Snoob

Πολύ νωρίς ακόμη, αλλά δεν νομίζω πως είδαμε κάτι που να ανατρέπει τα συμπεράσματα της πρώτης αγωνιστικής. Ο Ρότζερς νόμιζε πως επειδή κέρδισε -οριακά- τους (θλιβερούς για μία ακόμη χρονιά) Jets, θα είναι κάθε αγωνιστική πασχαλιά. Κι έπεσε -στην έδρα του- πάνω στους Seahawks. Aν ήταν είκοσι χρόνια νεότερος, μπορεί και να αποδεικνυόταν πολυτιμότερη η ήττα από τη νίκη, μπας και ξεκαβαλίσει. Στα 41, ο αγαπημένος Ααρών δεν πρόκειται να αλλάξει, όμως. Patriots - Miami, μια γενική θλίψη. Η αλλαγή προπονητή στους Pats υποτίθεται θα έδινε μια νέα πνοή, μέχρι στιγμής κρατάνε πεισματικά την ανάσα τους. Για το Μαϊάμι, τι να πεις. Κάκιστες οι δύο πρώτες αγωνιστικές. Οι Bills βούτηξαν από την Ακρόπολη (δεν έχει στα βόρεια της Νέας Υόρκης, αλλά σίγουρα όλο και κάποιο ψηλό κτίριο θα υπάρχει) και βρήκαν πορτοφόλι στην πρώτη αγωνιστική, με ένα choke for the ages από τους Ravens, αναμενόμενα χαλαρή νίκη απέναντι στους Jets, πολύ νωρίς ακόμη για χαρές, για μια ομάδα που ξέρουμε ότι θα είναι ψηλά, αλλά το ψηλά πλέον δεν αρκεί, θέλει το βήμα παραπάνω. Τα Λιοντάρια ξέσπασαν πάνω στις -εξόχως προβληματικές- Αρκούδες και πάμε παρακάτω. Ούτε εδώ μπορεί να βγει ασφαλές συμπέρασμα άλλο από το ότι οι Lions σαφώς δεν είναι του πεταματού και ότι το roster της ομάδας του Σικάγο είναι για λίγα πράγματα. Κι αν δεν προστατέψουν τον QB, όποιον κι αν βάλουν να αμολάει την κολοκύθα, διαφορά δεν θα δουν. Στην παράταση το Ντάλας τους -βελτιωμένους- Giants, αλλά πολλά θέματα και εκεί. Με "όσα φάμε κι όσα βάλουμε" θα υπάρχει θέμα. Κι ο Πρέσκοτ κινδυνεύει ορατά πλέον να γίνει κλασική περίπτωση what if. Η Βαλτιμόρη ξεμπούκωσε, αλλά με το Κλίβελαντ. Να δούμε τι θα κάνει έχοντας αντίπαλο στα κυβικά της, γιατί το choke δεν ξεπλένεται με νίκες απέναντι σε δύο σκάλες κατώτερες ομάδες. Από το να ζοριστεί, προφανώς (και να μπει μέσα σε δύο αγωνιστικές σε κρίση εσωστρέφειας) σαφώς προτιμότερη η άνετη νίκη, αλλά πολύ νωρίς κι εδώ για χαρές. Οι Packers φέτος δείχνουν καλοί. Εξακολουθώ να λέω (παρότι μέχρι στιγμής ο Λαβ δείχνει να έχει περιορίσει αισθητά τις σαχλαμάρες) ότι στην άμυνα είναι κυρίως η βελτίωση, στην επίθεση τα νορμάλ κάνουν. Statement win απέναντι στους Lions, όμως, και χαλαρά με Washington, ιδανικό ξεκίνημα. Οι Chiefs, παρότι ο Μαχόουμς έκανε, ατομικά, καλύτερο παιχνίδι από το Χερτς (αν και πρόσθεσε πολλές γιάρδες με το παιχνίδι σχεδόν χαμένο), εκεί που κάποτε στραγγάλιζαν κόσμο στην άμυνα τώρα δεν τρομάζουν τόσο. Σαφώς βελτιωμένη εικόνα σε σχέση με τη θλίψη της Βραζιλίας, πάντως. Επική απάντηση Χερτς στην καζούρα του Τζόουνς, στο τέλος. Πολύ κρίμα για τους -ταλαιπωρημένους εδώ και πάρα πολύ καιρό από τραυματισμούς- 49ers.

Πουθενά δεν είπα ότι μας τη χάρισαν. Αντιδρώ στις γελοιότητες που γράφονται σωρηδόν σήμερα, από τους κατ' επάγγελμα αρμεχτές του μπάσκετ. Ούτε λέω να μη χαρούν την επιτυχία, γιατί ακριβώς λόγω των δεδομένων που υπήρχαν είναι επιτυχία. Αλλά, όταν διαβάζω για αρμάδες και βουλώματα, δεν γίνεται να μην απαντήσω. Υ.Γ. Σιγά μην έκαναν πρόταση στο Γιάννη της δεκαετίας του '10. Που ήθελε και θέση ξένου, τότε. Και να έκαναν, θα είχε την "τύχη" πλείστων όσων Ελλήνων παικτών που καίγονται στους "μεγάλους". Το αποδεικνύουν τα πεπραγμένα τους. Δυστυχώς για όλους μας, δεν είμαι ισοπεδωτικός. Ρεαλιστής είμαι. Κι είναι κρίμα μια επιτυχία να ρίξει στάχτη στα μάτια. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο. edit: Να το γράψω και λίγο διαφορετικά. Το μετάλλιο για μένα (πέρα από μια πηγή χαράς) δεν αλλάζει τίποτε. Και τέταρτοι να ερχόμασταν, δεν αλλάζει κάτι στα πραγματικά δεδομένα. Ελπίζουμε να κάνουν οι Αμερικανοί τον Αβδάλα παιχταρά και να δέχεται να έρθει να παίξει στην Εθνική. Και να μην καεί ο Σαμοντούροβ. Και να μην καταλήξει να γυαλίζει πάγκο ο Τολιόπουλος.

Τα έγραφα και προχτές. Δεδομένου του μπάσκετ που έπαιξε η εθνική σε όλο το τουρνουά, όχι από την Ακρόπολη, από το Διεθνή Διαστημικό Σταθμό έπεσε και βρήκε πορτοφόλι. Επιτυχία το μετάλλιο, ειδικά για αυτή την ομάδα, αλλά, λυπάμαι, κανένα στόμα δεν "βούλωσε" η εθνική. Και, γενικά, οι κυνηγοί φαντασμάτων, στημένων κτλ., καλό θα ήταν να αποφεύγουν κάθε αναφορά σε βουλώματα, γιατί όταν ψάχνανε παρέα με το Σκούμπι Ντου στις...διαφημίσεις να δουν πώς και γιατί το στήσαμε με τους Τούρκους, κάποιοι που δεν πάσχουν από οξεία εθνικίτιδα τους γράφαμε πως απλά χάσαμε από καλύτερη ομάδα. Βέβαια, όπως φάνηκε και χτες, η εχθροπάθεια και τα φαντάσματα δεν βολτάρουν μόνο από τη δώθε πλευρά του Αιγαίου. Οι παίκτες αξίζουν να το χαρούν, προφανώς, ειδικά αυτοί που δεν θα τους ξαναδούμε με την Εθνική ήταν όμορφο που έκλεισαν έτσι την παρουσία τους. Θα είναι καταστροφικό για το ελληνικό μπάσκετ, όμως, αν αυτό το τουρλουμπούκι, το λέρωμα εσωρούχων στο 4ο δεκάλεπτο (και όχι μία φορά, το είδαμε να συμβαίνει κατ' επανάληψη), η παντελής αδυναμία να σταθούν έστω και στοιχειωδώς απέναντι σε καλύτερη ομάδα (δεν λέμε να διεκδικήσουν τη νίκη, να μη χάσουν με τελείως κάτω τα χέρια), όταν κοπάσουν τα πανηγύρια, δεν αποτελέσουν σοβαρή πηγή προβληματισμού. Οι εκατομμυριούχοι που αγοράζουν επιτυχίες και πολιτική ισχύ μέσω των ομάδων, φέρνοντας καραβιές παικτών απέξω και ξοδεύοντας λεφτά που δεν προκύπτουν από το άθλημα, έχουν χαρίσει στους οπαδούς τους το δικαίωμα να ανακουφίζονται από την παντόφλα νομίζοντας πως κάτι κάνουν, αλλά έχουν διαλύσει κάθε υποδομή. Παίκτες δεν χτίζουν, συνηθέστατα ό,τι παίρνουν έτοιμο θάβεται κι αρχίζουν οι δανεισμοί και τα ξεφορτώματα, περιορίζεται ο ρόλος όσων απομένουν και φτάνουμε στο σημείο να ελπίζουμε ότι τριαντάρηδες (και βάλε...) θα συνεχίσουν γιατί αυτό που έρχεται, δεν... Αστέρι μας είναι ένας παίκτης που το -ανύπαρκτο- εγχώριο σύστημα ανάπτυξης παικτών δεν τον πήρε καν χαμπάρι, πριν πάει Αμερική και -κυριολεκτικά- μεταμορφωθεί. Μακάρι το μετάλλιο να αποτελέσει εφαλτήριο για καλύτερα πράγματα, κι όχι φούμο που θα μας στραβώσει ακόμη χειρότερα. Συγχαρητήρια στην εθνική.

Παιδιά, έχουμε έναν -εξαιρετικό- NBAer, που όμως μετά από εκείνο το καταπληκτικό πρωτάθλημα (για διάφορους λόγους) δεν. Κι έχουν περάσει 4 χρόνια από τότε και πάμε για τα 5. Μετά, καθοριστικοί καλοί μας παίχτες είναι στα σχολάσματα, οι νεότεροι για διάφορους λόγους έχουν πολύ περιορισμένη συμμετοχή και παραστάσεις (για να μην πω ικανότητες), και έχουμε και κάτι τελείως guest star παρουσίες. Πού πάνε να μανουριάσουν σε σχολασμένο παιχνίδι με ένα λεπτό στο χρονόμετρο και αναγκάζουν τον προπονητή να τους αποσύρει... Οι Τούρκοι κατέβηκαν με Σενγκούν (7 χρόνια νεότερος του Γιάννη και με πολύ λιγότερο επιβαρυμένο κορμί) κι άλλους 4 με παραστάσεις ΝΒΑ. Δεν υπάρχει σύγκριση καν σε επίπεδο υλικού. Κατέβηκαν διαβασμένοι, ό,τι άποψη κι αν έχει κανείς για τον Αταμάν είναι σαφώς εμπειρότερος του Σπανούλη, μπλόκαραν τελείως το -ούτως ή άλλως πλήρως μονοδιάστατο- παιχνίδι μας. Και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Μην ψάχνουμε τώρα φαντάσματα και θεωρίες συνομωσίας. Δώσαμε, λέει, το παιχνίδι στους Τούρκους (σε ποιους; Στους ΤΟΥΡΚΟΥΣ) για να μην παίξουμε με τους Γερμανούς και υποστούμε βαριά ήττα. Γιατί ήταν πίπουλο η ήττα από τους Τούρκους. Θέλω να πω, δεν έχει καν λογική αυτό. Άτιμο πράγμα η πίκρα και καταλαβαίνω την ανάγκη για παρηγοριά, αλλά απείρως χειρότερη από μια βαριά ήττα είναι μια βαριά ήττα που θα αποδοθεί σε βουντού και φαντάσματα και δήθεν στησίματα. Υ.Γ. Τουλάχιστον ήταν τόσο καταλυτική η κυριαρχία των Τούρκων που οι τραγικοί σχολιαστές περιορίστηκαν σε 4-5 σπόντες για τη διαιτησία. Φανταστείτε, με τέτοια διαφορά, και πάλι βρήκαν να ψελίσουν βλακείες. Γι' αυτό έγραφα πριν για την ανάγκη να υπάρξει ρεαλιστική αποτίμηση του τι και γιατί συνέβη, και τι μπορούμε να κάνουμε από τώρα και στο εξής.

Η θεωρία της μεγάλης τσαπούς και του στησίματος προς αποφυγή της, προϋποθέτει ότι δεν θα τρώγαμε ήδη μια μεγάλη τσαπού. Το σημερινό ήταν οθωμανικό, τι να λέμε τώρα. Αν το στήναμε (τι συζητάμε, Βούδα μου...) δεν θα το στήναμε να μας ξεφτυλίσουν. Για να αποφύγουμε τη γερμανική, δηλαδή, αγκαλιάσαμε την τουρκική τσαπού; Αν για κάποιο λόγο, δηλαδή, δεν συνειδητοποιούσαν όλοι πως το παιχνίδι είχε λήξει (πρακτικά από το ημίχρονο, ας πούμε για λόγους αβροφροσύνης από τα μέσα/τέλη του τρίτου δεκαλέπτου) και δεν βγάζαν όλοι τους βασικούς, οπότε έγινε λίγο αλάνα (και βρήκαν ευκαιρία για πατριωτισμούς κάτι ψυχές) δεν έληγε το σημερινό με κάτω από τριάντα πόντους διαφορά. Και τόσο που έληξε, βέβαια...Εικοσιέξι πόντους τσαπού είναι καλή; Να την αφήσω; Υ.Γ. Είναι κρίμα να ψάχνουμε φαντάσματα και εξηγήσεις σε μια άστοχη διατύπωση. Δεν ξέρω τι είπε ο Γιάννης, αλλά χάναμε-κερδίζαμε δεν ήταν ένα παιχνίδι. Κι ελπίζω, ειλικρινά, να μην πάμε στο μικρό τελικό με στυλάκι "έλα μωρέ τους έχουμε", γιατί οι Φινλανδοί έχασαν με μόλις δώδεκα πόντους. Εμείς, με τους Γερμανούς, πόσο θα χάναμε;

Μην αρχίσουμε τις θεωρίες συνομωσίας, παρακαλώ. Αναμετρηθήκαμε με σαφώς καλύτερη ομάδα, την οποία ήταν αδύνατο να νικήσουμε με ηρωϊκά γιουρούσια του ενός, και ό,τι προαιρείστε από τους υπόλοιπους. Με το μπάσκετ που παίξαμε σε όλο το τουρνουά, το αποτέλεσμα είναι περίφημο. Η Ελλάδα, έχει την ευκαιρία να φύγει με μετάλλιο από μια διοργάνωση όπου έπαιξε μπάσκετ επιεικώς μέτριο. Αν μας έλεγαν πριν τη διοργάνωση, θα βγείτε σίγουρα τέταρτοι και μπορεί και να πάρετε χάλκινο, θα στήναμε πάρτι. Είμαστε η τρίτη καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή; Ούτε γι' αστείο. Είναι πολύ βολικό το format, απλά. Μας έκατσαν τα πράγματα κάτι παραπάνω από ευνοϊκά στον όμιλο και στις διασταυρώσεις, στην πρώτη αναμέτρηση με σαφώς ανώτερη ομάδα ξεγυμνώθηκαν όλα τα προβλήματα. Αν γίνει (δεν λέω από τους "δημοσιογράφους", αυτοί ζουν στην κοσμάρα τους) μια σοβαρή ανάλυση του τι πραγματικά συνέβη, και πώς μπορούμε και πρέπει να πορευτούμε από εδώ και πέρα, το κέρδος θα είναι πολύ μεγαλύτερο ακόμη και από μια -αντικειμενικά ανέλπιστη- τρίτη θέση.

Ο Νιξ, αν παίξει έτσι απέναντι σε ομάδες έστω και οριακά καλύτερες από τους Titans, θα έχει σοβαρό θέμα.

Παπαδογιάννης. Τι σούργελο. Έξτρα μπόνους η φωτογραφία από τριάντα χρόνια πριν.

Πολύ καλύτερο το παιχνίδι στη Βραζιλία. Και πάλι πολλά νεύρα, μεταξύ αντιπάλων και συμπαικτών. Απόλυτα δίκαιο το αποτέλεσμα, και ξεκάθαρος νικητής στη μάχη των QB. Tα εκτός ΗΠΑ παιχνίδια αντιμετωπίζονται πάντοτε σαν "πιο χαλαρά, πάμε να διαφημίσουμε το άθλημα". Κι ως ένα βαθμό μπορεί να είναι έτσι, όμως εγώ είδα δυο ομάδες που το ήθελαν το παιχνίδι, το διεκδίκησαν, έπαιξαν πολύ δυνατά, ρίσκαραν και με 4th down conversions. Σαφώς στην πορεία θα στρώσουν, αμφότεροι, αλλά νομίζω θα ήταν λάθος για τους ηττημένους να πουν "έλα μωρέ τι τρέχει". Γιατί, αν ο Νιξ χτίσει πάνω στην καλή περυσινή χρονιά που έκανε, υπάρχουν και οι Broncos στην AFC West, με άμυνα διόλου ευκαταφρόνητη.

Τρακαρισμένες και οι δύο ομάδες. Έγινε κι εκείνο το κουλό στην αρχή, πολλά νεύρα κτλ. Οι Cowboys φέτος ξεκινούν με πολύ χαμηλές προσδοκίες, ή τουλάχιστον έτσι αντιμετωπίζονται από τους δημοσιογράφους, οπότε αυτό ίσως τους απελευθερώσει. Αν είχε πιάσει ο Λαμ μία από τις πάσες του Πρέσκοτ, μπορεί και να μιλούσαμε για άλλο παιχνίδι. Αλλά, με τα "αν". Οι πρωταθλητές σίγουρα δεν έθελξαν. Καλή σεζόν να έχουμε, με υγεία.

Κι εγώ αυτό νομίζω. Προφανώς να χαρούν, επιτυχία είναι, αλλά αν αρχίσουν τα "τους έχουμε" κτλ. τους Ισραηλινούς, πολύ φοβάμαι πως μας περιμένει άσχημη έκπληξη. Σήμερα έκανε ο Λούκα παπάδες (απείρως εντυπωσιακότερους της πολύ καλής εμφάνισης του Γιάννη), και πάλι εκεί οι Ισραηλινοί, το πάλευαν. Επίσης, αφού χαρούν, και ηρεμήσουν λίγο, ας τους πει κάποιος να μην κάνουν φάουλ σε σκοτωμένα τρίποντα στο 1,5 δεύτερο, γιατί δεν θα μας χαρίζονται συνέχεια στις βολές.

Δεν είναι μπάσκετ αυτό που παίζουμε. Μας έκατσαν τα σουτ τρελά, πήγαμε να αυτοκτονήσουμε με τα βλακώδη φάουλ, αλλά οι Ισπανοί συναγωνίστηκαν επάξια τους Βόσνιους σε φόρτωμα οικοδομικών υλικών. Επιτυχία όπως και να 'χει, αρκεί να μην πάρουν πάλι τα μυαλά αέρα και αρχίσουμε τα "ποιο Ισραήλ μωρέ", γιατί ο Ντάνι θα μας τσακίσει.

Τελείως, κοντά 4 λεπτά αγώνα, άμυνα δεν έχει βγει. Επικά εύστοχο ξεκίνημα, όμως. Καλά κλεισμένος ο Γιάννης για την ώρα, πρέπει να φθαρούν με φάουλ οι Ισπανοί. Εκτός κι αν το βλέπουν βαρέλι το καλάθι οι δικοί μας, τι να πω. Μακάρι.

Nαι, Κατσίβελη, για αμυντική προσήλωση είναι το σκεπτικό. Σε πρώτη φάση, πάντως, καουμπόικο μπάσκετ εκατέρωθεν, η χαρά του τρίποντου. Ελπίζω πραγματικά ο Σλούκας να νοιώσει την ανάγκη να δώσει κάποιες απαντήσεις απόψε. Μεγάλωσε, βάρυνε, αλλά τον χρειαζόμαστε.

Θα ξεσφίχτηκε. Τι να πω, έτσι όπως είμαστε από υλικό, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν περισσεύει κανείς. Και τραυματίας να είσαι, πρέπει να είσαι εκεί, έστω για στήριξη στους υπόλοιπους. Ούτε πολιτικά, ούτε ανάπαυση, στον πάγκο με φανέλα και φόρμα όλοι.