gsarig

Μια υπό ανάπτυξη ARM έκδοση υπήρχε εδώ και πολύ καιρό, αλλά όταν την είχα δοκιμάσει δεν έπαιζε και πολύ καλά. Φαντάζομαι πως αυτή θα είναι πιο σταθερή, αλλά αν δεν κυκλοφορήσει σταθερή έκδοση που να τη βρίσκεις εύκολα και να αναβαθμίζεται αυτόματα, δε νομίζω να μπω καν στον κόπο να το δοκιμάσω, μιας και η μη-ARM δούλευε πάντα μια χαρά.

Πάντως αυτό που λέει ότι δεν είναι αισθητή η διαφορά, το βλέπω κι εγώ κλείνοντας 9 μήνες με το Surface Pro 11. Από ένα σημείο και μετά έπαψα να ψάχνω αν η εφαρμογή υποστηρίζει ARM πριν την εγκαταστήσω και απλά εγκαθιστώ ό,τι εγκαθιστούσα και πριν, χωρίς να βλέπω αρνητική επίδραση. Βέβαια τα εγκαθιστώ συνήθως με winget, που φροντίζει να περάσει τη σωστή έκδοση από μόνο του, αλλά είναι ζήτημα αν έχω πια 2-3 x86 εφαρμογές εγκατεστημένες - κι αυτές παίζουν μια χαρά. Γενικά η μετάβαση από το προηγούμενο, Surface Pro 8, σε αυτό αποδείχτηκε πολύ πιο ομαλή από ό,τι περίμενα και βλέπω κάποια από τα πλεονεκτήματα στην πράξη. Το βασικότερο θέμα που είχα το καλοκαίρι με το Surface Pro 8 ήταν ότι ζεσταινόταν αρκετά και έκανε throttling, σε σημείο που, όταν το είχα στην πρίζα, του έβαζα ανεμιστηράκι από πίσω για να το κρατάω δροσερό. Το Pro 11, αντίθετα, δεν συνάντησε τέτοιο θέμα. Επίσης, διατηρεί τις επιδόσεις του και εκτός ρεύματος, σε αντίθεση με το intel μοντέλο που έριχνε επιδόσεις για να μην επιβαρύνει κι άλλο την μπαταρία. Έχω κρατήσει και το παλιό για την περίπτωση που θα συναντήσω κάποτε κάποια ασυμβατότητα που θα με εμποδίσει στη δουλειά, αλλά μέχρι στιγμής δεν το χρειάστηκα ποτέ. Η περίπτωσή μου βέβαια ήταν πιο εύκολη γιατί το ήθελα μόνο για δουλειά - δεν παίζω καθόλου παιχνίδια, ενώ πέταξα και τον τελευταίο εκτυπωτή μου πριν από 10 χρόνια.

Τώρα που την τελείωσα, ας γράψω κι εγώ το σεντόνι μου να τα βγάλω από μέσα μου. Η σχέση μου με το Dexter είναι περίεργη: η πρώτη σεζόν ήταν για κάποιο διάστημα (μέχρι να δω το The Wire) η αγαπημένη μου σειρά μαζί με το Twin Peaks. Αυτό που με είχε κερδίσει ήταν η όλη ιδέα ότι σε έβαζε στην άβολη θέση να υποστηρίζεις έναν δολοφόνο που δεν είχε ηθικούς φραγμούς: ο κώδικας του Χάρι αρχικά είχε παρουσιαστεί ως κάτι που ο Ντέξτερ δεν ακολουθούσε γιατί κατά βάθος ήταν καλός άνθρωπος, αλλά καθαρά γιατί ήταν πιο αποτελεσματικός και τον βοηθούσε στο να ξεφεύγει πιο εύκολα από την αστυνομία. Κατά τα άλλα, όταν ήταν μικρός σκότωνε συστηματικά ζώα, και θα μπορούσε δυνητικά να σκοτώσει οποιονδήποτε αθώο χωρίς ενδοιασμούς. Η δεύτερη σεζόν το πήγε αρκετά καλά, τον έδειξε να κοινωνικοποιείται ως ένα βαθμό και έθεσε το πολύ ενδιαφέρον δίλημμα του αν θα παραβίαζε τον κώδικα και θα σκότωνε τελικά έναν αθώο υποκύπτοντας στις σκοτεινές ορμές του, ή θα αποδεχόταν τις όποιες συνέπειες, να συλληφθεί ή να γίνει φυγάς. Ό,τι από τα δύο κι αν γινόταν, θα μου άρεσε. Αντί γι' αυτό, όμως, προέκυψε ο βολικός από μηχανής θεός για να σκοτώσει τον Ντόουκς χωρίς ο Ντέξτερ να χρειαστεί να λερώσει τα χέρια του. Και κάπου εκεί άρχισε ο κατήφορος. Η τρίτη σεζόν ήταν πολύ μέτρια, και η τέταρτη αποδείχτηκε απλά μια αναλαμπή: παρά τις ατέλειές της είχε ίσως την περισσότερη δράση και τον πιο ενδιαφέρον κακό από κάθε άλλη σεζόν και μας ξεγέλασε νομίζοντας πως μπορεί οι επόμενες να ανέβουν. Συνέβη, όμως, το ακριβώς αντίθετο, και οι επόμενες σεζόν ήταν τόσο διεκπεραιωτικές που δεν τις θυμάμαι καν πια. Παρόλα αυτά, είναι από τις σειρές που όσο χαμηλά κι αν πέσει, θα συνεχίσω να τη βλέπω κι ας γκρινιάζω στο τέλος. Το New Blood, έστω κι αν από άποψη ποιότητας δεν ήταν κάτι τρομερό, πήγε να δώσει ένα ενδιαφέρον κλείσιμο, αφού δεν μπορούσε ο Ντέξτερ να τη γλιτώνει για πάντα με μαγικό τρόπο. Επίσης, ο Χάρισον ήταν καλός στο ρόλο του. Το άλλο που ακολούθησε, με τα εφηβικά χρόνια του Ντέξτερ, δεν το σχολιάζω καν - ήταν σαν σκετσάκι-παρωδία από αυτά που παίζουν στις βραδινές εκπομπές στις ΗΠΑ, και είναι το μόνο που θα έκοβα αν συνεχιζόταν και σε δεύτερη σεζόν. Θα προτιμούσα να το είχαν γυρίσει με τον ίδιο τον M. Hall με τη γνωστή περούκα-καπελάκι να παριστάνει στα 50 του τον έφηβο, παρά τον ηθοποιό που έβαλαν τελικά. Το Resurrection, λοιπόν, το περίμενα χωρίς σοβαρές προσδοκίες, ελπίζοντας πως θα ήταν τουλάχιστον διασκεδαστικό. Από αυτή την άποψη, δεν μου έκανε ούτε κρύο ούτε ζέστη, αλλά το είδα σχετικά ευχάριστα. Παρόλα αυτά, Γενικά, πάντως, δεν βαρέθηκα, αν και πιστεύω πως αυτή τη φορά ο Χάρισον ήταν ο πιο ενδιαφέρων χαρακτήρας και κουβάλησε τη σειρά περισσότερο κι από τον ίδιο τον Ντέξτερ. Θα ήθελα, ωστόσο, ένα καλύτερο κλείσιμο στη σειρά. Κάτι παρόμοιο με αυτό του Breaking Bad ή, ακόμα περισσότερο, αυτό του Barry (που έτσι κι αλλιώς μοιάζει από πολλές απόψεις με τον Ντέξτερ). Επίσης, θα έβρισκα ενδιαφέρουσα και μια πλήρη αλλαγή ύφους, ώστε να μην είναι τόσο προβλέψιμο: Π.χ. ο Ντέξτερ στη φυλακή να έχει ρόλο Χάνιμπαλ Λέκτερ, ή φυγάς με κάποιον στο κατόπι του. Στο σημείο που φτάσαμε, δε θα με χάλαγε αν ακολουθούσαν ακόμη και την πλοκή των βιβλίων, με το υπερφυσικό στοιχείο, όπου ο σκοτεινός επιβάτης είναι κάποιος αρχαίος δαίμονας. Ξέρω βέβαια (μας το είπαν ξεκάθαρα, άλλωστε) Τουλάχιστον όσο δεν θα είναι βαρετές θα συνεχίσω να τις βλέπω στη λογική του τραβάτε με κι ας κλαίω, ελπίζοντας σε πιο ενδιαφέροντες κακούς και κάποια αναλαμπή τύπου Τρίνιτι.

Θα έλεγα ότι είναι πιο καλή ταινία γενικά, αλλά υποθέτω πως μπορείς επίσης να το πεις και "πιο horror", όχι τόσο γιατί έχει κάποιες πιο σοκαριστικές σκηνές (που τις έχει, όντως), όσο γιατί έχει γενικότερα πιο σοβαρό/σκοτεινό τόνο σε όλη τη διάρκειά του. Σε ό,τι αφορά τις βαθμολογίες, είμαι στα ίδια με τον @billdanos Στο Weapons έβαλα ένα 6 και στο Bring Her Back ένα 7, με τη σημείωση ότι γενικά είμαι αρκετά τσιγγούνης στις αξιολογήσεις μου (είναι ζήτημα αν βάλω 2-3 8άρια μέσα σε ολόκληρη τη χρονιά, και 2-3 9 και 10 σε βάθος δεκαετίας).

Black Narcissus Στην ατελείωτη λίστα με ταινίες που θα ήθελα κάποια στιγμή να δω, καθόταν εδώ και χρόνια ο Μαύρος Νάρκισσος, ως μία από τις σημαντικές ταινίες στην ιστορία του κινηματογράφου. Μεταξύ μας, όμως, δεν πίστευα πως θα έκανα ποτέ την κίνηση, γιατί σκεφτόμουν "έλα μωρέ, ταινία του '47, ποιος αντέχει μιάμιση ώρα;" Κάποια στιγμή, όμως, έτυχε να δω κάπου μια σκηνή και εντυπωσιάστηκα από το πόσο μπροστά από την εποχή της φαινόταν από εικαστικής άποψης. Έτσι, αποφάσισα να τη δω, ώστε να ξεμπερδέψω με την εκκρεμότητα και να τη σβήσω από τη λίστα μου. Είχα προετοιμαστεί, δηλαδή, για μια μικρή αγγαρεία, κυρίως για επιμορφωτικούς λόγους και για να μάθω περί τίνος πρόκειται. Ε, τελικά, δε μπορούσα να πέσω περισσότερο έξω. Πρόκειται για ταινία που μοιάζει σαν να φυτεύτηκε από ατύχημα σε λάθος εποχή. Αν δε γνώριζα το πότε γυρίστηκε, δεν υπήρχε περίπτωση να μαντέψω ότι ήταν πριν από τη δεκαετία του 70. Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από κάποιες μοναχές που αφήνουν το μοναστήρι τους στην Καλκούτα για να ανοίξουν ένα νέο μοναστήρι, σε μια απόκρημνη περιοχή των Ιμαλαΐων. Εκεί γοητεύονται από την ομορφιά του μέρους, τον "υπερβολικά καθαρό" αέρα και τον ατελείωτο ορίζοντα, που τις αποπροσανατολίζει από τις εργασίες τους και ξυπνά ξεχασμένες αισθήσεις. Η παράξενη επιρροή που έχει το μέρος πάνω τους δεν έχει καλή κατάληξη και συμβάλλει στην αποτυχία της ιεραποστολής. Εικαστικά, η ταινία είναι από τις ομορφότερες που έχω δει, ανεξαρτήτως εποχής και είδους και, από ό,τι διάβασα, σε πολλά από τα πλάνα τα τοπία ζωγραφίστηκαν με το χέρι, κάτι αξιοθαύμαστο, κρίνοντας από το τελικό αποτέλεσμα. Η πλοκή παραμένει απολύτως ενδιαφέρουσα, το ίδιο και οι προβληματισμοί που θέτει, ενώ και οι ερμηνείες είναι άψογες. Αυτή η φροντίδα και η επιμονή στη λεπτομέρεια είναι κάτι που βγαίνει σε κάθε πλάνο, και καταλαβαίνεις πως αυτοί που τη γύρισαν δεν άφησαν τίποτα στην τύχη. Τα τελευταία χρόνια έχω την τάση να χαζεύω κάθε τόσο στο κινητό στις βαρετές σκηνές. Στη συγκεκριμένη, όμως, δεν το έπιασα ούτε μια φορά, μην τυχόν και χάσω κανένα πλάνο. Σίγουρα η θετική μου εντύπωση επηρεάζεται από το γεγονός ότι δεν περίμενα κάτι τόσο παλιό, με όλους τους τεχνικούς περιορισμούς σε σχέση με σήμερα, να είναι τόσο εντυπωσιακό. Την θεωρώ, όμως, μία από τις καλύτερες ταινίες (ίσως και την καλύτερη) που είδα μέχρι στιγμής φέτος.

Μέτριο προς συμπαθητικό το βρήκα. Το Bring her back μου άρεσε πολύ περισσότερο. Τουλάχιστον ήταν πρωτότυπη ιστορία και όχι ριμέικ ή διασκευή, οπότε ήταν καλοδεχούμενο. Αν είχα δώσει σημασία στο πώς τη διαφήμιζαν (καλύτερο θρίλερ των τελευταίων ετών κλπ) θα είχα απογοητευτεί, αλλά πλέον έχω πάψει να δίνω σημασία σε φήμες, βαθμολογίες και κριτικές, οπότε δε με ενόχλησε. Το κωμικό στοιχείο πιστεύω πως ήταν καλή επιλογή, γιατί η ιστορία από μόνη της ήταν αρκετά αδύναμη και αν έπαιρνε τον εαυτό της πολύ στα σοβαρά, το τελικό αποτέλεσμα θα κατέληγε χειρότερο.

Εγώ να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, δεν κατάφερα να αντέξω πάνω από 30-40 λεπτά. Ήξερα ότι, όπως και τα Τζέιμς Μποντ, είναι από τις ταινίες όπου δεν έπρεπε να ψειρίσω: ήρωες ταξιδεύουν από χώρα σε χώρα, πυροβολούνται και παίζουν ξύλο και συνήθως δεν καταλαβαίνω τις λεπτομέρειες της υπόθεσης αλλά ούτε και χρειάζεται να τις καταλάβω (παλιότερα ντρεπόμουν να παραδεχτώ ότι δεν καταλάβαινα την τύφλα μου, αλλά από ένα σημείο και μετά το ξεπέρασα). Ενώ όμως το προηγούμενο το είχα δει ευχάριστα, σε αυτό κάπου στο μισάωρο είπα "πω, δηλαδή τώρα έχουμε άλλες δύο και βάλε ώρες από αυτό το πράγμα;". Και κάπου εκεί το σταμάτησα. Νομίζω πως τα στοιχεία που με έκαναν να μην το αντέξω ήταν δύο: η όλη υπόθεση με το μοχθηρό ΑΙ ήταν πολύ κακοφτιαγμένη και πρόχειρη. Το προηγούμενο νομίζω πως ήταν κάπως πιο συγκρατημένο και δεν είχε γίνει τελείως επιστημονική φαντασία. Ήταν λες και έπρεπε ντε και καλά ο κακός της υπόθεσης να είναι κάτι επίκαιρο, και η προσέγγιση θύμισε λίγο τον θείο που θέλει να κάτσει με τη νεολαία, νομίζει ότι λέει κουλ πράγματα και τελικά καταλήγει να γίνεται αστείος (με την κακή έννοια). Το άλλο ήταν η έκφραση, ή μάλλον η έλλειψη αυτής, του Τομ Κρουζ. Ήταν λες και φορούσε μόνιμα μάσκα. Σε κάποια από τις πρώτες εμφανίσεις, μου πέρασε στα σοβαρά από το μυαλό ότι δεν ήταν ο ίδιος αλλά κάποιος από τους συνεργάτες του που φορούσε μάσκα Ίθαν Χαντ για να ξεγελάσει τους κακούς. Σε ένα άλλο σημείο όπου ένας τύπος του έριχνε γροθιές στο πρόσωπο, σκεφτόμουν "μη, πρόσεχε, θα τον σπάσεις". Γενικά πάντως στη συγκεκριμένη σειρά ταινιών μου δίνεται η εντύπωση πως πρώτα κάθονται και στύβουν το κεφάλι τους για να αποφασίσουν αυτές τις 1-2 βασικές σκηνές δράσης που θα προμοτάρουν στο διαφημιστικό τους υλικό, και μετά στο χρόνο που απομένει ξεπετάνε ένα σενάριο που βασικός του στόχος είναι απλά να οδηγεί σε αυτές τις σκηνές, ακόμα κι αν στο τέλος δεν πολυβγαίνει νόημα. Δεν ξέρω αν φταίει ότι οι αντοχές μου έχουν μειωθεί, αλλά τις προηγούμενες τις είχα δει χωρίς να τις βαρεθώ τόσο όσο αυτή.

Μια από τις πιο ένδοξες στιγμές στην ιστορία του site (για να μην πω του τόπου):

The Booth at the End Σε ένα από αυτά τα κλασικά αμερικάνικα diners (κάτι σαν μικροεστιατόριο), διάφοροι άνθρωποι που δε γνωρίζονται μεταξύ τους έρχονται για να συναντήσουν έναν μυστηριώδη άνδρα που πιστεύουν πως μπορεί να πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία. Σε αντάλλαγμα, ο άνδρας τους αναθέτει κάποια αποστολή που, στην καλύτερη, είναι ηθικά αμφισβητήσιμη και, στη χειρότερη, ξεκάθαρο έγκλημα. Η σειρά είναι παράξενη αλλά και ενδιαφέρουσα, με ένα φορμάτ που δεν περιμένεις να δουλέψει, αλλά τελικά λειτουργεί σε αρκετά καλό βαθμό. Δύο σεζόν, με 5 επεισόδια των 20-25 λεπτών το καθένα, θα μπορούσε κανείς να τα δει ως δύο κανονικές ταινίες. Όλη η δράση διαδραματίζεται στο χώρο του εστιατορίου και βασίζεται αποκλειστικά στο διάλογο. Δε βλέπουμε τη δράση αλλά, αντίθετα, οι ήρωες περιγράφουν τα γεγονότα, και με εξαίρεση κάποια γενικά πλάνα του εξωτερικού του εστιατορίου, δε βγαίνουμε ποτέ από το εσωτερικό του. Το κλείσιμο, και στις δύο σεζόν, θα μπορούσε ίσως να είναι καλύτερο, αλλά γενικά πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που αξίζει να δει όποιος ψάχνει για κάτι διαφορετικό. Θα έλεγα πως από άποψη αισθητικής αλλά και ύφους, η σειρά θυμίζει αρκετά το The Man from Earth, αν και η υπόθεση αυτή καθαυτή δεν έχει καμία σχέση. Το αναφέρω κυρίως γιατί πιστεύω πως σε όσους άρεσε το The Man from Earth, λογικά θα αρέσει και το The Booth at the End.

Δε μου φαίνεται περίεργο. Το ποντίκι και το πληκτρολόγιο δεν είναι και ό,τι πιο εύχρηστο, απλά κάποιες συγκεκριμένες γενιές που μεγάλωσαν με αυτά, τα συνήθισαν. Είχα προσπαθήσει κάποτε να μάθω στη μάνα μου να χρησιμοποιεί το ποντίκι, και το αποτέλεσμα ήταν απελπιστικό. Ακόμη και σε νεότερες ηλικίες, που μεγάλωσαν με τις οθόνες αφής, υπάρχουν άτομα που δυσκολεύονται περισσότερο κι από τους ηλικιωμένους. Δε θα μου έκανε εντύπωση αν στο μέλλον το ποντίκι/πληκτρολόγιο κατέληγαν να θεωρούνται κάτι ξεχασμένο/παρωχημένο που χρησιμοποιήθηκε μόνο από λίγες γενιές. Κάποιος που δεν έχει καμία προηγούμενη επαφή με τις συγκεκριμένες συσκευές, νομίζω πως πιο εύκολα θα χειριζόταν έναν μελλοντικό υπολογιστή με έναν συνδυασμό αφής/φωνής, eye-tracking ή ό,τι άλλο μπορεί να εμφανιστεί. Επίσης, κάτι που δε λαμβάνουμε υπόψη σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η εξέλιξη που φέρνει/θα φέρει το ΑΙ στον τρόπο δουλειάς και κρίνουμε με βάση τις τωρινές ανάγκες. Π.χ. ο σημερινός προγραμματιστής μπορεί να σκέφτεται ότι δεν είναι πρακτικό να απαγγέλει τον κώδικα σε σχέση με το να τον πληκτρολογεί, και έχει δίκιο. Το ποντίκι/πληκτρολόγιο εξακολουθούν να είναι πιο πρακτικά για την αλληλεπίδραση με τον υπολογιστή σε πιο σύνθετες εργασίες. Όμως στο μέλλον ενδέχεται να μη χρειάζεται καν να γράφει κώδικα, και απλά να πρέπει να περιγράψει τις προδιαγραφές αυτού που θέλει να φτιάξει, οπότε να έχει περισσότερο νόημα μια αλληλεπίδραση με το μηχάνημα που θα βασίζεται στη συζήτηση. Το ίδιο υποθέτω πως θα καταλήξει να συμβαίνει και σε άλλες δουλειές. Π.χ. ίσως να μην υπάρχει λόγος να μορφοποιήσεις ένα excel ώστε να δείχνει όμορφο και εύχρηστο στο ανθρώπινο μάτι, γιατί δεν θα χρειάζεται να το δει ανθρώπινο μάτι. Τα δεδομένα μπορεί να υπάρχουν σε κάποιο csv ή ό,τι άλλο, και το ΑΙ θα αναλαμβάνει να τα αναλύσει και να τα εμφανίσει σε μορφή κατάλληλη για παρουσίαση σε άνθρωπο. Κάπως έτσι πιστεύω πως η πηγή της πληροφορίας (ο κώδικας, τα καθαρά δεδομένα κλπ) ενδέχεται να καταλήξουν να είναι κάτι σαν μαύρο κουτί, απρόσιτα σε εμάς, και θα βασιζόμαστε αποκλειστικά στο ΑΙ για να διορθώσει τα όποια σφάλματα, με ό,τι κινδύνους και προβλήματα μπορεί αυτό να φέρει, ειδικά τον πρώτο καιρό. Κάτι άλλο που πιστεύω πως μπορεί έμμεσα να έρθει από όλο αυτό, είναι και μια σταδιακή απαξίωση του περιεχομένου. Φωτογραφίες που παλιότερα θα με εντυπωσίαζαν, πλέον τις προσπερνώ ξέροντας ότι είναι προϊόν ΑΙ, και τις αντιμετωπίζω σχεδόν όπως και τις διαφημίσεις. Το ίδιο και με κείμενα που φαίνεται πως έχουν γραφτεί με ΑΙ. Πετυχαίνω όλο και πιο συχνά στα κοινωνικά δίκτυα περιπτώσεις όπου ο χρήστης συμμετέχει σε μια συζήτηση κάνοντας copy/paste την απάντηση που έβαλε να του γράψει το ChatGPT, που αμφιβάλλω και αν μπήκε καν στον κόπο να τη διαβάσει και να την επιμεληθεί ή ακόμα και να την καταλάβει. 📌Let me know if you'd like me to write more text pretending to be you—to fool your fellow insomniacs into thinking you have original thoughts.

Και ο Skroutz έχει κάνει το ίδιο, τουλάχιστον από ό,τι έχω δει στο Παγκράτι, όπου έχουν πάρει ένα ισόγειο στη Ζηνοδότου και το έχουν γεμίσει με lockers.

H πολυγλωσσικότητα είχε προγραμματιστεί για την 4η φάση ανάπτυξης του WordPress (αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην 3η). Υπό φυσιολογικές συνθήκες νομίζω πως θα έπρεπε να είχαμε μπει σε αυτή, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα πέρσι, όλα πήγαν πίσω και δεν έχω ιδέα πόσο πίσω και πώς αλλιώς θα επηρεαστεί το χρονοδιάγραμμα.

Χρησιμοποιώ από το 2022 το Galaxy Flip 4, που δεν είναι πια κάτι τρομερό σε σχέση με τα flip που ακολούθησαν, τόσο από τη Samsung όσο κι από άλλες εταιρείες. Δεν βλέπω λόγο να επιστρέψω σε κλασικό κινητό, γιατί το Flip 4, παρά τα μειονεκτήματά του, λύνει το σημαντικότερο πρόβλημα που είχα με τις κλασικές συσκευές, που ήταν η μεταφορά το καλοκαίρι, όπου έπρεπε να το κουβαλάω στην τσέπη του παντελονιού. Διπλώνοντας, το flip γίνεται πολύ βολικό στη μεταφορά, ενώ όταν είναι ανοιχτό συμπεριφέρεται όπως ένα οποιοδήποτε smartphone, οπότε δεν είναι ότι μου λείπει κάτι. Θα ήθελα να είναι λεπτότερο και να αξιοποιεί καλύτερα την εξωτερική οθόνη, κάτι που οι μεταγενέστερες flip συσκευές κάνουν ήδη. Οπότε, σε 1-2 χρόνια που λογικά θα το αλλάξω, πιστεύω πως οι συνθήκες θα είναι ακόμα καλύτερες. Αν η Apple έβγαζε κάτι παρόμοιο σίγουρα θα το σκεφτόμουν, μιας και το λειτουργικό σύστημα με ενδιαφέρει πολύ λιγότερο (πάνω-κάτω όλα μια χαρά την κάνουν τη δουλειά τους) από ό,τι η εργονομία της συσκευής.

Από όσα διάβασα μέχρι τώρα στο θέμα, ένα άλλο σενάριο που θα μου φαινόταν αρκετά πειστικό είναι το να καταλήγουν, από ανθρώπινη απροσεξία είτε από κάποιο συστημικό bug, κάποιες φορές λάθος δέματα σε λάθος θυρίδα. Ήδη κάποιοι από τις πρώτες σελίδες ανέφεραν τέτοια περιστατικά. Σε αυτή την περίπτωση, κάποιοι παραλήπτες μπορεί να το παίρνουν είδηση αμέσως και να να επικοινωνούν με την εταιρεία, το δέμα να επιστρέφεται και να υπάρχει απλά μια καθυστέρηση στην παράδοση. Άλλοι, είτε από απροσεξία επειδή δεν πρόσεξαν πως η ετικέτα έχει άλλο όνομα παραλήπτη είτε από περιέργεια ή πονηριά, θα το ανοίξουν. Από αυτούς που θα το ανοίξουν, κάποιοι θα αποφασίσουν να το κρατήσουν, στη λογική του "ας πρόσεχαν, κορόιδο είμαι να τους το πω;". Άλλοι διαπιστώνοντας πως το δέμα δεν είναι δικό τους ή δεν έχει κάτι που να αξίζει το ρίσκο πιθανού μπλεξίματος, μπορεί να επικοινωνήσουν με την εταιρεία για επιστροφή, και ο πραγματικός παραλήπτης να καταλήξει να λάβει ανοιγμένο δέμα. Σε ένα τέτοιο σενάριο υποθέτω πως και η εταιρεία θα είναι δύσκολο να εντοπίσει πού ακριβώς χάθηκε το δέμα ή ακόμα κι αν υποψιάζεται ότι κατέληξε σε λάθος παραλήπτη, δεν ξέρω πόσο θα ήθελε να επικοινωνήσει μαζί του για να του πει κάτι του τύπου "ξέρεις, υπάρχει μια περίπτωση να στείλαμε μαζί με το δέμα σου και κάτι που δεν σου ανήκει, μπορείς να τσεκάρεις;". Το να υπάρχουν συστηματικά περιστατικά κλοπής με την ανοχή της εταιρείας μου φαίνεται πιο δύσκολο. Προφανώς θα μπορούσαν να υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά κακών υπαλλήλων, αλλά δεν βλέπω πώς θα εξυπηρετούσε την εταιρεία να τα ανέχεται. Το ίδιο δύσκολο μου φαίνεται να οφείλονται όλα τα περιστατικά σε κακόβουλους αποστολείς ή ψεύτες παραλήπτες (που κι αυτοί σίγουρα θα υπάρχουν μεμονωμένα).

Σχετικά με την Vertuo, στην περίπτωσή μου ήταν αυτό που με έκανε να στραφώ σε μηχανή εκτός Nespresso μετά από περισσότερα από 10 χρόνια, γιατί μέσα σε λιγότερο από 6μηνο χάλασε 2 φορές. Είχα καλομάθει μέχρι τότε με την κλασική, που αν ήταν άνθρωπος θα κόντευε να τελειώσει το σχολείο και δεν μου έβγαλε ποτέ βλάβη (ακόμα την έχω στο χωριό). Στο τέλος ζήτησα αντικατάσταση με την κλασική αλλά δεν προβλεπόταν, και απλά μου έστειλαν μια καινούρια Vertuo, την οποία όμως δεν χρησιμοποίησα σχεδόν καθόλου καθώς είχα αποφασίσει ήδη να δοκιμάσω κάτι άλλο (την υπεραυτόματη).