NBA Topic

[Edel]

Εγώ απορώ πάντως, πως γίνεται να έχει παίξει κάποιος μπάσκετ και να μη μπορεί να παραδεχτεί ότι ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι παικταράς ολκής. Το σώμα του, το στυλ του, το πάθος του, η δύναμή του.

 

Και γω που δε πρόλαβα να δω τον Μάτζικ Τζόνσον επειδή δεν είχα γεννηθεί και στον Τζόρνταν ήμουν πιτσιρικάκι και δε καταλάβαινα πολλά πράγματα λέω ότι ο Λεμπρόν είναι ότι τελειότερο έχω δει μπασκετικά.

 

7 παρουσίες σε τελικούς. Εφτά. Από το 2011 παίζει κάθε χρόνο ανελλιπώς στους τελικούς. Τι να λέμε τώρα? Και υπάρχουν άνθρωποι που τον αμφισβητούν. Ας δούνε μπαμμπιγκτον καλύτερα.

 

Εξαιρετικοί παίκτες πολλοί στη λιγκα, δεκάδες, (KD, Westbrook, Lillard, Davis, Harden, Wade και η λίστα συνεχίζει) αλλά Λεμπρόν δεν είναι. Οι αριθμοί μιλάνε μόνοι τους. 

 

Από έναν οπαδό του  San Antonio και μεγάλο λάτρη του Manu Ginobili  

[patrickdrd]

ο λεπρος επικρινεται γιατι παει τελικους λογω ανατολης που οι ομαδες ειναι παρτην μια και βαρα την αλλη

[Chrisxxx]

Το ανησυχητικό για το μπασκετ ειναι ότι οι 3 καλύτερες ομαδες στο ΝΒΑ αυτη τη στιγμη Καβς, OKC, Γκολντεν Στεητ δεν παιζουν μπασκετ. Ενα μεγαλο ποσοστο του παιχνιδιου τους στηριζεται σε παρανοικες προσπάθειες ενώ πολλες φορές δεν ανταλλάσουν καν τη μπαλα στην επίθεση. Απόρροια της προσπάθειας αναδειξης του ατόμου μεσα στην ομαδα που εγινε στη μετα-Τζορναν εποχή όταν ξεμεινε από παίκτες που θα κουβαλήσουν τον οργανισμό και θεσπίστηκαν κανόνες που ευνοουν την ατομικότητα. 

Το καλό ειναι ότι ομάδες όπως οι Σπερς και Σελτικς δειχνουν το δρόμο που λογικά θα ακολουθησουν και αλλοι που δεν εχουν σταρ ή χρηματα. 

[Rabican]

το ενδιαφερον ειναι οτι ακομη κι αν ειναι οπως τα περιγραφεις chris αυτες οι 3 ομαδες θα διελυαν οποιαδηποτε ευρωπαικη ομαδα προσπαθουσε να παιξει μπασκετ. πες μου ποιος παιχτης θα μπορουσε να παιξει αμυνα τον Kyrie η τον Λεπρο; και αντε πες απεναντι στον λεπρο παιζουν θεματα σωματικης δυναμης. τον θειο-Ντρου που τα παστελωνε και με παιχτες κρεμασμενους πανω του, ποιος τον παιζει αμυνα; βασικα πως τον παιζει αμυνα;

[patrickdrd]

καλα ολα αυτα αλλα οταν παιζαν με την εθνικη δεν καναν και τιποτα παπαδες μωρε, καρηδες, κλεϊ, χαρντεν, ιρβινγκ και σια

[stringer bell]

καλα ολα αυτα αλλα οταν παιζαν με την εθνικη δεν καναν και τιποτα παπαδες μωρε, καρηδες, κλεϊ, χαρντεν, ιρβινγκ και σια

 

Το παγκόσμιο του ΄14 το έχεις παρακολουθήσει; 

[patrickdrd]

αμε, και φαντασυ επαιζα, τρελο κουβα με τους παραπανω....

 

δες και μονος σου:

http://www.scoresway.com/index.php?sport=basketball&page=competition&id=17

 

εκτος απο faried που τον ειχε και η κουτση μαρια πολυ μετρια/ασταθη πραγματα στους κοντους

[Rabican]

βαριοσαντε να παιξουν μωρε. στο ρελαντι και τα ματσακια τα παιρνανε για πλακα.. ειχανε Davis/Cousins/Farried να κανουν πλακα οποτε δε χρειαζοτανε να παιξουν και πολυ..

[washcloud]

Εγώ απορώ πάντως, πως γίνεται να έχει παίξει κάποιος μπάσκετ και να μη μπορεί να παραδεχτεί ότι ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι παικταράς ολκής. Το σώμα του, το στυλ του, το πάθος του, η δύναμή του.

 

Και γω που δε πρόλαβα να δω τον Μάτζικ Τζόνσον επειδή δεν είχα γεννηθεί και στον Τζόρνταν ήμουν πιτσιρικάκι και δε καταλάβαινα πολλά πράγματα λέω ότι ο Λεμπρόν είναι ότι τελειότερο έχω δει μπασκετικά.

 

7 παρουσίες σε τελικούς. Εφτά. Από το 2011 παίζει κάθε χρόνο ανελλιπώς στους τελικούς. Τι να λέμε τώρα? Και υπάρχουν άνθρωποι που τον αμφισβητούν. Ας δούνε μπαμμπιγκτον καλύτερα.

 

Εξαιρετικοί παίκτες πολλοί στη λιγκα, δεκάδες, (KD, Westbrook, Lillard, Davis, Harden, Wade και η λίστα συνεχίζει) αλλά Λεμπρόν δεν είναι. Οι αριθμοί μιλάνε μόνοι τους. 

 

Από έναν οπαδό του  San Antonio και μεγάλο λάτρη του Manu Ginobili

 

Κατ' αρχάς δεν νομίζω ότι κανείς "αμφισβητεί τον Λεμπρόν", με την έννοια τουλάχιστον ότι "είναι παικταράς ολκής", όπως δηλαδή το έθεσες. Αφήνεις όμως σπόντες, όπως με το "ό,τι τελειότερο έχω δει μπασκετικά", για το ότι "είναι ο καλύτερος έβερ". Και εκεί, σκοντάφτει αυτή η φράση, πάνω στο θέμα "μπασκετική αισθητική" : ο Λε είναι ένα πραγματικό τέρας της φύσης σωματοδομικά/για το ύψος/τις θέσεις που παίζει, που δεν έχει αντίπαλο. Σα μηχανή κόντρα σε ανθρώπους. Και από ΕΚΕΙ είναι που βγάζει το μπασκετικό ψωμί του, συν προφανώς ότι είναι πράγματι ντρίβεν και ντεντικέιτηντ και όλες αυτές τις αμερικανιές. ΔΕΝ έχει όμως τη "χάρη" των Μάτζικ και Τζόρνταν που ανέφερες. Και όσο και αν μην έχεις ζήσει, προφανώς θα έχεις δει τί σόι παιχνίδι παίζανε αυτοί : ο Μάτζικ δηλαδή που χάζευε την μπάλα την ίδια με αυτά που της έκανε, ο δε Τζόρνταν χάζευε όλους τους αντιπάλους του. Και φυσικά τόσοι και τόσοι άλλοι "παλιοί", που ο καθ' ένας με τον δικό του τρόπο έκανε το ΝΒΑ εντυπωσιακό και "απλησίαστο" μπασκετικά στα μάτια του κόσμου. Επίμονος πχ και ντόμιναντ ήταν και ο Μπάρκλεϊ. Με χειρισμό μπάλας, σουτ, τεχνική, ντράιβς, πάσα απαράμιλλης ομορφιάς, και δη για το ύψος και κιλά του. Αλλά με άλλη χάρη, και όχι αυτή του οδοστρωτήρα Λεμπρόν. Ο οποίος, μάιντ γιου, αγγίζει τα όρια της αξιολύπησης όταν πέφτει και κάνει σα μωρό παιδί (όπως καλή ώρα τις προάλλες στο τέλος με το και-καλά-πάνω-στο-χέρι-του-πέσιμο...). Και έτσι χάνει στην γενική εκτίμηση.

 

Δεν είμαι κάποιος που προτιμά να μένει στο παρελθόν "γιατί έτσι". Θα ήθελα οι επόμενες γενιές να ξεπερνάν τις προηγούμενες. Όχι όμως απλά σε ντελίβερανς, αλλά και σε αυτήν την χάρη που είπα. Και δεν το βλέπω να γίνεται, ούτε προφανώς από τον Λε, αλλά ούτε από το ΝΒΑ όλο ως σύνολο. Προφανώς έχει γίνει πιο τακτικό το παιχνίδι και με άμυνες που βγάζουν περισσότερη ενέργεια ως σύνολα ομάδων, αλλά αυτό στα μάτια μου, όπως και σε τόσων άλλων, ΔΕΝ είναι ο καλός δρόμος.

 

Γενικά το ΝΒΑ μπάσκετ των 80ies-90ies είχε δύναμη μαζί με "μαγεία" και σχεδόν χορευτικές φιγούρες, είτε μιλούσαμε για ντρίμπλες είτε για καρφώματα. Το τοπ μπάσκετ του ΝΒΑ του σήμερα, έχει από την μια έναν σχεδόν άχαρο Λεμπρόν και από την άλλη τους τρελλούς τριποντάκηδες ως ατραξιόν. Ακόμη και το θέαμα κατά τα καρφώματα έχει εξελιχθεί περιοριστικά στη "σχολή Γκρίφιν", αυτής με τα μάνστερ-ντανκς..."από απόσταση" και με βασικό χαρακτηριστικό την ωμή δύναμη/φόρα.

 

Συνεπώς -και κλείνω- καλοί οι "αριθμοί" του Λε, αλλά, αν δεν χαίρεσαι να το βλέπεις, τί να το κάνεις; Κάποιοι κάποτε θέλανε/προσπαθούσανε να μοιάσουνε του Τζόρνταν, όχι στη δύναμη, αλλά στις κινήσεις. Στον Λεμπρόν, σε τί να του μοιάσεις; Στο ότι είναι θηρίο;

[Chrisxxx]

το ενδιαφερον ειναι οτι ακομη κι αν ειναι οπως τα περιγραφεις chris αυτες οι 3 ομαδες θα διελυαν οποιαδηποτε ευρωπαικη ομαδα προσπαθουσε να παιξει μπασκετ. πες μου ποιος παιχτης θα μπορουσε να παιξει αμυνα τον Kyrie η τον Λεπρο; και αντε πες απεναντι στον λεπρο παιζουν θεματα σωματικης δυναμης. τον θειο-Ντρου που τα παστελωνε και με παιχτες κρεμασμενους πανω του, ποιος τον παιζει αμυνα; βασικα πως τον παιζει αμυνα;

 

Οτι θα διέλυαν καθε Ευρωπαικη ομαδα ειναι αυτονοητο. Ακομα και οι Σιξερς θα διέλυαν καθε Ευρωπαικη ομαδα. Το παραπανω το εγραψα για να καταδειξω ότι η πορεία του ΝΒΑ ειναι τελειως αντιθετη και με τις αρχες που τεθηκαν στο κολλεγιακο τους μπασκετ αλλα και με αυτες που επικρατησαν σε Ευρωπη και ΝΒΑ απο τα 80s. Εχει παραγίνει αυτο με το one man show. 

[~mxls~]

Wash εδώ είσαι φάουλ.

Εκτος ότι το άθλημα είναι πιο θεαματικό αυτη τη στιγμή (ασχέτως προτίμησης εποχών), μην κάνεις την γενικούρα "καλύτεροι τότε".

Ποιοι καλύτεροι; Μπορώ να σου απαριθμήσω άπειρους μπαλντάδες. Όπως και σήμερα.

Τον "άχαρο" ΛεΜπρον, τον έχω δει να μοιράζει παιχνίδι όπως μονο οι καλύτεροι πασερ εβερ μπορούσαν.

Τα εξωγήινα 3π των Σπλας είναι προτιμότερο ή όχι απ'το ξύλο των Bad boys;

 

Και ανούσια συζήτηση (γιατι στο σήμερα ζούμε), αλλά και δεν γίνεται να μεινει στάσιμο το άθλημα.

[jimmy0077]

Επίσης, οι Bulls του Jordan δεν ήταν και η επιτομή της ομαδικότητας.

 

Ο MJ  στην καριέρα του στα playoffs είχε μέσο όρο 25 σουτ ανά παιχνίδι.

 

Δεν το έχω ψάξει αναλυτικά, αλλά το αποκλείω να έχει κάποιος περισσότερα τα τελευταία 30 χρόνια.

 

Eνδεικτικά, Kobe και Lebron έχουν περίπου 21 ο καθένας.

 

Και καλά έκανε προφανώς αλλά οι Bulls δεν έπαιζαν κανένα τρομερά ομαδικό μπάσκετ.

 

Απλά είχαν τον καλύτερο παίκτη ever και άλλους 3-4 εξαιρετικούς.

 

Οι Warriors π.χ. φέτος και πέρυσι ήταν πολύ πιο ομαδικοί.

[Rabican]

και οι spurs πριν 2-3 χρονια.. δε θυμαμαι. το 2014 ηταν; καπου εκει..

[tehAllantin]

το 14, μοιρασαν πονο και εμπειρια

 

 

[washcloud]

Wash εδώ είσαι φάουλ.

Εκτος ότι το άθλημα είναι πιο θεαματικό αυτη τη στιγμή (ασχέτως προτίμησης εποχών), μην κάνεις την γενικούρα "καλύτεροι τότε".

Ποιοι καλύτεροι; Μπορώ να σου απαριθμήσω άπειρους μπαλντάδες. Όπως και σήμερα.

Τον "άχαρο" ΛεΜπρον, τον έχω δει να μοιράζει παιχνίδι όπως μονο οι καλύτεροι πασερ εβερ μπορούσαν.

Τα εξωγήινα 3π των Σπλας είναι προτιμότερο ή όχι απ'το ξύλο των Bad boys;

 

Και ανούσια συζήτηση (γιατι στο σήμερα ζούμε), αλλά και δεν γίνεται να μεινει στάσιμο το άθλημα.

 

...δεν ξέρω πώς το εννοείς το "θεαματικό", mxl - εγώ πάντως τα κόλπα με τη μπάλα από πχ Μάτζικ, Μπερντ, Άιβερσον ακόμα, δεν τα βλέπω στο σήμερα. Εμένα μου έχει μείνει η αίσθηση του άι λαβ δις γκέημ από εκείνα τα χρόνια, αναφορικά με το πώς παίζανε τότε.

Σήμερα μου αφήνεται η αίσθηση του "άι χαβ του πλέι δις γκέημ" και "για τα (πολλά) λεφτά τα κάνεις όλα"...

Ούτε βλέπω σήμερα τα χορευτικά ενός Τζόρνταν, ενός Ντομινίκ, ενός Κόμπε ακόμη-ακόμη.

Γενικούρα θα κάνω, δεν γίνεται αλλιώς, όσο κι αν και τότε είχε μπαλντάδες όπως είπες. Γιατί είναι η αίθσηση που μου έχει μείνει. Αν για εσένα, με το χέρι στην καρδιά, σου αφήνει το ΝΒΑ σήμερα πιο εντυπωσιακή αίσθηση, τότε πάσο.

 

Όσο για τον Λε, άχαρο τον λέω, για λόγους στυλ. Όταν έχεις ζήσει Τζόρνταν, Πίπεν και ένα κάρο άλλους, τότε μοιραία ο Λε σου φάινεται ξύλινος, στεγνός, "άχαρος". Πουθενά δεν διαφώνησα ότι δεν είναι αποτελεσματικός. Ο τρόπος όμως που το κάνει, δεν.

Για να καταλάβεις, το μόνο που μου έμεινε ως "ομορφιά" από μεριάς του, ήταν το κόψιμο στον Ιγκουοντάλα. Αν κάτι είχε ολίγη χάρη, ήταν αυτό. Και ο λόγος, εδώ που τα λέμε, είναι νομίζω ακριβώς ότι ο Λε είναι το μηχανάκι που είναι. Ενώ οι άλλοι ήταν σωματικά όχι ακριβώς υπεράνθρωποι - του Τζόρνταν συμπεριλαμβανομένου. Η μόνη περίπτωση να "δείξει" ο Λε, θα ήταν να είχε ν' αντιμετωπίσει πιο θηρία από αυτόν (σαν μέσο όρο). Ίσως τότε να έδειχνε την όποια του "μεγαλοσύνη". 

 

Τέλος, το ότι "ζούμε στο σήμερα" είναι αναντίρρητο, φίλε mxl. Aυτό ακριβώς το σήμερα είναι όμως που δεν έχει την "χάρη" του "τότε".

Δεν διαφωνώ ότι εξελίχθηκε το άθλημα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η αίσθηση που σου αφήνει σήμερα, είναι καλύτερη, επειδή "έχει εξελιχθεί"...

Μόνη εξαίρεση στην "αχαροσύνη" του σήμερα, οι Σπερς, που όμως έχουν πλέον κάνει τον κύκλο τους...

 

[Θα μου πεις βέβαια και περί ορέξεως ο λόγος, καθώς πολλοί γουστάρουν το στυλ με τα σουτ των Γκόλντεν....

(...για τα οποία βτς έχω να πω ότι δεν θα με χαλάγανε, αν δεν ήταν τόσα πολλά. Ωραία και η φάση με τους χεράδες, αλλά να είναι λίγο ισορροπημένη.)]

 

 

 

Επίσης, οι Bulls του Jordan δεν ήταν και η επιτομή της ομαδικότητας.

 

Ο MJ  στην καριέρα του στα playoffs είχε μέσο όρο 25 σουτ ανά παιχνίδι.

 

Δεν το έχω ψάξει αναλυτικά, αλλά το αποκλείω να έχει κάποιος περισσότερα τα τελευταία 30 χρόνια.

 

Eνδεικτικά, Kobe και Lebron έχουν περίπου 21 ο καθένας.

 

Και καλά έκανε προφανώς αλλά οι Bulls δεν έπαιζαν κανένα τρομερά ομαδικό μπάσκετ.

 

Απλά είχαν τον καλύτερο παίκτη ever και άλλους 3-4 εξαιρετικούς.

 

Οι Warriors π.χ. φέτος και πέρυσι ήταν πολύ πιο ομαδικοί.

 

Δεν με χαλάει το ότι οι Μπουλς δεν ήταν Η ομαδική....ομάδα. Αυτό που βγάζανε όμως στο παρκέ, είχε πολλά διαφορετικά στοιχεία. Κι όσο κι αν ο άρχων ήταν ο Μάικ, πάντα υπήρχαν πρόσωπα που εμφανιζόντουσαν σε κατάλληλες στιγμές και προσέθεταν λιθαράκια, όπως ο Κερ, ο Πάξον, ο Γκραντ - μέχρι κι ο Καρτράιτ.

Ούτε φυσικά με χαλάει το ότι ο Μάικ είχε τη μερίδα του λέοντος στις εκτελέσεις. Αυτό δα έλλειπε, καθώς και άστοχο να ήταν αυτό που έκανε, χαιρόσουν να τον βλέπεις. Αλλά προφανώς εσύ το πας με "αριθμούς" εδώ...