Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε (Console Games Version)

[rodosf1]

3 ώρες πριν, GhostRiderLSOV είπε

  Απόκρυψη περιεχομένων

Αυτήν την στιγμή, είμαστε στο τέλος της 2ης σαιζόν του Street Fighter 6.  Η Chun Li συνεχίζει φυσικά να είναι μέσα στο roster, αλλά έχουμε κι άλλες γυναίκες fighters.

 

Οι retro gamers όμως.... περιμένουν να παίξουν σε game το μουντιάλ της Αμερικής με Ελλάδα σε όμιλο με Αργεντινή του Μαραντόνα!  😎

[Chloe2]

3 ώρες πριν, GhostRiderLSOV είπε

Αυτήν την στιγμή, είμαστε στο τέλος της 2ης σαιζόν του Street Fighter 6.

Κάπου διάβασα ότι το 2029 θα "βγει" το Street Fighter 7. Δεν ξέρω πότε θα βγει κάποιο trailer.
Να δούμε θα προσθέσουν νέους μαχητές και νέες μαχήτριες, θα βελτιώσουν τους υπάρχοντες χαρακτήρες;

[GhostRiderLSOV]

4 ώρες πριν, Chloe2 είπε

Κάπου διάβασα ότι το 2029 θα "βγει" το Street Fighter 7. Δεν ξέρω πότε θα βγει κάποιο trailer.
Να δούμε θα προσθέσουν νέους μαχητές και νέες μαχήτριες, θα βελτιώσουν τους υπάρχοντες χαρακτήρες;

Πολύ νωρίς, τo SF6 έχει πολύ ψωμί ακόμα.

[Tifa_LockHeart]

ΧΘες μαζί με ένα φιλαράκι τελειώσαμε το Split Fiction και πραγματικά δεν είχαμε λόγια να περιγράψουμε αυτό που ζήσαμε.

Εγώ από PS5, εκείνος από PC. To πήραμε από μισό και το απολαύσαμε στο υπέρδιπλο και παραπάνω. Νιώθαμε ότι τους χρωστούσαμε και άλλα ευρώ πραγματικά όταν τελείωσε.

Δεν είναι δυνατόν να πεις λόγια τα οποία να είναι αρκετά για την φαντασία αυτής της ομάδας αλλά και για το πόσο πετυχημένα κατάφερε για άλλη μια φορά να ξεπεράσει τον εαυτό της, μιας και από ότι όλα δείχνουν σε αυτό που κάνει δεν έχει αντίπαλό, παίζει μόνη της.

Βλέπουμε παιχνίδια να βγαίνουν και να πατσάρονται μπας και καταφέρουν μετά από μήνες κυκλοφορίας να είναι σε κατάσταση που να παίζονται άνευ προβλημάτων και έρχεται ένα Split Fiction κ τρέχει ταυτόχρονα σε 2 οθόνες 2 διαφορετικά παιχνίδια σε ορισμένα σημεία του παιχνιδιού. Τί συμβαίνει και αυτοί το κάνουν τόσο καλά, είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εμάς που το έχουμε ήδη παίξει θα έχουμε αναρωτηθεί! 

Αναλύσεις και γραφικά τερματισμένα , μηχανισμοί από άλλο πλανήτη που ο καθένας τους κρατάει για λίγο αλλά για άλλα παιχνίδια θα ήταν ο ένας και μοναδικός μηχανισμός για ολόκληρο παιχνίδι! Δεν είναι υπερβολή, βρείτε ένα φίλο σας, μοιραστείτε τα λεφτά και δεν θα απογοητευτείτε. Ακόμα κ να θέλετε απλά να το δοκιμάσετε άνευ χρημάτων γίνεται! (για ένα κομμάτι του παιχνιδιού μπορείτε να το δοκιμάσετε χωρίς να το αγοράσετε) Άκου πράματα και μάλιστα από ποιον ? Από την ΕΑ?!!!! 

Spoiler

Όταν είχα παίξει το Away Out, είχα πει παρόμοια και έλεγα ότι δύσκολα θα ζήσω κάτι παρόμοιο. Ήρθε μετά το It takes two, που με καθήλωσε πάλι. Δεν περίμενα ότι μπορούσε να γίνει καλύτερο και με το It takes two έγινε και μάλιστα ανέβασαν κατά πολύ τον πήχη για τον εαυτό τους. Εκεί ήταν που είπα δεν έχει άλλο... Που να ξερα.. Ήρθε το Split Fiction και ανέβασε και άλλο το ταβάνι, πόσο ακόμα! Πλέον όλα τα περιμένω από αυτόν τον υπέροχο και εκκεντρικό τύπο! 

Μια από τις καλύτερες εμπειρίες ζωής γενικά στο gaming μου μέχρι τώρα και φυσικά έπαιξε μεγάλο ρόλο και το απαιτεί, να έχεις καλή παρέα να το περάσετε ευχάριστα, όμορφα οι 2 σας , αλλά και που κ που να έχεις και την άνεση να του μιλήσεις και λίγο πιο απότομα αλλά και να τα ακούσεις αν είσαι και λίγο άμπαλος όπως του λόγου μου... 

Αυτά τα πολλά λόγια για το συγκεκριμένο παιχνίδι είναι φτώχεια, δοκιμάστε όσο πιο γρήγορα μπορείτε. 

Δυστυχές που αυτήν την χρονιά έχουμε παιχνίδια κορυφαία, με το τοπ 5 σχεδόν να έχει ήδη καλυφθεί και ανυπομονώ να δω αν καταφέρει το Split Fiction για άλλη μια φορά όπως το It takes two να πάρει την κούπα! 

Για μένα Split Fiction, Clair Obscur: Expedition 33 , Death Stranding 2 (από τώρα με έχει hype-άρει) είναι ήδη μέσα στην 3άδα και μετά έρχονται ακόμα περισσότερα...

Τί άλλο θα δούμε!

 

[Chloe2]

Sailor Moon for SNES- 1994 (έκδοση μεταφρασμένη στη γαλλική γλώσσα).
Μουσική: Takanori Arisawa
Βασίζεται στο δημοφιλές ομώνυμο κινούμενο σχέδιο που προβαλλόταν στη χώρα μας από τους ελληνικούς τηλεοπτικούς σταθμούς ANT1 και Star.
Εξαιρετικό παιχνίδι!

[klainmaingr]

Μετά απο 60 ώρες, τελείωσα χθές 100% το Clair Obscur - Expedition 33.

Δε ξέρω τι ήταν αυτό που με τράβηξε να το εγκαταστήσω απο το πρώτο δευτερόλεπτο που έκανε ουσιαστικά shadow drop στο game pass. Μάλλον το story που μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον στην περιγραφή.

Ότι και να ήταν ... κατέληξα να παίζω το πιο polished προιόν αγάπης μιας μικρής ομάδας developers που έφτιαξαν το καλύτερο soulsrpg της ιστορίας.

Δε θα γράψω τπτ μακρόσυρτο. Μόνο αυτά που λογικά ξέρετε ήδη.

Το soundtrack είναι εύκολα το καλύτερο soundtrack παιχνιδιού εδώ και χρόνια. Άν όχι ever. Η μουσική κουβαλάει το παιχνίδι απο την αρχή εώς το τέλος και είναι on point σε κάθε σκηνή και μάχη.

Η ιστορία είναι εύκολα η καλύτερη ιστορία που έχω παίξει/δει σε οποιοδήποτε μέσο εδώ και χρόνια. Αν όχι ever. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που πλησιάζει αλλα αφήνω ένα ενδεχόμενο να μου ξεφεύγει κάτι. Εκεί που τα περισσότερα παιχνίδια έχουν μια ιστορία απλά για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, το clair obscur θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ταινία απο την αρχή εώς το τέλος. Τα πάντα έχουν νόημα και η σκηνοθεσία του είναι ABSOLUTE CINEMA. Απερίγραπτα συναισθήματα που ξεκινάνε απο τα πρώτα λεπτά της εισαγωγής και δεν σταματάνε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο (είναι πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι απο όσο περίμενα).

Το gameplay ήταν που περίμενα να με κάνει να βαρεθώ μιας και δεν είμαι φαν των turn based. Έλα όμως που το dodge/parry/jump σύστημα και οι ΑΠΕΙΡΟΙ συνδυασμοί lumina και pictos μου έδωσαν πολλές ώρες πειραματισμού με builds και synergies και έκαναν τα fights πιο challenging απο πολλά souls games... Το μόνο μου παράπονο απο το παιχνίδι είναι οτι μετά απο 40κατι ώρες και με κάποια build μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα μονόχιτα. Εννοείται είναι στο χέρι σου να βγάλεις κάποια lumina αλλα μόνο αυτό μπορώ να σκεφτώ σαν αρνητικό. Πολλούς end game εχθρούς δεν τους ευχαριστήθηκα καν γιατί τους έκανα 2 χιτ. Εννοείται και αυτό θέλει skill (να βρίσκεις synergies) αλλα έχασα απο το thrill των μαχών που σίγουρα θα υπήρχε. Μόνο σε ένα end game super boss ευχαριστήθηκα που cheesαρα - γιατί με cheesare και αυτό (no spoilers).

Overall το παιχνίδι είναι GOTY, GOTD GOTU. Δεν είναι κλασσικό turn based και το σύστημα μάχης με την ελευθερία που σου δίνει (free aim, actions κτλ) καταλήγει περισσότερο να είναι action game παρά οτιδήποτε άλλο. Παίξτε το - ιδιαίτερα αν δεν σας αρέσουν τα turn based παιχνίδια.

Αυτά. Δεν περιγράφω άλλο. Με ξέρετε πιστεύω πάνω απο είκοσι χρόνια εδω μέσα. Τέτοιο πραμα δεν έχω ξαναπαίξει. Ήρθε απο το πουθενά και έδειξε στους πάντες πως πρέπει να είναι τα παιχνίδια το 2025.

Επεξ/σία 10 Ιουνίου από klainmaingr

[Charismo]

22 hours ago, klainmaingr said:

Η ιστορία είναι εύκολα η καλύτερη ιστορία που έχω παίξει/δει σε οποιοδήποτε μέσο εδώ και χρόνια. Αν όχι ever. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι που πλησιάζει αλλα αφήνω ένα ενδεχόμενο να μου ξεφεύγει κάτι. Εκεί που τα περισσότερα παιχνίδια έχουν μια ιστορία απλά για να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους, το clair obscur θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ταινία απο την αρχή εώς το τέλος. Τα πάντα έχουν νόημα και η σκηνοθεσία του είναι ABSOLUTE CINEMA. Απερίγραπτα συναισθήματα που ξεκινάνε απο τα πρώτα λεπτά της εισαγωγής και δεν σταματάνε μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο (είναι πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι απο όσο περίμενα).

Η ιστορία του είναι που το καθιστά ξεχωριστό σε σχέση με άλλα παλαιότερα, ακόμα και θρυλικά, παιχνίδια του genre.

Πολλά έχουν πλούσιο side content, ιδιαίτερο gameplay κτλ. αλλά το genre πάσχει από το κλασικό μοτίβο "ξεκινάει μια παρέα από πιτσιρίκια από ένα χωριό στην άκρη του πουθενά, αρχικά εναντιώνονται σε κάποιο δικτατορικό καθεστώς και καταλήγουν στο τέλος να πολεμούν το θεό".

Στο Expedition 33 κάθε line που διαβάζεις στο πρώτο μισό του παιχνιδιού είναι μια νέα ερώτηση και σπαζοκεφαλιά, μέχρι όλα να δέσουν τέλεια στο τέλος μεταξύ τους και να συνειδητοποιήσεις πως το πηγάδι έχει βάθος που δεν είχες φανταστεί.

[SergioX]

22 hours ago, Charismo said:

Η ιστορία του είναι που το καθιστά ξεχωριστό σε σχέση με άλλα παλαιότερα, ακόμα και θρυλικά, παιχνίδια του genre.

Πολλά έχουν πλούσιο side content, ιδιαίτερο gameplay κτλ. αλλά το genre πάσχει από το κλασικό μοτίβο "ξεκινάει μια παρέα από πιτσιρίκια από ένα χωριό στην άκρη του πουθενά, αρχικά εναντιώνονται σε κάποιο δικτατορικό καθεστώς και καταλήγουν στο τέλος να πολεμούν το θεό".

Στο Expedition 33 κάθε line που διαβάζεις στο πρώτο μισό του παιχνιδιού είναι μια νέα ερώτηση και σπαζοκεφαλιά, μέχρι όλα να δέσουν τέλεια στο τέλος μεταξύ τους και να συνειδητοποιήσεις πως το πηγάδι έχει βάθος που δεν είχες φανταστεί.

Εγω πάντως είμαι στο σημείο που νίκησα την Paintress και δεν εχω καταλάβει χριστό...😗😄

[Marcos_Aurilius]

Μιας κι έχω καιρό να γράψω, ας πω μερικά σύντομα λόγια για τον τελευταίο τίτλο που τερμάτισα, το Assassins' Creed Mirage.

Βασικά ήθελα ένα μικρότερο παιχνίδι, μετά τις 160 ώρες που έριξα στο Witcher 3 (πάντα για PS5 μιλάμε). Μου βγήκε γύρω στις 40-45 ώρες, ίσως ένα μικρό κλικ ΠΑΡΑΠΑΝΩ απ'όσο θα ήθελα. Γενικά είμαι φαν της σειράς, όπως αυτή διαμορφώθηκε στους αυστηρά 4 πρώτους τίτλους. Αργότερα τερμάτισα και το Unity και έπαιξα λίγο και το Origins.

Γενικά μου άρεσε. Τα γραφικά ήταν πολύ όμορφα, η ατμόσφαιρα με γύρισε πίσω στους 1-2 πρώτους τίτλους, η ιστορία είχε μια συνοχή και συνέχεια, και έβγαζε βρε παιδί μου ένα νόημα. Προφανώς δεν είχε το βάθος των 4 πρώτων, με την Abstergo, το Animus κτλ αλλά δεν ένιωθες πολύ παράταιρα όπως διαβάζω πχ για το Valhalla.

Σε αυτή την αίσθηση οικειότητας έπαιξε ρόλο και η προσπάθεια επιστροφής (όπως φαίνεται) στις ρίζες του gameplay. Λίγα και βασικά πραγματάκια, τόσο όσο για να κάνεις την δουλειά σου χωρίς να χαλαει το immersion. Ξεκινάς πολύ αδύναμος, ακόμα κι ένας-δυο αντίπαλοι είναι θανάσιμος κίνδυνος, οπότε δίνεται πολύ έμφαση στο stealth στις ήσυχες δολοφονίες, στο κρύψιμο. Περνάει πολύς "καιρός" για να αρχίσεις να χρησιμοποιείς αποτελεσματικά το parrying και να δυναμώσουν τα όπλα σου, ώστε να νιώσεις αυτοπεποίθηση εναντίον 4-5 αντιπάλων ταυτόχρονα. 

Το ΜΟΝΟ που με χάλασε λίγο στην αρχή, ήταν που κάποια mechanics δεν εξηγούνται επαρκώς, και κυρίως ότι τα favour tokens τα κλέβεις από πολίτες σε οποιοδήποτε σημείο - πράγμα που δεν ήξερα όταν πρωτο-υποχρεώθηκα να τα χρησιμοποιήσω (για να εισχωρήσω στην κεντρική φυλακή, πρώτη σοβαρή αποστολή) και κόντεψα να παρατήσω το παιχνίδι στις αρχές.

Το πήρα 19,90 σε δισκάκι, θεωρώ ότι σε αυτά τα λεφτά αξίζει και με το παραπάνω. Δεν χρειάζεται όλοι οι τίτλοι να είναι massive, και δεν κατάλαβα γιατί ακούω κυρίως κακά πράγματα - ίσως δεν έχει τύχει να ακούσω και τις θετικές απόψεις. Αν θέλω, μπορώ άνετα να κάψω άλλες 15-20 ώρες να ψάχνω όλα τα collectibles, αλλά ήδη ξανάπιασα το Death Stranding που το είχα παρατήσει 2η φορά στην μέση γιατί ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ, πρέπει να τερματιστεί, είναι υπέροχος τίτλος.

Επεξ/σία 17 Ιουνίου από Marcos_Aurilius

[thagkol]

Τέλειωσα κι εγώ το Expedition 33 και είναι όντως έπος, όποιος έχει gamepass (και άρα το παιχνίδι χωρίς επιπλέον χρήματα) δε νοείται να μην το δοκιμάσει!

[epsilon753]

Expedition 33 τέλος και από μένα. 
Έπος, αριστούργημα και για μένα πλέον το αγαπημένο μου όλων των εποχών. 

[gtsoui]

Τερματίστηκαν 3 παιχνίδια το προηγούμενο διάστημα αλλά μιας και δεν είχα και πολύ όρεξη για γράψιμο, θα τα αναφέρω όλα μαζί στο ίδιο ποστ.

Το πρώτο είναι το Cabernet στο nintendo switch. Πρόκειται για ένα adventure παιχνίδι που βασίζεται κυρίως στην αφήγηση και στο οποίο αναλαμβάνεις τον ρόλο της Liza, ενός βαμπίρ.

Το παιχνίδι ξεκινά με την κηδεία της πρωταγωνίστριας, πριν γίνει βαμπίρ φυσικά και κατά τον επικήδειο λόγο μπορείς με τις επιλογές σου να διαμορφώσεις κάποια στατιστικά, όπως politics, science, history κτλ. Έχει δηλαδή το παιχνίδι κάποια ελαφρά rpg στοιχεία υπό την έννοια ότι κανεις lvl up και αναθέτεις πόντους στα ανωτερω χαρακτηριστικά. Αυτά, χρησιμοποιούνται κατά αποκλειστικότητα στους διαλόγους σου με τους άλλους χαρακτήρες του.

Έχει όμορφα γραφικά, είναι πλήρως voice acted και σε γενικές γραμμές το βρήκα ένα απλό καλό παιχνίδι. Δεν είναι και ακριβό, κοντά στα 20 ευρώ.

Το επόμενο που τερμάτισα είναι το πολύ καλό Warhammer 40.000: Mechanicus στο ps5.

Το είχα αρκετά χρόνια στην λίστα μου αλλά το είχα ψιλοξεχασει. Καθώς λοιπόν έκανα περιήγηση στο store, έπεσα πάνω στο δεύτερο μέρος που αναμένεται ( και το οποίο φυσικά περιμένω), ήταν και σε βαθιά έκπτωση κοντά στα 7 ευρώ και ήταν φυσικά ευκαιρία. 

Πρόκειται για ένα κλασικό tactics παιχνίδι και οι κυρίως χαρακτήρες σου είναι οι λεγόμενοι tech priests. Δεν ξέρω το υπόβαθρο τους καθόλου αλλά από όσα είδα, πρόκειται μάλλον για απομεινάρια ανθρώπων οι οποίοι έχουν συμπτυχθεί με μηχανικά μέρη.

Ο κυρίως εχθρός σου είναι οι λεγόμενοι necrons και όλες σχεδόν οι πίστες διαδραματίζονται στους υπόγειους τάφους τους.

Το παιχνίδι έχει δύο στοιχεία που μου άρεσαν πολύ. 

Το πρώτο είναι ότι παίζεις ενάντια στο χρόνο. Με λίγα λόγια, όσο εξερευνείς τα επίπεδα του παιχνιδιού, αυξάνεται ένα ποσοστό, το οποίο στο τέλος της πίστας προστίθεται σε ένα γενικό σύνολο. Σκοπός σου λοιπόν είναι να εξολοθρεύσεις τους necrons πρώτου αναστηθούν στο 100%. Συνήθως το ποσοστό αυξάνεται κατά 4% περίπου. Το κακο είναι ότι εγώ τερμάτισα το παιχνίδι πρόωρα καθώς δεν κατάλαβα ότι η αποστολή που διάλεξα ( έχεις την επιλογή να διαλέγεις αποστολές σε διαφορετικούς πλανήτες) ήταν η τελευταία. Αποτέλεσμα ήταν να το τερματίσω όταν το γενικό ποσοστό ήταν στο 72% μόνο. Είχα δηλαδή χρόνο για 6 με 7 αποστολές ακόμα. 

Το δεύτερο στοιχείο αφορά τις μάχες και τον τρόπο που εκτυλίσσονται. Για να μπορέσεις να χρησιμοποιήσεις την πλειοψηφία των δυνάμεων σου ή των όπλων θα πρέπει να έχεις συλλέξει τα λεγόμενα cognition points τα οποία μαζεύεις από κάτι μονολιθους που υπάρχουν στα πεδία της μάχης. Θέλει λοιπόν προσοχή και στρατηγική προσέγγιση αλλά μόλις μάθεις το συγκεκριμένο σύστημα, το παιχνίδι γίνεται αρκετά εύκολο.

Έχει κάποια θεματα με τον χειρισμό του που είναι λίγο δύσκολος όπως και επίσης με το σύστημα εξοπλισμού των χαρακτήρων, όπου δεν είναι εμφανές ποιο αντικείμενο μπορείς να φορέσεις και σε ποιο σημείο. Παρ' όλα αυτά, όπως είπα και στην αρχή, μου άρεσε πολύ το παιχνίδι και περιμένω την συνέχεια του. Από όσα λίγα έχουν δείξει, φαίνεται ότι υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία σε εχθρούς και περιβάλλοντα.

Το τρίτο και τελευταίο παιχνίδι που τερμάτισα είναι το King Arthur: Legion IX στο series x, επίσης tactics παιχνίδι. Είναι ένα αυτόνομο dlc του Knight's Tale που είχα παίξει παλαιότερα και με είχε ενθουσιάσει. 

Η διαφορά είναι ότι στο Legion IX χειρίζεσαι απέθαντους Ρωμαίους αντί των ιπποτών του Κάμελοτ. Το παιχνίδι γενικά είναι μια μικρογραφία θα λεγα του κυρίως παιχνιδιού. 

Στο συγκεκριμένο έχεις μόνο 6 ήρωες στην ομάδα σου και γενικά έχει γίνει αρκετά πιο εύκολο και πιο προσβάσιμο. Δεν υπάρχει για παράδειγμα πλέον το συστατικό του μόνιμου θανατου κάποιου ηρωα και ακόμα και αν πεθάνει κάποιος, ανασταίνεται με το πέρας μιας μάχης. Ούτε υπάρχει η έννοια των τραυματισμών, όπως στο Knight's Tale. 

Σε όποιον αρεσε το "βασικό" παιχνίδι θεωρώ θα του αρέσει και το συγκεκριμένο. Να πω την αλήθεια, το βρήκα τρομερά ευκολο κάτι που λειτούργησε αρνητικά για μένα προσωπικά. Ελλείψει δυσκολίας, βρήκα τις μάχες επαναλαμβανόμενες χωρίς κάποιο ουσιαστικό εμπόδιο. Όπως και στο αρχικό παιχνίδι, και αυτό έχει περιεχόμενο μετά τον τερματισμό του, όπου ανοίγουν νέες αποστολές, προκειμένου να δυναμώσεις και να αντιμετωπίσεις το πραγματικό τελευταίο boss. Αρνητικό στοιχείο είναι ότι πολλές πίστες αλλά και bosses είναι τα ίδια με το Knight's Tale.

Αυτά λοιπόν ήταν τα παιχνίδια που ασχολήθηκα αυτό το διάστημα. Έχω ήδη ξεκινήσει ήδη στο switch το δεύτερο μέρος του Darkside Detective για το οποίο θα μιλήσω σύντομα. 

 

[sheik]

Metroid Dread στο Switch 2 μιας και δεν είχα ποτέ Switch. Εξαιρετικό με bosses που σου βγάζουν την πίστη. 2-3 φορές αναγκάστηκα να συμβουλευτώ guide στο YouTube για στρατηγική αντιμετώπισης 😬

[BadIndian]

Τέλος το Sifu στο ps4. Σε γενικές γραμμές ένα σχετικά δύσκολο beat them up με στοιχεία action. Είμαι σίγουρα ικανοποιημένος από το παιχνίδι, αν και μικρό σε διάρκεια θα έλεγα. Κλασική ιστορία εκδίκησης και ο χαρακτήρας μας ξεκινάει την αναζήτηση των δολοφόνων του πατέρα του, στην οποία υπήρξε μάρτυρας ως μικρό παιδάκι. Έξυπνο το τρικ του tutorial, όπου σε βάζει στη θέση του δολοφόνου, για να μάθεις τα βασικά του kung fu. Από εκεί και έπειτα ξεκινάμε ως 20άρηδες, αναζητώντας τους 5 δολοφόνους (bosses) σε πέντε αντίστοιχα κλασικές τοποθεσίες του αστικού ιστού. Μια αποθήκη, ένα club (αχ αυτό το club), ένα μουσείο, τα γραφεία μιας εταιρίας και ένα ψυχοθεραπευτήριο λειτουργούν ως οι αρένες, όπου θα αντιμετωπίσουμε αρκετούς και ικανοποιητικούς εχθρούς, μέχρι τα μεγάλα κεφάλια. Εκτός από το kung fu θα βρούμε διάσπαρτα και όπλα, τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε (από μπουκάλια και τούβλα, μέχρι ματσέτες), χωρίς να κρίνονται απαραίτητα, όμως θα μας δώσουν ένα πλεονέκτημα στη μάχη, με το disadvantage φυσικά, ότι κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα σπάσουν. Ικανοποιητική η γκάμα των εχθρών που θα συναντήσουμε και πολύ δυνατά bosses. Ωραίες κινήσεις, έμφαση στην άμυνα και στο posture των αντιπάλων, που πρέπει να σπάσουμε. Ταχύτητα και δυναμικές κινήσεις. Ιδιαίτερης μνείας χρήζει και το σύστημα του θανάτου, το οποίο σου επιτρέπει να επιστρέψεις στη μάχη ακριβώς την ίδια στιγμή αλλά με τον χρόνο πια να σε βαραίνει με κάθε θάνατο που επακολουθεί. Αρκεί να αναφέρω πως στο πρώτο boss και αρένα ήταν τόση η επιμονή μου να το βγάλω οπωσδήποτε, αλλά και η ασχετοσύνη μου ή μη εξοικείωση μου με τα battle mechanics, που τελικά όταν τον κέρδισα ήμουν ήδη ένας 65άρης... Γενικά θέλει να υπολογίσεις τους θανάτους σου και να κάνεις χρήση κάποιων skills που σου δίνονται στην πορεία, καθώς ο χαρακτήρας μας στα 70+ φτάνει στο game over. Εξερεύνηση ιδιαίτερη δεν έχει, παρόλο που στην πορεία ανακαλύπτεις πως κάποια κλειδια λ.χ. που βρίσκεις στην 4η αρένα σου ανοίγουν την κλειδωμένη πόρτα της 1ης αρένας. Επομένως αυτό λειτουργεί περισσότερο σαν κίνητρο για 2ο playthrogh. Εν κατακλείδι ένα καλοσχεδιασμένο, έξυπνο και ικανοποιητικό παιχνίδι μάχης, αλλά με μικρή διάρκεια, τυπικό story και χωρίς ανάγκη farming ή αναζητήσεων. Έτρεξε ικανοποιητικά στο ps4 και με κράτησε για 2-3 playthrough και με πειραματισμό στα επίπεδα δυσκολίας τα οποία αλλάζουμε. Τερματίστηκε στο normal που μόνο εύκολο δεν ήταν εν τέλει και έφτασα περίπου 52 ετών. Όσο για το τελευταίο boss θα πω απλά ότι θα χρειαστεί να ξεχάσετε όλα όσα έχετε μάθει μέχρι εκείνη τη στιγμή και να επιστρέψετε στα βασικά.... Τίμιο παιχνίδι κατά την ταπεινή μου άποψη και δεν είμαι και μεγάλος φαν των beat them up, αλλά το συγκεκριμένο άσκησε εξ αρχής μια ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου.