NBA Topic

[V for Vagelis]

να πως γίνεται

[ame]http://www.youtube.com/watch?v=tSI5OFIF3a8[/ame]

[alexdelpiero]

να πως γίνεται

http://www.youtube.com/watch?v=tSI5OFIF3a8

 

Παιδια αυτα δεν γινωνται...δηλ ποσο χαζος πρεπει να ειναι αυτος...

Φανταζεσται να το ειχε κανει κανς παικτης του ομπρανοβιτς αυτο....θα τον ειχε πακεταρει κ θα τον ειχε βαλει στο αεροπλανο το ιδιο βραδυ.

[washcloud]

Που το ξεθαψα θα μου πεις αλλα μετα απο αυτο

[yt]hvCj89FwxkE[yt]

και γενικα οτι κανει ο ανθρωπος εδω και 2-3 χρονια η απορια μου ειναι...

μηπως απλα η πτωση του ενδιαφεροντος για το ΝΒΑ ειναι το μονο που μας κανει να μην τον εξισωνουμε με τον Τζορνταν?

Πιστευω οτι αν δει κανεις βιντεακια και στο τελος της καριερας του και τιτλους, θα δει οτι δεν υπαρχουν διαφορες

 

...μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση από "κάποιον" που τους,,,έζησε και τους 2 πάντως είναι η παρακάτω :

 

[ame]http://www.youtube.com/watch?v=W_WNTx3gG_s[/ame]

[dismemberer]

Ο Kobe παιζει να ειναι καλυτερος τεχνικα απτον Jordan αλλα η προσωπικοτητα του mj ηταν κατι το αφταστο.. Και γιαυτο μετα απο 10-15 χρονια ο Bryant θα θεωρειται ενας ΜΕΓΑΛΟΣ παιχτης, αλλα ο Jordan θα θεωρειται ο καλυτερος

 

Μετα απαυτο το παιχνιδι αρχισα να γουσταρω το nba

[ame]http://www.youtube.com/watch?v=A4BswHnf0xM[/ame]

[Chrisxxx]

Επιχειρώντας μια σύγκριση:

 

Μπασκετικά σε θέματα τεχνικής, σουτ, σταθερότητας θεωρώ τον Κόμπι καλύτερο του Μαικλ..

Ο Κομπι έχει σαφώς καλύτερο σουτ απο τον Τζόρνταν, φαίνεται να είναι πιο καλα κοντρολαρισμένος στις κινήσεις του και να μη στηρίζεται τόσο στα σωματικά του προσόντα.. Ο τζόρνταν των 80s ήταν κατσίκι αντίθετα ο Κομπι ωρίμασε μπασκετικά νωρίτερα.. Ο Κόμπι έχει νομίζω καλύτερη πάσα..

Αμυντικά ο Τζόρνταν ήταν μάλλον καλύτερος.

 

Που κερδίζει ο Τζόρνταν; Ο Μαικλ ειναι ηγέτης ο Κόμπι γατάκι.. Ο Τζόρνταν πηρε πρωτάθλημα με συμπαίκτη εναν φοβερό παιχτη τον Πίπεν αλλά και στους 6 τελικούς δεν αμφισβητήθηκε ποτέ ποιος ήταν ο καλύτερος, ποιος ηταν ο ηγέτης, ο Κομπι πηρε 3 πρωταθλήματα με συμπαίκτη τον Σακιλ και ο Σακ μάλλον στα 2 από αυτά ηταν καλύτερος του..

 

Ο Τζόρνταν επαιξε σε μια εποχη που υπήρχαν αστέρια όπως ο Bird και ο Johnson και όχι μονο κατάφερε να τους φτάσει αλλά και να τους ξεπεράσει.. Το '87 οι Pistons εφάρμοζαν τους Jordan rules και ο Τομας ξεκίνησε το περίφημο freeze-out του Τζόρνταν.. Παρόλα αυτά τους ξεπέρασε και έγραψε ιστορία φτιάχνοντας το δικό του Star system. Αντίθετα ο Κομπι ηρθε στο ΝΒΑ και προωθήθηκε από το ιδιο το σύστημα που αναζητούσε το διάδοχο του Μαικλ.. Έχει τη λαμψη να εκπροσωπήσει την εικόνα του ΝΒΑ αλλά δεν είναι Τζορνταν να το ανεβάσει σε άλλα επίπεδα.

 

Τέλος ο 1ος χρειάστηκε να κερδίσει ομάδες όπως οι Νικς, οι Πιστονς, οι Γιούτα και παιχτες οπως ο Μπαρκλει. ο Τζονσον, ο Χακιμ, ο Στόκτον και τόσοι άλλοι ο 2ος πρέπει να κερδισει τα γατάκια όπως ο Καρμελο Αντονι και ο Λεμπρον..

Ο Κομπι δεν τρώει ξύλο από τους αντιπάλος οπως ετρωγε ο Μαικλ από τον Σταρκς π.χ. αλλά οι αντιπαλοι του τον κοιτάζουν και του λένε αστειακια μηπως βγουν καμια φωτο μετά.. Έχει διαφορά..

[alexdelpiero]

Καλα ειδικα τον λε μπρον δεν μπορεις ομως να το πεις γατακι.αντιθετα Θηριο ειναι.περυσι που το πηρε ο κομπι επεσε πανω σε πανισχυρη δυση.Ενταξη οι τελικοι εξελιχθησαν ευκολα αλλα για να φτασει εκει επαιξε με ομαδες σκληρες σαν τους ναγκετς κ τους ροκετς που εφτυσε αιμα για να τις περασει.δεν ηταν της πλακας.Αλλα ο κομπι τους πηρε απο το χερακι κ τους πηγε τελικους.

[Chrisxxx]

Αν οι Ναγκετς και οι Ροκετς ειναι σκληρες ομάδες τότε θα έπρεπε να δεις τους Πιστονς και τους Νικς των 90s.. Σωβρακάκι σε κάθε 10λεπτο θα έπρεπε να αλλάζουν Λεμπρον και Κομπι..

[alexdelpiero]

Αν οι Ναγκετς και οι Ροκετς ειναι σκληρες ομάδες τότε θα έπρεπε να δεις τους Πιστονς και τους Νικς των 90s.. Σωβρακάκι σε κάθε 10λεπτο θα έπρεπε να αλλάζουν Λεμπρον και Κομπι..

 

Εγω για το τωρα σου λεω.... δεν λεω οτι κανεις πουθενα λαθος απλως μονο το γατακι για το λεμπρον μου καθησε λιγο ασχημα.Αλλα κ τους μπατιερ με τον αρτεστ περυσι που κυνηγαγαν μμεχρι την τουαλετα τον μπραιαντ δεν τους θεωρεις κ soft.Η τις μπουκες που κανε μπροστα στο σουπερμαν το χαουαρντ δεν το λες κ ευκολο.γεμικα το νβα ειναι σε καλο φεγγαρι...μεχρι κ τηλεοπτηκα που στην ελλαδα βλεπαμε με το ζορι ενα ματς κ αναγκαζωμασταν να βλεπουμε μεσω ιντερνετ τωρα βλεπουμε 3 με 4 ματς την εβδομαδα.

[Chrisxxx]

Aυτό που θέλω να πώ ειναι οτι το ΝΒΑ από το 2000 και μετά έπαψε να έχει λαμψη στα παρκε και κρατιέται από το μαρκετινγκ.. Για να ξανανέβει οι Σελτικς και οι Λεικερς σε ενα καλοκαίρι ξανάγιναν υπερδυνάμεις από το πουθενά (ανταλλαγες Γκαρνετ και Γκασόλ χωρις ουσιαστικά ανταλλάγματα).. Οπότε σε όλο αυτό το σόου που έχει στήσει η βιομηχανία του μάρκετινγκ ο Χαουαρντ που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βάλει καλάθι με κάρφωμα θα θεωρείται Superman (να δεις που θα πάρει και πρωτάθλημα ενώ ο Γιούιν δεν εχει) και ο Λεμπρόν θεωρείται King..

[washcloud]

Απ' τη μια ο Κρις "υπερβάλλει",,,,απ' την άλλη δεν...έχει κι άδικο.

ΗΤΑΝ πιο "άγρια" τα πράγματα τότε, τέλη 80 με τέλη 90.

Όχι ότι ο Λεμπρόν είναι πούσι(κατ). Είναι και τα χρόνια του σήμερα. Αν έπαιζε τότε, εγώ είμαι της αίσθησης ότι θα εξελισσόταν σε πιο αγρίμι. Άλλωστε το αμερικάνικο μπάσκετ έπιασε το πηκ του εκείνα τα χρόνια, κι από άποψη θέασης (τηλέ και μη), κι από άποψη παγκόσμιας δημοτικότητας. Και τότε μεσουράνησαν δεινόσαυροι όπως Ολάζουον, Μάτζικ, Μπάρκλει, Ρόμπινσον, Εγιούιν, Μαλόουν, Ρόντμαν και πόσοι άλλοι, οι οποίοι ήταν πολύ "νηστικοί". Σ' εκείνο το μπαμ, "έτυχε" τη σπίθα ν' ανάψει ο Τζόρνταν, ο οποίος ήταν ο απόλυτος εξωγήινος. Κάθε φέτος και καλύτερος. Και το είχε ρε παιδί μου στη φάτσα του, κακά τα ψέμματα : κι ο Ντρέξλερ γαμούσε κι έδερνε άμα λάχαινε, κι ο Τόμας σκουπίδιαζε ομάδες, κι ο Γουίλκινς ήταν μια ομάδα μόνος του, κι ο Στάρκς ήταν ένα μικρό θαύμα της φύσης,,,,,,,αλλά ο καραφλός μπαγλάς με τη γλώσσα μισό μέτρο έξω ήταν "αλλού". Κι αυτό το "αλλού" σήμαινε ότι είχε τον τρόπο να κερδίζει όχι μόνο αντιπάλους, αλλά και εσένα. Είχε το απόλυτο τάιμινγκ. Έβγαζε ρε παιδί μου αυτό το "i've come here to chew bubble gum and kick ass,,,and i'm all out of bubble gum". Kαι το ΠΙΟ ωραίο είναι, ότι παρέσυρε σ' αυτό το feeling και τους συμπαίχτες του...Παρ' όλο το χέσιμο που έτρωγε μια ζωή απ' τον Μάικλ ο Γκραντ ας πούμε, δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν οπουδήποτε αλλού καλός, εκτός απ' τους Μπουλς, και όντως δεν ήταν - αλλά στους Μπουλς "μεγαλούργησε" ακόμα κι αυτός, όταν χρειαζόταν. Μέχρι κι ο Καρτράιτ "είχε γίνει παίχτης", στην ομάδα του Τζόρνταν. Διότι ξέρανε ότι βρέξει -χιονίσει, ο Μάικλ θα γαμήσει. Και όσο κι αν ήταν το νούμερο ούνο αυτός, ΠΑΝΤΑ δημιουργούσε φάσεις για τους συμπαίχτες του. Δεν έμεινε ΟΥΤΕ γι' αστείο στην ιστορία ως εγωιστής. Κι αν η επίθεση βασιζόταν κατά μεγάλο μέρος σε αυτόν, το δεχόντουσαν χωρίς γκρίνια. Γιατί όπως είπε κι ο Τζάκσον στο βίντεο που έδωσα πριν, είχε και γαμάτα ποσοστά. 'Οταν χωνόταν σε 3 και 4, κατά πάσα πιθανότητα θα το έβαζε. Ήταν "ασφάλεια" το πρόσωπό του. Κάτι μεταξύ big brother/uncle/dad ήταν για την ομάδα. Έτρεχε και τους παρέσερνε όλους, δεν νικούσε "μόνος του" τα παιχνίδια. Κι αυτό ήταν που τον έκανε τόσο ξεχωριστό ηγέτη - ήταν ο "Mr Right".

Ε όλη αυτή η φάση είχε αντίχτυπο σε όλο το ΝΒΑ. Ήτανε πρότυπο, και ποτέ κανένας δεν έπεσε να τον φάει. Αγάπη και...respect (ok, και ξύλο από τους Νικς ) μόνο γι' αυτόν. Ήταν ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς του χώρου, από τα τέλη των 80ies. Όλο αυτό, το ότι χτίστηκε η δεκαετής πορεία μιας ομάδας πάνω του, δεν είναι απλά "τυχαίο γεγονός". Είναι "αποδεικτικό" της μεγαλοσύνης του. Γι' αυτό και σήμερα δεν λένε "ήταν καλύτερος ο Τζόρνταν απ' τον Κόμπε;", αλλά "είναι καλύτερος ο Κόμπε απ' τον Τζόρνταν;"¨, για όσους τους έχουν ζήσει ΚΑΙ τους δύο.

Αν τώρα ο Κόμπε το έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα, είναι άλλο πακέτο.

Και χωρίς να βάλουμε στη μέση αριθμούς, νομίζω ότι εκείνη η "βελτιωμένη Dr J κίνηση" που είχε ο Τζόρνταν, εκείνο το "ξεδίπλωμα" του σώματος, που τον έκανε "αέρινο" που ΔΕΝ το έχει ο Κόμπε (...κανείς δεν το είχε/έχει....), νομίζω τον κάνει να κερδίζει, έστω με διαφορά.....γλώσσας...

 

[ame]http://www.youtube.com/watch?v=nS-oA4khsvE[/ame]

[KaizerSoze]

Νομιζω οτι το συνδρομο του Κρις ειναι το γνωστο εως "Γκαλοσυνδρομο"

αυτο που οποιαδηποτε συγκριση ενος αθλητη με τον Γκαλη αποτυγχανει για 2 λογους μη τεχνικους

-τον χρονο. Οσο περναει ο χρονος θυμασαι τα καλα απο καποιον και ξεχνας τα κακα ενω τον καινουριο τον βλεπεις και στα πανω και στα κατω.

-το ιδιο το αθλημα. Λες οτι ειχε να αντιμετωπισει Ματζικ, Μπερντ, Μπαρκλευ, Γιουιν, Τομας κτλ κτλ Επειδη ακριβως υπηρχαν αυτοι το ΝΒΑ ηταν αυτο που ηταν. Δηλαδη ο Τζορνταν ειχε παραπανω προβολη γιατι και το αθλημα ειχε παραπανω προβολη.

 

ΥΓ. Ειμαι φανατικος Νικς, παντα θεωρουσα την ομαδα μου την πιο σκληρη της περασμενης δεκαετιας στο να την κερδισεις. Δεν ειμασταν η καλυτερη ομαδα αλλα για να κερδισεις τον ΓΙουιν, τον Χαρπερ, τον Οκλευ, τον Μεισον και τον Σταρκς επρεπε να πεθανεις στο παρκε. Αλλα επισης αληθεια ειναι οτι τοσο εμεις οσο και οι Πιστονς των 80-90 με Τομας, Ροντμαν, Οκλευ κτλ δεν ειχαμε τοσο ταλεντο. Γενικα τοτε γινονταν ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ αλλα αυτο δεν μειωνει τον Κομπε επειδη σημερα δεν γινονται τετοιες. Και μη ξεχνας, ο Κομπε τα τελευταια 2 τα πηρε φιλε με καλυτερο συμπαικτη τον Γκασολ ή τον Οντομ ετσι?

 

Νομιζω το προβλημα του ΝΒΑ δεν ειναι η ελλειψη σταρ αλλα η υπερπροσφορα μετριων παικτων. Θεωρω οτι οι ΤΟΠ παικτες του σημερα επαιζαν και τοτε, το προβλημα ειναι στην μεγαλη μαζα. Καποτε να παιζεις ΝΒΑ σημαινει οτι εισαι φοβερος. Τωρα ο καθε Φωτσης και ο καθε Ρεντζιας εχει παιξει ΝΒΑ

[speedy23]

Bring back the 90's.Ισως επειδη και την εζησα αρκετα και ασχολιομουνα πιο πολυ με το μπασκετ τοτε,την θεωρω την καλυτερη δεκαετια του ΝΒΑ μαζι με τα 80's και τις μονομαχιες Lakers-Celtics.Ηταν πολυ περισσοτερο ανταγωνιστικες και πιο δυνατες οι ομαδες.

Μιας και βλεπω οτι ο Kaizer ειναι φαν των Νικς,προσωπικα τι δεν θα δινα να ξαναζουσα το rivalry μεταξυ Knicks και Pacers.Ενας απο τους 2 λογους που αρχισα να υποστηριζω την Ιντιανα.

 

[ame]http://www.youtube.com/watch?v=YtPaMgyz4ec[/ame]

[washcloud]

Σε καμμιά περίπτωση δεν μειώνω τον Κόμπε ή και κανέναν άλλον.

Ούτε λέω πως έχουν ευκολότερη δουλειά σήμερα. Άλλωστε είναι υπεραθλητές. Και για την ακρίβεια, αυτό που έκανε πχ ο Τζόρνταν από άποψη εκγύμνασης και εξάσκσης, ενώ τότε ήταν "ιδιοτροπία των λίγων", σήμερα είναι το must απ' τα εφηβικά χρόνια για πολύ περισσότερους. Έχουν όμως αλλάξει πολλά. όπως λένε και οι ίδιοι οι παίκτες, τότε έπρεπε να φτύσεις αίμα για να την αναγνωρισιμότητα, την αποδοχή, ενώ σήμερα βγαίνει ένα ταλεντάκι στην Ιντιάνα και αμέσως το βλέπει ο Πετεινός Ξάνθης στο Youtube. Kι έτσι μπαίνουν στη φάση του "stardom" από πολύ νωρίς. Και το παιχνίδι έχει αλλάξει. Λογικό είναι άλλωστε Λιγότερο "άναρχο" και ενστικτώδες ή και άγριο από τότε. Το βλέπεις στα μάτια ρε παιδί μου των προαναφερθέντων. Κι όλ' αυτά "τύχανε" στην καθόλου τυχαία δεκαετία του 80 : από σημαντικές παγκόσμιες ανακατατάξεις, τεχνολογική έκρηξη (μικροϋπολογιστές κυρίως, με Ο,ΤΙ αυτό έφερε). O Dr J για παράδειγμα, μορφή του 70, που δεν είχε την "τύχη" να τον γνωρίζουν στα πέρατα. Τον Τζόρνταν όμως ναι. Ο οποίος βρέθηκε στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη εποχή, με τις κατάλληλες συνθήκες, και ήταν και αυτός ο εξωγήινος που είπα. Γονιδιακό φασισμό θες πες το - μια φορά τα είχε όλα πάνω του, απ' την καράφλα μέχρι το χαμόγελο. Και σκιζόταν κι όλας. Και σου έβγαζε αυτό το "πάω να παρουΜΕ το παιχνίδι". Το έβλεπες στη φάτσα του, σε έπειθε. Όπως έλεγε κι ο Τζάκσον εύστοχα, μπορεί ο Κόμπε να αφηνιάζει για σερί 10 ματς και να χώνει πενηντάρες παρακαλώ, αλλά ο άλλος όποτε χρειαζόταν (= γίνομαι ήρωας) ήταν που ήταν εκεί. Αυτό που λένε "clutch performance". Όταν χρειαζόταν, γκάζωνε στο φουλ, και παρέσερνε και τους άλλους μαζί του, γινόντουσαν ΚΑΙ αυτοί "ήρωες", ο Κερ, ο Πάξσον, ο Κάρτραϊτ, ο Γκραντ, ο Πίπεν (ο δε Πίπεν το "παραξήλωσε", πήγαινε παραλίγο για βεζίρης στη θέση του βεζίρη )...Κι όταν ΔΕΝ έφτανε ΟΥΤΕ αυτό,,,γκάζωνε λίγο ακόμα. Αυτό το "ηρωϊκό" δεν νομίζω πως το έχει ο Κόμπε. Ίσως το είχε ο Μπάρκλει. Και γενικώς η πορεία του Τζόρνταν και των Μπουλς ήταν -αν εξαιρέσεις κάτι...μπεϊζμπολιές- άνοδος και μόνο άνοδος. Ποτέ δεν "κρεμάσανε". Στα χρόνια του ο Μάικλ δεν είχε "αφήσει" κανέναν να μιλάει για συγκρίσεις με το "παρελθόν". "Όλοι" λέγανε "αυτός είναι ο καλύτερος που πάτησε ποτέ". Ακόμα και όσοι πρόλαβε να παίξει μαζί τους, και δεν το λέγανε από αβροφροσύνη, απλά. Σήμερα "όλοι" την ψάχνουν αν ο Κόμπε είναι καλύτερος απ' τον Μάικλ, αν είναι ισάξιος με τον Μάικλ κτλ, την ψάχνουν με αριθμούς και στοιχεία, συγκρίνουν από 'δω, συγκρίνουν από 'κει, αλλά ρε παιδί μου είναι η φάση σαν τη γκόμενα που δεν μπορείς να ξεπεράσεις με τίποτα, έχεις σκαλώσει. Και πέραν των αλμάτων και των αριθμών, είναι αυτό ακριβώ νομίζω που στην τελική κα΄νει τη διαφορά. Μια γλώσσα έξω παραπάνω που είπα. Όπως και νομίζω -όπως τότε, στα χρόνια του Τζόρνταν- ΟΤΑΝ έρθει "ο καλύτερος",,,, θα το ξέρουμε, θα το νιώθουμε "όλοι". Φάση Μεσσίας κι έτσι, φάση "he's the one" κτλ.

 

 

* τον Εγιούιν, τον τονίζω έτσι, γιατί έτσι τον είχα "μάθει" "τότε", και (συνειδητά) δε λέω να ξεκολλήσω... : )

(ίσως και λόγω tribute στην ετυμολογία του ονόματος...)

[Chrisxxx]

Νομιζω οτι το συνδρομο του Κρις ειναι το γνωστο εως "Γκαλοσυνδρομο"

αυτο που οποιαδηποτε συγκριση ενος αθλητη με τον Γκαλη αποτυγχανει για 2 λογους μη τεχνικους

-τον χρονο. Οσο περναει ο χρονος θυμασαι τα καλα απο καποιον και ξεχνας τα κακα ενω τον καινουριο τον βλεπεις και στα πανω και στα κατω.

-το ιδιο το αθλημα. Λες οτι ειχε να αντιμετωπισει Ματζικ, Μπερντ, Μπαρκλευ, Γιουιν, Τομας κτλ κτλ Επειδη ακριβως υπηρχαν αυτοι το ΝΒΑ ηταν αυτο που ηταν. Δηλαδη ο Τζορνταν ειχε παραπανω προβολη γιατι και το αθλημα ειχε παραπανω προβολη.

 

Ως Αρειανός ένα Γκαλοσύνδρομο το έχω Ο Γκάλης δεν είχε κάτι κακό για να ξεχάσω άλλωστε :-D

 

ΥΓ. Ειμαι φανατικος Νικς, παντα θεωρουσα την ομαδα μου την πιο σκληρη της περασμενης δεκαετιας στο να την κερδισεις. Δεν ειμασταν η καλυτερη ομαδα αλλα για να κερδισεις τον ΓΙουιν, τον Χαρπερ, τον Οκλευ, τον Μεισον και τον Σταρκς επρεπε να πεθανεις στο παρκε. Αλλα επισης αληθεια ειναι οτι τοσο εμεις οσο και οι Πιστονς των 80-90 με Τομας, Ροντμαν, Οκλευ κτλ δεν ειχαμε τοσο ταλεντο. Γενικα τοτε γινονταν ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ αλλα αυτο δεν μειωνει τον Κομπε επειδη σημερα δεν γινονται τετοιες. Και μη ξεχνας, ο Κομπε τα τελευταια 2 τα πηρε φιλε με καλυτερο συμπαικτη τον Γκασολ ή τον Οντομ ετσι?

 

1 πηρε οχι 2! και με αντίπαλο ανυπαρκτο.. Εδώ θα τους παιρνούσαν οι Ναγκετς και θα έπαιρνε ο Κ.Αντονι και ο πιο ατομιστής παιχτης στον πλανητη (Σμιθ) πρωταθλημα..

 

Νομιζω το προβλημα του ΝΒΑ δεν ειναι η ελλειψη σταρ αλλα η υπερπροσφορα μετριων παικτων. Θεωρω οτι οι ΤΟΠ παικτες του σημερα επαιζαν και τοτε, το προβλημα ειναι στην μεγαλη μαζα. Καποτε να παιζεις ΝΒΑ σημαινει οτι εισαι φοβερος. Τωρα ο καθε Φωτσης και ο καθε Ρεντζιας εχει παιξει ΝΒΑ

 

Συμφωνώ.. Αλλά είναι και οι υποτιθέμενοι σταρ που πρώτα κοιτάζουν την εικόνα τους και μετά τα υπόλοιπα.. Πρωτα κοιταζουν την παρτυ τους και μαετά να κερδίσει η ομάδα.. Αυτή τη στιγμή πιστευω υπάρχουν 2 μονο σταρ που αντιπροσωπεύουν την παλια γενιά ο Ντανκαν και ο Γκαρνέτ.. Αντε να βάλω λίγο πιο κάτω τον Μπραιαντ και τον Γουειντ..

 

Εγω το ΝΒΑ το εμαθα ετσι:

[ame]http://www.youtube.com/watch?v=X7r6vXeOfyQ[/ame]

[ame]http://www.youtube.com/watch?v=4JwB7OGR1kE[/ame]

 

Tώρα θα τους αφηναν να σκοραρουν και θα ελεγαν τι εκανε ο μαμεν.. Μη σου πω αντι για φαουλ ο ΜακΧειλ θα εσκαγε χαμογελο να βγει καλα στη φωτο..

 

** Oπως λεει ο Wash πλεον οι σταρ δημιουργούνται από τα 15 τους.. Πήξαμε σε σταρ που δεν μπορουν να σηκώσουν το ειδικο βαρους που φέρει ο τιτλος που τους εδωσαν..

[alexdelpiero]

crishx πολυ υποτιμητηκατο λες ρε φιλε οτι <<θα επαιρνε πρωταθλημα ο Καρμελο κ ο σμιθ>>.ενταξη ειπαμε εισαι ποιο παλιως λατρης των 80 αλλα μην το υποτιμας κ τοσο κ το τωρα.που ξερεις μπορεις να το θυμασαι μετα απο 20 χρονια κ να λες ρε τι ομαδα ειχαν το 09 οι ναγκετς οχι σαν τα σημερηνα μπαζα.γιατι ο καρμελο του δεν θεωρειται μεγαλος παιχτης?Ο σμιθ οπως θα ελεγε κ μια ψυχη ειναι ισως ο καλυτερος τριποντος στο νβα...