Είμαι ψυχολόγος, απογοητευμένος από τους ψυχολόγους

[Medved118]

Θα προσπαθήσω να συντάξω ένα μικρό rant για την κατάσταση του τσαρλατανισμού που ονομάζουμε τομέα ψυχολογίας στην Ελλάδα και θα κάνω κάποιες βασικές συγκρίσεις με το πώς διδάσκεται, ασκείται και εξελίσσεται αυτό το αντικείμενο στο εξωτερικό, όπου μένω και εργάζομαι.

Είμαι ψυχολόγος, έχω τελειώσει το προπτυχιακό μου στην Ελλάδα σε δημόσιο πανεπιστήμιο και εδώ και καιρό βρίσκομαι στο εξωτερικό (Γερμανία, Ολλανδία) για μεταπτυχιακό και άλλες εκπαιδεύσεις.
Στο εξωτερικό βλέπω κάτι πολύ διαφορετικό από αυτή την παρακμή που επικρατεί στην Ελλάδα. Με λίγα λόγια, στο εξωτερικό η ψυχολογία είναι επιστήμη. Είναι δηλαδή μια μορφή εφαρμοσμένης νευροεπιστήμης και, για να φτάσει κάποιος να ασκεί κλινικό έργο, πρέπει να έχει αποδείξει επί σειρά ετών ότι μπορεί να σκέφτεται επιστημονικά, να έχει έναν βασικό κλινικό συλλογισμό και να προβαίνει σε evidence-based παρεμβάσεις με βάση τη βιβλιογραφία. Δεν περιέχει ούτε ψυχή, ούτε εγώ-υπερεγώ, ούτε «φρου φρου κι αρώματα». Ένα και ένα κάνουν δύο.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, μιλώντας για την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα.
Οι ψυχολόγοι στην Ελλάδα παίρνουν το πτυχίο τους στα 4 χρόνια στο δημόσιο (3 χρόνια στο ιδιωτικό) και αμέσως λαμβάνουν άδεια άσκησης επαγγέλματος. Αυτό σημαίνει ότι ευθύς αμέσως μπορούν να ανοίξουν ένα γραφείο με την ταμπέλα «Ψυχολόγος» απέξω. Κάθε περαιτέρω κλινική εξειδίκευση είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ. Κάθε εποπτεία (δηλαδή το να υπάρχει ένας έμπειρος ψυχολόγος που να ελέγχει αν κάνεις καλά τη δουλειά σου) είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ. Και τέλος, κάθε δέσμευση στον κώδικα δεοντολογίας των ψυχολόγων είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ, καθώς ο Σύλλογος Ελλήνων Ψυχολόγων δεν είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου και άρα δεν έχει καμία αρμοδιότητα επιβολής πειθαρχικών κυρώσεων.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα όλων αυτών; Να δουλεύουν ανειδίκευτοι άνθρωποι σε ένα επάγγελμα υγείας. Έτσι, έχουμε φτάσει στο σημείο κάποιος που θέλει να πάει σε ψυχολόγο στην Ελλάδα να πρέπει να παίξει ρώσικη ρουλέτα για το αν ο επαγγελματίας που θα συναντήσει είναι απατεώνας ή όχι.

Οπότε από τη μία υπάρχει μια παντελής έλλειψη στάνταρ και πλήρης ασυδοσία σε έναν τομέα της δημόσιας υγείας. Όμως το πρόβλημα είναι βαθύτερο και είναι πρόβλημα νοοτροπίας για το τι είναι η ψυχολογία και τι είναι ο ψυχολόγος.

Ψυχολογία στην Ελλάδα:
Είναι περισσότερο μια μορφή εφαρμοσμένης φιλοσοφίας. Πρόκειται για σχολή από την θεωρητική κατεύθυνση, και δυστυχώς εκεί παραμένει ακόμη και ως πρόγραμμα προπτυχιακών σπουδών. Επί 4 χρόνια διδάσκεσαι κυρίως κοινωνικού περιεχομένου μαθήματα, θεωρίες του 1920 και τις λέξεις αυτοαποδοχή, συμπόνια, ανθρωπισμός, στίγμα, ματαίωση κ.λπ. και ορίστε, πήρες το πτυχίο σου. Δεν μαθαίνεις πώς να θεραπεύσεις. Μαθαίνεις πώς να ενισχύεις τη θυματοποίηση και πώς, no matter what, ο πελάτης σου είναι πάντα το «καημένο θύμα που δεν φταίει πουθενά και όλο οι άλλοι του φταίνε» και που «τι κρίμα που του φέρθηκε έτσι εκείνα τα Χριστούγεννα η μαμά του». Για αυτόν τον λόγο, μιλάς με ανθρώπους που πάνε σε ψυχολόγο και σου λένε: «Ε, πάω έναν χρόνο, δεν έχω δει διαφορά, αλλά κάπου εδώ κοντά θα δω». Την ίδια στιγμή που σε όλα τα προηγμένα συστήματα υγείας (πλην εξαιρέσεων), μια θεραπεία που δεν φέρνει αποτελέσματα μετά τις 20 συνεδρίες θεωρείται αποτυχημένη. Αυτή είναι η νοοτροπία στην Ελλάδα. Κουβεντούλα πως περασάσαμε μέσα στην εβδομάδα, παρηγοριά και συμπάθεια. Δεν υπάρχει στοχευμένη παρέμβαση γιατί δεν υπάρχει γιατί δεν υπάρχει κλινικός συλλογισμός. Άρα άδικο έχει ο κόσμος να λέει «Αντι να παω σε ψυχολόγο να κάτσω να τα πω με έναν φίλο μου».

Ο ψυχολόγος στην Ελλάδα:
Εδώ είναι η άλλη μεγάλη πληγή. Δεν λέω ότι έτσι είναι πάντα, αλλά συχνά ο ψυχολόγος στην Ελλάδα είναι ένας άνθρωπος που θυμίζει τη θεία σου τη Σούλα. Ένας άνθρωπος που μετατρέπει την κατινιά σε επάγγελμα και νομίζει ότι με τα 4 χρόνια σπουδών του έγινε γκουρού της ζωής. Αν θεωρείτε ότι υπερβάλλω, μπείτε στο Instagram ή το TikTok και δείτε ψυχολόγους σε διαφημίσεις: «Ναρκισσιστές», «10 τρόποι να αλλάξεις τη ζωή σου», «παρηγορητικά λογάκια» και «τι να κάνεις όταν δεν σε θέλει». Αν βέβαια τα συμπτώματά σου δεν είναι ψυχολογικά, αλλά παρενέργειες φαρμακευτικής αγωγής που παίρνεις, δεν θα το μάθεις ποτέ, γιατί ο ψυχολόγος στην Ελλάδα δεν έχει ιδέα από νευροψυχοφαρμακολογία (και εσύ θα δίνεις 50άρικα για έναν χρόνο). Αν η ξαφνική σου παρορμητικότητα, η ροπή στον τζόγο και στους εθισμούς ή η ευερεθιστότητά σου (όλα ψυχολογικά συμπτώματα) προέρχονται από έναν όγκο στον εγκέφαλο, θα το μάθεις πολύ αργά γιατί ο ψυχολόγος στην Ελλάδα δεν έχει ιδέα από διαφοροδιάγνωση οργανικών αιτίων και δεν θα σε παραπέμψει ποτέ σε νευρολόγο, ογκολόγο, ενδοκρινολόγο κλπ. Αλλά τουλάχιστον ξέρει τι είπε ο Φρόιντ, ο Άλπορτ και ο Λακάν το 1955.

Αν για να πάρεις άδεια άσκησης επαγγέλματος υπήρχαν προϋποθέσεις κλινικής εξειδίκευσης, υποχρεωτική πρακτική 1-2 χρόνια σε νοσοκομείο, ερευνητική δραστηριότητα και πειθαρχικός κώδικας, ίσως να γλιτώναμε από αυτή την κατάσταση.

Στο εξωτερικό (Ολλανδία, Γερμανία και γειτονικές χώρες):
Οι σχολές ψυχολογίας δεν είναι θεωρητικές μηχανές παραγωγής «γκουρού» και «σαμάνων», αλλά επιστημόνων. Από το πρώτο έτος του προπτυχιακού ο φοιτητής διδάσκεται κυρίως νευροανατομία, βιοψυχολογία, φαρμακολογία, κλινική ψυχολογία, αναπτυξιολογία, στατιστική και προγραμματισμό. Δηλαδή βλέπουν την ψυχολογία όχι σαν παπατζιλίκι, αλλά ως επιστήμη της ανάλυσης και διαμόρφωσης της συμπεριφοράς. Ο ψυχολόγος, εξ αρχής ως concept, είναι ένας κλινικός που ασκεί εφαρμοσμένη νευροεπιστήμη, αξιολογώντας την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεών του με βάση μετρήσιμες συμπεριφορικές αποκρίσεις του πελάτη.

Η πρακτική διαφορά είναι η εξής: για να μπορείς να κάνεις private practice έχεις ολοκληρώσει 3 χρόνια BSc, 2 χρόνια MSc και 2–4 χρόνια κλινικής εκπαίδευσης και εποπτείας. Δηλαδή μιλάμε για τουλάχιστον 7–9 χρόνια εκπαίδευσης μέχρι να πάρεις άδεια άσκησης επαγγέλματος.
Τα συμπεράσματα δικά σας.

Εγώ αυτή την στιγμή βρίσκομαι σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο στην Γερμανία βλέπω το επίπεδο των ψυχολόγων, τελειώνω την εκπαίδευση μου στην C.A.T, αρχίζω την εξειδίευση στην συστημική από φέτος και πραγματικά με θλίβει αυτό που βλέπω να γίνεται στην Ελλάδα. Και το χειρότερο είναι ότι αν δεν είσαι ενεργός στο ινσταγκραμ και στο τικ τοκ να βγαίνεις να το παίζεις γκουρού ή να λες 10 σημάδια ότι ο συντροφός σου είναι ναρκισιστής ΔΕΝ θα γίνεις ποτέ γνωστός στην Ελλάδα και ο κόσμος που μπορεί να σε έχει ανάγκη ως επιστήμονα δεν θα μπορεί να σε βρει.

Θα ήθελα πάρα πολύ να δω στα σχόλια τι έχετε να πείτε για τους ψυχολόγους στην Ελλάδα, πως ήταν η εμπειρία σας ή γενικά τι σκέψεις κάνετε πάνω στα λεγόμενα μου.

Υ.Γ: Συχνά ακούω τον κόσμο να λέει ότι χρειάζεται να αλλάξεις 3-4 ψυχολόγους μέχρι να βρείς κάποιον να είναι καλός ή να σου ταιριάζει. Πιστεύεται πως αυτό είναι αναγκαίο κακό που απορρέει από την φύση του επαγγέλματος ή πως αυτό θα μπορούσε να λυθεί από την ικανότητα προσαρμοστικότητας του ψυχολόγου στον πελάτη η οποία θα υπήρχε αν εκπαιδευόταν ορθά επι σειρά ετών;

[Nabuko]

Σε αρκετά σημεία έχεις δίκιο, ειδικά για την έλλειψη εποπτείας και την απουσία υποχρεωτικής κλινικής εξειδίκευσης στην Ελλάδα. Από την άλλη, νομίζω πως δεν είναι όλα τόσο μαύρα. Υπάρχει και η “ήσυχη μειοψηφία” σοβαρών επαγγελματιών που επενδύουν σε εκπαίδευση και δουλεύουν μεθοδικά, απλώς δεν φαίνονται όσο οι “Instagram-ψυχολόγοι” γιατί δεν κάνουν social media show αλλά βοηθούν ουσιαστικά.

Ίσως χρειάζεται πίεση από τον ίδιο τον κλάδο και την κοινωνία για να αλλάξει το πλαίσιο. Ίσως η λύση είναι να τους αναδείξουμε περισσότερο. Η συζήτηση που ανοίγεις πάντως είναι σίγουρα χρήσιμη όχι μόνο για τον δικό σου αλλά και για άλλους κλάδους.

 

[Gingerbread]

1 hour ago, Medved118 said:

Κάθε περαιτέρω κλινική εξειδίκευση είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ. Κάθε εποπτεία (δηλαδή το να υπάρχει ένας έμπειρος ψυχολόγος που να ελέγχει αν κάνεις καλά τη δουλειά σου) είναι ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ.

Αυτό βέβαια να σου πω ότι ισχύει και για την οδοντιατρική, μετά την σχολή μπορείς να ανοίξεις οδοντιατρείο και να μην εξειδικευτείς κάπου.

 

1 hour ago, Medved118 said:

Ε, πάω έναν χρόνο, δεν έχω δει διαφορά, αλλά κάπου εδώ κοντά θα δω». Την ίδια στιγμή που σε όλα τα προηγμένα συστήματα υγείας (πλην εξαιρέσεων), μια θεραπεία που δεν φέρνει αποτελέσματα μετά τις 20 συνεδρίες θεωρείται αποτυχημένη

Ως γιατρός θέλω να σου πω και το άλλο. Έχω ασθενείς που βλέπω ότι παίρνουν αντικαταθλιπτικά, ηρεμιστικά κτλ και τους λέω γιατί τα παίρνετε; Και μου λένε μου τα δωσε ο γιατρός δεν ξέρω (ψυχίατρος). Δηλαδή υπάρχουν ασθενείς χωρίς να ξέρουν την διάγνωση και χωρίς θεραπευτικό στόχο.

 

1 hour ago, Medved118 said:

Εγώ αυτή την στιγμή βρίσκομαι σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο στην Γερμανία βλέπω το επίπεδο των ψυχολόγων, τελειώνω την εκπαίδευση μου στην C.A.T, αρχίζω την εξειδίευση στην συστημική από φέτος και πραγματικά με θλίβει αυτό που βλέπω να γίνεται στην Ελλάδα. Και το χειρότερο είναι ότι αν δεν είσαι ενεργός στο ινσταγκραμ και στο τικ τοκ να βγαίνεις να το παίζεις γκουρού ή να λες 10 σημάδια ότι ο συντροφός σου είναι ναρκισιστής ΔΕΝ θα γίνεις ποτέ γνωστός στην Ελλάδα και ο κόσμος που μπορεί να σε έχει ανάγκη ως επιστήμονα δεν θα μπορεί να σε βρει.

Δεν ξέρω αν υπάρχει και στο εξωτερικό εδώ υπάρχει μια σύγχυση μεταξύ life coach, συμβούλου ψυχικής υγείας και ψυχολόγου (δηλαδή πτυχιούχου πανεπιστημίου). Εδώ μας νοιάζει ποιος είναι ναρκισιστής όπως λες, κάτι τύπισες που το παίζουν φεμινίστριες και προβάλλουν τον μισανδρισμό τους κτλ κτλ κτλ.

 

1 hour ago, Medved118 said:

Υ.Γ: Συχνά ακούω τον κόσμο να λέει ότι χρειάζεται να αλλάξεις 3-4 ψυχολόγους μέχρι να βρείς κάποιον να είναι καλός ή να σου ταιριάζει. Πιστεύεται πως αυτό είναι αναγκαίο κακό που απορρέει από την φύση του επαγγέλματος ή πως αυτό θα μπορούσε να λυθεί από την ικανότητα προσαρμοστικότητας του ψυχολόγου στον πελάτη η οποία θα υπήρχε αν εκπαιδευόταν ορθά επι σειρά ετών;

Δεν είναι εύκολο να ταιριάξεις με τον άλλον. Όσο καλος επιστήμονας και να είναι πρέπει να γίνει ένα κλικ. Γιατί τον χειρουργό μπορεί να μην το χωνεύω αλλά θα με χειρουργήσει, δεν θα του αναλύσω τα εσώψυχα μου. Θέλει να του ανοιχτείς του ψυχολόγου.

[xgol]

Στις 23/8/2025 στις 4:55 ΜΜ, Medved118 είπε

Αν η ξαφνική σου παρορμητικότητα, η ροπή στον τζόγο και στους εθισμούς ή η ευερεθιστότητά σου (όλα ψυχολογικά συμπτώματα) προέρχονται από έναν όγκο στον εγκέφαλο, θα το μάθεις πολύ αργά γιατί ο ψυχολόγος στην Ελλάδα δεν έχει ιδέα από διαφοροδιάγνωση οργανικών αιτίων και δεν θα σε παραπέμψει ποτέ σε νευρολόγο, ογκολόγο, ενδοκρινολόγο κλπ. Αλλά τουλάχιστον ξέρει τι είπε ο Φρόιντ, ο Άλπορτ και ο Λακάν το 1955.

Ούτε εσύ με την εκπαίδευση που εχεις λάβει, μπορείς να κάνεις Ιατρική διαφοροδιαγνωση. Γι αυτό και ο κατάλληλος να δει αρχικά έναν ασθενή και να κάνει τη διάγνωση, είναι μόνο ο Ψυχίατρος. 

[alan2]

On 23/08/2025 at 17:55, Medved118 said:

 

Υ.Γ: Συχνά ακούω τον κόσμο να λέει ότι χρειάζεται να αλλάξεις 3-4 ψυχολόγους μέχρι να βρείς κάποιον να είναι καλός ή να σου ταιριάζει. Πιστεύεται πως αυτό είναι αναγκαίο κακό που απορρέει από την φύση του επαγγέλματος ή πως αυτό θα μπορούσε να λυθεί από την ικανότητα προσαρμοστικότητας του ψυχολόγου στον πελάτη η οποία θα υπήρχε αν εκπαιδευόταν ορθά επι σειρά ετών;

Η ψυχολογία δεν είναι ακριβής επιστήμη, τουλάχιστον στην Ελλάδα, αν πάς σε 10 ψυχολόγους θα σου πούν 10 διαφορετικά πράγματα.

[Nate]

Στις 23/8/2025 στις 5:55 ΜΜ, Medved118 είπε

 

Θα ήθελα πάρα πολύ να δω στα σχόλια τι έχετε να πείτε για τους ψυχολόγους στην Ελλάδα, πως ήταν η εμπειρία σας ή γενικά τι σκέψεις κάνετε πάνω στα λεγόμενα μου.

Υ.Γ: Συχνά ακούω τον κόσμο να λέει ότι χρειάζεται να αλλάξεις 3-4 ψυχολόγους μέχρι να βρείς κάποιον να είναι καλός ή να σου ταιριάζει. Πιστεύεται πως αυτό είναι αναγκαίο κακό που απορρέει από την φύση του επαγγέλματος ή πως αυτό θα μπορούσε να λυθεί από την ικανότητα προσαρμοστικότητας του ψυχολόγου στον πελάτη η οποία θα υπήρχε αν εκπαιδευόταν ορθά επι σειρά ετών;

θα πω την ιστορία μου με ψυχολόγους, ίσως κάποια πράγματα που θα αναφέρω φαίνονται λιγότερο σημαντικά σε σχέση με άλλα, αλλά εμένα με πείραξαν πολύ και τα βρήκα βαριά ανήθικα.

Λοιπόν, ξεκινάω. Ζω και ζούσα στο Ηράκλειο Κρήτης (με μια εξαίρεση 4 ετών λόγω σχολής), είμαι 30 ετών, πήγαινα σε διάφορους ψυχολόγους μέχρι τα 26-27 μου, δεν θυμάμαι ακριβώς. Πάω μέχρι και τώρα σε ψυχίατρο. Το αναφέρω, γιατί θέλω να τονίσω την διαφορά.

Πήγαινα σε δύο ψυχολόγους, και σε κάποιους άλλους, αλλά στους άλλους πήγα δοκιμαστικά, οπότε θα αναφερθώ στις δύο βασικές μου ψυχολόγους. Στην πρώτη, δεν μου άρεσε καθόλου που μου χρύσωνε το χάπι, ό,τι αρνητικό και να έλεγα. Π.χ. στο σχολείο κάποιοι συμμαθητές μου μου είχαν αλλάξει όνομα, για να με κοροϊδέψουν (κάνανε κι άλλα πολλά). Ε, αυτή μου λέει ότι με φωνάζουν έτσι επειδή είμαι δυνατός. Εγώ το λαμβάνω σαν να μου είπε το εξής: σάλτα και μαμήμου, θάψτο βαθιά μέσα σου και μην ξανασχοληθείς. Δεν πάει έτσι όμως. Καταλαβαίνω ότι κάποιες φορές βλέπουμε κάποια πράγματα αρνητικά, ενώ δεν είναι, αλλά στο συγκεκριμένο, πραγματικά ήταν αρνητικό. Γενικά δεν καταλαβαίνω την αποστροφή αυτών των δύο στο αρνητικό. Οκ, συμβαίνουν και αρνητικά στην ζωή μας. Δεν θα τα βάψουμε μαύρα. Αλλά όχι και να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. Αν είχα, π.χ. (χτύπα ξύλο) καρκίνο, τι θα κάνανε δηλαδή; Μια άλλη ανηθικότητα ήταν ότι τότε είχα κατάθλιψη, και γενικά δεν έκανα πράγματα, π.χ. να προσπαθώ για τις πανελλήνιες. Ήμουν όμως ερωτευμένος με μια συμμαθήτριά μου και προσπαθούσα, όσο μπορούσα (έχω asperger's και τότε δεν το ήξερα και οι κοινωνικές μου δεξιότητες ήταν πολύ χαμηλές) να την προσεγγίσω, και η ψυχολόγος, αντί να μου πει ότι δεν είχα καμιά ελπίδα να με δει αλλιώς η συμμαθήτριά μου, λόγω κατάθλιψης, με άκουγε να της λέω κάθε φορά τι έγινε με την συμμαθήτριά μου (μου είπε τελικά την αλήθεια όταν τελείωσα το σχολείο). Μου είπε ότι το έκανε έτσι γιατί ήταν το μόνο πράγμα που προσπαθούσα. Αλητεία, λέω εγώ.

Η άλλη ψυχολόγος χρύσωνε το χάπι και αυτή, ήμουν ερωτευμένος με μια φίλη μου και δεν ήθελε να με συμβουλέψει πως να κινηθώ (είμαι οκ σε αυτό), και αφού πέταξε το πουλάκι και η φίλη μου τα έφτιαξε με άλλον, μετά από μήνες μου είπε να της μιλήσω ευθέως για τα συναισθήματά μου (χωρίς να της πω κάτι εγώ για το ότι θέλω να κάνω κίνηση κτλ., απλά ανέφερα, όπως και σε άλλες συνεδρίες, τους φίλους μου). Δηλαδή πρώτα δεν βοηθάς και μετά μου λες να ρισκάρω την φιλία μου και την υπόληψή μου (συν το να την πέσω σε κοπέλα σε σχέση) στα καλά καθούμενα.

Γενικά, και οι δύο δεν μου είπαν ποια μέθοδο θα ακολουθήσουν, πόσο θα κρατήσει η θεραπεία (aka "παντρέψου με" και βλέπουμε αν σε καμιά δεκαετία είσαι καλύτερα), δεν σου λένε τι πρόβλημα έχεις (ε, συγγνώμη ρε φίλε, εσύ έχεις σπουδάσει, εσύ θα μου πεις αν έχω θέμα με τον τάδε, εγώ μπορεί να μην το ξέρω) και ό,τι και να πω πρέπει να αποδομείται λες και είμαι σε δικαστήριο, είναι πολύ κουραστικό αυτό.

Ο ψυχίατρός μου από την άλλη, κατευθείαν μου είπε τι έχω, μου έδωσε φαρμακευτική θεραπεία, και σε λίγες βδομάδες ήμουν πολύ καλύτερα. Και τώρα πάω ανά 3-4 μήνες για να δει ότι είμαι εντάξει, δεν τον "παντρεύτηκα".

[filipN]

Καλό θα ήταν όσοι δεν γνωρίζουν επακριβώς τη διαφορά μεταξύ Ψυχιάτρου και Ψυχολόγου και τη διαφορά μεταξύ Ψυχοθεραπείας και κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων (ενίοτε αλόγιστης) να επισκεφτούν κάποια ιστοσελίδα ιατρού (Ψυχιάτρου-Ψυχοθεραπευτή), υπάρχουν πολλές.

Ή εναλλακτικά να υποβάλλουν σε κάποια «μηχανή αναζήτησης» το ερώτημα: Πότε ένας Ψυχίατρος δίνει φάρμακα;

Επεξ/σία 28 Αυγούστου από filipN

[xgol]

10 ώρες πριν, filipN είπε

Καλό θα ήταν όσοι δεν γνωρίζουν επακριβώς τη διαφορά μεταξύ Ψυχιάτρου και Ψυχολόγου και τη διαφορά μεταξύ Ψυχοθεραπείας και κατανάλωσης ψυχοφαρμάκων (ενίοτε αλόγιστης) να επισκεφτούν κάποια ιστοσελίδα ιατρού (Ψυχιάτρου-Ψυχοθεραπευτή), υπάρχουν πολλές.

Ή εναλλακτικά να υποβάλλουν σε κάποια «μηχανή αναζήτησης» το ερώτημα: Πότε ένας Ψυχίατρος δίνει φάρμακα;

Για πες μας, πότε δίνει..;