Προς το περιεχόμενο

Απλούστερα, περισσότερο επαναλαμβανόμενα, οργισμένα και αυτοαναφορικά εξελίσσονται τα τραγούδια, σύμφωνα με έρευνα


Axlmon

Προτεινόμενες αναρτήσεις

Οι ερευνητές ανέλυσαν τους στίχους σε περισσότερα από 12.000 τραγούδια γραμμένα στην αγγλική γλώσσα, διαφόρων ειδών μουσικής, από το 1980 έως το 2020.

Τελικά, φαίνεται πως το "Δεν φταίω εγώ που μεγαλώνω" είναι μια πολύ εύστοχη παρατήρηση. Οι στίχοι των τραγουδιών αποδεικνύονται πράγματι απλούστεροι και περισσότερο επαναλαμβανόμενοι, σύμφωνα με έρευνα η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα την Πέμπτη.

Παράλληλα, οι στίχοι γίνονται περισσότερο οργισμένοι και αυτοαναφορικοί, τα τελευταία 40 χρόνια, συμπεραίνει η ίδια έρευνα, επιβεβαιώνοντας έτσι τις απόψεις όσων γκρινιάζουν με την πορεία που ακολουθεί η μουσική σε σχέση με τον "παλιό, καλό καιρό".

Ομάδα Ευρωπαίων ερευνητών ανέλυσε τις λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν σε περισσότερα από 12.000 τραγούδια, γραμμένα στην αγγλική γλώσσα, σε κατηγορίες από τη rap ως τη country, κι από την pop μέχρι τη rock μουσική, από το 1980 έως το 2020.

Πριν περιγράψει το πώς οι στίχοι έχουν ακολουθήσει πορεία απλούστευσης, η έρευνα επισημαίνει ότι ο θρυλικός Μπομπ Ντίλαν -που ξεκίνησε να σημειώνει επιτυχία από τη δεκαετία του 1960- έχει τιμηθεί με βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας.

Η Εύα Ζάνγκερλε, που συμμετείχε στην ερευνητική ομάδα και εργάζεται ως ειδικός στα συστήματα προτάσεων στο Πανεπιστήμιο του Ίνσμπρουκ στην Αυστρία, δεν θέλησε να κατονομάσει συγκεκριμένους νεότερους καλλιτέχνες που τείνουν στους απλουστευμένους στίχους. Όμως, τόνισε ότι οι στίχοι μπορούν να λειτουργήσουν σαν "καθρέφτης της κοινωνίας", αντανακλώντας το πώς οι αξίες, τα συναισθήματα και οι προβληματισμοί μιας κοινωνίας μεταβάλλονται στην πορεία του χρόνου. 

"Τα τελευταία σαράντα χρόνια καταγράφεται μια δραστική μεταβολή στο μουσικό τοπίο, από το πώς πωλείται έως το πώς δημιουργείται η μουσική", ανέφερε η Ζάνγκερλε.

Στη διάρκεια των 40 ετών στα οποία εστίασε η έρευνα, σημειώθηκαν κοσμογονικές αλλαγές στον τρόπο που οι άνθρωποι ακούνε μουσική. Οι δίσκοι βινυλίου και οι κασέτες της δεκαετίας του 1980 παραχώρησαν τη θέση τους στα CD τη δεκαετία του 1990 και στη συνέχεια η άφιξη του διαδικτύου οδήγησε στις πλατφόρμες που κυριαρχούν σήμερα, όπου οι προτάσεις γίνονται βάσει αλγορίθμου.

Στο πλαίσιο της αξιολόγησης αυτής της εξέλιξης, οι ερευνητές στάθηκαν στα συναισθήματα τα οποία εκφράζονται μέσα από τους στίχους, στο πόσες διαφορετικές και σύνθετες λέξεις χρησιμοποιούνταν και πόσο συχνά επαναλαμβάνονταν.

"Σε όλες τις κατηγορίες, οι στίχοι είχαν την τάση να γίνονται απλούστεροι και περισσότερο επαναλαμβανόμενοι", ανέφερε η Ζάνγκερλε, συμπερασματικά.

Τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν παράλληλα προηγούμενη έρευνα που είχε καταγράψει πτωτικές τάσεις στους θετικούς, χαρούμενους στίχους στην πορεία του χρόνου, με αντίστροφη ενίσχυση εκείνων που εκφράζουν θυμό, αποστροφή ή θλίψη.

Παράλληλα, οι στίχοι γίνονται περισσότερο αυτοαναφορικοί, με λέξεις όπως "εγώ" και "μου" να αποδεικνύονται πολύ πιο συχνές.

Ο αριθμός των επαναλαμβανόμενων στίχων αυξήθηκε κυρίως στην κατηγορία της rap μουσικής το διάστημα αυτό, με την επισήμανση βέβαια πως ήταν προφανώς εκείνα τα τραγούδια που είχαν και τους περισσότερους στίχους. Οι ερευνητές εξέτασαν επίσης το ποια τραγούδια αναζητούσαν οι φίλοι των διαφόρων κατηγοριών στη στιχουργική ιστοσελίδα Genius. Αντίθετα με τις άλλες κατηγορίες, οι φίλοι της rock μουσικής συχνότερα αναζητούσαν στίχους παλαιότερων τραγουδιών, παρά πιο πρόσφατων.

Τις τελευταίες δεκαετίες, η rock μουσική καταγράφει ραγδαία πτώση στις λίστες με τα εκάστοτε δημοφιλή τραγούδια, γεγονός το οποίο θα μπορούσε να σημαίνει ότι οι φίλοι της κατηγορίας αυτής στρέφονται όλο και περισσότερο στο ένδοξο παρελθόν, παρά στο παρόν του συγκεκριμένου είδους.

Ένα άλλο σημείο στο οποίο έχει αλλάξει η μουσική είναι πως τα πρώτα 10 με 15 δευτερόλεπτα του κάθε κομματιού είναι άκρως καθοριστικά για το κατά πόσο θα συνεχίσουμε να ακούμε το τραγούδι ή θα το προσπεράσουμε, όπως διαπίστωσαν οι ερευνητές. Προηγούμενες έρευνες είχαν δείξει ότι οι άνθρωποι τείνουν να ακούν περισσότερο μουσική συμπληρωματικά, ενώ ασχολούνται με κάτι άλλο. Αυτό σημαίνει πως εκείνα τα τραγούδια που έχουν περισσότερα ρεφρέν έχουν και περισσότερες πιθανότητες να σημειώσουν επιτυχία, καθώς είναι ευκολότερο να τα θυμάται κανείς. Κι αυτό, ενδεχομένως να εξηγεί την τάση προς την επανάληψη.


Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

  • Απαντ. 33
  • Δημ.
  • Τελ. απάντηση

Συχνή συμμετοχή στο θέμα

όσοι ζήσαμε την δεκαετία 80 και 90 δεν νομίζω τώρα να καταφέρουμε να ακούσουμε κάτι καινούριο 

ελάχιστα τραγούδια έχουν μουσική τα περισσότερα πλέον έχουν ένα μονότονο ρυθμό και απλά στίχο (να τον πει ο θεός)

  • Like 15
  • Thanks 6
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημοσ. (επεξεργασμένο)

80>70>90>50-60>00 μετά παύει να παράγεται μουσική...

Διόρθωση...το παραπάνω αφορά την άποψη μου για τη ξένη μουσική...

Επεξ/σία από panagiotis1988
  • Like 3
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

...Τα τραγούδια που σπρώχνουν τα ραδιόφωνα θελετε να γράψετε. Γιατί γενικότερα η μουσική μια χαρά είναι στην εποχή του Internet.

  • Like 5
  • Thanks 2
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Σε αγαπαω γυρνα πισω, δεν σε θελω αλλο φυγε μακρια, δεν μπορω χωρις εσενα, δεν κοιμαμαι τωρα πια τα βραδια.

Το ελληνικο ρεπερτοριο εχει πλουσιο στοιχο, μα τι λετε τωρα? :P 

  • Like 1
  • Haha 6
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημοσ. (επεξεργασμένο)

Απλούστερα, προφανως πλεον ο καθενας χωρις καθολου φαντασια γραφει τραγουδια. Να ειναι καλα και το autotune.

περισσότερο επαναλαμβανόμενα, ε τα ιδια θα λεμε; μην "επαναλαμβανομαστε" και εμεις

οργισμένα, κλασικα τραπ τρας music μαγκια κλανια

και αυτοαναφορικά, ε ναι την εχουν δει ολοι ντιβες

Επεξ/σία από atypicalcoder
  • Like 4
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

31 minutes ago, panagiotis1988 said:

80>70>90>50-60>00 μετά παύει να παράγεται μουσική...

Διόρθωση...το παραπάνω αφορά την άποψη μου για τη ξένη μουσική...

Συμφωνώ και εγώ προσωπικά θα άλλαζα θέση στο 90 και το 70
80>90>70>50~60>00

Επειδή μεγάλωσα την δεκαετία του 90 οι pop μπαλάντες της δεκαετίας αυτής απλά δεν παίζονται.

  • Like 2
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Η προτεινόμενη (από τις πλατφόρμες) μουσική είναι είτε παλιότερη, είτε για τα μπάζα..

Όση καλή, νέα μουσική δημιουργείται χάνεται μέσα στον ισοπεδωτικό θόρυβο..

Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

1 hour ago, pao13 said:

όσοι ζήσαμε την δεκαετία 80 και 90 δεν νομίζω τώρα να καταφέρουμε να ακούσουμε κάτι καινούριο 

ελάχιστα τραγούδια έχουν μουσική τα περισσότερα πλέον έχουν ένα μονότονο ρυθμό και απλά στίχο (να τον πει ο θεός)

Εδω υπάρχει πλεον ειδος μουσικης που εχει σκοπο να αντιγραφει το στυλ των 80-90 ως φορο τιμης (synthwave)

  • Like 1
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Γενικώς η μουσική πάει από το κακό στο χειρότερο γιατί παρόλο που έχουμε ένα σκασμό από μηχανήματα (hardware) και προγράμματα (software) με τα οποία πλέον πρακτικά μπορείς να κάνεις τα πάντα, δεν υπάρχει ούτε η μουσική παιδεία, ούτε μια Α κουλτούρα από την οποία θα εμπνευστεί και θα γράψει κάποιος ένα κομμάτι άξιο.

Μεγαλώνοντας άκουγα metal και rock - πλέον ακούω και πολύ ηλεκτρονική μουσική (synthwave, dark techno, κλπ) - αλλά όταν άκουγα πχ Blind Guardian δεν ήθελα να πάρω το σπαθί μου και να βγω να πολεμήσω. Ούτε όταν άκουγα black metal ήθελα να βανδαλίσω εκκλησίες κλπ. Τώρα όμως τα παιδιά ακούνε πχ trap και θέλουν να κάνουν αυτά που ακούνε lifestyle. Πουτάνες, ναρκωτικά, γκάνια, κλπ. Δεν τα ακούνε για να τα ακούνε, θέλουν να τα ζήσουν/βιώσουν κίολας. Οπότε λογικό η μουσική να πηγαίνει κατά διαόλου ποιοτικά.

  • Like 10
  • Thanks 2
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημοσ. (επεξεργασμένο)

Το Froot (Marina and the Diamonds) και το Sea of Tranquility (Madis), ήταν τα τελευταία τραγούδια που άξιζε να το ακούσω ξανά και ξανά ΚΑΙ είχαν διάρκεια πάνω από 4:30 λεπτά. Δυστυχώς δεν έχουμε μονό κατάργηση των έξυπνων στοίχων, ρυθμού, True Stereo Fidelity, αλλά και της διάρκειας με την οποία ο καλλιτέχνης μπορεί να παίξει με το συναίσθημα. Πως λοιπόν να ξανακούσω ένα καινούργιο συγκρότημα που θα μου ξυπνήσει αυτή την φλόγα, όπως κατάφερε ο Alan Parsons, ο Jean Michel Jarre, ο Chris Rae, οι Faunts (και πόσοι άλλοι), όταν το 80% του πληθυσμού δεν έχει διάθεση να ακούσουν ΜΟΥΣΙΚΗ πάνω από 3 λεπτά. Έχει φύγει η αξία, το πάθος, η ιδέα, η ανάγκη για να ταξιδέψω σε έναν κόσμο που μου τον πλάθει ο καλλιτέχνης με την φωνή του και την μελωδία του...

Επεξ/σία από PeterMay
  • Like 1
  • Thanks 2
Συνδέστε για να σχολιάσετε
Κοινοποίηση σε άλλες σελίδες

Δημιουργήστε ένα λογαριασμό ή συνδεθείτε για να σχολιάσετε

Πρέπει να είστε μέλος για να αφήσετε σχόλιο

Δημιουργία λογαριασμού

Εγγραφείτε με νέο λογαριασμό στην κοινότητα μας. Είναι πανεύκολο!

Δημιουργία νέου λογαριασμού

Σύνδεση

Έχετε ήδη λογαριασμό; Συνδεθείτε εδώ.

Συνδεθείτε τώρα
  • Δημιουργία νέου...