εύρος των γνώσεων που λαμβάνει κάποιος σε ένα οποιοδήποτε πανεπιστήμιο ντόπιο ή του εξωτερικού όσο καλό και ναναι, για να είναι επιστήμονας.

 

Και φυσικά δεν είναι κάτι που μαθαίνεται. Όσες γνώσεις και να χωρέσεις σε κάποιον που "δεν το έχει" δεν θα γίνει ποτέ καλός στο αντικείμενό του. Για επιστήμονας δεν το συζητάω καν.

Και το θέμα είναι ότι οι περισσότεροι είναι που δεν το έχουν. Η κριτική σκέψη δυστυχώς δεν μαθαίνεται. Το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να καλλιεργηθεί η υπάρχουσα.

 

Για αυτούς κυρίως τους λόγους και άλλους που σίγουρα ξεχνάω, απλός απόφοιτος ΑΕΙ δεν είναι επιστήμονας.

 

Υ.γ. Όποιος αποκαλεί από μόνος του τον εαυτό του επιστήμονα, τότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι δεν είναι.

[Basilhs23___]

Πολύ ωραίο το θέμα που έθεσες.

 

Όχι κατά την γνώμη μου σε καμία περίπτωση δεν είναι κάποιος επιστήμονας με το που θα αποκτήσει το πτυχίο. Επιστήμονας για μένα είναι κάποιος ο οποίος κατέχει τα πάντα και μπορεί να σου απαντήσει το οτιδήποτε για την επιστήμη την οποία σπούδασε και ασχολήθηκε. Η κάθε επιστήμη έχει και μεγάλες προεκτάσεις σε παρεμφερείς τομείς, βέβαια θα μου πεί κάποιος οτι κανένας δεν είναι τέλειος και δεν τα ξέρει όλα, συμφωνώ σε αυτό. Οπότε για να έχει μεγάλες πιθανότητες ένα άτομο να χαρακτηρισθεί επιστήμονας, πέραν των σπουδών θα πρέπει να έχει και μεγάλη ερευνητική εμπειρία σε αρκετά θέματα του αντικειμένου του.

[deesnider]

(Αγαπητοί mods, αν κριθεί off topic, σβήστε το χωρίς ...τύψεις!!!)

 

Ανέκαθεν πίστευα - και συνεχίζω - στη βαρύτητα της άποψης των πιστοποιημένων ειδικών σε κάθε τομέα. Αν δε «νιώθω καλά», γιατρό θα αναζητήσω για να μου δώσει τη γνώμη του. Αν αντιμετωπίζω πρόβλημα νομικής φύσης, σε δικηγόρο θα απευθυνθώ. Δεν αμφισβήτησα ποτέ τις γνώσεις και τις ικανότητες, ανθρώπων που έχουν φάει μια ζωή σε σπουδές και μελέτη.

 

Μερικά πράγματα όμως, αν και καταφανώς «αντί-επιστημονικά», με κάνουν και μένω ...μλκς! Ενώ δε, δεν έχω καμία πρόθεση ή τάση να κάνω κάτι τέτοιο, είναι φορές που οι ειδικοί με βγάζουν απ' τα ρούχα μου. Όχι επειδή δε μου εξηγούν κάτι που έζησα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση - δεν έχουν δα και υποχρέωση τελικώς... - αλλά επειδή μου πετάνε ένα ξερό «σου φάνηκε...», δίνοντάς μου την εντύπωση ότι με θεωρούν «άλλον ένα ηλίθιο που πιστεύει στις καφετζούδες»... και να είχαμε να κάνουμε με καφετζούδες, να έλεγα «ας πάει στο διάολο». Τι εννοώ; Παραθέτω ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα:

 

 

 

Πριν από ένα μήνα περίπου, αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι. Πήραμε το αυτοκίνητο λοιπόν και η χάρη μας έφτασε στην Τιφλίδα, καμιά 400αριά χιλιόμετρα μακριά από τη «βάση» μας. Κλείσαμε διαμονή για ένα διήμερο σ' ένα ξενοδοχείο και, το βράδυ της ίδιας μέρας, είπαμε να βγούμε μια βόλτα να δούμε την πόλη. Καταλήξαμε, μετά από σύσταση ενός ταξιτζή, σ' ένα εστιατόριο στο οποίο δεν είχαμε πάει ξανά και καθίσαμε να φάμε. Περίπου μισή ώρα αργότερα, ένας πελάτης, γύρω στα 50, παντελώς άγνωστος σ' εμάς, που ήδη βρισκόταν στο μαγαζί όταν πήγαμε και καθόταν σε κοντινό τραπέζι μαζί με τους δύο γιους του, γύρισε προς το μέρος μας και, σηκώνοντας το ποτήρι του, μας είπε ότι θα ήθελε, αν δε μας πείραζε, να κάνουμε μια πρόποση για το μικρό του γιο, ο οποίος γιόρταζε τα 13α γενέθλιά του. Λόγω ίσως και της ευγενέστατης φυσιογνωμίας του, ανταποκριθήκαμε ευχαρίστως - γιατί όχι, άλλωστε; - και ευχηθήκαμε στον πιτσιρικά. Λίγα λεπτά αργότερα ...άρχισε το show!

 

Ο άνθρωπος γύρισε προς τη γυναίκα μου και άρχισε να της αναφέρει γεγονότα και καταστάσεις από τη ζωή της, σε τέτοιο βαθμό προσωπικά, ώστε ήταν παράλογο να τα γνωρίζει ένας καθ' όλα άγνωστος: Ακριβώς πόσων ετών είναι, την ημερομηνία των γενεθλίων της με πιθανή απόκλιση μόλις ± μία μέρα, σε ποιες χώρες έχει ζήσει και εργαστεί και σε ποιες χρονικές περιόδους, το γεγονός ότι έχουν πεθάνει οι γονείς της και ο μεγάλος της αδελφός, πριν από πόσα χρόνια και από ποια αιτία, ότι έχει πρόβλημα με το στομάχι της και ακολουθεί εδώ και καιρό θεραπεία, καθώς και ότι αντιμετωπίζει χρόνια ενόχληση στην πλάτη της, η οποία επί καθημερινής βάσεως, κατά στιγμές εξελίσσεται σε ισχυρό πόνο, τον οποίο αντιμετωπίζει με ισχυρά παυσίπονα.

 

Πάμε παρακάτω; Ας πάμε! Μας ζήτησε την άδεια να έρθει για λίγο στο τραπέζι μας και όταν δεχθήκαμε, ζήτησε από τη γυναίκα μου να σταθεί για λίγο όρθια. Πλησίασε το χέρι του σε απόσταση περίπου δέκα εκατοστών από την πλάτη της και, επί δύο περίπου λεπτά, το κινούσε αργά, πάνω κάτω, από τον αυχένα μέχρι τη μέση της. Αφού σταμάτησε, της είπε ότι τη βοήθησε όπως μπορούσε και ότι ήλπιζε να είναι λίγο καλύτερα από τότε και στο εξής. Από το βράδυ εκείνο δεν έχει πονέσει ούτε στιγμή ξανά και, φυσικά, δεν παίρνει πλέον παυσίπονα.

 

Πάμε ακόμα παρακάτω; Πάμε πάλι! Έστω ότι ο τύπος, για τους δικούς του λόγους, κίνησε γη και ουρανό προκειμένου να μάθει όλα αυτά για τη γυναίκα μου και να πουλήσει μούρη. Ακόμα κι αν για κάποια απ' αυτά, ήταν αδύνατο να πληροφορηθεί από τρίτους, εγώ λέω ότι είχε τον τρόπο να το επιτύχει (μέσω γνωστών κάποιων άλλων γνωστών π.χ., ακόμα κι αν αυτό απαιτούσε ...ταξίδι δεκαετιών πίσω στο παρελθόν. Ας το αποδώσουμε στο ότι η Γεωργία είναι μικρή χώρα και είναι εφικτό να μάθεις κάτι ακόμα και αυστηρά προσωπικό για κάποιον, χωρίς να είσαι στη ...C.I.A.) Έλα όμως που μετά, πήρε η μπάλα κι εμένα...

 

Ήξερε από που είμαι χωρίς ούτε να το αναφέρω, ούτε να κάνω κάποια αναφορά στη χώρα μου, ούτε να μιλήσω στη γλώσσα μου οποιαδήποτε στιγμή εκείνο το βράδυ, μια και με τη γυναίκα μου, αν και καταλαβαίνει ελληνικά, μιλάμε κατά κανόνα στα αγγλικά μεταξύ μας.

 

Μου είπε πότε και πώς γνώρισα τη γυναίκα μου, πόσο καιρό μείναμε στην Ελλάδα και πόσα χρόνια ζούμε εδώ.

 

Μου είπε πόσα αδέλφια έχω (και το φύλο και την ηλικία τους, παρακαλώ...), τι δουλειά έκανε ο πατέρας μου πριν συνταξιοδοτηθεί, αναφέρθηκε στο υπαρκτό, έμφυτο ταλέντο μου στο σκίτσο και ειδικά στην ικανότητα να αποδίδω πολύ πιστά τα χαρακτηριστικά προσώπων στο χαρτί (μου έβαλε μάλιστα και χέρι, επειδή δεν αποφάσισα να το αξιοποιήσω επαγγελματικά...) και με αποτελείωσε, δίνοντας μου το ...ιατρικό μου ιστορικό. Από το έλκος που με είχε ταλαιπωρήσει προ δεκαπενταετίας, μέχρι τον κωλικό νεφρού που με είχε «πηδήξει» λίγο αργότερα και την εγχείρηση (αυτό, παρεμπιπτόντως, συμπτωματικά δεν το γνωρίζει ούτε καν η γυναίκα μου, αφού θεώρησα περιττό να της το αναφέρω) που είχα κάνει πριν από οκτώ χρόνια στο δεξί γόνατο (η οποία κατά γενική ομολογία, δεν έχει αφήσει ούτε το ελάχιστο ορατό σημάδι στο βάδισμά μου, ή στη στάση του σώματός μου, ωστε να υποθέσω ότι το κατάλαβε από τον ελάχιστο χρόνο που πρόλαβε να με δει όρθιο, μέχρι να καθίσω στο τραπέζι μου).

 

Άντε και πείτε ότι - τραβώντας το απ' τα μαλλιά όσο δεν παίρνει - ότι, για κάποιο μη εξηγήσιμο λόγο και με μη εξηγήσιμο τρόπο, είχε επιδιώξει και είχε συλλέξει πληροφορίες για τη γυναίκα μου (γιατί; για να μας εντυπωσιάσει; ) Για τα δικά μου, πως είναι δυνατόν να γνώριζε ή να έμαθε;

 

Πως ήξερε δε, ότι θα μας συναντούσε το συγκεκριμένο εκείνο βράδυ, στο συγκεκριμένο εκείνο μέρος; Συν τοις άλλοις, αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά μας να τον κεράσουμε έστω ένα ποτό και έφυγε μαζί με τα παιδιά του απλώς χαιρετώντας μας. Στην επιθυμία δε και των δυο μας να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, προκειμένου να προσπαθήσουμε να βρεθούμε ξανά κάποια στιγμή αν αυτό ήταν εφικτό, μας απάντησε χαμογελαστός: «Μην ανησυχείτε, δε θα χαθούμε! Δεν το θέλω ούτε εγώ, ούτε εσείς...»

 

Με κάθε καλή διάθεση, ειλικρινά, ρωτώ ειδικούς - κυρίως - αλλά και μη: Όλα αυτά, απλώς «μου φάνηκαν»;

 

 

[bluesattack]

[

Επεξ/σία 9 Αυγούστου 2012 από bluesattack

[benign]

(Αγαπητοί mods, αν κριθεί off topic, σβήστε το χωρίς ...τύψεις!!!)

 

Ανέκαθεν πίστευα - και συνεχίζω - στη βαρύτητα της άποψης των πιστοποιημένων ειδικών σε κάθε τομέα. Αν δε «νιώθω καλά», γιατρό θα αναζητήσω για να μου δώσει τη γνώμη του. Αν αντιμετωπίζω πρόβλημα νομικής φύσης, σε δικηγόρο θα απευθυνθώ. Δεν αμφισβήτησα ποτέ τις γνώσεις και τις ικανότητες, ανθρώπων που έχουν φάει μια ζωή σε σπουδές και μελέτη.

 

Μερικά πράγματα όμως, αν και καταφανώς «αντί-επιστημονικά», με κάνουν και μένω ...μλκς! Ενώ δε, δεν έχω καμία πρόθεση ή τάση να κάνω κάτι τέτοιο, είναι φορές που οι ειδικοί με βγάζουν απ' τα ρούχα μου. Όχι επειδή δε μου εξηγούν κάτι που έζησα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση - δεν έχουν δα και υποχρέωση τελικώς... - αλλά επειδή μου πετάνε ένα ξερό «σου φάνηκε...», δίνοντάς μου την εντύπωση ότι με θεωρούν «άλλον ένα ηλίθιο που πιστεύει στις καφετζούδες»... και να είχαμε να κάνουμε με καφετζούδες, να έλεγα «ας πάει στο διάολο». Τι εννοώ; Παραθέτω ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα:

 

 

 

Πριν από ένα μήνα περίπου, αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι. Πήραμε το αυτοκίνητο λοιπόν και η χάρη μας έφτασε στην Τιφλίδα, καμιά 400αριά χιλιόμετρα μακριά από τη «βάση» μας. Κλείσαμε διαμονή για ένα διήμερο σ' ένα ξενοδοχείο και, το βράδυ της ίδιας μέρας, είπαμε να βγούμε μια βόλτα να δούμε την πόλη. Καταλήξαμε, μετά από σύσταση ενός ταξιτζή, σ' ένα εστιατόριο στο οποίο δεν είχαμε πάει ξανά και καθίσαμε να φάμε. Περίπου μισή ώρα αργότερα, ένας πελάτης, γύρω στα 50, παντελώς άγνωστος σ' εμάς, που ήδη βρισκόταν στο μαγαζί όταν πήγαμε και καθόταν σε κοντινό τραπέζι μαζί με τους δύο γιους του, γύρισε προς το μέρος μας και, σηκώνοντας το ποτήρι του, μας είπε ότι θα ήθελε, αν δε μας πείραζε, να κάνουμε μια πρόποση για το μικρό του γιο, ο οποίος γιόρταζε τα 13α γενέθλιά του. Λόγω ίσως και της ευγενέστατης φυσιογνωμίας του, ανταποκριθήκαμε ευχαρίστως - γιατί όχι, άλλωστε; - και ευχηθήκαμε στον πιτσιρικά. Λίγα λεπτά αργότερα ...άρχισε το show!

 

Ο άνθρωπος γύρισε προς τη γυναίκα μου και άρχισε να της αναφέρει γεγονότα και καταστάσεις από τη ζωή της, σε τέτοιο βαθμό προσωπικά, ώστε ήταν παράλογο να τα γνωρίζει ένας καθ' όλα άγνωστος: Ακριβώς πόσων ετών είναι, την ημερομηνία των γενεθλίων της με πιθανή απόκλιση μόλις ± μία μέρα, σε ποιες χώρες έχει ζήσει και εργαστεί και σε ποιες χρονικές περιόδους, το γεγονός ότι έχουν πεθάνει οι γονείς της και ο μεγάλος της αδελφός, πριν από πόσα χρόνια και από ποια αιτία, ότι έχει πρόβλημα με το στομάχι της και ακολουθεί εδώ και καιρό θεραπεία, καθώς και ότι αντιμετωπίζει χρόνια ενόχληση στην πλάτη της, η οποία επί καθημερινής βάσεως, κατά στιγμές εξελίσσεται σε ισχυρό πόνο, τον οποίο αντιμετωπίζει με ισχυρά παυσίπονα.

 

Πάμε παρακάτω; Ας πάμε! Μας ζήτησε την άδεια να έρθει για λίγο στο τραπέζι μας και όταν δεχθήκαμε, ζήτησε από τη γυναίκα μου να σταθεί για λίγο όρθια. Πλησίασε το χέρι του σε απόσταση περίπου δέκα εκατοστών από την πλάτη της και, επί δύο περίπου λεπτά, το κινούσε αργά, πάνω κάτω, από τον αυχένα μέχρι τη μέση της. Αφού σταμάτησε, της είπε ότι τη βοήθησε όπως μπορούσε και ότι ήλπιζε να είναι λίγο καλύτερα από τότε και στο εξής. Από το βράδυ εκείνο δεν έχει πονέσει ούτε στιγμή ξανά και, φυσικά, δεν παίρνει πλέον παυσίπονα.

 

Πάμε ακόμα παρακάτω; Πάμε πάλι! Έστω ότι ο τύπος, για τους δικούς του λόγους, κίνησε γη και ουρανό προκειμένου να μάθει όλα αυτά για τη γυναίκα μου και να πουλήσει μούρη. Ακόμα κι αν για κάποια απ' αυτά, ήταν αδύνατο να πληροφορηθεί από τρίτους, εγώ λέω ότι είχε τον τρόπο να το επιτύχει (μέσω γνωστών κάποιων άλλων γνωστών π.χ., ακόμα κι αν αυτό απαιτούσε ...ταξίδι δεκαετιών πίσω στο παρελθόν. Ας το αποδώσουμε στο ότι η Γεωργία είναι μικρή χώρα και είναι εφικτό να μάθεις κάτι ακόμα και αυστηρά προσωπικό για κάποιον, χωρίς να είσαι στη ...C.I.A.) Έλα όμως που μετά, πήρε η μπάλα κι εμένα...

 

Ήξερε από που είμαι χωρίς ούτε να το αναφέρω, ούτε να κάνω κάποια αναφορά στη χώρα μου, ούτε να μιλήσω στη γλώσσα μου οποιαδήποτε στιγμή εκείνο το βράδυ, μια και με τη γυναίκα μου, αν και καταλαβαίνει ελληνικά, μιλάμε κατά κανόνα στα αγγλικά μεταξύ μας.

 

Μου είπε πότε και πώς γνώρισα τη γυναίκα μου, πόσο καιρό μείναμε στην Ελλάδα και πόσα χρόνια ζούμε εδώ.

 

Μου είπε πόσα αδέλφια έχω (και το φύλο και την ηλικία τους, παρακαλώ...), τι δουλειά έκανε ο πατέρας μου πριν συνταξιοδοτηθεί, αναφέρθηκε στο υπαρκτό, έμφυτο ταλέντο μου στο σκίτσο και ειδικά στην ικανότητα να αποδίδω πολύ πιστά τα χαρακτηριστικά προσώπων στο χαρτί (μου έβαλε μάλιστα και χέρι, επειδή δεν αποφάσισα να το αξιοποιήσω επαγγελματικά...) και με αποτελείωσε, δίνοντας μου το ...ιατρικό μου ιστορικό. Από το έλκος που με είχε ταλαιπωρήσει προ δεκαπενταετίας, μέχρι τον κωλικό νεφρού που με είχε «πηδήξει» λίγο αργότερα και την εγχείρηση (αυτό, παρεμπιπτόντως, συμπτωματικά δεν το γνωρίζει ούτε καν η γυναίκα μου, αφού θεώρησα περιττό να της το αναφέρω) που είχα κάνει πριν από οκτώ χρόνια στο δεξί γόνατο (η οποία κατά γενική ομολογία, δεν έχει αφήσει ούτε το ελάχιστο ορατό σημάδι στο βάδισμά μου, ή στη στάση του σώματός μου, ωστε να υποθέσω ότι το κατάλαβε από τον ελάχιστο χρόνο που πρόλαβε να με δει όρθιο, μέχρι να καθίσω στο τραπέζι μου).

 

Άντε και πείτε ότι - τραβώντας το απ' τα μαλλιά όσο δεν παίρνει - ότι, για κάποιο μη εξηγήσιμο λόγο και με μη εξηγήσιμο τρόπο, είχε επιδιώξει και είχε συλλέξει πληροφορίες για τη γυναίκα μου (γιατί; για να μας εντυπωσιάσει; ) Για τα δικά μου, πως είναι δυνατόν να γνώριζε ή να έμαθε;

 

Πως ήξερε δε, ότι θα μας συναντούσε το συγκεκριμένο εκείνο βράδυ, στο συγκεκριμένο εκείνο μέρος; Συν τοις άλλοις, αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά μας να τον κεράσουμε έστω ένα ποτό και έφυγε μαζί με τα παιδιά του απλώς χαιρετώντας μας. Στην επιθυμία δε και των δυο μας να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, προκειμένου να προσπαθήσουμε να βρεθούμε ξανά κάποια στιγμή αν αυτό ήταν εφικτό, μας απάντησε χαμογελαστός: «Μην ανησυχείτε, δε θα χαθούμε! Δεν το θέλω ούτε εγώ, ούτε εσείς...»

 

Με κάθε καλή διάθεση, ειλικρινά, ρωτώ ειδικούς - κυρίως - αλλά και μη: Όλα αυτά, απλώς «μου φάνηκαν»;

 

 

 

Dee αυτο που σου συνεβει εχει εξηγηση.Αλλα δεν μπορω να σου γραψω εδω μερικα πραγματα δεν πρεπει να λεγονται δημοσια.

[deesnider]

[

Πρόλαβα να δω και την προηγούμενη απάντησή σου, πριν το edit. Αν τη διόρθωσες σκεπτόμενος ότι θα την εκλάβω ως ειρωνεία, σου λέω ειλικρινά ότι δε μου δημιούργησε τέτοια αντίδραση. Αν πίστευα ότι μας θεωρούν τόσο σημαντικούς ώστε να ασχολούνται μαζί μας και αν δεν ήταν ...απολύτως διασταυρωμένο (!) ότι όντως βρισκόμουν σε εστιατόριο στην Τιφλίδα εκείνο το βράδυ και όχι ...κάπου αλλού, δε θα το απέκλεια.

 

Όσο για τη, μετά το edit απάντηση... προς τι ο φόβος; Εμένα με εντυπωσίασε σαφώς όλο το σκηνικό, αλλά το κράτησα σαν κάτι πολύ ενδιαφέρον που μου συνέβη, για το οποίο δε με πειράζει καθόλου - ούτε και με φοβίζει βέβαια... - το ότι δε μπορώ να το εξηγήσω.

Επεξ/σία 9 Αυγούστου 2012 από deesnider

[leecherman]

Πολλοί εισί οι κλητοί,ολίγοι δε οι εκλεκτοί....

[deesnider]

Πολλοί εισί οι κλητοί,ολίγοι δε οι εκλεκτοί....

 

Σε έχασα... (όχι στη μετάφραση, στο τι εννοείς)

[leecherman]

Θέλω να πω ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι πολύ τυχεροί με τα "συναπαντήματά τους" και άλλοι μπορεί να περάσουν όλη τους τη ζωή δίχως.

[insomniaK]

[...] μένω ...μλκς! [...]

 

 

 

Πριν από ένα μήνα περίπου, αποφασίσαμε με τη γυναίκα μου να κάνουμε ένα μικρό ταξιδάκι. Πήραμε το αυτοκίνητο λοιπόν και η χάρη μας έφτασε στην Τιφλίδα, καμιά 400αριά χιλιόμετρα μακριά από τη «βάση» μας. Κλείσαμε διαμονή για ένα διήμερο σ' ένα ξενοδοχείο και, το βράδυ της ίδιας μέρας, είπαμε να βγούμε μια βόλτα να δούμε την πόλη. Καταλήξαμε, μετά από σύσταση ενός ταξιτζή, σ' ένα εστιατόριο στο οποίο δεν είχαμε πάει ξανά και καθίσαμε να φάμε. Περίπου μισή ώρα αργότερα, ένας πελάτης, γύρω στα 50, παντελώς άγνωστος σ' εμάς, που ήδη βρισκόταν στο μαγαζί όταν πήγαμε και καθόταν σε κοντινό τραπέζι μαζί με τους δύο γιους του, γύρισε προς το μέρος μας και, σηκώνοντας το ποτήρι του, μας είπε ότι θα ήθελε, αν δε μας πείραζε, να κάνουμε μια πρόποση για το μικρό του γιο, ο οποίος γιόρταζε τα 13α γενέθλιά του. Λόγω ίσως και της ευγενέστατης φυσιογνωμίας του, ανταποκριθήκαμε ευχαρίστως - γιατί όχι, άλλωστε; - και ευχηθήκαμε στον πιτσιρικά. Λίγα λεπτά αργότερα ...άρχισε το show!

 

Ο άνθρωπος γύρισε προς τη γυναίκα μου και άρχισε να της αναφέρει γεγονότα και καταστάσεις από τη ζωή της, σε τέτοιο βαθμό προσωπικά, ώστε ήταν παράλογο να τα γνωρίζει ένας καθ' όλα άγνωστος: Ακριβώς πόσων ετών είναι, την ημερομηνία των γενεθλίων της με πιθανή απόκλιση μόλις ± μία μέρα, σε ποιες χώρες έχει ζήσει και εργαστεί και σε ποιες χρονικές περιόδους, το γεγονός ότι έχουν πεθάνει οι γονείς της και ο μεγάλος της αδελφός, πριν από πόσα χρόνια και από ποια αιτία, ότι έχει πρόβλημα με το στομάχι της και ακολουθεί εδώ και καιρό θεραπεία, καθώς και ότι αντιμετωπίζει χρόνια ενόχληση στην πλάτη της, η οποία επί καθημερινής βάσεως, κατά στιγμές εξελίσσεται σε ισχυρό πόνο, τον οποίο αντιμετωπίζει με ισχυρά παυσίπονα.

 

Πάμε παρακάτω; Ας πάμε! Μας ζήτησε την άδεια να έρθει για λίγο στο τραπέζι μας και όταν δεχθήκαμε, ζήτησε από τη γυναίκα μου να σταθεί για λίγο όρθια. Πλησίασε το χέρι του σε απόσταση περίπου δέκα εκατοστών από την πλάτη της και, επί δύο περίπου λεπτά, το κινούσε αργά, πάνω κάτω, από τον αυχένα μέχρι τη μέση της. Αφού σταμάτησε, της είπε ότι τη βοήθησε όπως μπορούσε και ότι ήλπιζε να είναι λίγο καλύτερα από τότε και στο εξής. Από το βράδυ εκείνο δεν έχει πονέσει ούτε στιγμή ξανά και, φυσικά, δεν παίρνει πλέον παυσίπονα.

 

Πάμε ακόμα παρακάτω; Πάμε πάλι! Έστω ότι ο τύπος, για τους δικούς του λόγους, κίνησε γη και ουρανό προκειμένου να μάθει όλα αυτά για τη γυναίκα μου και να πουλήσει μούρη. Ακόμα κι αν για κάποια απ' αυτά, ήταν αδύνατο να πληροφορηθεί από τρίτους, εγώ λέω ότι είχε τον τρόπο να το επιτύχει (μέσω γνωστών κάποιων άλλων γνωστών π.χ., ακόμα κι αν αυτό απαιτούσε ...ταξίδι δεκαετιών πίσω στο παρελθόν. Ας το αποδώσουμε στο ότι η Γεωργία είναι μικρή χώρα και είναι εφικτό να μάθεις κάτι ακόμα και αυστηρά προσωπικό για κάποιον, χωρίς να είσαι στη ...C.I.A.) Έλα όμως που μετά, πήρε η μπάλα κι εμένα...

 

Ήξερε από που είμαι χωρίς ούτε να το αναφέρω, ούτε να κάνω κάποια αναφορά στη χώρα μου, ούτε να μιλήσω στη γλώσσα μου οποιαδήποτε στιγμή εκείνο το βράδυ, μια και με τη γυναίκα μου, αν και καταλαβαίνει ελληνικά, μιλάμε κατά κανόνα στα αγγλικά μεταξύ μας.

 

Μου είπε πότε και πώς γνώρισα τη γυναίκα μου, πόσο καιρό μείναμε στην Ελλάδα και πόσα χρόνια ζούμε εδώ.

 

Μου είπε πόσα αδέλφια έχω (και το φύλο και την ηλικία τους, παρακαλώ...), τι δουλειά έκανε ο πατέρας μου πριν συνταξιοδοτηθεί, αναφέρθηκε στο υπαρκτό, έμφυτο ταλέντο μου στο σκίτσο και ειδικά στην ικανότητα να αποδίδω πολύ πιστά τα χαρακτηριστικά προσώπων στο χαρτί (μου έβαλε μάλιστα και χέρι, επειδή δεν αποφάσισα να το αξιοποιήσω επαγγελματικά...) και με αποτελείωσε, δίνοντας μου το ...ιατρικό μου ιστορικό. Από το έλκος που με είχε ταλαιπωρήσει προ δεκαπενταετίας, μέχρι τον κωλικό νεφρού που με είχε «πηδήξει» λίγο αργότερα και την εγχείρηση (αυτό, παρεμπιπτόντως, συμπτωματικά δεν το γνωρίζει ούτε καν η γυναίκα μου, αφού θεώρησα περιττό να της το αναφέρω) που είχα κάνει πριν από οκτώ χρόνια στο δεξί γόνατο (η οποία κατά γενική ομολογία, δεν έχει αφήσει ούτε το ελάχιστο ορατό σημάδι στο βάδισμά μου, ή στη στάση του σώματός μου, ωστε να υποθέσω ότι το κατάλαβε από τον ελάχιστο χρόνο που πρόλαβε να με δει όρθιο, μέχρι να καθίσω στο τραπέζι μου).

 

Άντε και πείτε ότι - τραβώντας το απ' τα μαλλιά όσο δεν παίρνει - ότι, για κάποιο μη εξηγήσιμο λόγο και με μη εξηγήσιμο τρόπο, είχε επιδιώξει και είχε συλλέξει πληροφορίες για τη γυναίκα μου (γιατί; για να μας εντυπωσιάσει; ) Για τα δικά μου, πως είναι δυνατόν να γνώριζε ή να έμαθε;

 

Πως ήξερε δε, ότι θα μας συναντούσε το συγκεκριμένο εκείνο βράδυ, στο συγκεκριμένο εκείνο μέρος; Συν τοις άλλοις, αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά μας να τον κεράσουμε έστω ένα ποτό και έφυγε μαζί με τα παιδιά του απλώς χαιρετώντας μας. Στην επιθυμία δε και των δυο μας να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, προκειμένου να προσπαθήσουμε να βρεθούμε ξανά κάποια στιγμή αν αυτό ήταν εφικτό, μας απάντησε χαμογελαστός: «Μην ανησυχείτε, δε θα χαθούμε! Δεν το θέλω ούτε εγώ, ούτε εσείς...»

 

Με κάθε καλή διάθεση, ειλικρινά, ρωτώ ειδικούς - κυρίως - αλλά και μη: Όλα αυτά, απλώς «μου φάνηκαν»;

 

 

 

έτσι το παθες το bold; Ακομα κι ο μπαρνι από το χόου άι μετ γιορ μάδερ θα βρισκε κάι πιο πιστευτό...

[deesnider]

έτσι το παθες το bold; Ακομα κι ο μπαρνι από το χόου άι μετ γιορ μάδερ θα βρισκε κάι πιο πιστευτό...

Μια εμπειρία μου παρέθεσα, την οποία θεώρησα σημαντική και ενδιαφέρουσα. Κάλλιστα μπορεί ο οποιοσδήποτε να μη δεχθεί τα όσα είπα ως αληθή. Ούτε την αποδοχή όσων λέω απαιτώ - ή επιθυμώ απαραιτήτως... - ούτε προσπαθώ να πείσω κανέναν. Το κυριότερο ερώτημα όμως είναι άλλο:

 

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μ' ενδιαφέρει έστω και στο ελάχιστο, το αν - ειδικά εσύ - με ...πιστεύεις ή όχι;

[insomniaK]

Μα γιατί να μην πιστεύω κάτι που χεις αποδείξει πολλάκις;

 

Χαλάρωσε άνθρωπα, ξες ότι σε συμπαθώ κι ας διαφωνούμε.

[slipknot]

Για εμενα προσωπικά επιστήμες είναι μονο η φυσική τα μαθηματικά η χημεία άντε και η ιατρική

 

Και η βιολογία κύριε... δεν είναι; Γιατί; Γιατί κύριε;

[benign]

Μα γιατί να μην πιστεύω κάτι που χεις αποδείξει πολλάκις;

 

Χαλάρωσε άνθρωπα, ξες ότι σε συμπαθώ κι ας διαφωνούμε.

 

Ο ινσομιακ κατα βαθος ειναι καλο παιδι,κατα πολυυυυυυυυ βαθος.

 

Ειδικα οταν παιρνει και τα χαπακια του.

 

 

Μια εμπειρία μου παρέθεσα, την οποία θεώρησα σημαντική και ενδιαφέρουσα. Κάλλιστα μπορεί ο οποιοσδήποτε να μη δεχθεί τα όσα είπα ως αληθή. Ούτε την αποδοχή όσων λέω απαιτώ - ή επιθυμώ απαραιτήτως... - ούτε προσπαθώ να πείσω κανέναν. Το κυριότερο ερώτημα όμως είναι άλλο:

 

Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μ' ενδιαφέρει έστω και στο ελάχιστο, το αν - ειδικά εσύ - με ...πιστεύεις ή όχι;

 

Πλακα σου κανει προφανως ο ινσομνιακ.

Επεξ/σία 10 Αυγούστου 2012 από benign