Η γενιά μας

[DaRkAnGeL999]

Ξενέρωσα που έπρεπε να το διαβάσω όλο για να δω οτι ήταν απο το Lifo..

Κρίμα για το 1 λεπτό που έχασα!

[Sellers]

ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

 

 

Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. 

 

Κυκλοφορεί σε επιλεγμένα περίπτερα.

[FilipposMD]

ΦΙΛΛΙΠΟΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

 

 

Κυκλοφορεί σε επιλεγμένα περίπτερα.

 

Ένα λάμδα, δύο πι ρε Sellers!

[Sellers]

Το έγραψα όπως το λέω. 

 

Νταξει το διόρθωσα.

[tsifotis]

Η γενιά μας.

 

   Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με "ξένους" που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας.

Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα "μετα τη δουλεια". Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης.

    Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο. Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι.

    Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε.

Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.

 

 

Διαβασαμε Κοελιο και νομισαμε γιναμε διανοουμενες

Ποσταραμε κλισεδοεφετζιδικες εικονες στο ινσταγκραμ και νομισαμε γιναμε Διαμαντοπουλοι.

Ποσταραμε (ξαναματαπροσαρμοσμενη) ατακα στο τουιτερ και νομισαμε γιναμε Μαλβινες

Μας εκαναν λαηκ λιγουρια σε παραλιοποζες και νομισαμε γιναμε Στικουδες

Ποσταραμε κειμενα στο blogspot και πιστεψαμε οτι γιναμε Ακριτες

 

 

FIXED

 

 

Το κειμενο δεν ειναι της lifo. Αλλα δεν εχει σημασια. Ειναι σα να λες οτι η αρθρογραφος δεν ανηκει στο ΔΣ του φαν κλαμπ του Χριστοφορου Παπακαλιατη. Θα μπορουσε...

[Apoll]

Η γενιά μας.

 

   Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με "ξένους" που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας.

Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα "μετα τη δουλεια". Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης.

    Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο. Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι.

    Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε.

Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.

 

Πηγή: www.lifo.gr

 

Τι έχετε να πείτε; Πως νιώσατε διαβάζοντάς τις παραπάνω σειρες;

 

Κάνε όλα τα παρακάτω (ΟΛΑ). 

 

Α) adapt στο νέο περιβάλλον. Μην είσαι προσκολημένος στο παρελθόν

Β) ξέχνα την οικογένεια στην Ελλάδα, ιδίως αν είναι μέσα στην κακομοιρία. 

Γ) απόκτησε σαρκασμό, και μην πέρνεις τίποτα σοβαρά. 

Δ) ξέχνα όλα τα περί ηθικής. Ρίξε ένα διαζύγιο και βάρα 18χρονα. 

Ε) διάβασε μερικά καλά βιβλία περί βουδισμού. 

 

Θα σου κοπούν τα όποια υπαρξιακά, και θα δεις την ζωή με άλλον μάτι, ενώ παράλληλα θα την απολαύσεις. Και στα 37

[evabb]

Η γενιά μας.

 

   Φυγαμε στα 25 για ενα μαστερ σε ενα fancy πανεπιστημιο του εξωτερικου. Ξετιναξαμε το budget των γονιών μας που δουλευαν τοσα χρονια. Μειναμε σε σπιτια με συγκατοικους που γίναμε αδερφια, σπουδασαμε με "ξένους" που γίνανε φίλοι και εραστές. Διαβασαμε. Το πηραμε το πτυχίο. Και φτάσαμε στη στιγμή της πρώτης επαγγελματικής μας κάρτας.

Σε μια χώρα χώρις ήλιο άλλα με λεφτά. Βρηκαμε σπίτι. Μικρό τον πρωτο χρόνο. Χαλάσαμε τον πρωτο μας μισθό κερνώντας τους καινούργιους μας φιλους και αγοράζοντας παππουτσια. Και ρούχα. Και πήγαμε για ποτα "μετα τη δουλεια". Και βγήκαμε για dinner. Εγώ δεν είχα ξαναβγει για dinner στην Αθήνα. Και με την πρώτη αυξηση αλλάξαμε σπιτι. Πηγαμε σε πιο μεγάλο. Και ξεσηκώσαμε όλο το ΙΚΕΑ της πόλης.

    Μαθαμε να ψωνίζουμε σε άλλη γλώσσα, αγοράσαμε λάδι απο το σουπερμαρκετ, μαγειρέψαμε φακές που δεν τρώγαμε ποτέ στο σπιτι. Κάναμε ασφάλιση και συνταξιοδοτικό. Ανοιξαμε λογαριασμούς, πληρώσαμε κοινοχρηστα, δεη, νερα, τηλεφωνα. Πηγαμε μόνοι μας σουπερμαρκετ, τα κουβαλήσαμε 3 οροφους χωρις ασανσερ, τα βαλαμε στο ψυγειο. Είδαμε ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις σειρές τα βραδια μετά τη δουλειά που ήμασταν κουρασμένοι.

    Μιλήσαμε στο σκαιπ με μανα, πατερα, αδερφια, γιαγιαδες, παππουδες, ολο το σοι. Χασαμε παρτυ, γαμους, βαφτισια, κηδειες. Μιλήσαμε με τους κολλητούς απο Αθηνα, αραιώσαμε, στελναμε κανενα μηνυμα. Μπαινουμε facebook, βλέπουμε φωτογραφίες, βαζουμε φωτογραφίες. Ζούμε μια ζωη εδώ και παρατηρούμε μια άλλη. Ερωτευόμαστε άλλους της γενιάς μας, σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες. Παίρνουμε αεροπλάνα και τραίνα όπως παίρναμε ταξι μέχρι το κεντρο. όπως παίρναμε μετρο μέχρι Αγιο Αντώνη. Φεύγουμε, ερχόμαστε. Βαλιτσες, βολτες, αγκαλιές, παρέες, άνθρωποι, φιλοι φιλων. Φιλοξενούμε, μας φιλοξενούν. Γυριζουμε πίσω. Αφήνουμε τη βαλίτσα απειραχτη για καμια εβδομαδα, να μας θυμίζει που είμασταν, να μυρίζει από τα σεντόνια που κοιμηθηκαμε.

Πλυντηρια, σκουπισμα, Σαββατοκυριακο. Δε με ξυπνάει η σκούπα της μάνας μου πια. Δεν τσακώνομαι με τον αδερφό μου για τις δουλειές και το τηλεκοντρολ. Δεν περιμενω τον πατερα μου το μεσημερι να φαμε. σκουπίζω, παω γυμναστηριο, παω για ψώνια, μαγειρεύω. Μεγάλωσα. Κοιταω τους λογαριασμούς, σκεφτομαι τι θα φορεσω τη δευτερα στο μιτινγκ. Και εγινα 30.

 

Πηγή: www.lifo.gr

 

Τι έχετε να πείτε; Πως νιώσατε διαβάζοντάς τις παραπάνω σειρες;

 

έτσι ακριβώς είναι η ζωή μου από τα 21 μου, σιγά τα λαχανα. Πρώτη μου δουλειά λίγο πριν κλείσω τα 25, ντρέπομαι  που άργησα τόσο.

[aris1986]

Τρομερό κείμενο.

Ενα δάκρυ κύλισε απο το γεμάτο με γύρο φουσκωμένο μάγουλο μου.

 

Ή προϊον φαντασιας ειναι το κειμενο ή δεν εχει δει πως ζουνε μερικοί.

Νταξ όλες οι κοινωνικές ομάδες με τα προβλήματα τους δεν λεω αλλα μου θύμισε αφήγηση Παπακαλιάτη σε ταινία.

[insomniaK]

Το κείμενο είναι μαλακία. Αλλά είναι βιασμός να μην μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή στην πατρίδα σου κι ας έχεις κάνει το καλύτερο δυνατόν.

[HERTHAN]

Παπαρια απ'το λαντς.....παω να φτιαξω φραπεδαρα!

[pournaras]

 Και εγινα 30.

 

 

Τι έχετε να πείτε; Πως νιώσατε διαβάζοντάς τις παραπάνω σειρες;

 

Οτι περασαν κιολας 12 χρονια...

[DrLo]

 

Τι έχετε να πείτε; 

 

[pappous_soulis]

Πως νιώσατε διαβάζοντάς τις παραπάνω σειρες;

 

Νιώθω σαν να το'γραψε η τύπισσα απ'τη γραμματεία της σχολής, που μου παραπονιόταν τις προάλλες πως της βάλαν να κάνει διπλή δουλειά, από κάποιο παράλληλο σύμπαν στο οποίο αναγκάστηκε να κάνει κάτι σοβαρό στη ζωή της.

[REDODIN7]

Η γενιά μας.

 

 Τι έχετε να πείτε; Πως νιώσατε διαβάζοντάς τις παραπάνω σειρες;

Το κειμενο ειναι πολυ ονειρικο ή ειμαστε απο αλλη γενια γιατι η δικια μου γενια σπουδασε σε ενα περιφεριακο ΑΕΙ-ΤΕΙ και τωρα ειναι ανεργο 

[nicoc89]

το διάβασα το κείμενο και μου προκάλεσε ανάμικτα συναισθήματα

τα μάτια μου βούρκωσαν και στο δωμάτιο μου βρέχει όπως ενα φθινοπωρινό πρωινό σταγόνες θλίψης
οι μυρωδιές είναι άσχημες, καμία σχέση με φθινόπωρο γιατι έχω ιδρώσει και πρέπει να πάω για μπάνιο 
νιώθω την πίεση της χώρας μου να διαλύει το μυαλό μου σε κομμάτια και την καρδιά μου να αιμορραγεί γιατί δεν ξέρω τι ξημερώνει αυριο , έχω χάσει τις μέρες.
βλέπω γύρο μου σκιές που χορεύουν σε κύκλους , πολλούς κύκλους και αυτό με κάνει να νιώθω τρόμο
νιώθω επίσης πολύ χαλαρωμένος και ακούω κάτι σαν air condition να δουλεύει αλλα δεν έχω air condition , περίεργο α?
κρυώνω επίσης αν και κάνει ζέστη , νιώθω στην πλάτη μου μια ρίγη