Καρκίνος κοντινού προσώπου, πως αντιμετωπίζετε;

[Anorymous]

Εμένα ημέρες μητέρα μου είχε καρκίνο τής το είπαμε απλά τής είπαμε ότι ήταν ιάσιμος ενώ δεν ήταν, συμπεριφορά δεν αλλάξαμε και φυσικά δεν την " ληπηθηκαμε"

 

Γενικά είναι δύσκολο ειδικά πονάει συνέχεια κάι δεν την πιάνουν τα φάρμακα

[nickname2016]

Απλα γραφω για να σου ευχηθω να πανε ολα καλα και να το ξεπερασετε γρηγορα!

[keravnos21]

Πρωτα απο ολα ευχομαι περαστικα και να πανε ολα καλα, οσον αφορα την ψυχολογικη υποστηριξη πιστευω οτι φυσικα θα βοηθησει, ειδικα αν ειναι δυνατον οι συνεδριες να γινονται στον χωρο του ασθενη και οχι σε ιατρειο για να νοιωθει και πιο ανετα και αναλογα με το πως θα εξελιχθει η ασθενεια να προετοιμαζει αναλογως. Περαστικα και παλι.

[GoDRiC-]

ειμαι 21 χρονων ειχα καρκινο πριν 2 χρονια στους ορχεις... εκανα 2 κυκλους χημειοθεραπειας περιπου 2 μηνες, μου πεσαν τα μαλλια, πηρα βαρος δεν εχασα (λογω κορτιζονης).. πλεον ειναι παρελθον και εχω επανελθει πληρως παρολα αυτα ημουν τυχερος γιατι ηταν σε καλο σημειο, δεν σημαινει οτι δε μπορει να ξαναπαθω κατι.. δεν χρειαστηκα ψυχολογο να το ξεπερασω, απλα εχω αποδεχτει την ζωη και οτι ολα ειναι μεσα, υπαρχουν και ΠΟΛΥ χειροτερα απο τα δικα μου τις προαλλες εχασα εναν φιλο απο τη σχολη επειδη ειχε λευχαιμια σε προχωρημενο σταδιο... παρολα αυτα πιστευε θα ζησει και του το ελεγαν και οι γιατροι οτι με καποια χειρουργεια μπορει να ζησει παρολα αυτα δε τα καταφερε... ετσι ειναι η ζωη

[theoritikos]

Καλό κουράγιο.  Εχω βιώσει 2 διαφορετικές μη αναστρέψιμες  περιπτώσεις από την οικογένεια του στενού φιλικού μου κύκλου. Η πρώτη μάλιστα ήταν και η χειρότερη καθώς ο φίλος μου έπρεπε να φροντίζει για όλα μόνος του. 

Αυτό που μπορείτε να κάνετε είναι να απαιτείτε από τους γιατρούς να σας λένε την αλήθεια και όχι αοριστίες. 

Επίσης έχει σημασία και το νοσοκομείο που πάτε να κάνουν σωστά τις θεραπείες.

Αυτή την περίοδο βιώνω μια ακόμη περίπτωση φίλου.  Οι γιατροί γνωστου δημόσιου  νοσοκομείου της Αθήνας τους λένε αοριστίες κάθε φορά που κάνουν θεραπεία .. 

[AtiX]

Πρώτα απ' όλα καλή επιτυχία και μακάρι να πάνε όλα καλά...

Δυστυχώς ο καρκίνος είναι μια από τις δυσκολότερες ασθένειες και επηρεάζει τόσο τον ασθενή όσο και την οικογένειά του... Θέλει αγάπη, φροντίδα, υπομονή, καλή ψυχολογία και όρεξη για ζωή! Για μένα ο ασθενής θα πρέπει να ενημερωθεί για τι έχει να αντιμετωπίσει... να ξέρει όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες για την ασθένεια και την θεραπεία του... μόνο έτσι θα μπορέσει να είναι προετοιμασμένος για την οποιαδήποτε δυσκολία θα βρεθεί μπροστά του!

Ιδανικός για όλα αυτά είναι ο γιατρός του, που θα πρέπει χωρίς περιστροφές να ρωτήσει ότι πραγματικά απασχολεί τον ασθενή αλλά και οι οικείοι του να κάνουν το ίδιο... Δεν υπάρχουν ντροπές σε τέτοιες καταστάσεις! Σημαντικό πάντα να υπάρχει και μια δεύτερη γνώμη, όχι τόσο για τον έλεγχο στο αν η θεραπεία είναι η σωστή, όσο για την ανασφάλεια που μπορεί να παρουσιαστεί... Συνήθως όσο πιο σίγουρος είναι ο γιατρός, τόσο καλύτερα αποτελέσματα υπάρχουν στον ασθενή.

Μετά από τρία χρόνια που τρέχω με τον πάτερα μου, έχω καταλάβει ότι η ψυχολογία του ασθενή είναι το ΑΛΦΑ και ΤΟ ΟΜΕΓΑ. Αν είναι καλή, οι δυσκολίες περνάνε πιο “εύκολα” όπως και η καθημερινότητα η οποία δεν πρέπει να αλλάξει καθόλου... Ναι είναι άρρωστος, ναι πρέπει να προσέχει περισσότερο από πριν, ναι θα υπάρχουν και δύσκολες στιγμές ειδικά λίγες μέρες μετά τα σχήματα... αλλά πραγματικά αν ο ασθενής χάσει την όρεξη για την ΖΩΗ, έχασε και το παιχνίδι...

Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει σε όποιον ερχότανε ότι η αρρώστια δεν θα τον νικήσει, θα παλέψει και οπού βγει... Ακόμα και μετά την μετάσταση το ίδιο έλεγε και μάλιστα μετά από δυο σχήματα κανονικές βόμβες για το σώμα του... Φαντάζει χαζό όταν μιλάς έτσι για τον καρκίνο, αλλά τα κατάφερε και τώρα ναι μεν παραμένει καρκινοπαθείς αλλά εδώ και ενάμιση χρόνο ο καρκίνος είναι σταθερός...

Σίγουρα όλοι οι καρκίνοι δεν είναι το ίδιο, σίγουρα και όλοι οι καρκινοπαθείς δεν είναι το ίδιο... Απλά από τον τόσο κόσμο που γνωρίζω εδώ και τρία χρόνια, πιστεύω ότι οι άνθρωποι με καλή ψυχολογία και δύναμη για ζωή έχουν και τις περισσότερες πιθανότητες να τα καταφέρουν...

Ελπίζω και πάλι να πάνε όλα καλά, έχεις τις καλύτερες ευχές μου...

Επεξ/σία 22 Φεβρουαρίου 2018 από AtiX

[Hlapatsas]

Ἐμένα εἴχε ἡ μάνα μού.Δόξα τῶ Θεῶ τό ξεπέρασε.

Μετά ἔπαθε κατάθλιψη ὅμως καί μάλιστα πολύ βαριά.(μαστεκτομή γάρ)

Λύση:

Πολύ καλός γνωστός ψυχίατρος βοήθησε στήν ὅλη κατάσταση μέ συνεδρίες καί ἀγωγή, ἀλλά ἀν ρωτᾶς ἐμένα αὐτό πού τήν γιάτρεψε εἶναι ἡ ἀγάπη.

Ἀσχοληθήκαμε μαζί τῆς παραγματικά καί ἀποχτήσαμε πολύ καλύτερη ἐπικοινωνία ἀπό ὄτι πρίν.

Γενικῶς μετά ἀπό ὅλη αὐτήν τήν ἰστορία τό πηλίκο βγήκε θετικό...

[Green Dragon]

Εύχομαι και εγώ περαστικά στην ασθενή σας, να έχει την καλύτερη για την ίδια εξέλιξη και δύναμη και κουράγιο σε όλα τα κοντινά της πρόσωπα. 

Αν κάποιος από τους δικούς της χρειάζεται βοήθεια για να αντιμετωπίσει τη δυσκολία μπορεί να απευθυνθεί στο ΚΕΦΙ... http://www.anticancerath.gr/el/home/

Αν βέβαια είσαστε στην Αττική,  που θα τον βοηθήσουν αφιλοκερδώς ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί.

Επίσης λειτουργουν ομάδες ασθενών,  αλλά και φροντιστών συγγενών. 

Έχω πάει ο ίδιος και πήρα μεγάλο κουράγιο και βοήθεια. 

Επεξ/σία 22 Φεβρουαρίου 2018 από Green Dragon

[papoys1]

9 ώρες πριν, ikaruga24 είπε

Ευχαριστώ παιδιά. Την αλήθεια την ξέρει ο ασθενής. Δεν την ξέρει ολόκληρη όμως. Αν και είναι νωρίς ακόμα οι γιατροί είναι αισιόδοξοι παρόλο την δύσκολη κατάσταση μιας και έχουν 100% ίαση σε πολύ δυσκολότερα περιστατικά από αυτό. Δεν μας χαϊδεύουν τα αφτάκια όμως ξεκαθαρίζοντας μας ότι είμαστε σε φάση που έχει ξεφύγει από τα όρια της ωοθήκης και ότι μόνο με τις επόμενες εξετάσεις και χειρουργείο θα διευκρινιστεί η όλη κατάσταση. 

Ευτυχώς το άτομο είναι δυνατό σαν χαρακτήρας και σαν οργανισμός που είναι και ο λόγος που οι γιατροί είναι αισιόδοξοι. Από εκεί και έπειτα βέβαια φαντάζομαι ότι ο ψυχολογικός παράγοντας είναι εξίσου σημαντικός με την θεραπεία αν όχι περισσότερο. Μάλλον θα πρέπει να παρακολουθούμε στενά την συμπεριφορά του και μαζί και την δική μας γιατί είναι σημαντικό να μην αλλάξει η δική μας συμπεριφορά απέναντι του όποια και αν είναι τα αποτελέσματα των εξετάσεων ή πορεία των χημειοθεραπειών.  

Επειδή λίγο πολύ όλοι περάσαμε παρόμοιες καταστάσεις θεωρώ ότι καλό είναι να ξέρει,αλλά θα πρέπει να ξέρει πως ο καρκίνος σήμερα τις περισσότερες φορές είναι ιάσιμος όπως και ο δικός του,άσχετα αν αυτό είναι αλήθεια ή ψέματα.;;;

Βοηθάει στην ψυχολογία του ασθενή ο οποίος κατά βάθος θέλει να πιστεύει και αυτός ότι είναι ιάσιμος.Πάνω από όλα να φροντίζετε να έχει καλή ψυχολογία γιατί το αντίθετο και έναν ιάσιμο καρκίνο μπορεί να τον κάνει μη ιάσιμο.Όσο για το ότι είναι δυνατός χαρακτήρας πρέπει να ξέρεις ότι όσο δυνατός και να είναι σε τέτοιες περιπτώσεις λυγίζει.

Καλό κουράγιο εύχομαι και καλά μαντάτα να έχετε μετά από τις θεραπείες.

[ikaruga24]

Ευχαριστώ όλους παιδιά για τις προτάσεις και υποστήριξη σας. Αυτό που ξεχωρίζω διαβάζοντας τα μηνύματα σας είναι η πάσα αλήθεια που θα πρέπει να γνωρίζουμε από τους γιατρούς και η ψυχολογία. Ευτυχώς το νοσοκομείο στο οποίο πρόκειται να γίνει η επέμβαση και θεραπεία είναι το Διαβαλκανικό Θεσσαλονίκης οπότε δεν θα έχουμε θέματα να μας απασχολεί τα του δημοσίου. Ευχαριστώ και πάλι και συνεχίστε να γράφετε καθώς παίρνω και εγώ κουράγιο. 

[Green Dragon]

Εύχομαι και πάλι ikaruga,  ότι το καλύτερο για τον άνθρωπο σου, τόσο στην επέμβαση όσο και στη θεραπεία. 

Όσες φορές έχω έρθει σε επαφή με ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο,  αρχικά αισθάνομαι αμηχανία. Σκέφτομαι ότι κάτι πρέπει να βρω να πω στον άνθρωπο αυτόν που να είναι υποστηρικτικό και να του δίνει κουράγιο και δύναμη, όσο δύσκολη και να είναι η κατάσταση. 

Κατάλαβα με τον καιρό ότι το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό που θα πεις. Το πιο σημαντικό είναι να είσαι εκεί,  να είσαι κοντά και να μπορείς να τους ακούς.  Να αντέχεις τα δύσκολα συναισθήματα τους,  όπως είναι ο φόβος,  η αγωνία,  η στενοχώρια, ο πόνος.  Το μοίρασμα των συναισθημάτων είναι πολύ ανακουφιστικό για όλους. 

[Βασίλης_29]

Δεν έχω κάποια ουσιαστική εμπειρία με καρκίνο σε δικά μου πρόσωπα, ναι μεν υπήρχαν περιστατικά με καρκίνο αλλά δεν είχα αρκετή επικονωνία/παρουσία για να δω πως το βίωσαν και πως πέρασαν την κατάστασή τους. Ένας δεύτερος ξάδερφος έπαθε καρκίνο στο παχύ έντερο σε μεγάλη ηλικία, προσπάθησαν να του κάνουν κάτι θεραπείες που δεν γνωρίζω ακριβώς τι, είχα ακούσει από τους συγγενείς κάτι με laser για την καταπολέμηση των όγκων αλλά τελικά δεν τα κατάφερε και απεβίωσε. Ο παππούς μου επίσης έφυγε από καρκίνο, αλλά ήμουν μικρός και πάλι δεν είχα κάποια εμπειρία, μια φορά μόνο με είχαν πάει οι γονείς μου στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν και τον είδα. 

Παρόλα αυτά, μιας και έχω περάσει αρκετά προβλήματα υγείας το χαρακτηριστικό των οποίων ήταν ο χρόνιος χαρακτήρας που είχαν, άλλα αντιμετωπίσιμα άλλα μόνιμα προβλήματα, αυτό που θέλω να πω στον ts είναι οτι ο ασθενής πάνω απ' όλα για μένα χρειάζεται την ησυχία του και οχι επιπλέον σκοτούρες εκτός από το πρόβλημα που έχει, αν υπάρχουν π.χ διάφορα προβλήματα στο σπίτι ενώ αυτός βρίσκεται στο νοσοκομείο νοσηλευόμενος προσπαθήστε να μην του αναφέρετε τίποτα και κοιτάξτε να τα επιλύσετε μόνοι σας, στα της ασθένειας όλοι οι γιατροί να πουν την αλήθεια απ' την αρχή, οχι αοριστίες σε καμιά περίπτωση. Τέλος, αν το κρίνουν οι άνθρωποι της οικογένειας του ασθενή, ένας καλός ψυχολόγος επιβάλλεται οπωσδήποτε, γιατί δυστυχώς ο μέσος έλληνας αλλά θα έλεγα και γενικότερα ο μέσος άνθρωπος δεν γνωρίζει πως να συμπαρασταθεί και να βοηθήσει ψυχολογικά κάποιον στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει, όσο καλοπροαίρετος και αν είναι, ορισμένες φορές προκαλεί ίσως και το αντίθετο από αυτό που επιδιώκει.

[*nenya*]

Περαστικά, μακάρι να πάνε όλα καλά!

Αυτά που είπαν κι άλλοι, μόνο αλήθειες στον ασθενή για να μην ζει σ'ένα συννεφάκι. Επίσης να προσθέσω τον σεβασμό σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ απόφαση του ασθενή. Δεν επιθυμούν όλοι να αντιμετωπίζουν μια σοβαρή ασθένεια με τον ίδιο τρόπο. Προσωπικά δεν θα πίεζα λέγοντας κάνε εκείνο κάνε τ'άλλο....ο ασθενής πρέπει να έχει το δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις που κάνουν τον ίδιο να νιώθει καλύτερα. Για προσπαθείστε να μπείτε λίγο στην θέση του, να φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι ήδη όλο αυτό που ζει..

[totem_lost]

Εγώ αν ήθελα να κρατήσω τη διάθεση ενός ασθενή στα ύψη θα του έδινα του να προσέχει ένα σκυλάκι.

[Valerie_]

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό το σκυλάκι καθώς μετά από κάθε χημειοθεραπεία είναι από απλά ζαλισμενοι έως δεν μπορώ να περπατήσω - φάω - σταθώ και ξερναω τα πάντα.