Συμβίωση με γονείς στο σπίτι...

[The_Judas]

Δυστυχώς αυτά που σε άλλες χώρες θεωρούνται δεδομένα, δηλαδή μια απλή δουλεία έστω για να βγάζεις τις βασικές ανάγκες δεν ισχύουν στην Ελλάδα.

 

Λογικό είναι να έχει άλλη ρουτίνα ο 60χρονος και άλλη ο 30χρονος και διαφορετικά ωράρια. Άλλος θέλει να ξυπνάει το πρωί στις 7 και άλλος στις 1 το μεσημέρι. Ο καθένας τις ιδιοτροπίες του στη συγκατοίκηση, αυτό δεν ισχύει μόνο με τους γονείς. Έχουμε και εμείς ιδιοτροπίες που και αυτοί τις υπομένουν.

 

Υπάρχουν βέβαια και χειρότερες περιπτώσεις από του topic starter, πχ άτομα σπούδασαν στην πόλη τους και δεν έκαναν ποτέ φοιτητική ζωή ή 40χρονοι άνεργοι με οικογένεια που επιστρέφουν στο πατρικό...

 

Αυτό πάλι όμως δεν αποτελεί δικαιολογία... ο κάθε άνθρωπος θέλει να ικανοποιεί κάποιες από τις ανάγκες του. Το ότι είναι αρτιμελής δεν αρκεί ως συνθήκη αυτοπραγμάτωσης και ικανοποίησης από τη ζωή.

[Backpacker]

Είχα γράψει σε αυτό το θέμα την άποψη μου και όταν είχε πρωτοανοίξει...και ήμουν εννοείτε υπέρ της ανεξαρτητοποίησης του καθενός

 

 

Δυστυχώς αυτά που σε άλλες χώρες θεωρούνται δεδομένα, δηλαδή μια απλή δουλεία έστω για να βγάζεις τις βασικές ανάγκες δεν ισχύουν στην Ελλάδα.

 

Λογικό είναι να έχει άλλη ρουτίνα ο 60χρονος και άλλη ο 30χρονος και διαφορετικά ωράρια. Άλλος θέλει να ξυπνάει το πρωί στις 7 και άλλος στις 1 το μεσημέρι. Ο καθένας τις ιδιοτροπίες του στη συγκατοίκηση, αυτό δεν ισχύει μόνο με τους γονείς. Έχουμε και εμείς ιδιοτροπίες που και αυτοί τις υπομένουν.

 

Υπάρχουν βέβαια και χειρότερες περιπτώσεις από του topic starter, πχ άτομα σπούδασαν στην πόλη τους και δεν έκαναν ποτέ φοιτητική ζωή ή 40χρονοι άνεργοι με οικογένεια που επιστρέφουν στο πατρικό...

 

Αυτό πάλι όμως δεν αποτελεί δικαιολογία... ο κάθε άνθρωπος θέλει να ικανοποιεί κάποιες από τις ανάγκες του. Το ότι είναι αρτιμελής δεν αρκεί ως συνθήκη αυτοπραγμάτωσης και ικανοποίησης από τη ζωή.

 

 

 Το θέμα στην Ελλάδα είναι ότι μέσα από την κρίση φίλε μου προσπαθούμε να κρύψουμε χρόνιες παθήσεις της ελληνικής κοινωνίας που προυπήρχαν...βγήκε τώρα η καραμέλα της κρίσης(που εννοείτε είναι υπαρκτή και πολύ άγρια και απότομη) και ξεχάσαμε ότι πάρα πολλές από τις συνήθειες που τώρα της ρίχνουμε στην κρίση υπήρχανε και πριν...

 

 Μόνο εγώ δλδ θυμάμαι και πριν από την κρίση άπειρα άτομα να μένουν με τους γονείς τους μέχρι τα 28-30 τους?Ή νομίζετε εσείς ότι πριν την κρίση έβρισκαν όλοι δουλειά στον τομεά τους 2-3 χρόνια μετά την αποφοίτηση τους? Και πριν την κρίση μετά το πτυχίο πόσα παιδιά σερβιτόροι ή ντιλιβεράδες ή πωλητές και γενικά δουλειές του ποδαριού έκαναν μέχρι να βρούνε πάνω στο αντικείμενο τους...

Δεν έχω κάνει και στατιστική ανάλυση αλλά ήταν πάρα πολύ μεγάλα τα ποσοστά αυτών που έκαναν τέτοιες δουλειές..και πάλι και με τα 700-800 ευρώ που έβγαζαν τότε εύκολα (γιατί λεφτά υπήρχαν) πάλι στο σπίτι διάλεγαν να μένουν για να έχουν να ξοδεύουν και να περνάνε καλά αδιαφορώντας για το ότι δεν είχαν την ανεξαρτησία τους...

 

Απλά τώρα με την κρίση τα άτομα που (με μια προσωρινή δουλειά των 600-700 περίπου ευρώ) πριν από αυτήν φαίνονταν ότι ήταν απλά μαμόθρευτα (βασίλισσα η Ελλάδα στην συγκεκριμένη κατηγορία) και δεν έφευγαν απ'το σπίτι τους πλέον καμουφλάρονται και τα ρίχνουν όλα στην κρίση...

 

 Εγώ στον κύκλο μου στην ελλάδα έχω πάρα μα πάρα πολλά άτομα στις ηλικές 26-30 που βγάζουν γύρω στα 700 ευρώ τον μήνα..αρκετοί από αυτούς και πάνω στο αντικείμενο τους(καθηγητες σε φροντιστήρια,λογιστές,άλλοι σε οικογενειακές επιχειρήσεις) που μένουν ακόμα στα πατρικά τους...γιατί?Γιατί πολλοί απλά προτιμάνε να έχουν 600-700 ευρώ έσοδα και 0 έξοδα (και κόπο) διαβίωσης παρά να είναι ανεξάρτητα αλλά οικονομικά πιο στριμωγμένοι...σόρρυ κιόλας αλλά εγώ αυτό το βρίσκω τρομερά ανώριμο και δείχνει πάρα πολλά για την νοοτροπία που έχουμε σαν λαός.

 

 Όπως το ίδιο δείχνει το ότι οι περισσότεροι έλληνες νέοι ΚΑΙ σαν φοιτητές(καλά δεν το συζητάω καν για μεταφοιτητικά) δεν καταδέχονται με τίποτα να συγκατοικήσουν...στο εξωτερικό τα ¨αμερικανάκια" και τα "αγγλάκια" ακόμα και αυτών που οι γονείς τους δεν ξέρουν τι έχουν και σπουδάζουν σε Χάρβαρντ και σε Οξφόρδες συγκατοικούν και στην Ελλάδα ο κάθε φοιτητής και φοιτήτρια που μου σπουδάζει Θεολογία στο ΑΠΘ ή Αισθητικός στο ΤΕΙ Ιωαννίνων με 2 μισθωτούς γονείς και οικογενειακά εισοδήματα κάτω από 2.000 ευρώ τον μήνα δεν καταδέχεται...ε δηλαδή έλεος.

 

ΥΓ Δεν βάζω και δεν αναφέρω εννοείτε τους ανέργους που τα ποσοστά τους εκτοξεύτηκαν και όντως δεν έχουν την δυνατότητα να ανεξαρτοποιηθούν και έτσι να ανακαλύψουν τον εαυτό τους ούτε τα άτομα που βγάζουν κάτω από 600 ευρώ.

[NickTG]

Υπάρχουν βέβαια και χειρότερες περιπτώσεις από του topic starter, πχ άτομα σπούδασαν στην πόλη τους και δεν έκαναν ποτέ φοιτητική ζωή ή 40χρονοι άνεργοι με οικογένεια που επιστρέφουν στο πατρικό...

 

 

 

Πρέπει να φύγεις απο την πόλη σου για να κάνεις φοιτητική ζωη?

[skipperas]

Πρέπει να φύγεις απο την πόλη σου για να κάνεις φοιτητική ζωη?

Εεε...ναι;

[Backpacker]

Πρέπει να φύγεις απο την πόλη σου για να κάνεις φοιτητική ζωη?

 

Αν μιλάμε για αυτό που λέμε πλήρη εμπειρία φοιτητικής ζωής τότε εννοείτε.

[NickTG]

Εεε...ναι;

 

 

Εεε... Γιατί?

 

 

Αν μιλάμε για αυτό που λέμε πλήρη εμπειρία φοιτητικής ζωής τότε εννοείτε.

 

 

Προσπαθώ να σκεφτώ τι έχασα στα 7 χρόνια φοιτητής στο σπίτι μου και δεν μου έρχεται κάτι. 

[Backpacker]

Εεε... Γιατί?

 

 

 

 

Προσπαθώ να σκεφτώ τι έχασα στα 7 χρόνια φοιτητής στο σπίτι μου και δεν μου έρχεται κάτι. 

 

Προφανώς αφού ήσουν σπίτι σου και δεν έζησες μόνος σου εννοείτε ότι δεν μπορεί να σου έρθει κάτι...αν το βίωνες θα το καταλάβαινες...

[alex_000]

 

 

 

 

μπήκα να πώ λόγια μεγάλης σοφίας ως συνήθως αλλά αυτή την φορά με καλύψανε, μια χαρά στα είπανε

 

αν είναι κάτι που έχω να πω είναι βάλε στόχο να κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να πας να μείνεις μόνος η με συγκάτοικο, κάνε και δύο δουλειές αν χρειστεί. Τότε αρχίζει η πραγματική ζωή, μέχρι τώρα είσαι ένα μωρό που παίζει tutorial, ακόμα και αν είσαι 45 χρονών. 

 

 

τελικά την είπα την σοφία ο πούστης

 

[NickTG]

Γιατί δεν μου λέτε κανένα παράδειγμα? 

Μένω βέβαια σε ξεχωριστό δωμάτιο εκτός σπιτιού οπότε δεν είναι ακριβώς το ίδιο.

[Backpacker]

Γιατί δεν μου λέτε κανένα παράδειγμα? 

Μένω βέβαια σε ξεχωριστό δωμάτιο εκτός σπιτιού οπότε δεν είναι ακριβώς το ίδιο.

 

Πρώτον και κυριότερο δεν έχεις όπως και να το κάνουμε την απόλυτη ανεξαρτησία που σου προσφέρει η καινούργια πόλη...αυτό το αίσθημα ότι εδώ δεν με ξέρει κανένας...το αίσθημα της λευκής σελίδας που λένε..μιας νέας αρχής. Το να επιβάλλεται να γνωρίσεις άτομα και να δημιουργήσεις έναν κύκλο γνωριμιών απ'το μηδέν γιατί δεν υπάρχουν τα "μαξιλαράκια" των σχολικών φίλων και γνωριμιών...

 

Και δεύτερον δεν βιώνεις την ευθύνη το να πρέπει να φροντίζεις μόνο σου ή με συγκάτοικο ένα σπίτι μόνος σου..γιατί όπως και να το κάνουμε λογαριασμούς/πλυντήρια/μαγειρέματα/καθαριότητες και όλα αυτά δεν θα στα κάνει κανένας άλλος αν δεν τα κάνεις εσύ. Επίσης μια ξεχωριστή (με κάθε έννοια του όρου) κατηγορία είναι τα παιδιά που δουλεύουν για να σπουδάσουν σε μια άλλη πόλη και έχουν το 100% του βάρους των σπουδών τους στις πλάτες του...σαν ένα από αυτά τα άτομα σήμερα μετά από κάποια χρόνια το θεωρώ ότι ήταν μεγάλη ευλογία καθώς σε διδάσκει απίστευτα πράγματα και σε πλάθει αλλιώς σαν προσωπικότητα.

[Lucifer]

Οπότε δηλαδή ένας φοιτητής σε δικό του διαμέρισμα στην Κοζάνη περνάει καλύτερα από έναν φοιτητή που μένει Αθήνα με τους δικούς του.

Μα σοβαρά μιλάμε;

[NickTG]

Την "κακή πλευρά" δηλαδή.

Και πάλι βέβαια έπρεπε να γνωρίσω άτομα. Εκτός αν παρίστανα τον περίεργο που πάει στη σχολή, δεν μιλάει σε κανέναν και μετά πάλι σπίτι. 

 

 

 

Πρώτον και κυριότερο δεν έχεις όπως και να το κάνουμε την απόλυτη ανεξαρτησία που σου προσφέρει η καινούργια πόλη...αυτό το αίσθημα ότι εδώ δεν με ξέρει κανένας...

 

 

 

 

Αυτό δεν το καταλαβαίνω. Ποτέ δεν σκέφτηκα εδώ που είμαι πως με ξέρει κάποιος άρα θα πρέπει να συμπεριφέρομαι με συγκεκριμένο τρόπο.

Άλλωστε από όταν έκλεισα 18 και πήρα δίπλωμα ποτέ δεν κυκλοφορούσα σε περιοχές που με ήξεραν. Είναι το πλεονέκτημα της Αθήνας αυτό.

 

Καθαριότητα (σε χώρο αντίστοιχο των περισσότερων φοιτητών) και μαγείρεμα πάντως, πριν ακόμα γίνω φοιτήτης τα έκανα εγώ για τον εαυτό μου. Μαγείρεμα πολύ συχνά και για όλη την οικογένεια, όπως και ψώνια ή πλήρωμα λογαριασμών. Ειδικά το τελευταίο δεν θα το έλεγα και ιδιαίτερα δύσκολο όταν μιλάμε για περιπτώσεις που σου στέλνουν όλα τα λεφτά. 

 

 

Αντίθετα όμως με τους περισσότερους φοιτητές τα λεφτά που θα χάλαγαν οι γονείς μου για να σπουδάσω αλλού μου τα έδιναν στο χέρι. Πέρασα καλύτερα από τους περισσότερους φίλους και γνωστούς μου. 

[Backpacker]

Οπότε δηλαδή ένας φοιτητής σε δικό του διαμέρισμα στην Κοζάνη περνάει καλύτερα από έναν φοιτητή που μένει Αθήνα με τους δικούς του.

Μα σοβαρά μιλάμε;

 

Δεν κατάλαβες τίποτα από όλο το νόημα...

[skipperas]

Οπότε δηλαδή ένας φοιτητής σε δικό του διαμέρισμα στην Κοζάνη περνάει καλύτερα από έναν φοιτητή που μένει Αθήνα με τους δικούς του.

Μα σοβαρά μιλάμε;

Μα δεν μιλάμε για το ποιός περνάει καλύτερα. Μιλάμε για την φοιτητική ζωή, ποιός την ζει στο 100% και τι σημαίνει.

Τώρα κάποιος στην αθήνα που ζει με γονείς, όσο και να λέει ότι ζει μόνος, ότι είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει κλπ κλπ, απλά δεν ξέρει τι εστί φοιτητική ζωή. Γιατί πολύ απλά δε το έχει ζήσει.

Παρόλα αυτά, νομίζω ξεφεύγουμε απτό θέμα.

[poten159]

Δεν εξαρταται λιγο η ολη φαση και απο τον παραγοντα ατομο? 

Ολα τα αλλα ειναι σε δευτερη μοιρα. Ξερω ατομα που σπουδαζαν θεσσαλονικη και "επισκεπτονταν" το σπιτι τους μια φορα την εβδομαδα κ αλλα εκτος πολης που γυρνουσαν καθε 3 μερες.. (στην υπερβολη βεβαιως βεβαιως!)

 

Δλδ δεν ειναι ο τροπος ζωης του καθενος που δινει αξια στα υπολοιπα?