Γιατί το εξαιρετικό Torment: Tides of the Numenera ήταν εν τέλει μια απογοήτευση;

Ο τίτλος κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες συγκεντρώνοντας θετικά reviews και εισπράττοντας κολακευτικά σχόλια. Πράγματι, το παιχνίδι έχει αξιοσημείωτο βάθος και ατελείωτους διαλόγους, περνά απίστευτα μηνύματα και χαρίζει στον παίκτη μια θαυμαστή ελευθερία κινήσεων. Θα συμφωνήσω με τις κριτικές γιατί κι εγώ αφέθηκα στη “μαγεία” του παιχνιδιού: οι 40 ώρες που του αφιέρωσα, άξιζαν μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Προσωπικά μιλώντας δε, ήταν το δεύτερο μόλις RPG, μετά το πρώτο Torment, που έφτιαξα και εξέλιξα τον χαρακτήρα μου δίχως να έχω κατά νου τις μάχες, τα όπλα, το attack bonus και το armor class, κάτι που χρόνια τώρα το ‘χα καημό.

 

Είναι το Tides of the Numenera ένα από τα καλύτερα RPG που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια; Βεβαίως. Είναι άξιος διάδοχος και συνεχιστής της ιστορίας του Planescape Torment; Σε καμία περίπτωση. Και επειδή στο πρώτο ερώτημα, όποιο review κι αν διαβάσετε θα πάρετε απάντηση, πάμε να εστιάσουμε λίγο στο δεύτερο, εκεί που είναι το “ζουμί”.

 

 

Στον τάκο

 

Στην περίπτωση του Torment: Tides of the Numenera, ο γράφων υπήρξε τυχερός. Πολύ τυχερός. Η καμπάνια για το παιχνίδι, βλέπετε, εμφανίστηκε στο Kickstarter μόλις εκείνος είχε παρουσιαστεί επιτέλους για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, χάνοντας έτσι την ευκαιρία να συνεισφέρει εξ αρχής στο πρότζεκτ, όπως είχε κάνει με το Pillars of Eternity. Γιατί το μοιράζομαι αυτό μαζί σας; Διότι είμαι σε θέση να κρίνω το Tides of the Numenera και να μιλήσω γι’ αυτό έχοντας δαπανήσει όλα κι όλα 40€. Γνωρίζω ανθρώπους, λάτρεις του Torment, που έσπευσαν να το στηρίξουν με 250άρια και αν εγώ είμαι δυσαρεστημένος μία φορά, αυτοί είναι να πέσουν απ’ το μπαλκόνι.

 

Ναι, αρκετοί θα μιλήσετε για την αφέλεια με την οποία κάποιος συνεισφέρει μέσω του crowdfunding σε ένα πρότζεκτ έχοντας ελάχιστες εγγυήσεις. Κάποιοι θα δείτε το θέμα πιο "τετράγωνα" και με το δίκιο σας αφού σε τελική ανάλυση μιλάμε για ένα προϊόν και τίποτα παραπάνω. Ορισμένοι ίσως να δεχτούν να πληρώσουν εξ’ αρχής το ποσό που θα έδιναν για την αγορά ενός videogame (εν προκειμένω $20-25) στη λογική μίας επί πληρωμή προπαραγγελίας. Υπάρχουν κι εκείνοι όμως που πείθονται από τη διαδρομή των ανθρώπων οι οποίοι “υπογράφουν” ένα πρότζεκτ, από την εμπειρία και τα δείγματα γραφής τους. Αυτοί που επηρεάζονται από τη δύναμη ενός brand name, είτε αυτό είναι ονοματεπώνυμο, είτε στούντιο, είτε σειρά.

 

Τα γράφω αυτά ανήκοντας στην τελευταία κατηγορία, καθώς έχω δαπανήσει σεβαστά ποσά και στα δύο Pillars of Eternity: στο πρώτο με το που είδα ποιοι ήταν στην παραγωγή κάμφθηκαν μεμιάς όλες οι άμυνές μου και μάλιστα το απήλαυσα τόσο, που δεν είχα τον παραμικρό ενδοιασμό ούτε στο δεύτερο. Θα μπορούσα να έκλαιγα τα λεφτά μου. Να σκεφτόμουν ξενερωμένος ότι δεν άξιζε ούτε η επένδυση, ούτε η προσμονή. Να το έπαιρνα απόφαση ότι αν ήθελα old school RPG εμπειρία θα έπρεπε να καταφύγω σε κάποιο αυθεντικό old school RPG αντί να περιμένω κάποιον να μου την προσφέρει σήμερα –στο εκάστοτε σήμερα. Να αισθανόμουν εξαπατημένος εν ολίγοις. Όπως αισθάνονται κι εκείνοι που για κακή τους τύχη, άδειασαν το πορτοφόλι τους για το Tides of the Numenera.

 

 

Το αριστούργημα των 40€

 

Μου άρεσε το Tides of the Numenera; Πολύ. Με “ρούφηξε” στον κόσμο του; Ασυζητητί. Ήταν “χορταστικό” το περιεχόμενό του; Εννοείται. Ξέφυγε από τα κλισέ που χρόνια τώρα επαναλαμβάνει το είδος (όχι ότι μας χαλάει αυτό κιόλας); Σαφέστατα. Ήταν ένα αξιόλογο παιχνίδι δηλαδή; Ναι, αλλά για τα 40€ του. Όχι παραπάνω. Όπως προαναφέραμε, το γεγονός ότι αποτελεί ένα από τα καλύτερα, από κάθε άποψη, RPG των τελευταίων ετών, δεν το καθιστά και άξιο διάδοχο του Planescape Torment. Τα παράπονα που έχω εγώ, ένας απαιτητικός και έμπειρος παίκτης από αυτό, αρκετά, όμως πιστέψτε με, θα ήταν πολλά περισσότερα αν αντί για το σαραντάρι είχα τη φαεινή ιδέα να ρίξω $100-150 τον καιρό που έκανε την εμφάνισή του στο Kickstarter. Και επειδή θεωρώ το πρώτο Torment ως το καλύτερο παιχνίδι που έχω παίξει έβερ, το πιθανότερο είναι πως θα τα ‘ριχνα. Να ‘ναι καλά η μαμά πατρίδα δηλαδή…

 

Όσο για τα παράπονα; Πολλά και διάφορα. Εντόπισα “σπασμένα” quests και διαλόγους, μέχρι που ολοκλήρωσα το παιχνίδι έχοντας ένα συγκεκριμένο quest item δύο φορές στο inventory μου. Προς το φινάλε είδα να μου απευθύνουν τον λόγο (NPC και εν δυνάμει μέλη της ομάδας μου) θεωρώντας πως είχα πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις –ενώ εγώ είχα εν τέλει καταλήξει στο αντίθετο. Παίζοντας το παιχνίδι δεν κατάλαβα αν θα έπρεπε να υπάρχει voice acting ή όχι. Πρέπει να άκουσα χαρακτήρα να μιλά γύρω στις 10-12 φορές, όχι περισσότερες. Οι υπόλοιπες τι να απέγιναν άραγε; Δεν είναι δυνατόν να παραβλέψω το γεγονός ότι τις τελευταίες 5-6 ώρες gameplay είχα ξεχάσει το levelling, όχι επειδή δεν έπαιρνα XP αλλά διότι ο Last Castoff μου δεν γινόταν να ανέβει παραπάνω –όταν σχεδιάζεις ένα παιχνίδι, λαμβάνεις υπ’ όψιν σου όλες τις παραμέτρους.

 

 

Και αυτά ήταν τα σοφτ, όσα υπέπεσαν στην αντίληψή μου –και θυμάμαι ακόμα- παίζοντας το παιχνίδι. Διότι μετά πέρασα μια βόλτα κι από τη σελίδα του πρότζεκτ του Tides of the Numenera στο Kickstarter και έμεινα με το στόμα ανοιχτό, βλέποντας όλες εκείνες τις “προεκλογικές” δεσμεύσεις των δημιουργών του τίτλου που έμειναν στα χαρτιά. Σύστημα crafting; Απόν. Επιρροή του φύλου του χαρακτήρα στο gameplay; Όχι. Η Oasis of M’ra Jolios σαν δεύτερη μεγάλη πόλη; Απούσα. Το Hall of Lingering Reflections; Μια μικρογραφία των όσων είχαν υποσχεθεί οι άνθρωποι της inXile. Οι παρατάξεις; Όσο πιο επιφανειακές γινόταν (π.χ. Order of the Flagellants and Austerities, Jagged Dream). Τα σκίτσα των NPC, έστω των σημαντικότερων; Πουθενά. Το ανεπτυγμένο journal, aka Voluminous Codex; Ακόμα το ψάχνουμε. Το οχυρό του παίκτη; Μπορείτε να συγκρίνετε, όσοι τα έχετε παίξει και τα δύο, αυτό του Tides of the Numenera με εκείνο του Pillars of Eternity.

 

Κερασάκι στην τούρτα, όλες εκείνες οι σεκάνς που ο παίκτης ζει καταστάσεις μέσα από τα μάτια άλλων, ως επί το πλείστον, που με τον τρόπο που εξελίσσονται, δίνουν την εντύπωση indie game και όχι παραγωγής εκατομμυρίων. Αν λοιπόν μου είχαν υποσχεθεί τα παραπάνω κι εγώ έχοντας πειστεί, είχα δώσει τον οβολό μου και κάτι ακόμα, όπως πιθανολογώ ότι θα έκανα αν το επέτρεπαν οι περιστάσεις τω καιρώ εκείνω, αυτή τη στιγμή θα αισθανόμουν όπως αρκετοί που δεν είχαν την ίδια τύχη με ‘μένα: μαλάκας.

 

 

Crowdfunding: ο χαμένος της υπόθεσης

 

Παιχνίδια σαν το Tides of the Numenera απευθύνονται εξ ορισμού σε ένα περιορισμένο, ένα niche κοινό το οποίο δεν μπορεί παρά να είναι απαιτητικό. Κακά τα ψέματα, δεν περιμένεις από κάποιον που δεν έχει παίξει ένα Baldur’s Gate, ένα Planescape Torment, ένα Ultima ή ένα Fallout να το πιστέψει. Όταν λοιπόν 8.272 άτομα δαπάνησαν ένα τουλάχιστον τριψήφιο ποσό για το παιχνίδι, εισπράττοντας κάτι σημαντικά κατώτερο από αυτό που οι ίδιοι οι δημιουργοί υποσχέθηκαν, πώς ακριβώς περιμένει κανείς να στηρίξουν ξανά ένα αντίστοιχο προτζεκτ; Ενδεχομένως να το κάνουν, ναι, μόνο που εκείνη τη φορά η συμμετοχή τους θα είναι σημαντικά μικρότερη.

 

Η inXile ειδικότερα "έχει τελειώσει" σε ό,τι αφορά το crowdfunding αφού θα χρειαστεί πολλή περισσότερη προσπάθεια για να πείσει το –ίδιο- κοινό ότι έμαθε από τα λάθη της και για να καταλάβετε για τι μιλάμε, πάρτε το παράδειγμα της Obsidian και των Pillars of Eternity. Το πρώτο παιχνίδι συγκέντρωσε $3,99 εκατ. από 73.986 συνεισφορές, τουτέστιν $53,89/άτομο. Βγαίνει, σαρώνει, προσφέρει μια εξαιρετική εμπειρία χωρίς την παραμικρή έκπτωση σε σχέση με ό,τι υποσχέθηκε και έτσι προλειαίνει το έδαφος για τον διάδοχο. Πώς τα πήγε αυτός; Το Pillars of Eternity 2 έφτασε τα $4,41 εκατ. από μόλις 33.614 συνεισφορές και επενδύσεις, με αποτέλεσμα να μιλάμε για $131,12/άτομο. Ίσως η μετάβαση από το Kickstarter στο Fig να επηρέασε τη συμμετοχή, όχι όμως και την επιτυχία του πρότζεκτ: ίσα-ίσα που η Obsidian αυτή τη φορά βασίστηκε σε έναν ισχυρό πυρήνα, διατεθειμένο να ξοδέψει τα διπλάσια και βάλε σε σχέση με το κοινό του πρώτου παιχνιδιού. Οι πωλήσεις έτσι κι αλλιώς θα έρθουν στο μέλλον.

 

Εν κατακλείδι, το Torment: Tides of the Numenera είναι ένα εξαίσιο παιχνίδι. Απαιτητικό, απ’ αυτά που θέλουν όρεξη, χρόνο και καθαρό μυαλό για να τα απολαύσει κανείς. Βρείτε το σε φυσική ή ψηφιακή μορφή και δεν θα το μετανιώσετε. Για τα 40-45€ που κοστίζει αποτελεί μια εξαιρετική αγορά και μία άξια προσθήκη στη συλλογή κάθε λάτρη των RPG. Δείτε το σαν επιβράβευση της προνοητικότητάς σας…

 

Υ.Γ. Αν υπάρχει ένα review με το οποίο εν τέλει συμφωνώ, είναι αυτό.