Θάνατος μια δυσκολη λέξη ..

[runner1960]

Στις 21/7/2019 στις 6:15 ΜΜ, Green Dragon είπε

 

Την απώλεια των γονιών, μπορούμε δύσκολα μεν να την αντέξουμε. Την απώλεια του παιδιού μας όμως, δεν μπορεί να την χωρέσει ο ανθρώπινος νους. Είναι κόντρα στη φύση. Είναι παράλογο. Μπορώ λίγο να καταλάβω τι πέρασες και τι περνάς, επειδή είμαι πατέρας και ο γιος μου παλεύει με τον καρκίνο στα 32 του χρόνια.

Περαστικά του

[mindreader]

14 ώρες πριν, aerodyne είπε

κάτσε μαζί του. 

το μεγαλύτερο λάθος που έχω κάνει ειναι οτι όταν έφευγε ο άνθρωπος που με μεγάλωσε δεν ήμουν δίπλα της.. δεν ξέρω αν καταλάβαινε κάτι η θα ένιωθε την παρουσία μου.  και ξέρεις, ο λόγος που ημουν μακρυά (στο διάδρομο) ήταν οτι δεν άντεχα να τρην βλέπω έτσι. σφίξε δόντια και κάτσε δίπλα στον άνρθωπο σου. μίλα του είτε σε καταλαβαίνει είτε όχι. μην τον αφήσεις μονο. 

αυτα. 

Ειναι σημαντικο, ειδικα οταν καποιοι που αγαπαμε ειναι κοντα στα τελευταια τους χρονια, να προσπαθουμε οσο μπορουμε να ειμαστε κοντα τους. Αυτες οι στιγμες μενουν. Οι στιγμες που ειμαστε μαζι, με αυτους που αγαπαμε. Το λεω και στον εαυτο μου. Και οταν πια θα εχουν φυγει, θελω να εχω τη συνειδηση μου ησυχη, οτι τουλαχιστον οσο ηταν εν ζωη, εκανα οτι καλυτερο μπορουσα γι'αυτους. Και αυτο ειναι πολυ σημαντικο.

[Stamer]

Στις ‎21‎/‎7‎/‎2019 στις 6:15 ΜΜ, Green Dragon είπε

Την απώλεια των γονιών, μπορούμε δύσκολα μεν να την αντέξουμε. Την απώλεια του παιδιού μας όμως, δεν μπορεί να την χωρέσει ο ανθρώπινος νους. Είναι κόντρα στη φύση. Είναι παράλογο. Μπορώ λίγο να καταλάβω τι πέρασες και τι περνάς, επειδή είμαι πατέρας και ο γιος μου παλεύει με τον καρκίνο στα 32 του χρόνια.

@life is music Όπως ακριβώς το περιγράφει ο green dragon...
Δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι αλλά να ξέρεις το εξής: Αν ο πατέρας σου νιώθει οτι είσαι εντάξει.. αν ξέρει οτι έχεις μεγαλώσει σωστά και πλέον γνωρίζεις μόνος σου πως να πορευτείς σωστά, αυτά του αρκούν και θα φύγει ευτυχισμένος και κερδισμένος.

Green Dragon κουράγιο και δύναμη, εύχομαι όλα να πάνε καλά

[mindreader]

Καπου ειχα ακουσει, οτι δεν θα επρεπε να λεμε 'χρονια πολλα' οταν ευχομαστε σε καποιον, αλλα θα ηταν καλυτερα να λεγαμε 'χρονια καλα'...

Επεξ/σία 23 Ιουλίου 2019 από mindreader

[aerodyne]

1 ώρα πριν, mindreader είπε

Καπου ειχα ακουσει, οτι δεν θα επρεπε να λεμε 'χρονια πολλα' οταν ευχομαστε σε καποιον, αλλα θα ηταν καλυτερα να λεγαμε 'χρονια καλα'...

αυτο λέω εδω και αρκετά χρόνια

[life is music]

4 ώρες πριν, Stamer είπε

@life is music Όπως ακριβώς το περιγράφει ο green dragon...
Δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι αλλά να ξέρεις το εξής: Αν ο πατέρας σου νιώθει οτι είσαι εντάξει.. αν ξέρει οτι έχεις μεγαλώσει σωστά και πλέον γνωρίζεις μόνος σου πως να πορευτείς σωστά, αυτά του αρκούν και θα φύγει ευτυχισμένος και κερδισμένος.

Green Dragon κουράγιο και δύναμη, εύχομαι όλα να πάνε καλά

29 είμαι και στης 6 Αυγούστου μπαίνω στα 30

[GaGaS_Thess]

δεν το ξεπερνάς ποτέ σου . Έχασα τον αδερφό μου το 1987 όταν ήμουν 8 ετών και αυτός 15 . Πέρασαν 32 ολόκληρα χρόνια . Ακόμα έχει στιγμές που αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή μου αν ήταν μαζί μας και μεγαλώναμε μαζί . Ο χρόνος μαλάκωσε τον πόνο μου και την στεναχώρια μου αλλά πάντα είναι μέσα στο μυαλό μου . Δυστυχώς ή ευτυχώς και ας είναι ψυχρό αυτό που λέω η ζωή συνεχίζεται . Αυτός που μένει πίσω θα πρέπει το επόμενο πρωί να ξυπνήσει και να πάει στην δουλειά να φροντίσει τα παιδιά του . Όταν πέσουν τα φώτα και νυχτώσει και μείνει μόνος του στο δωμάτιο εκεί έρχονται οι σκέψεις . Ένα πράγμα μόνο κάνε . Προσπάθησε όσο μπορείς να είσαι κοντά του όταν είναι εν ζωή . Την τελευταία νύχτα πριν φύγει ο αδερφός μου μου είπε η μητέρα μου να πάω να τον φιλήσω και αρνήθηκα . Δεν ξέραμε ότι το πρωί θα φύγει . Ακόμα έχω τύψεις που δεν τον χαιρέτησα εκείνο το βράδυ του Σεπτεμβρίου 

[koulkos]

Σίγουρα παίζει ρόλο ο άνθρωπος, η σχέση που είχες με τον θανόντα και οι συνθήκες που θα διαμορφωθούν μετά το θάνατο. Μέσα στην ευρύτερη ατυχία σου, σε θεωρώ τυχερό καθώς έχεις χρόνο να προετοιμαστείς, όσο και αν αυτό (ίσως) σου ακούγεται κάπως περίεργο. Και εγώ πέρσι έχασα τον πατέρα μου σχεδόν ξαφνικά. Το σχεδόν πάει στο αίτιο, έπαθε δηλαδή ότι έπαθε στα καλά του καθουμένου. Και πριν προλάβω καλά καλά να σκεφτώ τι έγινε και πως, τον έβαλαν για εγχείριση. Το μόνο που πρόλαβε να μου πει, σε ημιλιπόθυμη κατάσταση, καθώς τον πήγαιναν στο χειρουργείο, ήταν να προσέχω τη μάνα μου. Γίνεται το χειρουργείο και οι γιατροί μας λένε πως οι πιθανότητες είναι να μην αντέξει καν μέχρι το πρωί. Τελικά έκατσε στην εντατική 32 μέρες. Τις πρώτες 4 ημέρες ήμουν ζόμπι, δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν. Έχασα 4 κιλά και έτρεμα ολόκληρος. Είχα κλείσει ραντεβού σε καρδιολόγο για να ένα προληπτικό check και δεν μπορούσε να με εξετάσει. Μου λέει, αν δεν ηρεμήσεις δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε δουλίτσα. Τα βράδια δεν κοιμόμουν γιατί σκεφτόμουν συνέχεια το τηλέφωνο, μην τυχόν χτυπήσει και είναι από το νοσοκομείο. Επειδή είχα δώσει το σταθερό του πατρικού στο νοσοκομείο και έμενα εκεί για εκείνες τις ημέρες, όποιος συγγενής έπαιρνε στο σταθερό για να ρωτήσει τι γίνεται, σχεδόν τον διαολοέστελνα και τον έλεγα να καλεί μόνο στο κινητό. Εκείνα τα δευτερόλεπτα μέχρι να σηκώσω το τηλέφωνο και να καταλάβω πως στην άλλη γραμμή δεν είναι κάποιος από το νοσοκομείο, μου φαινόταν αιώνες.

Αφού πέρασαν οι μέρες και ο πατέρας μου δεν ξυπνούσε από την καταστολή, άρχισα να το επεξεργάζομαι πολύ στο μυαλό μου, φτιάχνοντας όλα τα σενάρια. Γενικά είμαι τέρμα αισιόδοξος αλλά παράλληλα ρεαλιστής. Μπορεί να έλεγα στον αδερφό μου και στη μάνα μου, ηρεμήστε, θα ξυπνήσει, οι γιατροί μου είπαν ότι υπάρχουν ελπίδες και τα ρέστα, παράλληλα όμως δρομολογούσα τις αναγκαστικές εξελίξεις. Όταν τελικά πήραν από το νοσοκομείο, ήμουν εντελώς άδειος. Θυμάμαι, δάκρυσα για λίγο γιατί είχα στερέψει τις προηγούμενες ημέρες. Όλα αυτά τα πήγαινε έλα στο νοσοκομείο, οι δεκάδες γνώμες γιατρών, νοσηλευτών και άλλων και φυσικά οι τόσες μέρες αναμονής με είχαν αδειάσει. Σκεπτόμενος λοιπόν εγωιστικά, με θεωρώ τυχερό στην ατυχία μου που είχα το χρόνο να προετοιμαστώ. Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα ήταν το μια και έξω και δεν μου αρέσει σαν ιδέα. Αυτό λοιπόν που μπορώ να σου πω, είναι αφενός να ελπίζεις μέχρι και την τελευταία στιγμή και αφετέρου αν ο πατέρας σου είναι σε θέση να καταλαβαίνει τι γίνεται, να κάτσεις να του μιλήσεις, να τον αγκαλιάσεις και να του πεις όσα θέλεις και νιώθεις. Αν δεν το κάνεις, μπορεί να χτυπάς το κεφάλι σου μετά. Αν τα πράγματα τελικά δεν πάνε όπως τα θέλεις, ο χρόνος είναι γιατρός και σύμμαχος σου. Το μεγαλύτερο βάρος θα το έχει η μητέρα σου και πρέπει να την στηρίξεις όσο μπορείς. Όπως ανέφερε και ο φίλος πιο πάνω, το σκέφτεσαι πολύ όταν πέφτεις για ύπνο ή όταν κάνεις πράγματα που σου τον θυμίζουν έντονα. Από εκεί και πέρα συνεχίζεις τη ζωή σου, θέλοντας και μη. Αν δεν το κάνεις, θα αποκτήσεις και εσύ προβλήματα και μετά θα στεναχωριούνται οι υπόλοιποι και για σένα. Το σίγουρο είναι πως βλέπεις τη ζωή αλλιώς. 

Το αστείο είναι πως χθες το βράδυ, για πρώτη φορά, είδα σε όνειρο τον πατέρα μου, κοστουμαρισμένο, κάπου πηγαίναμε, και όπως μιλούσαμε αγκαλιστήκαμε πολύ σφιχτά, σαν να μη θέλαμε να τελειώσει η αγκαλιά. Και σήμερα το πρωί, να το συγκεκριμένο thread. Μας π....ε πρωινιάτικα. Πάντως το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Θα χάριζα κάθε δουλειά, κινητό, ακίνητο, λεφτά, διασκέδαση, να φτάσω στο μηδέν που λένε, αρκεί να είχα ένα μεσημεριανό φαγητό με τους ανθρώπους που έχασα και μου λείπουν.

[Green Dragon]

Πιστεύω πως οι άνθρωποι που είναι κοντά στον θάνατο το καταλαβαίνουν, το αισθάνονται. Αυτό που έχουν ανάγκη εκείνη την ώρα είναι η παρουσία των δικών τους.

Μείνετε κοντά τους, όσο και αν είναι δύσκολο. Κρατήστε τους το χέρι. Δεν χρειάζεται να λέτε κάτι, αν δεν βρίσκεται τα λόγια. Και η σιωπή ή και το κλάμα είναι αποχαιρετισμός και καλό κατευώδιο.

Οι τελευταίες λέξεις που ψέλλισε ο πατέρας μου στην μητέρα μου, πριν κλείσει τα μάτια του, ηταν: "Είμαι πολύ χαρούμενος που είστε όλοι κοντά μου". Χαμογέλασε και έφυγε. 

[markoliaz]

ενα πραγμα γνωριζουμε ολοι...οτι καποτε θα πεθανουμε...για ολα τα αλλα δεν γνωριζουμε τιποτα...παρα μονο για αυτο! 

[l337]

Προσωπικά θα ήθελα όταν πεθάνω να μην κλάψει και να μην στεναχωρεθεί κανείς. Ιδανικά θα ήθελα οι δικοί μου άνθρωποι να συνεχίσουν τις ζωές τους σαν να μην συνέβη τίποτε.

Επεξ/σία 23 Ιουλίου 2019 από l337

[mindreader]

Βεβαια, σε ενα τετοιο νημα με τετοιο θεμα, οφειλουμε να πουμε, οτι οσοι ειναι χριστιανοι, πιστευουμε οτι κανεις δεν 'χανεται', το σωμα κηδευεται, αλλα η ψυχη υπαρχει, παραμενει εσαει, και καποτε αϋλα, θα ξανασυναντηθουμε με τους δικους μας.... Ο Χριστος αναστηθηκε, και ο θανατος νικηθηκε....δεν τελειωνουν ολα με τον επιγειο βιο μας. Αυτα φυσικα, για τους χριστιανους που πιστευουν, το λεω για να μην υπαρχουν παρεξηγησεις. Απο εκει και περα, ο καθενας μπορει να πιστευει οτι νομιζει.

[pontez2]

Χριστιανός ή μη, η απώλεια ειναι ισως το δυσκολότερο πράγμα που μπορει να αντιμετωπίσει κάποιος ψυχικά. Ειδικά όταν μιλάμε για απώλεια παιδιού. Δεν υπάρχει παρηγοριά.

Πολλοί λένε πως η συνειδητοποίηση της θνητότητας αποτελεί must, ομως όλα έχουν να κάνουν με τις σχέσεις που έχεις με τον άνθρωπο που φεύγει αλλά και την προσωπικότητά σου.

Η φυσική ροή των πραγμάτων ειναι να φεύγει ο ηλικιακά μεγάλος και να συνεχίζει ο μικρότερος. Αυτό μπορει να αντιμετωπιστεί. Όλα τα άλλα είναι πολύ δυσκολο.

[life is music]

58 λεπτά πριν, pontez2 είπε

Χριστιανός ή μη, η απώλεια ειναι ισως το δυσκολότερο πράγμα που μπορει να αντιμετωπίσει κάποιος ψυχικά. Ειδικά όταν μιλάμε για απώλεια παιδιού. Δεν υπάρχει παρηγοριά.

Πολλοί λένε πως η συνειδητοποίηση της θνητότητας αποτελεί must, ομως όλα έχουν να κάνουν με τις σχέσεις που έχεις με τον άνθρωπο που φεύγει αλλά και την προσωπικότητά σου.

Η φυσική ροή των πραγμάτων ειναι να φεύγει ο ηλικιακά μεγάλος και να συνεχίζει ο μικρότερος. Αυτό μπορει να αντιμετωπιστεί. Όλα τα άλλα είναι πολύ δυσκολο.

Σύμφωνο με όσα λες το άσχημο είναι ότι από την επόμενη μέρα θα γυρνάω στο σπίτι και δεν θα τον βλέπω ,δεν θα καθόμαστε στην κουζίνα να βλέπουμε μπάλα να πίνουμε καφέ η να παίζουμε τάβλι και αυτό θα με κάνει να στεναχωριέμαι .Αλλά από την άλλη πρέπει να σκεφτώ και μένα που έχω ένα χρόνια πρόβλημα και ότι θα πρέπει να ειμαι ήρεμος για να μπορέσω να στηρίξω και την μάνα Μ που με χρειάζεται!

[mindreader]

Η απωλεια ενος αγαπημενου προσωπου, συνηθως ειναι μεγαλο πληγμα.

Ωστοσο, η ζωη πρεπει να συνεχιστει, αναγκαστικα, δεν γινεται αλλιως. Και λεω οτι και ο δικος μου ανθρωπος εκει ψηλα, δεν θα θελε να με βλεπει να δυστυχω λογω της απωλειας του....