Πρότυπα και Εμμονές

[BlackDarkFlag]

Είχα την απορία γενικά για το που είναι το όριο μεταξύ του έχω κάποιον ως πρότυπο και του έχω εμμονή μαζί του. Λέμε ας πούμε ότι έχουμε ως πρότυπο κάποιον για οποιονδήποτε λόγο και θέλουμε να του μοιάσουμε. Αλλά πότε αυτό γίνεται εμμονή; Δηλαδή αν υπήρχε κάποιος ας πούμε που εκτιμάμε πολύ, είναι καλός μαθητής ή γυμνάζεται πολύ ή έχει ένα hobby που μας αρέσει και θέλουμε να του μοιάσουμε και να γίνουμε και εμείς καλοί εκεί που είναι αυτός. Αλλά μέχρι ποιο σημείο αυτός είναι πρότυπο και από ποιο σημείο και πέρα γίνεται εμμονή και θέλουμε να γίνουμε ένα είδος καθρέπτη του; Εγώ προσωπικά είμαι κατά των προτύπων γιατί είναι σαν να μη δέχεσαι τον εαυτό σου και προσπαθείς να βρείς κάτι πιο ενδιαφέρον αλλού.

[idomeneas7]

Αν δεν καταλαβαινεις τη διαφορα, μιλας σε καποιον για το "πρότυπο" σου. Ετσι και φρικαρει με αυτα που ακούει, το έχεις παρατραβηξει.

[johnpapoulias]

Προσπάθησε να εστιάσεις στις αξίες και όχι στο πρότυπο . Αντί να μοιάσεις σε κάποιον, γίνε ξεχωριστός κι άσε τους άλλους να προσπαθούν να σου μοιάσουν.

[haris_216]

Είχα την απορία γενικά για το που είναι το όριο μεταξύ του έχω κάποιον ως πρότυπο και του έχω εμμονή μαζί του. Λέμε ας πούμε ότι έχουμε ως πρότυπο κάποιον για οποιονδήποτε λόγο και θέλουμε να του μοιάσουμε. Αλλά πότε αυτό γίνεται εμμονή; Δηλαδή αν υπήρχε κάποιος ας πούμε που εκτιμάμε πολύ, είναι καλός μαθητής ή γυμνάζεται πολύ ή έχει ένα hobby που μας αρέσει και θέλουμε να του μοιάσουμε και να γίνουμε και εμείς καλοί εκεί που είναι αυτός. Αλλά μέχρι ποιο σημείο αυτός είναι πρότυπο και από ποιο σημείο και πέρα γίνεται εμμονή και θέλουμε να γίνουμε ένα είδος καθρέπτη του; Εγώ προσωπικά είμαι κατά των προτύπων γιατί είναι σαν να μη δέχεσαι τον εαυτό σου και προσπαθείς να βρείς κάτι πιο ενδιαφέρον αλλού.

 

Σκέφτηκα να σου απαντήσω αλλά μετά κατάλαβα ότι είναι Παρασκευή και ίσως να είναι ένα από..."εκείνα" τα thread.

Για την περίπτωση που δεν είναι και πραγματικά προβληματίζεσαι να σου πω ότι (για μένα) το λάθος στον συλλογισμό σου βρίσκεται στο υπογραμμισμένο.

[l337]

Είχα την απορία γενικά για το που είναι το όριο μεταξύ του έχω κάποιον ως πρότυπο και του έχω εμμονή μαζί του. Λέμε ας πούμε ότι έχουμε ως πρότυπο κάποιον για οποιονδήποτε λόγο και θέλουμε να του μοιάσουμε. Αλλά πότε αυτό γίνεται εμμονή; Δηλαδή αν υπήρχε κάποιος ας πούμε που εκτιμάμε πολύ, είναι καλός μαθητής ή γυμνάζεται πολύ ή έχει ένα hobby που μας αρέσει και θέλουμε να του μοιάσουμε και να γίνουμε και εμείς καλοί εκεί που είναι αυτός. Αλλά μέχρι ποιο σημείο αυτός είναι πρότυπο και από ποιο σημείο και πέρα γίνεται εμμονή και θέλουμε να γίνουμε ένα είδος καθρέπτη του; Εγώ προσωπικά είμαι κατά των προτύπων γιατί είναι σαν να μη δέχεσαι τον εαυτό σου και προσπαθείς να βρείς κάτι πιο ενδιαφέρον αλλού.

 

(όσον αφορά -κυρίως- το bold)

Αν τον εκτιμάς μόνο γι' αυτά που κάνει τότε θα μπορούσες να τον έχεις πρότυπο.

Αν τον εκτιμάς όμως γι' αυτό που <είναι>, το πιθανότερο έχεις εμμονή μαζί του.

 

[WorldOfGlass]

Εγώ προσωπικά είμαι κατά των προτύπων γιατί είναι σαν να μη δέχεσαι τον εαυτό σου και προσπαθείς να βρείς κάτι πιο ενδιαφέρον αλλού.

Δεν γινετε να μην εχεις κανενα προτυπο γιατι απλα ενας απο τους 4 βασικους τροπους μαθησης που χρησιμοποιει ο ανθρωπος και τα αλλα ζωκια ειναι η μιμηση-παρατηρηση.

Αν βλεπεις μια συμπεριφορα που εκτιμας και θες να μιμηθεις τοτε οκ. Αν καθεσαι και stalkareis τοτε αλλαζει το πραγμα