Τι τερμάτισα πρόσφατα και πώς μου φάνηκε (Console Games Version)

[Charismo]

Με καθυστέρηση πάνω από 20 χρόνια και αν σκεφτούμε πως δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε PAL κονσόλες τερμάτισα χθες το Xenogears.

Το παιχνίδι είναι ένα κλασικό JRPG με turn based mechanics, ωστόσο τα skills που σου προσφέρει έχουν αρκετά ιδιαίτερο χαρακτήρα και μορφή combo. Όταν δε, μπουν στο παιχνίδι και τα Gears που είναι τεράστια robot τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ιδιαίτερα. Αν και δεν είναι πολύ δύσκολο, έχει το μειονέκτημα (ίσως και λόγω ηλικίας) πως μπορεί πρακτικά να σε κάνει lock από τη συνέχεια αν φτάσεις σε κάποιο boss ή dungeon χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό και skillset. Γι'αυτό το λόγο προτείνονται πολλαπλά saves.

Ένα στοιχείο που δεν έχει "γεράσει" τόσο καλά είναι το platforming που εισάγει το παιχνίδι σε κάποια σημεία και το οποίο λόγω του κακού σχεδιασμού με έκανε μια-δυο φορές να θέλω να το αφήσω σε συνδυασμό με την προβληματική του κάμερα. Ευτυχώς ωστόσο δεν το έκανα.

Και λέω ευτυχώς γιατί όσο προβληματικό κι αν είναι σε σημεία το gameplay, φτάνουμε στο μεγάλο χαρτί του Xenogears που είναι το story. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ όσον αφορά την πολυσύνθετη θεματολογία που θίγει, αλλά είναι σίγουρα από τα πιο "βαθιά" παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Ενώ ξεκινάει αρκετά χαλαρά και σου δίνει την εντύπωση πως είναι ένα κλασικό JRPG της Square, κάπου στα μισά τα γυρίζει όλα τούμπα και απορείς τι είναι αυτό που βιώνεις. Από την πολιτική ίντριγκα, μέχρι τη θεοκρατία και τη σχέση των θείων με τον άνθρωπο, αγγίζει πολλά taboo θέματα τα οποία δεν νομίζω να τολμούσε να εξιστορήσει κανείς το 2024. Γίνονται αναφορές σε δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς, παιδεραστίες, κανιβαλισμούς σε βαθμό που απ'ότι διάβασα όταν είχε κυκλοφορήσει κάποιοι δυτικοί μεταφραστές παράτησαν το παιχνίδι επειδή ήταν "βγαλμένο από την κόλαση".

Δυστυχώς οι τρόποι για να το παίξει κανείς τώρα πια είναι ελάχιστοι. (Βασικά μόνο μέσω NTSC PS1 ή emulator) 

Όπως και να έχει αν σας δοθεί η ευκαιρία δοκιμάστε το και προσπαθήστε να συγχωρήσετε το rough gameplay του, γιατί ως ιστορία το αξίζει και με το παραπάνω.

[chrisde]

Στις 23/4/2024 στις 2:22 ΜΜ, Charismo είπε

Με καθυστέρηση πάνω από 20 χρόνια και αν σκεφτούμε πως δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε PAL κονσόλες τερμάτισα χθες το Xenogears.

Το παιχνίδι είναι ένα κλασικό JRPG με turn based mechanics, ωστόσο τα skills που σου προσφέρει έχουν αρκετά ιδιαίτερο χαρακτήρα και μορφή combo. Όταν δε, μπουν στο παιχνίδι και τα Gears που είναι τεράστια robot τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ιδιαίτερα. Αν και δεν είναι πολύ δύσκολο, έχει το μειονέκτημα (ίσως και λόγω ηλικίας) πως μπορεί πρακτικά να σε κάνει lock από τη συνέχεια αν φτάσεις σε κάποιο boss ή dungeon χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό και skillset. Γι'αυτό το λόγο προτείνονται πολλαπλά saves.

Ένα στοιχείο που δεν έχει "γεράσει" τόσο καλά είναι το platforming που εισάγει το παιχνίδι σε κάποια σημεία και το οποίο λόγω του κακού σχεδιασμού με έκανε μια-δυο φορές να θέλω να το αφήσω σε συνδυασμό με την προβληματική του κάμερα. Ευτυχώς ωστόσο δεν το έκανα.

Και λέω ευτυχώς γιατί όσο προβληματικό κι αν είναι σε σημεία το gameplay, φτάνουμε στο μεγάλο χαρτί του Xenogears που είναι το story. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ όσον αφορά την πολυσύνθετη θεματολογία που θίγει, αλλά είναι σίγουρα από τα πιο "βαθιά" παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Ενώ ξεκινάει αρκετά χαλαρά και σου δίνει την εντύπωση πως είναι ένα κλασικό JRPG της Square, κάπου στα μισά τα γυρίζει όλα τούμπα και απορείς τι είναι αυτό που βιώνεις. Από την πολιτική ίντριγκα, μέχρι τη θεοκρατία και τη σχέση των θείων με τον άνθρωπο, αγγίζει πολλά taboo θέματα τα οποία δεν νομίζω να τολμούσε να εξιστορήσει κανείς το 2024. Γίνονται αναφορές σε δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς, παιδεραστίες, κανιβαλισμούς σε βαθμό που απ'ότι διάβασα όταν είχε κυκλοφορήσει κάποιοι δυτικοί μεταφραστές παράτησαν το παιχνίδι επειδή ήταν "βγαλμένο από την κόλαση".

Δυστυχώς οι τρόποι για να το παίξει κανείς τώρα πια είναι ελάχιστοι. (Βασικά μόνο μέσω NTSC PS1 ή emulator) 

Όπως και να έχει αν σας δοθεί η ευκαιρία δοκιμάστε το και προσπαθήστε να συγχωρήσετε το rough gameplay του, γιατί ως ιστορία το αξίζει και με το παραπάνω.

+1111111

Το δεύτερο αγαπημένο μου παιχνίδι μετά το FFVII. Ο κυριότερος λόγος που δεν είναι πρώτο, έχει να κάνει ακριβώς με το platforming που αναφέρεις που σε συγκεκριμένα σημεία (babel tower γκουχ-γκουχ) απλά βλαστημάς και φυσικά το διαβόητο δεύτερο cd όπου επειδή τους τέλειωσαν ο χρόνος και το χρήμα το έκαναν rush και το πετσόκοψαν...

Είναι ένα παιχνίδι που λόγω του βιαστικού φινάλε και του γεγονότος ότι δεν κυκλοφόρησε ευρέως αλλά παρόλα αυτά αγαπήθηκε από πολλούς, φωνάζει για remake ή έστω remaster της προκοπής αρκεί να "διορθωθεί" το δεύτερο cd και να βγει αυτό που θέλαν εξ αρχής να φτιάξουν. Δηλαδή αν ένα παιχνίδι από όλα αυτά που βγαίνουν και φημολογείται ότι θα βγουν θέλει remake είναι αυτό.

Η ιστορία του είναι τόσο πολύπλοκη που δεν αρκεί απλά να παίξεις το παιχνίδι μια φορά και τέλος. Θέλει λίγο διάβασμα το perfect works και μετά δεύτερο playthrough για να καταλάβεις πλήρως τι έπος έβγαλαν οι άνθρωποι με τα μέσα που είχαν τότε (και δυστυχώς δεν τους έφτασαν ελέω FFVII).

Το συγκρίνω άμεσα με το Neon Genesis Evangelion λόγω και θεματολογιάς, επικότητας και περιπλοκότητας αλλά και του αμφιλεγόμενου φινάλε. Όσοι ξέρουν, ξέρουν...

Επεξ/σία 25 Απριλίου από chrisde

[ParafronGR]

Άλλο ένα παιχνίδι τελείωσα μετά από χίλια βάσανα και αυτό ήταν το SpiderMan 2. 

Για τα γραφικά δεν θα μιλήσω καν, ήδη από το 1 είχαμε πάρει γεύση τί μπορεί να δώσει η Insomniac και από τη στιγμή το συγκεκριμένο ήταν αποκλειστικό για το 5άρι και όχι cross platform οπως το Miles Morales, δεν περίμενα κάτι λιγότερο.

Εκεί που με απογοηυτεσε όμως, ήταν η ιστορία. Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι φαν κανενός σύμπαντος, δεν διαβαζω κομικ, ούτε βλέπω ταινίες με υπερήρωες κτλ - οπότε, το συγκεκριμενο ήταν απλά ένα παιχνίδι που βασίζεται σ'έναν υπερήρωα του οποίου είχα δει την πρώτη ταινία στο δημοτικό και that's it, ούτε κακους ξέρω ούτε πολλές λεπτομέρειες.

Επειδή θέλω να αφήσω την κριτική μου spoiler free, θα πω πως αυτό που με ξίνισε στην ιστορία ήταν τα εξής: 1) ο miles ήταν τελείως απαρατηρητος και δεν καταλαβα γιατί χρειαζόταν στο παιχνίδι. είχε τις στιγμές του κτλ, αλλά και να μην υπήρχε, δεν θα αλλάζε κάτι (ή για το θέσω καλύτερα, αν δεν υπήρχε, μια συγκεκριμενη μάχη προς το τέλος, θα ήταν πολύ καλύτερη) 2) η mary jane. εκτός του ότι έπαθε εμφανισιακά το σύνδρομο "abby", ήταν φουλ ξινή και επίσης, μία συγκεκριμενη αποστολή προς το τέλους του παιχνιδιού δεν έβγαλε κανένα νόημα.

Spoiler

δλδ είσαι ο superman, σουχει βγει η Παναγία να πολεμάς κακούς και ξαφνικά, η mary jane μπαίνει στο hideout των κακών και απλά τους πυροβολει? και μαλιστα one shot kill?

ειλικρινά, η ιστορία, με κάποιες  εξαιρεσεις, δεν ήταν τόσο δυνατή όσο περιμενα. μπορεί και να με ξένισε το γεγονός ότι μπλέκονταν πάρα πολλοί και άσχετοι και δεν ήταν 100% spiderman. Μακάρι να δούμε κάτι καλύτερο με το 3.

Επεξ/σία 26 Απριλίου από ParafronGR

[Cacciatore]

Στις 23/4/2024 στις 2:22 ΜΜ, Charismo είπε

Με καθυστέρηση πάνω από 20 χρόνια και αν σκεφτούμε πως δεν κυκλοφόρησε ποτέ σε PAL κονσόλες τερμάτισα χθες το Xenogears.

Το παιχνίδι είναι ένα κλασικό JRPG με turn based mechanics, ωστόσο τα skills που σου προσφέρει έχουν αρκετά ιδιαίτερο χαρακτήρα και μορφή combo. Όταν δε, μπουν στο παιχνίδι και τα Gears που είναι τεράστια robot τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ιδιαίτερα. Αν και δεν είναι πολύ δύσκολο, έχει το μειονέκτημα (ίσως και λόγω ηλικίας) πως μπορεί πρακτικά να σε κάνει lock από τη συνέχεια αν φτάσεις σε κάποιο boss ή dungeon χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό και skillset. Γι'αυτό το λόγο προτείνονται πολλαπλά saves.

Ένα στοιχείο που δεν έχει "γεράσει" τόσο καλά είναι το platforming που εισάγει το παιχνίδι σε κάποια σημεία και το οποίο λόγω του κακού σχεδιασμού με έκανε μια-δυο φορές να θέλω να το αφήσω σε συνδυασμό με την προβληματική του κάμερα. Ευτυχώς ωστόσο δεν το έκανα.

Και λέω ευτυχώς γιατί όσο προβληματικό κι αν είναι σε σημεία το gameplay, φτάνουμε στο μεγάλο χαρτί του Xenogears που είναι το story. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ όσον αφορά την πολυσύνθετη θεματολογία που θίγει, αλλά είναι σίγουρα από τα πιο "βαθιά" παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ. Ενώ ξεκινάει αρκετά χαλαρά και σου δίνει την εντύπωση πως είναι ένα κλασικό JRPG της Square, κάπου στα μισά τα γυρίζει όλα τούμπα και απορείς τι είναι αυτό που βιώνεις. Από την πολιτική ίντριγκα, μέχρι τη θεοκρατία και τη σχέση των θείων με τον άνθρωπο, αγγίζει πολλά taboo θέματα τα οποία δεν νομίζω να τολμούσε να εξιστορήσει κανείς το 2024. Γίνονται αναφορές σε δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς, παιδεραστίες, κανιβαλισμούς σε βαθμό που απ'ότι διάβασα όταν είχε κυκλοφορήσει κάποιοι δυτικοί μεταφραστές παράτησαν το παιχνίδι επειδή ήταν "βγαλμένο από την κόλαση".

Δυστυχώς οι τρόποι για να το παίξει κανείς τώρα πια είναι ελάχιστοι. (Βασικά μόνο μέσω NTSC PS1 ή emulator) 

Όπως και να έχει αν σας δοθεί η ευκαιρία δοκιμάστε το και προσπαθήστε να συγχωρήσετε το rough gameplay του, γιατί ως ιστορία το αξίζει και με το παραπάνω.

 

Στις 25/4/2024 στις 11:53 ΠΜ, chrisde είπε

+1111111

Το δεύτερο αγαπημένο μου παιχνίδι μετά το FFVII. Ο κυριότερος λόγος που δεν είναι πρώτο, έχει να κάνει ακριβώς με το platforming που αναφέρεις που σε συγκεκριμένα σημεία (babel tower γκουχ-γκουχ) απλά βλαστημάς και φυσικά το διαβόητο δεύτερο cd όπου επειδή τους τέλειωσαν ο χρόνος και το χρήμα το έκαναν rush και το πετσόκοψαν...

Είναι ένα παιχνίδι που λόγω του βιαστικού φινάλε και του γεγονότος ότι δεν κυκλοφόρησε ευρέως αλλά παρόλα αυτά αγαπήθηκε από πολλούς, φωνάζει για remake ή έστω remaster της προκοπής αρκεί να "διορθωθεί" το δεύτερο cd και να βγει αυτό που θέλαν εξ αρχής να φτιάξουν. Δηλαδή αν ένα παιχνίδι από όλα αυτά που βγαίνουν και φημολογείται ότι θα βγουν θέλει remake είναι αυτό.

Η ιστορία του είναι τόσο πολύπλοκη που δεν αρκεί απλά να παίξεις το παιχνίδι μια φορά και τέλος. Θέλει λίγο διάβασμα το perfect works και μετά δεύτερο playthrough για να καταλάβεις πλήρως τι έπος έβγαλαν οι άνθρωποι με τα μέσα που είχαν τότε (και δυστυχώς δεν τους έφτασαν ελέω FFVII).

Το συγκρίνω άμεσα με το Neon Genesis Evangelion λόγω και θεματολογιάς, επικότητας και περιπλοκότητας αλλά και του αμφιλεγόμενου φινάλε. Όσοι ξέρουν, ξέρουν...

Έπος!
Πραγματικό ακατέργαστο διαμάντι της εποχής!

Το είχα παίξει σε τσιπαρισμενο psx με διαφορετικό καλώδιο οθόνης γιατί ήταν αμερικανική έκδοση όταν ήμουν πιτσιρικάς.

Από gameplay δεν θυμάμαι πολλά, αυτό που σίγουρα θυμάμαι όμως είναι ότι το story του, το βάθος του, η εξιστόρησή του, ήταν και είναι αξεπέραστες. 
Μιλάμε για απίστευτο βάθος, που το παιχνίδι καταπιάνει σε ελάχιστο βαθμό, και μόνο σε ένα μικρό κομμάτι από το τι υπάρχει. 

Θα μπορούσαν να έχουν στηριχθεί σειρές, ταινίες, videogames, animations, comics κ.α. στον κόσμο του παιχνιδιού. 
 

Αν κάποιο game πρέπει να γίνει remaster είναι ίσως το πρώτο που θα πρέπει να τρέξουν να φτιάξουν, να παιχτεί όπως του αξίζει, κι ας είναι και 20 disks, όχι μόνο δυο, που δεν τους έφτασαν τα λεφτά να τελειώσουν όπως ήθελαν αυτό το αριστούργημα. 
 

Πραγματικά τώρα που μου το θύμισες, θα ήθελα πολύ να βρω τον χρόνο να του κάνω μετά από τόσα χρόνια ένα ακόμα playthrough, αλλά αυτό το έπος πρέπει να το γνωρίσουν κι οι επόμενες γενιές, και μακάρι να το επανακυκλοφορησουν ως remaster remake whatever, πριν χαιρετήσουν όλοι από την ομάδα ανάπτυξης και χαθεί εντελώς αυτό το σύμπαν που ήθελαν να αποτυπώσουν σε αυτό το game. 
 

Όσα και να γράψω, πάλι λίγα θα είναι. 

[Ας δουν λίγο και οι managers, οι devs, και οι λοιποί της βιομηχανίας, τα παιχνίδια που έβγαιναν τις προηγούμενες γενιές, και μετά ας αναρωτηθούν πάλι για μερίδια αγοράς, τάσεις πωλήσεων, ρε τι φταίει, κλπ κλπ]

 

 

[Edel]

Στο series x υπάρχει τρόπος να παίξω το xenogears???  Με αυτά που έχετε γράψει έχουν τρέξει σάλια.....

[chrisde]

4 ώρες πριν, Edel είπε

Στο series x υπάρχει τρόπος να παίξω το xenogears???  Με αυτά που έχετε γράψει έχουν τρέξει σάλια.....

https://www.retroarch.com/index.php?page=platforms

[gtsoui]

Τερματίστηκε το The Mildew Children στο switch, μετά από περίπου 7 ώρες παιχνιδιού.

Πρόκειται για ένα 2d adventure παιχνίδι, βασιζόμενο αποκλειστικά στο narrative κομμάτι, καθώς είναι καθαρά story driven.

Αναλαμβάνεις τον ρόλο της Kyrphel, μιας νεαρής μάγισσας, η οποία προσπαθεί να σώσει το χωριό της με την βοήθεια ενός ξορκιου με την βοήθεια των αδερφών της.

Όπως είπα και στην εισαγωγή μου, το παιχνίδι δεν έχει γρίφους η κάποιο inventory σύστημα, αλλά ούτε και αλληλεπίδραση με το περιβάλλον με κάποιο ουσιαστικό τρόπο, γνώριμο των κλασικών point and click adventure παιχνιδιών.

Η ιστορία του εκτυλίσσεται καθαρά μέσω της περιήγησης στον κόσμο του και μέσω των διαλόγων του. 

Από τον τροπο που εκτυλίσσονται οι διάλογοι σου με τους χαρακτήρες του παιχνιδιού, ενδέχεται οι επιλογές σου να έχουν διαφορετικά αποτέλεσμα, κάτι το οποίο δεν μπόρεσα να τεσταρω, καθώς δεν έχει manual σύστημα save.

Σε κάποιες περιπτώσεις, το παιχνίδι έχει και quick time events, πάλι κατά την διάρκεια των συνομιλιών σου (όπως πχ να κάνεις ένα μαγικό). Επισης, υπάρχει το στοιχείο του θανάτου, όπου σε ένα τέτοιο qte απέτυχα. 

Η "δράση" του λαμβάνει χώρα σχεδόν αποκλειστικά στο χωριό της πρωταγωνίστριας, κάνοντας τον κόσμο του παιχνιδιού αρκετά μικρό σε έκταση. 

Ένα αρνητικό στοιχείο που βρήκα, ήταν η γραφή του, κάτι εξαιρετικά σημαντικό σε story driven παιχνίδια. Ένιωθα δηλαδή κάποιες φορές κατά την διάρκεια των διαλόγων ότι δεν έχει γίνει σωστή μεταφορά της γλώσσας, με αποτέλεσμα κάποιες εκφράσεις να φαίνονται "κάπως".

Είναι εμφανές ότι πρόκειται για ένα indie παιχνίδι, χωρίς voice acting αλλά με πολύ όμορφα γραφικά και σχετικα μικρό σε διάρκεια. Πάντως, και λόγω των πολλών διαλόγων του, δεν είναι παιχνίδι που τερματίζεται σε ένα απόγευμα. 

Εν κατακλείδι, η εμπειρία μου με το The Mildew Children ήταν θετική, αν και να πω την αλήθεια το περίμενα καλύτερο. Σε κάθε περίπτωση, το θεωρώ αξιοπρεπές και πέρασα ευχάριστα τις λίγες ώρες που κράτησε.

[gtsoui]

Μετά από 35+ ώρες παιχνιδιού τερματίστηκε το εκπληκτικό Stellar Blade στο ps5. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται περαιτέρω εισαγωγή, νομίζω όλη η gaming κοινότητα γνωρίζει ήδη το παιχνίδι, δυστυχώς κυρίως λόγω και του ντόρου που έχει δημιουργηθεί. 

Έχει πλέον γίνει συνήθεια, ένα παιχνίδι τέτοιου στυλ να χαρακτηρίζεται ως souls-like, άποψη την οποία δεν συμμερίζομαι. Ναι μεν έχει αδιαμφησβήτητα επιρροές όπως η «τσιμπημένη» δυσκολία ή τα αντίστοιχα bonfires κτλ, αλλά στο combat θεωρώ ότι διαφέρει, όπως και στον τρόπο που ξετυλίγεται η ιστορία του.  Βασικά, παίζοντας το παιχνίδι, δεν ένιωσα ότι έπαιζα ένα souls-like, αλλά περισσότερο ένα action rpg. Να πω την αλήθεια, λόγω των μαχών του αλλά και πολλών σκηνικών (όπως πχ οι κατεστραμμένες πόλεις) μου θύμισαν παιχνίδια όπως το Darksiders 1, σε πιο σκοτεινή εκδοχή.

Αν θυμάμαι καλά, οι βασικές περιοχές του Stellar Blade είναι 5, μη λαμβάνοντας υπόψιν τις περιοχές εκείνες που λειτουργούν ως dungeons (και οι οποίες συνδέονται με το main story), εκ των οποίων η μία από αυτές είναι η Xion, η πόλη. Η πόλη λοιπόν, έχει και την πλειοψηφία των εμπόρων αλλά και των quests, είτε μέσω των npcs ή μέσω του bulletin board. Κάποιες από τις side αποστολές είναι πολύ ωραίες, αλλά στην πλειοψηφία τους είναι σχετικά απλές. Ένα πολύ ωραίο στοιχείο που διευκολύνει πολύ τον παίκτη, είναι η δυνατότητα να μεταφερθείς απ’ όπου και αν βρίσκεσαι στον quest giver μετά από την ολοκλήρωση μιας αποστολής. Και εδώ διαφέρει από τα κλασικά souls – like, στο γεγονός ότι τα quests λειτουργούν ακριβώς όπως και στην πλειοψηφία των rpgs, με tracking σύστημα κτλ.

Το σύστημα εξοπλισμού στο παιχνίδι είναι αρκετά απλό. Η συντριπτική πλειοψηφία των costumes που φτιάχνεις, αλλά και των αξεσουάρ (πχ σκουλαρίκια) έχουν καθαρά διακοσμητικό χαρακτήρα. Ακόμα και το βασικό σου όπλο, το σπαθί, μπορεί μεν να αναβαθμιστεί αλλά δεν έχεις την δυνατότητα να αποκτήσεις κάποιο άλλο. Εκτός φυσικά και αν σου δίνεται τέτοια δυνατότητα μέσω κάποιας «κρυφής» αποστολής. 

Στα του exploration τώρα, το level design μου άρεσε πάρα πολύ και όσο προχωράς στο παιχνίδι εισάγεται και το στοιχείο του platforming, αλλά και κάποιων σχετικά απλών γρίφων. Μου έκανε εντύπωση, το γεγονός ότι τα επίπεδα που σχετίζονται με την κεντρική ιστορία, είναι στην πλειοψηφία τους πολύ μεγάλα σε μέγεθος. 

Το lvl up στο παιχνίδι είναι παρόμοιο με πολλά άλλα, όπου αναθέτεις skill points στα διάφορα skill trees, όπως για επίθεση, άμυνα, special επιθέσεις κτλ. Στο σημείο αυτό για μένα, παρατήρησα και το πρώτο αρνητικό του στοιχείο. Στο Stellar Blade λοιπόν, υπάρχουν κάποια skill trees τα οποία είναι κλειδωμένα και που γίνονται διαθέσιμα σταδιακά όσο προχωράς στο παιχνίδι και θεωρώ ότι αυτό γίνεται λίγο καθυστερημένα. Είχα φτάσει δηλαδή σε σημείο, όπου είχα πάρει σχεδόν όλα τα skills που ήθελα και ήταν διαθέσιμα και είχα και κάβα περίπου 20 skill points να αναθέσω και απλά περίμενα πότε θα ξεκλειδώσουν τα καινούρια. Αυτό συνέβη για ένα αρκετό μεγάλο κομμάτι του παιχνιδιού. 

Φυσικά, το combat είναι και το βασικό στοιχείο του παιχνιδιού, το οποίο βρήκα εξαιρετικό. Πολύ ρευστό, φοβερή απόκριση και με αρκετή ποικιλία. Εκτός από το βασικό σου όπλο που είναι το σπαθί και το οποίο χρησιμοποιείς περισσότερο, έχεις την δυνατότητα και ranged επιθέσεων με το «πιστόλι» σου. Κάτι το οποίο με εξέπληξε και το βρήκα στα πολύ θετικά, είναι το γεγονός ότι σε κάποια επίπεδα δεν έχεις την δυνατότητα να χρησιμοποιήσεις το σπαθί. Εδώ το παιχνίδι μου θύμισε ένα πιο action Dead Space, κυρίως λόγω των εχθρών που αντιμετωπίζεις σε αυτά τα επίπεδα.
Οι μάχες έχουν μηχανισμούς τόσο dodge όσο και parry και τα οποία χρησιμοποιείς ανάλογα με τις επιθέσεις των εχθρών. Συνολικά πάντως, έκανα χρήση του parry πολύ περισσότερο, ίσως λόγω και του γεγονότος ότι είναι σχετικά εύκολο στο παιχνίδι. Καμία σχέση δηλαδή το παράθυρο για parry σε σχέση με παιχνίδια όπως Sekiro. Επίσης, το παιχνίδι δίνει αρκετή έμφαση στις αντεπιθέσεις που εξαπολύεις και μάλιστα υπάρχει και σχετικό skill tree γι’αυτές.

Οι εχθροί στο Stellar Blade είναι άλλο ένα θετικό του, καθώς έχουν αρκετά μεγάλη ποικιλία αλλά και σχεδίαση. Θα ήθελα πάντως λίγη μεγαλύτερη ποικιλία στα mini bosses, καθώς ανακυκλώνονται καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού. 

Στα της δυσκολίας τώρα, εγώ την βρήκα όσο πρέπει. Ναι μεν χρειάζεται προσοχή, ακόμα και εναντίον «απλών» εχθρών, αλλά δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα άξιο αναφοράς στο συγκεκριμένο κομμάτι. Ακόμα και τα boss fights τα βρήκα στην πλειοψηφία τους πολύ βατά, με ελάχιστες εξαιρέσεις. 

Τέλος, δεν έχω να πω πολλά για τον τεχνικό τομέα. Έχει πολύ ωραία γραφικά αλλά και art direction, κάτι που δεν μπορώ να πω για την μουσική του που εμένα προσωπικά δεν μου άρεσε και αποτελεί το δεύτερο -και τελευταίο- αρνητικό στο παιχνίδι. 

Αυτά λοιπόν! Χωρίς ιδιαίτερη σκέψη και καθώς δεν είμαι φαν του God of War και μη έχοντας παίξει ακόμα το Spiderman 2, το Stellar Blade είναι το καλύτερο αποκλειστικό στο ps5 που έχω παίξει μέχρι σήμερα. Αν και έχει πολύ υψηλή τιμή, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Βασικά, δεν βλέπω λόγο σε κάποιον που του αρέσουν τέτοιου είδους παιχνίδια, να μην του αρέσει και το συγκεκριμένο.