διδακτορικο - να το παρατησω?

[Επισκέπτης]

Με αυτα που γραφεις, με κανεις να καταλαβω οτι κανεις διδακτορικο κυριως για τους αλλους. το χειρότερο δε, οτι ουτε σε απασχολει εσενα προσωπικα να συνεισφερεις το extra millimeter στην επιστημη, ουτε εχεις μεσοπροθεσμο στοχο ερευνητικες ή πολύ εξειδικευμένες θέσεις που απαιτείται/χρειάζεται το PhD.

 

Πιστεύω ότι ήρθε ο καιρός να κοιτάξεις τον καθρέφτη και να απαντήσεις μόνος σου ειλικρινά σε μερικές ερωτησεις. αν δεν σου προσφέρει αρκετά για τη δική σου σταδιοδρομία και θεωρήσεις το να το αφήσεις (ή να το αναβάλλεις για μερικά χρονια) είναι μονόδρομος, τότε στα τέτοια σου πως/τι θα το πάρουν οι αλλοι.

 

Πραγματικά στα τέτοια σου ομως. Λέκτορας με το ζόρι, δεν γίνεται. Αν τους ενοχλεί τόσο που θα το παρατήσεις, ας το επιχειρήσουν αυτοί.

[Dr.Fuzzy]

Διδακτορικό->έρευνα->αποτελέσματα->δημοσιεύσεις (συνέδρια, περιοδικά)...

 

Αν δεν αγαπάς πραγματικά την παραπάνω διαδικασία με ότι αυτή συνεπάγεται (ώρες πολλές...συγγραφή...πειράματα...review comments...χαμαληλίκια...θυσίες...απαξίωση τρίτων...παρουσιάσεις, κλπ κλπ), τότε καλύτερα άστο...διαφορετικά βάλε ένα Χ σε ολα αυτά που έγραψες στο αρχικό σου πόστ και συνέχισε.

 

@triapoulakia...

 

Ασε κιόλας που έχει καταργηθεί η βαθμίδα του λέκτορα και πρέπει να παει για επίκουρος...

[Επισκέπτης]

Όπως είπε και ο Midi, εδώ δεν ξέρεις ποιός σου δίνει συμβουλές και αν είναι σχετικός με το αντικείμενο ή όχι. Άνθρωποι που έχουν βρεθεί εκεί που είσαι είναι πιο πιθανό να σε καταλάβουν.

Ναι, αλλά μεταξύ μας άνθρωποι ακαδημαϊκοί είναι λιγότερο πιθανόν να σου πουν "παράτα το αν δεν σου κανει". Ναι μεν θα σε καταλάβουν γιατί καλώς ή κακώς έχει 1002 δυσκολίες αλλά αυτά τα 3-5 ζόρικα χρόνια απαιτούν κάτι παραπάνω από το "μια εμπειρία είναι και αυτο" (δεν το είπες εσύ αυτό αλλά πολλοί με τέτοια χαλαροτητα το βλεπουν)

 

Εμπειρία ειναι και η ορειβασία στα Ιμαλάια

Εμπειρία είναι να μείνεις ως ελληνας (από την οπτική της κουλτουρας) ενάμιση χρόνο μονος σε φουλ δυτικοποιημενη (ή τέρμα ανατολικη) χώρα

Εμπειρία είναι να μάθεις ένα μουσικό όργανο σε advanced/master level

Εμπειρία ειναι να μάθεις άπταιστα μια καινούρια γλωσσα

Εμπειρία είναι να διαβάσεις ξενογλωσσα βιβλία από νομπελίστες

 

 

τι κοινο έχουν με ένα διδακτορικό;

Είναι βαρβατες εμπειρίες που όλες διδάσκουν εργατικότητα, υπομονή, ταπεινοτητα ενω κάποιες από αυτές σε γονατίζουν (όπως γίνεται και στο PhD).

[Suntory]

Μισό λεπτό παιδιά, τόσο εύκολα του λέτε παράτα το διδακτορικό σου? Συγνώμη για το μακρύ μήνυμά, αλλά επειδή παράτησα το πρώτο μου διδακτορικό και έφυγα για δουλειά και άλλο PhD σε άλλη χώρα, θα ήθελα να σου σημειώσω τα εξής

 

Topic starter, απ' αυτά που διαβάζω αποκτώ την εντύπωση ότι είσαι άνθρωπος που θέλει να φτιάχνει πράγματα, όχι να κάνει έρευνα (με την ακαδημαϊκή έννοια, όχι "έρευνα" = παίρνω αυτά που ήδη έχουν κοινοποιηθεί και κάνω R&D για να παράξω κάποιο αποτέλεσμα, αυτό το βάζω στην κατηγορία φτιάχνω πράγματα).
 

Αυτό που βάζεις στην κατηγορία φτιάχνω πράγματα, εγώ το λεω εφαρμοσμένη έρευνα. Εαν ο φίλος θέλει να ασχοληθεί σε R&D τουλάχιστον εξωτερικού χρειάζεται PhD. Αλλα δεν ειναι παντου το ιδιο. Σε εταιρία (π.χ. φαρμακευτική που ειναι στον τομέα μου) οι δημοσιεύσεις θα ειναι σχετικά λιγότερες απο οτι εαν σε ενδιαφέρει ακαδημαϊκή καριέρα. Επίσης οι ευκαιρίες για ομαδική δουλειά είναι περισσότερες. Εξαρτάται από το γκρουπ/εταιρεία.

 

Ο φίλος μπορει να ψάξει στο ίντερνετ για δουλείες που του αρέσουν και θα ήθελε να ασχοληθεί μελλοντικά. Ποια ειναι τα απαραίτητα προσόντα που ζητάνε? Ακριβώς όμως. Πολλές φορές βλέπεις την έκφραση "PhD or equivalent experience".

 

Θα εξηγηθώ παρακάτω, αλλά μου φαίνεται οτι ο TS ψάχνει δικαιολογίες επειδή δεν έχει μάθει να δουλεύει ώριμα. Δεν τα λέω για να προσβάλω.

 

 

Σχετικα με το αν τα σκαω για δημοσιευσεις, πηρα καποια λεφτα στην αρχη, αλλα οπως παμε, θα τα χαλασω ολα στα συνεδρια. Γενικα τα οικονομικα των σχολων ειναι χαλια. Εδω πανε να τους διωξουν διοικιτηκους υπαλληλους, εμας θα δινουν λεφτα? Πικρα...

 

 

 

Δηλαδή πήρατε λεφτά και απλά δεν κάνατε καλο κουμάντο, οπότε τελειώνουν. Πόσα ακριβώς εχεις πληρώσει απο την τσέπη σου?

Εαν τα χρήματα ειναι στο όνομα σου, τα κάνεις οτι θέλεις και κανείς δεν σε υποχρεώνει να τα φας ολα στα συνέδρια. Εαν ειναι του αφεντικού σου, τα κάνει οτι θέλει και σε σπονσοραρει. Οταν με το καλό τελειώσουν, απλά δεν θα σε υποχρεώσει κανείς να πας πουθενά η να βάλεις απο την τσέπη σου, αν ειναι δυνατον, μπορείς και έχεις υποχρέωση να πεις οχι σε τέτοιες καταστάσεις.

 

Λογικο να το βλεπεις ετσι, αλλα οχι. Απλα θελω να ακουσω και την οποια γνωμη, ειτε βασιζεται στη κοινη λογικη ειτε στην αμεση εμπειρια. Γιατι? Επειδη ειμαι σε αδειξοδο.Δεν ειμαι ανθρωπος που τα παρατει ευκολα, αλλα τωρα τα χω παιξει. Και δεν θελω να συζητησω με τον καθηγητη μου η με post-doc πριν να εχω κατασταλαξει καπου. Τι να παω να του πω δηλαδη? Μαλλον τα παραταω αλλα πες μου εσυ τι θα κανω? Εστω κ αυτη η ανωνυμη κουβεντα εδω, εστω και με τα "λαθη" της, με κανει να παρω αλλες γνωμες.

 

 

Ο καθηγητής σου πολυ σπάνιο να σου πει φύγε. Αν μη τι άλλο έχει περάσει την ανασφάλεια σου και τα προβλήματα με τις δημοσιεύσεις/συνέδρια. Θα σου δώσει τη γνώμη του, οπως στην δίνουμε και εμεις εδω. Εαν έχεις καλή επαφή με τον καθηγητή σου, αξίζει να τον ρωτήσεις.

 

 

Στη μεση του διδακτορικου ειμαι. 2-2μιση χρονια μαθαινα κ εφτιαχνα πραγματα ασταματητα, επειδη ετρεχα να βγαλω το προτζεκτ. Με αποτελεσμα καποιες τεχνολογιες που ηταν νεες για μενα να μην τις εφαρμοσω σωστα και να μην τις μαθω καλα. Οποτε εκτος απο αξιλογηση, δημοσιευσεις, κειμενα κτλ κτλ , ουσιαστικα εχω να ξαναδιορθωσω το προτζεκτ και να καλυψω τα κενα μου. Ε , δε νομιζω οτι μου φτανουν 2 ζωες 

Συνεδρια δε γουσταρω επειδη παθαινω stage fright . Και δεν εχω εμπιστοσυνη στον εαυτο μου, επειδη ξερω οτι εχω κενα. Θα μιλαω δλδ, και αν καποιος ρωτησει κατι πχ για node που δεν ξερω καλα, θα γινω ρομπα 

 

Για αυτο ειναι σημαντικο να ξοδέψεις σωστά τον χρόνο σου και να πάρεις μαθήματα time/resources management. Να κάνεις ενα καλό πλάνο προτού αρχίσεις δουλειά. Αυτό είναι και το νόημα του διδακτορικού.

Οσο για τα κενά, αμα δεν ξέρεις θα πεις "δεν ξερω" και τελείωσε. Απλα προυποθετει οτι τις αδυναμιες σου τις αναγνωριζεις. Αντι να σκέφτεσαι οτι θα σε προσβάλει μπορείς να το δεις σαν "possible improvement" της δουλειάς σου, αυτο δεν θες στην τελική?

 

 

 

Ειναι η (ελληνικη) κατασταση που με ενοχλει. Πολυ μεγαλο βασανο που δε σου εξασφαλιζει σχεδον τιποτα στη τελικη. Γινομε υλιστης, αλλα ετσι ειναι. Παντα ολοι περιμενουν κ υλικες εκτος απο ηθικες απολαβες.

 

 

Η ανασφάλεια που περιγράφεις δεν ειναι μονο στην Ελλαδα. Ειναι γενικότερο κομμάτι της ακαδημαϊκής καρριερας.

 

 

Πληρωνω για τις δημοσιευσεις, αρα τι, τελικα μου λες οτι αγοραζω impact factor? Δηλαδη εσυ αμα βγαλεις κατι καλυτερο απο το δικο μου και δεν εχεις 250 ή 500 ευρα η ακαδημαικη κοινοτητα δε θα το μαθει ποτε. Πολυ δικαιο. ΝΟΤ.

 

 

Μαλλον τελικα με ενοχλει ο τροπος που επιλεγει η ακαδημαικη κοινοτητα να διαφημισει τη δουλεια της. Οχι η ιδια η διαφημιση.

 

Σε βρισκω επιφανειακό. Κατα πρώτον, οι π.χ. Βιολογοι δεν "διαφημίζουν" δουλειά, κανουν επιστημονικές υποθέσεις. Οι μηχανικοί που θελουν να εφαρμόσουν την οποια τεχνολογία τους στην βιολογία "διαφημιζουν" για να προσελκύσουν π.χ. Βιολογους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να παρουσιάσεις την δουλειά σου. Εαν έχεις κάτι καλό, θα βρεις funding η μια καλή θέση σε καλά χρηματοδοτούμενο ινστιτούτο.

Ενημερώσου σχετικα με τα journals και σε ποια πληρώνεις και θα δεις οτι εχεις πολύ καλές, "δωρεαν" επιλογές. Συμφωνώ πάντως οτι τα λεφτά απο μόνα τους βοηθάνε αρκετά 

 

 

Λόγοι για να παρατησεις αυτο που κανεις θα υπαρχουν παντου. Αν πας αλλου θα εχεις άλλα προβλήματα, παλι θα φύγεις? Έχεις έτοιμη δουλειά? θα βρεις σε 6 μήνες?  Όπως σου είπαν και οι φίλοι πιο πάνω να μιλήσεις ανοιχτά με τον εαυτό σου. Εαν θέλεις να κάνεις έρευνα, σε πανεπιστήμιο ή εταιρεία, σου συνιστώ να κάτσεις να τελειώσεις και μετά οι δρόμοι είναι ανοιχτοί για έξω. Και δεν ειναι λίγοι που πήραν διδακτορικό και τώρα δουλεύουν σαν "science writers", "public relations", "technicians" etc..., οπότε υπάρχουν επιλογές. Αλλα θέλει να κοπιασεις τώρα, όχι αύριο, και να αποδεχτής το γεγονός οτι ξοδεύοντας όσο χρόνο θέλεις εκεί που θέλεις απλά δεν είναι παραγωγικό και οτι κανένα σύστημα δεν είναι τέλειο.

 

Υπάρχουν 1) τρομερά, 2) αξιόλογα, και  3) μη-αξιολογα διδακτορικά. Εαν δεν σου αρέσει το σύστημα ζήσε τη ζωή σου, κανε μια αξιόλογη δουλειά και "move on". Στην τελική, να πηγαίνεις 9.00-17.00 και μετά να γράφεις κώδικα για σένα, η οτι άλλο σε ευχαριστεί.

 

Εαν τυχων αποφασισεις να φυγεις, δεν χρωστας δικαιλογιες σε κανεναν. Εχε όμως υπόψιν σου πως έξω δεν είναι παράδεισος και μπορεί να γίνεις "slave labour" για 1-2 χρόνια και μετα να σου πουνε, "ε δεν έχουμε λεφτά τώρα" (εξαρτάται απο το σύστημα PhD funding που έχουν).  Ενας φίλος έπεσε σε κατάθλιψη που την ξεπέρασε με την βοήθειά ειδικού, μια άλλη κοπέλα έκοψε τις φλέβες τις και τις δωσαν 6 μηνες "off" απο το διδακτορικό. Ενας πολύ καλός μου φίλος βρέθηκε πρόσφατα νεκρός από ναρκωτικά. Ολοι αυτοί υποψήφιοι διδάκτορες σε καλά πανεπιστήμιά εξωτερικού, με σίγουρη δουλειά ερευνητή (διαφόρων εθνικοτήτων). Κάτι, κάπου, πήγε λάθος. Αυτό που θέλω να πω είναι εάν ορίζεις τον εαυτό σου μονο με το διδακτορικό, κατα πάσα πιθανότητα θα " αποτύχεις"  σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Εαν το κάνεις για άλλους, ακόμα χειρότερα. Το διδακτορικό είναι κατά την γνώμη μου ένα "ταξίδι" από το μαθητιληκη στον επαγγελματισμό και έρευνα.

Επεξ/σία 2 Ιουνίου 2014 από Suntory

[Επισκέπτης]

Μισό λεπτό παιδιά, τόσο εύκολα του λέτε παράτα το διδακτορικό σου?

 

Ναι! Γιατί όχι;

Τι είναι το διδακτορικό*** και πρέπει ντε και καλά να το κάνουν όλοι, στραγγάλια;;;

 

***που δεν το επιθυμούν απαραίτητα αλλά έχουν 100 γνωστούς θείους ξαδέρφια συγγενείς να τους πρήζουν το κεφάλι μέρα νύχτα να 'το πάρουν και αυτό' (ενώ οι ίδιοι ζήτημα να έχουν πάρει πτυχίο με προσωπική προσπάθεια, χωρίς αντιγραφές) γιατί 'προσφέρει ένα μαξιλαράκι οικονομικής ασφαλείας'.

 

Παρότι συμφωνώ κατά το ήμισυ στο παραπάνω, υπάρχει ένα θέμα. Και αυτό είναι όταν αρχίζουν να σπάνε μπάλες 'για το καλό του άλλου'.

 

 

3-5 χρόνια τέτοιο μαμήσι είναι επίπονη, υπομονετική και μοναχική διαδικασία. Δεν ταιρίαζει 100% σε όλους (αν και όλοι μπορούν να το επιχειρήσουν). Οπότε, οι λόγοι κατά εμένα να πιεστεί κάποιος για να 'το πάρει και αυτό μην-τυγχόν-και-μείνει-μπαμπάς-μαμά--μακρινοί-θείοι--παραπονεμένοι-που-ο-30-χρονών-κανακάρης-τους-έχει-δεύτερες-σκέψεις:

1) Το θέλει για τους δικούς του λόγους

2) Του χρειάζεται στον σκοπό που προορίζεται

3) Έχει πιάσει ταβάνι σε όλα τα υπόλοιπα skillsets, δεν έχει τι να κάνει για να αναπτυχθεί περαιτέρω οπότε αποτελεί μια καλή μέθοδο για προσωπική/επαγγελματική/ίσως-οικονομική ανάπτυξη

4) Σε μεγάλες περιόδους οικονομικής ύφεσης (καλή ώρα, 2010 και-ακόμα-κουκιά-σπέρνουμε-στας-ευρώπας) αντί να κάνει κάτι άλλο, να επιλέξει (μόνος του έτσι; όχι με τους μπαμπάδες από πάνω) αυτό

 

 

Και ναι, δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Αν θέλει τώρα (ή για τα επόμενα 5 χρόνια) να δουλέψει κάπου και να βγάλει λεφτά, τότε ας το ψάξει κατά εκεί. Η πραγματικότητα δείχνει ότι διδακτορικό μπορεί κάποιος να κάνει και στα 40-50 του.

 

 

 

Και συγγνώμη που δεν απαντάω σε όλο σου το post. Η πρώτη εντύπωση που μου δώθηκε, είναι ότι η πλειοψηφία των επιχειρημάτων του post, ταυτίζεται με τις λογικοφανείς παπαρολογίες που λέει κάθε τρεις και λίγο η κοινωνία. Αν είσαι κάτοχος διδακτορικού, φαντάζομαι θα είσαι και σε θέση να κατανοήσεις πλήρως τα επιχειρήματα μου.

[TEOKOS]

Να πώ και εγώ αν και άσχετος με το αντικείμενο;

Είμαι 52 ετών. Δούλεψα 25 χρόνια σε μεγάλη εταιρεία ( τώρα την έκανε με την κρίση και έβγαλε την έδρα της εκτός Ελλάδας)

Οποτε παρουσιάστηκε ευκαιρία για παιρετέρω εξέλιξη μου μέσα στην εταιρεία την θέση την πήρε αυτός με το μεγαλύτερο πτυχίο αν και νεώτερος και με λιγότερη προσφορά στην επιχείρηση ,κατά την γνώμη μου, από εμένα.

Παράδειγμα Nο 2. Έχω ξαδέλφη που έφαγε τα νιάτα της στα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά Ελλάδα και εξωτερικό. Με το γεωπονικό ξεκίνησε. Μετά από μια ζωή απαγοητεύσεις και αγώνες τώρα πια 40 χρονών δουλεύει στο Πανεπιστήμιο Τουρκίας και πηγαινοέρχεται Ισραήλ κάνοντας ακριβώς αυτά που θέλει (ευτυχισμένη) και αμειβόμενη με ποσά που ζαλίζεσαι όταν τα ακούς.

Μπορεί να σου γράφω παραβολικά αλλά ελπίζω να καταλάβεις τι θέλω να πώ.

[Suntory]

Ναι! Γιατί όχι;

Τι είναι το διδακτορικό*** και πρέπει ντε και καλά να το κάνουν όλοι, στραγγάλια;;;

 

***που δεν το επιθυμούν απαραίτητα αλλά έχουν 100 γνωστούς θείους ξαδέρφια συγγενείς να τους πρήζουν το κεφάλι μέρα νύχτα να 'το πάρουν και αυτό' (ενώ οι ίδιοι ζήτημα να έχουν πάρει πτυχίο με προσωπική προσπάθεια, χωρίς αντιγραφές) γιατί 'προσφέρει ένα μαξιλαράκι οικονομικής ασφαλείας'.

 

Παρότι συμφωνώ κατά το ήμισυ στο παραπάνω, υπάρχει ένα θέμα. Και αυτό είναι όταν αρχίζουν να σπάνε μπάλες 'για το καλό του άλλου'.

 

 

3-5 χρόνια τέτοιο μαμήσι είναι επίπονη, υπομονετική και μοναχική διαδικασία. Δεν ταιρίαζει 100% σε όλους (αν και όλοι μπορούν να το επιχειρήσουν). Οπότε, οι λόγοι κατά εμένα να πιεστεί κάποιος για να 'το πάρει και αυτό μην-τυγχόν-και-μείνει-μπαμπάς-μαμά--μακρινοί-θείοι--παραπονεμένοι-που-ο-30-χρονών-κανακάρης-τους-έχει-δεύτερες-σκέψεις:

1) Το θέλει για τους δικούς του λόγους

2) Του χρειάζεται στον σκοπό που προορίζεται

3) Έχει πιάσει ταβάνι σε όλα τα υπόλοιπα skillsets, δεν έχει τι να κάνει για να αναπτυχθεί περαιτέρω οπότε αποτελεί μια καλή μέθοδο για προσωπική/επαγγελματική/ίσως-οικονομική ανάπτυξη

4) Σε μεγάλες περιόδους οικονομικής ύφεσης (καλή ώρα, 2010 και-ακόμα-κουκιά-σπέρνουμε-στας-ευρώπας) αντί να κάνει κάτι άλλο, να επιλέξει (μόνος του έτσι; όχι με τους μπαμπάδες από πάνω) αυτό

 

 

Και ναι, δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Αν θέλει τώρα (ή για τα επόμενα 5 χρόνια) να δουλέψει κάπου και να βγάλει λεφτά, τότε ας το ψάξει κατά εκεί. Η πραγματικότητα δείχνει ότι διδακτορικό μπορεί κάποιος να κάνει και στα 40-50 του.

 

 

 

Και συγγνώμη που δεν απαντάω σε όλο σου το post. Η πρώτη εντύπωση που μου δώθηκε, είναι ότι η πλειοψηφία των επιχειρημάτων του post, ταυτίζεται με τις λογικοφανείς παπαρολογίες που λέει κάθε τρεις και λίγο η κοινωνία. Αν είσαι κάτοχος διδακτορικού, φαντάζομαι θα είσαι και σε θέση να κατανοήσεις πλήρως τα επιχειρήματα μου.

 

Οχι δεν ειναι στραγάλι, και ναι, δεν είναι απαραίτητο βεβαίως. Ενοειται οτι το κάνεις για τον εαυτό σου. Ειμαι τελειόφοιτος στο 2ο διδακτορικό το οποίο δουλεύω σε ινστιτούτο και οχι σε πανεπιστήμιό. Το 1ο το παράτησα μετά απο 6 μηνες και δεν σκόπευα να αρχίσω άλλο.

 

Τα περισσότερα posts παραπάνω, μαζι και ο TS αναφέρονται σε καριέρα πανεπιστημίου η οποία δεν είναι απαραίτητη μετά το διδακτορικό. Εαν θέλει πολλα λεφτά, φυσικά καμιά αντιρηση για αυτό, δεν θα τα βρει (πιθανότατα). Δεν νομίζω να πρέπει να πιάσει κανείς ταβάνι στα υπόλοιπα για να ασχοληθεί με skillsets διδακτορικού.

 

Τα posts του TS, και χωρίς να το παίζω έξυπνος η καλύτερος, μου φαίνονται απλά κακοδιαχείριση και μετέπειτα δικαιολογίες οτι φταίνε τα συνέδρια, η ελειψη χρημάτων (που απο οτι κατάλαβα δεν υπάρχει ακόμα) κτλ κτλ.. Τα παραπάνω posts μου φαίνονται και μένα σαν τις παπαρολογιες τις κοινωνίας που αναφέρεις. Οτι ο κάτοχος διδακτορικού, όπως βγαίνει τώρα:

 

1) Συνεισφέρει απαραιτήτως άμεσα στην επιστήμη.  Μηχανικοί  που εγκαθιστούν ενα "πρωτόκολλο" (απο κάποιο άλλο άρθρο) σε κάποιο εργαστήριο παίρνουν διδακτορικό. Σχεδιαστές ολοκληρωμένων κυκλωμάτων με μια καινούργια εφαρμογή, παρά  "ερευνα" σε επίπεδο κυκλώματος, παίρνουν διδακτορικό.

 

2) Έχει τρέλα με αυτό που κάνει και ξημεροβραδιάζεται. Ολλανδια που ήμουνα για το μεταπτυχιακό, οι υποψήφιοι διδακτορικοί (του γκρουπ που ήμουνα) δούλευαν 9.00 - 18.00 και είχαν 1-3 καλές δημοσιεύσεις σε 3-4 χρόνια. Ηταν απλά μια δουλειά που την εκτελούσαν επαγγελματικά, χωρίς να χάνουν χρόνο. Μικρά και ολοκληρωμένα projects. Δεν λέω οτι βαριόντουσαν. Τα συνέδρια θα σου φάνε 3 μέρες, ο λανθασμένος σχεδιασμός 3 μήνες. Το ίδιο και Ελβετια, που ξέρω άτομα. Διδακτορικό και μετά στην IBM ή spin-off.

 

οπότε είμαι της άποψης οτι το κάνεις για σένα, επειδή γουστάρεις να κάνεις έρευνα, σε οποιαδήποτε μορφή/πεδίο, αποκομίζοντας τα skillsets που είναι απαραίτητα. Δεν γουστάρεις πολλές δημοσιεύσεις? Αφού τελειώσεις, μιλά στον καινούργιο εργοδότη σου, πες " θέλω ένα άρθρο κάθε δυο χρόνια, η δεν θέλω να το γράφω εγώ". Εαν είσαι πετυχημένος (με διδακτορικό η χωρις), θα έχεις πλεονέκτημά. Έχοντας δυο χρόνια για να τελειώσεις το διδακτορικό, και υποθέτοντας οτι η εύρεση εργασίας θα σου πάρει ένα χρόνο, δεν νομίζω οτι αξίζει τον κόπο, εκτός αν έχεις στήριξη απο γονείς κτλ κτλ...

Επεξ/σία 2 Ιουνίου 2014 από Suntory

[defacer]

Μισό λεπτό παιδιά, τόσο εύκολα του λέτε παράτα το διδακτορικό σου?

Αυτό που του λέμε (τουλάχιστον εγώ) βασικά είναι "κάνε αυτό που θα σου αρέσει γιατί η ζωή είναι μικρή". Αν αυτό σημαίνει να παρατήσει το διδακτορικό του τότε ναι, να το παρατήσει και εύκολα.

 

Σαφώς και αυτές οι αποφάσεις δεν είναι για να παίρνονται στο πόδι αλλά μη μου πεις ότι δεν έχεις ξαναδεί περίπτωση που κακώς πήγε για διδακτορικό, στα πλαίσια ίσως του κατοχικού συνδρόμου "το παιδί πρέπει να έχει όσο πιο πολλά πτυχία γίνεται" ή ίσως της κατάστασης όπου βλέπει κανείς το δέντρο (διδακτορικό => ανοίγουν πόρτες κάποια στιγμή στο μέλλον) και χάνει το δάσος (αλλά εμένα δε μ' ενδιαφέρει αυτό που υπάρχει πίσω από την πόρτα).

 

Αυτό που βάζεις στην κατηγορία φτιάχνω πράγματα, εγώ το λεω εφαρμοσμένη έρευνα. Εαν ο φίλος θέλει να ασχοληθεί σε R&D τουλάχιστον εξωτερικού χρειάζεται PhD. Αλλα δεν ειναι παντου το ιδιο. Σε εταιρία (π.χ. φαρμακευτική που ειναι στον τομέα μου) οι δημοσιεύσεις θα ειναι σχετικά λιγότερες απο οτι εαν σε ενδιαφέρει ακαδημαϊκή καριέρα. Επίσης οι ευκαιρίες για ομαδική δουλειά είναι περισσότερες. Εξαρτάται από το γκρουπ/εταιρεία.

Συμφωνώ ότι δεν είναι παντού το ίδιο, και δεν ξέρω γιατί γενίκευσες τα του τομέα σου.

 

Εμένα η μοναδική μου επαφή με το αντικείμενο ήταν όταν πήγα στο R&D της Philips στο Southampton, ο manager εκειπέρα δεν είχε διδακτορικό (συγκεκριμένα είναι αυτός, κάθε άλλο παρά τυχαίος αλλά PhD δεν έχει). Οπότε κόψε κάτι.

 

Ο φίλος μπορει να ψάξει στο ίντερνετ για δουλείες που του αρέσουν και θα ήθελε να ασχοληθεί μελλοντικά. Ποια ειναι τα απαραίτητα προσόντα που ζητάνε? Ακριβώς όμως. Πολλές φορές βλέπεις την έκφραση "PhD or equivalent experience".

Πού ακριβώς το βλέπεις το "PhD or equivalent experience"? Στις δουλειές που αρέσουν σε σένα, ή στις δουλειές που αρέσουν στο φίλο; Γιατί θα παραξενευόμουν πολύ αν ήταν το δεύτερο, μιας και δε μας έχει πει ακριβώς τι είδους δουλειές του αρέσουν.

 

Θα εξηγηθώ παρακάτω, αλλά μου φαίνεται οτι ψάχνεις δικαιολογίες επειδή δεν έχεις μάθει να δουλεύεις ώριμα. Δεν τα λέω για να σε προσβάλω.

Κάνοντας όχι απλά υποθέσεις για αλλά και κριτική σε πράγματα τα οποία σου είναι παντελώς άγνωστα δεν προσβάλλεις εμένα αλλά τον εαυτό σου.

 

Και χωρίς να θέλω να σε προσβάλλω με τη σειρά μου, αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της υπόθεσης που κάνει κάποιος χωρίς να έχει απολύτως καμία επαφή με το αντικείμενο τότε ποιός είναι; Σαφώς και θα περίμενα κάτι καλύτερο από κάποιον που έχει τα φόντα να κάνει PhD όπως εσύ.

 

Ο καθηγητής σου πολυ σπάνιο να σου πει φύγε. Αν μη τι άλλο έχει περάσει την ανασφάλεια σου και τα προβλήματα με τις δημοσιεύσεις/συνέδρια. Θα σου δώσει τη γνώμη του, οπως στην δίνουμε και εμεις εδω. Εαν έχεις καλή επαφή με τον καθηγητή σου, αξίζει να τον ρωτήσεις.

Αν έχει καλή επαφή αυτό είναι όντως μια πολύ καλή συμβουλή.

 

Η ανασφάλεια που περιγράφεις δεν ειναι μονο στην Ελλαδα. Ειναι γενικότερο κομμάτι της ακαδημαϊκής καρριερας.

Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει αυτή η διαπλοκή που υπάρχει εδώ, αποτέλεσμα της οποίας είναι ωραία πράγματα όπως το να καταψηφίζεται η μετάκληση του Νανόπουλου σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Αλλά εντάξει, τι να ξέρει κι αυτός; Στο κάτω κάτω είναι μόλις ένας από τους κορυφαίους φυσικούς στον πλανήτη, δύο φορές υποψήφιος για Νόμπελ και με προϊστορία σε κάτι χαμαιτυπεία όπως το Harvard.

 

Και πέρα από το Νανόπουλο που είναι το highlight, προσωπικά συζήτησα με Έλληνες καθηγητές μου στην Αγγλία από τους οποίους άκουσα αρκετές φορές μια παραλλαγή του παρακάτω: "Αρχικά ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά τελικά συνειδητοποίησα πως η κατάσταση εκεί είναι τόσο άθλια που αποφάσισα ότι θα κάνω το καλύτερο για τον εαυτό μου στο εξωτερικό κι ας τους εκεί να κουρεύονται".

 

Το να τα σκουπίζεις αυτά κάτω απ' το χαλί λέγοντας "είναι γενικότερο κομμάτι" είναι αν μου επιτρέπεις επιπόλαιο.

 

Αυτό που θέλω να πω είναι εάν ορίζεις τον εαυτό σου μονο με το διδακτορικό, κατα πάσα πιθανότητα θα " αποτύχεις"  σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Εαν το κάνεις για άλλους, ακόμα χειρότερα. Το διδακτορικό είναι κατά την γνώμη μου ένα "ταξίδι" από το μαθητιληκη στον επαγγελματισμό και έρευνα.

Εδώ πάλι λες σωστά πράγματα. Αλλά αφού δεν ξέρεις πώς ορίζει ή όχι τον εαυτό του, γιατί ξεκινάς το μήνυμά σου με τη βεβαιότητα ότι τον ορίζει με συγκεκριμένο τρόπο άρα κάποιες γνώμες είναι αυτομάτως λάθος;

 

Φάουλ.

 

Πως αντιμετωπιζεις τον φοβο που σου ερχεται, μολις τα παρατησεις ολα? Γιατι λες, οκ,τα παρατησα, αυτο ηθελα, αλλα κατι πρεπει να κανω, γιατι ηρθα παλι στο μηδεν. Δεν ειπα οτι φοβαμαι να τα παρατησω. Αν αυτο αποφασισω, αυτο θα κανω. Μιλαω για τον κλασικο φοβο που εχεις σε καθε κρισιμη καμπη. Οταν εδινες πανελληνιες, οταν πηγες 1η μερα στη δουλεια, οταν εδωσες πρωτο μαθημα οταν την ειπες πρωτη φορα σε καθηγητη, οταν οταν οταν. πχ, defacer, οταν αποφασισες οτι θες να φτιαχνεις πραγματα, μετα πως οργανωθηκες?

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σ' αυτά, οπότε θα γενικολογήσω. Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει γιατί ο καθένας λειτουργεί με τον τρόπο του.

 

Λοιπόν για μένα η συνταγή έχει τα παρακάτω συστατικά:

• όρεξη για δουλειά (χωρίς αυτό δεν πας πουθενά)
• εμπιστοσύνη στις ικανότητές σου (πολλές φορές το "δεν μπορώ" είναι self-fulfilling prophecy)
• ταπεινοφροσύνη (δεν τα ξέρεις όλα ούτε είσαι ο πιο μάγκας στον πλανήτη)
• δίψα για εξέλιξη (χωρίς αυτό δε μπορείς να αξιοποιήσεις τα άλλα σου ατού)

Αν τα έχεις αυτά τότε "όλα θα πάνε καλά". Αν όχι, είσαι στην "ευχάριστη" θέση να ξέρεις ακριβώς με ποιό τρόπο μπορείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου με στόχο ένα καλύτερο αύριο.

 

Πως θα εξηγησω και στους γυρω μου την επιλογη μου? Που ολοι οι φιλοι μου (δεν εχουν phd) θα με τρελανουν στο βρισιδι που τα παρατησα? Που οι δικοι μου, ειδικα ο πατερας μου, θα παθει ανευρισμα? Δεν μπορω να τους δωσω να καταλαβουν οτι απλα δεν ειναι αυτο που θελω. Οτι μ αρεσει μονο η μιση διαδικασια κ τα υπολοιπα δε μου βγαζουν νοημα πια. Αυτοι νομιζουν οτι "απειλω" επειδη απλα κουραστηκα.

Η λύση σε όλα αυτά τα προβλήματα είναι η καλύτερη επικοινωνία.

 

Οι φίλοι σου γιατί να σε τρελάνουν στο βρισίδι; Αυτό θα ήταν πολύ επιπόλαιο εκ μέρους τους. Αν αποφάσιζες να χωρίσεις ή να τα φτιάξεις με κάποια κι αυτό ερχόταν σε αντίθεση με την σε πρώτη φάση άποψη των φίλων σου, θα σε τρέλαιναν στο βρισίδι χωρίς να καθήσουν πρώτα να σε ακούσουν σχετικά με το για ποιό λόγο πήρες αυτή την απόφαση; Το ίδιο ισχύει και για το διδακτορικό.

 

Ένας κολλητός μου έχει πάρει στη ζωή κάποιες αποφάσεις με τις οποίες προσωπικά διαφωνώ. Στην αρχή το είδα και γω επιπόλαια και σκεφτόμουν (χωρίς βέβαια να του το πω μ' αυτό τον τρόπο γιατί αυτά δε λέγονται σε αποφάσεις ζωής) ότι κάνει μαλακία. Αλλά τώρα πλέον έχω καταλάβει πως είτε τελικά καταλήξει στο καλό είτε στο κακό, η επιλογή του και η πορεία που θα προκύψει απ' αυτήν είναι ένα ταξίδι που έπρεπε να κάνει προκειμένου να αισθάνεται εντάξει με τον εαυτό του.

 

Και χωρίς να θέλω βέβαια να υποτιμήσω την αδιαμφισβήτητη αξία πραγμάτων όπως η επαγγελματική σταδιοδρομία, η οικονομική σταθερότητα και η κάλυψη συναισθηματικών αναγκών, είμαι της άποψης ότι αν πρώτα απ' όλα δεν είναι κανείς εντάξει με τον εαυτό του, αν δε μπορεί να σταθεί πίσω από τις επιλογές του (ακόμα και τις άσχημες) και να αισθάνεται κύριος της μοίρας του -- θα ζήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δυστυχισμένος.

 

Όσο για τους δικούς σου και τον πατέρα σου, πρέπει να κάνεις ακριβώς αυτό: αν όντως δεν το θέλεις (και πάλι, αυτές οι αποφάσεις δεν παίρνονται στο πόδι -- πήγαινε διακοπές από κείνες που τα βρίσκεις με τον εαυτό σου και πάρε την απόφαση μετά) πρέπει να τους εξηγήσεις πώς έχουν τα πράγματα.

 

Είναι σαφές πως οι δικοί σου θέλουν το καλύτερο για σένα και γι' αυτό σε σπρώχνουν να κάνεις διδακτορικό. Αλλά θα πρέπει να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν είναι παρόμοιο με το να "αναγκάζουν" το παιδί τους που θέλει να γίνει ηθοποιός, αντί γι' αυτό να γίνει γιατρός ή δικηγόρος "για να έχει μια καλύτερη ζωή". Και έχουν ένα δίκιο. Αλλά έχει και το παιδί ένα δίκιο: το νόημα της ζωής είναι να είσαι χαρούμενος. Είναι όπως λέει κι ένας φίλος μου "καλύτερα να είσαι πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος", όμως τα χρήματα και η καριέρα είναι κάθε άλλο παρά ικανά για να φέρουν την ευτυχία από μόνα τους.

 

Συνοψίζοντας λοιπόν, δύο πράγματα:

1. Όχι επιπολαιότητες.
2. Οι κοντινοί σου άνθρωποι θέλουν το καλό σου. Δώσ' τους να καταλάβουν ότι τα κριτήριά σου, που στην τελική εξ' ορισμού είναι και τα μοναδικά τα οποία μετράνε, δεν είναι ακριβώς αυτά που νομίζουν. Και συ με τη σειρά σου σκέψου ώριμα και βρες ικανοποιητικές απαντήσεις για τις δικές τους ανησυχίες, για να μπορέσετε στο τέλος να είστε ομόφωνα πίσω από την όποια απόφαση θα πάρεις.

PS: Αυτό εδώ είναι ένα site στο οποίο αν διατυπώσεις με φροντίδα τον προβληματισμό σου πιθανόν θα πάρεις πολύ χρήσιμες απαντήσεις. Πριν το κάνεις, φρόντισε να έχεις διαβάσει τουλάχιστον αυτό.

[Suntory]

 

Αυτό που του λέμε (τουλάχιστον εγώ) βασικά είναι "κάνε αυτό που θα σου αρέσει γιατί η ζωή είναι μικρή". Αν αυτό σημαίνει να παρατήσει το διδακτορικό του τότε ναι, να το παρατήσει και εύκολα.

 

Σαφώς και αυτές οι αποφάσεις δεν είναι για να παίρνονται στο πόδι αλλά μη μου πεις ότι δεν έχεις ξαναδεί περίπτωση που κακώς πήγε για διδακτορικό, στα πλαίσια ίσως του κατοχικού συνδρόμου "το παιδί πρέπει να έχει όσο πιο πολλά πτυχία γίνεται" ή ίσως της κατάστασης όπου βλέπει κανείς το δέντρο (διδακτορικό => ανοίγουν πόρτες κάποια στιγμή στο μέλλον) και χάνει το δάσος (αλλά εμένα δε μ' ενδιαφέρει αυτό που υπάρχει πίσω από την πόρτα).

 

Δεν διαφωνώ μαζί σου.

 

 

Συμφωνώ ότι δεν είναι παντού το ίδιο, και δεν ξέρω γιατί γενίκευσες τα του τομέα σου.

 

 

 

Εμένα η μοναδική μου επαφή με το αντικείμενο ήταν όταν πήγα στο R&D της Philips στο Southampton, ο manager εκειπέρα δεν είχε διδακτορικό (συγκεκριμένα είναι αυτός, κάθε άλλο παρά τυχαίος αλλά PhD δεν έχει). Οπότε κόψε κάτι.

 

Πού ακριβώς το βλέπεις το "PhD or equivalent experience"? Στις δουλειές που αρέσουν σε σένα, ή στις δουλειές που αρέσουν στο φίλο; Γιατί θα παραξενευόμουν πολύ αν ήταν το δεύτερο, μιας και δε μας έχει πει ακριβώς τι είδους δουλειές του αρέσουν.

Στον δικο μου τομεα φυσικα, γιατι εκει το εχω ψαξει. Ο φίλος θα πρέπει να ψάξει για αυτόν, απλα επισημαίνω οτι αντί για διδακτορικό μπορεί κάποιος να έχει επαγγελματική εμπειρία και να είναι οκ.

 

 

Κάνοντας όχι απλά υποθέσεις για αλλά και κριτική σε πράγματα τα οποία σου είναι παντελώς άγνωστα δεν προσβάλλεις εμένα αλλά τον εαυτό σου.

 

Και χωρίς να θέλω να σε προσβάλλω με τη σειρά μου, αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της υπόθεσης που κάνει κάποιος χωρίς να έχει απολύτως καμία επαφή με το αντικείμενο τότε ποιός είναι; Σαφώς και θα περίμενα κάτι καλύτερο από κάποιον που έχει τα φόντα να κάνει PhD όπως εσύ.

 

Δεν συμφωνώ με μερικά απο αυτά που λέει, και μου φαίνονται δικαιολογίες. Φυσικά ειναι η γνώμη μου. Το να ανταλλάξουμε αναλυτικά βιογραφικά δεν το θεωρώ ρεαλιστικό μέσω ενός φόρουμ.

 

 

Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει αυτή η διαπλοκή που υπάρχει εδώ, αποτέλεσμα της οποίας είναι ωραία πράγματα όπως το να καταψηφίζεται η μετάκληση του Νανόπουλου σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Αλλά εντάξει, τι να ξέρει κι αυτός; Στο κάτω κάτω είναι μόλις ένας από τους κορυφαίους φυσικούς στον πλανήτη, δύο φορές υποψήφιος για Νόμπελ και με προϊστορία σε κάτι χαμαιτυπεία όπως το Harvard.

 

Και πέρα από το Νανόπουλο που είναι το highlight, προσωπικά συζήτησα με Έλληνες καθηγητές μου στην Αγγλία από τους οποίους άκουσα αρκετές φορές μια παραλλαγή του παρακάτω: "Αρχικά ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά τελικά συνειδητοποίησα πως η κατάσταση εκεί είναι τόσο άθλια που αποφάσισα ότι θα κάνω το καλύτερο για τον εαυτό μου στο εξωτερικό κι ας τους εκεί να κουρεύονται".

 

Το να τα σκουπίζεις αυτά κάτω απ' το χαλί λέγοντας "είναι γενικότερο κομμάτι" είναι αν μου επιτρέπεις επιπόλαιο.

 

 Αναφερόμουνα στην επαγγελματική ανασφάλεια, οχι στις διαπλοκές. Για αυτο έφυγα και εγώ.

 

 

Εδώ πάλι λες σωστά πράγματα. Αλλά αφού δεν ξέρεις πώς ορίζει ή όχι τον εαυτό του, γιατί ξεκινάς το μήνυμά σου με τη βεβαιότητα ότι τον ορίζει με συγκεκριμένο τρόπο άρα κάποιες γνώμες είναι αυτομάτως λάθος;

 

Φάουλ.

 

Κοιτα, ειναι απλα my 2 cents, food for thought. Δεν ξέρω πως ορίζει τον εαυτό του και σίγουρα δεν πλασάρω καινούργιες γενικές θεωρίες.

[John323]

Το μονο μειον στην περιπτωση του φιλου αν τα παρατησει ειναι τα 2,5 χαμενα χρονια, χαμενα στα χαρτια τουλαχιστον

γιατι οι εμπειριες, τα skills και οι δημοσιευσεις θα μεινουν. Νομιζω σε αυτες τις περιπτωσεις η πιο σωστη στρατηγικη

ειναι να σταματησεις το συντομοτερο δυνατον εφοσον εισαι σιγουρος οτι δεν τραβαει γιατι οσο το αφηνεις να τραβαει

τοσο αυξανεις τις απωλειες σου. Και η βασικοτερη απωλεια ειναι ο χρονος, τα φραγκα βρισκονται...

[kfoynt]

Αυτό που του λέμε (τουλάχιστον εγώ) βασικά είναι "κάνε αυτό που θα σου αρέσει γιατί η ζωή είναι μικρή". Αν αυτό σημαίνει να παρατήσει το διδακτορικό του τότε ναι, να το παρατήσει και εύκολα.

 

Σαφώς και αυτές οι αποφάσεις δεν είναι για να παίρνονται στο πόδι αλλά μη μου πεις ότι δεν έχεις ξαναδεί περίπτωση που κακώς πήγε για διδακτορικό, στα πλαίσια ίσως του κατοχικού συνδρόμου "το παιδί πρέπει να έχει όσο πιο πολλά πτυχία γίνεται" ή ίσως της κατάστασης όπου βλέπει κανείς το δέντρο (διδακτορικό => ανοίγουν πόρτες κάποια στιγμή στο μέλλον) και χάνει το δάσος (αλλά εμένα δε μ' ενδιαφέρει αυτό που υπάρχει πίσω από την πόρτα).

 

Συμφωνώ ότι δεν είναι παντού το ίδιο, και δεν ξέρω γιατί γενίκευσες τα του τομέα σου.

 

Εμένα η μοναδική μου επαφή με το αντικείμενο ήταν όταν πήγα στο R&D της Philips στο Southampton, ο manager εκειπέρα δεν είχε διδακτορικό (συγκεκριμένα είναι αυτός, κάθε άλλο παρά τυχαίος αλλά PhD δεν έχει). Οπότε κόψε κάτι.

 

Πού ακριβώς το βλέπεις το "PhD or equivalent experience"? Στις δουλειές που αρέσουν σε σένα, ή στις δουλειές που αρέσουν στο φίλο; Γιατί θα παραξενευόμουν πολύ αν ήταν το δεύτερο, μιας και δε μας έχει πει ακριβώς τι είδους δουλειές του αρέσουν.

 

Κάνοντας όχι απλά υποθέσεις για αλλά και κριτική σε πράγματα τα οποία σου είναι παντελώς άγνωστα δεν προσβάλλεις εμένα αλλά τον εαυτό σου.

 

Και χωρίς να θέλω να σε προσβάλλω με τη σειρά μου, αν αυτό δεν είναι ο ορισμός της υπόθεσης που κάνει κάποιος χωρίς να έχει απολύτως καμία επαφή με το αντικείμενο τότε ποιός είναι; Σαφώς και θα περίμενα κάτι καλύτερο από κάποιον που έχει τα φόντα να κάνει PhD όπως εσύ.

 

Αν έχει καλή επαφή αυτό είναι όντως μια πολύ καλή συμβουλή.

 

Επέτρεψέ μου να διαφωνήσω. Στο εξωτερικό δεν υπάρχει αυτή η διαπλοκή που υπάρχει εδώ, αποτέλεσμα της οποίας είναι ωραία πράγματα όπως το να καταψηφίζεται η μετάκληση του Νανόπουλου σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Αλλά εντάξει, τι να ξέρει κι αυτός; Στο κάτω κάτω είναι μόλις ένας από τους κορυφαίους φυσικούς στον πλανήτη, δύο φορές υποψήφιος για Νόμπελ και με προϊστορία σε κάτι χαμαιτυπεία όπως το Harvard.

 

Και πέρα από το Νανόπουλο που είναι το highlight, προσωπικά συζήτησα με Έλληνες καθηγητές μου στην Αγγλία από τους οποίους άκουσα αρκετές φορές μια παραλλαγή του παρακάτω: "Αρχικά ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά τελικά συνειδητοποίησα πως η κατάσταση εκεί είναι τόσο άθλια που αποφάσισα ότι θα κάνω το καλύτερο για τον εαυτό μου στο εξωτερικό κι ας τους εκεί να κουρεύονται".

 

Το να τα σκουπίζεις αυτά κάτω απ' το χαλί λέγοντας "είναι γενικότερο κομμάτι" είναι αν μου επιτρέπεις επιπόλαιο.

 

Εδώ πάλι λες σωστά πράγματα. Αλλά αφού δεν ξέρεις πώς ορίζει ή όχι τον εαυτό του, γιατί ξεκινάς το μήνυμά σου με τη βεβαιότητα ότι τον ορίζει με συγκεκριμένο τρόπο άρα κάποιες γνώμες είναι αυτομάτως λάθος;

 

Φάουλ.

 

Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σ' αυτά, οπότε θα γενικολογήσω. Δεν ξέρω αν θα σε βοηθήσει γιατί ο καθένας λειτουργεί με τον τρόπο του.

 

Λοιπόν για μένα η συνταγή έχει τα παρακάτω συστατικά:

• όρεξη για δουλειά (χωρίς αυτό δεν πας πουθενά)
• εμπιστοσύνη στις ικανότητές σου (πολλές φορές το "δεν μπορώ" είναι self-fulfilling prophecy)
• ταπεινοφροσύνη (δεν τα ξέρεις όλα ούτε είσαι ο πιο μάγκας στον πλανήτη)
• δίψα για εξέλιξη (χωρίς αυτό δε μπορείς να αξιοποιήσεις τα άλλα σου ατού)

Αν τα έχεις αυτά τότε "όλα θα πάνε καλά". Αν όχι, είσαι στην "ευχάριστη" θέση να ξέρεις ακριβώς με ποιό τρόπο μπορείς να βελτιώσεις τον εαυτό σου με στόχο ένα καλύτερο αύριο.

 

Η λύση σε όλα αυτά τα προβλήματα είναι η καλύτερη επικοινωνία.

 

Οι φίλοι σου γιατί να σε τρελάνουν στο βρισίδι; Αυτό θα ήταν πολύ επιπόλαιο εκ μέρους τους. Αν αποφάσιζες να χωρίσεις ή να τα φτιάξεις με κάποια κι αυτό ερχόταν σε αντίθεση με την σε πρώτη φάση άποψη των φίλων σου, θα σε τρέλαιναν στο βρισίδι χωρίς να καθήσουν πρώτα να σε ακούσουν σχετικά με το για ποιό λόγο πήρες αυτή την απόφαση; Το ίδιο ισχύει και για το διδακτορικό.

 

Ένας κολλητός μου έχει πάρει στη ζωή κάποιες αποφάσεις με τις οποίες προσωπικά διαφωνώ. Στην αρχή το είδα και γω επιπόλαια και σκεφτόμουν (χωρίς βέβαια να του το πω μ' αυτό τον τρόπο γιατί αυτά δε λέγονται σε αποφάσεις ζωής) ότι κάνει μαλακία. Αλλά τώρα πλέον έχω καταλάβει πως είτε τελικά καταλήξει στο καλό είτε στο κακό, η επιλογή του και η πορεία που θα προκύψει απ' αυτήν είναι ένα ταξίδι που έπρεπε να κάνει προκειμένου να αισθάνεται εντάξει με τον εαυτό του.

 

Και χωρίς να θέλω βέβαια να υποτιμήσω την αδιαμφισβήτητη αξία πραγμάτων όπως η επαγγελματική σταδιοδρομία, η οικονομική σταθερότητα και η κάλυψη συναισθηματικών αναγκών, είμαι της άποψης ότι αν πρώτα απ' όλα δεν είναι κανείς εντάξει με τον εαυτό του, αν δε μπορεί να σταθεί πίσω από τις επιλογές του (ακόμα και τις άσχημες) και να αισθάνεται κύριος της μοίρας του -- θα ζήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δυστυχισμένος.

 

Όσο για τους δικούς σου και τον πατέρα σου, πρέπει να κάνεις ακριβώς αυτό: αν όντως δεν το θέλεις (και πάλι, αυτές οι αποφάσεις δεν παίρνονται στο πόδι -- πήγαινε διακοπές από κείνες που τα βρίσκεις με τον εαυτό σου και πάρε την απόφαση μετά) πρέπει να τους εξηγήσεις πώς έχουν τα πράγματα.

 

Είναι σαφές πως οι δικοί σου θέλουν το καλύτερο για σένα και γι' αυτό σε σπρώχνουν να κάνεις διδακτορικό. Αλλά θα πρέπει να τους δώσεις να καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν είναι παρόμοιο με το να "αναγκάζουν" το παιδί τους που θέλει να γίνει ηθοποιός, αντί γι' αυτό να γίνει γιατρός ή δικηγόρος "για να έχει μια καλύτερη ζωή". Και έχουν ένα δίκιο. Αλλά έχει και το παιδί ένα δίκιο: το νόημα της ζωής είναι να είσαι χαρούμενος. Είναι όπως λέει κι ένας φίλος μου "καλύτερα να είσαι πλούσιος και υγιής παρά φτωχός και άρρωστος", όμως τα χρήματα και η καριέρα είναι κάθε άλλο παρά ικανά για να φέρουν την ευτυχία από μόνα τους.

 

Συνοψίζοντας λοιπόν, δύο πράγματα:

1. Όχι επιπολαιότητες.
2. Οι κοντινοί σου άνθρωποι θέλουν το καλό σου. Δώσ' τους να καταλάβουν ότι τα κριτήριά σου, που στην τελική εξ' ορισμού είναι και τα μοναδικά τα οποία μετράνε, δεν είναι ακριβώς αυτά που νομίζουν. Και συ με τη σειρά σου σκέψου ώριμα και βρες ικανοποιητικές απαντήσεις για τις δικές τους ανησυχίες, για να μπορέσετε στο τέλος να είστε ομόφωνα πίσω από την όποια απόφαση θα πάρεις.

PS: Αυτό εδώ είναι ένα site στο οποίο αν διατυπώσεις με φροντίδα τον προβληματισμό σου πιθανόν θα πάρεις πολύ χρήσιμες απαντήσεις. Πριν το κάνεις, φρόντισε να έχεις διαβάσει τουλάχιστον αυτό.

 

 

Δεν χρειάζεται να προσβάλουμε και να μειώνουμε τον συνομιλητή μας, ακόμη και αν έχουμε 100% δικιό.

Ο καθένας τα βλέπει προφανώς από τη δική του οπτική γωνία, γιατι πολύ απλά δεν μπορεί να γνωρίζει τα πάντα.

Το ίδιο ισχύει και με τα λεγόμενα σου. 

 

Καλύτερα είναι να διατυπώνονται οι απόψεις ανθρώπων που έχουν σχετική εμπειρία

ακόμη και απο διαφορετικό πρίσμα γιατί μόνο έτσι θα φανεί η ολική εικόνα της κατάστασης.

Ακόμη και με υποθέσεις λοιπόν, σίγουρα ο TS θα μπορέσει να αποφασίσει τι του ταιριάζει καλύτερα.

Δεν είναι ανάγκη να επικρατήσει η απόψη κάποιου συμμετέχοντα. 

[defacer]

 

 

Αυτή η δεύτερη απάντηση ήταν πολύ καλύτερη με την έννοια ότι την πρώτη τη βρίσκω μη-ισορροπημένη. Cheers.

 

PS: μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι το "Θα εξηγηθώ παρακάτω, αλλά μου φαίνεται οτι ψάχνεις δικαιολογίες επειδή δεν έχεις μάθει να δουλεύεις ώριμα. Δεν τα λέω για να σε προσβάλω." δεν πήγαινε σε μένα αλλά στον topic starter. Mi scusi, απλά έτσι που το είχες στο πρώτο post (μετά το quote σε μένα) μου φάνηκε ότι όντως πήγαινε σε μένα και δε μου άρεσε.

 

@kfoynt νομίζω αυτό απαντάει και σε σένα. Παρεξήγηση, it's all good.

[Επισκέπτης]

Να πώ και εγώ αν και άσχετος με το αντικείμενο;

Είμαι 52 ετών. Δούλεψα 25 χρόνια σε μεγάλη εταιρεία ( τώρα την έκανε με την κρίση και έβγαλε την έδρα της εκτός Ελλάδας)

Οποτε παρουσιάστηκε ευκαιρία για παιρετέρω εξέλιξη μου μέσα στην εταιρεία την θέση την πήρε αυτός με το μεγαλύτερο πτυχίο αν και νεώτερος και με λιγότερη προσφορά στην επιχείρηση ,κατά την γνώμη μου, από εμένα.

 

Μπάρμπα για δώσε μια εξήγα να καταλάβει κι ο λαός

 

Εσύ είχες bachelor + Master + τα-πάντα-όλα-από-skillsets, ενώ ο άλλος είχε όλα-τα-δικά σου ΣΥΝ το διδακτορικό;

Δηλαδή έμμεσα λες ότι τον προτίμησαν επειδή είχε διδακτορικό ενώ εσύ όχι. Λάθος;

 

 

 

 

Suntory θα ξαναδιαβάσω αργότερα δυο και τρεις φορες τα posts σου αλλα παράλληλα βλέπω ότι σου απαντάει καταπληκτικότατα ο defacer. Η θέση μου ταυτίζεται με την δικη του

[kordoni]

@Suntory Συλληπητηρια και κουραγιο στους φιλους σου. 

 

Για τη λεξη "διαφημιση" , καποιος πιο πριν ειπε να προωθησεις, επικοινωνησεις τη δουλεια του διδακτορικου σε αλλους επιστημονες μεσω συνεδριων. Ολο αυτο το  ονομασα (λανθασμενα) διαφημιση. ΟΚ, λαθος λεξη. Κακοδιαχειριση υπαρχει : 

" 2-2μιση χρονια μαθαινα κ εφτιαχνα πραγματα ασταματητα, επειδη ετρεχα να βγαλω το προτζεκτ. Με αποτελεσμα καποιες τεχνολογιες που ηταν νεες για μενα να μην τις εφαρμοσω σωστα και να μην τις μαθω καλα. Οποτε εκτος απο αξιλογηση, δημοσιευσεις, κειμενα κτλ κτλ , ουσιαστικα εχω να ξαναδιορθωσω το προτζεκτ και να καλυψω τα κενα μου. Ε , δε νομιζω οτι μου φτανουν 2 ζωες "

 

 

 

 

Δικαιολογιες δεν ειναι τα συνεδρια και οι δημοσιευσεις. Απλα μου μοιαζουν περιττες. Να το πω αλλιως!!! Θα γουσταρα πολυ περισσοτερο να σκοτωνομαι 6 χρονια και να ξερω javascript σα να ειναι η μητρικη μου. Να βγαλω κατι που θα σκεφτω πως θα το προωθησω σε μεγαλο κοινο. Πως θα το συνδεσω σε social media, πως θα τσιγλισω κοσμο να το κανει crowdsourced. Web-based promotion. Responsive design με eye-candy που συμβολιζει αμεσα το περιεχομενο, καταλληλα χρωματα κτλ κτλ. Για τετοια ΟΚ. Τη μανα μου πουλαω. Το ακαδημαικο κομματι μου κανει μια αποστειρωση, εχει ενα χρονικο delay. Θυμησου τι ειχα πει

"Ερευνα γινετε και σε εταιριες της προκοπης. Και εφαρμοζεται ΑΜΕΣΑ. Οχι μετα απο 2 χρονια, οχι αμα αξιολογηθει 500 φορες, οχι αμα το επιτρεψουν ενα ματσο κωλογεροι. Α-Μ-Ε-Σ-Α"

 

 

 

αυτο btw δε βλεπω να το σχολιαζει κανεις. 

 

@John323 Εκτος το χρονο, βασικη απωλεια ειναι και το να ειμαι χαρουμενος η οχι

 

@defacer @triapoulakiakathontan Συμφωνω, σε οσα λετε σε μενα, για μενα. 

 

Γενικα ευχαριστω και που ειστε ειλικρινεις και που τα χωνετε και που ασχολειστε. Αν δεν μπαινω κ δεν απανταω συχνα, η δεν απανταω σε ολους, ειναι επειδη ακομα εγω κ εαυτος μου το ψαχνουμε το θεμα. Και κυριως προσπαθω να ηρεμησω και να ξεκουραστω.

[slevinkelevra]

kordoni νομιζω οτι εχεις αποφασισει ηδη να το παρατησεις, απ αυτα που λες. Δεν ειναι απαραιτητα κακο αυτο. Δεν ειναι καθολου κακο βασικα. 

 

Απλα μη νομιζεις οτι αγορα εργασιας (ειδικα ελλαδα) θα ειναι ολα ροδινα. Αν και αυτο το ψιλιαζεσαι απ αυτα που λες και στο op περι αποκαταστασης καθηγητων και ιδιωτικου τομεα κτλ. 

 

Ορεξη να χεις και τυχη και αντοχες. Το να τα παρατησεις η οχι, απο μονο του δε λεει κατι. Το θεμα ειναι να κανεις αυτο που γουσταρεις και τα υπολοιπα θα ρθουν. Γιατι και phd να παρεις, μπορει να σαι 10 χρονια σερι ανεργος. Μπορει και οχι. Και χωρις phd μπορει να πλουτισεις αυριο. Μπορει και οχι. Αρα? Κανε αυτο που σε κανει ευτιχισμενο. Κλισε ακουγεται, I am aware, αλλα ισχυει. Ειναι που ειναι σκοτωμα το phd απο μονο του, αμα ειναι να πιεζεσαι επιπλεον, ε , ειπαμε, ανθρωποι ειμαστε. 

 

Δες αν μπορεις να το φερεις στα μετρα σου το phd. Δωσε του δλδ μια τελευταια ευκαιρια. Και αν δεν αλλαζει η κατασταση, βρες τα με τον εαυτο σου πρωτα. Μετα με τους γονεις σου. Γονεις ειναι, παντα θα φοβουνται, παντα θα γκρινιαζουν, παντα θα αγχωνονται. Θα τους περασει.

 

Του καθηγητη δε του πεφτει λογος αν θα φυγεις ή οχι. Αν φυγεις θα τον κραζουν μετα οι συναδελφοι του οτι του εφυγε ενας phd. Οποτε θα σου πει να μεινεις ετσι κ αλλιως. Δεν θα σκασεις κ γ αυτον!