"Δένεστε" με άψυχα αντικείμενα;

[defacer]

Εγώ δεν έχω τέτοια κολλήματα, ίσως μόνο αν μου είχε δώσει κανένα ρολόι ο παππούς μου να πούμε από τον Β παγκόσμιο πόλεμο.

 

[aris1986]

https://www.youtube.com/watch?v=YFtHjV4c4uw

Αυτό σκεφτόμουν όταν το έγραφα. Που έχω ρολόι του παππού μου χαλασμένο αλλά δεν μου είπαν ποτέ αμα το έκρυψε σε κανένα περίεργο μέρος. =)

[nikoskon]

Εγώ ναι. Έτυχε κάποια στιγμή και έδωσα το ποδήλατο που είχα για 8-9 χρόνια. Τα πρώτα χρόνια είχε γίνει προέκταση του σώματός μου, πηγαίναμε παντού μαζί. Στην συνέχεια ήρθαν μετακομίσεις, υποχρεώσεις, και όπως δεν σήκωνε άλλο "αναβάθμιση" (δεν άξιζε τα λεφτά) και απλά έπιανε χώρο, το έδωσα σε κάποιον γνωστό να το κάνει ανταλλακτικά, παλιοσίδερα, ότι νομίζει. Τότε είχα ήδη κάνα χρόνο να το καβαλήσω, το χα ξεγραμμένο.

Καθώς ο τύπος το πήρε από τα χέρια μου και το τσούλησε μέχρι την αποθήκη, γύρισα και το κοίταξα για τελευταία φορά και μου ράγισε λίγο η καρδιά, σαν να αποχαιρετούσα φίλο.

 

Να δεθεί με ένα αντικείμενο αυτό κάθε αυτό είναι λίγο fail με κάποιες εξαιρέσεις.

Συνήθως, δένεσαι με τα συναισθήματα που αποκόμισες από την χρήση αυτού του αντικειμένου, όπως περιέγραψες και εσύ.

 

Για να δεθείς με αντικείμενο αυτό καθ΄ αυτό, θα πρέπει να είναι δημιούργημα σου και όχι απόκτημά σου.

πχ έφτιαξες ένα έπιπλο για το σπίτι, κόπιασες, έβαλες το μεράκι σου οπότε εκεί το πονάς περισσότερο.

 

Αν με κάτι δένεσαι, εν τέλει θα πρέπει να έχει συναισθηματική αξία για εσένα.

 

NES Classic Mini: Το έχω ακριβώς απέναντι μου στο γραφείο του δωματίου μου και μόνιμα συνδεδεμένο στο monitor. Και μόνο που το κοιτάζω "χάνομαι".

 

Ο λόγος.

[Zerg13]

Τις συλλογές απ'τα 90s Polly Pocket, My Little Pony και Lego λεω να τις παρω στον ταφο μου. Οπως και την Amiga. Με αλλα αντικειμενα δεν εχω δεθει.

Ολα τα παιχνιδια μου τα πεταξε η μανα μου οταν μεγαλωσα, χωρις να με ρωτησει. Ουτε καν τα χαρισε, τα εριξε στα σκουπιδια. Μετα απο χρονια καταλαβα οτι μου λειπουν...

Οταν την ρωτησα γιατι τα πεταξες, μου ειπε: «Γιατι τα ηθελες;»

 

Μια μπρουτζινη μικρη κουκουβαγια(αυτες τις κλασικες που πουλανε τα souvenir shop) χαθηκε στην μετακομιση την ειχα απο μικρος ακομα ελπιζω να την βρω ξαφνικα.

 

Τα παιδικα αντικειμενα εχουν λογικη να δενεσαι, γιατι σου θυμιζουν πως ησουν.

[Vapir]

ναι ,με έναν πάνινο ιπποπόταμο που είχα ότι άρχισα να περπατάω , στα 25 μου το πέταξε η μάνα μου κ όταν τη ρώτησα τσαντισμένος γιατί τον πέταξε μ λέει το ήθελες? επειδή γενικά το είχα απλά φυλαγμένο στο πατάρι , δεν με είχε δει να το ακουμπάω 20+ χρόνια οπότε υπέθεσε πως δεν το ήθελα. 
για κάποια λόγο ήθελα απλά να το έχω.  θυμάμαι τότε μικρός πίστευα πως ζωντανεύει τη νύχτα λολ ......

[stormrain]

Δεν δενομαι με τα αντικειμενα γενικως. Προφανως θα με ενοχλουσε η καταστροφη της βιβλιοθηκης μου λ.χ, αλλα κυριως επειδη καποια απο τα βιβλια ειναι αναντικαταστα ως εκδοσεις. Απο κει και περα δε θα ελεγα πως εχω δεθει μαζι τους σε συναισθηματικο επιπεδο, απλα μου αρεσει να τα εχω.

[zio10]

Έμμεσα ναι, με διάφορα. Επειδή σου θυμίζουν πράγματα. Η νοσταλγία είναι κυρίως που σε κάνει να δένεσαι δηλαδή πιστεύω και οι αναμνήσεις ή η σύνδεση με κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο.

 

Κι αυτό όπως όλα όμως είναι ανάλογα με το τι συγκρίνουμε. Όσο και να λέμε ότι αγαπάμε ένα παλιό παιχνίδι ή ένα κινητό πχ δεν θα το σκεφτόμασταν στιγμή αν έπρεπε να διαλέξουμε αυτό ή κάτι σημαντικότερο.

[webparts]

Απο οτι εχω καταλαβει συνηθως στα πρωτα μας οτιδηποτε εχουμε αδυναμια.
Πρωτο παπακι,glx φτιαγμενο,μου το εκλεψαν και στεναχωρηθηκα απιστευτα.

Το επομενο και αυτο κωλοφτιαγμενο το ξεσκιζα,δε με απασχολουσε τιποτα απο οσα παθαινε.

Πρωτη μηχανη τρελος ερωτας,μολις καβαλησα την επομενη δε με απασχολουσε καθολου.

Πρωτο αμαξι τα ιδια,megane coupe '00 ειχε πινακιδα ΑΚΗ και το φωναζα.. Ακη.

Το γκολφ ιδια πινακιδα ( Λακωνας ) αλλα δε με νοιαζει αν ζει η πεθανε.

Σε ολα μου τα ποδηλατα παραδοξως ειχα αδυναμια εως και τωρα που εχω 3-4.

[txcellas]

Απο οτι εχω καταλαβει συνηθως στα πρωτα μας οτιδηποτε εχουμε αδυναμια.

Πρωτο παπακι,glx φτιαγμενο,μου το εκλεψαν και στεναχωρηθηκα απιστευτα.

Το επομενο και αυτο κωλοφτιαγμενο το ξεσκιζα,δε με απασχολουσε τιποτα απο οσα παθαινε.

Πρωτη μηχανη τρελος ερωτας,μολις καβαλησα την επομενη δε με απασχολουσε καθολου.

Πρωτο αμαξι τα ιδια,megane coupe '00 ειχε πινακιδα ΑΚΗ και το φωναζα.. Ακη.

Το γκολφ ιδια πινακιδα ( Λακωνας ) αλλα δε με νοιαζει αν ζει η πεθανε.

Σε ολα μου τα ποδηλατα παραδοξως ειχα αδυναμια εως και τωρα που εχω 3-4.

Με τα πόδια δεν παίζει να έχεις κινηθεί ποτέ ε;

[webparts]

Με τα πόδια δεν παίζει να έχεις κινηθεί ποτέ ε;

Μεχρι τα 16 που εβγαλα το πρωτο διπλωμα, αλλα και εκει ειχα ποδηλατο καθημερινα.Μετα μονο στη δουλεια και στο σταδιο

[Lanike71]

Αν και πίστευα ότι δε δένομαι με αντικείμενα, αναθεώρησα, όταν είδα το πουλημένο σε γείτονα, πρώτο μου αγαπημένο αυτοκίνητο, να έχει τα μαύρα του τα χάλια...Χτυπήματα,γρατσουνιές κλπ.

Θα μου πεις "Δεν επιδιορθωνόταν;" . Σαφώς. Αλλά εγώ δε θα το είχα ποτέ έτσι να κυκλοφοράει...

[firewalker]

Όχι. Δεν "δένομαι". Ούτε με άψυχα ούτε με έμψυχα.

[cpc464]

Δέν θα έλεγα πώς δενόμαστε τόσο με τα αντικείμενα αλλά με τις αναμνήσεις που έχουμε με αυτά, τον πρώτο μου οκτάμπιτο υπολογιστή που έγραφα σελίδες basic για να παίξω ένα παιχνίδι δέν θα τον πέταγα, ούτε θα πούλαγα το εξοχικό που έζησα όλα τα παιδικά καλοκαίρια.

[Edel]

Το τι παλιατζούρα έχω σπίτι επειδή πονάω να τα πετάξω δε περιγράφεται.

 

Όταν δώσαμε το Νισάν Σάνυ δε (αμάξι που αγόρασε ο πατέρας μου 4 μήνες αφού γεννήθηκα,Φλεβάρη 1989) πλάνταξα στο κλάμα. Είχαμε μεγαλώσει μαζί, μέχρι τα 23! Δε περίμενα ότι θα με πείραζε και θα στεναχωριόμουν τόσο.

 

Αυτό το δώσαμε σε έναν αδερφό της μάνας μου στο χωριό και όταν πάω το βλέπω. Αλλά επειδή το χρησιμοποιούν για μεταφορές σε χωματόδρομους, βάζουν μέσα και αγροτικά και ιστορίες διάφορες έχει γίνει αγνώριστο.... με την κακή έννοια.

 

Επίσης το καράβι των πειρατών της Φισερ Πράις, δε το ακουμπάει κανείς! Ακόμα θυμάμαι να το βρίσκω δώρο κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το τι δέος είχα νιώσει τότε δε περιγράφεται. Άλλη εποχή εντελώς, άλλα μυαλά.

 

Τα γράφω αυτά τώρα και συγκινήθηκα, σκατά.

[l337]

Σε γενικές γραμμές δεν βρίσκω υγιές να δένεται κάποιος με άψυχα υλικά αντικείμενα μιας και το μόνο που υποδηλώνει μια τέτοια συμπεριφορά είναι η έντονη κτητικότητα.