Roger Waters - The Wall 2010-2011

[FilipposMD]

Έλα και μια κριτική για να ανάψουν τα αίματα. Alex Petridis από Guardian.

 

A quarter of an hour into his solo performance of The Wall, Roger Waters unexpectedly calls a halt to proceedings and announces that, through the miracle of technology, he's going to sing Mother as a duet with footage of himself singing the song with Pink Floyd nearly 30 years ago. "If that doesn't sound too narcissistic," he adds. This rather prompts the response: mate, you're performing a 90-minute rock opera so extravagantly tricked out with 3D animations, pyrotechnics and inflatables that it has allegedly cost £37m to stage; what's more, it details how your parents, education, marriage and position in Pink Floyd all contributed to your increasing sense of alienation in the 1970s. Worrying about narcissism seems very much like shutting the stable door after the horse has bolted.

 

Then again, The Wall has always been the most problematic of Pink Floyd's multiplatinum albums. Written in the aftermath of Waters spitting in a fan's face during a Canadian gig, it sought to illuminate the psyche that could lead a multimillionaire rock star to do such a thing, although a cynic might suggest that the greatest insight it gave into the psyche of a multimillionaire rock star was unwitting: it variously pointed the blame at Rogers's mother, his teachers, his ex-wife, sundry groupies, the music industry, the government, the South Ruislip Girl Guides, etc – but noticeably failed to include a song called I'm Sorry I Spat In Your Face. Perhaps it's on the forthcoming seven-disc box set.

 

The staging of the new show suggests Waters himself understands that there are certain issues with the original piece: amping up the anti-war message, it attempts to turn a kind of lavish personal grumble into something more universal, with mixed results. The footage of soldiers back from Iraq greeting their children is powerful and heartbreaking, but sticking an image of torture in Abu Ghraib over a song about a rock star feeling fed up in a hotel room rather amplifies the sense of solipsism.

 

You could say the same thing about the music, expertly recreated by a vast band. The Wall drew on unlikely influences – doo-wop and disco among them – but the songs mostly highlighted the band's longstanding shortcomings and strengths. They couldn't rock, at least in the accepted sense, to save their lives. When they tried, as on Young Lust or Run Like Hell, the results were pretty much the same as on 1969's The Nile Song or 1973's Money: leaden, trudging, unlovely. Then again, they didn't need to, having patented a kind of sighing, elegiac big ballad that managed to maintain an intimate emotional punch while reaching to the back of vast stadiums: Hey You, Nobody Home, the peerless Comfortably Numb.

 

It's almost impossible not to be impressed with this show purely as a sensory experience: the animations look incredible and the sound effects whirl around the huge auditorium. More surprising is how Waters, always the most uncomfortable of rock stars, has flourished into a performer. He's genuinely chilling as a fascist demagogue: hand on hip, megaphone to mouth, he captures the horrible strutting arrogance you see in old footage of Oswald Mosley. Moreover, he seems to be enjoying himself, encouraging the audience to clap along. If they had any doubts about the appropriateness of clapping along to an extended treatise on isolation and despair, they don't show it. They happily do his bidding.

[Dark_son20]

καλά...κλασικά πράματα από κλασικούς κολλημένους ροκάδες...τον πείραξε τώρα ότι έφτυσε κάποιον...

αντίστοιχα hater άρθρα πχ http://billboard.com.gr/dont-stop-music-press/i122

 

mpla mpla mpla το The Wall ήταν το χειρότερο τους mpla mpla mpla...μετά τον Syd δεν υπάρχουν Floyd...mpla mpla mpla... ο Roger το κάνει απλά για τα χρήματα...mpla mpla mpla...

 

 

είναι το αντίστοιχο του hipster σε rock έκδοση αυτά τα άρθρα...

 

όπως θα κάτσω να δω κόκαλο το Dark Side of Oz (ψάξτε τι παίζει με αυτό )

έτσι ευχαριστήθηκα και το Wall...

απλά σκάσε, άκου, βλέπε και απόλαυσε!

[YiN]

Βασικά δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν καλλιτέχνη - ειδικά στο μουσικό τομέα - που δεν είναι νάρκισσος. Εαν αυτό είναι η βάση του στίγματος που έχουν αφήσει οι φλόυντ (και ο Γουοτερς), so be it.

 

Κατατά, ένας τεράστιος όγκος αριστουργημάτων έχει ξεκινήσει από mommy issues και γκομενοδουλειές, αυτό δεν τα κάνει μικρότερου διαμετρήματος δημιουργήματα (παρ'ότι και για εμένα το γουολ δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ των φλόυντ παρεμπιπτόντως, ε, σκουπίδι δεν το λέω για κανένα λόγο).

[-nick-]

Βασικά δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε έναν καλλιτέχνη - ειδικά στο μουσικό τομέα - που δεν είναι νάρκισσος.

 

Θα διαφωνησω, υπαρχουν πολλοι που ειναι Low-profile.

[YiN]

Έστω ότι απλά υπάρχουν πολλοί τότε. Για εμένα δεν αλλάζει κάτι. Και, φρανκλυ, κατά πάσα πιθανότητα αν είχα κάνει την αντίστοιχη δουλειά θα είχα μεγάλο ψώνιο αδερφέ μου. Και θα το άξιζα.

[FilipposMD]

Κατατά, ένας τεράστιος όγκος αριστουργημάτων έχει ξεκινήσει από mummy issues και γκομενοδουλειές, αυτό δεν τα κάνει μικρότερου διαμετρήματος δημιουργήματα

Ομολογώ ότι δεν ήξερα ότι πολλοί καλλιτέχνες είχαν θέμα με τις μούμιες και από εκεί εμπνέονταν για να γράψουν. Είναι αλλιώς να το έχεις σπουδάσει το θέμα!

 

Σε άλλα νέα, διαπίστωσα ότι στο σπίτι μου ακούγεται η αποψινή συναυλία! Μέσα από το κλειστό ΟΑΚΑ, πέρα από τη Σπύρου Λούη και μέσα από τα κλειστά μου τζάμια... Καλό το ηχοσυστηματάκι του παλικαριού.

[YiN]

Ομολογώ ότι δεν ήξερα ότι πολλοί καλλιτέχνες είχαν θέμα με τις μούμιες και από εκεί εμπνέονταν για να γράψουν. Είναι αλλιώς να το έχεις σπουδάσει το θέμα!

 

Σε άλλα νέα, διαπίστωσα ότι στο σπίτι μου ακούγεται η αποψινή συναυλία! Μέσα από το κλειστό ΟΑΚΑ, πέρα από τη Σπύρου Λούη και μέσα από τα κλειστά μου τζάμια... Καλό το ηχοσυστηματάκι του παλικαριού.

 

Έλα αηδίες. Κορεκτεντ.

 

Παρεμπιπτόντως, στανταρ κάπου θα υπάρχει κάποιος γαμάτος και συνάμα καμμένος συνθέτης που εμπνέεται από μούμιες και φαγιούμ. =ρ

[-nick-]

Έστω ότι απλά υπάρχουν πολλοί τότε. Για εμένα δεν αλλάζει κάτι. Και, φρανκλυ, κατά πάσα πιθανότητα αν είχα κάνει την αντίστοιχη δουλειά θα είχα μεγάλο ψώνιο αδερφέ μου. Και θα το άξιζα.

 

Το μεγαλυτερο respect ομως θα το αξιζες αν ησουν down-to-earth τυπισσα και οχι σας-βλεπω-αφ'-υψηλου

[YiN]

Τα όρια μου είναι πολύ ελαστικά σε αυτό το θέμα, γιατί ξέρω εκ των έσω πώς είναι να είσαι μουσικός. Δεν το θεωρώ δικαιολογία δηλαδή, αλλά σαν αιτιολογία μου είναι αρκετό.

[-nick-]

Τα όρια μου είναι πολύ ελαστικά σε αυτό το θέμα, γιατί ξέρω εκ των έσω πώς είναι να είσαι μουσικός.

 

Και εγω Δεν λεω οτι δεν υπαρχει αυτοθαυμασμος και περηφανια, το αντιθετο, ακομα δεν το θεωρω κακο καποιος μουσικος να θεωρει οτι ειναι υπεργαματος αν οντως ειναι, απο κει ομως μεχρι την αλλαζονια υπαρχει ενα χασμα

[YiN]

Αντίθετα, για εμένα υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή. Ειδικά όταν μπαίνεις στη διαδικασία να πουλήσεις τον εαυτό σου - που αναπόφευκτα γίνεται δυστυχώς με τους επαγγελματίες - υπάρχουν πολλά θεματάκια. Πέραν αυτού δε νομίζω ότι κανείς εδώ μπορεί να μιλήσει για το πώς είναι η άλλη πλευρά της δημοσιότητας που τραβάνε οι εν λόγω καλλιτέχνες, οπότε η συζήτηση παραμένει συζήτηση εκ του ασφαλούς.

 

Μπδγ, Φίλιππε κι εγώ κάτι ακούω εδώ πέρα. Αλλά με ανοιχτά τζάμια.

[FilipposMD]

To θέμα είναι, γιατί μας νοιάζει αν αυτοθαυμάζεται ή είναι αλαζόνας; Εγώ για τη μουσική πήγα, όχι για να γίνω φίλος με τον Waters και τον κάθε Waters. Η γενική μου εντύπωση είναι ότι οι περισσότεροι επιτυχημένοι καλλιτέχνες είναι ανυπόφοροι χαρακτήρες, για πολλούς λόγους. Από τη στιγμή που δεν είμαι 12 χρονών να λέμε "ααααα, γράφει ωραία κομμάτια ο Τάδε, θέλω να ζήσω τη ζωή μου όπως αυτός", νομίζω ότι το πιο σωστό είναι να απολαμβάνουμε το έργο, ανεξάρτητα από τα προτερήματα ή τις αδυναμίες του δημιουργού ως άτομο.

[-nick-]

Ναι καταλαβαινω τι λες, απλα αυτο που λεω ειναι οτι, ειδικα σε ορισμενα ειδη μουσικης που ακουω, ειναι πιο συχνο φαινομενο οι καλλιτεχνες να μην εχουν 'ροκ σταρ attitude' και ας ειναι παγκοσμιως γνωστοι. ΠΧ βλεπε Boards of Canada

[YiN]

To θέμα είναι, γιατί μας νοιάζει αν αυτοθαυμάζεται ή είναι αλαζόνας; Εγώ για τη μουσική πήγα, όχι για να γίνω φίλος με τον Waters και τον κάθε Waters. Η γενική μου εντύπωση είναι ότι οι περισσότεροι επιτυχημένοι καλλιτέχνες είναι ανυπόφοροι χαρακτήρες, για πολλούς λόγους. Από τη στιγμή που δεν είμαι 12 χρονών να λέμε "ααααα, γράφει ωραία κομμάτια ο Τάδε, θέλω να ζήσω τη ζωή μου όπως αυτός", νομίζω ότι το πιο σωστό είναι να απολαμβάνουμε το έργο, ανεξάρτητα από τα προτερήματα ή τις αδυναμίες του δημιουργού ως άτομο.

 

My point exactly.

[FilipposMD]

Μπδγ, Φίλιππε κι εγώ κάτι ακούω εδώ πέρα. Αλλά με ανοιχτά τζάμια.

Καλά, αλλά αύριο που παίζουν οι Πυξ Λαξ στο ανοιχτό, που είναι πιο κοντά σ'εμένα, εγώ θα ακούω "το μεγαλύτερο συναυλιακό γεγονός της χρονιάς" (όπως λέει η ραδιοφωνική διαφήμιση), ενώ εσύ όχι.