Εργασία, ωράριο και συνθήκες

[DrLo]

γεια σου ρε παιδί του μάαστριχτ!!!

 

Η αλήθεια είναι βεβαια ότι από τους 2 μας, αυτός που δεν ψωμολυσάει αυτή τη στιγμή χάρη στο Μάαστριχτ ... είσαι εσύ.

 

Εγώ έχω δουλέψει και δουλέυω ΕΚΤΟΣ ΕΕ.

[tehAllantin]

μπραβο!

[Cossutius.]

E ναι τι να πει η ισπανια το καλοκαιρι μπροστα στην ελλαδα...

 

Α βάζετε και την Ισπανία στην Ευρώπη? Νόμιζα οτι επειδη αυτοι εκει ειναι Μεσογειακοί σα και εμάς, τους ειχαmε στην απ έξω. Το λέω γιατι τα παιδιά της "ξενιτιάς" εδω δεν καταδέχονται της Λατίνικες χώρες. Γαμάτη η Ισπανία παρεμπιπτόντως. Δεν έχω ζησει αλλά θα ψηνόμουν.

 

Γαματα περνάς ναι με ένα σουβλάκι στο χέρι απο του Μπαιρακταρη και στον παγκάκι της Πλάκας να κοιτάς τα αστέρια.

Όντως. Και σε ένα πάρκο με πιτόγυρο απ το Σάββα στον Κολωνό περνάς καλά. Άντε καντο αυτό στις γαμάουα Βορειοευρωπαικές χώρες της πΙΟτητας (πρόσεξες το "πιό" )

[Star_Light]

 

 

Όντως. Και σε ένα πάρκο με πιτόγυρο απ το Σάββα στον Κολωνό περνάς καλά. Άντε καντο αυτό στις γαμάουα Βορειοευρωπαικές χώρες της πΙΟτητας (πρόσεξες το "πιό" )

 

 

Ως ποτε θα το κανεις αυτο? και θα ζεις με την μαμά? 

 

χωρις λεφτά σημερα δεν έχεις δύναμη να κανεις πολλά πράγματα. 

[FilipposMD]

Εμένα οι γονείς μου ήταν εσωτερικοί μετανάστες πάντως και τους θυμάμαι να νιώθουν ξενιτεμένοι, γιατί όλοι οι συγγενείς τους ήταν 800χμ μακριά και τα λεφτά για αεροπλάνα δεν έφταναν, με αποτέλεσμα να βλέπουν αδέρφια και γονείς 2-3 φορές το χρόνο. Σήμερα το αντίστοιχο είναι να ζεις στο Λονδίνο πχ. Δεν έχει προφανώς σχέση με την ξενιτιά του 1950, αλλά αν αρρωστήσει η μάνα σου, δεν μπορείς να τρέξεις στα νοσοκομεία μαζί της. Η ανηψιά μου κοντεύει τα 2 και την έχω δει από κοντά 3-4 φορές. Είναι πίκρες αυτές και ο καθένας τις ζυγίζει αλλιώς.

 

Προσωπικά, οι γνωστοί μου που έφυγαν για έξω (αλλά κι εγώ ο ίδιος) είχαν ή μπορούσαν να βρουν αξιοπρεπείς δουλειές (από πλευράς μισθού) στην Ελλάδα. Ο λόγος που έφυγα εγώ; Στην Ελλάδα η δουλειά είχε μηδενική προοπτική για το μέλλον, ενώ και οι συνθήκες δουλειάς ήταν τρισχειρότερες. Υπάρχει η κλασική θεωρία του Karasek που λέει ότι το εργασιακό στρες (να το πω έτσι) καθορίζεται από δυο παράγοντες. Τον έλεγχο που έχεις να παίρνεις αποφάσεις πάνω στη δουλειά σου και τις απαιτήσεις που υπάρχουν από σένα. Αν είσαι πάνω αριστερά είσαι κυριλέ, αν είσαι κάτω δεξιά υποφέρεις.

Βρήκα και το εξής σχήμα, από έρευνα σε ευρωπαϊκές χώρες. Η Ελλάδα είναι στην κατηγορία "τον πίνεις", γιατί υπάρχουν πολλές απαιτήσεις και λίγες δυνατότητες να καθορίζεις εσύ το πρόγραμμά σου.

[Toufas]

Δηλαδη αν δουλευα στην ελλαδα το μονο που με εσωζε ηταν η αυτοκτονια

(κατω δεξια στον πανω πινακα)

[Cossutius.]

Ως ποτε θα το κανεις αυτο? και θα ζεις με την μαμά? 

 

χωρις λεφτά σημερα δεν έχεις δύναμη να κανεις πολλά πράγματα. 

Γιατι βρε Light όσοι τρωνε κανα σουβλάκι στο πάρκο πά να πει οτι ζουν με τη μάνα τους? Γαμάτο ειναι να βρισκεις το χρόνο να το κάνεις αυτο με τη παρέα σου, όταν οι εργασιακές συνθήκες χειροτερεύουν παντου.

Και νιωθω τυχερός που ΜΠΟΡΩ και το κάνω, όντας στη πόλη που βρισκεται μεγάλο ποσοστό συγγενών και φίλων μου και όχι σα τον κούκο σε κάποια "ποιοτική" Ευρωπαική χώρα (ειπαμε εξαιρουμε τις Λατινικες )

Άλλοι δεν έχουν τα φράγκα να το κάνουν ούτε αυτό, αλλά ούτε και να μπορέσουν να βρουν τα φράγκα για τα εισητήρια για να δουλέψουν σερβιτόροι σε Ελληνικο εστιατόριο στο Ροτερνταμ.

[Star_Light]

Δηλαδη αν δουλευα στην ελλαδα το μονο που με εσωζε ηταν η αυτοκτονια

(κατω δεξια στον πανω πινακα)

 

Θα σου σπάγανε τα νευρα. Γιατι πολλα απο αυτα που θεωρουνται δεδομένα στην Ευρωπη και τα σέβονται κάποια κρατη στην Ελλαδα δεν υπάρχει αυτο... και το χειροτερο? η κατασταση δεν προκειται να αλλαξει ευκολα εκτος αν πέσουν προστιμα ή αλλαξουν νοοτροπια οι εγχωριοι... πχ ακουγα τις προαλλες εναν να λεει οτι τον βολευει να δουλευει ανασφάλιστος. Σου λεει ας βγαλω εγω χρηματα και να παει να πνιγει το κράτος δεν με ενδιαφερει

[Cossutius.]

πχ ακουγα τις προαλλες εναν να λεει οτι τον βολευει να δουλευει ανασφάλιστος. Σου λεει ας βγαλω εγω χρηματα και να παει να πνιγει το κράτος δεν με ενδιαφερει

 

Nαι διότι ξέρει οτι πολύ πιθανον δε θα συνταξιοδοτηθεί ποτέ (δε θα καλύψει τα έτη ασφάλισης με την ανεργία που υπάρχει και έτσι δε θα πάρει τίποτε απο τις εισφορές του). Ασε που δεν ειναι "να πα να πνιγει το κράτος" αλλά να πα να πνιγεί αυτος που τα έφαγε. Με τις δικές μας εισφορές συνταξιοδοτουντε τώρα χιλιάδες άνθρωποι. Για εμάς θα υπάρχει κανεις τότε να εργάζεται για να συνταξιοδοτηθουμε και εμεις?

Ασε που μέχρι τα 67...ποιος ζει ποιος πεθαίνει...

 

Μακάρι να είχα την επιλογή της ασφάλισης ή μη.

[stormrain]

 Υπάρχει η κλασική θεωρία του Karasek που λέει ότι το εργασιακό στρες (να το πω έτσι) καθορίζεται από δυο παράγοντες. Τον έλεγχο που έχεις να παίρνεις αποφάσεις πάνω στη δουλειά σου και τις απαιτήσεις που υπάρχουν από σένα. Αν είσαι πάνω αριστερά είσαι κυριλέ, αν είσαι κάτω δεξιά υποφέρεις.

Αναρωτιεμαι γιατι οι Sales Clerks male/female βρισκονται εντελως αντιδιαμετρικα..

[Pantelwolf]

Ο κάθε λαός έχει τα καλά και τα κακά του. Όπως δε γουστάρω τον Ελληναρά που θα καπνίζει μέσα στο εστιατόριο ή το μπαρ και θα πετάει τα σκουπίδια στο χαντάκι στην άκρη του δρόμου, έτσι δε γουστάρω τον Ιρλανδαρά που θα γίνει κωλοτρυπίδι από αλκοόλ κάθε βράδυ και θα κυλιέται στα πεζοδρόμια ή θα ψάχνει τσαμπουκά. Όπως δε γουστάρω που στην Ελλάδα στην εφορία θα υπάρχει κάποιος μαλάκας να σου πάρει στη ζούλα τη σειρά έτσι δε γουστάρω τη λογική των ανηλίκων στην Ιρλανδία που έχουν το ακαταλόγιστο νομικά και ηθικά και κάνουν "συμμορίες" και δημιουργούν ιστορίες.

 

Όλα καταλήγουν στην προσωπική επιλογή.

Ναι, μου λείπουν οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Ναι, κάνει κρύο -για μένα- εδώ, ναι μου τη σπάει που δε βλέπω ήλιο. Ναι δεν έχει σουβλάκι ή βρώμικο, και δεν μπορώ να πάω να πιω ενα τσίπουρο και να ακούσω ρεμπέτικα που γουστάρω.

Αλλά.

Πληρώνω το νοίκι μου, δουλεύω λίγες μέρες, σε αξιοπρεπέστατο περιβάλλον, μένουν και αρκετά στην άκρη, οι εργοδότες μου προσέχουν τη δουλειά μου, πήρα προαγωγή, έχω επαγγελματική ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, κάνω ταξίδια, βγάζω την κοπέλα μου σε εστιατόριο και δεν το σκέφτομαι να αγοράσω ενα ρουχο η πόσο θα μου πάει το σουπερμαρκετ. Και φτιάχνω κεμπάπ και γιαουρτοσκόρδιο και σπανακόπιτα και τσουρέκια και γαλακτομπούρεκο σπίτι και την βγάζω μπέικα.

 

Τελευταίο που θυμάμαι απο την Ελλάδα είναι να έχω μπατζετ 200 ευρώ το μήνα, και να μένω με τη μάνα μου. Και έρχεται η στιγμή που τα ζυγιάζεις. Δεν είναι για όλους το έξω. πολλοί δε θα μπορούσαν ούτε πόλη να αλλάξουν.

Προσυπογράφω τα γραφόμενα του Φιλίππου στο παραπάνω ποστ.

 

Απο την άλλη, δεν θα καθόμουν εδώ αν σε κάποιο σεβαστό διάστημα δεν έβρισκα κάτι στον τομέα μου.

[DrLo]

Μακάρι να είχα την επιλογή της ασφάλισης ή μη.

 

Πολύ "φιλελεύθερο" σε βρίσκω ... αρχίζεις και τα "γυρνάς" 

 

Στη βάση δε διαφωνώ με το παραπάνω, αλλά ... αν επέλεγες την ΜΗ ασφάλιση ... θα εξακολουθούσες από το κράτος να σου καλύπτει ιατροφαρμακευτική ? Εκεί που χαλάει η σούπα είναι αυτοί που θέλουν και τη πίτα και το σκύλο χορτάτο ... και επιλογή ασφάλισης η μη, αλλά και τα προνόμια που δίνεις αυτή.

[viper2005]

Αναρωτιεμαι γιατι οι Sales Clerks male/female βρισκονται εντελως αντιδιαμετρικα..

 

ειναι blue collar δουλεια. Δεν ειναι συμβουλοι πωλησεων οπως πρεπει να εισαι εδω.

Εμένα οι γονείς μου ήταν εσωτερικοί μετανάστες πάντως και τους θυμάμαι να νιώθουν ξενιτεμένοι, γιατί όλοι οι συγγενείς τους ήταν 800χμ μακριά και τα λεφτά για αεροπλάνα δεν έφταναν, με αποτέλεσμα να βλέπουν αδέρφια και γονείς 2-3 φορές το χρόνο. Σήμερα το αντίστοιχο είναι να ζεις στο Λονδίνο πχ. Δεν έχει προφανώς σχέση με την ξενιτιά του 1950, αλλά αν αρρωστήσει η μάνα σου, δεν μπορείς να τρέξεις στα νοσοκομεία μαζί της. Η ανηψιά μου κοντεύει τα 2 και την έχω δει από κοντά 3-4 φορές. Είναι πίκρες αυτές και ο καθένας τις ζυγίζει αλλιώς.

 

Προσωπικά, οι γνωστοί μου που έφυγαν για έξω (αλλά κι εγώ ο ίδιος) είχαν ή μπορούσαν να βρουν αξιοπρεπείς δουλειές (από πλευράς μισθού) στην Ελλάδα. Ο λόγος που έφυγα εγώ; Στην Ελλάδα η δουλειά είχε μηδενική προοπτική για το μέλλον, ενώ και οι συνθήκες δουλειάς ήταν τρισχειρότερες. Υπάρχει η κλασική θεωρία του Karasek που λέει ότι το εργασιακό στρες (να το πω έτσι) καθορίζεται από δυο παράγοντες. Τον έλεγχο που έχεις να παίρνεις αποφάσεις πάνω στη δουλειά σου και τις απαιτήσεις που υπάρχουν από σένα. Αν είσαι πάνω αριστερά είσαι κυριλέ, αν είσαι κάτω δεξιά υποφέρεις.

Βρήκα και το εξής σχήμα, από έρευνα σε ευρωπαϊκές χώρες. Η Ελλάδα είναι στην κατηγορία "τον πίνεις", γιατί υπάρχουν πολλές απαιτήσεις και λίγες δυνατότητες να καθορίζεις εσύ το πρόγραμμά σου.

 

το πανω δειχνει να αναφερεται σε achievement societies. Για το κατω δεν ειμαι σιγουρος.

[Cossutius.]

Πολύ "φιλελεύθερο" σε βρίσκω ... αρχίζεις και τα "γυρνάς" 

 

Στη βάση δε διαφωνώ με το παραπάνω, αλλά ... αν επέλεγες την ΜΗ ασφάλιση ... θα εξακολουθούσες από το κράτος να σου καλύπτει ιατροφαρμακευτική ? Εκεί που χαλάει η σούπα είναι αυτοί που θέλουν και τη πίτα και το σκύλο χορτάτο ... και επιλογή ασφάλισης η μη, αλλά και τα προνόμια που δίνεις αυτή.

Την ιατροφαρμακευτική τη πληρώνω ούτως η αλλιώς με τους φόρους μου. 

Δεν γυρνάω τιποτε. Προσπαθώ να σκέφτομαι λογικά. Οι φόροι μου πάνε σε τσέπες άλλων. Με τόσα που πληρωνουμε θα έπρεπε να έχουμε το μεγαλυτερο πλεόνασμα παγκοσμίως και όμως ζητάμε και άλλα δάνεια.  Οπότε εφόσον ούτως η αλλιώς πρέπει να πληρώνω "για να πάρω τη συνταξη", προτιμώ να μη τη πάρω καθόλου και να κάνω αποταμίευση αυτά που θα έδινα ώστε να τα χρησιμοποιήσω όταν θα με απολύσουν στα 50 μου για να πάρουν έναν νεότερο και φθηνότερο απο εμένα. 300 ΘΑ δινουν σε όλους μετά τα 67, εγώ θα τα έχω ήδη μαζέψει και θα τα χρησιμοποιώ απ τα 50...Ε για μια 10ετία θα ειμαι οκ...μετά έχει ο Θεός...Φαντάσου να εισαι 50 και να μη τα πάρεις ποτέ...κοριδία δε βρισκεις?

Πιο λογικό δεν γινεται.

Εν πάση περιπτώσει για να μη πλατιάζω,

[bluesattack]

 Πρόσφατα γέλαγα με ένα παλικάρι που έλεγε για τη Σουηδία και πόσο γαμάτα ειναι, τι στιγμή που έχω 2 Σουηδους στη δουλειά μου που ήρθαν Ελλάδα να εργαστουν γιατι εκεί δεν υπάρχει τίποτα.

 

 

Μπα σε καλο σου ...