Τα ποιήματα που σας σημάδεψαν......

[louilouiCK]

..... ή έστω αυτά που σας αρέσανε πολύ.... 
{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}
{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}{}..... και αν υπάρχει κάποιο backstory που θα θέλατε να μοιραστείτε ή να διηγηθείτε πώς "πέσατε" πάνω στο συγκεκριμένο ποίημα ή οτιδήποτε συναφές ακόμη καλύτερα!


Λοιπόν κάνω την αρχή ως TS
 
Όπως εμφανώς προδίδεται από τους στίχους του ποιήματος μάλλον με σημάδεψε ακριβώς γιατί το διάβασα σε μια εποχή που έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα σε δύο κόσμους... Μπορεί όχι ανάμεσα σε μια στοά φιλοσόφων και την σατραπεία αλλά γιαυτό σε σημαδεύουν κάποια ποιήματα, γιατί μπορείς να δεις μια ανάκλαση του εαυτό σου, της ζωής σου, μέσα τους με υπερβολική ακρίβεια γραμμή, γραμμή, χωρίς αυτά να αναφέρονται ούτε σε εσένα, ούτε σε κάτι συναφές με την δική σου ζωή...

Ταυτίστηκα λοιπόν αρκετά με το ποίημα αυτό, αισθανόμουν λες και ο Καβάφης μιλούσε προσωπικά σε εμένα, όταν το διάβαζα, για να με συμβουλέψει... Και όσο πλησίαζε η στιγμή της τελικής απόφασης τόσο πιο έντονα ηχούσαν και εντυπώνονταν οι στίχοι του ποιήματος αυτού στο μυαλό μου (ειδικά τα μαυρισμένα)... Φοβόμουν αρκετά για τα επακόλουθα της όποιας εκ των δύο επιλογών μου και πραγματικά όσο τραγικό ή αστείο μπορεί να ακούγεται νομίζω πως το ποίημα αυτό με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στην απόφαση που πήρα...
 
Χωρίς αυτό, αν δεν είχε τύχει να ανοίξω, μέσα σε μια καθημερινή στιγμή πλήξης, το βιβλίο που το περιέχει, ίσως να ήμουν ένας άλλος άνθρωπος και όχι εγώ. 
 
 
 
Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.


(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

[Gtr34]

                        «Η Αποκριά»

 

                   Μίλτος Σαχτούρης

 

Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

                                                η αποκριά

το γαϊδουράκι γύριζε μες στους έρημους δρόμους

όπου δεν ανέπνεε κανείς

πεθαμένα παιδιά ανέβαιναν ολοένα στον ουρανό

κατέβαιναν μια στιγμή να πάρουν τους αετούς τους

                                                που τους είχαν ξεχάσει

έπεφτε χιόνι

γυάλινος χαρτοπόλεμος

μάτωνε τις καρδιές

μια γυναίκα γονατισμένη

ανάστρεφε τα μάτια της σα νεκρή

μόνο περνούσαν φάλαγγες στρατιώτες εν δυο

εν δυο παγωμένα δόντια

 

Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι

αποκριάτικο

γεμάτο μίσος

το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα

μαχαιρωμένο

Μακριά σ’ έν’ άλλο κόσμο γίνηκε αυτή

                                                η αποκριά.

 

Το είχα διαβάσει στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας γ λυκείου  

[keravnos21]

Οι μυρωμένοι στιχοι του σουρη, δεν το κανω Copy paste γιατι παιζει να φαω και ban .....

[Zugzwang]

"Η σονάτα του σεληνόφωτος" του Γιάννη Ρίτσου.

Ίσως είναι και το μοναδικό ποίημα (/μονόλογος) που ξέρω. Αν και θετική κατεύθυνση, το διάβασα πάνω από 100 φορές κατά τη διάρκεια της τρίτης λυκείου. Με χαλάρωνε από την πίεση εκείνης της χρονιάς και ταυτόχρονα με συγκινούσε για έναν λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει, παρόλο που κοντεύει σχεδόν δεκαετία από τότε.

[opcorsa]

Οι μοιραιοι , Κωστας Βαρναλης

 

ολη η κακομοιρια της νεοτερης ελλαδος (1821 και εξης ) σε 20 αραδες

[visualizer]

Βλεπεις εκεινο το βουνο
Που'ναι γεματο ρυζι?
Θυμασαι π σ γ****γα
Και μου'λεγες μυριζει?

Βλεπεις εκεινο το βουνο
Που'ναι γεματο κοτες?
Θυμασαι που σε γ****α
Με αρωματικες καποτες?

Βλεπεις εκεινο το βουνο
Με τον πολυ ασβεστη?
Εκει σ πρωτο γ***α
Κ'ειπες χρηστος ανεστη

Βλεπεις εκεινο το βουνο
Ενας αραπης κατεβαινει.
Η π****α τ ειν ορθια
Κ εσενα περιμενει.

Ολα αυτα π λες
Πολυ μ συγκινουνε
Κι'ολες οι κολωνες της δεη
στον κωλο σ ν μπουνε

Βλεπω εισαι καλος συγγραφεας
Και εχεις πολλα μολυβια
Γι'αυτο παρε φορα απ'το βουνο
Και κλασε μ τ'α***α

[pontez2]

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=69&cat=1

 

Ας φροντιζαν. Καβάφης.

 

και

 

http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=3

 

Τείχη. Καβάφης

 

Το πρώτο διοτι μας παρουσιάζει το μορφωμένο πλουσιόπαιδο της δεκαετίας 80 και 90 και το δευτερο διοτι περιέχει ολη την Ελληνικη πραγματικότητα

[Ghost_Rider]

When you know that your time is close at hand
Maybe then you'll begin to understand
Life down here is just a strange illusion.

[momotis]

Οι κυνηγοί κεφαλών

στα μυαλά αφελών
φαντάζουνε ηγέτες

Φορείς μικρούτσικων φαλλών
συναισθημάτων παρδαλόν
αποβατούν με το παρντόν
στις άσπρες μας πετσέτες

Μάνα φέρε την ασπίδα μου
και άσε τα νταηλίκια
Το επί τας μονόδρομος
χρωστάμε τόσα νοίκια.

 

 

 

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΣΚΥΛΙΑ

Ξέρετε τι τιμή τα κάνουνε

  Όταν τα ζώα αυτά

Τα ονομάζουμε αδέσποτα

Είναι χωρίς κυρίους

Χωρίς αφεντικά το νιώθετε

Αυτό δεν είναι πια τιμή

Αυτό είναι προνόμιο

Γι’ αυτό και κάθε εξουσία

Τους ρίχνει φόλα με ευχαρίστηση

 

[spyros007]

γκρεκλισσ

[kirdou]

Ο πληθυντικος αριθμος της Δημουλα.

[astrosunnefo]

Κάποιοι δαγκώνουν κάποιους
Τους κόβουν χέρι ή πόδι ή οτιδήποτε

Στα δόντια το κρατάνε
Τρέχουνε έξαλλοι
Το θάβουνε στη γη

Ξεχύνονται οι άλλοι παντού
Οσφραίνονται ψάχνουν οσφραίνονται ψάχνουν
Όλη τη γη ξεσκάβουν

Αν βρουν οι τυχεροί το χέρι τους
Είτε το πόδι τους είτε το οτιδήποτε
Είναι η σειρά τους να δαγκώσουν

Το παιχνίδι συνεχίζεται ζωηρά

Όσο υπάρχουν χέρια
Όσο υπάρχουν πόδια
Όσο υπάρχει οτιδήποτε

 

Βάσκο Πόπα, Τα παιχνίδια (Κυνηγητό), Μτφρ.: Έλλη Σκοπετέα (Ποιήματα, Εκδόσεις Κέδρος, 1979)

 

Προσοχή, κυκλοφορεί μόρβα.

 

[elio_1]

Διαβάζοντας την "Ακτίνα Θ'" του Νεφελούδη, πριν από πολλά χρόνια μου έκανε μεγάλη εντύπωση το ποίημα του Κωστῆ Παλαμᾶ

 

Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,

όπως το βρεις κι όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

 

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,

και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του,

κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,

και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

 

Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι όσα άρρωστα δεν είναι,

ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,

και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, (γίνε) διαφεντευτής.

 

Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,

πέσουν καιροί οργισμένοι,

κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,

για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια.

 

Μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! Τσεκούρι!

Τράβα, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι,

κόφτο, και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,

για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

 

Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να ‘ρθει,

κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

 

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,

κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα.

 

 

Επίσης του Μανώλη Αναγνωστάκη 

 

Κι ήθελε ακόμη

 

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει

όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,

έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

 

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.

Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία

καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.

Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

 

Εκεί, προσεκτικά σε μια γωνιά μαζεύω με τάξη,

φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο.

Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω

με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω

με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω

όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

 

[defacer]

No Second Troy
W.B. Yeats

Why should I blame her that she filled my days
With misery, or that she would of late
Have taught to ignorant men most violent ways,
Or hurled the little streets upon the great,
Had they but courage equal to desire?
What could have made her peaceful with a mind
That nobleness made simple as a fire,
With beauty like a tightened bow, a kind
That is not natural in an age like this,
Being high and solitary and most stern?
Why, what could she have done, being what she is?
Was there another Troy for her to burn?

 

 

----

Αγαπώ τα πάντα σ' αυτό το ποίημα, από το ύφος και τις λέξεις μέχρι το πώς σερβίρει το πολιτικό του περιεχόμενο (έχει πολύ).