Αποσπάσματα κειμένων - ποιημάτων

[thes1os]

Η Μαριονετα by Johnny Welch

 

 

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους...

Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.

Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.

Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.

Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

[Lucifer]

Άλλη μια προσπάθεια!

 

… Οι προϊστάμενοί του τού φέρονταν με έναν τρόπο που θα μπορούσε να περιγραφεί ως «ψυχροδεσποτικός». Ο οποιοσδήποτε βοηθός του τμηματάρχη του έχωνε κάτω από τη μύτη ένα χαρτί και δεν έμπαινε καν στον κόπο να του πει «αντιγράψτε το» ή «να μια ενδιαφέρουσα και χαριτωμένη δουλίτσα», κάτι ευχάριστο τέλος πάντων, όπως είθισται στις υπηρεσίες με καλή ανατροφή. Εκείνος το έπαιρνε και ίσα που έριχνε μια ματιά στο χαρτί, χωρίς να κοιτάξει ποιος του το έδωσε και αν είχε αυτό το δικαίωμα. Το έπαιρνε και καταπιανόταν αμέσως να το αντιγράψει. Οι νεαροί υπάλληλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν, όσο τους επέτρεπε η δημοσιοϋπαλληλική τους οξυδέρκεια, και αφηγούνταν μπροστά του διάφορες ιστορίες που είχαν επινοήσει γι' αυτόν. Έλεγαν πως τον δέρνει η σπιτονοικοκυρά του, μια γριά εβδομήντα χρονών, τον ρωτούσαν πότε επιτέλους θα την παντρευτεί, του έριχναν στο κεφάλι κομματάκια χαρτί κι έλεγαν ότι χιονίζει. Σε όλα αυτά όμως ο Ακάκιος Ακακίεβιτς δεν αντιδρούσε καθόλου, λες και δεν υπήρχε ψυχή γύρω του. Και μάλιστα δεν είχαν καμία επίδραση στη δουλειά του. Μέσα σε όλη αυτή τη βαβούρα εκείνος δεν έκανε ούτε ένα λάθος. Μονάχα όταν το αστείο καταντούσε αφόρητο, όταν του έσπρωχναν το χέρι και τον εμπόδιζαν στη δουλειά του, τότε μόνο έλεγε: «Αφήστε με ήσυχο, γιατί με πειράζετε;». Και υπήρχε κάτι περίεργο στα λόγια και στη φωνή του, κάτι που προκαλούσε τόσο τον οίκτο, ώστε μια φορά που κάποιος νεαρός, ο οποίος είχε πρόσφατα διοριστεί, ήταν έτοιμος να κάνει ένα αστείο, ακολουθώντας το παράδειγμα των συναδέλφων του, έμεινε ξάφνου σαν να τον χτύπησε κεραυνός, κι από τότε όλα άλλαξαν και του φαίνονταν διαφορετικά. Κάποια αφύσικη δύναμη τον χώρισε από τους συντρόφους του, με τους οποίους είχε γνωριστεί και τους οποίους είχε πάρει για αξιοπρεπείς και κοσμικούς κυρίους. Και πολύ αργότερα, στις πιο χαρούμενες στιγμές της ζωής του, έβλεπε μπροστά του το μικροκαμωμένο υπάλληλο με την καραφλίτσα και άκουγε τα φοβερά του λόγια: «Αφήστε με ήσυχο, γιατί με πειράζετε;». Και σ' αυτά τα φοβερά λόγια αντηχούσαν κάποια άλλα: «Είμαι αδερφός σου». Κι έκρυβε το πρόσωπο του στα χέρια του ο φτωχός νέος και πολλές φορές στη ζωή του ανατρίχιασε, βλέποντας πόση απανθρωπιά υπάρχει στον άνθρωπο, πόση θηριώδης χοντροκοπιά κρύβεται στην εκλεπτυσμένη και μορφωμένη κοσμικότητα, ακόμα και — Θεέ μου! — στους ανθρώπους που όλοι θεωρούν ευγενείς και τίμιους.

 

Nikolai Gogol, "Το Παλτό".

[Επισκέπτης]

Η φαντασία μας, σπρωγμένη από την φύση της να υψωθεί και θρεμμένη από τις φανταστικές εικόνες της ποιητικής τέχνης, φτιάχνει μια κλίμακα όντων, στην οποία εμείς αποτελούμε το κατώτερο σημείο και καθετί έξω από μας μοιάζει λαμπρότερο, κάθε άλλο πλάσμα τελειότερο.

 

Από 'Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου'

[zenso]

Words move, music moves

Only in time; but that which is only living

Can only die. Words, after speech, reach

Into the silence. Only by the form, the pattern,

Can words or music reach

The stillness, as a Chinese jar still

Moves perpetually in its stillness.

Not the stillness of the violin, while the note lasts,

Not that only, but the co-existence,

Or say that the end precedes the beginning,

And the end and the beginning were always there

Before the beginning and after the end.

And all is always now. Words strain,

Crack and sometimes break, under the burden,

Under the tension, slip, slide, perish,

Will not stay still. Shrieking voices

Scolding, mocking, or merely chattering,

Always assail them. The Word in the desert

Is most attacked by voices of temptation,

The crying shadow in the funeral dance,

The loud lament of the disconsolate chimera.

 

T.S. Elliot - Burnt Norton [part V]

[χάπι]

'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη -Μα πού γύριζες

 

Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας

Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.

Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο

Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της Χίμαιρας

Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!

Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου

Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω

Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών

Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια

 

 

-Μα πού γύριζες

Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας

Σού 'λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερί τις φωτεινές του μέρες

Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων

Ή πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους

Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

 

Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη

Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαν το αίμα

Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού

Και τ' άρωμα των γυακίνθων -Μα πού γύριζες

 

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα

Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο

Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε

Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του

'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.

 

'Ακουσε, ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση

Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος

Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας

Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα

'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

 

Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,

Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια

Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,

Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές

'Η για να πας καβάλα στο μαΐστρο.

 

Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,

Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας

Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.

 

 

Από την ποιητική συλλογή "Προσανατολισμοί" του Οδ. Ελύτη , "Η Μαρίνα των βράχων"

[χάπι]

Τα ποτήρια αδειανά

Κι η μποτίλια σπασμένη

Και το κρεβάτι ολάνοιχτο

Κι η πόρτα μας κλειστή

Κι όλα τα γυάλινα τ' αστέρια

Της ευτυχίας και της ομορφιάς

Ν' αστράφτουν μες στη σκόνη

Του κακοσκουπισμένου δωματίου

Μ' εμένα μεθυσμένο-πεθαμένο

Ίδια φωτιά χαράς

Μ' εσένα μεθυσμένη-ζωντανή

Ολόγυμνη μέσα στην αγκαλιά μου.

 

Από τη συλλογή "Θέαμα και Ιστορίες" του Ζακ Πρεβέρ, "Φιέστα"

[χάπι]

Αυτός ο έρωτας

Τόσο βίαιος

Τόσο εύθραυστος

Τόσο τρυφερός

Τόσο απελπισμένος

Αυτός ο έρωτας

Όμορφος σαν την μέρα

Κι απαίσιος σαν τον καιρό

Όταν ο καιρός είναι απαίσιος

Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός

Αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος

Τόσο ευτυχισμένος

Τόσο χαρούμενος

Και τόσο μηδαμινός

Που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι

Και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του

Σαν ήρεμος άντρας τη νύχτα

Αυτός ο έρωτας που έκανε τους άλλους να φοβούνται

Που τους έκανε να μιλάν

Που τους έκανε να χλωμιάζουν

Αυτός ο έρωτας παραφυλαγμένος

Γιατί εμείς τον είχαμε παραφυλάξει

Καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος, απαρνημένος, ξεχασμένος

Γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει, αποτελειώσει, απαρνηθεί, ξεχάσει

Ολόκληρος αυτός ο έρωτας

Τόσο ζωντανός ακόμη

Και τόσο ηλιόλουστος

Είναι ο δικός σου

Είναι ο δικός μου

Εκείνος που υπήρξε

Αυτό το πάντα καινούριο πράγμα

Και που δεν άλλαξε

Όμοια αληθινός σαν φυτό

Όμοια τρέμοντας σαν πουλί

Όμοια ζεστός όμοια ζωντανός σαν καλοκαίρι

Μπορούμε κι οι δυο

Να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε

Μπορούμε να ξεχνάμε

Και μετά να ξανακοιμόμαστε

Να ξυπνάμε να υποφέρουμε να γερνάμε

Να κοιμόμαστε ακόμη

Να ονειρευόμαστε το θάνατο

Να ξυπνάμε να χαμογελάμε και να γελάμε

Και να ξανανιώνουμε

Ο έρωτάς μας στέκει εκεί

Πεισματάρης σαν γαϊδούρα

Ζωντανός σαν πόθος

Σκληρός σαν μνήμη

Ηλίθιος σαν κλάψα

Τρυφερός σαν ανάμνηση

Κρύος σαν μάρμαρο

Όμορφος σαν μέρα

Εύθραυστος σαν παιδί

Μας κοιτάζει χαμογελώντας

Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα

Κι εγώ τον ακούω τρέμοντας

Και φωνάζω

Φωνάζω για σένα

Φωνάζω για μένα

Σε ικετεύω για όλους όσους αγαπιούνται

Και αγαπήθηκαν

Ναι του φωνάζω

Για σένα για μένα και για όλους τους άλλους

Που δεν ξέρω

Στάσου εκεί

Εκεί που είσαι

Εκεί που ήσουν άλλοτε

Στάσου εκεί

Μην κουνιέσαι

Μη φεύγεις

Εμείς αγαπιόμαστε

Σε ξεχάσαμε

Εσύ μη μας ξεχνάς

Δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη

Μη μας αφήσεις να κρυώσουμε

Πάντα πολύ μακρύτερα

Κι αδιάφορο που

Δώσε μας σημάδι ζωής

Πολύ αργότερα στη γωνία κάποιας δεντροστοιχίας

Στο δάσος της μνήμης

Πρόβαλε άξαφνα

Τέντωσε μας το χέρι

Και σώσε μας.

 

Ζακ Πρεβέρ, "Αυτός ο Έρωτας"

[frenzy]

Μind the crap

Banksy στην είσοδο της Tate Gallery

[Revan7410]

Γεια σας!Είμαι καινούργιος στο Φόρουμ και είπα να αρχίσω απο τα εύκολα.Σε ένα άλλο φόρουμ που είμαι μέλος,υπήρχε ένα τόπικ με ποιήματα και επειδή εδώ δεν εντόπισακανένα,είπα να κάνω ένα εγώ.Εδώ μπορείτε να γράφετε στίχους με οποιοδήποτε περιεχόμενο.(εντός πάντα των κανόνων που ορίζει το φόρουμ)Παραθέτω λοιπόν το πρώτο μου ποίημα και ελπίζω το τόπικ να έχει επιτυχία!

 

 

Του Έρωτα να κάψεις τα φτερά

Αυτός θα συνεχίσει να πετά

Γιατί εχει πάντα δίπλα στην καρδιά

Στην γη να μην μπορεί να περπατά

Τον Έρωτα να βάλεις σε κλουβί

Αυτός πάλι έξω θε να βγει

Γιατί έχει μάθει από παιδί

Ελεύθερος, άτίθασος να ζει

Ο Έρωτας και "όχι" να δεχτεί

Αυτός θα είναι πάντοτε εκεί

Και με τα βέλη του ανθρώπους θα χτυπά

Με τα βέλη του εκείνα τα φαρμακερά

Ο Έρωτας που αν και μέγας και τρανός

Πάντα παραμένει ένας μωρός

Ένας μικρός χαρούμενος,φτερωτός θεός...

[MsquitoPrincess]

http://insomnia.gr/forum/showthread.php?t=176852&highlight=%F3%F4%DF%F7%EF%E9

[χάπι]

Εδώ, απέφυγες την περιπέτεια

να ξαναϋπάρχεις

κι είναι το χέρι σου μόνο

στην τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας.

Σαν ανάσταση σκίζει το χάρτινο σύμπαν

μονάχο κι ανεβαίνει,

σαν αίφνης

που αίρει το Λίγο του Κόσμου.

Με τέσσερα επί τέσσερα ουρανό που ξεκινάει;

Αλλά είναι η ασφυξία των διαστάσεων

ο σπόρος των θαυμάτων.

 

Περιστρέφω την φωτογραφία,

γιατί προκαλεί εθισμό

η παρατεταμένη χρήση των θαυμάτων.

Εδώ μοιάζει χέρι

που κόπηκε από σώμα χορευτού

την ώρα που έλεγε Ώπα,

γιατί άλλη στροφή θα ετοίμαζε η ψυχή

κι άλλη θα μπόρεσε το σώμα.

Αντίρροπος ρυθμός που σπάζει

το μέλος

και τα μέλη.

 

Περιστρέφω τη φωτογραφία

Χέρι που βαδίζει

στον ήσυχο στενόμακρο Σεπτέμβρη

των πολλών και βουβών αληθειών.

 

Εδώ, το χέρι που θα χάραξε

ένα καλή αντάμωση

στην πρώτη πέτρα των ανθρώπων.

Ευχή που πιάνει αν φυτευτεί

σε γη φωτογραφίας μόνο.

 

Με μια ελάχιστη κίνηση

Το χέρι αλλάζει πάλι

Επαγγελίες αιωρήσεως.

Τώρα, όμοιο χάδι είναι ανοδικό

Στα μακρινά μαλλιά μιας μνήμης.

 

Αχ, τι θα τις κάνει τόσες ομοιότητες

Για αυτόν τον ένα κόσμο;

 

Αφήνω τη φωτογραφία να πέσει.

Και το χέρι σου μένει

παλάμη ανεστραμμένη

σε κάποια χειρομάντισσα νεφέλη,

που το διαβάζει:

Μαζί του δεν βλέπει να μας δένει

καμία συνεργασία στα βάρη.

Μαζί δεν θα σηκώσουμε

μήτε νεκρόν από κάτω

μήτε λουλούδι.

 

Κική Δημουλά, "Το Λίγο του Κόσμου"

[frenzy]

μ'αρέσεις ψιψίνα...

[insomniaK]

μ'αρέσεις ψιψίνα...

 

Frenzy.-

 

 

 

(10)

[χάπι]

μ'αρέσεις ψιψίνα...

 

έχεις καλό γούστο...

[pissas]

η φράση σε έντονα είναι απίστευτη!

 

<< ... ο εαυτός κατασκευάζει τεράστια τείχη γύρω του για <<αυτο>>προστασία. Αυτά τα τείχη τα ονομάζει πραγματικότητα. Ο,τιδήποτε δεν ταιριάζει με αυτό που ο περιτειχισμένος εαυτός θεωρεί πραγματικό, δεν αφήνεται να περάσει από το τείχος. έτσι, όταν πια φτάνει μέσα η νέα αντίληψη, έχει γίνει αυτό που ήθελε από την αρχή. Έτσι οι περισσότεροι από μας περνάμε τη ζωή μας βλέποντας μόνον ό,τι θέλουμε να δούμε, ακούγοντας μόνον ό,τι θέλουμε να ακούσουμε, μυρίζοντας ό,τι θέλουμε να μυρίσουμε, ενώ όλα τα υπόλοιπα παραμένουν απολύτως αόρατα. Όλα τα πράγματα βρίσκονται εδώ. Για να τα δούμε, το μόνο που χρειάζεται είναι να τα αφήσουμε να μπουν, να τα αγγίξουμε, να τα γευτούμε, να τα δαγκώσουμε, να τα αγκαλιάσουμε (το πιο ευχάριστο), να τα ζήσουμε όπως είναι - όχι όπως είμαστε εμείς >>

 

Λέο Μπουσκάλια

να ζεις, ν αγαπάς και να μαθαίνεις