Επέτειος Πολυτεχνείου....40 χρόνια μετά

[Praetorianos]

Ο Porg σας τρολλαρει αριστοτεχνικα κι ουτε πηρατε μυρωδιά, κι οΤοξο αν δεν ηταν ανυπόφορη attention whore θα ηταν τρελή συμπάθεια.

 

Οι χιλιαδες νεκροι είναι το ακριβως ανάποδο της Χουντας που δεν άφησε χρέη. Απλως διαλεγεις αν θες να είσαι βλάκας εκ δεξιών η αριστερών.

[blazar]

Η χούντα φταίει για όλα..

Το ότι 40 χρόνια μετά τη χούντα, εξακολουθείτε να είστε κουτοί(για να μη πως άλλη λέξη) και να πιστεύετε σε ιστοριούλες και "αγωνιστές", ποιος φταίει;

 

40 Χρόνια πέρασαν και όλοι εσείς που σας ενόχλησε η χούντα τι κάνατε για την αποκατάσταση της "δημοκρατίας";

Οι τότε "αγωνιστές" σας κυβερνάνε τώρα και είστε σε πλήρη εξαθλίωση και χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας. Σας δημιούργησαν ένα πολίτευμα που το ονόμασαν "δημοκρατία" για να μην σαν ενοχλεί ο όρος του πολιτεύματος. Είστε χωρίς δουλεία, χωρίς σπίτι, ανίκανοι για μια αξιοπρεπή ζωή και εξακολουθείτε να κοιμάστε τον ύπνο του δικαίου...Γιατί; Γιατί έχουμε δημοκρατία φυσικά.. Όπου για ένα ψίχουλο πάτε και ψηφίζετε τους ίδιους και τους ίδιους για να συνεχίζουν να σας ξεφτιλίζουν. Ποτέ δεν έγινε ένα δημοψήφισμα για οτιδήποτε σημαντικό έχει γίνει σε αυτή τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Μας κυβερνά η μειοψηφία, αλλά δεν μας νοιάζει γιατί έχουμε "δημοκρατία"..

Χιλιάδες συνάθρωποί μας, έχουν αυτοκτονήσει και αυτοκτονούν καθημερινά γιατί χάνουν τους κόπους μιας ζωής και την αξιοπρέπειά τους, αλλά δεν μας νοιάζει.. Έχουμε "δημοκρατία"..

Δε θα μακρηγορήσω άλλο γιατί είναι χάσιμο χρόνου. Κάποιοι έχουν γεννηθεί για να υπηρετούν.

Συνεχίζετε να διαβάζετε τα παραμύθια και να μη σας νοιάζει η λίστα των νεκρών που αυξάνετε καθημερινά λόγο της "δημοκρατίας" σας..

Αποκτάτε άποψη από μία καρέκλα και ένα pc.
Απλά κάποιος να σας ενημερώσει πως τα παραμύθια που διαβάζετε είναι 40 χρόνια πριν.. Όταν έρθετε στο σήμερα και αντιληφθείτε τι γίνετε γύρω σας, προσέχετε μη ξαφνιαστείτε.. Αλλάξτε πλευρό, γιατί ο ύπνος είναι γλυκός...
(Δεν είμαι υποστηρικτής του χουντικού καθεστώτος, αλλά τουλάχιστον γνωρίζω τη πραγματικότητα...)

[Crazy Tony]

   Εδώ και δύο σελίδες μαλώνεται για το αν υπήρχαν νεκροί μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο ενώ, αυτό που πρέπει να θυμώμαστε είναι πως εκείνες τις μέρες έπεσαν (επίσημα) 23 νεκροί από πυρά της τότε χούντας, εκείνης που βασάνιζε (μεχρί θανάτου) ολούς τους αριστερούς, όλους όσους ήταν αντίθετοι με τα πιστεύω τους κ.α, εκείνη που χωρίς αποδείξεις απέλυε δημοσίους υπαλήλους διότι "ακούστηκε" πως είναι αριστεροί, που έδινε το προνομίο της ελεύθερης σκέψης σε λιγους.
  

   Αύτο που εγώ θυμάμαι είναι τον θάνατο ενός 20χρονου αγοριού από σφαίρα του πολυαγαπημένου, από τον Ν. Μιχαλολιάκο, ταγματάρχη τότε Ν. Ντερτιλή, του οποίου η φρασή μετά το συμβάν στον οδήγο του οχήματός του ήταν "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!

 

   Δεν συνεχίζω διότι, καταντώ γραφικός ή ενοχλητικός σε μερικούς.

 

Site: Ενδιαφέρον άρθρο Site:

[kage]

η χουντα επεσε το 74' δηλ.ενα χρονο μετα...
επαιξε ρολο που γαμ*** η κυπρος χωρις να κανουν κατι ,οτι σταματησαν να χρηματοδοτουν την χουντα(usa)και οτι δεν ηθελαν στην ευρωπη χουντα...

μολις εγιναν αυτα οι ιδιοι παρεδωσαν τα ηνια στον καραμανλη...

[Τοξοβόλος_UK_]

πάντως κ γαμώ τις μόδες τότε.όλο το φοιτηταριό μακρυμάληδες κ με καμπάνες.Μάνα με γέννησες αργά.

[CROM271]

η χουντα επεσε το 74' δηλ.ενα χρονο μετα...

επαιξε ρολο που γαμ*** την κυπρο και οτι σταματησαν να χρηματοδοτουν την χουντα(usa)...

μολις εγινε αυτο οι ιδιοι παρεδωσαν τα ηνια στον καραμανλη...

Kage οποιος εχει μελετησει ιστορια ξερει πως η εξεγερση του πολυτεχνειου δεν εριξε καμια χουντα. Αυτα ειναι παραμυθια...

 

Η εξεγερση του πολυτεχνειου ηταν ενα καλοστημενο σκηνικο απο τους Αμερικανους προκειμενου να ριξουν τον Παπαδοπουλο και να ανεβασουν στην εξουσια τον Ιωαννιδη.

Και αυτο γιατι ο Παπαδοπουλος, ανταποκριθηκε στο αιτημα του προεδρου της Αυγυπτου και αποφασισε την απαγορευση της ελευθερης διελευσης αμερικανικων αεροσκαφων προκειμενου να βοηθησουν τους ισραηλινους. Στη συνοδο υπουργων του ΝΑΤΟ μαλιστα ο Κισινγκερ εξαπολυσε φραστικη επιθεση στους Ελληνες για την αρνητικη σταση απεναντι στο αιτημα της Αμερικης. Απο εκει και περα ηταν σε ολους γνωστο πως επικειται η πτωση του Παπαδοπουλου.

 

Τωρα αντε να τα εξηγησεις αυτα σε αυτους που λενε πως σκοτωθηκαν ατομα μεσα στο πολυτεχνειο και αναπολουν την Ηλένια...

 

Διαβαστε και αυτο

http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=409144

 

Χαρακτηριστικο αποσπασμα για οσους βαριουνται.

 

Τα ίδια μου επανέλαβε ο μακαρίτης υπουργός μου σε τυχαία συνάντηση- και λίγους μήνας προ του θανάτου του- στο γνωστό καφέ της Γενεύης «Αux Αmbassadeurs», προσθέσας τα ακόλουθα:

«Κατόπιν των όσων σας ανέφερα,τι γνώμη έχετε για την εξέγερση του Πολυτεχνείου που έλαβε χώρα μερικές εβδομάδες αργότερα;».

Σε απάντησή μου ότι δεν μπορούσα να αποκριθώ, εφάνη εκνευριζόμενος λέγοντάς μου:

«Λυπάμαι, γιατί διπλωμάτης με την εμπειρία σας,δεν αντελήφθη ποίος ήταν όπισθεν της εξεγέρσεως κάτι το ολοφάνερο».

Προφανέστατα, υπονοούσε τον αμερικανικό παράγοντα.

 

 

[michael92]

Για το Πολυτεχνειο δεν θα σου πω γιατι δεν ξέρω. Αλλα αυτα που περναμε σημερα δυστυχως ολοι μας δεν ειναι μονο αποτελεσματα των πολιτικων ειναι αποτελεσμα συνολικης κακης διαχειρισης καθημερινα βλεπεις σκανδαλα σε νοσοκομεια απλοι διοικητικοι υπαλληλοι χωμενοι σε κομπινες γιατροι που υπερσυνταγογραφουν και αλλα τετοια. 

 

Επειδή αυτό συμβαίνει παντού, άρχισα τελικά να διαφωνώ. Δεν είναι το κυριότερο πρόβλημα μας αυτό. Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι ο Έλληνας ονειρεύεται να ανοίξει μια καφετέρια ή ένα μπαράκι, αυτό είναι το όνειρο της ζωής του. Όταν επενδύουμε σε εσωτερική κατανάλωση υπηρεσιών, αντί σε εξαγωγή προιόντων και κυρίως υπηρεσιών, σκάει η φούσκα. Και η φούσκα έσκασε πριν από το μνημόνιο. Οι μόνες νέες επιχειρήσεις που βλέπω να ανοίγουν είναι φαγάδικα, μπαράκια, μαγαζιά 24/7, και γενικά πράγματα εσωτερικής κατανάλωσης. Έτσι δεν πάμε μπροστά ούτε σε 100 χρόνια.

 

Καλές οι διαμαρτυρίες και τα πολυτεχνεία, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να δουλέψουμε σωστά.

[Επισκέπτης]

Εγώ λοιπόν π είμαι 21, ακόμη και τώρα δεν γνωρίζω την όλη ιστορία π διαδραματίστηκε τότε, το '73. Και δεν είμαι ο μόνος, σας το υπογράφω. Κρατάω τη γενικότερη σημασία, ότι πριν 40 χρόνια το καθεστώς της χούντας έπεσε και ανήλθε η δημοκρατία στην Ελλάδα. Δυστυχώς όμως 4 δεκαετίες μετά η έννοια της δημοκρατίας έχει σαπίσει, έχει πέσει απ'το δέντρο και τώρα θα τη φάει το χώμα. Ο κάθε μαλ άκας λέει ότι είναι «δημοκράτης» και φυσικά εντελώς «δημοκρατικά» έχει προκαλέσει την ανθρωπιστική κρίση στη χώρα, με τα καμώματά του, με τις αποφάσεις του, με τις ιδέες και τις πράξεις του. Κάθονται εδώ πέρα άτομα και σε πολλά άλλα σάιτ και "μαλώνουν" ο ένας με τον άλλο για το αν υπήρξαν τελικά νεκροί μέσα ή έξω στο πολυτεχνείο. Τόσα χρόνια δεν ξέρουν, τώρα θα το λύσουν; Το ότι η σημασία εκείνης της ημέρας, πλέον, έχει πεταχτεί στον κάδο σκουπιδιών και έχει εξευτελιστεί, γιατί δεν το λέει κανείς; Γιατί δεν το συζητάει κάποιος; Κάθονται και αναλώνονται αν υπήρξε η Ηλένια (που μα την Παναγία πρώτη φορά χθες άκουσα γι'αυτήν) αν ήταν στο πολυτεχνείο τότε ή αν ήταν εντελώς άσχετη και έκανε το μοντέλο για διαφημίσεις στην Ιταλία... Και το ότι μας αφήνουν χρεωμένους να χρωστάμε μέχρι το 2913 οι «δημοκράτες» μας, τσιμουδιά! Έχω αηδιάσει πολύ όχι μόνο μ'αυτή την κατάσταση αλλά γενικότερα με όλη την κατάσταση στην Ελλάδα. Θέλω να τελειώσω τη σχολή, ίσως να πάω στρατό να τελειώνω και μετά να φύγω έξω. Να πάω στο εξωτερικό, σε σοβαρές χώρες, με σοβαρά άτομα που τις διοικούν, και να ξεχάσω τα πάντα για Ελλάδα. Τα πάντα όμως. Να μη ξαναμιλήσω ποτέ ελληνικά, αλλά μόνο τη γλώσσα εκείνης της όποιας χώρας. Στενοχωριέμαι πάρα πολύ που το λέω αυτό. Η Ελλάδα δεν είναι μια χώρα του πεταματού. Κι όμως έτσι έχει καταντήσει. Εδώ είμαστε καταδικασμένοι να βρισκόμαστε σε αντίθετες μεριές, σε αντίπαλα στρατόπεδα, τυφλωμένοι από ιδεολογίες και πολιτικούς χώρους που είναι τόσο μα τόσο προφανές ότι θα μας οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια στο χάος-ήδη το βλέπουμε, ο ένας σκοτώνει τον άλλο. Δεν ξέρω, είμαστε άξιοι της μοίρας μας.

[Timonkaipumpa]

Οι χιλιαδες νεκροι είναι το ακριβως ανάποδο της Χουντας που δεν άφησε χρέη. Απλως διαλεγεις αν θες να είσαι βλάκας εκ δεξιών η αριστερών.

 

Αυτό ακριβώς + ό,τι είπε ο PhilliposMD

 

[NikosKallithea]

Τα έχετε μπερδέψει λιγο

 

Τότε ειχαμε ένα επιβαλλόμενο καθεστώς χωρίς ελευθερία του λόγου με μακρονήσια, υπόγεια μπουντρούμια κλπ

 

Τώρα έχουμε ενα χάλια καθεστώς (όπως λέτε) αλλά εμείς το επιλέξαμε, γι αυτο δεν υπάρχει και αντίδραση, οι περισσότεροι απο αυτους που αυτοκτονούν πριν  απο 15-16 μίνες τους ειχαν ψηφίσει, είμαι σίγουρος

 

Μην ξεχνάτε οτι παρ΄ολα αυτα που περνάμε, πρώτο κόμμα είναι το γνωστό.

[RedPanda]

Πολύ σημαντικό το άρθρο που έβαλε ο CROM271
 

Αυτό που κάνατε με τα αμερικανικά αεροπλάναθα το πληρώσετε πολύ ακριβά

 

Ευελπιστώ, λοιπόν, ότι όσα αποκαλύπτω ανωτέρω θα γίνουν πιστευτά και θα τεθεί τέρμα στην εκμετάλλευση της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου από ορισμένους που συμμετέσχον σε αυτήν, αλλά δεν τη διοργάνωσαν.

[pournaras]

Εδώ και δύο σελίδες μαλώνεται για το αν υπήρχαν νεκροί μέσα ή έξω από το Πολυτεχνείο ενώ, αυτό που πρέπει να θυμώμαστε είναι πως εκείνες τις μέρες έπεσαν (επίσημα) 23 νεκροί από πυρά της τότε χούντας, εκείνης που βασάνιζε (μεχρί θανάτου) ολούς τους αριστερούς, όλους όσους ήταν αντίθετοι με τα πιστεύω τους κ.α, εκείνη που χωρίς αποδείξεις απέλυε δημοσίους υπαλήλους διότι "ακούστηκε" πως είναι αριστεροί, που έδινε το προνομίο της ελεύθερης σκέψης σε λιγους.

  

   Αύτο που εγώ θυμάμαι είναι τον θάνατο ενός 20χρονου αγοριού από σφαίρα του πολυαγαπημένου, από τον Ν. Μιχαλολιάκο, ταγματάρχη τότε Ν. Ντερτιλή, του οποίου η φρασή μετά το συμβάν στον οδήγο του οχήματός του ήταν "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!

 

   Δεν συνεχίζω διότι, καταντώ γραφικός ή ενοχλητικός σε μερικούς.

 

Site: Ενδιαφέρον άρθρο

[link=http://www.youtube.com/watch?v=TOY3jJudy8A]Ενδιαφέρον Βίντεο

 

Ενω σημερα, με δεκαδες αποδειξεις καταχρησης, διαπλοκης, μιζας, κλοπης, και δεν μπορουν να απολυσουν κανεναν... φυγαμε απο το ενα ακρο και φτασαμε στο αλλο...

Ειναι λιγο offtopic βεβαια, αλλα γελασα πολυ οταν το διαβασα.

[liopyr]

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γιώργο, έναν καλοκάγαθο αστυφύλακα μιας κάποιας ηλικίας που έπαιρνε σύνταξη σε λίγο. Απʼ αυτόν μαθαίναμε στο κρατητήριο, όπου οι εφημερίδες απαγορεύονταν αυστηρά, τα σημαντικά διεθνή γεγονότα. Αυτός ήταν που μας πληροφόρησε για το θάνατο του Γκεβάρα, για τον οποίο, άλλωστε, με δυσκολία έκρυβε το θαυμασμό του. Φυσικά, όλα αυτά μας ταʼλεγε εμπιστευτικά, σχεδόν συνωμοτικά.

 

Ωστόσο, δεν έκανε ποτέ κουβέντα για τη χούντα και τα σχετικά με τον πάνω κόσμο, των ζώντων ελλήνων. Αυτών που ακόμα δεν ήξεραν τίποτα για τη μεγάλη ευκαιρία που θα τους προσέφερε το Πολυτεχνείο αργότερα, ώστε να νοιώσουν κι αυτοί λιγάκι αντιφασίστες, χαμένοι μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο.

 

Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Ρισκάρεις λοιπόν, σχεδόν εκ του ασφαλούς κι έτσι ανέξοδα αποχτάς το δικαίωμα να παριστάνεις τον αντιστασιακό. Πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι όταν τους είχαμε ανάγκη; Μα, περίμεναν να ξεθυμάνει η χολέρα που λέγεται χούντα για να βγουν από το καβούκι, αυτοί οι καλοί νοικοκυραίοι.

 

Ο λαός της Αθήνας έβλεπε την χούντα να καταρρέει από τα ίδια της τα ανομήματα και μπήκε στον εύκολο αγώνα, έτσι για την τιμή των όπλων, που λέμε, και ίσα-ίσα για να λέμε πως την χούντα την έριξε ο λαός, τη στιγμή που και οι κότες ξέρουν εκείνο που καμώνονται πως δεν ξέρουν τα μουλάρια, ότι δηλαδή η χούντα έπεσε γιατί σάπισε. Γιατί, λοιπόν, σκοτώνονται να μαζέψουν τα σάπια φρούτα που κάθε χρόνο πέφτουν κάτω από το δέντρο του Πολυτεχνείου οι όψιμοι αντιστασιακοί; Και, βέβαια, δεν αναφέρομαι εδώ στους έτσι κι αλλιώς ζωηρούς έφηβους που, με κάθε ευκαιρία, το παίζουν επαναστάτες...ή περίπου.

 

Ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου κάθε φορά που περνώ έξω από το Πολυτεχνείο. Το μπουντρούμι της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας βρίσκεται πίσω από το Πολυτεχνείο. Κι όσοι πέρασαν από εκεί, δεν νομίζω πως θα ήταν δυνατό να έχουν διάθεση να συνεορτάσουν με τους πανηγυριώτες της 17ης Νοέμβρη. Εκεί μπροστά μας ξεφόρτωσαν για να μας παν στη σήμανση, λίγο πιο κάτω, στα Χαυτεία. Από την Ασφάλεια μέχρι το Πολυτεχνείο, η απόσταση είναι δυο βήματα. Κι ωστόσο μας φόρτωσαν στην κλούβα για να μας ξεφορτώσουν λίγο παρακάτω. Ίσως δεν ήθελαν να βλέπουν οι περαστικοί πως από την Ασφάλεια βγαίνουν πολιτικοί κρατούμενοι δεμένοι με χειροπέδες, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.

 

Ευτυχώς, να λες, που ήμουν δεμένος με τον Περικλή Κοροβέση –πάντα με τον Περικλή θα με δένουν από δω και πέρα σε κάθε μετακίνηση. Ίσως γιατί στην πρεμιέρα ήμασταν πολύ καλοί σαν ζευγάρι κωμικών. Ασουλούπωτοι και οι δύο, άνθρωποι με χιούμορ και οι δύο, προσφέραμε θέαμα υψηλής ποιότητας στο εθνικό θέατρο του παραλόγου. Μας μεταφέρουν την άλλη μέρα από την οδό Μπουμπουλίνας στην οδό Ρεθύμνης, εκεί κοντά, προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Σε ένα νεοκλασικό της συμφοράς, ήταν οι κοιτώνες των αστυφυλάκων που υπηρετούσαν στην Ασφάλεια. Ήταν σκοτάδι πίσσα εκεί μέσα. Από πουθενά δεν έμπαινε φως και πουθενά δεν άναβε φως. Καμιά εικοσαριά ανθρώπους, μας αδειάζουν στον καινούργιο μας τάφο. Δεν έχω ιδέα, κανείς δεν θα ήταν δυνατό να έχει ιδέα, πόσες μέρες μείναμε εκεί. Ούτε ρολόι, ούτε φως, ούτε ώρες ύπνου, ούτε ώρες ξύπνιου. Προσπαθούσαμε να μετρήσουμε το χρόνο με το κατούρημα. Δύο κατουρήματα, μια μέρα. Το φαΐ, οι μανάδες συνέχιζαν να το πηγαίνουν στην Μπουμπουλίνας. Στη Ρεθύμνης ήμασταν ινκόγκνιτο. Κανείς δεν ήξερε πως υπάρχει κρατητήριο, παρεκκλήσιο το λέγαμε, στην οδό Ρεθύμνης. Όλοι γνώριζαν τον μητροπολιτικό ναό της οδού Μπουμπουλίνας, κι εκεί πήγαιναν τις προσφορές τους. 

 

Και οι διάκονοι του εθνικού συμφέροντος, όπως λέμε στην Ελλάδα το ιδιωτικό συμφέρον, μετέφεραν τον άρτον ημών τον επιούσιον ιεροκρυφίως στο παρεκκλήσιον, όπου και κοινωνούσαμε των αχράντων μυστηρίων των σωτήρων του έθνους. Ανοίγαμε τα τάπερ στα τυφλά, κι ό,τι άρπαζαν τα δάχτυλα, τούτο το πανάρχαιο πηρούνι που είναι δυνατό να λειτουργήσει και σα μαχαίρι. Κεφτέδες, φώναζε ο ένας τυφλοπόντικας. Κοτόπουλο έλεγε από δίπλα ο άλλος τυφλοπόντικας. Ήταν το παιχνίδι μας. Κι ο Περικλής Κοροβέσης να λέει ανέκδοτα και να μη σώνει ποτέ.

 

Βρισκόμουν από την πρώτη μέρα της δικτατορίας στον προθάλαμο της κόλασης και ήδη είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι σιγά-σιγά με την ιδέα ενός θανάτου διά τυφεκισμού. Εκείνους τους πρώτους μήνες της αναγέννησης του φοίνικα από τις παλιές του στάχτες, που ξέμειναν από άλλους καιρούς, κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα.

 

Οι αντιστασιακοί σε ένα χρόνο, όταν θα γίνει φανερό πως η χούντα είναι της πλάκας, θα πληθύνουν πολύ. Εύκολα αντιστέκεται κανείς όταν ξέρει πως τουλάχιστον η ζωή του δεν κινδυνεύει. Όμως, εμείς είχαμε αρχίσει την αντίσταση κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα, χωρίς να νοιαστούμε και πολύ για τις συνέπειες της στράτευσής μας. Δεν ήμασταν μέλη της «Δημοκρατικής Άμυνας» που πάρα πολύ όψιμα αποφάσισαν να αντισταθούν κι αυτοί στη χούντα, κυρίως δια συνεδριάσεων.

 

Ήμασταν νέοι κομμουνιστές, που μπορεί να μην είχαμε ακόμα ιδιαίτερα αναπτυγμένη την πολιτική μας συνείδηση, πάντως συνείδηση του κινδύνου είχαμε. Το γεγονός πως τα ιδανικά μας αργότερα θα στραπατσαριστούν κι εδώ στην Ελλάδα, όπως παντού, απʼτους χυδαίους γραφειοκράτες, δεν μειώνει την αξία της στράτευσής μας σε έναν αγώνα που όχι μόνο δεν γινόταν για τα προσωπικά μας συμφέροντα, αλλά τα έβλαπτε στα σίγουρα.

 

 

Δημοφιλείς ηθοποιοί εκείνης της εποχής ποζάρουν με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο

 

Είχα μπει στο αγώνα κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα της δικτατορίας. Αλλά στα μετά την πτώση της χούντας χρόνια δεν πήγα να γραφτώ στο σύλλογο των αντιστασιακών, για να μπορέσω να εξαργυρώσω σε κάποιο δημόσιο ταμείο τη μικρή, την ελάχιστη προσφορά μου στον αγώνα κατά της νέας παραλλαγής του παλιού φασισμού. Ούτε δέχτηκα να γραφτώ στην ΕΣΗΕΑ, το επαγγελματικό μου σωματείο, ως αντιστασιακός. Ούτε πήγα να εξαγοράσω τα εφτά χρόνια της δικτατορίας για να μου αναγνωριστούν ως συντάξιμα.

 

Κι όταν κάποτε απόχτησα τα από το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ προβλεπόμενα τυπικά προσόντα και πήγα να γραφτώ στο επαγγελματικό μου σωματείο, με απέρριψαν ως στερούμενο… ουσιαστικών προσόντων. Πέντε χρόνια απέρριπταν συνεχώς την αίτησή μου. Φαίνεται πως ούτε μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια κατάφερα να αποκτήσω ουσιαστικά προσόντα ως δημοσιογράφος. Και ξέρετε ποιοι αντέδρασαν περισσότερο στην εγγραφή μου; Αυτοί που γράφτηκαν ως αντιστασιακοί!

 

Για μένα, η πιο σημαντική πράξη ήταν το ότι μπόρεσα και αντιστάθηκα στον πειρασμό να εξαργυρώσω καθʼοιονδήποτε τρόπο τη στράτευσή μου στον αγώνα κατά της χούντας. Κι ακόμα, το ότι πέτυχα την εγγραφή μου στην ΕΣΗΕΑ με δικαστική απόφαση. Ήμουν ο πρώτος δημοσιογράφος που εγγραφόταν στο επαγγελματικό του σωματείο με δικαστική απόφαση. Και η νομολογία που δημιουργήθηκε άνοιξε το δρόμο για πολλούς συναδέλφους. Δεν έχει σημασία που έχασα εφτά συντάξιμα χρόνια. Κέρδισα την αξιοπρέπειά μου. Άλλωστε από αξιοπρέπεια μάλλον παρά για λόγους ιδεολογικούς στρατεύτηκα στον αγώνα κατά της χούντας.

 

Πάντα έλεγα πως, ναι μεν είμαι κομμουνιστής, αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως από κομμουνιστής σκέτα είμαι επιπροσθέτως και καλός κομμουνιστής. Άλλωστε ένας ρεβιζιονιστής από πεποίθηση, όπως εγώ, ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει καλός κομμουνιστής. Εν πάση περιπτώσει, ήμουν και παραμένω ένας ελεύθερος σκοπευτής, που πάει με αυτούς που τον έχουν ανάγκη, και όχι με εκείνους που τους έχει ανάγκη για να τη βολέψει. Στρατεύτηκα με το κομμουνιστικό ΠΑΜ όχι γιατί με επιστράτευσε το κόμμα, αλλά γιατί έτσι έκρινα σκόπιμο.

 

Όπως και να΄ναι, το καλοκαίρι του 1968 είμαι ελεύθερος, ύστερα από δέκα μήνες φυλακή. Εντάξει, ήμουν ελεύθερος, αλλά τι να την κάνω την ελευθερία χωρίς δουλειά, χωρίς τους φίλους που είχαν σκορπίσει εδώ και κει στην Ευρώπη, στα νησιά και στις φυλακές; Το πρώτο που σκέφτηκα ύστερα από μια εβδομάδα ελεύθερου βίου ήταν να κάνω κάτι κατεπειγόντως ώστε να ξαναμπώ φυλακή, ή έστω εξορία. Το σκέφτηκα μεν σοβαρά, όμως ήταν αδύνατο να έχω επαφή με κάποια αντιστασιακή οργάνωση. Αφενός γιατί οι αντιστασιακές οργανώσεις είχαν ήδη μετακομίσει στο εξωτερικό για να κάνουν από κει τουριστική αντίσταση εκ του ασφαλούς, και αφετέρου διότι ήμουν ήδη σεσημασμένος, και οι συνωμοτικοί κανόνες λεν να μην πλησιάζεις τους σεσημασμένους.

 

 

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας.

Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απʼτην ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼτο εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

 

Ακούστε τώρα και τον Γιώργο Σεφέρη στο περίφημο κείμενο του κατά της χούντας , γραμμένο το Μάρτιο του 1969 . Του χρειάστηκαν δυο χρόνια για να αποφασίσει  να μιλήσει , λίγο πριν πεθάνει :

« Είναι μια κατάσταση ( η χούντα) που όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνο και μόχθο πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στο έλος , μέσα στα τελματωμένα νερά. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου.."

 

Γιατί κύριε ;  Είναι στάση πνευματικού ανθρώπου αυτή; "Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό και μπορώ να πω χωρίς φόβο και πάθος : Βλέπω μπροστά μου το γκρεμό που μας οδηγεί η καταπίεση.Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει . Είναι εθνική επιταγή..."

 

Σύμφωνοι , σεβαστέ μου , μεγάλε ποιητή.Όμως και οι δικτάτορες για εθνική επιταγή μιλούν .  Ποιες από τις δυο εθνικές επιταγές είναι η σωστή ; Σας βεβαιώ καμία . Η δικτατορία δεν είναι λύση . Όμως ούτε η μεγαλόστομη αοριστολογία ενός σπουδαίου ποιητή που συνήθισε να κρύβεται πίσω απ` την αμφισημία της ποίησης είναι λύση .

 

Πάντως ο Σεφέρης μίλησε . Ο Ελύτης δε μίλησε. Πάρα πολλοί δε μίλησαν. 

  

Ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης, γνωστός και ως «πίθηκος», ήταν πολύ άτυχος. Διορίστηκε πρωθυπουργός την 8η Οκτωβρίου 1973, και ενάμιση μήνα μετά την ορκωμοσία του, εκδηλώνεται η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήρθε στην εξουσία υποτίθεται για να εκτονώσει την κατάσταση και να κατασιγάσει τα πάθη μετά την εξέγερση της Νομικής αλλά τα πάθη φούντωσαν εντελώς απροσδόκητα στο Πολυτεχνείο από την 14η Νοεμβρίου 1973 που αρχίζει η κατάληψη, μέχρι τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή της 17ης Νοεμβρίου, που τα τανκς θα σπάσουν την πόρτα και θα καταστείλουν την αυθόρμητη, αυτοκαθοδηγούμενη και ακαθοδήγητη από τα κόμματα φοιτητική εξέγερση.

 

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν κινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.

 

Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.

 

Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.

 

Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού.

 

Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.

 

 

Β.Ρ

 

(το παρέθεσα ολόκληρο, γιατί κάποιοι αποσπούν παραγράφους από το συγκεκριμένο με σκοπό να αλλάξουν το νόημα).

[παπι]

 

Κάποιοι πριν 40 χρόνια τόλμησαν να κάνουν μια κίνηση χωρίς να ξέρουν το τι θα επακολουθήσει...δεν έπαιξαν εκ του ασφαλούς...θέλανε απλά να ΖΗΣΟΥΝ σε μια ΕΛΛΑΔΑ που ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΟΥΣΑΝ....

 

Σήμερα όλοι ΕΜΕΙΣ τι κάνουμε;

Πληρωνουμε τα ονειρα τους.

[Ntinaras]

Τα έχετε μπερδέψει λιγο

 

Τότε ειχαμε ένα επιβαλλόμενο καθεστώς χωρίς ελευθερία του λόγου με μακρονήσια, υπόγεια μπουντρούμια κλπ

 

Τώρα έχουμε ενα χάλια καθεστώς (όπως λέτε) αλλά εμείς το επιλέξαμε, γι αυτο δεν υπάρχει και αντίδραση, οι περισσότεροι απο αυτους που αυτοκτονούν πριν  απο 15-16 μίνες τους ειχαν ψηφίσει, είμαι σίγουρος

 

Μην ξεχνάτε οτι παρ΄ολα αυτα που περνάμε, πρώτο κόμμα είναι το γνωστό.

 

θες να πεις οτι τοτε δεν υπηρχε αντιδραση επειδη φοβοντουσαν?

δεν υπηρχε αντιδραση γιατι οι μισοι τη γουσταρανε.

απλα μολις "επεσε" τα φασισταρια που τη στηριζανε βρηκανε βολεψη απο δω και απο κει,σε διαφορα κομματα και δουλειες,και τωρα που εφυγε η βολεψη ξανα,θυμηθηκανε ποσο φασιστες ειναι.

εκτος κι αν νομιζεις οτι μπορεις να ελεγχεις μια χωρα με 5-10 ατομα