Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε

[BlueBlade]

Fears to Fathom: Carson house // Ironbark Lookout

Τα τελευταία βράδια έπαιξα δυο από τα τέσσερα συνολικά επεισόδια της (σχετικά) νεας σειράς Fears of Fathom. Μιλάμε για παιχνίδια παραγωγής ενός ανθρώπου, που το κάθε επεισόδιο βασίζεται σε ιστορίες που λαμβάνει από χρήστες. Το Carson house πχ αφορά μια ιστορία home invasion και το Ironbark Lookout μια ιστορία από την μεριά ενός δασοφύλακα σε ένα δάσος όπου έχουν αναφερθεί εξαφανίσεις παιδιών πρόσφατα.

Προσωπικά βρήκα την νέα μου αγαπημένη σειρά στο κομμάτι του τρόμου. Παιχνίδι που σου χτίζει την ατμόσφαιρα σταδιακά και σου δημιουργεί ένα συναίσθημα άγχους και φόβου χωρίς να έχει ανάγκη από ηλίθια jumpscares. Επίσης βρήκα αυτό που έψαχνα και δεν έβρισκα ποτέ σε παιχνίδια τρόμου, τον ρεαλισμό.

Το σενάριο δεν περιλαμβάνει φαντάσματα και δαίμονες, αλλά κανονικούς ανθρώπους και καταστάσεις που αν και ναι μεν είναι τραβηγμένες, θα μπορούσαν κανονικά να συμβούν στον καθένα μας. Ταυτόχρονα, το παιχνίδι ακολουθεί μια μη - γραμμική συνταγή στα σημεία και χρησιμοποιεί ελάχιστα scripted events.

Παραδειγμα, ο δολοφόνος κάνει μια κίνηση και πας να κοιτάξεις τι έγινε, αν αρχίζεις να κάνεις βόλτες μπορεί εύκολα να πέσεις πάνω του εκεί όπου κρύβεται και πρακτικά να φας Game Over (μαζί με καρδιακό). Ή πχ μπορεί να σου έρθει ειδοποίηση ότι υπάρχει κίνηση στην κάμερα και αν παρατηρήσεις γρήγορα να τον δεις να περπατάει στο βάθος προς μια κατεύθυνση, να ακούς τα βήματα του στο σπίτι κτλ. 

Το παιχνίδι προσωπικά με ζόρισε αρκετά. Πέρα απο φόβο μου προκάλεσε και άγχος, ανησυχία κτλ. Συναισθήματα που έχω να νιώσω από εποχές Amnesia Dark Descent. 

Υ.Γ 1) Γούστα είναι αυτά, μπορεί κάποιος να μην νιώθει από αυτό το είδος τρόμου, όπως και εγώ πχ που με παιχνίδια Jumpscare festivals οπως το Outlast δεν καταλαβαίνω τίποτα.

Υ.Γ 2) Το πρώτο επεισόδιο ειναι δωρέαν, προτείνω σίγουρα μια δοκιμή.

Επεξ/σία 3 Ιουλίου 2024 από BlueBlade

[EmiyaKiritsugu]

Τι να πρωτοπεί κανείς για αυτό το DLC. Μας ήρθε η fromsoftware με ένα ολόκληρο παιχνίδι και μας το βάφτισε DLC.
Εκεί που νομίζαμε ότι στο base game είχε πίασει ένα Peak στο Art direction και στα boss design έρχεται στο Shadow of the erdtree και πάει ακόμα πιο ψηλά. Γενικά έχει ανεβάσει πολύ τον πήχη η Fromsoftware όχι μόνο σαν DLC αλλά και σαν παιχνίδι γιατι ας μη γελιόμαστε δεν είναι DLC αυτο το πράγμα.

Έχοντας λοιπόν νικήσει δύο boss(Radahn και Mohg) έχουμε την δυνατότητα από την αρένα του Mohg να πίασουμε το χέρι του Miquella και να μεταφερθούμε στo Land of Shadow έναν εντελώς καινούργιο χάρτη που απο την πρώτη ματιά φαίνεται να έχει να μας δώσει πολλές ώρες εξερεύνησης. Το DLC αντιμετωπίζει διαφορετικά το level scaling από το base game με ένα καινούργιο mechanic τα Shadow realm blessings τα οποία είτε είναι τα Scadutree Fragments τα οποία μας ανεβάζουν το πόσο damage σκάμε στα τέρατα καθώς ανεβάζει και τις άμυνες μας, είτε τα revered spirit ashes τα οποία δυναμώνουν τα summon μας πχ mimic tear σε πολλούς δεν αρέσει αλλά δίνει κίνητρο για εξερεύνηση και δεν επιτρέπει απλά να κάνεις speedrun τα boss επειδή είσαι 500 level.

Αυτό που ξεχωρίζει στο level design του open world είναι ότι ο χάρτης δίνει ένα verticality κυριολεκτικά είναι η μια περιοχή πάνω στην άλλη και οι περιοχές ενώνονται πολλές φορές με άλλες άκυρες περιοχές που ποτέ δεν θα φανταζόσουν ότι είναι ο σωστός δρόμος, επίσης πλέον νιώθεις ότι είναι πιο γεμάτος ο κόσμος περισσότεροι εχθροί περισσότερα camps κτλ. Τα Legacy dungeon είναι πολύ καλά δομημένα με την εξαίρεση ότι κάποια νιώθεις ότι τελειώνουν πολύ γρήγορα. Το DLC επίσης φέρνει καινούργιους εχθρούς και boss, η ποικιλία των εχθρών δεν απογοητεύει αλλά εκεί που ξεχωρίζει είναι στα Boss τα οποία είναι επικά και πανέμορφα εκτός από το τελευταίο που χωρίς σποιλς θα πω ότι είναι από τις χειρότερες εμπειρίες σε souls παιχνίδι. Ένα παράπονο θα ήταν ότι πολλά boss δεν έχουν cutscene θα μπορούσαν να βάλουν έστω ένα introduction.

  Έχει γίνει απίστευτη δουλειά στο art direction απο όπου και να το κοιτάξεις το παιχνίδι είναι σαν ένα κινούμενο έργο τέχνης γενικά παραδίδει σεμινάρια στο art direction χρόνια τώρα η FromSoftware και ανεβάζει όλο και πιο ψηλά τον πήχη. To Soundtrack ακόμα μια φορά σε παιχνίδι της fromsoftware σπέρνει και είναι όσο επικό θα έπρεπε να είναι σε ένα τέτοιου είδους παιχνίδι. Πολύ σωστή δουλεία έχει γίνει και στους διαλόγους των npc σε αρκετές περιπτώσεις υπάρχουν interaction μεταξύ τους και οι διάλογοι και το voice acting είναι απο άλλο πλανήτη. Το DLC αξίζει κάθε ευρώ η διάρκεια του είναι χωρίς υπερβολές ίσως και παραπάνω από ΑΑΑ τίτλους των 80 ευρώ. Για να τελειώσει το και κάλα ριβιού μου, θα πω ότι το Shadow of the erdtree εαν ήταν stand alone dlc και δεν χρειαζόταν το παιχνίδι για να το παίξεις θα έβγαινε game of the year άνετα. Για τέτοια ποιότητα μιλάμε. 

Επεξ/σία 13 Ιουλίου 2024 από EmiyaKiritsugu

[EmiyaKiritsugu]

Ένα άριστο third person shooter souls like παιχνίδι βελτιωμένο σε όλα σε σχέση με το προηγούμενο. Γενικά δεν αλλάζει πολύ την συνταγή στο gameplay που είχε και το προηγούμενο, αλλάζει όμως απίστευτα το εικαστικό κομμάτι καθώς το art direction είναι απίστευτα όμορφο, πολύ καλοφτιαγμένο είναι και το level design όπως και οι τοποθετήσεις των εχθρών. Και τα boss όλα πολύ καλοδουλεμένα και με πολύ δυνατό Design. Το παιχνίδι είναι δύσκολο όπως θα περίμενε κανείς από ένα παιχνίδι που ακολουθεί τα souls like βήματα επίσης είναι και πολύ rewarding. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι κάθε φορά που κάνεις refresh το campaign είναι όλα διαφορετικά(bosses, περιβάλλοντα, loot). Θα χρειαστεί πολλά refresh για να δει και να κάνει κανείς τα πάντα στο παιχνίδι. Ακολουθεί γενικά μια randomizer φιλοσοφία για να γίνει πιο ενδιαφέρον το replayability. Έχει πολύ ωραία γραφικά, πολύ καλό είναι και το soundtrack όπως και η ατμόσφαιρά γενικά του παιχνιδιού. 

Ο παίκτης στην αρχή διαλέγει ένα class με βάση του τι θέλει να παίξει καθώς το κάθε class έχει αλλά skills, perks και mods. Βέβαια δεν είναι όλα ανοιχτά από την αρχή καθώς θα χρειαστεί να τελειώσουν κάποια "questline" για να ανοίξουν όλα τα classes. Μόλις ξεκλειδώσει ο παίκτης κάποιο class μπορεί να το αλλάξει επί τόπου.
Απο gear έχουμε ένα σωρό όπλα, όπου κάποια είναι πολύ unique τόσο σε εμφάνιση όσο και στην χρήση τους καθώς και πάρα πολύ καλές πανοπλίες, κάποιες από τις οποίες ξεκλειδώνουν ανάλογα με τα classes που έχει ανοίξει ο παίκτης.

Αυτό που ξεχωρίζει στο Remnant 2 είναι το γεγονός ότι μπορείς να το παίξεις co-op από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς boundaries και με shared loot κάτι το οποίο δεν υπάρχει σε κανένα souls like τίτλο. Ανεβαίνει εννοείται και η δυσκολία στον κόσμο όταν είναι περισσότερα άτομα οπότε δεν χάνει ο παίκτης δυσκολία.

Η ιστορία δεν είναι κάτι το τόσο σπουδαίο προσπαθεί στην αρχή να στήσει λίγο τους χαρακτήρες αλλά κάπου στη μέση του παιχνιδιού έχεις ξεχάσει τα πάντα και τους πάντες και το μόνο που θες να κάνεις είναι να σκοτώνεις bosses και τέρατα. Γενικά δεν είναι το δυνατό σημείο του παιχνιδιού η ιστορία ξεχνάς όλους τους χαρακτήρες μέχρι σχεδόν και τον σκοπό σου..

Στο PC που το έπαιξα εγώ κάποια θεματάκια με stutters και Fps drops τα είχε. Οχι όμως σε ενοχλητικό βαθμό.

Το παιχνίδι αυτή την στιγμή στην τιμή που παίζει αξίζει κάθε του ευρώ και είναι σίγουρο ότι θα σας κρατήσει πάρα πολλές ώρες απασχολημένους.

Επεξ/σία 19 Ιουλίου 2024 από EmiyaKiritsugu

[Despotas]

Jusant

Πρόκειται για 3rd person παιχνίδι αναρρίχησης από τους δημιουργούς των Life is Strange.

Ατμόσφαιρα-γραφικά-ήχος είναι σε καλά επίπεδα. Γενικά είναι μια χαλαρή εμπειρία το συγκεκριμένο.

Δεν υπάρχει speech, η ιστορία διαδραματίζεται μέσα από τα διάσπαρτα notes που βρίσκεις. Σϊγουρα δεν θα αρέσει σε όλους αυτό το διάβασμα, οπότε μπορείτε απλά να συνεχίσετε το σκαρφάλωμα.

Προτείνω μόνο με controller, ο χειρισμός θέλει μια συνήθεια και σε μερικά σημεία δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις την πορεία που πρέπει να ακολουθήσεις.

Ωστόσο με κράτησε για τις 6-7 ώρες του χωρίς να κουράσει. Είναι και στο Gamepass που σαφώς ταιριάζει σε τέτοιους μικρούς σε διάρκεια τίτλους.

Κάτι διαφορετικά από τα συνηθισμένα που πιστεύω αξίζει ένα πέρασμα. Από μένα 8/10.

Flashback 2

Το 1ο Flashback είναι παιχνίδι-σταθμός για την εποχή του. Αυτό απλά δεν χρειαζόταν..

Γραφικά-ήχος είναι ανεκτά αλλά το παιχνίδι, παρά το τελευταίο patch, δεν σε ελκύει.

Η μάχη δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, απλά πυροβολείς τους χαζούς εχθρούς που στέκονται γύρω σου με το μοναδικό όπλο που έχεις και δεν αλλάζει σε όλο το παιχνίδι..Η στόχευση επίσης δεν είναι πάντα εκεί που περιμένεις.

Κατά διαστήματα εμφανίζονται power-ups με χρονικό περιορισμό..Όχι πως χρειάζονται ιδιαίτερα, εδώ και η ασπίδα είναι ψιλοάχρηστη.

Υπάρχει μια υποτυπώδης εξερεύνηση σε κάποια σημεία αλλά το παιχνίδι είναι γραμμικό. Ακόμη και έτσι, η ιστορία δεν σε κρατάει, απλά το προχωράς για να τελειώσει το μαρτύριο της μάχης και οι διάλογοι B-movie.

Δεν ξέρω επίσης ποιός σκέφτηκε τα σημεία με τη μοτοσυκλέτα..

Γενικά μια πρόχειρη και χωρίς νόημα κυκλοφορία. 5/10.

[e-tic]

Dune: Spice Wars

Ξεκαθαρίζω οτι είμαι fan του κόσμου που δημιούργησε ο Frank Herbert και ότι έχει σχέση με αυτόν με κεντρίζει και μου αρέσει, ακόμα και αυτά που έχουν θαφτεί απο τις κριτικές, όπως η ταινία του 1984 και η μίνι σειρά του 2000. Όσον αφορά τα παιχνίδια, έχω παίξει όλα της σειράς, απο το πρώτο adventure Dune του 1992 και το RTS Dune II που βγήκε την ίδια χρονιά μέχρι το "πρ'οσφατο" Emperor: Battle for Dune του 2001. Έκτοτε υπήρξε σιγή ασυρμάτου και η προσμονή για κάτι νέο ικανοποιούταν απο τις καταπληκτικές δουλειές που κάναν οι ομάδες GruntMods και OpenRA αναστήνοντας το καλύτερο, μέχρι πρότινως, παιχνίδι της σειράς, το Dune 2000.

Και κάποια στιγμή, κάπου εκεί στο hollywood, κάποιος είχε την φώτιση να επαναδημιουργήσει τον κόσμο του Dune στην μεγάλη οθόνη και να δημιουργήσει ένα hype που οδήγησε στην δημιουργία και καινούριου παιχνιδιού! Την δημιουργία ανέλαβε η Shiro Games, η εταιρεία που μας έδωσε πριν λίγα χρόνια και το πολύ ωραίο Northgard, την λογική του οποίου και χρησιμοποίησε και στο Dune: Spice Wars. Πρόκειται λοιπόν για ένα 4Χ strategy game που ξεφεύγει αρκετά απο τον τρόπο που παιζόντουσαν τα παλιά RTS αλλά αποδίδει καταπληκτικά την σκοτεινιά, την ίντριγκα και την ατμόσφαιρα των βιβλίων του Frank Herbert, με την μουσική του επένδυση, τα γραφικά, τα -ελάχιστα- animation  κτλ.

Το παιχνίδι δεν εστιάζει στο να δημιουργήσεις έναν τεράστιο στρατό και να κατατροπώσεις τον αντίπαλο, καθώς υπάρχουν πολλοί τρόποι να κερδίσεις (Δολοφονίες, κατακτήσεις περιοχών, πολιτική επιβολή). Το πολύτιμο spice δεν είναι το μόνο αγαθό που υπάρχει καθώς ο παίκτης θα πρέπει να ισορροπήσει τις κινήσεις του ώστε να μπορεί να παράγει 6-7 διαφορετικά αγαθά που το κάθε ένα τον βοηθάει σε διαφορετικό τομέα, ανάλογα και την στρατηγική που έχει επιλέξει να ακολουθήσει.

Οι αναβαθμίσεις που προσφέρει είναι χωρισμένες σε 4 τομείς και βελτιώνουν την απόδοση στρατιωτικών μονάδων, ταχύτητα δημιουργίας αγαθών και την αποτελεσματικότητα στην πολιτική. Οι επιλογές είναι πάρα πολλές και η κάθε αποστολή που δίνει διαφορετικό στόχο σε αναγκάζει να χρησιμοποιείς κάθε φορά άλλη τακτική.

Οι οίκοι που είναι διαθέσιμοι για campaign είναι οι κλασσικοί Atreides και Harkonnen ενώ οι καινούριες προσθήκες είναι οι Corrino, Ecaz και Vernius (προσφέρονται ως DLC) ενώ σε skirmish και kanly duel υπάρχει η δυνατότηα να επιλλεχθούν οι Smugglers και οι Fremen. Κάθε οίκος έχει τα δικά του πλεονεκτήματα που και αυτά σε αναγκάζουν να προσαρμόσεις το στυλ παιχνιδιού σου ώστε να μπορέσεις να τα εκμεταλευτείς στο έπακρο.

Το παιχνίδι έχει ένα πολύ ρηχό tutorial, οπότε κάποιος που δεν έχει εμπειρία σε 4Χ strategy games θα δυσκολευτεί λίγο. Εγώ έπαιξα και έχασα 3-4 φορές στην πρώτη πίστα του campaign των Atreides μέχρι να καταλάβω τους μηχανισμούς και την λογική του παιχνιδιού, αλλά μετά ήταν απόλαυση. Έγραψα 180 ώρες παιχνιδιού μέχρι να τελειώσω όλα τα campaigns στο 100%, πιάνοντας όλους τους στόχους νίκης και κατακτώντας ολόκληρο τον χάρτη, και θα συνεχίσω να παίζω ακόμα σε skirmish/kanly duel modes.

Για τους fans του κόσμου του Dune και των strategy games, αυτό το παιχνίδι αξίζει κάθε cent.

[zionn92]

Στις 31/7/2024 στις 5:53 ΜΜ, e-tic είπε

Dune: Spice Wars

Ξεκαθαρίζω οτι είμαι fan του κόσμου που δημιούργησε ο Frank Herbert και ότι έχει σχέση με αυτόν με κεντρίζει και μου αρέσει, ακόμα και αυτά που έχουν θαφτεί απο τις κριτικές, όπως η ταινία του 1984 και η μίνι σειρά του 2000. Όσον αφορά τα παιχνίδια, έχω παίξει όλα της σειράς, απο το πρώτο adventure Dune του 1992 και το RTS Dune II που βγήκε την ίδια χρονιά μέχρι το "πρ'οσφατο" Emperor: Battle for Dune του 2001. Έκτοτε υπήρξε σιγή ασυρμάτου και η προσμονή για κάτι νέο ικανοποιούταν απο τις καταπληκτικές δουλειές που κάναν οι ομάδες GruntMods και OpenRA αναστήνοντας το καλύτερο, μέχρι πρότινως, παιχνίδι της σειράς, το Dune 2000.

Και κάποια στιγμή, κάπου εκεί στο hollywood, κάποιος είχε την φώτιση να επαναδημιουργήσει τον κόσμο του Dune στην μεγάλη οθόνη και να δημιουργήσει ένα hype που οδήγησε στην δημιουργία και καινούριου παιχνιδιού! Την δημιουργία ανέλαβε η Shiro Games, η εταιρεία που μας έδωσε πριν λίγα χρόνια και το πολύ ωραίο Northgard, την λογική του οποίου και χρησιμοποίησε και στο Dune: Spice Wars. Πρόκειται λοιπόν για ένα 4Χ strategy game που ξεφεύγει αρκετά απο τον τρόπο που παιζόντουσαν τα παλιά RTS αλλά αποδίδει καταπληκτικά την σκοτεινιά, την ίντριγκα και την ατμόσφαιρα των βιβλίων του Frank Herbert, με την μουσική του επένδυση, τα γραφικά, τα -ελάχιστα- animation  κτλ.

Το παιχνίδι δεν εστιάζει στο να δημιουργήσεις έναν τεράστιο στρατό και να κατατροπώσεις τον αντίπαλο, καθώς υπάρχουν πολλοί τρόποι να κερδίσεις (Δολοφονίες, κατακτήσεις περιοχών, πολιτική επιβολή). Το πολύτιμο spice δεν είναι το μόνο αγαθό που υπάρχει καθώς ο παίκτης θα πρέπει να ισορροπήσει τις κινήσεις του ώστε να μπορεί να παράγει 6-7 διαφορετικά αγαθά που το κάθε ένα τον βοηθάει σε διαφορετικό τομέα, ανάλογα και την στρατηγική που έχει επιλέξει να ακολουθήσει.

Οι αναβαθμίσεις που προσφέρει είναι χωρισμένες σε 4 τομείς και βελτιώνουν την απόδοση στρατιωτικών μονάδων, ταχύτητα δημιουργίας αγαθών και την αποτελεσματικότητα στην πολιτική. Οι επιλογές είναι πάρα πολλές και η κάθε αποστολή που δίνει διαφορετικό στόχο σε αναγκάζει να χρησιμοποιείς κάθε φορά άλλη τακτική.

Οι οίκοι που είναι διαθέσιμοι για campaign είναι οι κλασσικοί Atreides και Harkonnen ενώ οι καινούριες προσθήκες είναι οι Corrino, Ecaz και Vernius (προσφέρονται ως DLC) ενώ σε skirmish και kanly duel υπάρχει η δυνατότηα να επιλλεχθούν οι Smugglers και οι Fremen. Κάθε οίκος έχει τα δικά του πλεονεκτήματα που και αυτά σε αναγκάζουν να προσαρμόσεις το στυλ παιχνιδιού σου ώστε να μπορέσεις να τα εκμεταλευτείς στο έπακρο.

Το παιχνίδι έχει ένα πολύ ρηχό tutorial, οπότε κάποιος που δεν έχει εμπειρία σε 4Χ strategy games θα δυσκολευτεί λίγο. Εγώ έπαιξα και έχασα 3-4 φορές στην πρώτη πίστα του campaign των Atreides μέχρι να καταλάβω τους μηχανισμούς και την λογική του παιχνιδιού, αλλά μετά ήταν απόλαυση. Έγραψα 180 ώρες παιχνιδιού μέχρι να τελειώσω όλα τα campaigns στο 100%, πιάνοντας όλους τους στόχους νίκης και κατακτώντας ολόκληρο τον χάρτη, και θα συνεχίσω να παίζω ακόμα σε skirmish/kanly duel modes.

Για τους fans του κόσμου του Dune και των strategy games, αυτό το παιχνίδι αξίζει κάθε cent.

Έλαβα το παιχνίδι χθες και είχα την ευκαιρία να παίξω μόνο λίγα λεπτά, αλλά μου άρεσε πολύ.

[alex84]

Thief : The Black Parade !!!

https://www.moddb.com/mods/thief-the-black-parade

Μόλις το ολοκλήρωσα...10 χορταστικές αποστολές με ατμόσφαιρα πάρα πολύ κοντά στο πρωτότυπο Thief : The Dark Project.

1000 μπράβο στα παιδιά που αφιέρωσαν ώρες και ώρες για την υλοποίηση αυτού του Mod.

Και βεβαίως 1000 φορές καλύτερο από το Thief 4 που το μόνο κοινό που έχει με την σειρά είναι το όνομα...

H πρόταση μου σε όποιον ψάχνει την παλιά μαγεία της εποχής 90-00's.

 

Επεξ/σία 21 Αυγούστου 2024 από alex84

[e-tic]

Prince of Persia - The lost crown

Επιστροφή στις ρίζες του 2D/2,5D platforming για ένα franchise που δεν είχαμε ακούσει εδώ και χρόνια, απο το 2010 και το Forgotten Sands. Πρόκειται για έναν δυνατό metroidvania τίτλο με ανά διαστήματα σκληρό και απαιτητικό platforming και έμφαση στα boss fights.

Το παιχνίδι διαδραματίζεται σε ένα ξεχασμένο περσικό κάστρο, πολύ όμορφα σχεδιασμένο, με πολλούς εχθρούς για μάχες, ανελέητα boss fights και αρκετούς γρίφους που για να τους λύσεις θα πρέπει να στραμπουλήξεις τα δάχτυλά σου επάνω στα πλήκτρα. Η ιστορία έχει κάτι απο sands of time αλλά με αρκετή παραλλαγή που το κάνει να μοιάζει σαν κάτι τελείως καινούριο.

Όπως όλα τα metroidvania έτσι και αυτό θέλει υπομονή όταν κολλάς και αρχίζεις να κάνεις κύκλους γιατί δεν ξέρεις που πρέπει να πας για να συνεχίσεις την ιστορία καθώς και όταν πεθαίνεις 5, 10, 100 φορές στην ίδια μάχη μέχρι να καταφέρεις να βρείς το τρωτό σημείο του αντιπάλου ή να εκτελέσεις τα κατάλληλα απο τα πάμπολα combo moves που προσφέρει το παιχνίδι.

Υπάρχουν αρκετά NPCs που μπορείς να αλληλεπιδράσεις και σου δίνουν side quests, ενώ το skill tree προσφέρει αναβαθμίσεις που σίγουρα βοηθάνε στην εξέλιξη του παιχνιδιού.

Το έπαιξα ευχάριστα, αν και κάποιες στιγμές ήθελα να πετάξω πληκτρολόγιο και οθόνη απο το μπαλκόνι, και περιμένω το επόμενο που έχει ανακοινωθεί, το The Rogue Prince of Persia.

[pirmen56]

Nobody wants to die: 7/10

First person adventure game με ΑΑΑ παρουσίαση ένεκα UE5 και προσεγμένου Art Deco στυλ(αλά Bioshock). Tαιριαστό αλλά παντελώς αδιάφορο soundtrack. Αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία και καλογραμμένο σενάριο αν και δεν είναι κάτι 100% πρωτότυπο. Εννοώντας αυτό που συμβαίνει στον πρωταγωνιστή και το οποίο δεν κατάφερα να βρω πειστικό ως ενδεχόμενο σε καμία παρεμφερή ταινία/σειρά. Θα έβαζα 8/10 αν δεν ήταν ένα ακόμη walking simulator με κάποια επιπλέον γκατζετάκια. Εκτός του ότι χαραμίστηκε εντελώς το concept του time manipulation, δεν θυμάμαι ούτε μια στιγμή που να χρειάστηκε να σκεφτώ τι πρέπει να κάνω.

[Voodooman]

Chorus

Είναι εκνευριστικό πώς μερικά παιχνίδια, πριν ακόμη κυκλοφορήσουν καλά-καλά, χαρακτηρίζονται ως "ΑΑΑ", "ΑΑ" κτλ. και είναι καταδικασμένα να πορευτούν με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Να λάβουν την δημοσιότητα που τους αναλογεί, το promotion που τους αναλογεί και εν πολλοίς να προδιαγραφεί η πορεία τους. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και το Chorus, ένα space combat sim που δεν άκουσα ποτέ όταν κυκλοφόρησε και ανακάλυψα τελείως τυχαία.

Μπορεί να φταίει η μακρόχρονη απουσία μου από τα space combat sims, το τελευταίο που έπαιξα ήταν το μετριότατο Star Wars Squadrons. To γεγονός πάντως είναι πως πρέπει να πάω πολύ πίσω για να θυμηθώ τόσο διασκεδαστικές μάχες στο διάστημα. Χρειάζονται γύρω στα 14-15 πλήκτρα για τον χειρισμό του αεροσκάφους σου, oι devs όμως με κάποιον τρόπο κατάφεραν να τον κάνουν απίστευτα ομαλό και φυσικό. Ακόμη και εγώ που δεν είμαι ακριβώς νεαρός, με ένα μέτριο, mainstream joystick κάνω μανούβρες τέτοιες που λέω "ώρε, τι έκανα ο θεός". Ένα μόνο σκάφος, λίγα αλλά τελείως διακριτά όπλα, 4 υπερδυνάμεις της ηρωίδας μας και διασκέδαση στο φουλ.

Το δεύτερο δυνατό κομμάτι για εμένα είναι η ιστορία. Η ηρωίδα είναι μια αυτομόλος που πάει με τους επαναστάτες, μάλλον τετριμμένο. Αλλά λίγο οι υπερδυνάμεις που ξεκλειδώνει, λίγο οι τύψεις της για αυτά που έχει κάνει, λίγο το "ζωντανό" σκάφος της και τα δικά του προβλήματα, με κρατάνει και θέλω να δω την κατάληξη.

Τεχνικά δεν έχω να πω και πολλά. Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια που τα γραφικά στα space combat sims έχουν πιάσει ταβάνι οπότε δεν έχω παράπονο, καταπληκτικοί κόσμοι, πολύ ωραία εφέ και ωραία σκάφη. Πολύ καλό soundtrack, ενώ βρήκα πολύ καλά και τα voiceovers, ιδίως της Nara.

Τα μειονεκτήματά του: Μόνο ένα σκάφος, αν και αυτό δικαιολογείται κάπως από το σενάριο, ενώ με τα κατάλληλα upgrades (αν φορτώσεις συγκεκριμένα ολόκληρα σετ οπλισμού έχεις κάποια bonuses) εφαρμόζεις και διαφορετικές τακτικές. Οι αποστολές εκτός σεναρίου είναι μονότονες και συνολικά το παιχνίδι είναι γραμμικό, πας όπου θέλεις, όποτε θέλεις, αλλά δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις και να ανακαλύψεις εκτός σεναρίου.

Είμαι λίγο πριν το τέλος (έχω γύρω στις 20 ώρες ως τώρα) και είναι κρίμα που δεν έχει και μεγάλο replayability. Αλλά ήδη ψάχνω για το επόμενο space sim και για ένα καλό joystick.

 

[Arkin]

Railbound[100%]

https://store.steampowered.com/app/1967510/Railbound

Μιας και ημουν στην αναζητηση ενος χαλαρωτικου παιχνιδιου επεσα πανω στο Railbound και απο τις πρωτες ακομα ωρες μπηκε πρωτο στη λιστα με τα καλυτερα indie παιχνιδια με κεντρικο theme τα τρενα. Δημιουργια της Afterburn ενος studio που απο το 2018 φτιαχνει ομορφα indie παιχνιδια με το δικο τους χαρακτηρα τα οποια σκοπο εχουν να χαλαρωσουν αλλα και να κανουν το μυαλο του παικτη να σκεφτει διαφορετικα. 

Το Railbound λοιπον το οποιο αποτελειται απο περιπου 250 levels αναμεσα σε 12 κοσμους + εναν Bonus και στους οποιους σε καθε εναν απο αυτους εχουμε ιδιαιτερο background με τη δικη του μουσικη και καθε νεος κοσμος ειναι πιο δυσκολος απο τον προηγουμενο με καποια απο τα οποια ειδικα μετα τον 8ο κοσμο πραγματικα σπαζοκεφαλιες. 

Σκοπος μας ενας. Να φτασουν τα τρενα στον προορισμο τους. Εμεις ειμαστε οι χτιστες οπου θα δημιουργουμε τις ραγες των τρενων σε καθε level. Ακουγεται απλο αλλα πιστεψτε με οσο προχωραμε θα μπουμε σε αρκετα περιεργα μονοπατια οπου θα πρεπει να σκεφτουμε εξω απο τη γυαλα αλλιως οι συγκρουσεις και ο κακος χαμος που θα επικρατησει σε καθε προσπαθεια των τρενων να φτασουν στον προορισμο τους δεν θα εχει προηγουμενο. 

Τα τρενα εχουν νουμερα πανω και θα πρεπει με αυτη τη σειρα να φτασουν εκει που πρεπει. Οι ραγες επισης με περιορισμενο αριθμο οποτε στα περισσοτερα levels θα ερθουν ισα ισα ενα λαθος και τελος σε καποια ομως θα μας περισσεψουν και αρκετα levels μπορουν να λυθουν με διαφορους τροπους δεν υπαρχει ενας προκαθορισμενος. Η φαντασια καθε παιχτη θα μπει σε μεγαλα τεστ και προς το τελος σιγουρα θα υπαρξουν και πολυωρα σκαλωματα εκει κρυβετε η μαγεια ομως.

Τα γραφικα ομορφα γεματα χρωμα και απλα με την αμεσοτητα των κινησεων μας ακαριαια και υπαρχει και κουμπι για αναιρεση το οποιο βοηθαει πολυ. Σιγουρα θα υπαρξουν πολλα trial and error αλλα μολις βρουμε την ακρη σε ενα πολυ δυσκολο level η ικανοποιηση ειναι μεγαλη. 

44 ωρες μου πηρε για να περασω ολα τα levels μαζι με τα bonus και το secret και πιστευω οτι εχει και replayability ειδικα των τελευταιων κοσμων οι οποιοι επιδεχονται ποικιλους τροπους επιλυσης. Το προτεινω 100% αν ειστε και εσεις παιχτες που αγαπατε τα παιχνιδια γριφων αλλα και των τρενων σαν τον Sheldon Cooper τοτε αυτο το παιχνιδι θα το λατρεψετε. Μπραβο στην Afterburn για το μερακι της μιας και το παιχνιδι βγηκε με 8 worlds και προσθεσαν ακομα 5 μεχρι σημερα και μπραβο και για το ποσο εξυπνα ειναι καποια levels τα οποια θα φτασουν καθε παιχτη στα ορια του. 9.5/10

Παρακατω φωτογραφιες απο το παιχνιδι

https://postimg.cc/gallery/qrsPvMF

[Despotas]

Στις 27/9/2024 στις 10:32 ΠΜ, Voodooman είπε

Chorus

Είναι εκνευριστικό πώς μερικά παιχνίδια, πριν ακόμη κυκλοφορήσουν καλά-καλά, χαρακτηρίζονται ως "ΑΑΑ", "ΑΑ" κτλ. και είναι καταδικασμένα να πορευτούν με αυτόν τον χαρακτηρισμό. Να λάβουν την δημοσιότητα που τους αναλογεί, το promotion που τους αναλογεί και εν πολλοίς να προδιαγραφεί η πορεία τους. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκει και το Chorus, ένα space combat sim που δεν άκουσα ποτέ όταν κυκλοφόρησε και ανακάλυψα τελείως τυχαία.

Μπορεί να φταίει η μακρόχρονη απουσία μου από τα space combat sims, το τελευταίο που έπαιξα ήταν το μετριότατο Star Wars Squadrons. To γεγονός πάντως είναι πως πρέπει να πάω πολύ πίσω για να θυμηθώ τόσο διασκεδαστικές μάχες στο διάστημα. Χρειάζονται γύρω στα 14-15 πλήκτρα για τον χειρισμό του αεροσκάφους σου, oι devs όμως με κάποιον τρόπο κατάφεραν να τον κάνουν απίστευτα ομαλό και φυσικό. Ακόμη και εγώ που δεν είμαι ακριβώς νεαρός, με ένα μέτριο, mainstream joystick κάνω μανούβρες τέτοιες που λέω "ώρε, τι έκανα ο θεός". Ένα μόνο σκάφος, λίγα αλλά τελείως διακριτά όπλα, 4 υπερδυνάμεις της ηρωίδας μας και διασκέδαση στο φουλ.

Το δεύτερο δυνατό κομμάτι για εμένα είναι η ιστορία. Η ηρωίδα είναι μια αυτομόλος που πάει με τους επαναστάτες, μάλλον τετριμμένο. Αλλά λίγο οι υπερδυνάμεις που ξεκλειδώνει, λίγο οι τύψεις της για αυτά που έχει κάνει, λίγο το "ζωντανό" σκάφος της και τα δικά του προβλήματα, με κρατάνει και θέλω να δω την κατάληξη.

Τεχνικά δεν έχω να πω και πολλά. Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια που τα γραφικά στα space combat sims έχουν πιάσει ταβάνι οπότε δεν έχω παράπονο, καταπληκτικοί κόσμοι, πολύ ωραία εφέ και ωραία σκάφη. Πολύ καλό soundtrack, ενώ βρήκα πολύ καλά και τα voiceovers, ιδίως της Nara.

Τα μειονεκτήματά του: Μόνο ένα σκάφος, αν και αυτό δικαιολογείται κάπως από το σενάριο, ενώ με τα κατάλληλα upgrades (αν φορτώσεις συγκεκριμένα ολόκληρα σετ οπλισμού έχεις κάποια bonuses) εφαρμόζεις και διαφορετικές τακτικές. Οι αποστολές εκτός σεναρίου είναι μονότονες και συνολικά το παιχνίδι είναι γραμμικό, πας όπου θέλεις, όποτε θέλεις, αλλά δεν υπάρχουν και πολλά να κάνεις και να ανακαλύψεις εκτός σεναρίου.

Είμαι λίγο πριν το τέλος (έχω γύρω στις 20 ώρες ως τώρα) και είναι κρίμα που δεν έχει και μεγάλο replayability. Αλλά ήδη ψάχνω για το επόμενο space sim και για ένα καλό joystick.

 

Θα συμφωνήσω. Το παιχνίδι δυστυχώς δεν έλαβε την αναγνώριση που του άξιζε. Είχα διασκεδάσει και εγώ μέχρι το τέλος αλλά το παράτησα στην τελευταία αποστολή γιατί έσπαγε νεύρα και το είδα στο Youtube.

Θεωρώ και εγώ πως λείπουν τέτοια παιχνίδια πλέον.

[Despotas]

Nobody Wants to Die

Θα συμφωνήσω με ότι έγραψε ο @pirmen56.

Γραφικά-ατμόσφαιρα είναι πολύ καλά και προσωπικά μου άρεσε η μουσική.

Επίσης καλή δουλειά στο voice acting από τους πρωταγωνιστές.

Το παιχνίδι είναι ένα first-person adventure 5-6 ωρών χωρίς inventory. Έχει ενδιαφέρον η χρήση των gadget και η ιστορία επίσης. Απλά το gameplay είναι απλοϊκό χωρίς δυσκολία όπως αναφέρθηκε.

Για νέο developer είναι καλή δουλειά, συμφωνώ για ένα καλό 7/10.

American Arcadia

Εξαιρετικό indie από τους δημιουργούς του επίσης καλού Call to the Sea. Διάρκεια 6-7 ώρες.

Πρόκειται για μίξη 2,5D platform και first person adventure-puzzle με 2 πρωταγωνιστές.

Σε κάποια σημεία μάλιστα τους χειρίζεσαι ταυτόχρονα κάτι που έχουν πετύχει πολύ καλά.

Ατμόσφαιρα-art style τα βρήκα πολύ ταιριαστά και επίσης εξαιρετική μουσική και voice acting.

Η ιστορία θυμίζει Truman Show. Δεν γράφω περισσότερα λόγω spoiler αλλά έχει γίνει καλή δουλειά στο σενάριο και την όλη εξέλιξη.

Κάποια σημεία μπορεί να κολλήσετε λίγο γιατί δεν είναι ξεκάθαρη η επόμενη κίνηση αλλά δεν είναι κάτι ενοχλητικό.

Προσωπικά μου άρεσε πολύ και μου φάνηκε μια φρέσκια ιδέα μέσα σε όλη αυτή την επανάληψη που κυκλοφορεί.

9/10.

Επεξ/σία 16 Οκτωβρίου 2024 από Despotas

[e-tic]

Portal Reloaded

Ένα standalnone mod για το Portal στο οποίο ο παίκτης πέρα απο τις δύο κλασικές πύλες μπορεί να φτιάξει και μια τρίτη η οποία τον ταξιδέυει στον χρόνο. Υπάρχει η υπο προϋποθέσεις δυνατότητα μεταφοράς αντικειμένων απο την μια διάσταση στην άλλη, κάτι που απαιτείται στην πλειοψηφία των δωματίων, και η διατήρηση στο μέλλον των πυλών που έχουν δημιουργηθεί στο παρελθόν. Αυτή η πύλη προσθέτει μια επιπλέον δυσκολία αφού αναγκάζει τον παίκτη να σκεφτεί σε ένα επιπλέον επίπεδο σε σχέση με το συνηθισμένο portal. Έχει 25 ωραία δωμάτια τα οποία συνολικά χρειάζονται περίπου 8 ώρες παιχνιδιού για να λυθούν.

 

Portal Stories: MEL

Άλλο ένα απο τα πολλά standalone mods του Portal που έχουν αρχίσει να βγαίνουν τελευταία στο Steam. Δεν προσθέτει κάποιο καινούριο χαρακτηριστικό, όπως το reloaded, αλλά τα puzzle είναι αρκετά δύσκολα και θέλουν υπομονή και επιμονή για να λυθούν. Μετά απο παράπονα παικτών για την αυξημένη δυσκολία έφτιαξαν και μια πιο lite έκδοση (story mode) με πιο απλουστευμένα puzzle, αλλά προσωπικά δεν βρήκα τα κανονικά puzzle αδιανόητα δύσκολα ώστε να δικαιολογήσω αυτή την κίνηση των δημιουργών και τα παράπονα των άλλων παικτών. Σε σχέση με το Reloaded αυτό το ευχαριστήθηκα περισσότερο.

[BlueBlade]

Silent Hill 2 Remake

Silent Hill 2 Remake

Ήρθε η στιγμή που τελείωσα ένα παιχνίδι ορόσημο στο gaming, που δεν είχα παίξει στην εποχή του, και που αργότερα προσπάθησα μέσα από emulators χωρίς επιτυχία μιας και τα γραφικά του για εμένα τουλάχιστον είχαν παλιώσει υπερβολικά. Περίμενα χρόνια ένα Remake, επειδή στα μάτια μου δεν γινότανε σε μια εποχή που γεμίσαμε Remakes, να μην έβγαινε και ένα για αυτό το παιχνίδι. Τελικά ανταμείφθηκα για την αναμονή μου.

Τερματίζοντας το παιχνίδι, κατάλαβα προς τι αυτός ο πανικός που είχε δημιουργηθεί, γιατί έγινε σημείο αναφοράς στο Gaming αλλά και στην Pop κουλτούρα γενικά μιας και ακόμα και σήμερα, θα δεις μια ταινία ή άπειρα παιχνίδια να βγάζουν ένα άρωμα Silent Hill.

Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι ίσως από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη που έχω βιώσει. Σε βυθίζει σε ένα μόνιμο άγχος, θλίψη και γενικά σε κάνει να νιώθεις "άβολα" στο περισσότερο κομμάτι και να σε έχει στην τσίτα. Ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα από τα σημερινά Horror παιχνίδια τα οποία πρακτικά μοιάζουν να είναι ίδια, με παρόμοια ιστορία (πραγματικά δε μπορώ άλλο φαντάσματα, δαίμονες και εξορκισμούς), ρηχό σενάριο και ατελείωτα Jump scare χωρίς λόγο και αιτία. 

Το σενάριο του παιχνιδιού είναι και το δυνατό του κομμάτι. Δένεσαι με τους χαρακτήρες, νιώθεις τον πόνο και την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Το τελείωσα λίγες μέρες πριν και ακόμα κάθομαι και ψάχνω στο Internet για λεπτομέρειες που ίσως έχασα και φυσικά ψήνομαι όλο και περισσότερο για NG+.

Το Remake το βρήκα εξαιρετικό, εκτός από τα τεχνικά προβλήματα που είχε και που με ανάγκασαν να χαλάσω 1-2 βράδια σε troubleshooting, διάφορα guides κτλ. Από εκεί και πέρα όμως το παιχνίδι είναι πανέμορφο και οι Devs μπορέσανε και "ανοίξανε" παραπάνω το παιχνίδι, με σεβασμό στο αρχικό.

Για να μην τα πολυλογώ, το παιχνίδι θα αγοραστεί και στο Ps5 σίγουρα για να το έχω και σε κουτί στην συλλογή μου.

Το πιο εύκολο 10/10 που έχω δώσει εδώ και χρόνια.