στάση παιδιών απέναντι στο διάβασμα και την μάθηση γενικά

[*nenya*]

Μα σε κάθε ηλικία ο μαθητής χρειάζεται και άλλο στυλ διδασκαλίας, και αυτό φαίνεται να ξεχνάνε μερικοί/ές!

Εννοείται ότι θα βαρεθεί το 5χρονο αν το βάλω κάτω και το αρχίσω στην θεωρία της σύνταξης και της γραμματικής των αγγλικών. Όχι! Θα μάθει με βιωματική εκπαίδευση σ'αυτή την ηλικία.

 

Αλλά χρειάζεται και όρεξη απ'τον εκπαιδευτικό!

Και να μην φοβάται να 'τσαλακωθεί' μπροστά στα παιδιά, να παίξει μαζί τους, να γίνει ηθοποιός, να κάνει έντονες εκφράσεις στο πρόσωπό του, να λερωθεί μαζί τους στις χειροτεχνίες κλπ. Τρελαίνομαι όταν βλέπω μερικές να πηγαίνουν σε μάθημα για Juniorάκια και ντύνονται με pencil skirt, γοβίτσες, κιουρίες τελείως. Πώς θα τρέξεις με τα παιδιά οέο; Πώς θα κάνετε βιωματικά το τραγουδάκι head, shoulders, knees & toes; Πώς θα κάτσεις κάτω χαμηλά στο κοντο τραπεζάκι μαζί τους; Θα γκρινιάξεις όταν σε λερώσουν με τον μαρκαδόρο τους πάνω στην προσπάθειά τους να ζωγραφίσουν το γράμμα W;

 

Άλλος παράγοντας σημαντικός που επηρεάζει την όρεξη των μαθητών είναι όμως και η ίδια η αίθουσα/δωμάτιο που γίνεται η διδασκαλία. Π.χ. η διάταξη των θρανίων, ποιός είναι ο διπλανός τους, αν βλέπουν καλά τον πίνακα, αν οι τοίχοι είναι τελείως γυμνοί, ο φωτισμός και τα χρώματα, η θέρμανση/ψύξη του χώρου και φυσικά, τί εξοπλισμός είναι διαθέσιμος για το μάθημα. Μόνο βιβλία; Υπάρχει μήπως και Interactive Whiteboard; CD player;

[zio10]

Πρώτα φταίνε τα σπίτια, μετά τα παιδιά και μετά οι δάσκαλοι και το σύστημα.

[evabb]

¨Εχεις πολύ δίκαιο σε αυτό.

 

Βέβαια μήπως είναι καιρός αφού τα παιδιά σαπίζουν που σαπίζουν να αλλάξει και η τεχνολογία εκπαίδευσης;

 

Βλέπω την μικρή μου ανιψιά 1 έτους και παίζει με το κινητό τα παιχνίδι για μωρά και όταν ο πατέρας της της λέει να πάρουν την μαμα τηλέφωνο πάει στο Viber αμέσως.

 

Δυστυχώς έτσι είναι, φαντάζομαι φταίει το γεγονός ότι η τεχνολογία έχει κατακτήσει τις ζωές μας πια και δεν μπορούμε να αποφύγουμε την ενασχόληση των παιδιων με αυτήν.

 

Παρόλα αυτά θα μπορούσε να μπει η τεχνολογία αυτή στα σχολεία. Ήδη σε αρκετές χώρες πολλά μαθήματα γίνονται με Tablet/laptop.

 

Και εκεί τα παιδιά είναι τέρμα προσηλωμένα σε ότι κάνουν ακομα και αν τους βάλεις μαθηματικά ΜΕταπτυχιακού. Εκεί είναι η πλάκα.

Να δώσεις ταμπλετ σε μαθητή την ώρα του μαθήματος; και πίστεψες ότι κοιτάνε το μάθημα κι όχι το Facebook?

[zio10]

Να δώσεις ταμπλετ σε μαθητή την ώρα του μαθήματος; και πίστεψες ότι κοιτάνε το μάθημα κι όχι το Facebook?

Ε προφανώς όχι με ελεύθερη πρόσβαση στο ίντερνετ!

[evabb]

Αγαπημένη μου Εύα, θα διαφωνήσω μαζί σου, ίσως για πρώτη φορά.

Πως εξηγείς το ότι ο μεγάλος μου γιος, (πάει 6η) περιμένει πως και πως τη δασκάλα του στο σχολείο για μάθημα.

Πέρυσι ήταν νορμάλ. Φέτος που άλλαξε δασκάλα (ετών 52) όλα τα παιδιά έχουν να λένε γι' αυτήν. Τη λατρεύουν.

Τους έβαλε "τιμωρία" να γράψουν 5 φορές σε μερικά παιδιά για κάτι που δεν ήξεραν και το έκαναν αδιαμαρτύρητα.

Θα συμφωνήσω εν' μέρη πως αν έρχεται σπίτι και τα γράφει όλα στα @@ του και εγώ αδιαφορώ, φταίω.

Σαφώς και παίζει ρόλο η διάθεση του καθηγητή και ο τρόπος που κάνει το μάθημα αλλά όπως είπες, εσύ δεν είσαι αδιάφορος άρα δεν βλέπω που διαφωνούμε. Η ευθύνη δεν πέφτει εξ ολοκλήρου στους γονείς μόνο ή στους καθηγητές μόνο αλλά εκ των πραγμάτων το παιδί παίρνει την πρώτη του εκπαίδευση στο σπίτι κι όχι στο σχολείο. Αν υπάρχει πρόβλημα στο σπίτι μετά στο σχολείο τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα.

[duende]

εχουμε φτασει σε σημειο απο το δημοτικο να ξεκινανε φροντιστηριο τα παιδια. τι σκ@τα κανουν στο σχολειο πια??

 

εχουν καλομαθει φυσικα σε αυτη τη κατασταση και πολλοι (μη πω οι περισσοτεροι) δασκαλοι/καθηγητες, οποτε δεν εχουν κανενα κινητρο να κανουν τη δουλεια τους αφου μπορουν να βγαλουν εξτραδακια μετα σε φροντιστηρια και ιδιαιτερα.

δε λεω οτι ειναι ολοι ετσι, αλλα η πλειοψηφια και το σαπιο του συστηματος χαντακωνει και αυτους που θελουν να κανουν κατι σωστο

 

να πω και τη προσωπικη μου εμπειρια

 

στο λυκειο καναμε σε λυoμενα χωρις θερμανση.κλιματισμο και εννοειται χωρις εργαστηρια και λοιπες "πολυτελειες".

 

20 χρονια μετα, δεν εχει αλλαξει τιποτα, το λυκειο παραμενει ως εχει

 

η ιδια φιλολογος που καθε τρεις και λιγο παρατουσε τη ταξη γιατι ετρεχε στις συγκεντρωσεις του κκε, ο ιδιος μαθηματικος που εμπαινε στην αρχη της χρονιας και ξεκινουσε απευθειας 3-4 κεφαλαια μετα, μιας και με τους μισους τα ειχαν κανει μαζι στο φροντιστηριο το καλοκαιρι, οποτε οποιος δεν ειχε λεφτα για φροντιστηρια πατωνε κλπ..

 

απο τη στιγμη που πλεον η εκπαιδευση ειναι pay to learn, ας κανουν οσοι μπορουν το σκ@το τους παξιμαδι να παει το παιδι τους σε ιδιωτικο μπας και μαθει κατι παραπανω/πιο σωστα

 

προς topic starter, το αν εσυ δεν εχεις βρει ακομα τον τροπο να κερδισεις το ενδιαφερον των μαθητων σου δε σου φταινε ουτε οι μαθητες, ουτε οι γονεις, αλλα μονο εσυ. εφοσον ξερεις ποια ειναι τα δεδομενα της εποχης, η βρες εναν τροπο η παρατα τα οπως κανουν τοσοι αλλοι

[evabb]

Ε προφανώς όχι με ελεύθερη πρόσβαση στο ίντερνετ!

Όλοι ξέρουμε ότι κάπως έτσι μαθαίνουν όλοι να κάνουν το πρώτο τους φορματ

[gdriver]

σε άλλα νέα , αυτές τις αλλαγές προτείνει ο φοιτητής Φίλης.

πηγή από in.gr δυστυχώς.

 Δεν βρήκα κάποια αξιόπιστη, επομένως βγάλτε δικά σας συμπεράσματα με επιφύλαξη

.http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500104533

[ScorpioX777]

Και ο εγωιστης γιγαντας και τα θρησκευτικα παραμυθια ειναι οποτε δεν αλλαζει κατι.

[sargio01]

[...]χρειάζεται και όρεξη απ'τον εκπαιδευτικό!

Και να μην φοβάται να 'τσαλακωθεί' μπροστά στα παιδιά, να παίξει μαζί τους, να γίνει ηθοποιός, να κάνει έντονες εκφράσεις στο πρόσωπό του, να λερωθεί μαζί τους στις χειροτεχνίες κλπ. Τρελαίνομαι όταν βλέπω μερικές να πηγαίνουν σε μάθημα για Juniorάκια και ντύνονται με pencil skirt, γοβίτσες, κιουρίες τελείως. Πώς θα τρέξεις με τα παιδιά οέο; Πώς θα κάνετε βιωματικά το τραγουδάκι head, shoulders, knees & toes; Πώς θα κάτσεις κάτω χαμηλά στο κοντο τραπεζάκι μαζί τους; Θα γκρινιάξεις όταν σε λερώσουν με τον μαρκαδόρο τους πάνω στην προσπάθειά τους να ζωγραφίσουν το γράμμα W;

 

Άλλος παράγοντας σημαντικός που επηρεάζει την όρεξη των μαθητών είναι όμως και η ίδια η αίθουσα/δωμάτιο που γίνεται η διδασκαλία. Π.χ. η διάταξη των θρανίων, ποιός είναι ο διπλανός τους, αν βλέπουν καλά τον πίνακα, αν οι τοίχοι είναι τελείως γυμνοί, ο φωτισμός και τα χρώματα, η θέρμανση/ψύξη του χώρου και φυσικά, τί εξοπλισμός είναι διαθέσιμος για το μάθημα. Μόνο βιβλία; Υπάρχει μήπως και Interactive Whiteboard; CD player;

Οπότε το κλειδί είναι στην εισαγωγή των παιδαγωγικών(και ψυχολογίας; ) σε όλους τους τομείς και τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και όχι μόνο στων παιδαγωγών. Επίσης επιβάλλεται κτιριακή αναβάθμιση.

Εν το μεταξύ Παραθέτω για έμφαση.

[alex_000]

Ενδιαφέρον θέμα οπότε τσιμπήστε ένα σεντονάκι. 

 

Το εκπαιδευτικό σύστημα και ο τρόπος που γίνεται η εκπαίδευση γενικά είναι απαρχαιωμένα και χρίζουν πολύ μεγάλης βελτίωσης η οποία αναπόφευκτα θα έρθει στο μέλλον μέσω της τεχνολογίας. Το ότι σταματάνε οι βαθμοί στο γυμνάσιο (όπως διαβάζω) είναι πολύ θετικό. Το σύστημα της αποστήθισης είναι κωμικοτραγικό και φανερώνει ότι ο τρόπος μάθησης και εξέτασης έγινε από ανόητους για ανόητους. Η αποστήθιση ήταν ανέκαθεν παντελώς άχρηστη. 

 

Μετά έχουμε την  κυρίαρχη γενική πεποίθηση, ότι η μόρφωση ορίζεται ως ένα συνονθύλευμα από random facts, σαν να λέμε ότι μορφωμένος είναι όποιος γνωρίζει ένα σωρό άχρηστες εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες (το προφίλ ανθρώπου που θα τα πήγαινε καλά σε ένα τηλεπαιχνίδι). Αυτό έχει περάσει ως νόρμα και στόχος του εκπαιδευτικού συστήματος για "one size fits all" εκπαίδευση, αποτέλεσμα της οποίας είναι πτυχιούχοι με 20 χρόνια μάθησης που πολλές φορές είναι ανέτοιμοι για οποιοδήποτε πραγματικό σενάριο.    

 

Επίσης το εκπαιδευτικό σύστημα είναι πιο πολύ συγκεντρωμένο στα actual "μαθήματα" παρά στην εξέλιξη του χαρακτήρα, στην ηθική και στο life coaching. Όποιος τελειώνει το σχολείο θα έπρεπε να νιώθει ότι έχει εκπαιδευτεί σε ένα "life / career manual" ώστε να είναι έτοιμος για ότι τον περιμένει. 

 

Μερικές προτάσεις από εμένα για να διορθωθεί η κατάσταση θα ήταν:

• Απαγόρευση οποιασδήποτε εξέτασης περιλαμβάνει αποστήθιση. Όλες οι εξετάσεις με ανοιχτά βιβλία η σημειώσεις. Αυτό θα μορφοποιήσει και την έννοια της μάθησης σε όλα τα επίπεδα.
• Καθαρισμός του "λίπους" από την εκπαίδευση και συγκέντρωση σε βασικό πυρήνα απαραίτητων μαθημάτων (μαθηματικά, γλώσσα / έκθεση, πληροφορική) με προσθήκη νέων μαθημάτων που σκοπεύουν στην ανάπτυξη των ικανοτήτων και του χαρακτήρα του ατόμου (λογική / κριτική σκέψη, επικοινωνία, ηθική, self learning, life coaching). Τα υπόλοιπα θα πρέπει να είναι μαθήματα κατεύθυνσης, όταν έρθει η ώρα για την κατεύθυνση αυτή (φαντάζομαι κάπου στα 15-16)
• Εισαγωγή στο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις, και σε όποια σχολή επιθυμεί ο καθένας. Ξεσκαρτάρισμα υποψηφίων στην λήξη του πρώτου έτους. Δεν χρειάζεται εξήγηση, η τωρινή κατάσταση είναι τραγική.
• Εξατομικευμένη εκπαίδευση optimized για τις ικανότητες και δυνατότητες αλλά και επιθυμίες του κάθε individual. Καταλαβαίνω ότι θέλει κάποιο χρόνο για να γίνει αυτό δυνατό μέσω της τεχνολογίας αλλά νομίζω είναι πολύ πιο κοντά από ότι φαντάζεται κανείς. Η εκπαίδευση είναι ένα πολύ lucrative industry που έχει κλειστό, όταν η τεχνολογία στρέψει εκεί το βλέμμα της θα γίνει επανάσταση. 

Αν λοιπόν βελτιωθεί η κατάσταση σε αυτό το σημείο, η μάθηση δεν θα είναι αγγαρεία όπως είναι τώρα. Φυσικά θα είναι αγγαρεία αν σχολείο σημαίνει "να με ρωτήσει ο δάσκαλος πόσους τόνους σιτάρι θερίζουν κάθε χρόνο στην Ζιμπαμπουε΄" και να πρέπει να απαντήσω. Ever heard of google, WTF?

 

------

 

Αυτά τα λέω ως ζωντανή απόδειξη του αποτυχημένου εκπαιδευτικού συστήματος. Μια ζωή ήμουν σκράπας στο σχολείο, είχα μείνει και σε κάνα δυο τάξεις. Οι καλύτεροι δάσκαλοι λέγαν στους γονείς μου "ο γιος σας δεν κάνει να τον βάλετε να δουλέψει χειρωνακτικά". Από μικρός θεωρούσα τα περισσότερα που άκουγα στο σχολείο άχρηστα και ανούσια.  

 

Guess what. Το ταλέντο μου στην πληροφορική και το business / finance / economics κομμάτι (που είναι σπάνιος και tier 1 συνδυασμός) πέρασε απαρατήρητο στο σχολείο καθώς αυτό που είχε σημασία τότε ήταν πως κλείνεται μια λέξη στα αρχαία και τι είπε ο Θεός στον Αυραάμ όταν δεν ξέρω γω τι. Ευτυχώς οι γονείς μου με ήξεραν καλύτερα και αν και απογοητευμένοι από τα παραπάνω σχολειά δεν εγκατέλειψαν να με στείλουν σε καμιά αμμοβολή. 

 

Πόσα παιδιά σήμερα με κλίση σε κατηγορίες επαγγελμάτων άγνωστα για το εκπαιδευτικό σύστημα αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση?

[Lilith19]

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Πολλά απ'όσα γράφτηκαν τα έχω δει να συμβαίνουν μέσα στις τάξεις και τα οικογενειακά περιβάλλοντα των μαθητών, και η ευθύνη δεν μπορεί εύκολα να αποδοθεί μονομερώς σε μια πλευρά. Όταν είσαι απέναντι στους μαθητές, έχεις να διαχειριστείς ένα μεγάλο δίκτυο αλληλεπιδράσεων μεταξύ του συστήματος που κουβαλάει το παιδί και αυτού που κουβαλάς εσύ. Όσο πιο καλά μπορείς να κατανοήσεις αυτές τις αλληλεπιδράσεις, άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο φανερές, τόσο εύκολα μπορείς να μεταδόσεις όποια γνώσης και αξία έχεις βάλει ως στόχο. 

 

Η αντίσταση στη μάθηση, σε ένα μεγάλο βαθμό, συμβαίνει και από τη δυσφορία που προκαλεί στον άνθρωπο οτιδήποτε ενέχει μια δόση δυσκολίας. Η βαρεμάρα νομίζω έχει να κάνει ακριβώς με αυτό, την αντίσταση στην αλλαγή. Όταν δε, το κίνητρο είναι ανύπαρκτο, το παιδί ως αρκετά ανώριμο να αντιμετωπίσει αυτή τη δυσκολία, δυσανασχετεί, ονειροπολεί, αρχίζει να σκέφτεται τρόπους να αποφύγει το διάβασμα ή αναγκάζεται να ''συμμορφωθεί'' σκεπτόμενο τα προνόμια που θα του δοθούν μετά( ελευθερία, παιχνίδι, τάμπλετ) ή γίνεται επινοητικό, φτιάχνοντας δικαιολογίες και ψεματάκια.  

 

Όλο αυτό έχω παρατηρήσει, συμβαίνει κυρίως όταν πρέπει να διαβάσει κάτι που του φαίνεται αδιάφορο και άχρηστο. Και έχει δίκιο. Η nenya μίλησε για βιωματική μάθηση και συσχέτιση με τα ενδιαφέροντα της καθημερινότητας του και έχω δει κι εγώ πως όταν μπορείς να το εφαρμόσεις, λειτουργεί καλά. Κάτι που επίσης έχω δει, είναι το πόσο κοντά του θα είναι ο δάσκαλος. Είναι αδύνατο για ένα παιδί να είναι δεκτικό στη διδασκαλία, αν πρώτα δεν έχει νιώσει ότι είναι αποδεκτό, ότι του επιτρέπεται να κάνει λάθη και πως με κανέναν τρόπο δεν απειλείται. Ένα πρωτάκι όταν έρχεται στο σχολείο, είναι μωρό. Και εκτός της κρυάδας του να φεύγει ξαφνικά από το σπίτι του, έχει να αντιμετωπίσει έναν καινούριο κόσμο που του επιβάλλεται, συν την πίεση του διαβάσματος. Είναι ένα αρκετά σημαντικό στάδιο και βλέπω πως δεν του δίνεται η απαραίτητη σημασία από την πλευρά των δασκάλων και των γονιών.

[defacer]

Εγώ προσωπικά διαφωνώ. Θεωρώ ότι το οικογενειακό περιβάλλον πρέπει να δίνει την ώθηση για καλλιέργεια και το σχολείο να είναι ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσεται αυτό.

 

Χρυσόστομη 

 

Συμφωνώ, το οικογενειακό περιβάλλον δεν σου μαθαίνει μαθηματικά όμως.

 

Αυτή είναι δουλειά του εκπαιδευτικού. Αν δεν κάνω λάθος τουλάχιστον.

 

Ας κάνουν μια φορά την δουλειά τους όπως πρέπει οι εκπαιδευτικοί σε αυτήν την χώρα. Γιατί τα τελευταία χρόνια τους πληρώνουμε για να ξύνονται.

 

Καταρχήν μη παίρνεις και όρκο. Εγώ πχ έμαθα τριγωνομετρικό κύκλο συν σχετικά και ονοματολογία χημικών ενώσεων από τον πατέρα μου, και η εμπειρία αυτή (παρόλο που μπορεί να είναι ΠΟΛΥ σπασαρχίδας ενίοτε) μου έδωσε να καταλάβω πόσο σημαντικό είναι να κάνω το ίδιο, σε χίλιες φορές μεγαλύτερη κλίμακα αν είναι δυνατόν.

 

Η άποψη πως οι εκπαιδευτικοί τα ξύνουν είναι τελείως εκτός πραγματικότητας και βασικά μου λέει ότι δεν έχεις προσωπική επαφή με κάποιον εκπαιδευτικό.

 

Δε λέω πως δεν υπάρχουν κακοί εκπαιδευτικοί. Είχα και γω τέτοιους. Γενικά όμως για τους εκπαιδευτικούς ισχύει το ίδιο που ισχύει και για όλα τα άλλα λειτουργήματα: οι περισσότεροι λειτουργοί έχουν θέληση και διάθεση και κάνουν ο,τι μπορούν υπό τις αντίξοες πολλές φορές συνθήκες στις οποίες είναι υποχρεωμένοι να λειτουργήσουν. Έμφαση στο τελευταίο, γιατί άμα το πάμε "αυτή είναι η δουλειά σου" τότε είναι πολύ εύλογο να απαντήσει ο εκπαιδευτικός (και γω έτσι θα απαντούσα σε κάποιον κακόπιστο) "για να κάνω τη δουλειά μου όμως πρέπει ο εργοδότης να μου παρέχει τις προϋποθέσεις, και αυτό δε συμβαίνει".

 

Τα μικρά παιδιά είναι σφουγγάρια για τη γνώση αν κάποιος μπορεί να τους την παρέχει. Κι αν αυτό γίνει από νωρίς με ενδιαφέροντα και διασκεδαστικό τρόπο, στη συνέχεια θα ψάχνουν να τη βρουν μόνα τους. Αυτό όμως γίνεται σε μικρή (προσχολική άντε αρχές δημοτικού) ηλικία. Αν έρθει ο γονιός που παρκάρει το παιδί μπροστά στην τηλεόραση να πει δάσκαλε δεν κάνεις τη δουλειά σου το παιδί είναι γιούχου η κατάλληλη απάντηση είναι μούτζα. Διπλή. Σα να έχεις κουβαλήσει τον τραυματία σέρνοντας μέχρι το νοσοκομείο και μετά να ζητάς τα ρέστα από τους γιατρούς που δεν τον έσωσαν.

 

Τώρα, δεν ξέρω βέβαια με ποιό μαγικό φίλτρο λύνεται το πρόβλημα, αλλά μπορώ να πω δύο από τα συστατικά που μου φαίνεται πως μπαίνουν μέσα όπως το έχω δει και το έχω σκεφτεί: sense of wonder και empowerment.

 

Το sense of wonder είναι απαραίτητο για να παρακινήσει το παιδί να μάθει. Όλα τα παιδιά ξέρουν π.χ. πέντε πράγματα για τους δεινόσαυρους. Γιατί; Προφανώς όχι γιατί θα τους είναι χρήσιμα ή επειδή συνειδητά αποφάσισαν να τα μάθουν. Αλλά επειδή ο δεινόσαυρος είναι μεγάλος και τρομερός και κάνει ΓΡΟΑΑΑΑΑΑΡ και ξέρεις πόσο μεγάλα δόντια έχει; Και πόσο μεγάλη ουρά; Η ουρά του είναι τόσο μεγάλη όσο δύο τρένα σαν αυτό που πήραμε χθες, θυμάσαι; Φαντάσου την ουρά του δεινόσαυρου μέσα στη σήραγγα του τρένου, θα ήταν πολύ αστεία, σαν τεράστο σκουλικάκι που σκάβει μέσα στη γη!

 

Αυτό εννοώ λοιπόν. Το να τροφοδοτεί κανείς τη φαντασία του παιδιού και να του δίνει έναυσμα να ανακαλύψει ακόμα περισσότερα επειδή του χρειάζονται για να επεκτείνει τα όρια της φαντασίας του. Πράγμα που προφανώς δε μπορεί να γίνει όταν φτάσουμε στο σημείο να πρέπει να του μάθουμε (σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα που προκύπτει από το πρόγραμμα, και όχι μόνο σε ένα παιδί αλλά σε 25) πώς βρίσκουμε τις ρίζες δευτεροβάθμιου πολυωνύμου.

 

Το empowerment είναι το χειροπιαστό αποτέλεσμα των γνώσεων που αποκτά το παιδί, το συναίσθημα που του μένει όταν εφαρμόζει αυτά που ξέρει και πετυχαίνει κάποιο αποτέλεσμα και πάνω απ' όλα, ξέρει πως το κατάφερε μόνο του με τις δυνάμεις του και τις γνώσεις του. Μπορεί να είναι κάτι τελείως χαζό. Τέτοια πράγματα λειτουργούν σα κύκλος ανάδρασης: κάνεις κάτι καλά, σου αρέσει το συναίσθημα του accomplishment, θέλεις να κάνεις κι άλλα πράγματα καλά, κλπ κλπ. Και λειτουργεί και ευεργετικά με έναν άλλο πολύ σημαντικό τρόπο: δημιουργεί στο παιδί εσωτερικευμένη αίσθηση της αξίας του, η οποία δεν κλονίζεται όταν δεν του κάνουν like στο facebook.

[Anorymous]

Δεν υπάρχει παιδιά το βλέπω από τον ξάδερφο μου ένα παιδί που καθόταν και μαθαίνει σκάκι και φωτογραφία ήταν πολύ καλός μαθητής και ήθελε να μαθαίνει νέα πράγματα και έπαιρνε μέρος σε διάφορους διαγωνισμούς είτε φωτογραφία είτε ποίησης κλπ κλπ.

 

Ε ελάχιστοι ήταν οι καθηγητές που μπορούσαν να του προσφέρουν πραγματική παιδεία και οι συμμαθητές του τον κοίταζαν σαν εξωγήινο.

[JohnTehGreek]

Στη δευτέρα λυκείου ένας καθηγητής μας είχε βάλει να δούμε το "Throne Of Blood" του Kurosawa.

Όλοι οι συμμαθητές μου ήταν κάπως του στυλ, "τι μας έβαλε να δούμε αυτή τη παλαιολιθική ταινία, είναι και ασπρόμαυρη, βαρεθήκαμε τη ζωή μας, δεν μας έβαζε κάνα action"

 

Το εκπαιδευτικό σύστημα φταίει για αυτή την αντίδραση, ή τα ίδια τα άτομα; Όπως δείχνει το παράδειγμα ο καθηγητής προσπάθησε να δώσει ένα παράδειγμα κουλτούρας στα παιδιά. Εκείνα όμως το απορρίψανε. Άρα ποιος είναι υπεύθυνος;

Μα βάζεις σε παιδιά Λυκείου kurosawa; Πάμε καθόλου καλά;

 

Πόσα από αυτά τα παιδιά μπορεί να είχαν κάποιο υπόβαθρο για να δούνε Kurosawa;

 

Ας κάνουν την δουλειά που πρέπει όπως πρέπει, τα βασικά δηλαδή και ας αφήσουν Kurosawa και λοιπούς.